ความคิดเห็นที่ 1 คุณต้องทำสติให้อยู่กับกายครับจักช่วยได้  แต่ต้องเป็นมหาสตินะครับคือ  ต้องรู้ตัวทั่วพร้อมทั้งร่างกายอย่างละเอียดเลยล่ะ  แล้วอาการเบื่อจะหาย จากคุณ : wutthitham เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 11:58:44

ความคิดเห็นที่ 2 "พี่ๆมีแนวทางในการแก้ไขจิตใจที่ตกอยู่ในอาการแบบนี้อย่างไรบ้างคะ"    ศีล สมาธิ ปัญญา  เป็นวิธีเดียวที่แก้อย่างตรงจุด    จนกระทั้งพบ     เบื่อความเบื่อ   เมื่อนั้นแหละ  "ความเบื่อ"จะตายอย่างราบคาบ จากคุณ : aero.1 เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 12:05:03

ความคิดเห็นที่ 3 มันจะหายจะไม่หาย จะสงบหรือไม่สงบ  จะเป็นอย่างไรก็ตาม ไม่ต้องไปทุกข์ไปร้อน หรือกังวลใดๆ จากคุณ : saengdaed เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 12:13:22

ความคิดเห็นที่ 4 ลองฟังดูครับ http://www.dhammada.net/newcomer/ จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 12:18:43

ความคิดเห็นที่ 5 ที่ทำน่ะถูกแล้วนะ (ที่บอกว่าถูก ก็ทำแล้วมันหายไงคะ มันหายก็ต้องถูกล่ะนะ) เวลามีผัสสะเวทนา ปัญหารุมเร้าจิตเขาจะหมดกำลัง จิตตก ความฟุ้งซ่านก็เข้ามาครอบงำ สิ่งที่เราต้องทำคือยกจิตขึ้น กลับมาที่ลมหายใจก่อน เพราะจะตัดกระแสเวทนาได้ (บางคนใช้บริกรรมก็ได้) แต่บางทีสมาธิเราไม่พอ เราก็ฟังธรรม ได้กระแสธรรมครูอาจารย์มาช่วยอีก การระลึกถึงความดีที่ได้เคยทำ ระลึกถึงบุญที่ทำ ทำให้จิตมีปีติ มีกำลัง ทำให้จิตเขาผ่องใสขึ้นมา เราจะเห็นเลยว่า นี่เรียกว่าบุญกุศล จิตมีบุญกุศลคือปีติในใจ ทำให้มีกำลัง มีความผ่องใส ขับไล่ความซึมเซา หรือหดหู่ ทีนี้พอมีกำลัง คุณยังกลับไปพิจารณาธรรมอีก ตัวตนไม่มีนั่นล่ะ ถูกทางเลย พอพิจารณาได้ ก็คลายจากอารมณ์หดหู ซึมเศร้า เพราะรู้แล้วว่า มันไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเราสักกะหน่อย  ในเมื่อไม่มีตัวตน ก็ไม่มีคนเศร้าล่ะซี ที่ทำมาอย่างนี้ ถูกตรงทุกประการเลย ให้ทำแบบนี้แหละเวลาเจอความหดหู่ซึมเศร้า หรือแม้เจออารมณ์อื่นๆ ก็ตามค่ะ แต่ที่ใช้เวลานาน เพราะกำลังของสติ กำลังของจิต ยังไม่มากพอ ก็ต้องใช้เวลานานหน่อย หลายชั่วโมงก็ยังเก่ง บางคนหลงไปหลายวันเลย ลองมองดูโลกนะ เวลาที่จิตตก โลกมันมัวเลย แต่เวลาออกมาได้ โลกกลับสว่างอย่างเดิม ดังนั้นความหดหู่ซึมเศร้า เป็นภพที่ห่อหุ้มจิตไว้ เหมือนหมอกควันที่ไหลลงมาในแก้ว คลุมแก้ว  เหมือนเมฆที่บังพระจันทร์ เป็นแค่สภาวะเท่านั้นเอง เมื่อหมดเหตุ พระจันทร์ก็สว่างเหมือนเดิมนะ ถ้าเราพัฒนาสติให้ฉลาด  พอเห็นว่าเมฆจะบัง หรือหมอกควันมาล้อม เขาจะจัดการตัวเองเลย  ก็ด้วยวิธีต่างๆ ที่คุณทำมานั่นแหละ บางคนก็เดินจงกรม เจริญสติ บางคนก็นั่งสมาธิ ฟังธรรม สวดมนต์  ยกจิตขึ้นก่อน ค่อยพิจารณาธรรม ถ้าพิจารณาธรรมเลย โดยไม่ยกจิตขึ้น มันจะหู่ไปใหญ่น่ะ ทำดีแล้ว ขอให้มั่นใจ และทำต่อไปนะคะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 12:24:40

ความคิดเห็นที่ 6 ถ้าคุณเดินวิปัสสนาอย่างเต็มสูบ แล้วเดินมาถึงตรงนี้ จิตเกิดอาการเช่นนี้ โดยไม่ได้มีเรื่องกระทบใดๆจากทางโลก คุณไม่ต้องไปสู้กับอาการ  ไม่ต้องหาทางแก้ไข เพราะยิ่งคุณคิดค้นหา หาทางแก้ไข มันยิ่งยืดยาว สร้างเหตุ คือ สร้างสติ โดยไม่หวังผลใดๆ คอยรู้สึกตัวไว้ ใจหมายแก้อาการขึ้นมา ดูให้ทัน ปัญญาพอ  จิตมันเห็นความเบื่อเป็นแค่สิ่งที่ถูกรู้   ในหนึ่งขณะจิตเดียว มันวาง มันสลัดทิ้งเลย เพราะขณะนี้  สติปัญญาเรายังไม่พอ เวลาจิตมีอาการใหม่ๆ เราไม่เท่าทัน ไปหาทางแก้ จริงๆแล้ว ทุกอาการๆ เป็นสิ่งที่ถูกรู้เหมือนกันหมด พอภาวนาละเอียดๆ แล้วเป็นแบบนี้แหละ  อาการจะมาในรูปแบบต่างๆกันไป ทุกสิ่งที่จิตมั่นหมาย  จิตจะแสดงตัวออกมา บางอย่างดูเหมือน กุศลเหลือเกิน สว่างไสว แผ่กว้าง  บางอย่างดูเหมือนอกุศลเหลือเกินเช่นกัน  มืดทึบ คับแคบ หดหู่ กัดกร่อน เราไม่เคยเห็นอาการนั้นๆ  พอมีอาการโผล่มา เราก็จะเข้าไปหาทางแก้มัน แก้ด้วยทางที่เป็นกุศลบ้าง  อกุศลบ้าง กว่าจะมีปัญญา เห็นมันเป็นแค่สิ่งที่ถูกรู้ มันไม่ใช่เรา  เราไม่ต้องไปแตะมันแม้แต่นิดเดียว  มันจะอยู่ก็อยู่   จะไปก็ไปไป แต่เมื่อมันอยู่  จิตมีปัญญา  อาการมันย้อมจิตเราไม่ได้ แล้วมันก็ดับไปง่ายๆด้วย ก็เข้าไปตะลุมบอนกับมันจนมอมแมม  เสียเวลา  จนกว่าสติปัญญาเราจะพอนั่นแหละ เข้าใจเมื่อใด แค่เห็นมันลงไปตรงๆ ด้วยความรู้สึกตัว   จิตมีปัญญา จะไม่ให้อาการเหล่านี้ครอบงำ มันก็ดับไม่ต่างจากอาการอื่นๆ หรือ ถึงมันไม่ดับ มันก็อยู่ห่างๆเรา  เห็นอยู่ แต่จิตเราไม่เอา  ต่างคนต่างอยู่ เหมือนน้ำกับน้ำมันไม่ผสมกัน  สักพักมันก็ดับไปเอง ตามพระไตรลักษณ์ คียเวิด คือ ต้องกล้าๆหน่อย สร้างสติรู้กาย รู้ใจเข้าไป ด้วยจิตที่ตั่งมั่น และคอยรู้สึกตัวเข้าไว้  ฝึกให้จิตมีสติมีปัญญาขึ้นมา   แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 55 13:10:39 แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 55 12:56:57 แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 55 12:44:13 จากคุณ : น้องต๋าว เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 12:37:13

ความคิดเห็นที่ 7 ก็มีแต่สติที่จะแก้ได้  ให้กําหนดรู้ในสิ่งที่เกิดขึ้นภายในจิตขณะปัจจุบันนั้นด้วยใจเป็นกลางๆ กําหนดซํ้าแล้วซํ้าอีกอย่างนั้นอย่างไม่ย่อท้อดูอาการเศร้าหมองของจิตให้เป็นอารมณ์ ดูให้ตลอด เมื่อสติมีกําลังเพราะยํ้ากําหนดอยู่อย่างนั้นมากขึ้นๆ สติก็จะแทรกเข้าไปแทนที่อารมณ์ที่เศร้าหมองนั้นทีละน้อยๆ จนกระทั่งความเศร้าหมองนั้นอ่อนกําลังลงและค่อยๆจากหายไป ลองทําดูครับรับรองได้ผลร้อยเปอร์เซนต์ ที่ว่าได้ผลร้อยเปอร์เซนต์เพราะผมแก้ไขจิตของผมเวลาที่มันเศร้าหมองแบบนี้ได้ผลตลอด แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 55 13:26:06 จากคุณ : swinger (swinger) เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 13:25:26

ความคิดเห็นที่ 8 อาการที่เป็น เป็นธรรมดาของการเกิดมามีร่างกาย จัดเป็นโลกธรรมตัวที่เรียกว่าทุกข์ คือใจมีอาการเซื่องซึม หดหู่ อึดอัด ไม่โปร่งใจ ตรงข้ามกับโลกธรรมอีกตัวที่ชื่อว่าสุข คือใจมีอาการปลอดโปร่ง สดชื่น คำว่าโลกธรรมก็หมายความว่ามันเป็นธรรมประจำโลก ให้ผลกับคนและสัตว์ทั้งหลายที่มาเกิดในโลกใบนี้ เนื่องจากคนและสัตว์ทั้งหลายที่เกิดมา ก็ล้วนเคยทำกรรมทางกาย วาจา ใจ ไว้มากมาย ถึงเวลาที่วิบากรรมทางใจมาให้ผลกับสัตว์โลก กระแสกรรมก็จะมาทำให้สัตว์โลกรู้สึกอึดอัดใจ ก็จะเกิดอาการเหมือนกับเจ้าของกระทู้ ทุกข์ทางใจอันเกิดจากแรงกรรมอันเป็นธรรมประจำโลกที่เกิดขึ้นนี้ ถ้าเกิดกับปุถุชน เค้าก็จะมีอาการฝืน ไม่ยอมรับนับถือกฏธรรมดาของทุกข์แบบนี้ที่เกิดขึ้นได้เสมอ จึงเกิดตัณหาดิ้นรนจะทำยังไงก็ได้ให้ใจออกจากทุกข์นี้ จึงเกิดทุกข์จากความโง่ขึ้นมาอีกต่อหนึ่ง โง่ที่ไม่รู้ความจริงว่าทุกข์จากโลกธรรมนี้มันเกิดดับเกิดดับของมันเป็นธรรมดาเช่นนั้นเอง มันเกิดได้ ถึงเวลาอันเหมาะสมเมื่อกระแสกรรมคลายตัว มันก็ดับไปได้เอง โดยที่เราไม่ต้องเกิดตัณหาดิ้นรนไปแก้ใจอะไรเลย แต่ถ้าทุกข์ทางใจอันเกิดจากโลกธรรมนี้เกิดกับพระอริยะ สติปัญญาท่านจะรู้และแยกแยกออกว่ามันเป็นทุกข์ที่ต้องทนไปตามธรรมดาของสัตว์โลก แต่ไม่ใช่ทุกข์ที่ต้องดิ้นรนแก้ ทุกข์แบบนี้ถึงเวลามันเกิดขึ้นมาได้ มันก็ตั้งอยู่ได้ไม่นาน ที่สุดมันก็ต้องดับไปตามกฏธรรมดาเมื่อแรงกรรมคลายตัว ทุกข์แบบนี้มันจึงเป็นของโลก ไม่ใช่เราไม่ใช่ของเรา แต่เรายังอาศัยอยู่กับโลก เราก็ย่อมต้องโดนมันกระทบไปด้วยเป็นธรรมดา พึงปรีชาคำนึงว่า เราก็สักแต่ว่ารู้อยู่ รู้ว่ามันก็เป็นไปตามโลกธรรมของมัน ขอบคุณความทุกข์ ที่มันเป็นครูสอนให้เรารู้ว่าโลกนี้ไม่มีอะไรน่าปรารถนา ตั้งใจมั่นว่า ชาตินี้จะเป็นชาติสุดท้ายที่เราต้องทนทุกข์นี้ ตายเมื่อไรเราไม่กลับมาเกิด เราก็ไม่ต้องทนทุกข์แบบนี้อีก จากคุณ : แมวเปอร์เซีย เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 13:42:31

ความคิดเห็นที่ 9 เรียกว่า ขาดสติ วิธีแก้ หายใจเข้าพุธ หายใจ ออกโธ สม่ำเสมอ นั่ง นอน ยืนเดิน เมื่อสติกลับมา ใจนิ่งแล้ว ให้พิจารณา ตามหลัก อริยสัจ 4 ทีละส่วนของขันธ์ 5 ว่าเราติดขันธ์ 5 ส่วนไหน ที่ยังไม่ได้ละ และอย่าหลอกตัวเองว่าละได้แล้ว ค่อยๆลดละเลิก เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง จากคุณ : วายุหมุน เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 13:46:40

ความคิดเห็นที่ 10 "แล้วก็มาพิจารณาเรื่องตัวตนของเราไม่มี  ของเขาก็ไม่มี ก็ทำให้ใจสงบลงได้" กายนี้ไม่ใช่ของเรา จิตนี้ไม่ใช่ของเรา แล้วเราคืออะไร เราคือใคร งงจริง ๆ จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 14:58:51

ความคิดเห็นที่ 11 เขาบอกว่า  เมื่อโดนนิวรณ์ 5 เข้าครอบงำ ต้องแก้โดย 1. กามฉันทะ (ความพอใจรักใคร่ในกาม)  แก้โดย การเจริญอสุภกัมมัฏฐานและกายคตาสติ 2. พยายาท (การถือโกรธ , ปองร้ายผู้อื่น) แก้โดย การเจริญพรหมวิหาร 3 คือ เมตตา กรุณา มุทิตา 3. ถีนมิทธะ (ความท้อแท้ , รู้สึกหดหู่) แก้โดย การเจริญอนุสสติ และพุทธานุสสติ 4.อุทธัจจะกุกกุจจะ (ความรู้สึกฟุ้งซ่าน กระวนกระวาย รำคาญใจ) แก้โดย การเพ่งกสิณและพิจารณามรณัสสติ 5.วิจิกิจฉา (ความลังเลสงสัย , ไม่แน่ใจ) แก้โดย การพิจารณาธาตุ 4 และเจริญวิปัสสนากัมมัฏฐาน นิวรณ์ แปลว่า เครื่องปิดกั้นไม่ให้บรรลุความดี , เครื่องกีดกันขัดขวางไม่ให้เข้าถึงความดี จขกท..โดนนิวรณ์ข้อที่ 3 กับ 4 เข้าให้แล้ว เลยรู้สึกเบื่อหน่ายท้อแท้หดหู่ และส่งผลให้ฟุ้งซ่านกระวนกระวายใจได้  ลองแก้หรือปราบมันด้วยวิธีที่บอกไปดู (แต่ไม่รู้จะทำได้หรือป่าว อิอิ) จากคุณ : มีดกรีดใจ เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 15:10:46

ความคิดเห็นที่ 12 วิตก = ความคิด ย่อมมีลักษณะยกจิตขึ้นสู่อารมณ์ และเคล้าคลึงอารมณ์นั้น ซึ่งตรงกันข้าม กับถีนมิทธะ ซึ่งมีลักษณะหดหู่ท้อถอย ซึมเซา ปล่อยอารมณ์ ไม่อยากคิดอะไร เมื่อความคิดกับความไม่อยากคิดประจันหน้ากัน ก็ย่อมจะมีการต่อสู้หักล้างกันขึ้น และฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะถึงแก่พ่ายแพ้ไป ฝ่ายชนะก็เข้าครองความเป็นใหญ่ในจิตต่อไป ถ้าความคิดมีกำลังแรงกว่า ความไม่อยากคิดก็จะต้องตกไปจากจิตทันที สมเด็จพระผู้มีพระภาคทรงแนะนำพระมหาโมคคัลลานเถระให้แก้ถีนมิทธะก็ให้ใช้ความคิดนี้เอง หนังสือ ทิพยอำานาจ  โดย พระอริยคุณาธาร (ปุสฺโส เส็ง ป.๖) หน้า 22 จากคุณ : tks_th เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 55 15:52:50

ความคิดเห็นที่ 13 นั่งๆนอนๆดูความเบื่อหน่ายมันไป เดี๋ยวมันก็มาบางที มันก็แอบงีบหาย ก็แปลกนะ มันน่่าเบื่อหน่าย  แต่ตัวเบื่อหน่ายทำไมเราไม่เบื่อมัน คล้ายกับความโกรธ เราหรือใครก็ไม่ชอบ เอ้าแล้วโกรธทำไม? เอาไปคิดนะ จากคุณ : ใจพรานธรรม เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 55 23:51:58