PANTIP.COM : Y12772012 ถ้าตั้งใจงดเว้นอพรหมจริยา... []

ความคิดเห็นที่ 5

ขออนุญาตแสดงความคิดเห็นครับ คุณ ning JFK.

"2. ความเป็นผู้ขวนขวายน้อย น้อยอย่างไร ขวนขวายในทางธรรมนั้นยิ่งต้องทำให้มาก ขวนขวายน้อยทางโลกก็ยากจน
ขัดสน ไม่พัฒนา หยุดอยู่กับที่ แม้กระทั่งคนรวยก็ยังต้องขวนขวายเพื่อรักษาสิ่งที่มีอยู่เอาไว้พร้อมทำให้พอกพูนยิ่งขึ้น"

ในข้อนี้ ท่านหมายถึง ไม่ต้องใช้ความพยายามมากในการประสบความสำเร็จหรือการได้ทรัพย์ครับ

ปรกติแล้ว คนที่มีบาปในเรื่องของกาเมสุมิจฉาจาร จะดำรงชีวิตด้วยความลำบากมาก หลายคน พอกลับตัวได้ กว่าจะใช้ชีวิตแบบคนปรกติได้ เลือดตาแทบกระเด็น เพราะนอกจากต้องผ่านการไม่ได้รับการยอมรับจากคนอื่น ถูกคนอื่นรังเกียจแล้ว แต่กรรมก็ทำให้ชีิวิตลำบากไปด้วย แม้ว่าคนอื่นจะไม่รู้ว่าคนคนนั้นทำอะไรมา แต่กรรมก็จะทำให้เค้าไม่ได้รับความชอบใจจากใคร ไปไหนก็มีคนรังเกียจ เมื่อเข้าสู่วงการทำงาน ก็ต้องทำงานลำบาก งานหนัก กว่าจะได้เงินมาแสนยากเย็น ต้องใช้ความพยายามมาก หรือบางทีคนอื่น ๆ เขามีรถขับ ทำงานสบาย ตัวเองไปสมัครงานที่ไหนก็ไม่มีใครรับ ทำงานก็โดนกลั่นแกล้ง ถูกให้ออก ไปพึ่งญาติก็ไม่มีคนช่วย ขอความช่วยเหลือใครก็ไม่ได้ ทำงานตั้งตัวเองก็พบอุปสรรค เปิดร้านก็เจ๊ง หรือ อยากจะีมีบ้าน มีรถ ทำงานเก็บเงินก็ไม่สำเร็จ ใช้จ่ายเดือนชนเดือน ถ้าเกิดใหม่ ก็เกิดในตระูกูลที่ต้อยต่ำ ต้องเป็นลูกจ้างเป็นคนรับใช้เขา ไม่ได้เป็นนายใหญ่โต นี้เรียกว่าต้องมีความขวนขวายคือมีความพยายามมากครับ

ต่างกับคนที่มีพรหมจรรย์ข้อนี้ครุ้มครอง ไม่ว่าจะไปไหนก็จะได้รับการอุปถัมภ์ อยู่กับใครใครก็รัก จะทำงานทำการอะไรก็รุ่ง สร้างตัวได้ไม่ลำบาก สมัครงานอาจจะสมัครงานตำแหน่งธรรมดา แต่ทำแป๊บเดียวก็ได้เลื่อนขั้น ได้ใช้ชีวิตสบาย มีคนค้ำจุน มีบุญวาสนา เปิดร้านทำธุรกิจเอง ลูกค้าก็มากมาย ได้ทำเลดี ขยายกิจการ อยากทำอะไรได้ทำ อยากได้อะไรได้

ดูจากคนในสมัยนี้ก็ได้ครับ บางคนถือไอโฟน แต่งตัวสวย ๆ ใช้ของแบรนด์ แต่ในขณะที่บางคนเป็นพนักงานเงินเืดือนแค่เดือนละแปดพัน จะซื้ออะไรสักอย่างคิดแล้วคิดอีก เพราะอีกคนหนึ่งไม่ต้องมีความขวนขวาย คือ แทบจะไม่ต้องพยายามทำอะไรเลย แต่ก็ได้ แต่กลับคนที่ไม่ีมีบุญข้อนี้ได้ทำไว้ จะได้อะไรมาแต่ละอย่างลำบากมาก ขวนขวายมาก

"3. ความไม่มีความพลัดพรากจากสัตว์สังขารที่รัก “ บุคคลย่อมพลัดพรากจากสิ่งที่รักที่พึงใจเป็นธรรมดา หลีกเลี่ยงมิได้”
ถ้ามองตามพุทธวจนะนี้ ควรจะคิดอย่างไร"

การพลัดพรากเป็นธรรมดาของโลกครับ แต่คนที่พลัดพรากจากผลกรรมที่ผิดศีลข้อนี้กับคนที่พลัดพรากตามธรรมดาของสังขารต่างกัน

ยกตัวอย่างคนทีพลัดพรากแบบผิดปรกติ

สมมุติบางคน เกิดมา พ่อกับแม่ก็แยกทางกัน แม่เอาไปเลี้ยง เลี้ยงไม่นาน แม่ก็ประสบอุบัติเหตุตาย ยายแก่ ๆ สงสารก็เอาหลานไปเลี้ยง ยายเลี้ยงได้ไม่นานก็ป่วยหนักเข้าโรงพยาบาล ตัวเองก็ต้องมาทำงานตั้งแต่วัยรุ่น ทำงานเก็บเงินได้ก็ช่วยค่ารักษายาย พอทำงานไปสักพักก็มีแฟน รักกับแฟนมาก จะแต่งงานกัน พอจะแต่งกันยายก็มาตาย พอแต่งงานแล้วแฟนก็ไปมีชู้ มีชู้แล้วก็ขอเลิก เลิกทั้งที่มีลูกในท้อง ทรมานตั้งท้องได้ห้าเดือน โดนรถชนแท้งลูก พอแท้งแล้วอยู่ไม่นาน เกิดไฟไหม้ชุมชน บ้านไฟไหม้อีก ไม่เหลืออะไรเลย

นี่เป็นการพลัดพรากเหมือนกัน แต่ไม่ใช่พลัดพรากแบบปรกติตามธรรมดาสังขารครับ คนปรกติจะไม่พลัดพรากจนเจ็บ ๆ แบบนี้เลย

คนที่มีีศีลข้อนี้คุ้มครอง เมื่อพลัดพราก ก็พลัดพรากตามธรรมดาสังขารครับ มีป่วยแล้วตายจาก เป็นต้น

จากคุณ : Real~Fine

เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 13:21:28

ความคิดเห็นที่ 7

สาธุนะครับ คุณ Real Fine ที่ได้มาช่วยตอบคำถามที่คุณ ning JFK. ได้ถามไว้

๑. ในคำว่า เป็นผู้ไม่มีความสงสัยนี้ ก็คงจะหมายถึงอานิสงส์ของ ศีลข้อนี้ ก็จะทำให้
เป็นคนที่ไม่ค่อยเกิดวิจิกิจฉาในพระรัตนตรัย และกฏแห่งกรรม คงจะไม่ได้หมายถึงว่า
ประหารได้เป็นสมุจเฉทโดยสิ้นเชิง แต่ก็เป็นอานิสงส์ให้ เป็นที่มีไม่มีความสงสัยได้
ซึ่งหมายถึงความเป็นไปของจิตโดยส่วนใหญ่ของบุคคลนั้นๆ ว่ามีปรกติที่ไม่มีวิกิจฉา
(อันที่จริง ปุถุชน ที่ปฏิบัติถึง นามรูปปัจจยปริคหญาณ ผู้ได้ชื่อว่าเป็น "จูฬโสดาบัน"
ก็สามารถละวิจิกิจฉาไปได้มากแล้ว ในชีวิตความเป็นอยู่ในภพชาตินั้น ก็แทบจะไม่มี
ความสงสัยในพระรัตนตรัย หรือ กฏแห่งกรรมเกิดขึ้นได้เลย)

๒. คำว่า ความเป็นผู้ขวนขวายน้อย ในที่นี้ หมายถึง ขวนขวายในทางบาป ในทางกิเลส
หรือในทางที่ทะเยอทะยานอยากทางโลก ไม่ได้หมายถึงขวนขวายในทางกุศลน่ะครับ
ตัวอย่างเช่น ใน ติตติรชาดก ความว่า

[๕๗๗] ถ้าใจของท่านไม่คิดประทุษร้าย กรรมที่นายพรานอาศัยท่านกระทำแล้วก็
ไม่ติดท่าน บาปย่อมไม่แปดเปื้อนท่านผู้บริสุทธิ์ มีความขวนขวายน้อย.
http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/r.php?B=27&A=2866&w=%B5%D4%B5%B5%D4%C3%AA%D2%B4%A1

คำอันเป็นคาถานั้นมีอธิบายว่า
ถ้าใจของท่านไม่ประทุษร้าย เพราะอาการทำบาปกรรม คือไม่โน้ม ไม่โอน ไม่เงื้อมไปในการทำบาปกรรมนั้น เมื่อเป็นเช่นนั้น กรรม แม้ที่นายพรานอาศัยท่านกระทำ ย่อมไม่ถูกต้อง คือไม่แปดเปื้อนท่าน เพราะบาปนั้นย่อมไม่แปดเปื้อน คือย่อมไม่ติดจิตของท่านผู้มีความขวนขวายน้อย คือไม่มีความห่วงใยในการทำบาป ผู้เจริญ คือผู้บริสุทธิ์เพราะท่านไม่มีความจงใจในปาณาติบาต.
http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=27&i=574

๓. เรื่องความไม่พลัดพรากจากสังขารอันเป็นที่รัก ในที่นี้ หมายถึงว่า มักจะเกิดความพลัดพราก
ชนิดที่เกิดจาก อกุศลกรรม มีกาเมสุมิฉาจาร เป็นต้น มาให้ผลน้อย
ท่านมุ่งหมายแสดงให้เห็นถึง ผลกรรมของ การละเมิดกาเมสุมิฉาจาร หรือการเว้นจากกาเมสุมิฉาจาร
แต่ไม่ได้หมายถึงว่า จะไม่มีการตายจากกันไป เพราะในที่สุดแล้วสังขารทั้งหลายก็ต้องเข้าถึง
ชาติ ชรา มรณะ ความตายในที่สุดแน่นอน

พระพุทธองค์ทรงแสดงธรรมเพื่อประโยชน์สุขทั้งทางโลกทางธรรม เพื่อประโยชน์โลกนี้หรือประโยชน์โลกหน้า
ธรรมข้อใดที่แม้จะยังไม่ได้เป็นไปเพื่อนิพพานโดยตรง แต่เป็นประโยชน์โลกนี้หรือเป็นทางสุคติ
พระองค์ก็ทรงแสดงไว้ เพื่อให้เกิดปัจจัยเกื้อหนุนต่อประโยชน์ทางธรรม
ต่อจากนั้นจึงจะแสดงต่อในส่วนของอริยสัจจ์เพื่อความเข้าถึงพระนิพพานเป็นลำดับถัดๆไป

ส่วนการศึกษาปริยัตินั้น ถ้ามีเวลาก็ควรหาดูที่มาของคำบาลี หรือบริบทของคำนั้นๆ
ว่ากำลังมุ่งหมายถึงเรื่องใด อย่างคำว่าขวนขวายน้อย บางแห่งก็อาจจะหมายถึง
อาการที่ท้อใจ วิริยะลดลง ทำให้ไม่อยากบอกสอนต่อเป็นต้น ส่วน ความขวนขวายน้อย
ในที่นี้ หมายถึง การขวนขวายใน บาปอกุศลต่างๆหรือกิจกรรมที่เป็นไปเพื่อกิเลส
ความเป็นผู้ขวนขวายน้อยในที่นี้จึงเป็น สิ่งทีดี
แก้ไขเมื่อ 11 ต.ค. 55 15:08:49

จากคุณ : ชาวมหาวิหาร

เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 55 14:52:49