ความคิดเห็นที่ 1 ข้อความตอนหนึ่งจากคาถาธรรมบท               พวกภิกษุสนทนากันว่า "ได้ยินว่า ภริยาของนายพรานกุกกุฏมิตร บรรลุโสดาปัตติผลในกาลที่ยังเป็นเด็กหญิงนั่นแล แล้วไปสู่เรือนของนายพรานนั้น มีลูก ๗ คน, นางอันสามีสั่งตลอดกาลเท่านี้ว่า ‘หล่อนจงนำธนูมา นำลูกศรมา นำหอกมา นำหลาวมา นำข่ายมา’ ได้ให้สิ่งเหล่านั้นแล้ว นายพรานนั้นถือเครื่องประหารที่นางให้ไปทำปาณาติบาต แม้พระโสดาบันทั้งหลายยังทำปาณาติบาตอยู่หรือ ?"               พระศาสดาเสด็จมาแล้ว ตรัสถามว่า "ภิกษุทั้งหลาย บัดนี้ พวกเธอนั่งประชุมสนทนากันด้วยเรื่องอะไร ?" เมื่อภิกษุเหล่านั้นกราบทูลว่า "ด้วยเรื่องชื่อนี้"               ตรัสว่า "ภิกษุทั้งหลาย พระโสดาบันย่อมไม่ทำปาณาติบาต แต่นางได้ทำอย่างนั้น ด้วยคิดว่า ‘เราจะทำตามคำสามี’ จิตของนางไม่มีเลยว่า สามีนั้นจงถือเอาเครื่องประหารนี้ไปทำปาณาติบาต               จริงอยู่ เมื่อแผลในฝ่ามือไม่มี ยาพิษนั้นก็ไม่อาจจะให้โทษแก่ผู้ถือยาพิษได้ฉันใด ชื่อว่าบาปย่อมไม่มีแก่ผู้ไม่ทำบาป แม้นำเครื่องประหารทั้งหลาย มีธนูเป็นต้นออกให้ เพราะไม่มีอกุศลเจตนาฉันนั้นเหมือนกัน" ดังนี้แล้ว               เมื่อจะทรงสืบอนุสนธิแสดงธรรม จึงตรัสพระคาถานี้ว่า                         ๘. ปาณิมฺหิ เจ วโณ นาสฺส     หเรยฺย ปาณินา วิสํ                         นาพฺพณํ วิสมเนฺวติ     นตฺถิ ปาปํ อกุพฺพโต.                         ถ้าแผลไม่พึงมีในฝ่ามือไซร้, บุคคลพึงนำยาพิษไปด้วยฝ่ามือได้,                         เพราะยาพิษย่อมไม่ซึมเข้าสู่ฝ่ามือที่ไม่มีแผล ฉันใด,                         บาปย่อมไม่มีแก่ผู้ไม่ทำอยู่ ฉันนั้น. อรรถกถา ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท ปาปวรรคที่ ๙ ๘. เรื่องนายพรานกุกุกฏมิตร [๑๐๒]   http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=19&p=8 จากคุณ : Serene_Angelic เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 22:35:48

ความคิดเห็นที่ 2 อีกตัวอย่างหนึ่ง  พระภิกษุทำให้สัตว์มีชีวิต ซึ่งในที่นี้ คือ พระภิกษุด้วยกัน เสียชีวิต โดยไม่ตั้งใจ  ซึ่งการฆ่ามนุษย์นี้ ถือเป็นอาบัติรุนแรง  แต่พระพุทธองค์ทรงวินิจฉัยว่า พระภิกษุนั้น ไม่ต้องอาบัติอะไรเลยสักเพียงข้อเดียว อาบัติเล็กน้อยก็ไม่มี  ภิกษุรูปนั้นบริสุทธิ์ เรื่องตัดต้นไม้ที่เมืองอาฬวี ๓ เรื่อง             [๒๒๓] ๑. ก็โดยสมัยนั้นแล พวกภิกษุชาวเมืองอาฬวีจะตัดต้นไม้ทำนวกรรม ภิกษุรูปหนึ่งจึงพูดกะภิกษุอีกรูปหนึ่งว่า อาวุโส ท่านจงยืนตัดที่ตรงนี้ ต้นไม้ได้ล้มทับภิกษุผู้ยืนตัดอยู่ ณ ที่นั้นถึงมรณภาพ เธอมีความรังเกียจว่า เราต้องอาบัติปาราชิกแล้วกระมังหนอ จึงกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค พระผู้มีพระภาค ตรัสถามว่า ดูกรภิกษุ เธอคิดอย่างไร?             ภิ. ข้าพระพุทธเจ้า มิได้มีความประสงค์จะให้ตาย พระพุทธเจ้าข้า             ภ. ดูกรภิกษุ ภิกษุไม่มีความประสงค์จะให้ตาย ไม่ต้องอาบัติ พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑   มหาวิภังค์ ภาค ๑ วินีตวัตถุ http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=1&A=7883&Z=8519 จากคุณ : Serene_Angelic เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 22:41:02

ความคิดเห็นที่ 3 #1 ขอบคุณครับ พระสูตรนี้แม้ไม่ตรงประเด็นกระทู้ซะทีเดียว แต่ก็แง่คิดใหม่ ๆต่อผมมาก เรื่องมีอยู่ว่าบ้านแฟนผมขายของชำ และขายเหล้าเบียร์ บุหรี่ ไอ้เราก็ถือศีล5 รู้สึกตะขิดตะขวงทุกครั้งที่ต้องจับเบียร์ รินเหล้า(กั๊ก)และขายบุหรี่ ต่อไปนี้ถ้าวางเจตนาได้อย่างเมียนายพราน ที่ยื่นศาสตราให้เขาไปทำผิด แต่ตนเองไม่รู้สึกผิดก็จะดีมากเลย จากคุณ : Up_To_You เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 22:57:45

ความคิดเห็นที่ 4              เท่าที่คุณ Up_To_You เล่ามานั้น ไม่น่าจะมีเจตนาฆ่าอะไรเลย.                  อรรถกถา กุรุธรรมชาดก http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=27&i=427&p=1                  ๑. เรื่องพระจักขุปาลเถระ [๑] http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=11&p=1              พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๗  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๙              ขุททกนิกาย ชาดก ภาค ๑              ติตติรชาดก ว่าด้วยบาปเกิดจากความจงใจ http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=27&A=2866&Z=2878                            ศึกษาอรรถกถาชาดกนี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=27&i=574              หมวดหนังสือธรรมะ              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html แนะนำ :-              อ่านและค้นพระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม              อรรถกถาชาดกทั้งหมด ๕๔๗ เรื่อง              พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม     http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/              พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม                สารบัญประเภทธรรม http://84000.org/tipitaka/dic/d_type_index.php?                   หมวดหนังสือธรรมะ http://84000.org/tipitaka/book/              เรื่อง ศีลเป็นอาภรณ์อันประเสริฐ http://84000.org/tipitaka/book/bookpn02.html              เรื่อง สิ่งที่เป็นมงคล (มงคล ๓๘) http://84000.org/tipitaka/book/bookpn06.html              เรื่อง ทานที่มีผลมาก มีอานิสงส์มาก http://84000.org/tipitaka/book/bookpn01.html จากคุณ : ฐานาฐานะ เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 55 23:14:04

ความคิดเห็นที่ 5 ลองพิจารณาเรื่องนี้ด้วยครับ ภิกษุ ๗ รูปอดอาหาร ๗ วันในถ้ำ                     ภิกษุ ๗ รูปอีกพวกหนึ่งไปจากปัจจันตชนบท เพื่อต้องการจะเฝ้าพระศาสดา เวลาเย็น เข้าไปสู่วัดแห่งหนึ่ง แล้วถามถึงที่พัก. ก็ในถ้ำแห่งหนึ่ง มีเตียงอยู่ ๗ เตียง เมื่อภิกษุเหล่านั้นได้ถ้ำนั้นแล นอนบนเตียงนั้นแล้ว, ตอนกลางคืน แผ่นหินเท่าเรือนยอดกลิ้งลงมาปิดประตูถ้ำไว้               พวกภิกษุเจ้าของถิ่นกล่าวว่า "พวกเราให้ถ้ำนี้ถึงแก่ภิกษุอาคันตุกะ ก็แผ่นหินใหญ่นี้ ได้ตั้งปิดประตูถ้ำเสียแล้ว พวกเราจักนำแผ่นหินนั้นออก" แล้วให้ประชุมพวกมนุษย์จากบ้าน ๗ ตำบลโดยรอบ แม้พยายามอยู่ ก็ไม่อาจยังแผ่นหินนั้นให้เขยื้อนจากที่ได้.               แม้พวกภิกษุผู้เข้าไป (อยู่) ในภายใน ก็พยายามเหมือนกัน. แม้เมื่อเป็นเช่นนั้น ก็ยังไม่อาจให้แผ่นหินนั้นเขยื้อนได้ตลอด ๗ วัน, พวกภิกษุอาคันตุกะ อันความหิวแผดเผาแล้วตลอด ๗ วัน ได้เสวยทุกข์ใหญ่แล้ว.               ในวันที่ ๗ แผ่นหินก็ได้กลับกลิ้งออกไปเอง.               พวกภิกษุออกไปแล้ว คิดว่า "บาปของพวกเรานี้ เว้นพระศาสดาเสียแล้วใครเล่าจักรู้ได้ พวกเราจักทูลถามพระศาสดา" ดังนี้แล้ว ก็พากันหลีกไป. บุรพกรรมของภิกษุ ๗ รูป                             ภิกษุทั้งหลาย แม้พวกเธอก็เสวยกรรมอันตนกระทำแล้วเหมือนกัน.               ก็ในอดีตกาล เด็กเลี้ยงโค ๗ คนชาวกรุงพาราณสี เที่ยวเลี้ยงโคอยู่คราวละ ๗ วัน ในประเทศใกล้ดงแห่งหนึ่ง. วันหนึ่ง เที่ยวเลี้ยงโคแล้ว กลับมาพบ เหีย ใหญ่ตัวหนึ่ง จึงไล่ตาม. เหีย หนีเข้าไปสู่จอมปลวกแห่งหนึ่ง ก็ช่องแห่งจอมปลวกนั้นมี ๗ ช่อง.               พวกเด็กปรึกษากันว่า บัดนี้ พวกเราจักไม่อาจจับได้ พรุ่งนี้จึงจักมาจับดังนี้แล้ว จึงต่างคนต่างก็ถือเอากิ่งไม้ที่หักได้คนละกำๆ แม้ทั้ง ๗ คนพากันปิดช่องทั้ง ๗ ช่องแล้วหลีกไป. ในวันรุ่งขึ้น เด็กเหล่านั้นมิได้คำนึงถึง เหีย นั้น ต้อนโคไปในประเทศอื่น               ครั้นในวันที่ ๗ พาโคกลับมา พบจอมปลวกนั้น กลับได้สติ คิดกันว่า ‘ เหีย นั้นเป็นอย่างไรหนอ’ จึงเปิดช่องที่ตนๆ ปิดไว้แล้ว. เหีย หมดอาลัยในชีวิต เหลือแต่กระดูกและหนังสั่นคลานออกมา. เด็กเหล่านั้นเห็นดังนั้นแล้ว จึงทำความเอ็นดูพูดกันว่า ‘พวกเราอย่าฆ่ามันเลย, มันอดเหยื่อตลอด ๗ วัน’ จึงลูบหลัง เหีย นั้นแล้วปล่อยไป ด้วยกล่าวว่า ‘จงไปตามสบายเถิด.’               เด็กเหล่านั้นไม่ต้องไหม้ในนรกก่อน เพราะไม่ได้ฆ่า เหีย . แต่ชนทั้ง ๗ นั้น ได้เป็นผู้อดข้าวร่วมกันตลอด ๗ วันๆ ใน ๑๔ อัตภาพ               ภิกษุทั้งหลาย กรรมนั้น พวกเธอเป็นเด็กเลี้ยงโค ๗ คนทำไว้แล้วในกาลนั้น.               พระศาสดาทรงพยากรณ์ปัญหา อันภิกษุเหล่านั้นทูลถามแล้วๆ ด้วยประการฉะนี้. ------------------------------- เด็ก ไม่เจตนาจะขังตัว เหีย ให้มันอดอาหาร แต่ดันลืมมาเปิด แค่นั้นเอง ....ยังได้รับกรรมถึง 14 ชาติเลยครับ.... เหีย = ตัวเงินตัวทอง แต่พิมพ์ไม่ได้ ^^ แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 55 00:08:54 จากคุณ : zen_ar218 (zen_ar218) เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 00:07:35

ความคิดเห็นที่ 6 ที่มา: http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=19&p=11 จากคุณ : zen_ar218 (zen_ar218) เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 00:10:44

ความคิดเห็นที่ 7 #5 เป็นมุมมองอีกด้านหนึ่ง ถ้าจัดให้อยู่ฝั่งกตัตตากรรม ก็น่าสนใจทีเดียว น่าจะมีหลักฐานอื่น ๆอีก ยกมาให้ครบเลยจะเป็นประโยชน์มากครับ ผมนึกได้เรื่องหนึ่ง ที่อดีตพระเทวทัตที่เคยเกิดเป็นพ่อค้า ผูกอาฆาตพระโพธิสัตว์ไว้เพราะเรื่องที่ทำให้เสียประโยชน์บางอย่าง พระโพธิสัตว์ไม่มีเจตนา แต่กลับผูกเวรกันติดได้อย่างไร... น่าคิดทีเดียวครับ จากคุณ : Up_To_You เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 00:30:25

ความคิดเห็นที่ 8 ย้อนหลังไป 5 ภัทรกัป ได้มีพ่อค้าเร่เพื่อนกันสองคนชาวแคว้นเสริวรัฐ มีชื่อเดียวกันว่าเสรีวะ คนหนึ่งเป็นพระโพธิสัตว์ (พระพุทธเจ้าในปัจจุบัน) อีกคนหนึ่งเป็นพระเทวทัตในปัจจุบัน ทั้งสองได้ทำการค้าขายเร่ รับซื้อและขายของไปตามหัวเมืองต่าง ๆ จนวันหนึ่งทั้งสองได้ไปค้าขายเครื่องประดับในเมืองอริฏฐปุระ โดยตกลงแบ่งให้เข้าไปคนละทาง เพื่อไม่ไปค้าขายแข่งกัน พ่อค้าคนแรก (พระเทวทัต) ได้ตะโกนเร่ขายของตามถนนในเมืองไปเรื่อย ๆ จนไปถึงบ้านอดีตเศรษฐีผู้ดีเก่าตกยากหลังหนึ่ง ที่เหลืออยู่แต่เพียงยายกับหลานสาวในบ้านซ่อมซ่อไม่มีฐานะ เมื่อหลานสาวได้ยินเสียงพ่อค้าหาบเร่ จึงได้วิ่งออกมาดู เลยอยากได้เครื่องประดับ จึงไปขอร้องให้ยายซื้อให้ ยายจึงเรียกพ่อค้าเข้ามานั่งในบ้านและนำถาดเก่า ๆ สมบัติของตระกูลใบหนึ่งมาให้พ่อค้าดูเพื่อแลกซื้อเครื่องประดับให้หลาน ปรากฏว่าพ่อค้าจับดูจึงรู้ว่าเป็นถาดโลหะ เมื่อแอบเอาเข็มกรีดหลังถาด จึงเห็นว่าเป็นถาดทองคำ มีราคาถึงแสนกหาปณะ แต่ด้วยความที่พ่อค้าละโมภ อยากได้ถาดทองคำ โดยจะกดราคาให้ถึงที่สุด จึงทำทีเป็นไม่สนใจโวยวายว่าเป็นถาดไม่มีราคา แล้วก็โยนถาดทิ้งและก็ลุกเดินออกจากบ้านไป โดยหวังว่าสักพักจะเข้ามาใหม่เพื่อให้ยายแก่เปลี่ยนใจยอมแลกถาดกับของขายเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อคว้าถาดทองกำไรงามถาดนั้น คล้อยหลังไปไดสักพัก พ่อค้าพระโพธิสัตว์ผ่านมา เห็นพ่อค้าคนแรกออกจากซอยนั้นไปแล้ว จึงแวะเข้ามาขายเครื่องประดับอีก ซึ่งคราวนี้ หลานของยายอดีตตระกูลมหาเศรษฐีเมื่อกี้ก็ร้องอยากได้เครื่องประดับอีก ยายจึงเรียกให้พ่อค้าเข้ามาเพื่อขอแลกถาดเก่า ๆ สนิมเขรอะกับเครื่องประดับที่พ่อค้านำมาขาย เมื่อพ่อค้าจับถาดเก่าก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นถาดทองคำ มีราคาตั้งแสนกหาปณะ พ่อค้าพระโพธิสัตว์จึงบอกยายแก่ว่า "ถาดนี้เป็นถาดทองมีราคามหาศาล ของที่ฉันนำมาเร่ขายทั้งหมดนี่ก็สู้ราถาถาดของยายไม่ได้หรอกจ๊ะ" ยายแก่เห็นความซื่อสัตย์ของพ่อค้าจึงบอกว่า "ถาดนี้ เมื่อกี้พ่อค้าอีกคนโยนลงพื้นดูถูกว่าของไม่มีราคา แต่คราวนี้พ่อมาบอกว่ามีราคาตั้งแสน พ่อนี่ช่างตาถึงมีบุญเหลือเกิน เอาอย่างนี้ ฉันให้ถาดนี้แก่ท่าน เอาไปเถิด ส่วนท่านจะให้ของขายอะไรแก่ฉันกะหลานก็ได้ตามใจเถิด" พ่อค้าพระโพธิสัตว์ได้ฟังดังนั้นจึงบอกว่า "เอาอย่างนี้นะยาย ฉันยกของที่ฉันเอามาขายและเงินที่ติดตัวมาให้ยายหมดเลยก็แล้วกัน ฉันขอแค่ตาชั่งเอาไว้ทำมาหากินและเงินสัก 8 กหาปณะพอค่าเดินทางก็พอจ๊ะ" เมื่อพ่อค้าได้ถาดทองแล้ว จึงเดินทางไปที่ที่เรือเพื่อเดินทางกลับ ปรากฏว่า หลังจากพ่อค้าคนแรกเดินไปได้สักพักใหญ่ จึงย้อนมาหายายแก่เพื่อขอซื้อถาดใบนั้น แต่เมื่อยายเห็นพ่อค้าเข้ามาก็ตะเพิดไปว่า "ไอ้พ่อค้า[^_^]! ท่านทำให้ถาดทองคำเราเป็นของไร้ค่า ชิชะ! มาตอนนี้จะมาขอซื้อ ไป จะไปไหนก็ไป เมื้อกี้ ฉันยกถาดที่แกอยากได้ให้เป็นบุญแก่พ่อค้าตาถึงไปแล้ว แถมได้ตังค์กับของมาตั้งพันกหาปณะ" เมื่อพ่อค้าคนแรกได้ฟังดังนั้นถึงกับตกใจแค้นถึงสิ้นสติสลบฟุบไป พอฟื้นขึ้นก็เกิดความเสียดายอย่างเป็นกำลัง ถึงกับโปรยเงินและข้าวของที่นำมาเร่ขายทิ้งไว้หน้าบ้านยายแก่ แล้วก็ถือคันชั่งวิ่งตามรอยเท้าพระโพธิสัตว์ หวังจะแย่งถาดทองคืนไปถึงฝั่งแม่นํ้านั้น เห็นพระโพธิสัตว์กำลังขึ้นเรือไปอยู่ จึงกล่าวว่า "นายเรือโว้ย! เอาเรือกลับเข้าฝั่งเดี๋ยวนี้ ๆ" พระโพธิสัตว์ห้ามนายเรือว่า "อย่ากลับ ๆ" และแล่นเรือลับไป เมื่อพ่อค้าพาล เห็นพระโพธิสัตว์นั่งเรือหายวับไป จึงเกิดความโศกเศร้าเสียดายมีกำลัง หัวใจเต้นแรง เลือดพุ่งออกจากปาก และตั้งอธิษฐานผูกอาฆาตพระโพธิสัตว์ว่าจะจองเวรไปจนกว่าจะหาไม่ และถึงกับสิ้นชีวิตลง ณ ที่นั้นนั่นเอง. -------------- อรรถกถาพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๗ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๙ ขุททกนิกาย ชาดก ภาค ๑ อรรถกถา เสรีววาณิชชา จากคุณ : Up_To_You เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 00:37:24

ความคิดเห็นที่ 9 เรื่อง "เมียนายพราน เป็นพระโสดาบัน" ในความเห็นผม เห็นว่า ที่ไม่มีบาปกรรม เกิดขึ้น   แก่เมียนายพราน ก็เพราะเมียนายพราน บรรลุเป็นพระโสดาบันแล้ว จึงเป็นเช่นนั้น     แต่ถ้าเป็นปุถุชน อย่างเรา ๆ ท่าน ๆ มีหรือจะไม่มีบาปติดต้ว   อย่างที่ยกตัวอย่างว่า   ที่บ้านขายเหล้า  เราต้องขายเหล้า จะไม่บาปแน่ ๆ  หากเราเป็นพระโสดาบันบุคคล ชีวิตปุถุชน คลุกเคล้าไปด้วยบาปกรรม ทางที่เหมาะสมควรปรับเปลี่ยนอาชีพ หรือของ   อื่น ๆ ที่ไม่มีโทษ  จะถูกต้องกว่า จากคุณ : Terawat เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 04:41:26

ความคิดเห็นที่ 10 ความเห็นส่วนตัวนะครับ โลกนี้เป็นแดนกรรม คือแดนที่ให้ผลของกรรมดีและกรรมชั่ว ในด้านกรรมชั่ว แยกเป็นกรรมที่มีเจตนาหรือไม่มีเจตนา ไม่ว่าเราจะเป็นกรรมแบบมีหรือไม่มีเจตนาก็ตามที แต่ถ้าสร้างโทษให้เกิดกับผู้อื่น โทษก็ต้องกลับมาสนองต่อผู้กระทำ เพราะมันเป็นกฏธรรมดาในการให้ผลของกรรมในแดนกรรม แต่สิ่งที่แตกต่างกันระหว่างกรรมที่มีเจตนาหรือไม่มีเจตนา คือกำลังของโทษหรือกำลังของบาปกรรม กรรมที่ไม่มีเจตนานั้นแรงบาปน้อย ตายแล้วดึงใจเราให้ตกอบายภูมิไม่ได้ แต่ถ้าต้องกลับมาเกิดอีก กรรมนั้นก็ต้องรอให้ผลกับชีวิตเราอยู่ดี ไม่ว่าจะเป็นกรรมเล็กน้อยขนาดไหน ลองศึกษาเรื่องราวของพระพุทธเจ้าก่อนปรินิพพานก็ได้ ที่ท่านกระหายนําอย่างมากขณะเดินทางไปเมืองที่จะปรินิพพาน แต่กรรมในอดีตชาติของพระองค์ ที่เคยเกิดเป็นเด็กเลี้ยงกระบือ แม้ในชาตินั้นพระองค์ไม่ได้ทำด้วยเจตนาร้ายต่อกระบือ แต่กรรมที่ไม่มีเจตนานั้น ก็ยังตามมาให้ผลทำให้พระอานนท์ไม่สามารถตักนําใสมาให้พระองค์ฉันได้ในคราวแรก นอกจากนั้น แรงกรรมที่ไม่มีเจตนาก็ยังไม่ทำให้ศีลด่างพร้อย จึงไม่ปิดกั้นการเข้าถึงมรรคผล และก็ไม่ได้ทำให้พระที่บรรลุมรรคผลแล้วเสียความดีไป เพราะไม่เช่นนั้นพระที่ท่านเดินบิณฑบาตร ไม่ว่าจะเป็นพระที่บรรลุเป็นพระอริยบุคคลแล้วหรือไม่ก็ตาม ต่างเหยียบมดตายไม่รู้เท่าไรโดยไม่มีเจตนา พระเหล่านี้คงต้องศีลด่างพร้อยกันทุกท่านหรือก็หาไม่ แรงกรรมที่ไม่มีเจตนาจึงเป็นกฏธรรมดาที่ต้องเกิดกับผู้ที่เป็นมนุษย์หรือสัตว์โลก แต่ก็ไม่อาจประทุษร้ายศีลให้ด่างพร้อยได้ เพราะขาดเจตนาร้ายอันเป็นตัวทำให้ศีลด่างพร้อย สรุปดังนี้ผมจึงไม่โหวตทั้งข้อ1และข้อ2 แต่ถ้ามีข้อ3ที่บอกว่าจัดเป็นกรรมแต่ไม่ทำให้ศีลด่างพร้อย ผมจะโหวตให้ครับ ส่วนเรื่องที่ท่านเจ้าของกระทู้สงสัยเรื่องการให้ผลของการจองเวรที่พระเทวทัตมีต่อพระพุทธองค์ อันนี้ก็ต้องทำความเข้าใจเรื่องแรงกรรมจากการอาฆาตแค้น ซึ่งแรงกรรมนี้ สามารถตามให้ผลได้กับผู้ถูกอาฆาตที่ไม่มีเจตนาเช่นกัน เรื่องนี้มีผลจริงครับ เพราะแรงอาฆาตเป็นแรงกรรมประเภทหนึ่ง ซึ่งย่อมตามให้ผลได้กับผู้ที่ถูกอาฆาตที่ไม่ได้ตั้งสัจจาธิษฐานอ้างความจริงเพื่อปกป้องตนเองให้พ้นจากการสาปแช่ง และด้วยความที่พระโพธิสัตว์ถูกพระเทวทัตอาฆาตจองเวรมาตั้งแต่ชาติที่เป็นพ่อค้าด้วยกัน โดยที่พระโพธิสัตว์ก็ไม่ได้เป็นผู้คิดทำร้ายพระเทวทัตก่อนเลย กรรมนี้ยังสร้างโทษให้พระโพธิสัตว์ได้อย่างมากมาย ในชาติที่ได้เกิดมาถูกพระเทวทัตทำร้ายระหว่างการบำเพ็ญบารมี แต่ที่พระเทวทัตทำร้ายไม่ได้คือกำลังใจของพระโพธิสัตว์ ที่แก่กล้าขึ้นทุกชาติ จนพระองค์มาบรรลุอภิเษกสัมมาสัมโพธิญาณในชาติสุดท้าย ก็ยังถูกกรรมอาฆาตของพระเทวทัตตามเล่นงานร่างกายและชีวิตของพระองค์ แต่ด้วยพระเทวทัตมาทำร้ายพระองค์ในชาติที่บารมีสูงสุด ก็เลยต้องได้โทษหนักตกเอวจี แรงกรรมของพระเทวทัตในการอาฆาตพระโพธิสัตว์ตั้งแต่สมัยเป็นพ่อค้า จึงส่งผลจริงต่อชีวิตของพระโพธิสัตว์และชีวิตของพระเทวทัต ผู้รู้ที่รู้เรื่องแรงกรรมโดยและเอียดทั้งมีและไม่มีเจตนา จึงง่ายที่จะเกิดความเบื่อหน่ายคลายกำหนัดที่จะเกิดเป็นมนุษย์อีก จึงละอวิชชาบรรลุธรรมได้ง่าย แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 55 07:25:13 แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 55 07:14:19 แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 55 07:07:56 จากคุณ : แมวเปอร์เซีย เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 06:39:10

ความคิดเห็นที่ 11 #9 ผมเห็นต่างนิดหน่อยครับ ที่ว่า "จะไม่บาปแน่ ๆ  หากเราเป็นพระโสดาบันบุคคล" ความเป็นพระอริยะไม่ใช่หลักประกันว่าจะไม่เป็นบาปโดยสถานภาพอย่างเดียวแน่ ๆ แต่คงวัดกันที่จิตใจที่ไม่เอาบาปตั้งแต่ต้นนะครับ ถ้าพระโสดาบันกับปุถุชน ทำเหตุบางอย่างโดยขาดเจตนาตั้งต้นเหมือน ๆกันเป๊ะ เช่นไม่มีเจตนาฆ่าเลย ผลที่ปรากฏก็น่าจะเหมือนกันนะครับในข้อนี้(เป็นคห.ส่วนตัว) จากคุณ : Up_To_You เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 08:50:26

ความคิดเห็นที่ 12 #10 ขอบคุณครับ ขอจับทีละประเด็นนะ ...ที่ว่า "ในด้านกรรมชั่ว แยกเป็นกรรมที่มีเจตนาหรือไม่มีเจตนา" ...เท่าที่ศึกษามาถ้าไม่ประกอบด้วยเจตนาจะไม่เรียกว่ากรรมนะครับ กรรมคือการกระทำที่ประกอบด้วยเจตนาเท่านั้น ถ้าไม่มีเจตนาจะเรียกเป็นอย่างอื่น เช่น   กิริยา...อกรรม... เทียบกับจิตของพระอรหันต์ที่เรียกว่า "มหากิริยาจิต" อันนี้ก็ไม่เป็นกรรมเหมือนกัน หรือผมอาจเข้าใจผิดไป อีกเรื่อง... " แม้ในชาตินั้นพระองค์ไม่ได้ทำด้วยเจตนาร้ายต่อกระบือ แต่กรรมที่ไม่มีเจตนานั้น ก็ยังตามมาให้ผลทำให้พระอานนท์ไม่สามารถตักนําใสมาให้พระองค์ฉันได้ในคราวแรก" ...คงต้องแยก"เจตนาร้าย" กับ "เจตนาให้สัตว์กินน้ำช้า" ออกจากกันนะ เจตนาดีที่ไม่ให้สัตว์กินน้ำขุ่นเกินไป จึงให้กินช้าทั้งที่สัตว์กระหายน้ำ ก็ส่งผลในชาติสุดท้าย ที่พระอานนท์เจตนาดีไม่อยากให้พระพุทธองค์ ฉันน้ำขุ่นเหมือน ๆกัน ทั้งหมดนี้ไม่มีเรื่องเจตนาร้ายมาเกี่ยวข้องเลย ข้อนี้จึงพิจารณาได้ว่ากรรมให้ผลตรงไปตรงมาที่สุดจากเจตนานี่เอง ไม่แบ่งแยกว่าดีหรือร้ายเลยด้วยซ้ำนะครับ แก้ไขเมื่อ 14 ต.ค. 55 09:52:03 จากคุณ : Up_To_You เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 09:40:46

ความคิดเห็นที่ 13 สาเหตุที่ไม่มีตัวเลือก ข้อที่3 ที่บอกว่า"จัดเป็นกรรมแต่ไม่ทำให้ศีลด่างพร้อย" ก็เพราะเหตุนี้ครับ จากคุณ : Up_To_You เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 55 10:10:50

ความคิดเห็นที่ 14 ถ้าเจตนาฆ่าเราไม่มี และเราไม่ได้ยินดีในการตายนั้น  เราก็เป็นแค่กลไกหนึ่งของธรรมชาติ ที่ยืมมือเราลงมือเพราะสัตว์เหล่านั้นถึงคราวต้องเปลี่ยนภพแล้วไงล่ะครับ จากคุณ : Generals เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 55 12:41:37

ความคิดเห็นที่ 15 จากเรื่องของคุณ zen_ar218 ผมเห็นว่า เด็กกลุ่มนั้นไม่ได้มีเจตนาให้ตั่วเฮียอดข้าว แต่ก็ีมีเจตนาขังตั่วเฮียไว้ในช่องนั้นนะครับ ผลกรรมจึงได้รับอย่างเดียวกัน คือ ถูกขังไว้ในถ้ำ จากคุณ : Real~Fine เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 55 18:07:39