ความคิดเห็นที่ 1 ขอลัดไปข้อ 20-21 เลยแล้วกันครับ จากคุณ : รอเธอโสด เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 12:13:19

ความคิดเห็นที่ 2 ชั้นทำ ธรรมทานอยู่ค่ะ ^^ จากคุณ : บุษกรจันทร์ เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 12:27:10

ความคิดเห็นที่ 3 แม้จะมีการจำแนกความหยาบละเอียดแห่งบุญกิริยาไว้โดยพิสดารก็ตาม ก็มิได้หมายความว่าจะละเลยการทำบุญในชั้นต้นๆไป การทำทานแม้กับสัตว์ ก็จำต้องมีอยู่ ไม่ใช่ว่า เป็นการทำบุญเล็กเหลือเกิน เราจะไปทำบุญที่ใหญ่ๆ การจะทำบุญในข้อสุดท้ายนั้น จะมีขึ้นมาได้ ก็ต้องมีพื้นฐานจากการทำบุญในขั้นแรกเริ่มเสมอ เกรงว่าผู้ที่ไม่เข้าใจ จะไปมองที่การทำบุญที่ให้ผลมากเท่านั้น ไม่งั้น ผมก็ขอบวช 1 วัน เคร่งครัดศีล 227 บุญผมก็ใหญ่กว่าที่จะมาเอากับข้าวไปวัดตั้ง 100 ครั้ง 1000 ครั้ง จากคุณ : ongardnrp เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 12:34:30

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องลำดับอานิสงค์นี้ ง่ายต่อการเข้าใจผิดว่าจะเอาแต่ภาวนาอย่างเดียว เพราะได้อานิสงค์เยอะสุด แต่ผมเห็นด้วยกับความเห็น 3 ว่าจะปฏิบัติธรรมในส่วนละเอียดได้ กำลังใจต้องผ่านการทำบุญที่ใช้กำลังใจหยาบกว่ามาให้ได้ก่อน อุปมาเหมือนคนจะเอาแต่ยอดเจดีย์ แต่ก็ลืมคิดไปว่ายอดเจดีย์ลอยอยู่เองไม่ได้ ต้องตั้งบนตัวเจดีย์และฐานเจดีย์ที่แข็งแรง ถ้ากำลังใจยังดูแคลนบุญส่วนหยาบอยู่ แสดงว่ากำลังใจเรายังไม่พอที่จะเข้าถึงบุญส่วนละเอียด จะภาวนาได้ดี ก็ต้องพิสูจน์ใจตนให้ได้ก่อนว่ารักษาศีลได้ดี ให้ทานได้ดี ภาวนาอย่างเดียวไปไม่รอด ถ้าไม่มีกำลังบุญของศีลกับกำลังบุญของทานคอยคํ้าชู แก้ไขเมื่อ 16 ต.ค. 55 12:52:11 จากคุณ : แมวเปอร์เซีย เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 12:51:44

ความคิดเห็นที่ 5 กระทู้นี้พูดถึงการทำทาน ไม่ใช่การทำบุญ บางคนที่ไม่รู้ก็ลุ่มหลงการทำทาน แต่ไปเข้าใจว่าเป็นการทำบุญ ทั้งๆที่เป็นการทำทานเท่านั้น ไม่ปฏิเสธว่าการให้ทานก่อให้เกิดความสุข ก่อให้เกิดบุญกุศลแต่มันก็เป็นสุขชั่วครั้งชั่วคราว ลองสังเกตดูคนที่ชอบทำทาน เดี๋ยวก็ขวนขวายไปทำถวายทานที่วัดนู้นวัดนี้ พอไม่ไปก็ไม่สบายใจ เป็นทุกข์ขึ้นมาอีก นี่เพราะไม่รู้ว่าทำทานเพื่ออะไร แก้ไขเมื่อ 16 ต.ค. 55 13:05:44 จากคุณ : เอกเขนกนอกบ้าน เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 13:03:47

ความคิดเห็นที่ 6 พระพาหิยะไม่เคยทำทานเลย ก็ไม่มีผ้าพันกาย ทาน ศีล ภาวนา สามส่วนเอามาเปรียบเทียบกัน อานิสงส์ก็ต่างกัน แต่อย่าไปเข้าใจว่า ทำแต่ภาวนา แล้วละเลย ทาน ศีล จากคุณ : venture เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 13:36:45

ความคิดเห็นที่ 7 ถ้ามีใครจำได้ ที่เราเคยตั้งกระทู้ถามว่า ถ้าภาวนาอย่างเดียว แต่ไม่ทำบุญ ทำทาน จะเป็นอย่างไรมั๊ย ตอนนี้เราตอบได้แล้ว  (ช่วงที่ตั้งกระทู้ถาม เราเพิ่งเริ่มหัดภาวนาเองค่ะ) พอเราปฏิบัติภาวนาด้วยความสม่ำเสมอ จิตมันจะได้รับการชำระกิเลสออกไปเรื่อยๆ ทำให้มองเห็นอะไรแจ่มชัดด้วยปัญญา คราวนี้เราก็รู้แล้วว่า เราทำบุญ ทำทานเพื่ออะไร จากคนที่ทำบุญทำทานด้วยกิเลส วันนี้ เราสามารถทำบุญ ทำทาน ด้วยใจจริงๆได้แล้ว มันคืออานิสสงส์จากการภาวนาเลยค่ะ ดังนั้นที่บอกไว้ว่า ภาวนาคือทานอันสูงสุด ก็จริงไม่ผิดเพี้ยนเลย เพราะมันทำให้เราสามารถเข้าใจ การทำทานในลำดับต้นๆได้ด้วยค่ะ จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 13:38:56

ความคิดเห็นที่ 8 ต้องเข้าใจว่าบุญในทางศาสนาพุทธที่สูงสุดคือ พระนิพพาน บุญมีทั้งที่เป็นทรัพย์ภายนอกและทรัพย์ภายใน การให้ทานย่อมมีอานิสงค์ให้เกิดมาร่ำรวย การรักษาศิลทั้ง5ข้อก็ย่อมมีอานิสงค์ต่างๆ เช่นทำให้มาเกิดเป็นมนุษย์ ทำให้รูปร่างหน้าตาหล่อสวย มีความฉลาด อายุยืนปราศจากโรคและ.... แต่ว่าบุญสูงสุดในทางศาสนานั้นก็คือ การบรรลุธรรม  ซึ่งในขั้นสูงๆก็คือการที่ได้ปัญญาเห็นไตรลักษณ์หรือเห็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา หรือเห็น ความเกิดดับของรูปนาม นี่ก็เป็นการเห็นสภาวะธรรมที่เป็น"ปัญญา" เห็นเพื่อแยกรูปแยกนาม เพื่อล๊ะสักกายทิฐิ เพื่อบรรลุธรรมขั้นต่างๆ....สรุปสุดท้ายสิ่งที่ควรทำคือ  ทาน ศิล สมาธิ ปัญญา  สี่อย่างนี้แหละที่ควรทำ สม่ำเสมออย่าให้ขาด  ถ้ายังไม่พ้นทุกข์เราก็มีทรัพย์ภายนอกคอยหล่อเลี้ยงเพื่อให้เข้าถึงทรัพย์ภายในคือการ บรรลุธรรม  คงไม่มีใครอยากเกิดมาในสภาพพิการ จน ไม่ฉลาดใช่มั๊ยล๊ะ ฉนั้นต้องเข้าใจให้ครบทุกส่่วนน๊ะ... จากคุณ : ล้าน5 เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 13:46:08

ความคิดเห็นที่ 9 เห็นด้วยกับเจ้าของกระทู้ในระดับหนึ่ง และเห็นด้วยกับคุณongardnrp ด้วยครับ      ภาษาในการบันทึกเรื่ิองราวในคัมภีร์นั้น โบราณาจารย์ท่านจะรอบคอบละเอียดละออเสมอ และจะบันทึกเป็นขั้นเป็นตอน หากเรื่ิงไหนต้องมีการเปรียบเทียบท่านก็จะใช้สำนวนในการเปรียบเทียบโดยละเอียด เพื่อให้ผู้อ่านเห็นถึงเหตุและผลและคล้อยตามไปในเนื้อความนั้นๆ อย่างไรก็ตาม ผมก็ยังมองว่าเป็นประโยชน์อยู่ดี ทั้งผู้ที่มองแบบเจ้าของกระทู้ ทั้งผู้ที่มองแบบคุณongardnrp  เพราะว่าผู้ที่จะทำอะไรๆได้ในระดับสุดยอดได้นั้น.  ดูๆในขณะที่้เขาทำนั้นก็เหมืิอนเรื่ิงง่ายๆนะ. แต่ถามว่า ทุกคนจะทำได้เหมืินที่เขาคนนั้นทำได้ไหม. ก็คงจ้องตอบว่า คงยากมากหากไม่ได้รับการฝึกฝนมาตั้งแต่ต้น เช่น......  เมื่อหลายปีก่อน กล้องโทรทัศน์อวกาศที่ชื่อว่าฮับเบิ้ล ที่ลอยอยู่ในอวกาศนั้น ไม่สามารถให้ภาพที่คมชัดลงมาที่สถานีบนโลกได้. ทั้งๆที่ลงทุนไปนับหมื่นล้านบาท แต่ภาพที่ได้รับนั้น ช่างไม่คุ้มค่ากับราคากล้องระดับหมื่นล้านเลย นาซ่าก็เลยต้องลงทุนอีกนับพันล้านบาท เพียงเพื่ิอที่จะจัดการส่งทีมช่าง ขึ้นไปปรับจูนแก้ไข ให้เลนส์ของกล้อง อยู่ในองศาที่ถูกต้องแม่นยำ และช่างผู้ที่ต้องถือไขควงอันเล็ก ออกไปปรับจูนนั้น ก็ต้องออกเดินในอวกาศนอกยานด้วย......   ในที่สุดเมื่อถึงเวลาภารกิจนั้นก็สำเร็จ ช่างคนนั้นเพียงแค่ออกไปปรับจูนนิดเดียวเท่านั้น ขยับองศาของเลนส์กล้องให้ขยับห่างออกไปจากองศาเดิม เพียงแค่ประมาณเท่าๆปลายเส้นผมของมนุษย์เท่านั้น และภารกิจก็สำเร็จ กล้องอวกาศทำงานได้สำเร็จ. สามารถส่งภาพเอกภพในอดีต ที่ห่างออกไป ในอวกาศนับพันล้านปี ให้เราได้เห็นอย่างชัดเจน ตราบเท่าทุกวันนี้   ที่นี้ถามว่า ช่างคนที่ถือไขควงขึ้นไปกับกระสวยอวกาศนั้น.  นาซ่าจะไปจ้างช่างซ่อมพัดลม หรือช่าวซ่อมกล้อง หน้าปากซอยได้ไหม ? จ้างแกสักสามร้อยบาท เพราะแกเองก็มีไขควงทุกเบอร์อยู่แล้ว และนาซ่า ก็ระบุมาแล้วว่าใช้แค่เบอร์เดียวเท่านั้นไม่ต้องเอาไปครบทุกด้ามหรอก. ?   หากจ้างช่างหน้าปากซอยให้ขึ้นไปกับยานกระสวยอวกาศได้ ก็คงลดต้ตทุนในการผลิตนักบินอวกาศ. ซึ่งมีมูลค่านับร้อยล้านต่อคนแน่นอน สิ่งที่ผมกำลังจะเปรีบเทียบก็คือ ๑. การทำงานระดับสุดยอดนั้น (คือการขึ้นไปขันน๊อตนิดเดียวเองในอวกาศ) คุณคิดว่ายากไหม?     -หากตอบว่าไม่ยาก ก็หมายความว่า คุณลุงช่างซ่อมพัดลมหน้าปากซอยแกก็ย่อมทำได้ เพราะแค่ใช้ไขควงขันน๊อต ขยับไปมาเล็กน้อยเท่านั้น.  เพราะลักษณะงานมันมีเท่านั้นเอง จ้างแกสักสามร้อยบาทเป็นค่าแรงและให้ค่าเสียเวลาแกอีกสักสองสามพันบาท จับแกสวมชุดมนุษย์อวกาศ ขึ้นไปกับยานใช้เวลาเดินทางหนึ่งวัน เท่านั้น. ขึ้นไปขันน๊อตสองกริ๊กแล้วกลับลงมา แกก็คงยินดีไปทำงาน (หากแกคิดว่าขั้นตอนการไปอวกาศมันง่าย)     - หากตอบว่ายาก ก็คงยากมากๆเพราะกว่าจะเทรนคุณลุงช่างหน้าปากซอยให้กลายเป็นคนที่พร้อมจะไปอวกาศได้นั้น ย่อมต้องใช้เวลาหลายปี และต้องใช้งบประมาณมหาศาลนับร้อยล้านทีเดียว     เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ก็จำป็น อยู่ดีที่จะต้องใช้บริการนักบินอวกาศที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีแล้วเท่านั้นเพื่อไปทำงานชิ้นนี้ ๒.  จะเห็นได้ว่า งานชิ้นนี้จะบอกว่าง่ายก็ได้ คือไปมองที่ปลายสุดของงานเลย คือการขันน๊อตสกรู เท่านั้น ซึ่งก็เหมือนกับการมองไปที่จุดปลายสุดของเรื่องที่เจ้าของกระทู้ได้นำเสนอนั้นก็คือ การพิจารณาให้เข้าใจในพระไตรลักษณ์. ซึ่งหากไม่มีพื้นฐานใดๆ ในหลักธรรมของศาสนาพุทธมาก่อนเลยนั้น. ก็เห็นทีว่าจะไม่ใช่เรื่องง่ายซะทีเดียว. (เพียงแต่ในบริบทเฉพาะเรื่องนี้เขาเน้นหนทางที่เดินมาตามลำดับนั้นเป็นเรื่องของการให้ทานรักษาศีลเป็นเบื่้องต้นในการเปรียบเทียบ)   จึงขอสรุปว่า ผมเองเห็นด้วยกับทั้งสองท่านดังที่กล่าวมา แต่ผมก็มองเป็นภาพรวมและเปรียบเทียบว่า มันยากมากพอสมควร หากเราจะข้ามขั้นตอนไปจนถึงจุดสุดยอดเลยโดยที่ไม่สนใจเรื่องพื้นฐานใดๆ  แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ไม่ได้หมายความว่า ในโลกนี้ จะไม่มีช่างซ่อมพัดลมคนใด ที่จะสามารถเรียนลัดไปเป็นนักบินอวกาศได้หรอกนะครับ ความเป็นไปได้ย่อมมีเสมอ  เช่นเดียวกัน ผมก็ไม่ได้หมายความว่า ในโลกนี้ จะไม่มีชาวพุทธที่ชาญฉลาด สามารถประมวลหลักธรรมไปจนถึงปลายยอดได้และถือเอาแต่ยอดแห่งหลักธรรมนั้นๆมาประพฤติปฏิบัติ จนได้ผลสำเร็จแก่ตนเอง..... ผมก็เชื่อว่าสามารถมีได้เช่นกัน. และหวังอยู่ลึกๆว่า ท่านเจ้าของกระทู้ น่าจะสามารถเป็นหนึ่งในจำนวนพุทธศาสนิกชน ที่อาจจะทำได้ก็ได้ เพราะท่านมีมุมมองที่แหลมคม ที่ยากนักที่คนอื่นๆ จะสังเกตุได้ในแบบทีีท่านว่ามานี้ แม้แต่พระเองก็มีจำนวนไม่น้อย ที่อาจจะมองไม่เห็นถึงจุดนี้ เพราะผมเชื่อว่าศักยภาพของมนุษย์เรานั้น ไร้ขีดจำกัดจริงๆครับ..... ดูอย่างพระสาวกบางท่านซิครับ แค่ได้ฟังพระพุทธองค์เทศน์ไม่กี่คำเท่านั้นก็สามารถบรรลุเป็นพระอรหันต์ได้ ในทันที ก็เคยมี แถมบางคนบางท่าน แค่เห็นพยับหมอก พยับแดด หรือแค่ได้ยินเสียงเด็กหญิงร้องเพลง ก็เอามาเป็นอารมณ์วิปัสนาให้เห็นพระไตรลักษณ์. จนสามารถบรรลุเป็นพระอรหันต์ได้ ก็มี.   ในขณะที่บางคนนั้น ต้องใช้เวลานานนับภัทรกัปป์ ผ่านหลายภพหลายชาติเกิด แม้เกิดมาพบพระพุทธเจ้าแล้ว ก็ยังไม่สามารถบรรลุธรรมได้เลย ก็มี   ทุกอย่างจึงเป็นไปได้ครับ. เพียงแต่ว่า ความยากง่ายและบุญวาสนาก็มีส่วนเข้ามาเกี่ยวข้องอยู่ไม่ใช่น้อยเลย ในการที่จะทำให้สามารถเดินสู่เป้าหมายที่เรามองว่าไม่ยากเย็นนั้น ไปจนถึงจุดที่ประสบความสำเร็จให้ได้     กระทู้นี้ดีและมีประโยชน์ครับ ขอชื่นชมท่านเจ้าของกระทู้ ทีีมีมุมมองที่เป็นมุมมองเห็นเพชรเม็ดแวววาว. และขอชื่นชมคุณ ongardnrp. ที่มองเห็นแสงประกายจากเหลี่ยมเพชรด้วยเช่นกัน ได้ทั้งสองความเห็นนี้ มาประมวลกันเข้า จึงทำให้ผมได้มีอะไรๆ เขียนไปได้เรื่อยเปื่อยขนาดนี้.  หากมากไป. เฟ้อไปก็ขออภัยด้วยนะครับ จากคุณ : รถเรณู เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 13:52:15

ความคิดเห็นที่ 10 ถ้าใจยังห่วงว่าจะเสียหรือไม่เสียทรัพย์อยู่ จะก้าวพ้นความหวงแหนในสมบัติไปถึงฌานได้อย่างไร จากคุณ : พักผ่อน เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 13:58:15

ความคิดเห็นที่ 11 ถ้ายังหวงทรัพย์ตระหนี่อยู่  ไม่รู้จักให้ แล้วจะหลุดพ้นได้ยังไง จากคุณ : วายุพิทักษ์ เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 14:50:40

ความคิดเห็นที่ 12 การให้ทาน ช่วยให้จิตใจมีเมตตามากขึ้น จิตที่มีเมตตาจะทำให้จิตอ่อนลงส่งผลดีต่อการภาวนาช่วยให้สงบเป็นสมาธิได้ง่าย การรักษาศีล ประโยชน์ของศีลคือทำให้กาย วาจา ใจ สงบไม่เบียดเบียนตนเองและผู้อื่น ทำให้จิตสงบได้ง่ายเมื่อทำสมาธิ ดังนั้น ทาน ศีล ภาวนา เป็นสิ่งที่ต้องไปด้วยกัน เหมือนๆกับ ศีล สมาธิ ปัญญา จากคุณ : สติไม่มาปัญญาช้อปเกิด เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 15:09:46

ความคิดเห็นที่ 13 ผิดมาก บัญญัติหรือ คิดเองป่ะเนี่ย เคยอ่านเจอไม่ใช่แบบนี้ เรื่องนี้น่าจะเกี่ยวกับการให้ทานมากกว่า. นี่เชื่อมโยงกันมั่วเลย  ตอนแรกใช่เลยตอนปลายมั่วมาก จากคุณ : กะป๋องทอง เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 17:03:37

ความคิดเห็นที่ 14 คห.3 ถ้าจะบวชก็ดีครับ โมทนาด้วย แต่การบวชพระไม่ใช่ของง่ายๆนะครับ บวชพระถือเป็นบุญใหญ่ครับ คนที่บวชพระ แล้วท่านปฎิบัติดีปฎิบัติชอบตามธรรมวินัย จนได้ธรรมขั้นต่างๆ จนบางองค์เป็นพระอรหันต์ จากปุถุชนมาเป็น 100000 ชาติ มาชาตินี้ได้บวช ได้ปฏิบัติ จนจิตหลุดพ้นจากวัฏสงสาร ออกสอนโลก โปรดสัตว์ อาจทำให้บุคคลอื่น บรรลุธรรมตามด้วย เริ่มต้นไม่ได้มาจากการบวชหรือครับ? ลองไปศึกษาก่อนดีไหม จะมาบอกว่าบวช 1 วัน รักษาศีล 227 ข้อได้ก็ดีกว่าเอากับข้าวไปวัด 100 ครั้ง 1000 ครั้ง ผมว่ายากสำหรับพระใหม่ทุกรูปครับ คนบวชมาแล้วจะเข้าใจครับ เอาข้าวไปวัด 100 ครั้งอาจง่ายกว่าการรักษาศีล 227 ข้อให้ บริสุทธิ์ ไม่ทะลุ ไม่ด่างพร้อย ไม่เชื่อลองถือแค่ศีล 5 ดู ซัก 3วันก่อนก็ได้ครับ ปล.บวชวันเดียวสึกมีแต่เณร ครับ คห.13 เออ ผมคงไม่ได้คิดหรือบัญญัติเองได้หรอกครับ สติปัญญาปุถุชนอย่างผมคงทำได้แค่ share เรื่องราวดีๆ ผมอ่านแล้วก็ไม่เห็นมั่วตรงไหน ออกจะเป็นลำดับขั้น ตั้งแต่ ให้ทาน รักษาศีล เจริญภาวนา ท่านแค่แยกแยะให้รู้ว่าทำทานกับใคร ยังงัย ได้ผลมากกว่า ตามภูมิธรรม แต่แก่นแท้ที่ทรงยกย่องไว้ คือ การปฏิบัติบูชา ครับ แก้ไขเมื่อ 16 ต.ค. 55 17:56:07 จากคุณ : buchido85 เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 17:43:44

ความคิดเห็นที่ 15 สงสัย เหมือน ความเห็น 13 คุณ กระป๋องทอง ใช่ เวลามสูตรไหมคะ ถ้าใช่ ตอนจบของ เวลามสูตร คืิอ -ทาน ที่ถวายสงฆ์ มีพระพุทธเจ้าเป็นประมุข -สร้างวิหารแด่สงฆ์ มาจาก จาตุรทิศ -เลื่อมใส ในพระพุทธ พระธรรมพระสงฆ์ -รักษาศีล  -และสุดท้าย สูงสุด คือ ภาวนา(เปรียบเหมือนสูดดมของหอม) เวลามสูตร ดูกรคฤหบดี แต่ท่านไม่ควรเห็นอย่างนี้  สมัยนั้น เราเป็นเวลามพราหมณ์ เราได้ให้ทานนั้นเป็นมหาทาน ก็ในทานนั้นไม่มีใครเป็นพระทักขิเณยยบุคคลใครๆ ไม่ชำระทักขิณานั้นให้หมดจด  ดูกรคฤหบดี ทานที่บุคคลเชื้อเชิญท่านผู้ถึงพร้อมด้วยทิฐิผู้เดียวบริโภค มีผลมากกว่าทานที่เวลามพราหมณ์ให้แล้ว  ทานที่บุคคลเชื้อเชิญให้ท่านผู้ถึงพร้อมด้วยทิฐิร้อยทานบริโภค มีผลมากกว่าทานที่บุคคลเชื้อเชิญให้ท่านผู้ถึงพร้อมด้วยทิฐิผู้เดียวบริโภค  ทานที่บุคคลเชื้อเชิญให้พระสกทาคามีผู้เดียวบริโภค มีผลมากกว่าทานที่บุคคลเชื้อเชิญให้ท่านผู้ถึงพร้อมด้วยทิฐิร้อยท่านบริโภค ทานที่บุคคลเชื้อเชิญให้พระสกทาคามีร้อยท่านบริโภค มีผลมากกว่าทานที่บุคคลเชื้อเชิญให้พระสกทาคามีผู้เดียวบริโภค  ทานที่บุคคลเชื้อเชิญให้พระอนาคามีผู้เดียวบริโภค มีผลมากกว่าทานที่บุคคลเชื้อเชิญให้พระสกทาคามีร้อยท่านบริโภค  ทานที่บุคคลเชื้อเชิญพระอนาคามีร้อยท่านบริโภค มีผลมากกว่าทานที่บุคคลเชื้อเชิญพระอนาคามีผู้เดียวบริโภค  ทานที่บุคคลถวายให้พระอรหันต์ผู้เดียวบริโภค มีผลมากกว่าทานที่บุคคลเชื้อเชิญให้พระอนาคามีร้อยท่านบริโภค  ทานที่บุคคลถวายให้พระอรหันต์ร้อยท่านบริโภค มีผลมากกว่าทาน ที่บุคคลถวายให้พระอรหันต์ผู้เดียวบริโภค ทานที่บุคคลถวายให้พระปัจเจกพุทธเจ้ารูปเดียวบริโภค มีผลมากกว่าทานที่บุคคลถวายให้พระอรหันต์ร้อยรูปบริโภค  ทานที่บุคคลถวายให้พระปัจเจกพุทธเจ้าร้อยรูปบริโภค มีผลมากกว่าทานที่บุคคลถวายให้พระปัจเจกพุทธเจ้ารูปเดียวบริโภค   ทานที่บุคคลถวายให้พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าบริโภค มีผลมากกว่าทานที่บุคคลถวายให้พระ ปัจเจกพุทธเจ้าร้อยรูปบริโภค  ทานที่บุคคลถวายให้ภิกษุสงฆ์มีพระพุทธเจ้าเป็นประมุขบริโภค มีผลมากกว่าทานที่บุคคลถวายให้พระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าบริโภค   การที่บุคคลสร้างวิหารถวายสงฆ์ผู้มาจากจาตุรทิศ มีผลมากกว่าทานที่บุคคลถวายให้ภิกษุสงฆ์มีพระพุทธเจ้าเป็นประมุขบริโภค  การที่บุคคลมีจิตเลื่อมใสถึงพระพุทธเจ้า พระธรรมและพระสงฆ์เป็นสรณะ มีผลมากกว่า ทานที่บุคคลสร้างวิหารถวายสงฆ์อันมาจากจาตุรทิศ  การที่บุคคลมีจิตเลื่อมใสสมาทานสิกขาบท คือ งดเว้นจากปาณาติบาต ฯลฯ จากการดื่มน้ำเมาคือสุราและเมรัยอันเป็นฐานะแห่งความประมาท มีผลมากกว่าการที่บุคคลมีจิตเลื่อมใสถึงพระพุทธเจ้า พระธรรมและพระสงฆ์เป็นสรณะ  การที่บุคคลเจริญเมตตาจิตโดยที่สุดแม้เพียงเวลาสูดดมของหอม มีผลมากกว่าการที่บุคคลมีจิตเลื่อมใส สมาทานสิกขาบท คือ งดเว้นจากปาณาติบาต ฯลฯ ดูกรคฤหบดีทานที่บุคคลเชื้อเชิญให้ท่าน ผู้ถึงพร้อมด้วยทิฐิผู้เดียวบริโภค มีผลมากกว่ามหาทานที่เวลามพราหมณ์ให้แล้ว ...  การที่บุคคลเจริญเมตตาจิตโดยที่สุดแม้เพียงเวลาสูดดมของหอม มีผลมากกว่าการที่บุคคลมีจิตเลื่อมใสสมาทานสิกขาบท คือ งดเว้นจากปาณาติบาต ... และการที่บุคคลเจริญอนิจจสัญญาแม้เพียงเวลาลัดนิ้วมือ มีผลมากกว่าการที่บุคคลเจริญเมตตาจิตโดยที่สุดแม้เพียงเวลาสูดดมของหอม ฯ สยามรัฐภาษาไทยเล่ม๒๓ ข้อ ๒๒๔ จากคุณ : การบูร (Camphor) เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 18:26:33

ความคิดเห็นที่ 16 ผมทำทานโดยไม่หวังจะได้บุญ  ทำบุญก็ไม่เคยหวังในบุญ จากคุณ : jin leng เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 19:46:38

ความคิดเห็นที่ 17 แนะนำกระทู้นี้ค่ะ เคล็บลับการทำบุญสมัยพุทธกาล "ลงทุนน้อยกว่า ได้บุญมากกว่า" http://topicstock.pantip.com/religious/topicstock/2011/07/Y10854248/Y10854248.html จากคุณ : แมวเก้าแต้ม เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 20:14:11

ความคิดเห็นที่ 18 ผมกลับมองว่ามันเป็นแบบคนละเรื่องเดียวกัน เพราะการจำแนกบุญหรืออานิสงค์จากการทำบุญถ้าจะแยกออกมาคือ ทาน ศีล ภาวนา อานิสงค์จากการทำทานคือแบบหนึ่ง ผลของทานก็ย่อมต่างกับศีลและภาวนา อานิสงค์จากการถือศีลก็อีกแบบหนึ่ง ผลของศีลก็ย่อมต่างกับทานและภาวนา อานิสงค์จากการภาวนาก็อีกแบบหนึ่ง ผลของภาวนาก็ย่อมต่างกับศีลและทาน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ทาน ศีล และ ภาวนา ย่อมเกื้อหนุนกัน และที่สำคัญที่สุดเมื่อไล่เลียงจากการทำบุญมาจะเห็นได้ว่าเป็นการทำจากภายนอกตัว ไล่จากภายนอกเข้าหาตัว คือ เริ่มจากทาน ให้คนอื่นแล้วเริ่มไล่เข้ามาศีลและภาวนาในตัวเรา พระอาจารย์ท่านหนึ่งบอกว่า การแสวงหาพระอริยะก็ดี การได้พบปะพระอริยะก็ดี การได้สนทนาพูดคุยกับพระอริยะก็ดี แต่สิ่งที่ดีและประเสริฐที่สุดคือการปฏิบัติเพื่อความเป็นพระอริยะด้วยตัวเอง จากคุณ : NotUndo เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 22:03:02

ความคิดเห็นที่ 19 บทความทำนองนี้เคยพิมพ์เผยแพร่มานานแล้ว อยากบอกว่ามีความคลาดเคลี่อนไปจากพุทธดำรัสอย่างชัดเจน ในข้อ15 ที่ว่า...การให้ธรรมทาน 100 ครั้ง - ผลบุญที่ได้รับยังได้บุญ"น้อยกว่า"การ ให้อภัยทานครั้งเดียว... พระพุทธเจ้าไม่เคยตรัสอย่างนั้นครับ ท่านตรัสว่า สรรพทานัง ธัมมะทานังชินาติ... ในบรรดาทานทั้งหลาย มีธรรมทานเป็นยอดแห่งทานทั้งปวง สูงสุดในหมวดทานแล้ว เพราะฉะนั้น ี้การให้อภัยจึงไม่จัดอยู่ในหมวดทาน ไม่ควรเอามาปนกันครับ นี่เป็นการเรียงเรียงขึ้นของครูบาอาจารย์ชั้นหลัง  อาจจะอ้างอิงจาก "เวลามสูตร" อย่างคห.บนว่าไว้ หรือสูตรอื่นที่ท่านตรัสไว้คล้ายกันเท่านั้นเอง เราควรยึดถือพุทธพจน์ไว้เป็นหลัก ถ้าถ้อยคำในยุคหลังคลาดเคลื่อนไปจะได้พิจารณาได้ถูก ส่วนการให้อภัย... หรือที่เรา(ยัดเยียดลงในหมวดทาน)มักจะใช้กันว่าอภัยทานนั้น ชนะธรรมทานจริงหรือ....? แท้จริงเป็นบุญในหมวดใด เดี๋ยวค่อยว่ากันอีกทีครับ ์ แก้ไขเมื่อ 16 ต.ค. 55 22:12:54 จากคุณ : Up_To_You เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 22:05:18

ความคิดเห็นที่ 20 คุณ ความเห็นที่ 16 อนุโมทนาในความรู้สึกของท่านที่เกิดขึ้นตอนทำบุญด้วยครับ แต่ผมมีข้อเสนอแนะด้วยความเคารพครับ ว่า การทำบุญ ทำทาน ไม่หวังในบุญ ในทานนั้น กระทั่งการอธิษฐานแสดงความจริงจังอย่างใดอย่างหนึ่งให้เกิดขึ้นก้ไม่ทำ กริยานี้พึงเกิดขึ้นกับ อนาคามีบุคคลขึ้นไปที่ท่านทำบุญทำทานเพียงเพื่ออนุเคราะห์และเพื่อปิติในใจเท่านั้น ไม่หวังสิ่งใด ท่านๆเราๆ ยังไม่ใช่ระดับนั้น การทำบุญ พึง วางจิตใจเจตนาอธิษฐานให้จริงจังว่า ความตั้งใจในการทำบุญนี้ของข้าพเจ้าในพระศาสนาขอเป็นปัจจัยให้เข้าสู่นิพพาน ก็จะเป็นเสมือนเรือที่มีหางเสือนะครับ เรามีนิพพานเป็นเป้าหมาย จากคุณ : ongardnrp เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 22:07:05

ความคิดเห็นที่ 21 แหะๆถ้าเลือกได้อยากให้ทานเป็นคนแรกและคนสุดท้ายของพระพุทธเจ้าหรือตอนพระพุทธเจ้าออกจากนิโรธสมาบัติข้าน้อยเป็นผู้มักน้อย อิอิอิอิ ไม่ต้องเอาตามพระสูตรก็ได้เอาให้คนอื่น แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 55 01:57:20 จากคุณ : กะป๋องทอง เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 55 23:42:59

ความคิดเห็นที่ 22 ปัญญาของคนส่วนมาก   รับทราบแต่เรื่องการได้รับผลบุญกลับมากๆ เพราะคนจำนวนมากทำทาน คนจำนวนน้อยหยิบมือเดียวที่ภาวนา ข้อท้ายๆ อ่านไป ก็เลยไม่ค่อยสนใจอะไร พวกเป็นนักทำบุญ ทำทาน มักจะเลือกดูว่า ตนสามารถลงทุนกับอะไร ให้น้อย  แต่ได้มาก ก็จะเลือกทำกับสิ่งนั้นๆ ส่วนมาก จะเลือกทำกับพระอริย  กับวัดวาอารามในพระพุทธศาสนา บุญเล็กๆก็เกี่ยง ไม่ทำ ไม่คุ้ม ขับรถทับหมาแมว ก็ไม่เหลียวแลสนใจ ห่วงแต่กรรมจะได้รับไหม เด๊ยวบุญตนเองพร่อง ไม่คิดจะพาไปหาหมอรักษา ให้พวกเขาพ้นความเจ็บทรมาน เจอคนยากไร้(แท้ๆ ไม่ใช่ขอทานรวยๆ) ก็หันหน้าหนี   บุญน้อย ให้ไป ไม่คุ้มรับบุญกลับ ในขณะที่ คนที่ไม่ยึดถือเรื่องบุญ เรื่องให้ไปเพื่อได้มา  เอาเมตตาเป็นที่ตั้ง ทำบุญกับพระอริยะก็ทำ ทานกับเดรัจฉานก็ทำ  เมตตากระจายไปทั่วๆ ทั้งคนยากไร้ คนไม่มีศีล ใจที่ฝึกตนให้  สละได้ ไม่เลือกจำนวนของบุญรับกลับมาน้อยๆนี่แหละ เรามอง นี่เป็นการขัดเกลาจิตใจอย่างแท้จริง  นักปฎิบัติขอให้คอยดูแลจิตใจตนเองตรงนี้กันด้วย ถ้ารู้จักสละออก โดยไม่เลือกรับกลับ  เมตตาไปทั้งคน สัตว์ ผู้มีบุญมาก ผู้มีบุญน้อย   รวมถึงทั้งผู้ที่ไม่ให้ประโยชน์ใดๆเรากลับมาได้เลย ประเภทฉันมาก่อน ฉันจับจองนั่งตรงนี้  คนแก่มาถึง  เราสละที่ให้ได้ ขับรถไป ข้างหน้ามีที่เหลือ รถเบี่ยง จะเข้าเลนมา ชะลอให้เขาเข้า  ไม่ใช่เลนของฉัน ต้องเร่งขึ้นไปจับจอง เล็กๆน้อยๆพวกนี้แหละ  ภาวนาไปเท่าไหร ก็ละตัวตนกันไม่ได้ มีแต่ของๆเรา  ที่นั่งก็ของเรา  เลนถนนของเรา  กรรมเวรแท้ๆอะไรก็ของเราหมด นี่ยังไม่พูดเรื่องการ ถือศีล ภาวนาเลยนะ เอาแค่เรื่องจาคะ การสละออกนี่แหละ วันหนึ่งบารมีเต็ม ให้ได้ทุกอย่างเท่าที่กำลังทรัพย์ และ โอกาสตนอำนวย ทำไมวันหนึ่ง จะสลัดตัวตนในการละสังโยชน์ความเป้นตัวตนออกไปไม่ได้เล่า ลองพิจารณา ว่าทำไม10ชาติสุดท้าย ของพระพุทธเจ้า ชาติสุดท้าย เป็นเรื่องของทานบารมี ตัวนี้สำคัญมาก มันต้องสละออก  จนสละความเป็นตัวเองออกไปได้นั่นแหละ ครูบาอาจารย์องค์หนึ่ง สอนไว้  จับใจว่า นิพพานไม่ต้องไปมอง ให้สะสมบารมีไปให้เต็ม  สะสมไป ใครทำใครได้ บารมีเต็ม เมื่อไหรก็เมื่อนั้น เสนอความคิดเห็นไว้  เท่านี้แหละ จากคุณ : น้องต๋าว เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 55 18:04:21

ความคิดเห็นที่ 23 เข้าใจแหละว่าการปลงโลก เข้าใจโลก ละสังขารคือบุญสูงสุดเพราะมันทำได้ยากสุดจริงๆ แต่ไม่ชอบที่ต้องมาเปรียบเทียบกันว่าเท่ากับ 100 เท่า 1000 เท่าน่ะ  มันเหมือนยึดตึดในบุญไงก็ไม่รู้  คนเดี๋ยวนี้ก็เป็นกันมากทำบุญเพราะหวังบุญ  เหมือนเป็นสิ่งเสพย์ติดอย่างนึงเลยอะ จากคุณ : ไม่หล่อแต่เซ่อ เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 12:41:39

ความคิดเห็นที่ 24 อณุโมทนาบุญ สำหรับธรรมทานครับ จากคุณ : เพียงวินาทีเดียว เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 55 22:56:55