ข้อเขียนของ... ดร.ยูซุฟ ก็อรฎอวีย์
ถอดความโดย... ฏ็อบรอนีย์ บิลล่าเต๊ะ
ผู้มีอคติต่ออิสลามบางคนพยายามกระพือความเข้าใจว่า อิสลามกักขังสตรีไว้แต่ในบ้าน และจะออกไปข้างนอกก็ต่อเมื่อร่างต้องถูกฝังในหลุมศพ
อัลกุรอาน และ ซุนนะฮ์บัญญัติไว้เช่นนั้นจริงหรือ? ประวัติศาสตร์ของสตรีมุสลิมในยุคสามร้อยปีแรกซึ่งเป็นยุคที่ประเสริฐที่สุดจารึกไว้เช่นนั้นจริงหรือ?
ไม่ใช่! ไม่ใช่! และไม่ใช่!
อัลกุรอานกำหนดให้ชาย และหญิงเป็นหุ้นส่วนของกันและกันในภารกิจอันยิ่งใหญ่คือ การส่งเสริมความดีและยับยั้งความชั่ว
ดังปรากฏในซูรอฮ์เตาบะฮ์อายะฮ์ 71
ความว่า "อันผู้ศรัทธาทั้งชายและหญิงนั้นต่างเป็นผู้ช่วยเหลือของกันและกันในหน้าที่ส่งเสริมความดียับยั้งความชั่ว ดำรงรักษาละหมาดจ่ายซะกาตและการภักดีต่ออัลลอฮ์และศาสนทูตของพระองค์"
ในการนำหลักการดังกล่าวมาใช้ สตรีคนหนึ่งได้ทักท้วงข้อผิดพลาดของคอลีฟะฮ์อุมัร (รอฎิฯ) ขณะที่คอลีฟะฮ์กำลังกล่าวปราศรัยกับสาธารณชน ทำให้คอลีฟะฮ์ล้มเลิกความตั้งใจและกล่าวยอมรับว่า "ผู้หญิงคนนั้นพูดถูกและอุมัรผิด"
ท่านศาสดาก็ได้กล่าวไว้ว่า
"การแสวงหาความรู้เป็นหน้าที่จำเป็นสำหรับมุสลิมทุกคน" (ประมวลวจนะฉบับอิบนุมาญะฮ์ลำดับที่ 224)
นักวิชาการอิสลามต่างเห็นพ้องต้องกันว่าหน้าที่ดังกล่าว ถูกกำหนดไว้สำหรับสตรีเช่นเดียว กับบุรุษสตรี จึงจำเป็นต้องแสวงหาความรู้เพื่อให้มีหลักอุดมคติที่ถูกต้อง ประกอบอิบาดะฮ์ได้อย่างสมบูรณ์ มีบุคลิกภาพที่เหมาะสมทั้งในด้านการแต่งกาย เครื่องประดับ และอื่น ๆ รู้จักสิ่งที่หะลาล และสิ่งที่หะรอม (ต้องห้าม) เข้าใจถึงสิทธิและหน้าที่ของตน รวมทั้งสตรีสามารถเพิ่มพูนความรู้ได้จนถึงขั้นอิจติฮาด (การวินิจฉัยปัญหาด้วยตนเอง)
สามีไม่มีสิทธิห้ามภรรยาในเรื่องการศึกษาที่จำเป็น หากตัวสามีเองไม่สามารถสอนภรรยาได้ ทั้งนี้ สตรีในยุคบรมศาสดา (ซอหาบียาต) ต่างก็เดินทางไปหาท่านศาสดาเพื่อแสวงหาความรู้และขอคำชี้แจงจากท่านในประเด็นปัญหาที่เกิดขึ้นกับพวกนาง แม้จะมีความอายอยู่บ้าง แต่ความอายก็ไม่สามารถขัดขวางพวกเธอในการทำความเข้าใจกับศาสนาได้
การละหมาดญะมาอะฮ์
ไม่จำเป็นสำหรับสตรีมุสลิมและบางครั้งการละหมาดที่บ้านอาจประเสริฐกว่าการละหมาดที่มัสยิด แต่ถึงเช่นนั้นสามีก็ไม่มีสิทธิห้ามภรรยาหากเธอประสงค์จะไปละหมาดญะมาอะฮ์ที่มัสยิด บรมศาสดาบอกว่า
"พวกท่านอย่าได้ห้ามบ่าวหญิงของอัลลอฮ์มิให้ไปมัสยิดของอัลลอฮ์" (ประมวลวจนะฉบับมุสลิม)
สตรีมุสลิมสามารถออกจากบ้านได้ หากนางมีกิจธุระของตนเอง หรือของสามีหรือ ของลูก ๆ ท่านหญิงอัสมาอ์บุตรสาวของอบูบักร (รอฎิฯ) เคยออกจากบ้านไปยังถ้ำอันเป็นที่ซ่อนตัวของบรมศาสดา และอบูบักรพ่อของเธอ เพื่อนำอาหารไปให้กับบุคคลทั้งสอง
สตรีมุสลิมสามารถร่วมไปในกองทัพได้ เพื่อทำหน้าที่พยาบาล และภารกิจอื่น ๆ ที่เหมาะสมกับสภาพของนาง
ในประมวลจนะฉบับบุคอรีย์ระบุว่า รุไบยิอ์ บินติ มุเอาวัซ (รอฎิฯ) เคยร่วมออกไปกับกองทัพของบรมศาสดา โดยทำหน้าที่ให้น้ำแก่ทหาร พยาบาลคนเจ็บ และนำคนตายกลับสู่มดีนะฮ์
ในประมวลวจนะฉบับมุสลิมก็ระบุว่า อุมมุอะตียะฮ์ (รอฎิฯ) ก็เคยทำหน้าที่อย่างเดียวกับรุไบยิอ์ โดยอุมมุอะตียะฮ์เข้าร่วมสงครามถึงเจ็ดครั้ง
ภารกิจเหล่านี้ถือเป็นภารกิจที่เหมาะสมกับธรรมชาติของสตรี หากให้นางต้องแบกอาวุธเข้าฟาดฟันอริศัตรู หรือเป็นผู้บังคับบัญชากองทัพย่อมเป็นการมอบหมายหน้าที่ที่ขัดแย้งกับธรรมชาติของความเป็นผู้หญิง
แต่หากสถานการณ์อยู่ในภาวะจำเป็น ผู้หญิงก็ต้องร่วมรบกับผู้ชายเท่าที่สามารถทำ ได้ ซึ่งเรื่องนี้อุมมุสะลีม (รอฎิฯ) ก็เคยทำมาแล้วในสงครามหุนัยน์ ส่วนในสงครามอุฮุด อุมมุอิมารอฮ์ (รอฎิฯ) ก็ได้ประกอบวีรกรรมอันห้าวหาญจนได้รับการยกย่องจากบรมศาสดา (ซ็อลฯ) และในสงครามริดดะฮ์ อุมมุอิมารอฮ์ก็ได้ร่วมรบอีกครั้ง นางกลับมาเมื่อมุซัยละมะฮ์ถูกสังหารแล้ว โดยที่ เนื้อตัวของนางมีบาดแผลถึงสิบแห่ง
แม้ในบางยุคสมัย สตรีมุสลิมจะถูกกักกันมิให้แสวงหาความรู้ และต้องอยู่แต่ในบ้านเหมือนเป็นเฟอร์นิเจอร์ชิ้นหนึ่ง ทั้งสามีก็มิได้ให้การศึกษาแก่นาง และไม่อนุญาตให้นางออกไปเพื่อหาความรู้ แม้กระทั่งการละหมาดที่มัสยิดก็เป็นเรื่องต้องห้าม
ปรากฏการณ์เช่นนี้เราต้องเข้าใจว่าเกิดจากความ อวิชา ความโง่เขลา และความเบี่ยงเบนจากแนวทางของศาสดา เป็นประเพณีที่ปฏิบัติต่อสตรีอย่างสุดโต่ง ซึ่งอัลลอฮ์มิได้ทรงบัญญัติให้ทำเช่นนั้นและอิสลามไม่มีส่วนรับผิดชอบใด ๆ ต่ออุตริกรรมที่คนบางกลุ่มนำมาใช้ปฏิบัติต่อสตรี
[[อิสลาม]] สตรีในสังคมมุสลิม
