PANTIP.COM : Y12809030 ขอความเห็นเรื่องมิจฉาทิฏฐิครับ []

ความคิดเห็นที่ 7

ขอตอบตามที่ได้ศึกษามานะครับ..

1. สมมติว่า ผมคิดว่าการกินเจคือการทำความดี (ทำบุญ) ความคิดแบบนี้ถือเป็นการเห็นผิดหรือมิจฉาทิฏฐิหรือไม่

ตอบ.. เห็นว่า กิริยา คือ การกินเจ นั้น ยังไม่ถือว่าเป็นความดี เพราะหากจะบอกว่าเป็นความดี ต้องดูลักษณะที่ต้องการจะกินเจ เช่น ไม่ต้องการที่จะฆ่าสัตว์เพื่อทำเป็นอาหาร เพราะยังสามารถกินผักหรือผลไม้ได้

มีตัวอย่าง คือ มีคนไปติดเกาะที่มีนกอาศัยเป็นอันมาก แต่ด้วยความหิวจึงได้กินไข่นกจนหมด ไม่ยอมแตะต้นไม้ใบหญ้าอื่นเลย และเมื่อกินไข่หมดแล้ว จึงได้ฆ่านกกินเสียทั้งเกาะ เมื่อนกไม่มี จึงปรารถนา จะกินแต่ต้นไม้ใบหญ้า ไม่กินเนื้อสัตว์ แล้วอย่างนี้ จะถือว่าเป็น ความดี หรือเพราะไม่มีอะไรจะกินได้หรือไม่ครับ..

หากว่าเป็นมิจฉาทิฎฐิ ต้องกล่าวว่า เป็นความเห็นที่ไม่ถูกต้อง ตามความเห็นที่ 2 จึงจะเป็นมิจฉาทิฎฐิได้ นอกจากนั้น ไม่ถือเป็นมิจฉาทิฎฐิ

หากการกินเจ มาเทียบว่าจะได้ไปเกิดในสวรรค์ ไม่ตกนรก อันนี้ เป็น มิจฉาทิฎฐิ แน่นอนครับ เพราะการที่จะได้บุญ หรือไปเกิดบนสวรรค์นั้น จะต้องเป็นการกระทำ มากกว่า แค่การบอกว่า "กิน" ครับ

2. ถ้าใช่ แต่ต่อมาภายหลังเข้าใจแล้วว่าการกินเจไม่ใช่การทำดี จะถือว่าหลุดจากมิจฉาทิฏฐิใช่หรือไม่

ตอบ... ต้องเข้าใจด้วยปัญญานะครับ ไม่ใช่เข้าใจตามกันมา จึงจะถือว่าหลุดพ้นครับ เช่น มีคนบอกว่า ไม่ใช่ความดี เราก็เชื่อโดยไม่ได้คิดอะไรเลย อย่างนี้ มีแนวโน้มว่า จะยังเชื่อว่าเป็นการสร้างความดีครับ

แต่ถ้าเชื่อโดยปัญญาว่า เพราะเหตุอย่างนี้ ๆ คือ บุญมีการกระทำอย่างนี้ ความดีมีการกระทำอย่างนี้ สวรรค์มีการเกิดขึ้นอย่างนี้ สุขมีการเกิดขึ้นอย่างนี้ เราจึงรู้ได้ว่า หลุดพ้นจากมิจฉาทิฎฐิ อันไม่อาจเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกได้เลย

3. ถ้าใช่ ต่อมามีคนให้ข้อคิดแล้วแต่ก็ไม่ยอมเปลี่ยนแปลงความคิดที่ว่า การกินเจคือการทำความดี แบบนี้เรียกว่ามิจฉาทิฏฐิหรือไม่ หรือจะเรียกว่านิยตมิจฉาทิฏฐิครับ

ตอบ... ยังไม่ถือว่าเป็นมิจฉาทิฎฐิครับ ถือเป็นแค่ความคิด แต่ถ้าลงมือกินเจ เพราะถือเป็นความดี ได้บุญ อย่างนี้ การกระทำที่ลงมือ คือ การกินเจนั้น เป็นมิจฉาทิฎฐิแน่นอนครับ...

แต่ยังไม่ถึงกับเป็นนิยตมิฉฉาทิฎฐิครับ ยังไม่ถึงกับเถียงจนเอาหัวชนฝา แบบเอาเป็นเอาตายไปเลย ยังอยู่ในขั้นหาเหตุผลอยู่ครับ

4. การเห็นผิดหรือมิจฉาทิฏฐิเป็นบาปที่ร้ายแรงที่สุด ใช่หรือไม่ครับ

ตอบ...การเห็นผิดหรือมิจฉาทิฎฐินี้ ถือเป็นบาปที่ร้ายแรงที่สุดครับ เพราะว่า เป็นทางเลือกระหว่าง ความถูกต้อง กับ การหลอกลวง หรือ ถูก กับ ผิด ครับ

อธิบายว่า เมื่อใดที่เรามีความเห็นที่ไม่ถูกต้อง จิตก็จะจดจำเรื่องราวเหล่านั้นไว้ แล้วคอยกระทำตามที่เราจดจำไว้ตลอด ซึ่งก็จะทำให้เราทำผิดตลอดไป หรือเมื่อเราไปกล่าวกะคนอื่น ๆ ก็จะบอกแบบผิด ๆ ไม่ถูกต้องตลอดไป คนอื่น ๆ ก็จะนำคำของเราไปบอกต่อคนทั่วไป ..จะทำให้เราได้บาปมากขึ้นกว่าเดิม และคนที่นำความเราไปบอกต่อ ก็จะบาปเช่นเดียวกับเราครับ

ตัวอย่าง การเห็นไม่ถูกต้อ หรือ มิจฉาทิฎฐิ คือ เปรียบเสมือน ทางลงไปในเหว กับ ทางขึ้นเขา ครับ คือ

เมื่อเราเลือกทางที่ลงไปในเหวลึกแล้ว โอกาสที่จะกลับขึ้นมา ก็ยาก ลำบาก อยู่ในความมืดมิดตลอดกาล

ส่วนทางขึ้นเขา นั้น มีแต่จะสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ มีแสงสว่างจากพระอาทิตย์ตลอด ทำให้มองเห็นทางไปได้ดี.. และมองได้ไกลตลอดทาง

ในทางพุทธศาสนา จึงถึงว่า มิจฉาทิฎฐินั้น ถือว่าเป็น หนทางแรก ๆ ที่จะต้องก้าวข้ามให้ได้ .....

หากเลือกผิดแล้ว โอกาสก็จะหมดไปทันที ไปต่อไปไม่ได้ มรรค ผล นิพพาน ไม่มีเกิดขึ้นแก่ผู้เป็นมิจฉาทิฎฐิแน่นอนครับ..

จากคุณ : นะโม (กลุ่มพุทธบุตร)

เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 11:39:03

ความคิดเห็นที่ 9

เสริมเรื่องผลบาปของการเป็นมิจฉาทิฏฐิ กับเรื่องอนันตริยกรรม

อกุสลานันตริยกรรม (อนันตริยกรรมฝ่ายอกุศล) นั้น เป็นกรรมหนักที่ให้ผลก่อนกรรมอื่น เที่ยงต่อการไปอุบัติในอเวจีมหานรก หรือในนรกแน่นอน

ส่วนการเป็นมิจฉาทิฏฐิ ถ้าหากผู้เป็นมิจฉาทิฏฐิ ไม่ได้ทำอนันตริยกรรม กรรมที่เป็นมิจฉาทิฏฐิ และสมาทานถือเอา รวมถึงสอน กรรมนี้จะให้ผลแน่นอน มีอยู่สองลักษณะ คือ ถ้าหากเชื่อถือในการปฏฺิบัติเป็นมิจฉาทิฏฐิ และสอนด้วย เที่ยงต่อการไปอุบัติในโลกันตริกนรก

กับอีกประเภทหนึ่ง คือมีมิจฉาทิฏฐิ ในด้านการประพฤติวัตรปฏิบัติ (เช่น ผู้ประพฤติวัตรแบบเดียรถีย์ในครั้งพุทธกาล) ด้วยหวังว่าจะได้ไปอุบัติในสวรรค์ เช่นผู้ประพฤติวัตรแบบโค แบบสุนัข ประพฤติวัตรเปลือยกาย ประเภทนี้ประพฤติด้วยความเข้าใจผิด ถ้าหากไม่ละความคิดความเชื่อนี้ เมื่อตายแล้ว ถ้าไม่ไปอุบัติในนรก ก็ไปอุบัติเป็นสัตว์ติรัจฉาน

แต่ถ้าหากปฏิบัติในพรตแบบสัตว์แล้ว ถือปฏิบัติมากจนใจของตนรำลึกถึงสภาวะที่เป็นสัตว์นั้นอย่างแนบแน่น จะไปอุบัติเป็นสัตว์ติรัจฉาน

แต่ถ้าหากละความเชื่อและความถือผิดอย่างนั้น ๆ ได้ หันมามีสัมมาทิฏฐิ ก็มีสิทธิบรรลุธรรม และรอดจากอบายได้

สำหรับเรื่องการกินเจนั้น จะเป็นสัมมาทิฏฐิหรือมิจฉาทิฏฐิ ก็ขึ้นอยู่กับใจของผู้กิน

๑. ถ้าผู้กินเชื่อว่า กินเจ และเป็นบุญแน่นอน (คือถือเอาแค่กิริยาการกินเท่านั้น) อย่างนี้เป็นมิจฉาทิฏฐิ แต่ยังไม่รุนแรง เพราะยังเชื่อเรื่องบุญบาปอยู่

ถ้าผู้เชื่อว่า กินเจ เพราะตั้งใจว่าเราไม่ได้มีส่วนในการทำให้เกิดการฆ่า (ที่จริงความเชื่ออย่างนี้ก็ไม่ถูกตรง ๑๐๐ %) และได้ปฏิบัติโดยการละเว้นการเบียดเบียนผู้อื่นด้วย (หมายถึงทั้งมนุษย์และสัตว์ที่ยังมีชีวิตอยู่) อย่างนี้ก็ถือว่าเป็นบุญ แต่ไม่ใช่บุญจากการกินเจ แต่เป็นบุญจากการเว้นการเบียดเบียนผู้อื่น

๒. คนกินเจเชื่อเรื่องเทวดาอารักษ์ จะชื่อว่าเป็นมิจฉาทิฏฐิหรือสัมมาทิฏฐิ ข้อนี้ก็ต้องทราบว่า การเชื่อถือเรื่องการมีอยู่ของเทวดานั้น มีทั้งที่เป็นมิจฉาและสัมมาทิฏฐิ

ถ้าเชื่อว่ากินเจแล้วจะมีเทพมาดูแล มีเทพมาคอยดลบันดาลโน่นนี่ให้ และกราบไหว้บูชาเทพเจ้าตามศาลเจ้า อย่างนี้ถือว่าเป็นมิจฉาทิฏฐิประเภท อิสรนิมมานเหตุวาท (เชื่อว่าการได้ผลอะไรก็ตาม เกิดขึ้นจากการเนรมิตของท่านผู้ยิ่งใหญ่)

แต่ถ้าเชื่อว่าเทวดามีอยู่จริง โอปปาติกะมีอยู่จริง แต่ไม่ได้คิดหวังพึ่ง และไม่ได้เชื่อว่ากินเจแล้วเทพจะโปรดปราน แต่คิดถึงเรื่องการงดเว้นการเบียดเบียน (ที่นอกเหนือจากกิริยาการกิน แต่ต้องงดเว้นการเบียดเบียนในผู้ที่มีชีวิตอยู่ด้วย) อย่างเดียว ส่วนเทพนั้นก็รู้ว่ามีจริงตามปกติของสังสารวัฏฏ์ อย่างนี้ก็ชื่อว่าเป็นสัมมาทิฏฐิ

การเชื่อเรื่องเทพเทวดา ไม่ใช่สัมมาทิฏฐิอย่างเดียว เป็นมิจฉาทิฏฐิก็มี ถ้าเพียงแต่เชื่อเรื่องเทวดาแล้วเป็นสัมมาทิฏฐิ พวกที่เชื่อว่าพระเจ้ามีจริงและดลบันดาลโน่นนี่ ก็คงนับเข้าในผู้เป็นสัมมาทิฏฐิกันหมด
แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 55 15:20:07
แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 55 15:19:30

จากคุณ : chohokun

เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 15:17:23