ความคิดเห็นที่ 1 มาตั้งกระทู้ได้นะ เค้าไม่ดุ   จากคุณ : Panda-baker เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 19:44:01

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีค่ะ ก่อนอื่น เราต้องบอกก่อนว่า ขอขอบคุณมากๆ ที่แนะนำให้ไปเจริญสติ มันทำให้เราข้ามมาได้แล้ว ถึงรู้ว่า ความโล่ง ความโปร่ง ความเบา ความสบาย มันเป็นแบบนี้นี่เอง ต้องเล่าก่อนว่าปัจจุบันมาถึงไหนแล้ว ตอนนี้เวลาเข้าสมาธิ จะเข้าได้เร็วมากค่ะ แป๊บๆ จิตก็นิ่งได้สมาธิแล้ว แต่บางทีก็มีความคิดแว๊บเ้ข้ามา แต่ความคิดที่แว๊บเข้ามานี่ก็แปลก คือเราจะรู้ว่าเราคิดนะ มีความคิดเข้ามา แต่อีกส่วนนึงเราก็รู้สึกว่า สมาธิก็ไม่เสีย มันไม่เหมือนกับช่วงเริ่มต้นนั่งสมาธิ ที่ถ้ามีความคิดขึ้นมา จิตจะไม่สามารถรวมเป็นสมาธิได้เลยค่ะ ตอนนี้จิตเริ่มนิ่งดีแล้ว เราอยากจะเริ่มพิจารณา ที่เคยอ่านๆมา บอกให้พิจารณาความไม่เที่ยงของร่างกาย พิจารณามันซ้ำๆไปแบบนี้ เราก็เอาเรื่องนี้ไปบอกเพื่อนเรา ว่าเราเริ่มพิจารณาร่างกายแล้วนะ เค้าตอบมาว่า อย่าพิจารณานานนะ กำลังสติจะเสีย พอฟังมาแบบนี้ อ้าว แล้วเราก็ต้องนั่งสมาธิแบบนิ่งๆต่อไปเหรอ คำถามของเราคือว่า แล้วเราควรทำอย่างไรต่อไปดีคะ? ควรจะนิ่งทำสมาธิไปแบบที่เพื่อนเราแนะนำ หรือควรจะเริ่มพิจารณาได้แล้ว แล้วถ้าเราพิจารณากำลังสติจะเสียรึเปล่าคะ? จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 20:25:33

ความคิดเห็นที่ 3 ขอถามนอกประเด็นค่ะว่า ถ้าอยากปฏิบัติธรรมที่วัดตรีฯ  ขอใส่กางเกงสีขาวหลวมๆแทนผ้าถุงสีขาว ทางวัดจะอนุโลมไม๊คะ ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : tao_tofu เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 55 21:22:07

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนนี้เวลาเข้าสมาธิ จะเข้าได้เร็วมากค่ะ แป๊บๆ จิตก็นิ่งได้สมาธิแล้ว แต่บางทีก็มีความคิดแว๊บเ้ข้ามา แต่ความคิดที่แว๊บเข้ามานี่ก็แปลก คือเราจะรู้ว่าเราคิดนะ มีความคิดเข้ามา แต่อีกส่วนนึงเราก็รู้สึกว่า สมาธิก็ไม่เสีย มันไม่เหมือนกับช่วงเริ่มต้นนั่งสมาธิ ที่ถ้ามีความคิดขึ้นมา จิตจะไม่สามารถรวมเป็นสมาธิได้เลยค่ะ   นี่คือลักษณะของจิตที่เขามีกำลัง มีความตั้งมั่น คือมีสมาธิเป็นฐาน นึกถึงเราเอาลูกบอลวางไว้เฉยๆ กับมีฐานที่วางพอดี ความคิดเป็นลมพัด ถ้าวางลูกบอลกับพื้นไม่มีฐาน ลมพัดนิดนึงหรืออยู่ดีๆ ก็กลิ้งได้เอง แต่ถ้ามีฐาน ถึงลมแรง ถ้าไม่แรงเกินเหตุ ลูกบอลไม่ขยับเลย ทีนี้เราเพียรต่อไปในอนาคต ลูกบอลเราจะเบาขึ้น กลายเป็นลูกโป่งเลยค่ะ อย่างที่ครูอาจารย์ท่านสอนกันมาให้ทำสมาธิ ก็คือทำฐานให้จิตเขามีที่อยู่ที่ยืน กรรมฐานน่ะค่ะ เมื่อเขามีที่อยู่ที่ยืน มีฐาน มันมั่นคง ไม่ไหวง่าย  เราจะเห็นเลยว่าความคิดมันเป็นของธรรมดา มันเกิดมา ถ้าจิตเรามั่นคง มันก็ไม่เดือดร้อน เป็นทุกข์ กำลังสติจะช่วยให้เรารู้ และกำหนดพิจารณาได้ อันไหนไม่ควรสนใจ ก็ละทิ้งเสียได้ ดังนั้นหากคุณจะวิปัสสนา โดยไม่มีฐานคือสมาธิเลย ก็จงนึกภาพลูกบอลที่กลิ้งไปกลิ้งมาตามแรงลม แรงกระทบ แล้วคุณจะ "วิ" คือ "เห็น" อะไรได้ล่ะ  ก็เห็นได้แค่ว่ามันสั่นไหว กลิ้งไปกลิ้งมาเท่านั้นเอง จริงไหม ? ก่อนจะตอบเรื่องที่ถาม อยากจะย้อนไปที่เงื่อนไขเบื้องต้นก่อน เราไม่นิยมแนวทางที่สอนให้ภาวนาด้วยความหลอน ว่าอันนั้นผิดอันนี้ถูก เราเห็นว่าในแต่ละเรื่อง แต่ละสิ่งอย่าง มันมีถูกผิดดีชั่ว ก็ต่อเมื่อมันไปปฏิสนธิ กับบริบท กาละเทศะ ดังนั้นถ้าเราจะไปบอกว่า สิ่งที่เพื่อนพูดมาถูกหรือไม่ถูก มันพูดไม่ได้ มันอาจจะถูกในบางบริบท และไม่ถูกในอีกบริบทนึง เราจึงคิดว่า หากเราภาวนาแล้ว เริ่มต้นด้วยความถูกผิดดีชั่ว มันเท่ากับสร้างกรอบการยึดในธรรม  เตรียมไว้ล่วงหน้าเลย กรอบแห่งการยึดสมมตินี้ นานๆ ไปจะปิดบังเราจากความจริง ทำให้กลายเป็นผู้รู้ที่คับแคบ  ถึงรู้จนตลอดสาย ก็ยังเป็นความรู้ที่มีขอบเขตจำกัด ผู้ภาวนาหลายคนฝึกสติปัฏฐาน ผ่าน กาย เวทนา จิต แล้วเห็นธรรมแล้ว  แต่ไปต่อไม่ได้ เพราะว่ายึดในธรรม  ทั้งที่แม้พระพุทธเจ้า ก็ยังทรงกล่าวว่า ธรรมทั้งปวงเป็นอนัตตา มีสติเห็นธรรมในธรรม  ก็คือเห็นว่า แม้ธรรมที่ว่าแน่ ก็ยังแพ้กฏไตรลักษณ์ แม้ธรรมก็ยึดไม่ได้ แต่ปัญญาอยู่ที่จะพิจารณาได้ไหมว่า นาทีนี้ควรยึดตามสมมติ นาทีนี้ควรจะยืดหยุ่นให้สอดคล้องกับเหตุปัจจัย โดยเอาผล เอาการแก้ปัญหามาเป็น goal ที่ต้องบรรลุในแต่ละขณะ แต่ Goal นี้ ก็ใช่ว่าจะเที่ยงแท้แน่นอน เดี๋ยวมันก็เปลี่ยนไปอีกอยู่ดี ดังนั้นสำหรับเรา "ความรู้" ไม่ได้ "ตายตัว"  เราถูกฝึกให้ "พร้อมรู้" โดยการพัฒนาเครื่องมือแห่งการรู้ขึ้นมา  ฝึกให้พร้อมเผชิญทุกสถานการณ์  การฝึกภาวนาจึงมีแต่เป้าหมายระยะสั้น  คือเป้าหมายเฉพาะหน้า   ส่วนจุดหมายที่แท้จริงนั้น มันไม่มี..   ชีวิตมีแค่สภาวะชั่วคราว ซึ่งเราก็แค่ทำไงก็ได้ ให้ผ่านมันไปให้ได้แต่ละขณะ โดยพิจารณาตามเหตุปัจจัย ที่เกิดขึ้น ณ ขณะนั้น แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 55 09:32:39 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 55 09:32:08

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนนี้จิตเริ่มนิ่งดีแล้ว เราอยากจะเริ่มพิจารณา ที่เคยอ่านๆมา บอกให้พิจารณาความไม่เที่ยงของร่างกาย พิจารณามันซ้ำๆไปแบบนี้ เราก็เอาเรื่องนี้ไปบอกเพื่อนเรา ว่าเราเริ่มพิจารณาร่างกายแล้วนะ เค้าตอบมาว่า อย่าพิจารณานานนะ กำลังสติจะเสีย พอฟังมาแบบนี้ อ้าว แล้วเราก็ต้องนั่งสมาธิแบบนิ่งๆต่อไปเหรอ คำถามของเราคือว่า แล้วเราควรทำอย่างไรต่อไปดีคะ? ควรจะนิ่งทำสมาธิไปแบบที่เพื่อนเราแนะนำ หรือควรจะเริ่มพิจารณาได้แล้ว แล้วถ้าเราพิจารณากำลังสติจะเสียรึเปล่าคะ? จากคำถามนี้ เราเขียนตอบคุณ ตั้งแต่เก้าโมง ตอนนี้สิบโมงแล้ว เมื่อกี้เขียนตอบไป ก็พิจารณาไปตอบไป จนได้คำตอบยาวมาก แต่ไม่ได้กดส่ง  เพราะรู้ตัวเสียก่อนว่า เราจมกับธรรม จนเสียสติ 55 พอเราตอบ ธรรมก็ไหลไปเรื่อยๆๆ จากเรื่องหนึ่งไปสู่เรื่องหนึ่ง แตกยอดไปเรื่อยๆ ที่เขียนก็ดีทั้งนั้น แต่มันเสียสติ เสียกำลังสติไป เมื่อเสียกำลังสติ ความคมชัดจะไม่มี   นึกภาพออกไหมคะ เรารู้ได้ทันทีว่าคำตอบที่เขียนเสร็จไปนี้ มันไม่มีความคมชัด เพราะว่าเขียนนานเกินไป ในระหว่างที่เขียนนาน ความคิดแทรกมาไม่รู้กี่รอบ พอคิดมาแทรกก็ต่อประเด็นให้ยืดยาวไปเรื่อยๆ  อันนี้มันไม่ใช่แล้ว..  ไม่ใช่ความพอเหมาะพอดี ธรรมะเป็นความพอเหมาะพอดี  หลายคนบอกว่า "แม่น" เราเขียนเสร็จก็ตัดข้อความ แปะลงเวิร์ด (ด้วยฟามเสียดาย) แต่ก็ไม่ส่ง.. เพราะว่ามันไม่ใช่แล้ว เอาใหม่ เราจะไปทำอย่างอื่นก่อน ให้มีสติ มีกำลังก่อน แล้วมาดูใหม่ แล้วตอบใหม่ เนี่ย.. เราก็เป็นค่ะ จมอยู่กับอะไรนานๆ กำลังสติก็เสียไปได้ จมกับอะไรก็ไม่เสียสติมากเท่าจมกับความคิดค่ะ   แม้แต่ภาวนาดีแค่ไหน ก็ยังมีความคิดค่ะ   ถ้าพิจารณาโดยใช้ความคิดมากเกินไป ก็จะเสียกำลังสติไปอย่างแน่นอน เมื่อเสียสติไป ความคมชัดในการเห็น ในประเด็นก็หายไปด้วย หนึ่งชั่วโมง ได้คำตอบน้ำท่วมทุ่ง แม้ผักบุ้งจะเยอะ แต่ยาวเป็นหน้ากระดาษ อ่านแล้วก็ไม่ใช่ไม่ดี แต่เรามีประสบการณ์จึงรู้ว่า  ไม่เป็นประโยชน์สูงสุดแก่ผู้อ่านคือคุณ เมื่อเล่าประสบการณ์สดๆ อย่างนี้ ให้ลองเปรียบเทียบกับตัวคุณเอง  ถามว่า..คุณเข้าใจคำแนะนำของเพื่อน มากขึ้นกว่าเดิมหรือยังคะ ? อย่าเพิ่งไปตอบคำถามว่าถูกหรือผิดนะ เอาแค่ว่า เข้าใจความหมายไหม ว่าเพื่อนเขาพยายามจะบอกอะไรกับเราค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 55 10:18:07

ความคิดเห็นที่ 6 เมื่อเล่าประสบการณ์สดๆ อย่างนี้ ให้ลองเปรียบเทียบกับตัวคุณเอง  ถามว่า..คุณเข้าใจคำแนะนำของเพื่อน มากขึ้นกว่าเดิมหรือยังคะ ? อย่าเพิ่งไปตอบคำถามว่าถูกหรือผิดนะ เอาแค่ว่า เข้าใจความหมายไหม ว่าเพื่อนเขาพยายามจะบอกอะไรกับเราค่ะ หลังจากฝ่าฟันกับการนั่งสมาธิ มาจนถึงตอนนี้ เราตอบกับเพื่อนเราไปว่า เราเข้าใจแล้ว ที่เค้าให้เราพยายามทำสมาธิ โดยที่เอาให้นิ่งอย่างเดียว อย่าเพิ่งไปพิจารณาอะไร ด้วยกำลังสติที่ได้ เวลาที่ใช้ในชีวิตประจำวัน (ที่ไม่ได้เข้าสมาธิ) มันทำให้เราเห็นอะไร เราสามารถพิจารณาได้ โดยที่สามารถมองเห็นตั้งแต่ต้นจรดปลายได้ แบบที่ไม่ต้องไปพยายามคิด คือมันจะเห็นเอง ด้วยการมองแว๊บเดียว อย่างข่าวประมูลสามจี นั่น เราแค่ฟังข่าวนิดเดียว เราเอามาต่อยอดให้แม่ฟังได้เป็นฉากๆ โดยที่ไม่ต้องไปอาศัยนักวิเคราะห์ข่าวคนไหนมาวิเคราะห์ให้เราฟัง เนี่ย คือสิ่งที่เราคิดว่า มันได้จากการทำสมาธิ แล้วเอามาต่อยอดในชีวิตประจำวัน ที่เราถามเรื่องการพิจารณาในสมาธิ เพราะเรามีความรู้สึกว่า เรากำลังไปบังคับให้ตัวเองคิดว่า ร่างกายมันไม่เที่ยง นู้น นี่ นั่น เรารู้สึกว่า มันไม่ได้ออกมาเอง แต่มันออกมาเพราะเราไปไกด์มันก่อน แล้วมันก็ต่อๆไป แต่ความรู้สึกเรา คือมันไ่ม่เป็นไปโดยธรรมชาติน่ะค่ะ คือเราก็ชอบอ่านเยอะ คนนู้นบอก ทำแบบนี้ คนนี้ทำแบบนั้น จริงๆ เรามีอะไรที่ตั้งใจไว้ในใจแล้ว แต่ด้วยความที่ไม่มั่นใจ พอเห็นอะไร ได้ยินอะไร รู้อะไร มันก็ทำให้เขว เอ๊ะ แบบนี้ใช่รึเปล่า แบบนี้ถูกรึเปล่า บางคนก็มอง ถ้าทำสมาธิให้มันว่าง ให้มันนิ่ง มันจะกลายเป็นฤาษี ที่ไปติดความนิ่ง เราก็เอ๊ะ หรือจะจริง นี่เราติดความสงบรึเปล่า คือทุกอย่างมันทำให้เราเขวไปหมด เราเลยต้องถามความเห็นหลายๆคน ว่าที่สุดแล้ว เราควรจะทำยังไง มาสรุป ที่เราเอง ณ ตอนนี้ เราคิดว่า เราทำสมาธิเพื่อขัดเกลากิเลส เราก็ขัดมันไปเรื่อยๆ แต่ในชีวิตประจำวัน พอไปเตะตา เห็นอะไร ก็หยิบเอามาพิจารณา ด้วยกำลังสติที่ได้จากการนั่งสมาธิทุกวันๆ นี่คือคำตอบของเราค่ะ จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 55 11:13:37

ความคิดเห็นที่ 7 ตลกดี กลับอีกที คอมรีสตาร์ท ข้อมูลที่เขียนไว้ก็หายไปด้วย เอาใหม่เลยก็ได้ ก็ดีเพราะจะได้เป็นปัจจุบันธรรม โมทนากับความเข้าใจนะคะ แต่ประเด็นที่แท้จริงที่เราอยากให้เข้าใจมากขึ้นไปอีก ก็คือว่า.. ที่แท้นั้น  ตัวเราเองเป็นผู้ที่รู้จัก สภาวะของตัวเองได้ดีที่สุดนั่นแหละ แต่เรามักไม่เชื่อตัวเอง เสียดายที่ข้อมูลถูกลบไป(ยังไม่ทันเซฟ) คือเราตอบตรงกับที่คุณบอกเลยค่ะ  เราเขียนประมาณว่าอันที่จริงนั้น "คนภาวนาจำนวนมาก มีการพิจารณาอยู่แล้วในระหว่างการใช้ชีวิตประจำวัน โดยอัตโนมัติ แต่เราไม่รู้ว่านั่นแหละคือการพิจารณา" ทีนี้ถ้าเราไปยึดติดแนวทางที่โบราณจารย์ท่านว่า การภาวนานั้น ให้นั่งสมาธิก่อน พอจิตสงบแล้วอย่านั่งเฉยให้มาพิจารณา หรือวิปัสสนา หรือแนวทางหลวงพ่อสรวง ที่เราเคยศึกษามา ท่านก็ให้นั่งสมาธิให้ได้ ฌาน 4 ก่อน จึงให้จะเดินปัญญาต่อ คือทำวิปัสสนา หากจะยึดตามแนวนี้เป๊ะๆ มันก็อาจจะไม่ตรงกับความเป็นจริงเสียทีเดียวค่ะ   เนื่องเพราะว่า ธรรมชาติของแต่ละคนไม่เหมือนกัน และยุคสมัยของคนแต่ละยุคก็ไม่เหมือนกันอีกด้วย การทำสมถะต่อวิปัสสนาแบบนี้ คนจำนวนหนึ่งสามารถทำได้ แต่คนอีกจำนวนหนึ่งก็ไม่สามารถทำได้ค่ะ ในผู้ที่มีสมถะมา การนั่งสมาธิจะเป็นไปตามลำดับ คือตอนทำสมาธิเขาก็ไม่ได้คิดอะไร เมื่อทำได้ ก็เข้าฌานไปเป็นลำดับ จนถึงฌาน 4 ก็เรียกว่าจบรูปฌาน  คนทำได้ถึงตรงนี้ ก็เรียกว่า "ได้สมาธิ" แล้ว ทีนี้ถ้าเขาไม่ฝึกวิปัสสนา หรือไม่มีความรู้ในทางวิปัสสนา มาก่อนเลย เขาก็จะ "ไปไม่เป็น"  ถึงขั้นติดสงบ ติดฌาน ตามที่มีการเตือนต่อๆ กันมา  ในทางกลับกัน เมื่อเขาได้สมาธิแล้ว ก็อาจจะเกิดฤทธิ์ทางใจ อันเป็นผลจากกำลังจิตที่มีสมาธิขึ้นมา ไปรู้เห็นอะไรที่เป็นเรื่องเหนือวิสัย ดังนั้นมันก็จะไม่ได้เข้าสู่กระบวนการพิจารณาธรรมเพื่อการละกิเลส ก็เป็นตำนานที่บอกสอนกันมาอีกว่า ทำให้หลงทาง ไม่ไปสู่พระนิพพาน ต้องเข้าใจบริบทอีกว่า ครูอาจารย์ที่ท่านสอนกันมาอย่างนี้ ส่วนใหญ่ท่านเกิดในยุคที่สื่อยังไม่เปิดกว้าง ผู้คนสนใจการภาวนามีในวงแคบๆ  ความรู้เรื่องวิปัสสนา ก็เผยแพร่กันน้อย ดังนั้นคนที่มาสนใจภาวนา ส่วนใหญ่ก็สามารถเดินสมาธิ เดินฌาน แล้วก็อาจมีการติดฌาน  บางคนอาจจะติดอยู่เป็นสิบปี กว่าที่จะข้ามผ่านสภาวะได้  กว่าจะมาสู่การเดินปัญญาเพื่อละกิเลสเป็นลำดับไป เมื่อได้มาเป็นอาจารย์ผู้สอน ก็จะให้ความสำคัญกับสภาวะเช่นนี้ และก็จะนำมาสอนศิษย์ เพื่อมิให้ต้องหลงทางเช่นเดียวกับตน สิ่งที่ท่านสอนนั้น ก็เป็นจริงตามนั้นเลยค่ะ เราไม่มีข้อสงสัยเลย เพียงเรามีความเห็นเพิ่มเติมว่า เมื่อยุคสมัยเปลี่ยนไป คนมีพื้นฐานความรู้เรื่องวิปัสสนาในวงกว้าง เรื่องสติปัฏฐาน อ่านธรรมฟังธรรมกันมาก  ประกอบกับวิวัฒนาการทางความรู้ ทางสังคม ที่ก้าวหน้าขึ้น เหมือนว่าคนยุคนี้ หาที่เป็นแนวสมถะแท้ๆ มีน้อยมากๆ ค่ะ  แบบที่นั่งเป็นฤาษีนั้น หาได้น้อยค่ะ ถ้าเทียบกับคนที่นั่งสมาธิได้นิดหน่อย หรือพอทำได้ เท่าที่เราเจอคนมาอาจจะไม่ได้เป็นพันคน อาจจะแค่หลักร้อย ส่วนใหญ่มีปัญหาทำสมาธิไม่ได้นาน มากกว่าที่จะสมาธิไม่เลิกค่ะ เมื่อคนส่วนใหญ่เป็นแนวปัญญา คือมีวาสนาพร้อมที่จะพิจารณาด้วยปัญญา แม้ว่าจะมีสมาธิเพียงเล็กน้อย ก็สามารถเดินวิปัสสนาได้  ด้วยการใช้ชีวิต ทำงานประจำวันก็เป็นคนที่ต้องคิดวิเคราะห์พิจารณาจนเป็นนิสัยอยู่แล้ว การพิจารณามันจึงไม่ได้เป็นสิ่งที่ต้องฝึกต้องหัดกันมากมายเลย เหมือนคนมีตาก็มองเห็น  แต่ว่าไม่รู้จะมองอะไร ให้มันได้วิปัสนาเท่านั้นเอง เราจึงแนะนำญาติๆ ที่ดูแลว่า ทำศีล ทำสมาธิ แล้วปัญญาจะตามมาเอง คือกลับตาลปัตร เราเห็นว่าคนยุคนี้ต้องเติมสมาธิ ไม่งั้นเป็นความรู้ลอยลมหมด (อันนี้เป็นความเห็นส่วนตัว)   เราเป็นคนนึงที่ "ความรู้ท่วมหัว เอาตัวไม่รอดมาก่อน" เราก็จะเน้นบอกคนที่มาปรึกษาว่า "สมาธิสำคัญ  สติสำคัญให้ทำมากๆ  แต่ให้คิดน้อยๆ " เนี่ยมันจะเป็นอย่างนี้ คนเราที่แนะนำ ก็มักจะแนะนำจากประสบการณ์ของตนเองเป็นหลักค่ะ  ผู้ที่ฟังคำแนะนำจึงต้องพิจารณาเลยล่ะค่ะ ว่าคนที่แนะนำเรา แนวไหน เขามีพื้นฐานมายังไง จะได้หยั่งได้ว่า เป็นแนวที่เหมาะกับเราหรือเปล่า เราทำสมถะไม่ได้ แต่ไปได้รับคำแนะนำจากคนเคยติดสมถะ เขาก็บอกไม่ให้เราทำสมถะ เดี๋ยวติดนิ่ง ติดสงบ ไม่ยอมเดินปัญญา เราไปถามคนฝึกสติมาแบบแน่นๆ แต่เรามีวาสนาทางสมถะ นั่งทีไรเข้าฌานทุกที แต่ฌานยังเดินไม่สุด พอมาจับทางสติเข้มๆ มันก็ฝืนสภาวะ กลายเป็นว่าที่ทำมา "ผิดทาง" ทั้งที่จริงๆ เราอาจจะทำของเราอยู่ดีๆ แล้ว  แต่เพราะไม่มั่นใจ ไม่รู้จักใจของตัวเองมากพอ เลยไปฟังคนอื่นมากเกินไป ทำให้หลงทางก็ได้อีกค่ะ ดังนั้นที่คุณเล่าสภาวะของตัวเองมา มันก็สอดคล้องกับข้อสังเกตว่า คุณได้พิจารณาสภาวะธรรมอยู่ในชีวิตประจำวันอยู่แล้ว ไม่ต้องกลัวว่าปัญญาจะไม่เดิน ไม่ต้องกลัวว่าจะนั่งสมาธิแล้วติดสงบเป็นฤาษี   เพราะจริตช่างคิดช่างอ่านช่างวิเคราะห์ช่างเขียน เท่าที่เห็น มันเป็นจริตของผู้มีวาสนาทางปัญญา  (แต่ก็ไม่ใช่ว่าทำสมาธิไม่ได้) เหมือนเรียนมหาลัยค่ะ เดี๋ยวนี้มันมีเอกกับโท  ไม่ใช่เอกเดี่ยวๆ บางคนเก่งสมถะ แต่โทวิปัสสนา  บางคนเอกปัญญา แต่โทสมถะ  แถมบางคนยังกึ่งๆ เป็นพวกปลาสองน้ำได้อีกด้วย ถ้าหากว่าไม่มีพื้นฐานสมถะ หรือสติปัญญาในวาสนาเดิมเลย ก็คงไม่หันมาฝึกภาวนากันดอก  แถมคนส่วนใหญ่ที่โตมาในยุคนี้มีปัญหาฟุ้งซ่าน ทำสมาธิไม่ได้มากกว่าอีกค่ะ เพราะชีวิตประจำวันมันเป็นเหตุปัจจัย มันหาความสงบได้ยากยิ่ง   แน่นอนว่า คนทำสมถะที่ยังติดแบบฤาษีจริงๆ ก็ยังมี แต่เป็นของหายากไปแล้วค่ะ ทีนี้เวลาที่เราจะพิจารณาตัวเองว่าเราเป็นลักษณะใด นี่เป็นเรื่องการรู้จักตัวเองแล้ว เราทำฌานได้ ได้ฌาน แต่ว่าเราเป็นจริตปัญญา  วันทั้งวัน นั่งสมาธิได้ชั่วโมงก็เก่งแล้ว มันขี้เกียจทำ มันอยากจะออกมาอ่านมาเขียน  เวลาที่วิปัสสนา ที่เขาเรียกว่าได้วิปัสสนาญาณ ไม่เคยได้ในสมาธิเลย ได้ตอนทำงานบ้านมั่ง กวาดลานวัดมั่ง เรียกว่าเกือบ 100 % เราพิจารณานอกสมาธิ และก็ไม่เคยตั้งเลยว่าจะพิจารณา มันพิจารณาของมันเอง ส่วนเพื่อนเรา สวดมนต์วันละ 2-3 ชั่วโมง ไม่ต้องนับถึงสมาธิ เขาชอบของเขา เขามีความสุขกับสมาธิ ไอ้เราบอกเอ้ย..มาช่วยกันเขียนเฟสหน่อย เขาไม่มาหรอก เขาว่าไม่ใช่ทาง เขาชอบเงียบๆ อยากให้สอนมาเจอมาคุยกันดีกว่า เพื่อนเราไม่ได้ติดสงบ ติดสมาธิอะไรเลย แต่เขาก็มีนิสัยทางสมาธิ ทำได้ พอได้ทำก็ทำเป็น ทำเป็นแล้วก็ได้ผล เป็นลำดับไป เขามีการพิจารณาในสมาธิ เกิดนิมิตแสดงธรรมแล้วก็พิจารณาจนเกิดปัญญา  เช่นเห็นตัวเองลอกเนื้อลอกหนังออกจนเป็นกระดูก เป็นผง กลับไปกลับมาซ้ำๆ  ก็เกิดแจ้งว่า ตัวเขาเองนั้นก็เป็นอย่างนี้   อันนี้คือตัวอย่างของการวิปัสสนาในสมาธิ เมื่อเข้าไปแล้วมันจะไม่คิดอะไรเลย จนอิ่ม เมื่ออิ่มแล้ว จิตเขาถอยออกมาเอง เกิดนิมิตเครื่องหมาย แล้วก็เกิดการพิจารณาในนิมิตนั้น จนเกิดปัญญา นี่คือธรรมชาติของคนแต่ละคน หากเราภาวนาแล้ว รู้จักสังเกตธรรมชาติของจิตเรา เราก็ไม่จำเป็นจะต้องไปกลัวอะไรโดยใช่เหตุ ถ้าคุณฟังธรรมทุกวัน คุณเจริญสติ ชอบคิดวิเคราะห์พิจารณา เราท้าเลยต่อให้คุณนั่งสมาธิเป็นวันๆ คุณก็ไม่มีทางติดสมาธิ นิสัยทางจิตไม่ได้ฝึกกันชาติเดียว แต่ทำซ้ำๆ มานับไม่ถ้วน และสำหรับเรา แม้ช่วงไหนจะติดอยากทำสมาธิ ทำแล้วทำได้ ดีใจ ทำไม่เลิก มันก็เป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ  การติดสงบเกิดขึ้นได้เสมอ ถ้าเรารู้ไม่ทัน แต่เมื่อติดสงบ ก็จะผลกระทบตามมา เราก็ต้องละต้องเลิกมันไปเองในเวลาอันส้ันอีกเช่นกัน  บางคนทำฌาน แล้วติด ไม่ละ  ปวดหัวเป็นอาทิตย์ แต่แล้วอำนาจของฌานก็จะเสื่อม เพราะมันต้องทำงาน ต้องเลี้ยงลูก ต้องทะเลาะกับเมีย พอเสื่อมแล้ว หายแล้ว เออ ไม่ได้ป่วยนี่หว่า  ครั้งต่อมาเป็นอีก คราวนี้ ครึ่งวันก็รู้แล้ว นี่เองเขาเรียกฌานค้าง คือถ้าเราฝึก "รู้" ให้แม่นๆ เราจะรู้ได้เองจริงๆ เราฝึกสังเกต ดูกาย ดูใจเรา ดูจิตเรา เราไม่จำเป็นต้องหลอนเลยว่า เราทำแบบนี้มันจะผิดไหม ทำแล้วจะติดไหม ติดก็ไม่เป็นไร พอเรารู้ เราก็แก้ไข แก้ไขก็ผ่าน ผ่านแล้วได้ความรู้ ได้ประสบการณ์ ได้ความมั่นใจ ว่าเออ..เราทำเป็นจริงๆ แก้ไขเมื่อ 20 ต.ค. 55 13:59:54 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 55 13:53:47

ความคิดเห็นที่ 8 ดังนั้นที่คุณ =U_U= PoRpLe  บอกว่า "มาสรุป ที่เราเอง ณ ตอนนี้ เราคิดว่า เราทำสมาธิเพื่อขัดเกลากิเลส เราก็ขัดมันไปเรื่อยๆ แต่ในชีวิตประจำวัน พอไปเตะตา เห็นอะไร ก็หยิบเอามาพิจารณา ด้วยกำลังสติที่ได้จากการนั่งสมาธิทุกวันๆ " มันก็เป็นสภาวะที่เป็นจริงเลย  ก็เราเติมกำลังให้จิตเราทุกวัน เติมอาวุธคือสติ เมื่อเราสะสมเหตุทุกวัน  พอกายใจไปกระทบผัสสะเวทนาอารมณ์ในชีวิตประจำวัน  เกิดความพอดีกันของธรรมในขณะนั้น  จิตก็เกิดการพิจารณาเอง เขาจะพิจารณาเมื่อ "มีเหตุ" มากระทบ พอพิจารณาได้ก็  อ้อ..  หมดเรื่องไป บางทีไปเจอเหตุการณ์ สัญญาธรรมที่เราสั่งสม ก็ออกมาแสดง บอกสอนเรา ขยายความให้เราเข้าใจ ให้เทียบกับพระนะ พระท่านไม่ได้ทำงานประจำ เลี้ยงลูก ทะเลาะกับสามี ท่านทำข้อวัตร แล้วก็ภาวนาเป็นหลัก  มันเป็นชีวิตประจำวันของท่าน  ดังนั้นก็เรียกได้ว่าท่านก็พิจารณาในชีวิตประจำวันเช่นกัน   ท่านก็มีชั่วโมงที่เพียร นั่งสมาธิ เดินจงกรม แล้วก็มีชั่วโมงที่ไม่ได้ทำในรูปแบบ แต่ทำงานอยู่เช่นกวาดลานวัด  แต่ท่านก็สามารถเกิดดวงตาเห็นธรรมขึ้นมาได้ ส่วนเราก็ไม่ต่างจากพระ ถ้าเราเจริญสติต่อเนื่อง มันก็มีโมงยามในรูปแบบที่เราอาจจะเกิดการพิจารณาได้ และก็มีเวลาที่ทำกิจอื่นๆ แล้วเกิดดวงตาเห็นธรรมขึ้นมาได้เช่นกัน ทีนี้ก็กลัวว่า ถ้ายังทำแบบเดิมต่อไป คือนั่งสมาธิแล้วไม่ทำการพิจารณาจะติดสงบหรือเปล่า  หรือทำการพิจารณาแล้ว เวิร์ค แต่กลัวอีกว่าจะเสียกำลังสติ ไปหรือเปล่า เราก็ว่า "ทำๆ ไปเหอะ เดี๋ยวมันสึกก็รู้เอง  รู้แล้วเราก็แก้ได้ ทุกอย่างแก้ไขได้ เพียงขอให้ทำ เพื่อให้สภาวะมันเกิด  เมื่อสภาวะเกิด เราก็จะเรียนรู้ และได้ปัญญาเป็นรางวัล" การภาวนาไม่มีสาย ไม่มีถูกไม่มีผิด  มีแต่ทำ กับทำ ทำแล้วจะเห็นธรรม เมื่อเห็นธรรม ก็เกิดการปรับปรุงพัฒนาไปเรื่อยๆ จะทำอย่างไรก็ได้ สำคัญที่ "รู้"  เมื่อเกิดสภาวะ ก็เอามาพิจารณา ปัญญามันจะเดินเพราะว่ามันเกิดปัญหาขึ้นมานี่แหละ ถ้ามันไม่มีปัญหา แล้วไม่ได้ผ่านปัญหา  แต่เรามีความรู้สามารถอรรถาธิบายได้   อันนั้นเราว่า "ปัญญาเทียม" ค่ะ  ปัญญาแท้ต้องแก้ปัญหาได้หมด ปัญญาเทียมนั้น ถ้าให้พูดพูดได้ แต่ให้เจอปัญหา ปัญญาไม่รู้หายไปไหน นั่งสมาธิแล้วสงบนิ่งมีความสุขดี ทำทีไรก็ได้อย่างนั้น อันนี้แหละถึงจะเรียกว่า "ติดสภาวะ"   นั่งสมาธิแล้วไม่เคยสงบเลย นั่งทีไรก็ฟุ้งซ่าน อุตส่าห์ทำมาเป็นปี ก็ยังไม่สงบอยู่อย่างนั้น  อันนี้ก็เรียกว่า "ติดสภาวะ" ดิชั้นฝึกสายสติปัฏฐาน ฝึกสายหลวงพ่อ..  ขยับเขยื้อนกายฝึกมาสองปีแล้ว  แต่มีปัญหาไม่ชอบนั่งสมาธิ นั่งทีไรไม่มีสมาธิ ฟุ้งซ่านตลอด ชั้นทำสติต่อไปได้ไหม ชั้นถนัดทำสติมากกว่าทำสมาธิ เห็นคุณบอกให้นั่งสมาธิ ชั้นไปนั่งแล้วนั่งไม่ได้ นี่ก็เรียก "ติดสภาวะ" ทำสติก็ติดสภาวะได้ ทำสมาธิก็ติดได้ ทำวิปัสสนาก็ติดได้ค่ะ สภาวะที่ติดก็เพราะยังไม่เข้าใจ ยังไม่แจ้ง  หรือติดสภาวะแต่ไม่รู้ว่าติด เพราะว่ายินดีพอใจในสภาวะที่ติดอยู่ แบบนี้ยิ่งมีมากเลย เราติดตรงไหนก็พิจารณาตรงน้ัน ถ้าปัญญาเกิด ก็จะผ่านสภาวะ และเลื่อนระดับขึ้นไป เมื่อผ่านมาแล้วก็มีปัญญาแตกฉานตรงนั้นค่ะ ยิ่งอ่านที่คุณ =U_U= PoRpLe  รู้อะไรมากมาย ด้วยการมองเพียบแว๊บเดียว เราก็ยิ่งมั่นใจว่าคุณจะไม่ติดสมถะหรอก ทำสมาธิให้มากๆ มันจะได้บาล๊านซ์ ช่วงไหนชักจะนิ่งๆ กลัวติดสมถะ ก็ทำสติให้มากขึ้นมาบาล๊านซ์ คนที่ปัญญามาก จะพัฒนาได้ยังไงคะ ก็มันมากอยู่แล้ว ก็ต้องพัฒนากลับกันสิ.. เออ..ลองไม่มีปัญญาบ้างได้ไหม ทำโง่ๆ เซ่อๆ ไป  แล้วดูสิ มันจะต่อยอดให้เราเก่งรอบด้านขึ้นได้อีกไหม   ใช้ปัญญาพิจารณามากๆ มันจะเสียกำลัง > เมื่อเสียกำลังก็เสียความตั้งมั่น > เมื่อไม่ตั้งมั่นก็หวั่นไหว กระทบง่าย > เมื่อหวั่นไหว ก็ถูกกิเลสเข้าแทรก > เผลอร่วมในกิเลส  ก็เกิดทุกข์ขึ้นมา > ทุกข์มากๆ ถึงจุดนึง มันก็เป็นปัญหา > เมื่อมีปัญหาก็ผลักดันให้เราแก้ไข >เกิดการพิจารณา > เมื่อเราแก้ไขได้ ก็เกิดปัญญา > เราก็จะพัฒนาต่อไป   เราจะรู้เองว่า เมื่อใดควรพิจารณา เมื่อใดความสะสมพลัง ควรเอาสมถะเป็นเครื่องอยู่ ให้มีความตั้งมั่นขึ้นมาใหม่ จะได้ไม่หวั่นไหว ไม่เกิดทุกข์ หลวงพ่อสอนทุกวันว่า "ปัญหาทำให้เกิดปัญญา"   วิธีพิจารณาธรรมที่เราทำอยู่ทุกวัน ก็คือ มีปัญหาอะไร ก็กำหนดรู้ หรือรู้ไม่ต้องกำหนดก็ได้ แล้วก็หาทางแก้ พอแก้ได้ก็ อ้อ..  หรือบางทีก็  อ้อ.. แล้วจึงแก้ปัญหาได้ก็มี จงละความไม่มั่นใจ ลังเลสงสัยออกเสีย แล้วเพียรทำต่อไป เดินหน้าต่อไป อยากจะทำอะไรก็ลองทำดู  ทำได้ก็เจริญต่อไป ทำไม่ได้ ทำแล้วเกิดปัญหา ก็พิจารณา พิจารณาได้ เกิดปัญญา ก็ผ่านปัญหา หลวงพ่อบอก เท่ากับติดยศติดดาวให้กับจิต ที่ตอบอ้อมโลก แล้วก็พูดหลักการเยอะ เพราะรู้ว่าคุณ =U_U= PoRpLe  ไม่ได้ติดสภาวะ คือไม่ได้มีปัญหา เลยไม่ตอบตรงเหมือนครั้งอื่นๆ คุณ =U_U= PoRpLe  ติด "ความลังเลสงสัย คือนิวรณ์ธรรม" ซึ่งก็เป็นสภาวะธรรมอย่างหนึ่ง จะผ่านได้ด้วยพิจารณาจนเกิดปัญญา นั่นแหละ นี่คือคำตอบของเรา (ยังยาวอยู่ อิอิ) จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 55 14:00:19

ความคิดเห็นที่ 9 คุณ tao_tofu มาตอบว่า ทางวัดตรีวิสุทธิธรรม มีระเบียบว่าผู้ที่มาบวชเนกขัมมะ ไม่ว่าจะเพื่อปฏิบัติธรรม หรือแก้ปัญหาชีวิตและสุขภาพ  ถ้าเป็นหญิงต้องสวมชุดขาว ผ้าถุง ห่มสไบ ทุกคนค่ะ กางเกงใส่ตอนนอน หรือตอนทำงานได้ค่ะ แต่เวลาปกติทางการ ต้องนุ่งผ้าถุง เพราะหลวงพ่อต้องการฝึกนิสัยให้แก่ผู้มาภาวนา  เครื่องแต่งกายแบบไทยโบราณ ที่อาจเป็นอุปสรรคบ้าง ไม่ถนัดไม่สบายเหมือนที่เคยชิน จะช่วยให้กายสงบระงับ เป็นการฝึกสติในตัวเลยค่ะ การเดินในผ้าถุง จะทำให้ต้องระวัง มีสติตลอด จะทำให้เดินเป็น นั่งเป็น นอนเป็น หลวงพ่อท่านมีกุศโลบายตรงนี้ค่ะ  ทางวัดจึงไม่ได้ยืดหยุ่นให้แก่ผู้ที่มาบวชปฏฺิบัติธรรม แต่หากอยู่ในกุฏิกรรมฐาน หรือตอนนอน ตอนทำงานเลอะเทอะที่เราอยากทำ เราก็สามารถสวมกางเกงสีขาวได้ค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 55 14:08:55

ความคิดเห็นที่ 10 ญาติธรรมมาก็อกถามว่า สวัสดีค่ะ คุณ chaosy ดิฉันพึ่งได้เข้ามาให้ห้องภาวนา เอง คือ ได้อ่านที่ คุณ chaosy ตอบกระทู้ เลยมีคำถามอยากจะถามอ่ะ ค่ะ คือ ดิฉันกำลังฝึกนั่งกรรมฐาน นั่งได้ มาประมาณ ปี กว่า แต่ไม่ได้ต่อเนื่อง คือมักจะไปนั่งที่วัด วัดที่ไปก็จะเป็นวัดอัมพวัน จะบริกรรมยุบหนอพองหนอ ตอนนั่งใหม่ ๆ ก็จะมีความปวดเมื่อยที่ขา และก็ไม่ได้มีอาการอะไร แต่ ช่วงไม่กี่อาทิตย์ เวลานั่งจะรู้สึกว่าตัวชา มีการการโยกตรงช่วงอก เหมือนมันไหวไปไหวมา บางช่วงจะรู้สึกอึดอัด มันเหมือนหายใจติดขัด พอสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ หลังจากนั่นจะรู้สึกว่า ร่างกายมันโยก แต่เวลานั่งจะไม่ปวดแล้วค่ะ รู้สึกสบายหลังจากที่นั่ง อยากสอบถามว่า อาการที่ชา และอาการที่โยก เกิดจากที่สติมันอ่อนกว่าสมาธิใช่ไหมค่ะ (อันนี้เกิดขึ้นที่บ้าน คือ ปฏิบัติที่บ้านค่ะ) ไม่ได้เดินจงกรมก่อน นั่งอย่างเดียว ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 55 14:12:51

ความคิดเห็นที่ 11 การที่นั่งกรรมฐาน แล้วตัวชา มีอาการโยก เป็นคลื่น ทั้งที่รู้สึกแต่ไม่โยกจริง หรือว่าโยกทั้งตัวจริงๆนั้น เป็นอาการของจิตที่เป็นสมาธิ จิตที่เริ่มเป็นสมาธิ เหมือนเขาได้รับอาหาร กินนมเข้าไปก็มีกำลัง เมื่อมีกำลัง ก็แสดงอาการต่างๆ ออกมา (เหมือนเด็กๆ ที่กินเต็มที่แล้วจะมีแรงคึก จะอยู่ไม่สุข ไม่เหงาหงอยหงิม หรือซบเซา) คนที่จะได้สมาธิ พอสมาธิมันมากเข้าจะต้องเจอภาวะปีติทุกคน แต่ว่ามันแสดงอาการต่างกันมากบ้างน้อยบ้าง บางคนก็ไม่รู้สึก คนที่ได้สมาธิแล้ว ได้ฌานแล้ว ต้องรู้จักปีติทุกคนค่ะ เมื่อผ่านแล้วก็เฉยๆ ไม่ได้ตื่นเต้นอีกต่อไป แต่ตอนเรายังไม่ผ่านจะตื่นเต้น กังวล หรือกลัวมาก เป็นธรรมดา อาการที่ชาและอาการที่โยก เกิดจากสติอ่อนกว่าสมาธิก็ใช่  แต่ไม่ใช่ไม่ดี หรือทำผิด เพราะถ้าสติเข้มๆ จะไม่เกิดอาการนี้ ถ้าสติเข้มมาก มันจะไม่เข้าสมาธิลึกไงคะ สมาธิที่เป็นอุปจาระสมาธิ เข้าเขตของอุปจาระสมาธิ หรืออัปปนาสมาธิ มันจะมีช่วงที่สติจะลดกำลังลง เพื่อให้จิตรวมเป็นสมาธิ  คือเข้าภวังค์ แต่มันเป็นภวังค์ของสมาธินั่นแหละ ถ้าเรากำหนดสติมากๆ รู้กายมากๆ  สมาธิจะหดกลับออกมา กลายเป็นความรู้สึกตัวแจ่มจัด อย่างนั้นมักจะไม่เกิดปีติ ปีติในองค์ฌาน เมื่อเราบริกรรม เป็นวิตก ละบริกรรมเป็นวิจาร จิตจะวูบลง รวมเป็นสมาธิ ตรงนั้นมันจะต้องเจอปีติ และตรงนั้นมันจะมีภาวะสติอ่อนไประยะนึง  แต่พอรวมแล้วเป็นฌานจริงๆ สติจะกลับมาเอง อาการปีติ ไม่ต้องปรับปรุง แต่จงเรียนรู้และผ่านมันไปให้ได้ ตัวช่วยคือการสร้างสติให้มาก ก่อนจะนั่งสมาธิ ให้เดินจงกรมเพิ่ม หรือฝึกความรู้สึกกายเพิ่มในชีวิตประวัน แต่พอนั่งสมาธิก็ทำไปตามปกติ ไม่ต้องกลัว มันจะโยกก็ให้มันโยกไป ยิ่งทำที่บ้านยิ่งปล่อยไปตามธรรมชาติได้ เมื่อกายโยก ให้เราอยู่นิ่งๆ ที่จุดใดจุดหนึ่ง ทีเรากำหนด เช่น บริกรรม ก็บริกรรมต่อไป อาการอะไรแสดงก็ไม่ต้องสนใจ สนใจจดจ่อแต่บริกรรม  ผ่อนคลายและปลอบใจไม่ต้องกลัว เหมือนเราขี่รถจักรยาน ผ่านช่วงทางขรุขระ เราตั้งหน้าตรงไป แล้วประคองรถ ให้ผ่านจุดหลุมบ่อ กระแทกกระเทือนหน่อย รถไม่ล้ม ถ้าเราตั้งมั่น เดี๋ยวก็ไปสู่ทางเรียบ ที่สงบกว่า เป็นสุขกว่า จนกระทั่งได้สมาธิจิตรวมลงเป็นสมาธิจริงๆ ในที่สุดค่ะ ส่วนที่ชา ก็ปล่อยเขาไป เหมือนกัน  มันจะชาไปถึงไหนก็ไม่ต้องกลัวค่ะ ชาจนหมดความรู้สึกยังได้เลย แต่เดี๋ยวก็หาย คือมันเป็นแค่ชั่วขณะเท่านั้น   ลมหายใจติดขัด หรือลมหายไปเลย   ทั้งหมดที่พูดมา เหมือนว่าจะได้ฌาน เป็นลักษณะขององค์ฌาน  แต่ยังไม่ต้องกังวลนะ ทำตามปกติของเราไปก่อน แล้วเกิดสภาวะใหม่ค่อยมาถามดีกว่า จะดูแลประคองให้ค่ะ ช่วงนี้แค่ ทำให้อย่าให้กลัว ให้เขาใจว่า มันเป็นปกติธรรมดา ไม่มีอันตราย ถ้ากลัวก็กำหนดหนอได้  ไม่แนะนำให้อยากหาย เพราะที่ทำได้เป็นความก้าวหน้า ไม่ใช่อาการผิดปกติทีเป็นอันตราย  แต่ถ้ากลัวมากๆ ก็หนอเอาได้ หนอก่อน กำหนดก่อน แล้วค่อยๆ ลืมตานะ อย่าพรวด เดี๋ยวสติแตก 55 แต่ถ้าจะเอาแนวยุบพองจริงๆ ไม่รู้แนะอย่างนี้เขาจะว่าเอาหรือเปล่านะ  ถ้าไม่มั่นใจก็ไปถามคนที่สอนเราอีกทีนะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 55 14:39:30

ความคิดเห็นที่ 12 เฮ่อ.....ทำไมพิมพ์ คห. แล้วขี้เกียจ.... เอาเป็นว่า  การงานระดับต่างๆสำเร็จได้จิตต้องมีกำลังบารมีพอที่จะทำงาน  ใจต้องตั้งมั่นในระดับการงานนั้น 1 , ระยะเวลาที่ตั้งมั่นต้องเพียงพอ 1 , ข้อมูลที่จิตได้เห็นประจักษ์แก่ใจเพื่อสรุปลงหาคำตอบ 1   ดังนี้แล้วงานที่หยาบก็ใช้กำลังของจิตน้อย  งานละเอียดก็ใช้มากขึ้น  สัตวโลกย่อมมีการสั่งสมบารมีมาต่างกัน.... รออ่านดีกว่า...5 5 5 อนุโมทนาสาธุครับ... จากคุณ : Cathode_tube เขียนเมื่อ : 20 ต.ค. 55 19:55:23

ความคิดเห็นที่ 13 มาขอบคุณ คุณ chaosy ครับ  ที่คุณ chaosy เขียนเป็นประโยชน์กับคนอื่นๆมากครับ ของผมช่วงหลังๆ รู้สึกได้เลยว่านั่งได้แปปเดียว   จะชอบจะนั่งสมาธิ แล้วอยากเข้าลึกๆให้ได้เร็วๆ อยากให้มือเริ่มชาและแข็งเลย ซึ่งไม่อยากจะผ่านช่วงแรกๆ เหมือนคิดว่าเสียเวลาน่ะครับ   พอกลับมาอ่านของคุณ chaosy ที่บอกว่า หลวงพ่อสรวงให้ใช้ อุเพงคาปิติเป็นกำลังส่ง ให้สมาธิเข้าได้ดีขึ้น  เลยต้องกลับไปอ่านของพลวงพ่อสรวงอีกรอบ   สองสามวันนี่เลยลองแบบหลวงพ่อสรวงแนะนำอีกรอบ ผมเลยปล่อยให้สั่นหนักๆจนเป็นเหมือนจ้าวเข้าไปเลย รู้สึกได้เลยว่า เข้าสมาธิได้ดีขึ้น ตัวชาและแข็งเร็วขึ้นมาก เหมือนมีกำลังส่งจริงๆ และนั่งได้นานขึ้นเยอะ จากคุณ : เกียดเกียด เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 55 09:18:42

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่รู้จะสนทนาต่อกระทู้นี้ หรือกระทู้เดิมดี เลือกกระทู้นี้ดีกว่า มันเกี่ยวกับนอนสมาธิค่ะ สนใจเรื่องตัวชาแข็งๆนี่อ่ะค่ะ คือเราจะเป็น ตอนเรานอน ถ้าเวลานอน มันเดินเข้าสมาธิเอง ตัวจะแข็งเลยค่ะ อาการนี้มันคืออะไร อธิบายได้รึเปล่าคะ ถ้าเราเจออาการนี้ก่อนนอนทีไร ทั้งๆที่เราไม่ได้ตั้งใจจะเข้าสมาธินะคะ ตัวจะแข็ง แบบเมื่อยเลยค่ะ เราก็ไม่รู้ว่า เราเดินเข้าสมาธิหรืออะไร เพราะมันยังรู้สึก ยังได้ยิน แต่ตัวมันแข็ง แต่มันจะนอนไม่หลับนะคะ คือไม่หลับเลยล่ะ ทั้งๆที่หลับตาและพยายามข่มให้หลับ ยังมีความรู้สึกรู้ชัด 100% แต่ตัวจะแข็งค่ะ มันทำให้เราเมื่อยมาก แล้วถ้าเราเจอแบบนี้อีก เราควรทำยังไงดีคะ ขอคำแนะนำด้วยค่ะ จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 55 11:36:07

ความคิดเห็นที่ 15 รบกวนถามหน่อยครับ ติดเพ่ง เกร็ง แก้ยังไงดีครับ ผมนั่งสมาธิหลายวิธี แต่ที่ชอบ คือ วิธีนั่งสมาธิแบบนั่งนับลมหายใจ นับ 1-1 2-2 ถึง 10-10 ย้อนไปมา หรือ นับ 1-2-3 ไปเรื่อยๆ แต่เจ้ากรรม ผมดันเป็นภูมิแพ้ หายใจไม่ค่อยออก ทำๆไปกลายเป็นว่าผมดันบังคับผมหายใจซะงั้น บางวันเครียดๆ หายใจถี่ๆ ก็ต้องฝืนตัวเองให้หายใจช้าๆ จนรู้สึกตึงที่หน้าผาก ลองวิธีอื่น ยุบหนอ พองหนอ ก็ติดเพ่ง ในหัวพยายามทำเป็นเห็นท้องตัวเองพองยุบอีก แม้จะมีมือมาคอยจับท้องก็ตาม ภาวนาพุทโธๆ ยังโอเค แต่ก็หลุดไปเป็นพักๆ หลับเป็นช่วงๆ - -" แต่ถ้าบางวันดูมีสมาธิหน่อย เริ่มมาก็นั่งเฉยๆไม่สนใจลมหายใจ ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น สนใจแต่จุดๆเดียวคือจุดที่ลมหายใจมันสุดพอดี (จุดที่ลมหายเข้าไปในใจ) เวลากลั้นหายใจจะรู้สึกที่ตรงนั้นพอดีแต่ไม่ได้หยุดหายใจนะ ไม่รู้จะอธิบายยังไง วิธีนี้เป็นเองไม่มีใครสอนแต่รู้สึกตัวเองไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่ คือ ไม่ค่อยเป็นรูปธรรมเหมือนนั่งนับลมหายใจที่จะรู้ตัวว่าหลุดตอนไหน ปล.ผมเป็นคนย้ำคิดย้ำทำ และสมาธิสั้นครับ (นั่งนับลมหายใจ ชอบนับเลย 10 หรือนับ ไม่ถึง 100 ก็หลุดตลอด - -") ช่วยชี้แนะด้วยครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : เส้นขอบฟ้าเวลาพระอาทิตย์ตกดิน เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 55 22:06:32

ความคิดเห็นที่ 16 คุณเกียดเกียด ต้องวิปัสสนาควบคู่ไปกับการฝึกสมถะ การเจริญฌานนั้น เป็นเรื่องของความเพียร สมกับคำว่าสมถะเนอะ ก็ต้องชอบที่จะสงบจิตสงบใจ มีความสุขอยู่กับความวิเวก ก็จะทำให้ทำสมถะได้ดี แต่ถ้าเราไม่ทันกิเลส เราก็จะเสียท่าเขา เขาก็มาหลอกให้เราอยาก เช่นอยากได้ไวไว อยากได้วสี อยากลัดสั้นบ้าง อยากทำได้นานบ้าง สารพัดอยากที่จะปรุงแต่งจิตเรา เมื่อจิตมีโลภะ มันก็ส่งผลต่อคุณภาพของสมาธิ ดังนั้นต้องกลับมาที่อิทธิบาท 4 ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา ไม่มีอยากอยู่ตรงไหนเลย อิทธิบาท 4 เป็นบาทฐานของอิทธิฤทธิ์ เป็นธรรมที่เป็นพื้นฐานของพระเจดีย์   ถ้าเราเริ่มด้วย ฉันทะคือมีใจรักในการทำฌาน   มีวิริยะ คือพากเพียรที่จะทำให้ได้ (ไม่ใช่อยากนะ อิอิ) จิตตะ คือมีใจฝักใฝ่ในสิ่งที่ทำ และมีวิมังสา คือมีการใคร่ครวญตรวจสอบผลเพื่อการปรับปรุงพัฒนาอยู่เนืองๆ เราก็จะรู้ได้ทันทีว่าสภาวะของเรา เดินไปข้างหน้า หยุดอยู่กับที่ หรือถอยหลัง หรือว่าสภาวะเป็นปกติ หรือไม่ปกติ อย่างทีคุณรู้สึกว่า นั่งไม่ได้นาน คุณก็เลยทบทวน สาวหาเหตุ อ้อ..เป็นเพราะอยากจะเข้าไวไว จิตก็รีบไปให้ถึงจุดที่เราอยากจะไป  เขาก็ไปให้เราได้ แต่ผลของมันก็คือ สมาธิสั้น เพราะว่ากำลังส่งมันน้อย ตรงตามนั้นเลยค่ะ ทีนี้เมื่อรู้เหตุ ก็มาปรับแต่ง ละอยากออกเสีย แล้วก็เปลี่ยนเป็นเติมอิทธิบาท เข้าไปแทนที่ อาจจะลองบริกรรมสักครู่ ก่อนจะเริ่มนั่งสมาธิตามแบบที่เคยทำก็ได้นะคะ  จะทำให้จิตมีกำลังมากขึ้น ลองดูได้ค่ะ เราเรียนกับหลวงพ่อใหญ่ ถูกสอนให้พิจารณาอยู่ตลอดเวลา จึงได้บอกเสมอว่ามันไม่มีอะไรผิดหรอก ทุกสิ่งเกิดแต่เหตุ เราสร้างเหตุอย่างไร ก็ได้ผลอย่างนั้น เราอยากได้อย่างไร ก็ให้สร้างเหตุให้มาก แล้วผลมันจะมากตามไปเอง อย่าไปรีบกระโดดขึ้นฌาน ควรจะฝึกให้เป็นลำดับขั้น ฝึกวสีช่วงแรกๆ ต้องฝึกให้ขึ้นทีละฌานอย่างช้าๆ ชัดๆ  เมื่อเขาคล่องแล้ว เขาก็จะไปเร็วเอง พอถึงจุดนั้นมันจะเป็นไปเอง ไม่ใช่เพราะเราอยาก ซึ่งความแตกต่างก็คือ หากเขาเดินเป็นธรรมชาติ  คุณภาพของฌานมันจะปรากฏให้เราจับต้องได้ค่ะ ดังนั้น กฏของการภาวนา ก็คือ "ปล่อยให้เขาเป็นของเขาเอง" โดยเราเป็นผู้รู้ผู้ดู ผู้ศึกษา เวลาเข้าฌานไม่ได้เพียงกำลังหรือเข้าได้นานๆ เท่านั้น ที่จริงมีสภาวะที่ละเอียดมากมายให้เราศึกษา ความจริงของกายและจิตของเรา ในสภาวะของฌานน่ะ มีอะไรให้ วิปัสสนาเพียบเลย  ถ้าเราฝึกตัวเองให้พร้อมเรียนรู้ มันจะเกิดปัญญาขึ้นมารองรับตลอด ทุกๆ ก้าวอย่างที่เราเดินไป ในแง่ของความเจริญฌาน ก็เหมือนเลี้ยงเด็ก เราเพียงสร้างเหตุให้มาก ทำให้มาก เขาก็โตไว  ให้อาหารเขามากๆ เขาก็โตไว เขาไม่ได้โตไว เพราะว่าเราอยากให้เขาโต  เขาโตเมื่อเหตุถึงพร้อม เขาโตของเขาเองค่ะ แก้ไขเมื่อ 21 ต.ค. 55 23:28:38 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 55 23:27:12

ความคิดเห็นที่ 17 คุณ =U_U= PoRpLe   ปกติหากเข้าสมาธิในท่านอน มันสามารถที่จะเกิดภาวะตัวแข็งตัวชาได้ แต่ปกติมันจะไม่เกร็งจนปวดเมื่อยค่ะ เราทำก็ตัวแข็งทือ เหมือนศพดีๆ นี่เอง แต่เมื่อออกมาจากสมาธิแล้วก็มีกำลังและไม่ปวดเมื่อย ถ้าเป็นการที่จิตเดินเข้าสมาธิจริง ปัญหาที่เป็นอาจเกิดจากความไม่สมดุลระหว่างร่างกายกับจิต  หรือเราไม่ผ่อนคลายเป็นทุนเดิม มันอาจจะมีความกังวล มีความต้องการจะข่มให้หลับ แต่มันค้านกับสติที่ตื่น สติเมื่อเขาได้รับผลจากสมาธิเขาก็ตื่นโพลง นอนไม่หลับ คือจริงๆ น่ะ จิตเขาไม่ได้ง่วง ตัวที่ง่วงคือสังขาร คือกาย ถ้าอยากจะเข้าสมาธิในท่านอน ลองใช้อาณาปานนุสติ ดูลมเข้าออกสบายๆ จะหลับได้ดีกว่า แต่ถ้าเกิดทำแล้วมันไม่หลับ ที่จริงน่าจะลุกขึ้นมานั่งต่อ 555  คือเราอาจจะต้องจัดสรรให้เขานะคะ สร้างความสมดุลให้กับกายและใจ คือถ้าจะนอน ก็นอน  แต่ถ้าอยากจะนอนแล้วเข้าสมาธินอน ต้องผ่อนคลายกว่านี้ค่ะ สมาธิมีผลทำให้ร่างกายนิ่ง สงบระงับ รัดตัวเข้ามา เกิดอาการเกร็งได้ แต่เมื่อเกร็งเราต้องรับรู้สภาวะอย่างผ่อนคลาย จิตเราไม่มีกังวล จิตเขาสบายๆ มันจึงจะเป็นสภาวะที่เป็นปกติ คือเขาเกร็งของเขา เขาชาของเขา  สติเป็นตัวรู้ จิตรับรู้แล้วก็วาง จิตอยู่กับความสงบ ไม่สนใจร่างกายอันนั้น มันจึงจะได้สมาธิ เกิดอะไรขึ้นมาก็รู้ไป ถ้าผ่อนคลาย สติรู้เบาๆ มันจะเข้าภวังค์หลับไปได้ ที่มันเมื่อย น่าจะเพราะมีอย่างอื่นไปร่วมค่ะ ใจที่มันตั้งใจมากเกินไป ก็อาจทำให้เกิดภาวะนี้ได้ ลองปรับแต่งดู แล้วดูผลค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 55 23:38:16

ความคิดเห็นที่ 18 คุณเส้นขอบฟ้าเวลาพระอาทิตย์ตกดิน คุณรู้นิสัยตัวเองดีอยู่ แต่ว่าแก้ไม่ได้ เพราะว่ามันเป็นเยอะ มันเป็นของมันเองไงคะ พูดภาษาสมัยใหม่ก็บอกว่ามันเป็นจิตใต้สำนึก เป็นคนที่มุ่งมั่น แล้วก็ยึดมั่น เวลาทำอะไรมันอยากจะได้ผลมากๆ ไวๆ  มันเลยรีบ ไม่ผ่อนคลาย   ถามว่าปกติแล้ว ร่างกายเป็นยังไงบ้าง คนที่ติดเพ่งมักจะมีผลทำให้ร่างกายเครียด เพ่งคือมักจะจดจ่ออยู่ในจุดใดจุดหนึ่งมาเกินพอดี คือมันมีตัณหามาก ตัวโลภะมีกำลังมาก แต่เราไม่เห็นเขา เขามาในรูปความคิด ความคิดมันไวและมีกำลังมาก แล้วก็ล็อกตัวเองเลย แล้วมันจะส่งผลต่อร่างกาย เส้นจะยึดไปหมด ถ้าให้ทำโยคะ หรือออกกำลังแบบที่ต้องยืดเส้นเราจะรู้เลยว่ามันตึงไปหมด วิธีแก้ คือต้องเลิกทำ เลิกทำก่อน ไม่ทำตามนิสัยเดิม คือฝึกที่จะฝืนนิสัยให้ได้ แล้วการจะฝึกฝืน ต้องฝึกในระหว่างวัน ถ้าถามเราก็ต้องแก้ด้วยเจริญสติ  โดยเฉพาะผ่านการเคลื่อนไหว ต้องใจเย็นๆ บอกตัวเองเสมอว่าให้ใจเย็นๆ ปรับนาฬิกาชีวิตให้ช้าลงหน่อย ในช่วงที่เราติดเพ่ง เราใช้หักดิบเลย คือเลิกทำ ให้มันลืมก่อน ช่วงนั้นเราจะทำงานบ้าน ทำงานวัด ทำกิจกรรมทางร่างกายมากๆ  การนั่งสมาธิใช้สวดมนต์แทน เพราะมันมีจุดโฟกัสที่กว้างกว่า มันจะขยายจุดเพ่งจุดเล็ก ให้กว้างขึ้น ก็จะเพ่งน้อยลงได้ (ฝึกโยคะหรือออกกำลังกายช่วย เดินจงกรมก็เดินแบบสบายๆ ผ่อนคลาย) การนั่งสมาธินั้นมันเป็นกิริยาที่ต้องเพ่ง ต้องโฟกัสโดยตัวมันเอง ดังนั้นถ้าเราแก้ปัญหาการเพ่ง เราแก้ในสมาธิเป็นไปได้ยาก เพราะว่ามันรวมลงมาไงคะ เช่นเราไปดูลม ยิ่งเพ่งหนักเลย  หรืออาการที่ว่า หยุดหายใจพอดีที่เล่ามานั้น ไม่ควรจะฝึกเลย เขาทำของเขาเองได้จริงๆ เขารู้เองจริง  แต่เขาอาจจะรู้มาผิดน่ะค่ะ เวลาเราแก้ เราต้องแก้ที่ภาพใหญ่ แก้ที่ฐานกาย  พอเราขยายความรับรู้เป็นรู้สึกกายทั่วพร้อมได้ดีแล้ว อาการเพ่งจะลดลงเอง   ตัวช่วยอีกตัวคือ จริงจังกับการแก้ไขอาการเพ่ง เป็นการบ้านเลย เมื่อเกิดการเพ่ง หรือความคิดที่บีบตัวเข้ามา คือจดจ่อกับอะไรจนมันแข็ง เราก็รู้ทัน แล้วขยับเปลี่ยนอิริยาบท หรือจะสูดหายใจลึกๆ เข้าออกยาวๆ  พอ ร่างกายเกิดความเครียด หรือเกร็ง (จะเกิดหลังความคิด) เราก็รู้ตัว พอรู้ปั้บ ก็ทำการผ่อนคลาย คือฝึกแบบนี้ ฝึกได้ตลอดวันเลยค่ะ การทำงานบ้านเป็นกิจกรรมเจริญสติที่ดีค่ะ ลองท่อง/บริกรรม อิทธิบาท 4 ไปด้วย ฉันทะวิริยะจิตตะวิมังสา  ท่องไปกวาดบ้านไป ถูบ้านไป หรือเดินไปท่องไป บางทีจะช่วยได้ เราเป็นคนที่เข้าฌานไว จิตพุ่งเข้าเลย เข้าฌานสี่ได้เร็วมากๆ แต่ทรงไม่ได้นาน คือทำอะไรจิตมันจะวิ่งไปหาผล มันทนรอเดินทีละก้าวไม่ได้ เอาจริงๆ เราทำสมถะได้ไม่ดีเลย เพราะว่ามันนิ่งมันช้า เราชอบทำงานมากกว่า ซึ่งมันแปลกมาก มันไม่ได้เป็นตลอดเวลา แต่ถ้าเผลอมันเป็นแล้วก็มีอาการสมาธิสั้นเช่นกัน ใจร้อน  แต่มันไม่ได้เป็นตลอด เหมือนเรามีสองคนในตัวเอง เราก็ศึกษามานาน ว่ามันเป็นยังไงแน่ พอถึงวันนี้เพิ่งจะเข้าใจเหตุ  ไอ้นิสัยอยากลัดสั้น อยากไว มุ่งสัมฤทธิ์มันติดอยู่ในจิตเลย เป็นนิสัยของจิต  เมื่อเวลาที่เรายังไม่รู้จักจิตของเราเอง เราก็รู้ไม่ทัน จิตเป็นนาย กายเป็นบ่าว นายมันนิสัยเสีย เผลอมันก็เอาอีกแล้ว แต่ที่ไม่ได้เป็นตลอดเวลา เพราะว่าชีวิตประจำวัน การงาน มัน balance มาก่อน   มันมีนิสัยมาสร้างสมดุล คือนิสัยของกายมันเป็นตัวดึงเอาไว้ได้ นิสัยรีบอยากได้ผลเร็วๆ เป็นกรรมเก่าเลยล่ะ มีผลมาจนถึงปัจจุบัน พอมารู้เหตุปัจจัย มันก็เข้าใจ แล้วค่อยๆ ปรับนิสัยตัวเองใหม่ คือฝึกจิตตัวเองน่ะ ในเมื่อเราเห็นทุกข์เห็นโทษของการเพ่ง ด้วยปัญญาของเรา เราก็หมั่นแก้นิสัยก่อน สมาธิไว้ทีหลัง เราสร้างเหตุก่อน เหมือนว่าเราเข้าใจผิด เราไม่ทันกิเลส พอเราทำอะไรมันรีบ มันพุ่งไป เอากำลังทั้งหมดไปบีบอัด  สิ่งที่เราต้องทำก็คือ ขยายมันออก แทนที่จะรีบวิ่งจนเกร็งไปหมด เราก็รู้ตัว แล้วหยุด !  หยุดก่อนนะ พอหยุดแล้วสติชัดแล้ว ค่อยๆ เดิน ค่อยๆ ดึง ค่อยๆ ฝืน  พลังงานของเราจะถูกขยายออก ผ่อนคลายขึ้น สมดุลมากขึ้น ตอนที่เรายังทำสมาธิไม่ได้ สมาธิไม่ใช่เหตุ มันเป็นผล เราสร้างเหตุ คือผ่อนคลาย สงบระงับกาย และความคิดให้มันเบาๆ เพลินๆ สบายๆ ก่อน แล้วเราฝึกสติ ฝีกความรู้สึกตัว แนวที่คุณทางนี้มาแนะนำก็ได้เลย ลองฝึกตรงนี้มากๆ พอเหตุถึงพร้อม เราจะทำสมาธิได้เป็นปกติเอง อาการเพ่งจะหายไป ซึ่งจะส่งผลถึงอาการย้ำคิดย้ำทำด้วย การภาวนาไม่ได้มุ่งผลเลิศ การภาวนาที่แท้จริง คือการมีความสุขในปัจจุบัน แล้วจะส่งผลไปยังอนาคตเอง การฝึกสติรู้ตัว เป็นการฝึกอยู่กับปัจจุบัน ตัดกระแสความคิดที่มันตึงตัวได้ค่ะ ทำสมาธิลืมตา ไปนั่งดูท้องฟ้าก็ได้ ของใครนะที่เขามาพูดถึงวิธีทำสมาธิที่มองท้องฟ้าน่ะค่ะเราจำไม่ได้ ลองศึกษาหาดูค่ะ วิธีเดิมที่ทำมา ยิ่งทำให้เพ่งค่ะ ลองปรับวิธีใหม่ดู อาการสมาธิสั้น ที่เราหายได้ เราหายเพราะวิปัสสนานะ อิอิ.. ทำใจให้เย็น ทำความรู้สึกให้ผ่อนคลายชิวๆ รอได้ ช้าได้ นิ่งได้นานๆ แล้วก็เลยมีสมาธิยาวขึ้นเอง เดี๋ยวนี้ดีขึ้นเยอะเลย แต่ก็ยังฝึกอยู่ เพราะถ้าเผลอก็กลับไปรีบเหมือนเดิม 55 ลองดูนะคะ เอาโอวาทธรรมหลวงพ่อมาฝากจ้า จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 55 00:13:54

ความคิดเห็นที่ 19 #14 =U_U= PoRpLe ถ้านอนสมาธิ ของผมก็มีปวดตัวแต่ของผมจะไม่ใช่ตัวแข็งน่ะครับ  จะเป็นอาการเหมือนนอนแล้วพอรู้สึกตัวอีกทีจะขยับตัวไม่ได้ ร้องไม่ได้ ซึ่งพอตื่นมาแล้วจะปวดเมื่อยไปทั้งตัว  อาการนี้เท่าที่ผมศึกษาผมเลยเรียกว่า ผีอำ เป็นอาการที่จิตเหลื่อมออกจากกายเลยขยับตัวไม่ได้น่ะครับ  เป็นช่วงที่ถ้าตั้งสติสักพัก จะเจอเรื่่องแปลกๆ ของผมจะชอบตรงนี้เพราะผมสามารถคุยกับยายผมที่เสียไปได้น่ะครับ (ผมก็ไม่แน่ใจว่าเป็นของจริง 100% มั้ย)  ซึ่งที่ผมมาสนใจการทำสมาธิ เพราะผมคิดถึงยายผม อยากคุยกับท่านมากกว่า ผมเลยไม่ได้สนใจวิปัสสนาเท่าไหร่ครับ ส่วนเรื่องนั่งสมาธิแล้วตัวแข็ง มันจะเริ่มชาที่มือ มือเริ่มเบา แล้วก็เริ่มแข็งเหมือนหิน จนมือเริ่มหายไป เหมือนไม่มีมือแล้ว จะไล่มาจากมือจนเข้ามาที่ตัว  ส่วนตัวผมเอาเรื่องนี้มาวัดว่าครั้งนี้ผมเข้าลึกขนาดไหนน่ะครับ  ผมก็ไม่แน่ใจว่าผมทำถูกรึป่่าว เลยเอาเรื่องนี้มาวัดความก้าวหน้า ตามที่หลวงพ่อสรวงว่าไว้ (ของสายอื่นๆที่อธิบายอาการทางสมถะ มันไม่ค่อยเหมือนอาการของผมน่ะครับ  อย่างหลวงพ่อฤาษีลิงดำ หรือคนอื่นๆ ผมเลยยึดแบบหลวงพ่อสรวงไปก่อน) จากคุณ : เกียดเกียด เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 55 08:21:45

ความคิดเห็นที่ 20 มันคืองาน คือหน้าที่ของชีวิต       .............................โอ๊ว...........................ช่างทราบซึ้ง ขอบพระคุณค่ะ จากคุณ : พระจันทร์เดือนแรม เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 55 12:22:52

ความคิดเห็นที่ 21 นั่งสมาธิไม่ได้ทำไงกันพวกเรา? เรามาเชียร์ให้คนทำสมาธิกัน แต่จริงๆ มีบ่อยไปที่เราทำสมาธิไม่ได้ มีตั้งแต่ทำไม่ได้เลย จนถึงทำไม่ได้ดีนะคะ   แต่เพราะว่าวิปัสสนามาก่อน ถูกอาจารย์สอนมาดี บางท่านบอก ภาวนาไม่ให้เอาอะไร ไม่ใช่ภาวนาเพื่อเอาอะไร ได้อะไร นั่งไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ก็ภาวนาไม่ให้เอาอะไร.. นี่ท่านนึงว่าอย่างนี้ ถ้าหลวงพ่อใหญ่ก็.. ทำไม่ได้ "นึกถึงกู"  เพราะมีครูอาจารย์ ถ้าขยันจริง ไอ้ที่ว่าทำไม่ได้มันไม่มีเลย มันมีแต่ไม่ค่อยได้ทำ 555 เวลาทำสมาธิไม่ได้ เราจะดูก่อนว่าเป็นเพราะอะไร เรามีนิสัยชอบหาเหตุ (หาเรื่องอะป่าว) มันจะรู้เอง เพราะอยาก.. ถ้าเพราะอยาก ก็ไม่ทำ (ชอบอยู่แล้ว) ไปทำอย่างอื่นก่อน.. พอลืมๆ ค่อยทำ (อันนี้ก็ได้พื้นฐานจากหลวงพ่อปราโมทย์นะคะ) แบบว่า ทำชิวๆ ทำเล่นๆไปเนี่ย สำหรับสถานการณ์นึง มันใช้ได้เลยนะ แบบว่าทำไม่ได้ ก็ไม่ต้องทำ มีอย่างอื่นมากมายให้ทำ จะเจริญสติ เดินจงกลม ทำงานดูกายดูใจ สวดมนต์ อันนี้ไฟท์บังคับ  อย่างนั่งเขียนกระทู้ พอจิตมันลืมๆ มันนิ่ง ก็นั่งสมาธิเลยค่ะ  เราเล่นทีเผลอ.. คือเราอย่าไปคิดว่า ต้องนั่งสมาธิตอนนั้นตอนนี้.. เพราะเราตั้งเวลาไว้ มันจะดัก 555 เราก็ทำตอนไหนที่ทำได้  สิบนาที ยี่สิบนาที ครึ่งชั่วโมงได้หมด  คือฝึกให้เป็นสมาธิได้ทั้งวันน่ะ  ทำช่วงสั้นๆ แล้วค่อยเอามาต่อกัน ตอนแรกของการฝึกภาวนาเราทำสมาธิลุ่มๆ ดอนๆ อยู่ สามสี่เดือนนะ  ทำวิปัสสนาเป็นหลัก เจริญสติก็ไม่ค่อยเก่ง  อาจารย์บอกให้รู้แล้วละ คือวิปัสสนา กว่าจะรู้แล้วละเป็นก็สองเดือนได้มั้ง  แต่เป็นนี่ก็ไม่ใช่ว่าละได้นะ คือรู้วิธีว่าละคือแบบนี้ แต่พอเราเข้าใจความจริง เข้าใจธรรมชาติของกิเลส พอมันขึ้นมาเรารู้ทัน เราปรับวิถีชีวิตให้มันโปร่งเบา สงบ  ลดสภาพแวดล้อมที่ทำลายสมาธิออกไป  มันจะค่อยๆ ทำได้ไปเอง  คือทำไม่เลิกไงคะ ทำได้ก็ทำ ทำไม่ได้ก็ทำ เราก็คิดว่าทำสมาธิมีแบบยาวกับสั้น สั้นๆ นี่ทำได้ัท้งวันเลย แบบยาวๆ นานๆ ทำได้ทีก็ไม่เป็นไร เพราะว่าจริตมันไม่ใช่คนชอบนั่งหลับตาอยู่แล้ว ทำสมาธิลืมตาก็ได้ นั่งเพ่งไปแป้บเดียวสิบนาทียี่สิบนาที  ทำสมาธิลืมกายลืมใจ มาก่อน แต่พอทำแล้ว มันจะรู้เองว่าอันนี้ไม่ใช่นะ  ทำสมาธิต้องมีสติมาประกอบ คือถ้าเราเป็นคนวัดผลเป็น เราพิจารณาผล ดูเหตุ เปรียบเทียบ คือมีธัมมวิจยประกอบ มันก็แก้ไขสภาวะได้ด้วยตัวเองค่ะ พอเรามีข้อมูลจากการอ่านการฟังมันก็เข้าใจได้ไม่ยากอะไร สมาธิ สติ ปัญญา มันเป็นสามเหลี่ยม สมาธิกับสติเป็นฐาน  ปัญญาเป็นยอด แต่บางคนก็เริ่มจากยอด แล้วมาทำฐาน (ก็ยังดีกว่ามีแต่ยอดนะ) บางคนเริ่มจากฐานไปสู่ยอด  มันก็จะมั่นคงหน่อย  คุณจะทำสมาธินำ หรือสตินำก็ได้ แต่ถ้าจะให้ดี ก็ต้องทำไปพร้อมๆ กันจึงจะมั่นคงค่ะ อย่างที่คุยกับ  =U_U= PoRpLe  เรื่องนอนสมาธิเนี่ยค่ะ ก็นั่งไม่ได้นอนมันเลย 5555   เคยถามหลวงพ่อว่าทำไมนั่งเข้าฌาน 4 ไม่ได้ ทำไมนอนเข้าได้ ท่านบอกว่านั่งมันพร้อม กิริยามันสมบูรณ์ มันตั้งใจมากเกินไป มีโลภะมากั้น มีโทสะมาแทรก มีโมหะมาครอบ มันก็เข้าไม่ได้  แต่พอนอนมันผ่อนคลาย มันปล่อยวาง มันเลยเข้าได้.. เราสมัครเป็นศิษย์พระอานนท์ด้วย อ่านประวัติท่านแล้วโดนใจ นิสัยคล้ายๆ ท่าน ก็จำไว้ว่า ท่านบรรลุธรรมท่านอน เพราะว่าผ่อนคลาย เราก็จำไว้แล้วลืมไป   แต่พอเรานั่งสมาธิไม่ได้ เราก็คิดถึงพระอานนท์  ตั้งใจแล้วมันไม่ได้ มันได้เพราะไม่ตั้งใจ  เราก็แก้นิสัยตัวเองก่อน พอทำได้ดีขึ้นมาแล้ว ก็มาปรับนิสัยอีกทีว่า ต้ังใจแล้วต้องทำได้ด้วย มันก็ค่อยๆ แก้ปัญหาไปทีละเปลาะ คือไม่ได้คิดว่าต้องได้ภายในกี่วัน คือคิดว่าทำเป็นอาชีพไปเลย เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 55 13:58:14

ความคิดเห็นที่ 22 เนื่องจากเมื่อคืน ไม่ได้คำตอบ เราก็เลยลองลุยมั่วๆด้วยวิธีของเรา ตั้งแต่แรกเริ่มที่นั่งสมาธิ แล้วเราตกภวังค์ เพื่อนเราก็บอกว่า ปล่อยให้มันตกภวังค์ไป แล้วพยายามจำความรู้สึกก่อนจะเข้าภวังค์ให้ได้ เราได้ยินเราก็โวยวาย บอกว่า จะไปจำมันได้ไง อยู่ดีดีมันก็ดูดเราวืบลงภวังค์ไป จะจำได้ไง จะรู้สึกอะไรได้ไง เพราะพอรู้ัตัวได้อีกที เราก็หลุดกระเด็นออกมาจากภวังค์แล้ว แล้วเราก็ไปหาวิธีแก้ ไม่ให้ตัวเอง ตกภวังค์ ซึ่งได้ผลมากๆ เราก็ไม่ตกภวังค์อีกเลยหลังจากนั้น เราก็ทำสมาธิของเรามาเรื่อยๆ ผ่านนู้นผ่านนี่มาอย่างยาวนาน (นึกว่าผ่านมาสิบปี จริงๆแค่เกือบๆจะครบสามเดือนเอง) เมื่อสองวันก่อน เราก็กำลังดูหนังไป แล้วเราก็เคลิ้มๆจะหลับ มันทำให้เราคิดได้ว่า ไอ้อาการเคลิ้มจะหลับนี่แหละ มันคือความรู้สึกก่อนจะลงภวังค์หนิ เอาล่ะได้เรื่อง เราต้องเอาไปใช้ในสมาธิ เมื่อคืน เราก็นอนปกติ แล้วตัวก็เริ่มแข็งอีกล่ะ (เราไม่คิดว่ามันคือผีอำนะคะ) พอตัวเริ่มแข็ง เราก็พยายามนึกถึงอาการเคลิ้มๆก่อนจะหลับนี่แหละ จับให้มันเป็นสมาธิหน่อย แค่นึกถึงความรู้สึกนั้น แล้วเราก็เริ่มเห็นแสงขาวสว่างวาบ สว่างอยู่นานมาก แล้วเราก็เดินเข้าภวังค์ หลับไปเลย มารู้สึกตัวอีกที ก็นอนตัวแข็งๆอยู่ พอขยับมือ ขยับแขน นี่คือมือชาเลยค่ะ แล้วก็ไม่รู้สึกตัวแระ หลับต่อถึงเช้า เราคิดเอาเองว่า นี่น่าจะเป็นการเข้าฌานสี่ ซึ่งเคยฟังของลพ พุธ ว่า ภวังค์ กับ ฌานสี่จะเหมือนกัน แต่ภวังค์มันจะมืด ส่วนฌานสี่จะสว่าง เวลานั่งสมาธิ เราก็พยายามจะเข้าฌานสี่นี่ให้ได้แหละค่ะ มันไม่เคยทำได้เลย แต่เวลานอนทำ สมาธิมันมาดีมาก และเร็วมาก แล้วมันก็เข้าได้แบบใจนึกเลย ขาดอย่างเดียว คือไม่มีสติรู้เวลาที่มันออกจากฌานขึ้นมา เพราะมันหลับ นี่เราเข้าใจถูกรึเปล่าคะ ว่ามันคือฌานสี่ หรือว่า มันไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น จะได้ไปพยายามต่อไป แต่นั่งยังไง ก็ไม่ได้แบบนี้อ่ะค่ะ นั่งยังไง ทำได้ดีสุดคือ ได้ยินเสียงแต่ไม่รำคาญ ยังไม่เคยทำให้มันไม่ได้ยินเสียง หรือลมหายใจหายได้เลย แก้ไขเมื่อ 22 ต.ค. 55 14:47:24 จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 55 14:45:17

ความคิดเห็นที่ 23 ไม่ค่อยได้สนทนากับคุณ chaosy เลย  เมื่อสักครู่ไปตอบกระทู้โน้นแล้วคิดถึง   เลยมารายงานว่า  การนั่งภาวนาผมดีขึ้น  เมื่อเช้าลุกขึ้นมา สวดมนต์ (แปลด้วย) 20นาที สวดมนต์เดี๋ยวนี้สติดีขึ้น คิดไปเรื่องอื่นน้อยลง พอคิดเรื่องอื่นนิดเดียวก็รู้ดึงจิตกลับมาได้ แล้วนั่งภาวนาต่อ  ตอนนั่งนี่สติคุมยากใจมันคอยจะออกอยู่เรื่อย ดึงกลับมาก็ยังไม่ค่อยสงบ   ที่สงบมีแค่วูบวาบแล้วไม่สงบต่อ  ประมาน20นาที ก็ต้องพัก ยืดขาออก ขยับที่นั่ง นวดขาให้หายเหน็บ         แล้วนั่นต่อก็คล้ายๆเดิมประมาน20นาที ก็ได้เวลา จริงแล้วผมนั่งสมาธิภาวนา หาประสบการณ์  ไม่ได้หวังอะไร   จากที่ลองทำมาตั้งแต่เดือน พค.(ไม่ได้ทำทุกวัน) ถึงวันนี้  ก็ได้เท่าที่รายงาน มีอะไรแนะนำไม้ครับ จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 55 23:37:05

ความคิดเห็นที่ 24 "มันทำให้เราคิดได้ว่า ไอ้อาการเคลิ้มจะหลับนี่แหละ มันคือความรู้สึกก่อนจะลงภวังค์หนิ" แม่นแล้ว เข้าใจถูกแล้วค่ะ ความต่างระหว่างภวังค์หลับ กับฌาน คือ ถ้าตกภวังค์หลับ มันเคลิ้มแล้วหลับเลย แต่ภวังค์ของฌาน มันจะเคลิ้มนิดเดียว แล้วยกขึ้นเป็นฌาน สว่างขึ้นมาทันที สติแจ่มชัดมาก เหมือนขึ้นลิฟต์ ลองสังเกตดูสิ เวลาจะขึ้นชั้นนึง เขาจะตกลงนิดนึง แล้วเลื่อนขึ้น มือใหม่จะตกภวังค์ลึก และนาน เพราะว่ากำลังสติไม่สมดุล สติมากมันไม่ตกภวังค์ ก็ไม่เข้าฌานนะ อย่าไปเข้าใจว่าต้องสติมาก สติมากๆ รู้สึกกายชัดๆ มันจะเข้าฌานไม่ได้  ต้องสติพอดี สติช่วยสร้างสมาธิ พอช่วงสมาธิมากๆ จะตกภวังค์นิดนึง สติจะอ่อนลงหน่อย จากนั้นเมื่อเข้าฌานได้แล้ว สติจึงจะกลับมา แต่คราวนี้มันจะทำงานต่างกันออกไป สติสำหรับฌานสี่ เขามาอยู่แนบกับจิตเลย กายมันจะหาย เมื่อกายหายเราจึงหมดความรู้สึกทางกายฌานสี่เริ่มจะกายมันจึงชาไง แต่ถ้าเข้าเต็มๆ แล้ว มันจะไม่รับรู้กาย จากที่ชาๆ ก็หายไปเลย มันไม่ใช่การหดเกร็งของกล้างเนื้อด้วย ตรงนี้ต้องแยกให้ชัด การเกร็งมันอย่างนึง การชามันอย่างนึงนะ การทำฌานต่างกับทำสมาธิแนวรู้สึกตัว ถ้าทำสมาธิแนวรู้สึกตัว สติมันอยู่ข้างนอกก่อน จากนั้นจะเข้ามาข้างใน แต่มันจะรู้สึกตัวทั่วพร้อม คือรู้ไปหมด รู้ทั่วไปหมด แบบนี้มันจะไม่เข้าฌาน แต่ก็เป็นสมาธิซึ่งได้ถึงอุปจารสมาธิ และก็เป็นสมาธิที่มีคุณประโยชน์มาก แต่ฌาน สตินั้นจะหดเข้ามาเหลือแค่จิต มีสติอยู่ที่จิต ตัดกระแสการรับรู้กายไปเลย การเข้าถึงจิตที่แท้จริง จึงเข้าถึงได้ผ่านฌานสี่ เพราะมันไม่มีอะไรเหลือนอกจากสติกับจิต ที่เขารวมกันเป็นหนึ่ง ท่านถึงเรียกว่าจิตรวม ที่ว่าจิตรวมที่คือสติกับจิตเขารวมกัน สติเป็นเครื่องรู้ผู้รู้ เมื่อรวมกับจิต ก็เป็นจิตผู้รู้  รู้ลงที่จิต คือจิตรู้ด้วยตนเองเป็นอิสระจากสังขารปรุงแต่ง สมองไม่ทำงาน รู้ที่จิตจริงๆ ถ้าเจอสภาวะนี้จะเข้าใจได้เองว่า  "รู้"  กับ  "คิด" ไม่เหมือนกัน ในการรวมกันของสติกับจิต เขาจะดับหายไปวูบนึง ครูอาจารย์ท่านจึงมักใช้คำว่า "รวมลง" คือรวมลงแล้ว เขาจึงจะสว่างโพลงขึ้นมาแทน (แต่จริงๆ บางคนมันก็ไม่ได้สว่างอะไรมากมาย ก็รวมเงียบๆ เราก็จะรู้ว่า อ้อ..นี่เองคือจิตรวม) เมื่อจิตรวมไปได้ระยะนึงจนอิ่มเต็ม เขาจึงจะเริ่มออกมารับรู้ธรรม ผ่านนิมิตเครื่องหมายต่างๆ ถ้าเขาจะพิจารณาธรรม จิตเขาจะถอยลงมาอีกนิดนึง ซึ่งจะพอคิดได้ บางทีเห็นนิมิตแล้วธรรมเขาจะผุดสอนจิต  ไม่รู้ใครสอนใครเรียนกันแน่นะ บางทีจิตผุดธรรม เราเป็นผู้รับรู้  บางทีก็ธรรม เขาสอนจิต จิตเขารับรู้ในธรรม เกิดปีติในธรรม หรือเกิดบางอ้อขึ้นมา อะไรก็ว่าไป กระบวนการเหล่านี้ เราจะเป็นผู้ดู ผู้สังเกตการณ์ ไม่มีความคิดไปร่วมเลย แต่ถ้าสติอ่อน เผลอนิดเดียว คิดมาแทรก พอคิดแทรก ก็ลงมาที่ฌาน 1 ใหม่ ถ้าเรารู้ทัน ก็เข้าไปใหม่ได้   ที่บอกว่านอนแล้วเข้าฌาน เป็นไปได้ แต่ไม่ควรดีอกดีใจ แล้วตั้งหน้าตั้งตานอนเข้าฌานเพราะจะเสียนิสัย แก้ได้ยากมากๆ ควรจะลุกขึ้นมานั่งทำให้เป็นกิจลักษณะ ทำให้ได้ทีละฌาน และจำอารมณ์ให้แม่นๆ ถ้าฌานสองไม่ชัด ฌานสี่ก็ไม่จริง (เราเรียกระเบียง 55) คือคนเราเวลานอนหลับก็ตัวแข็งนะ เพราะตัวแข็งนี่มันเรื่องของร่างกาย มีเหตุปัจจัยก็แข็งได้   แต่ฌานนี่มันเรื่องของจิตกับสติ ที่เขาจับมือกันทิ้งน้องกาย ที่เราเล่าว่านอนแล้วเข้าฌานน่ะ มันตื่นขึ้นมาในฌาน แล้วก็ตื่นยาวเลย คือรู้สึกตัวหมด แต่เราไม่ออกจากฌาน ก็อยู่ในฌานจนหมดกำลังจึงขยับตัว ในระหว่างที่เข้าฌาน ก็ได้รับกำลังจากฌานพอสมควร นอนเข้าฌาน 3-4 ได้ แต่ ฌานสองทำไม่ได้หรอก แต่อย่างที่บอกว่าจะทำได้ มันต้องได้ 1-2-3-4 มาแล้ว คือจิตเขารู้จักของเขา เขาเลยไปของเขาเอง แต่กรณีเราที่เล่าให้ฟังว่านั่งแล้วมีอุปสรรค นั่งไม่ได้ อุปสรรคสำคัญคือตัวอยาก อุปสรรคสำคัญคือสติที่มันไม่พอดี เพราะว่าเราฝึกสมาธิแบบรู้ตัวทั่วพร้อมมาก่อนไง สติมันกระจายออกไปรู้ มันก็ไม่เข้าภวังค์ เราจึงนั่งทำฌานไม่ได้ แต่ทำสมาธิได้ แต่พอเราเข้านอนไปพร้อมกับสติ และสมาธิ  ก็จะตกภวังค์ไปก่อน แล้วจึงงัดขึ้นมาเป็นฌาน ตอนเราเผลอๆ นั่นล่ะ ทีนี้เมื่อมันเป็นฌาน องค์ของสติจะพร้อม มันรู้ได้เลยว่าเข้าฌาน ออกฌาน เกิดนิมิต นิมิตดับ มันจะต้องรู้หมด ต่างกันเพียงแค่เรานอนตัวแข็งอยู่ เขาออกมารู้ตัวว่าแข็งแล้วเขาก็กลับเข้าฌานไป เมื่อเขาออกจากฌาน ก็ออกมารู้สึกตัว แล้วขยับ ตื่นเป็นปกติ เพราะว่าเขาตื่นมาตั้งนานแล้ว ไม่ได้หลับ  อันนี้คือความแตกต่างค่ะ อย่างไรก็ดี เราก็เชียร์ให้ศึกษาต่อไป แต่ต้องให้ทิฐิมันตรง  คือถ้าคิดว่าจะทำให้ได้ มันจะผิดทาง เช่นการพยายามทำให้มันไม่ได้ยินเสียง หรือทำให้ลมหายใจหาย อันนี้คิดผิดแล้ว การที่เขาเข้าฌานแล้วไม่ได้ยินเสียง เพราะว่าสติเขาอยู่กับจิต เหมือนเงาะใส้สัปปะรด ลอยในน้ำเชื่อม คือฌานหรือสมาธิ เขาเลยไม่ได้สนใจกระป๋อง ถ้วย หรือน้ำแข็ง  ไม่ใช่ว่าเขาพยายามให้ถ้วยกับน้ำแข็งหายไปนะ  มันไม่ได้ยินของมันเอง ไม่ได้ทำให้ไม่ได้ยินค่ะ เช่นเดียวกัน เราไม่ได้ตั้งใจจะนอนทำฌานสี่นะ เราเพียงนอนด้วยสติและสมาธิ คือนั่งไม่ไหวก็นอนมันเลย แต่ว่าเราไม่ได้คาดหวังว่ามันจะได้ฌานสี่ด้วยการนอน   เราแค่อยากจะนอนอย่างมีคุณค่า เลยนอนกับสมาธิ แล้วมันก็เป็นของมันเองค่ะ เรานั่งทำก่อน แล้วพอไม่ไหว หรือง่วง เราก็เอนลงนอน (แต่ทำสมาธิต่อไป มันไม่อยากจะหลับ) ผลจากที่นั่งสร้างเหตุไว้ มันเลยมาต่อยอดเอาตอนนอนนี่แหละ ลองปรับทิฐิแล้วศึกษาต่อไปค่ะ จริงไม่จริง เราจะรู้เอง เมื่อทำต่อไปจนเป็นผลค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 00:04:02

ความคิดเห็นที่ 25 การเดินฌาน  ต้องเดินไปตามลำดับ 1-2-3-4 ( และ 5-6-7-8 ขึ้นกับแต่ละท่าน )  แม้ผู้ที่มีกำลังมีวสีในการเดินฌานก็ตาม  อาจเร็วมากจะคิดว่าข้ามฌานได้   อย่างไรก็จะต้องไล่ไปตามลำดับ  เข้าก็ตามลำดับ ( 1-2-3-4 )  ออกก็ตามลำดับ( 4-3-2-1 )      ยกเว้นผู้ที่ระงับดับคิดได้แล้วจึงมีอิสระในการเข้า-ออกฌานใดๆ ขอโปรดพิจารณา... ปล.เมื่อวานแปะ คห.ไม่ขึ้น  จะบอกว่าไม่ใช่ฌาน 4 จากคุณ : Cathode_tube เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 08:46:19

ความคิดเห็นที่ 26 คุณ chaosy ครับ ขอบคุณมากๆครับ จะลองดูครับและจะมารายงานผลครับผม จากคุณ : เส้นขอบฟ้าเวลาพระอาทิตย์ตกดิน เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 09:16:24

ความคิดเห็นที่ 27 คุณ  Cathode_tube  แหะๆ สมัยแรกๆ เราก็คิดว่าไม่ใช่ ต่อมาก็คิดว่ากระโดดได้ ที่จริงมันไม่ได้กระโดดหรอก มันอย่างที่คุณว่าเลย มันไล่ไปเป็นลำดับแหละ แต่ว่าบางฌานมันอ่อน ประกอบกับเราไม่ละเอียดพอสังเกต มันเลยไม่รู้ค่ะ ส่วนใหญ่มันจะมั่นใจเมื่อได้ฌานที่สูงกว่าไปแล้ว ถึงได้ย้อนว่าฌานก่อนหน้านั้นได้เมื่อไหร่ยังไง สมัยเราฝึกฌาน ไม่ได้ฝึกจริงจังไง  เราทำวิปัสสนาค่ะ นั่งสมาธินิดหน่อย แต่ด้วยบารมีครูอาจารย์ อยู่ใกล้ท่านซึ่งทรงฌาน เราก็ได้อานิสงค์ไปด้วย มีของเก่ามาบ้าง(แต่มันอยู่ลึก กร๊ากกก)  สภาวะมันก็ไปของมันเอง  การอยู่ใกล้ๆ ผู้ทรงฌาน มีผลโดยตรงนะคะ จิตเราได้รับกระแสเมตตา กำลังฌานของท่าน มันทำให้เราได้ฌานง่าย แม้จะไม่ได้นั่งเป็นชั่วโมงๆ อย่างที่เขาต้องฝึกกัน เปรียบเทียบว่า เหล็กเนื้อดี อยู่ใกล้แม่เหล็ก อำนาจเหนี่ยวนำของแม่เหล็กมีผลทำให้เหล็กกลายเป็นแม่เหล็กไปด้วย กำลังของจิตเป็นอย่างนั้นเลย  จำได้ว่าเคยอ่านแผ่นพับหลวงพ่อจรัญ ท่านบอกว่า หากอยู่กับผู้ที่จิตเป็นสมาธิ จะทำให้เจริญสมาธิได้ดี  หากอยู่กับผู้ที่จิตฟุ้งซ่านไม่เป็นสมาธิ ก็จะส่งผลต่อสภาวะของเราได้ด้วย พอเราได้อิทธิพลจากครูอาจารย์ท่าน ได้กำลังใจจากท่าน แล้วเรามาฝึกเอง มันจะทำได้ง่ายขึ้นมากๆ เลย ถึงว่าการอยู่ใกล้บัณฑิตท่านผู้รู้ เป็นมงคลอันยิ่งค่ะ   การไปเยี่ยมไปกราบนมัสการครูอาจารย์ พระอริยะทั้งหลาย จึงเป็นสิ่งที่ส่งเสริมสภาวะในการภาวนาของเราได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 12:57:29

ความคิดเห็นที่ 28 คุณP2wichai ยินดีค่ะ ถือว่าแลกเปลี่ยนประสบการณ์กันดีกว่าเนอะ โมทนาด้วยกับความก้าวหน้าในการภาวนาค่ะ การสวดมนต์มันดีในแง่เจริญสติแล้วได้พลังของพุทธมนต์ด้วยค่ะ มันส่งผลดีเหลือเชื่อในการทำสมาธิค่ะ เราเป็นคนดื้ออ่ะ หลวงพ่อบอกให้สวดมนต์ ที่จริงเวลาสวดน่ะสวดได้ สวดดีด้วย แต่กว่าจะสวดได้อ่ะมันยาก....ส์..... มันอู้ค่ะ ไม่ยอมสวด 555 หลายวันมานี้อยู่วัด จัดเต็มทุกวัน โอว...โลกมันเปลี่ยนไปเลย ไม่เชื่อคุณ P2wichai ลองสิคะทำการทดลองสวดมนต์ก่อนนั่งสมาธิสัก 30 นาทีก็ได้ แล้วทดสอบเปรียบเทียบดู ตัวมนต์จะไปดับจิตสังขารให้สงบระงับก่อน ทีนี้พอเรานั่งสมาธิต่อเลย มันจะเบากว่า ตอนนี้สาวๆ ในกลุ่มก็พยายามสวดมนต์ทุกวัน ทำข้อวัตรด้วย เช่นการทำความสะอาดบ้านเป็นการเจริญสติก่อนนั่งสมาธิ มันดีเหลือเชื่อจริงๆ คือหลวงพ่อเทศน์มานาน แต่ด้วยความที่มันฟังดูไม่เกี่ยวกันมั้ง เราก็ไม่ยอมทำหรอก ค่ะ..ค่ะ แต่แอบไม่ทำ 555 สุดท้ายมีเหตุให้ต้องทำ พอเราทำจริงๆ เออ..มันแตกต่าง มันได้ผลจริงๆ ท่านบอกว่าการทำความสะอาด แบบพระทำข้อวัตร นอกจากได้สติแล้ว มันล้างเวทนาด้วย ล้างอารมณ์ตกค้างมาจากภายนอกได้ด้วย   ก็เชียร์ให้คุณ P2wichai ลองทำเป็นประจำนะคะ เจริญสติระหว่างวัน สวดมนต์ นั่งสมาธิ ทุกวันรวมกันได้อย่างน้อยวันละ 1 ชั่วโมง เป็นประจำ ถ้าจะเรียกว่าหาประสบการณ์ ก็จะได้ประสบการณ์คุ้มเลยค่ะ คุยกันเม้าท์กันก็ได้นะคะคุณพี่ เรื่องอะไรก็ได้ ชอบเมาท์ อิอิ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 14:50:19

ความคิดเห็นที่ 29 มาฟังเฉยๆ ^__^ ช่วงนี้ฝึกแบบนี้อยู่ จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 16:29:22

ความคิดเห็นที่ 30 เปิดมาเจอยิ้มออกเลย ใจบานนนนนนน ฝึกข้างนอก ดาบข้างในจะได้คมนิ สาธุจ้า เล่าเรื่องนี้ก็ได้นะคะ เค้าสอนยังไง เพื่ออะไร จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 18:34:32

ความคิดเห็นที่ 31 ขอโอกาส...คุยเรื่องการเดินสมาธิของจิตอีกนิดนึง การพิจารณาธรรมโดยไม่ได้เข้าสมาธิตามปกติก็สามารถทำได้และทำบ่อยๆ   และการพิจารณาธรรมลักษณะนี้ก็ได้อารมณ์เฉกเช่นเดียวกันกับการเข้าสมาธิพิจารณาธรรมเช่นกัน  ( มีอาการกิเลสดิ้นแล้วอาการยอมรับปรากฏชัดเจน.. )   แต่วิธีนี้จิตต้องมีกำลัง..เมื่อจิตเห็นธรรมที่ปรากฏก็พิจารณาเลย  บางครั้งเดินๆอยู่(หรือกวาดพื้นอยู่)ก็หยุดยืนนิ่งซะงั้น  ภายในฟัดกันแล้ว   แต่กัลญาณมิตรท่านรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น..ท่านทั้งหลายจะไม่กวน   ที่ผ่านมาก็สงสัยในอาการการพิจารณาสดๆด้วยวิธีนี้..ทำไมอาการและอารมณ์ของจิตจึงเหมือนกับตอนพิจารณาธรรมด้วยการเข้าสมาธิก่อน    จนวันนึงเดินอยู่ที่โรงเก็บรถ...จิตก็พิจารณาธรรมไปเรื่อยเปื่อยแบบธรรมดา   แล้วขณะนึงจิตเริ่มมีอาการพิจารณาธรรมแบบนั่งสมาธิ   จึงจับสังเกตุดูอาการจิต...ปรากฏว่า  เป็นอาการและอารมณ์ของจิตที่กำลังจะขึ้นเวที(คือการเดินสมาธิไปตามลำดับแบบปกติ)  จึงถึงบางอ้อ...ว่าที่แท้การพิจารณาธรรมที่ได้อารมณ์แบบนี้  จิตก็ต้องผ่านลำดับขั้นของการสงบใจจนพร้อมขึ้นเวที  ซึ่งลำดับขั้นนั้นก็เป็นลำดับขั้นเดียวกันกับการนั่งสมาธิปกติ..แต่ด้วยอารมร์ของจิตที่ประจักษ์ธรรมตรงหน้ามีความรุนแรง  จิตจึงพุ่งพรวดๆขึ้นสู่เวทีอย่างรวดเร็วจนสังเกตุอาการไม่ทัน    วิธีนี้ต้องไม่มีคนรบกวนขณะพิจฯจนจบ...ชีวิตประจำวันมักมีคนรอบข้างคอยกวนขณะพิจารณาลักษณะนี้  บ้างไม่รู้  บ้างคนที่คุณก็รู้ว่าใครสร้างเหตุปัจจัย (แต่ก็ช่างเขา) 5 5 5 ขอโปรดพิจารณา..... จากคุณ : Cathode_tube เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 19:03:46

ความคิดเห็นที่ 32 เรื่องมวยจีนภายใน ก็คงจะเล่าเป็นซี่รี่ยส์ ยาว ๆๆ แต่ก็คงจะเคยอ่านกันบ้างในนิยายกำลังภายใน ฝึกของพวกนี้ควบคู่ไปกับการบรรลุธรรมนั้นเป็นยังไง จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 20:32:13

ความคิดเห็นที่ 33 ช่วงเคลิ้มๆเหมือนจะหลับ นี่ควรจะดึงสติกลับมารึป่าวครับ ของผมผมว่าผมเจอมา 2 แบบ 1) พอเคลิ้มๆคิดว่าจะหลับ มีฝันแปลกๆเข้ามา  เอาสติไปดึงกลับว่า  "เห้ยเราจะหลับรึป่าว"  พอดึงกลับมาเลยไม่แน่ใจว่า สมาธิตกมั้ย  เพราะบางทีเหมือนตัวที่ชาๆมันหายไป มันเหมือนกลับไปเริ่มต้นใหม่ยังไงไมุ่รุ้ครับ   2) พอเคลิ้มๆ และมีฝันแปลกๆเค้ามา เราไม่สนใจ ไม่คิดอะไร ซักพัก มันจะวูบไป เหมือนหลับไปแล้ว  ไม่รู้เวลาผ่านไปเท่าไหร่  แต่จิตตื่น  ช่วงนี้ จะมี 2 แบบ   2,1)ฝันแบบรู้ตัวตลอด คิดอะไรในฝันก็ได้  ส่วนมากถ้าเป็นแบบนี้จะคิดถึงสาวๆแล้วทำอะไรก็ได้ 55+       2.2) ส่วนอีกแบบพอรู้ตัวว่าออกมาข้างนอกได้จะพยายามจำสิ่งของรอบตัวไว้   นับธูป และจำไว้  เห็นตัวเองนอนอยู่ และจะเรียกยายที่เสียไปแล้วมาคุยกันได้  พอตื่นมาก็พยายามเช็คสิ่งของรอบตัวว่าเหมือนจริงมั้ย แต่มันไม่ค่อยจะถูกซักเท่าไหร่  บางทีขนาดก่อนนอนสมาธิปิดประตูบ้่านเรียบร้อย  แต่พอออกมาได้แล้วเช็คประตูบ้านมันดันเห็นว่าเปิดอยูซะงั้น  เลยงงๆ ว่ามันคือฝันหรือของจริงกันแน่  ก็เลยไม่รู้ซะทีว่าที่คุยกับยายมันของจริงๆ100%มั้ย  หรืออุปทานไปเอง จากคุณ : เกียดเกียด เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 55 23:22:44

ความคิดเห็นที่ 34 ขอถามต่อนะคะ จากที่เคยถามหลังไมค์ ทุกที เวลาทำที่บ้าน จะนั่งสมาธิอย่างเดียว พึ่งจะมาเริ่มเดินจงกรม เมื่อไม่กี่วันนี้เอง จะเริ่มเดินจงกรม 30 นาที นั่งสมาธิ 1 ชั่วโมง เมื่อวันศุกร์ที่ 19 ตค. ช่วงที่เดินจงกรมนั่น รู้สึกว่า ตัวเอง เบาและมีโยก ลักษณะเหมือนตอนนั่งสมาธิ เราก็คิดว่า สงสัยคงง่วงเลยเกิดอาการนี้ พอครบ 30 นาที ก็นั่งสมาธิต่อ วันอังคารที่ 23 ตค. ช่วงเที่ยง เราก็เริ่มเดินจงกรมก่อน 30 นาที เพราะมันก็ยังมีอาการโยก โคลง เบา ๆ ช่วงที่เดิน พอครบ 30 นาที เราก็นั่งสมาธิต่อ 1 ชั่วโมง ช่วงที่สมาธิ ก็จะมีอาการโยก เบา ๆ พอเมื่อคืน เราก็เดินจงกรมอีก 30 นาที ก็มีอาการเหมือนเดิม พอเริ่มนั่งสมาธิ ครั้งนี้ เรากำหนดแค่ 30 นาที ช่วงนั่งได้ไม่นาน รู้สึกไม่อยากกำหนดยุบหนอ พองหนอ มีอาการชา มีความสุขกับช่วงเวลานั้น สักพักมันก็หายไป เราอยากสอบถามว่า การเดินจงกรม 30 นาที และนั่ง 30 นาที ถึง 1 ชั่วโมง นี้กำหนดดีหรือป่าวคะ แล้วอาการเวลาที่เดินจงกรม มีอาการโยกเบา ๆ ทั้งที่ เรายังลืมตา มีสติอยู่ จากการกำหนด มันไม่เป็นไรใช่ไหม ขอบคุณคะ จากคุณ : Little Guitar เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 55 12:21:45

ความคิดเห็นที่ 35 หลังจากอ่านที่คุณ chaosy ได้อธิบายไว้ที่ความเห็น 24 เราก็ปรับทัศนคติใหม่ ทำให้อาการตัวแข็งตอนนอน มันหายไปเลย แล้วเราก็หลับลึกได้ทุกวัน ไร้ความฝันมารบกวน ทีนี้ เวลาเรานั่งสมาธิ หลังๆ เราจะนั่งด้วยอาการอยาก อยากจะได้ อยากจะได้ เราก็เลยเอาใหม่ ตั้งสติ นั่งเหมือนไม่นั่ง บอกตัวเองก่อนนั่ง นั่งเหมือนไม่นั่ง ทีนี้ เมื่อเช้าก็นั่งตามปกติ แล้วมันมีอยู่จังหวะนึง (เราจะพยายามอธิบายนะึคะ ไม่รู้จะเข้าใจได้ขนาดไหน) มันนิ่ง สงบ แล้ว ลองวาดภาพตาม เลเยอร์ที่หนึ่ง คือตัวเรา ที่นั่งสมาธิอยู่ เลเยอร์ที่สอง เป็นอะไรไม่รู้ว่างๆ ที่เรารู้สึกตัวตรงนี้อยู่ตลอดเวลา เลเยอร์ที่สาม คือชั้นในสุด เรารู้สึกว่ามันหลับ พอหลุดมาจากตรงนั้น เราก็รู้ตัวว่า เมื่อกี้เหมือนหลับ แต่ไม่ได้หลับ เหมือนจิตข้างในมันหลับ แต่ตัวเรารู้ว่าเราไม่ได้หลับ มันคล้ายภวังค์ แต่มันไร้แรงดึงดูด เหมือนดูดให้ลงภวังค์ มืดๆ แบบช่วงเริ่มนั่งสมาธิ อธิบายตรงนี้ได้มั๊ยคะ ว่ามันคืออะไร ตอนที่เรารู้สึกเหมือนว่าจิตมันหลับ มันก็ปิดการรับรู้ภายนอกไปเลย พอรู้สึกว่าออกมาจากตรงนั้น เสียงรถมันก็ดังขึ้นเป็นปกติ เราอยากให้อธิบายเพิ่มเติม ตรงคำว่า "งัดขึ้นมาเป็นฌาน" ตรงนี้มันเป็นยังไงคะ จะสามารถบรรยายได้ละเอียดมั๊ยคะ หรือว่าต้องไปเจอเอง คือเราอ่านเจอคำนี้ แล้วเราจินตนาไม่ออก เราจะไปงัดยังไงให้เป็นฌาน จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 55 18:45:04

ความคิดเห็นที่ 36 ขอโทษที่หายไปนาน พอดีมีงานยุ่งที่วัดค่ะ มาไล่กันเลยนะ  คุณเกียดเกียด ช่วงเคลิ้มๆเหมือนจะหลับ นี่ควรจะดึงสติกลับมารึป่าวครับ ของผมผมว่าผมเจอมา 2 แบบ ตอบ >>>>  ไม่ใช่ดึงกลับ คือถ้าสติเราตามจิตอยู่ แนบกับจิตน่ะ สติเขาจะมั่นคง เขาจะรู้เมื่อเผลอ เมื่อหลง เขาต่างหากเป็นผู้ดึงจิต  จิตตกภวังค์ เหมือนเด็กที่พลัดหายไปจากมือของแม่ ถ้าพี่สติจูงมือน้องจิต คอยดูไม่ให้ห่าง น้องจิตตกภวังค์ พี่จิตก็รู้ พี่จิตจะดึงน้องจิตเบาๆ น้องจิตเขาก็ขึ้นมาเอง การตกภวังค์เป็นเรื่องธรรมชาติ ฌานก็เป็นภวังค์อย่างหนึ่ง ถ้าภวังค์ลึก คือจิตตกไป สติหาย หาจิตไม่เจอ แต่ถ้าเราฝึกประคองสติ มีผู้รู้ตั้งมั่น เราก็ตกลงไปหายไปแป้บนึง สติเขาดึงจิตขึ้นมาจากภวังค์ให้เอง   เราทำงานที่สติ ฝึกสติ ให้สติไปรักษาจิต  ไม่ใช้ห้ามตกภวังค์ หรือกระชากสติกลับ อย่างนั้นไม่ดีแน่  ฝึกรู้ รู้ รู้ ฝึกผู้รู้ให้มั่น จึงจะมั่นคงปลอดภัย  ขอให้เข้าใจให้ตรงค่ะ  1) พอเคลิ้มๆคิดว่าจะหลับ มีฝันแปลกๆเข้ามา  เอาสติไปดึงกลับว่า  "เห้ยเราจะหลับรึป่าว"  พอดึงกลับมาเลยไม่แน่ใจว่า สมาธิตกมั้ย  เพราะบางทีเหมือนตัวที่ชาๆมันหายไป มันเหมือนกลับไปเริ่มต้นใหม่ยังไงไมุ่รุ้ครับ   >>> ตกแน่นอน อย่างนั้นเขาเรียกว่า "เอ๊ะ" มีลังเลสงสัย  อันที่จริงพอเคลิ้มรู้ว่าเคลิ้ม เราเพ่งสติให้มีกำลังมากขึ้นจะพ้นภาวะการเคลิ้ม แต่ถ้าไม่อยู่ มันเคลิ้มแล้วฝัน เราก็รู้อยู่ ก็ดูฝันไป โดยประคองผู้รู้ให้มั่น กำหนดสติรู้ว่าฝัน แล้วดูเขาว่าเขาจะไปยังไงต่อ 2) พอเคลิ้มๆ และมีฝันแปลกๆเค้ามา เราไม่สนใจ ไม่คิดอะไร ซักพัก มันจะวูบไป เหมือนหลับไปแล้ว  ไม่รู้เวลาผ่านไปเท่าไหร่  แต่จิตตื่น  ช่วงนี้ จะมี 2 แบบ  2,1)ฝันแบบรู้ตัวตลอด คิดอะไรในฝันก็ได้  ส่วนมากถ้าเป็นแบบนี้จะคิดถึงสาวๆแล้วทำอะไรก็ได้ 55+     >>>  อาการที่ว่า วูบไปเหมือนหลับนั้น เป็นได้หลายอย่าง แต่ถ้าเราไม่กำหนดสติให้มั่นคง แล้วปล่อยให้จินตนาการความคิดเข้าครอบงำ เราจะแยกไม่ออกเลย เขาจะหลงกันตรงนี้แหละค่ะ ลักษณะของสมาธิที่มีนิมิตก็ดี กำลังการรู้จะต้องชัด เขาจะรู้ชัดเลยว่าตื่นหรือหลับ หลับก็หลับ หลับก็ฝันไม่เห็นแปลกอะไร  ยามที่จิตตื่นสติตื่น คือยามที่รู้พร้อมและพร้อมรู้ นั่นคือสิ่งที่ควรเจริญให้มั่นคง   ธรรมชาติจิตเขาตื่นอยู่แล้ว เขาไม่เคยหลับหรอก กายต่างหากที่หลับค่ะ ทีนี้เราไปเล่นกับความฝัน ก็คือเล่นกับความคิด เล่นกับนิมิต จนกระทั่งเราแยกไม่ออกว่า มันเป็นธรรมชาติ ที่เกิดแล้วดับ  เราไปบังคับมัน เราก็จะสูญเสียภาวะผู้รู้ไป ถ้าไม่เลิกเล่น ต่อไปจะแก้ยากค่ะ   2.2) ส่วนอีกแบบพอรู้ตัวว่าออกมาข้างนอกได้จะพยายามจำสิ่งของรอบตัวไว้   นับธูป และจำไว้  เห็นตัวเองนอนอยู่ และจะเรียกยายที่เสียไปแล้วมาคุยกันได้  พอตื่นมาก็พยายามเช็คสิ่งของรอบตัวว่าเหมือนจริงมั้ย แต่มันไม่ค่อยจะถูกซักเท่าไหร่  บางทีขนาดก่อนนอนสมาธิปิดประตูบ้่านเรียบร้อย  แต่พอออกมาได้แล้วเช็คประตูบ้านมันดันเห็นว่าเปิดอยูซะงั้น  เลยงงๆ ว่ามันคือฝันหรือของจริงกันแน่  ก็เลยไม่รู้ซะทีว่าที่คุยกับยายมันของจริงๆ100%มั้ย  หรืออุปทานไปเอง >>>>>  วิธีที่จะพ้นจากกับดักหลุมพรางอันนี้  ก็คือมาเดินบนทางค่ะ เราไปลุยโคลน ลุยหญ้าเก็บดอกไม้ ซึ่งเราก็ไม่รู้มันจริงหรือไม่จริง หลวงพ่อสอนพี่มา จริงก็ละ ไม่จริงก็ละ   พี่เคยมีเทวดามาบอกสภาวะ ก็ละไปแล้วแหละ แต่มันอยากรู้ ก็ไปถามหลวงพ่อ หลวงพ่อบอก จริงก็ละ ไม่จริงก็ละ รู้แล้วละ พี่ก็เชื่อท่าน ละไปก่อนเลย ไม่เอา ไม่ยึด ไม่ปรุงแต่ง เวลาผ่านไป เรารู้ได้ในจิตเอง เพราะพอละไปแล้ว จิตเราปราศจากอุปทาน เมื่อสภาวะธรรมเจริญจนกระทั่งเห็นผลของเขาชัดเจน  เราก็คอนเฟิร์มได้เอง หลังจากนั้นนานเลยหลวงพ่อท่านจึงยืนยันให้ว่าจริง ท่านมายืนยันก็ไม่มีผลอะไร เพราะว่าเราละไปแล้ว มันไม่มีค่าน้ำหนักอะไรเลย เพราะว่าเรารู้ความจริงด้วยจิต ด้วยสติปัญญาของตนแล้ว   ครูอาจารย์ท่านสอนให้เดินอยู่กลางถนน ท่านบอกว่า อยู่ระหว่างจริง กับ ลวง ให้อยู่ตรงกลาง พิจารณาแล้วละ ไม่เอาทั้งสองด้าน อยู่เฉยๆ มันอย่างนั้นแหละ ทำจิตให้เป็นกลาง รู้อย่างเดียว  เดี๋ยวก็"รู้ชัด" ขึ้นมาเอง ถ้าเราอยากจะรู้ว่าอุปปาทาน คิดไปเองหรือไม่  เราก็ต้องโยนมันทิ้งไปก่อนทั้งยวงเลย เลิกคิดซะ กลับมาเจริญสติ กลับมาภาวนาโดยไม่สนใจให้ค่ากับสิ่งเหล่านั้น เพราะถึงเราให้ค่า เราก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย จริงหรือไม่จริงก็ไม่มีใครชี้วัดได้ ถ้าเราไม่โยนมันทิ้งไปทั้งยวง  มันก็เป็นกับดักขังจิตเรา ให้อยู่กับตัณหาอุปปาทาน เรื่อยไป แถมความลังเลสงสัย กั้นสภาวะเราไม่ให้เดินต่อ ของหนักจะแบกไว้ทำไม แบกไว้สมาธิก็ไม่เจริญ เพราะจิตมันไม่เบาไงคะ ทิ้งมันไปให้หมด แล้วเราเจริญสัมมาสมาธิ สัมมาสติ แล้วเดี๋ยวถ้ามันจริง มันจะโผล่ปรากฏขึ้นมาเอง ของจริง ยังไงๆ ก็จริงวันยังค่ำ แต่คุณต้องใจกล้าหน่อย ที่จะทิ้งสภาวะที่คลุมเครือๆ แต่ทำให้ใจรู้สึกดีเนี่ย ต้องทิ้งให้หมด อาศัยความกล้า และการเอาจริงค่ะ ไม่งั้นไม่มีทางพิสูจน์ได้เลยค่ะ ลองดูค่ะ แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 55 10:16:24 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 10:14:46

ความคิดเห็นที่ 37 ตามมาค่ะ ฮา.. จากคุณ : dikmor เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 10:20:22

ความคิดเห็นที่ 38 คุณ Little Guitar ขอถามต่อนะคะ จากที่เคยถามหลังไมค์ ทุกที เวลาทำที่บ้าน จะนั่งสมาธิอย่างเดียว พึ่งจะมาเริ่มเดินจงกรม เมื่อไม่กี่วันนี้เอง จะเริ่มเดินจงกรม 30 นาที นั่งสมาธิ 1 ชั่วโมง >>>>> ทำดีแล้วค่ะ ถ้าคุณมีเวลาพอ ไม่เหนื่อยเกินไป สูตรนี้แจ่มเลยค่ะ เมื่อวันศุกร์ที่ 19 ตค. ช่วงที่เดินจงกรมนั่น รู้สึกว่า ตัวเอง เบาและมีโยก ลักษณะเหมือนตอนนั่งสมาธิ เราก็คิดว่า สงสัยคงง่วงเลยเกิดอาการนี้ พอครบ 30 นาที ก็นั่งสมาธิต่อ >>>> อาการปีติเกิดขึ้นเมื่อจิตมีกำลัง เริ่มตั้งมั่นเป็นสมาธิ มันเกิดได้ทุกที่เลยค่ะ นั่งหรือเดินก็เกิดได้  เราลองหยุดยืน แล้วพิจารณาดูค่ะ ถ้าเราง่วงมันจะไม่เบา ไม่โปร่ง มันจะหนัก มึน และการรับรู้จะไม่แจ่มชัด  แต่ถ้าสติคุณเต็มดี มันจะเบา โปร่ง ไม่ง่วง แต่จะเห็นว่าตัวเราโยก หรือมีคลื่นเกิดจากภายในกาย หรือภายในจิต   แบบนี้ให้ยืนพิจารณาค่ะ ดูเบาๆ ไม่เพ่ง รับรู้เบาๆ ให้รู้ชัด แล้วละเสีย แล้วเดินต่อไปค่ะ ทำแบบนี้กับทุกอาการเลย กำหนดรู้ หรือตั้งสติเพื่อรู้ให้ชัด แล้วละ แล้วทำการภาวนาต่อไป วันอังคารที่ 23 ตค. ช่วงเที่ยง เราก็เริ่มเดินจงกรมก่อน 30 นาที เพราะมันก็ยังมีอาการโยก โคลง เบา ๆ ช่วงที่เดิน พอครบ 30 นาที เราก็นั่งสมาธิต่อ 1 ชั่วโมง ช่วงที่สมาธิ ก็จะมีอาการโยก เบา ๆ >>>>> การโยกมันก็เหมือนกัน เป็นลักษณะของปีติ คือเมื่อจิตเป็นสมาธิ เริ่มจะเข้าเขตอุปจาระสมาธิ ก็มีอาการปีติเกิดขึ้นได้ค่ะ เราแต่กำหนดรู้ แล้วละ แล้วก็เจริญในกรรมฐานของเราต่อ เรายึดอะไร เช่นยึดบริกรรม ก็ทำต่อไป ดูลมก็ดูต่อไป แรกๆ มันจะปล่อยหลัก มาดูการโยก ดูกาย ดูอาการผิดปกติ แต่พอเราสบายใจว่า มันเป็นธรรมดา เราแค่เหลือบตาดูค่ะ เราบริกรรม พอมันโยก ก็แค่แบ่งสติมาดูนิดนึง อ้อโยก.. แล้วละ   กลับไปบริกรรมต่อ ทำแบบนี้เท่านั้นเองค่ะ เหมือนเราหัดว่ายน้ำ เกาะห่วงยาง เรากระทุ่มน้ำลอยตัวไป คลื่นมา เราก็เซ แต่เราไม่ปล่อยห่วงยาง ใจเรามั่นคง คลื่นมาก็มา เราก็ประคองตัวไป แบบนั้นเลยค่ะ พอเมื่อคืน เราก็เดินจงกรมอีก 30 นาที ก็มีอาการเหมือนเดิม พอเริ่มนั่งสมาธิ ครั้งนี้ เรากำหนดแค่ 30 นาที ช่วงนั่งได้ไม่นาน รู้สึกไม่อยากกำหนดยุบหนอ พองหนอ มีอาการชา มีความสุขกับช่วงเวลานั้น สักพักมันก็หายไป >>>>> เมื่อรู้สึกไม่อยากกำหนด เราลองปล่อยดู พอปล่อย สมาธิจะเกิดขึ้นเต็มที่ แต่เพราะกำลังมันน้อย มันก็เลยหายไป  อันนี้เหมือนฝึกว่ายน้ำอีกแหละ คุณครูบอกว่าให้ใช้ห่วงยางไปก่อน รอให้ขาแข็งแรงก่อน แต่เราหัดกระทุ่มน้ำ ตัวชักจะลอยๆ ในน้ำ เลยรีบปล่อย อยากจะว่ายเป็นนิดๆ พอเราปล่อย ก็ลอยคอได้แป้บนึง แล้วก็จมอีก เพราะว่ากำลังจิตและสติยังไม่มากพอ แบบนี้ก็แนะนำให้ บริกรรมต่อไป อย่างเพิ่งปล่อย แม้ใจจะรู้สึก ให้ลองฝืนเบาๆ นะ ฝืนไปก่อน บริกรรมต่อไป ให้ถี่ขึ้นอีก จนเขาดับหายไปเอง โดยไม่เกี่ยวกับอยากหรือไม่อยาก  อันนั้นถึงจะมั่นคงหน่อยค่ะ เดินจงกรม จนเกิดปีติ ก็เป็นกำลังส่งมาในจุดนี้ค่ะ ทำให้ขาแข็งแรง จะได้ลอยตัวได้เก่งไงคะ มีแรงกระทุ่มน้ำไง คิคิคิ เราอยากสอบถามว่า การเดินจงกรม 30 นาที และนั่ง 30 นาที ถึง 1 ชั่วโมง นี้กำหนดดีหรือป่าวคะ >>> ดีแล้ว ถ้าทำไหวนะ เป็นสูตรความสำเร็จ ให้แถมสวดมนต์ซะหน่อย ก่อนนั่งจะทำให้มั่นใจยิ่งขึ้น ความกลัวจะลดลง เวลาเกิดสภาวะค่ะ แล้วอาการเวลาที่เดินจงกรม มีอาการโยกเบา ๆ ทั้งที่ เรายังลืมตา มีสติอยู่ จากการกำหนด มันไม่เป็นไรใช่ไหม ขอบคุณคะ >>>> ตอบแล้ว ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เคยมีใครเป็นอะไรเลยค่ะ แต่ว่าเราอย่าจมกับความรู้สึกนั้นนะ ถ้ามันมาผิดเวลา เช่นเดินซื้อของ แล้วโยกเบาๆ เราทำความรู้สึกตัวให้ชัด แล้วสลัดออก ให้สติมากขึ้น อาการโยกเบาๆ เพราะจิตเข้าสู่ภวังค์ ปีติจะหายไปค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 10:27:57

ความคิดเห็นที่ 39 คุณ  =U_U= PoRpLe ปรับทัศนคติใหม่ เห็นผลไว ดีใจด้วยค่ะ ทีนี้พอจิตเขานิ่งสงบ มันก็เกิดรู้ขึ้นมาอย่างนั้นแหละ เลเยอร์ที่หนึ่ง คือตัวเรา คือมีสติรู้กาย เลเยอร์ที่สอง เป็นอะไรไม่รู้ว่างๆ  ก็น่าจะเป็นภาวะของสมาธิ เลเยอร์ที่สาม คือชั้นในสุด อาจจะเป็นกายในกาย หรือจิตก็ได้ ที่ว่าเขายังหลับไหลอยู่ คือจะเป็นอะไรก็ช่าง เดาไปเรื่อย... เอาที่แน่ๆ ดีกว่า "การรู้ เกิดหลังจิตสงบนิ่ง กายระงับสังขารระงับ เป็นการรู้ที่ดี" ตัวรู้ทำงานสิ ออกทำการรู้ จะรู้อะไรก็ตาม เราไม่มีหน้าที่ตัดสิน วิพากษ์วิจารณ์ ให้เขาเพียงแค่ไปรู้เฉยๆ รู้เลยเยอร์ 1 รู้ 2 รู้ 3 เข้าจะไปรู้ในรู้นอก เราแค่รู้เฉยๆ ไม่ต้องพากษ์ ไม่ต้องตัดสิน หรือสงสัย เหมือนเราจุดเทียน ตราบใดที่เปลวเทียนส่อง เรารู้อยู่ เราเห็นอยู่ ไม่ต้องคิดหรือจินตนาการต่อ มันจะ รู้ รู้ รู้  รู้เฉยๆ ซื่อไปอย่างนั้น เดี๋ยวรู้เขามีกำลังมาก เขาจะบอกเราเอง การทำสมาธิ สมถะ สำคัญที่เราไม่ให้นิวรณ์เข้า แม่นางทั้งห้า  เอาที่หลวงพ่อฤาษีลิงดำท่านอรรถาธิบายนะคะ อกุศลธรรมที่คอยทำลายล้างความดี ก็มีนิวรณ์ 5 คือ กามฉันทะ ความพอใจในรูป เสียง กลิ่น รส และสัมผัส อันเป็นวิสัยของกามารมณ์ พยาบาท ความผูกโกรธ จองล้างจองผลาญ ถีนมิทธะ ความง่วงเหงาหาวนอน ในขณะเจริญสมณธรรม อุทธัจจกุกกุจจะ ความคิดฟุ้งซ่าน และความรำคาญหงุดหงิด วิจิกิจฉา ความลังเลสงสัยในผลของการปฏิบัติ ไม่แน่ใจว่าจะมีผลจริงตามที่คิดไว้หรือไม่เพียงใด ดูสิ เราอุ้มเธอไว้กี่ตัว สติเป็นตัวรู้ เขารู้เบาๆ  เมื่อรู้แล้ว ก็จบ ดับไป ละไป ก็รู้อันใหม่ตรงหน้าไปเรื่อยๆ เราออกมาจากสมาธิ เรามาพิจารณาผลการภาวนา เข้ายังไงเจออะไร ก็ระลึกรู้เฉยๆ เมื่อเราจะบรรยายสภาวะ เราก็แค่บรรยายไปตามที่รู้ ไม่ต้องคิดอะไรเลย เราต้องเชื่อมั่นว่า "องค์รู้" เป็นปัญญาทางพระพุทธศาสนา เราแค่เอาสติตามรู้ หรือหยุดรู้ เพียงรู้ไปเรื่อยๆ เดี๋ยว "ความรู้ จะเกิดขึ้นเอง" เราอย่าไปเสียที แม่นางนิวรณ์  พอเรามานั่งทบทวน แล้วเกิดสงสัย แล้วไม่รีบละ เดี๋ยวพอครั้งหน้าเราทำสมาธิ ไอ้สงสัยมันจะไปกั้นเราแล้ว นึกภาพออกไหมคะ  เวลาอ่านสภาวะก็เช่นกัน อ่านที่เราเขียน ก็รับรู้ไป ที่จริงไม่ควรไปจริงจังกับจินตนาการ เพราะของแบบนี้มันจินตนาการเอาไม่ได้ แต่ถ้าห้ามไม่ได้ ก็ต้องรู้อีก  คือรู้ว่า อ่านแล้วคิดตามไป จิตจะทบทวน เราเคยเจอไหม ถ้าไม่เจอ ก็ละค่ะ วางไปเลย  เรายังไม่เจอ วันนึงเราก็เจอเอง หรืออาจไม่เจอก็ได้ เช่นกัน อันนี้เราเคยเจอแล้ว อ้อ คนอื่นเขาว่างี้นะ คุณ chaosy ว่างีั้ ก็แค่รับรู้แล้ววาง ต้องฝึกตรงนี้ให้ได้ค่ะ ไม่อย่างนั้นฐานจะไม่มั่นคง อะไรเข้ามาก็คลอนแคลนง่าย ที่เรากล่าวว่า "งัดขึ้นเป็นฌาน" เราบรรยายในบริบทของการตกภวังค์ สำหรับคนทีตกภวังค์ไปก่อน เพราะว่าสติอ่อน  เราก็ให้กำลังใจว่า ไม่ต้องกลัว ให้เจริญสติให้มาก เดี๋ยวเขางัดขึ้นมาเอง  เพราะทุกครั้งที่จะเข้าสมาธิ มันจะต้องรวมวูบลงไป ไม่ว่าภวังค์ของสมาธิ หรือภวังค์หลับ มันก็รวมวูบลงไป  แต่ถ้าสมาธิ เขาจะวูบเล็กน้อย ก่อนจะเข้าสู่สมาธิ  แต่ไม่ใช่ว่า มันจะต้องไปจัดการงัดอะไรขึ้นมาค่ะ จำไว้ให้แม่นๆ การภาวนา เราทำแต่เพียงการสร้างเหตุปัจจัย เราไม่สามารถกำหนดสภาวะได้ด้วยการ "คิดนึก จินตนาการ"เอา เราจะใช้การ "รู้"  ใช้การ "พิจารณา" เพื่อทบทวน คือ "ระลึกรู้ย้อนไปทีละชั้นๆ" ใช้อนุสติทบทวน ตรงส่วนของ "วิมังสา"   แต่เราไม่ได้หาวิธีที่่จะทำให้มันเป็นตามที่เขาว่าๆ มา เมื่อรู้อะไรอ่านอะไรก็ตาม ไปลืมมันซะก่อน ทำไงก็ได้ให้ลืม ละสัญญาออก แล้วเวลาที่นั่งสมาธิ ก็อยู่กับสภาวะเฉพาะหน้าเท่านั้นค่ะ ต้องฝึกตรงนี้มากๆ   ถ้าคุณฝึกอย่างที่เราบอก แล้วคุณขยันทำต่อไป อีกไม่นาน คุณจะมั่นใจได้เอง ว่าสิ่งที่คุณต้องการคำอธิบายมันคืออะไร ให้โอกาสเขาไปถึงตรงนั้นบ่อยๆ แล้วคุณจะรู้ได้เอง เราอยากให้คุณรู้ได้เองค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 11:20:40

ความคิดเห็นที่ 40 คุณ วันที่อากาศท้องฟ้าแจ่มใสสุด ๆ  มาถามหลังไมค์นานแล้ว แต่สงสัยจะไม่เห็น มาถามซ้ำ ก็ดันไม่ว่างตอบ วันนี้มาตอบแล้วนะคะ คุณ chaosy ค่ะ เคยถามคุณไปแล้ว 1 ครั้งนะคะ ตอนนั้นคุณยังไม่ตอบ เลยขอ resend นะค่ะ คือว่า มือใหม่หัดภาวนา ขอถามคำถาม..ขอบพระคุณล่วงหน้านะคะ...เผิอญยังเป็นหัวโทรศัพท์ ยังถามไม่ได้ ต้องหลังไมด์ค่ะ 1. คือเวลานั่งสมาธิจะมองเห็นวงกลมคล้ายเราดูกล้องจุลทรรศน์ นะคะ..ภายในกล้องขอบนอกเป็นแสงสว่างสีขาวๆๆๆ แต่ตรงกลางจะเป็นลักษณะคล้ายก้อน ๆอะไรไม่ทราบโปร่ง ๆๆๆ ลอยไปลอยมา...อยากผ่านขั้นนี้ไปนอกจากภาวนาเห็นหนอ ๆๆๆๆ แล้ว ควรปฏิบัติอย่างไรค่ะ   >>>>>>>>  ก็ต้องถามว่าภาวนายังไง ใช้การบริกรรม หรือดูลมหรือกำหนดท้องพองยุบอย่างไร หลับตาเข้าไป บางคนก็เห็นอย่างนั้นแหละ เห็นฉากขาวๆ กลมๆ อะไรก็ว่าไป บางคนก็เห็นมืดๆ การจะผ่านขั้นตอนนี้ ก็แค่ไม่ต้องไปสนใจสิ่งที่เห็นค่ะ เราใช้กรรมฐานอะไร ก็กลับมาอยู่กับกรรมฐานนั้นค่ะ โดยไม่ต้องสนใจสิ่งที่เห็นค่ะ มันจะเป็นอะไรเราก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ เราไม่ได้มานั่งหลับตาเพื่อสิ่งนี้ ดังนั้นเรามาทำกรรมฐาน เพื่ออยู่กับกรรมฐานของเรานั่นเองค่ะ เช่นถ้าบริกรรม ก็อยู่กับบริกรรม ละสิ่งที่เห็นเสีย แล้วเอาใจไปจดจ่อกับบริกรรม ถ้าดูท้องพองยุบ ก็ละสิ่งที่เห็น ไปจดจ่อกับท้องพองยุบแทน การไปเพ่งตรงนั้น ไม่ได้ช่วยให้เห็นอะไรได้เลย นอกจากเห็นอย่างเก่าจ้า... เห็นหนอแล้วก็ละเสียจ้า 2. ทำไมเวลานั่งสมาธิ เวลาเริ่มมีสมาธิ คอจะแห้ง ทำให้ต้องกลืนนำ้ลาย สมาธิจะหายไป ต้องเริ่มใหม่ค่ะ...ผ่านจุดนี้ได้อย่างไรค่ะ >>>>>>>>> ทำสติเยอะๆ เวลาคอแห้ง รู้สึกว่าคอแห้ง ก็กำหนดรู้ แล้วก็กำหนดว่าจะกลืนน้ำลาย แล้วก็กลืน รู้ว่ากลืน จากนั้นก็มาทำสมาธิต่อ อย่าไปคิดว่าต้องเริ่มใหม่  ให้คิดว่า เริ่มเมื่อไหร่ก็ได้ค่ะ ฝึกเดินจงกรม ฝึกเจริญสติแนวรู้กายเยอะๆ จะแก้ปัญหานี้ได้ค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 11:29:10

ความคิดเห็นที่ 41 ขอแจมแชร์ประสบการณ์ของตัวเองนะคะ เคยมีอาการคล้ายๆ กัน คุณ =U_U= PoRpLe คือ จิตไปเข้าว่าง คือ พอเข้าว่างแล้วสบาย เหมือนกับว่า เราใช้รถ (จิต) มาทั้งวัน พอกลับบ้าน จิตเขาถอยคนเข้าอู่ละ สบายละไม่ขยับละ สภาวะอย่างนี้ดี ถ้าเราอยากจะพักผ่อน แต่ถ้าอยากจะปฏิบัติต่อ ต้องถอยออกมาค่ะ การถอยที่ตัวเองทำอยู่ คือ เพิ่มสติ ใช้คำบริกรรมเป็นตัวช่วยล่อเขาออกมา พอจิตออกมาแล้ว ให้พิจารณาธรรมเป็นข้อๆไป ทำบ่อยๆ จิตจะเริ่มชิน ทีหลังเขาจะไม่เข้าลึกละ มันจะเป็น รู้ ละ รู้ ละ สลับกันไปค่ะ จากคุณ : Tarocchi เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 16:10:37

ความคิดเห็นที่ 42 ขอบคุณ คุณ chaosy มากครับ เพิ่งรู้ว่า อาการที่เรานั่งสมาธิไปซักครู่  แล้วตัวกระตุกขึ้นมา เพราะสติมันไปดึงกลับมานี่เอง  เมื่อก่อนแรกๆโดนกระชากแรงมาก สะดุ้งเลย  ตอนแรกนึกว่าเผลอหลับแล้วสะดุ้งตื่นซะอีก ก็เลยเซงบ่อยๆนึกว่า เพราะสมาธิไม่ดีเลยเผลอหลับ แล้วเลยเลิกนั่งต่อไปเลย บ่อยมาก ปล.หลังๆเริ่มกระตุกเบาลงหน่อยละ   วันนี้นั่ง ชม.นิดๆ  แค่รู้สึกมือแข็ง แต่นิ้วเริ่มหายไปละครับ    จำได้มะก่อน ตอนนั่ง 2 ชม.กว่า หายไปทั้งตัว เหลือแต่คอส่วนบน ตาแข็งลืมตาไม่ขึ้น แต่ยังรุ้สึกว่าหายใจอยู่ที่จมูก   ถ้านั่งเรื่อยๆจนหายไปทั้งตัวมันจะเป็นยังไงอะครับ?   แล้วนั่งไปแล้วได้อะไรหรือเอาไปใช้ทำอะไรได้มั่งอะครับ? จากคุณ : เกียดเกียด เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 19:32:46

ความคิดเห็นที่ 43 คนทำสมถะ ชอบพูดเรื่องอดีต 555 เมื่อก่อนเราก็ได้ครบ 8 เลย ฌานน่ะ 555 แต่ตอนนี้เหลือชานเดียว กร๊ากกกกก อาการที่หายไปทั้งตัว เหลือบางส่วน นั่นก็คือเริ่มจะเป็นฌาน 4 จิตแยกจากกาย แต่กำลังไม่พอ แยกไม่หมด เหลือที่หัวว่างั้น ถ้าทำต่อเนื่อง จะเกิดภาวะหายไปทั้งตัวได้ มันหายไปจริง แต่มันไม่ได้หาย ที่มันหายเพราะว่าจิตไม่ยึดกาย เขาแยกจากกายอย่างเป็นอิสระ บนพื้นฐานของสมาธิที่มั่นคง   กำลังสติ เป็นผู้รู้ตั้งมั่น ครูอาจารย์บางคนบอก ตั้งมั่นเด่นดวง คือมันหายหมดเลย เหลือแต่จิต กับรู้  เหลือแต่จิตที่รู้พร้อม รู้ชัด รู้อยู่  นั่นเอง.. สติเขาทิ้งกาย มาแนบกับจิต รวมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันเรยย การชาไล่ขึ้นมา หรือชาขยายออกไป เป็นอาการนึงของฌานสี่ ที่ชาเพราะว่า หมดความรู้สึก (ไม่ใช่เหน็บชา) ที่หมดความรู้สึกก็เพราะว่าจิตเขาละกาย   สังขารมันจะดับไปชั่วคราว เดี๋ยวมาว่ากันต่อว่าทำแล้วใช้ประโยชน์อะไรได้  แต่ที่จริงสิ่งที่ต้องทำตอนนี้ก็คือ ทำอดีตให้มันเป็นปัจจุบันเสมอน่ะ ฌานโลกีย์ ส่วนใหญ่ได้ครั้งเดียว มันไม่ต่อเนื่องเอย มันมีอยากเอย จิตสังขารดักเอย พี่ใหญ่ดักเอยย จึงมักได้ยินว่า เขาพูดถึงสภาวะดีๆ ในอดีตกันทั้งนั้น.. ครูอาจารย์ถึงสอนว่า ทำสมถะให้มันติดจิต ติดสมถะแหละดี ไม่ต้องกลัวหรอก อะไรเอ่ย.. "ได้ก็ยาก แต่เสื่อมง่ายที่สุดในโลก" จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 55 11:17:17

ความคิดเห็นที่ 44 มาต่อว่า ถ้านั่งจนตัวหายไปหมด เหลือแต่จิตผู้รู้ตั้งมั่นเด่นดวงนั้น จะได้อะไรบ้าง หรือเอาไปใช้อะไรได้บ้าง ถ้าทำได้อย่างนั้นจริง ก็ต้องตั้งมั่นในภาวะนั้นให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ การทำให้ได้นานๆ ก็คือรักษาสติ ประคองสติไว้ (ซึ่งตามปกติ เขาจะทำของเขาเอง คือกำลังเขาจะทรงรักษาด้วยตัวเอง อย่างนั้น เราไปทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่รู้อยู่เฉยๆ นิ่งๆ อย่างนั้นแหละ)   แต่ที่ว่าพอจะทำได้ ก็คือตอนที่เขาค่อยถอยลงมา ด้วยกำลังตกลง แล้วเริ่มมีเอ๊ะอ๊ะหรือความคิดแทรก  เราสามารถประคองสติกลับเข้าไปใหม่ได้ ในบางคนที่ทำมาดี เขาเข้าไปนิ่งจนสุด แล้วทรงอย่างนั้น จนหมดกำลัง จึงถอยออกมาเอง   ในบางคนที่ทำมาดีเหมือนกัน แต่อ่อน เขาอาจจะมีการถอยลงมา ซึ่งเราก็สามารถจะกลับเข้าไปใหม่ได้ จนกระทั่งเขาไม่ไหวแล้ว จึงตกลงมาสู่ปฐมฌาน ในการทำฌานได้ครั้งแรกที่ว่าได้ปฐมฌานนั้น จะมีการไล่ลำดับ ตั้งแต่ วิตกวิจารปีติสุขและเอกัคคตา  แล้วจึงตกลงมา เมื่อเข้าได้ครบแล้ว จะพบกับภาวะจิตรวมเป็นครั้งแรก นั่นแหละเขาถึงกล่าวว่าได้ฌาน ได้ปฐมฌาน   ทีนี้เมื่อเราเจริญต่อไป ก็จะได้ฌานสอง คือเข้าไปก็เริ่มสั่นกันเลย คือปีติ สุข เอกัคคตา ต่อมาหลังจากเราเรียนรู้ปีติแล้ว เขาก็จะไปสู่สุข เมื่อเข้าไปจะผ่าน 1-2 รวดเร็ว จะไปแช่ที่ 3 นาน  เกิดภาวะสุขนาน ก่อนจะดันไปสู่เอกัคคตาอีก ต่อมาเราได้ฌานสี่ แปลว่า เมื่อเข้าฌานไป ก็ไปถึงเอกัคคตาจิตอย่างรวดเร็ว แล้วก็ทรงสภาวะนั้นได้นาน เมื่อได้ฌานสี่แล้ว จะหมดความลังเลสงสัยในฌาน 1-2-3   ธรรมชาติของฌานก็เหมือนสิ่งอื่นๆ  จิตสามารถติดใจได้  จิตที่ยังไม่เข้าใจความจริง ยังอบรมไม่ดีพอ ปัญญายังไม่เต็ม เจออะไรที่เขาชอบเขาก็ติด อันว่าสมาธิเป็นอาหารของจิต จิตได้กินไอติม แห่งความสงบเขาก็ติด พอมีกำลังเกิดปีติ แหม..เขาก็ติดอีก (บางจิตก็กลัว)  มันจะติดไปจนเข้าใจอ่ะ ว่ามันก็แค่สภาวะธรรมดา อยู่นิ่งๆ ก็หายไปเอง เกิดเองเมื่อมีเหตุ ทรงอยู่ และดับไปเมื่อหมดเหตุ พอเลิกติดปีติ ไปเจอสุข อ้าวติดอีกแระ..  จนกว่าจะละสุขได้ จึงเจออุเบกขา เอกัคคตาจิตที่แจ่มกว่า  เขาก็สามารถไปติดฌาน 4 ได้อีก ดังนั้นการติดสภาวะในฌานเป็นเรื่องธรรมชาติ   แต่จะผ่านไปได้ในแต่ละขั้น ก็เมื่อละได้ ละความสงบนิดหน่อย ไปสู่ปีติ ละปีติ ไปสู่สุข ละสุขไปสู่ความนิ่งแน่นมั่นคง ที่เอกัคคตา แต่ถึงเราจะติดอย่างไร ก็ไม่อาจฝืนกฏธรรมชาติได้  พอกำลังผล็อย ก็ถอยออกมาเอง ถ้าเราไม่ได้เคยเกิดเป็นฤาษีทำฌานมาเป็นร้อยๆ ชาติ  ไม่มีทางหรอกที่เราจะติดอยู่กับฌานเจ็ดวันเจ็ดคืนเจ็ดปี  เป็นไปไม่ได้เลย ถ้าคุณเป็นเจ้าพ่อเจ้าแม่ยึดติด แล้วไม่สามารถละได้ คุณไปไม่ถึงฌานสี่อยู่แล้ว เพราะจะถึงฌานสี่ จิตเขาก็ต้องละ 1-2-3 มาก่อน ดังนั้นหากเข้าใจธรรมชาติขององค์ฌาน จะรู้ว่า ฌานเขาทำลายตัวเอง คือทำลายความยึดมั่นในตนเองไปเรื่อยๆ  เปรียบเสมือนจรวดที่ต้องละทิ้งแต่ละท่อนออก เมื่อขึ้นสู่ชั้นบรรยากาศที่สูงยิ่งๆ ขึ้นไป ถ้าได้ฌานสี่แล้ว ก็ไม่สามารถแบกอีกสามท่อนไว้ได้ เมื่อได้อรูปฌานแล้วก็หมายว่าต้องทิ้งรูปฌาน ไม่มีทางเลือกอื่นๆ เลย   ธรรมของพระพุทธเจ้า มีแต่สละออก เพียรทำให้ได้ เมื่อได้แล้วจะไปต่อขั้นต่อไป ก็ต้องสละอันเก่าออกเสมอ   ยิ่งทำมันยิ่งเบา ยิ่งหมด ไม่ใช่ยิ่งทำมันยิ่งหนักยิ่งแบก นี่คือความจริงเกี่ยวกับฌาน ในมุมมองของเรา ซึ่งเป็นฆราวาส ที่ได้สัมผัสฌานมาบ้าง ในส่วนของตัวเอง มันก็ไม่ค่อยน่าเชื่อว่าจะทำได้  แต่ว่ามันก็มีเหตุปัจจัยสืบต่อมา พอให้มีหลักฐานสำหรับความเชื่อมั่นในจิตใจตัวเอง  และได้รับคำรับรองจากครูอาจารย์ว่าความรู้ที่มีนั้น สามารถบอกสอนคนอื่นได้ในระดับที่ไม่เป็นกรรมแก่ตนเองและผู้อื่น อย่างไรก็ดี เราไม่ใช่คนเก่งในเรื่องนี้ ถ้าจะมีใครเก่งก็ครูอาจารย์ของเรา ที่เราทำได้ก็เพราะครูอาจารย์ท่านเมตตา  ไม่ใช่อะไรอื่น แต่แม้กระนั้นผู้ที่อ่านก็ต้องเอาสติปัญญาตัวเองเป็นเครื่องวินิจฉัยพิจารณา เราเองกว่าจะรู้ว่าได้แต่ละฌาน ก็ผ่านความลังเลสงสัย ได้หนึ่ง สงสัยไปร้อยนึง ทำให้เสียเวลามากมาย แต่เราก็ยินดีที่จะไม่เชื่อ จนกว่าจะพิสูจน์ได้อย่างแจ้งประจักษ์ ดีกว่าที่มันเร็ว แล้วจะหลงค่ะ แก้ไขเมื่อ 30 ต.ค. 55 10:16:31 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 10:14:02

ความคิดเห็นที่ 45 ทีนี้ เรามาพิจารณาดูจากคำกล่าวที่ผ่านๆ มา ที่เขาขู่ เขาเตือน เขากล่าวหาในเรื่องการทำฌาน ว่ามันจะทำให้ติดให้หลง จนเป็นเหตุว่าไม่ได้บรรลุธรรมกันนั้น เมื่อมาได้มีโอกาสทำฌานด้วยตัวเอง  เราก็เข้าใจความจริงว่า ที่เขาติดๆ กันนั้น เขาไม่ได้ติดฌาน ที่จริงเขาติดหลายอย่างเลย (เป็นผลิตภัณฑ์ของฌาน แต่ไม่ใช่ตัวฌานแท้ๆ) เขาติดความสงบ ติดความสุข ติดฤทธิ์ ติดกำลังอันเกิดจากฌาน ไปจนติดอัตตา ที่มันฟูขึ้นมาหลังจากรู้ว่าทำฌานได้   หรือไม่ก็ติดอวิชชา คือความไม่รู้ ความจริงเกี่ยวกับฌาน ที่ว่าติด ก็มีตั้งแต่ติดใจ  เสพความสุขไม่รู้จักเบื่อ หรือว่าติดกลัว ติดชอบ ติดไม่ชอบ  หรือว่าติดสภาวะ คือไปต่อไม่ได้ หรือว่าติดแหง่ก.. อะไรก็ตามที่ติด มันก็ตรงข้ามกับความหลุดพ้นท้ังนั้น ในบรรดาติดทั้งหมดนี้  สิ่งที่น่ากลัวคือ ติดอวิชชา ติดไม่รู้น่ะ เมื่อไม่รู้แจ้ง ก็หลง เมื่อหลง ก็เสียท่ากิเลส อ่านธรรมะหลวงพ่อสรวงแล้วกัน ท่านบอกว่า ถ้าทำฌานเป็น มีครูอาจารย์สอนจะไม่ติดเลย ในสมัยก่อน ความรู้ในเรื่องวิปัสสนา มีการเผยแพร่กันน้อย มีให้อ่านน้อย เป็นไปได้มากที่เราจะติดฌาน เพราะเราไม่รู้  คือคิดว่าทำแล้วจะบรรลุธรรมไง  ก็เลยทำอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน แต่ในปัจจุบันนี้ ที่ความรู้มีอยู่ใกล้มือ เราก็รู้อยู่แล้วว่า "ฌานเป็นบาทฐานแห่งวิปัสสนา" ดังนั้นเขาทำฌานกันก็เพื่อให้จิตตั้งมั่น สติมั่นคง เกิดผู้รู้ จากนั้นเราก็เริ่มพิจารณาธรรม คือเริ่มวิปัสสนา นอกจากนั้นยังมีแนวทางของการวิปัสสนา นอกรูปแบบอีก คือไม่ต้องนั่งหลับตาก็วิปัสสนาได้  มีการเจริญสติในชีวิตประจำวัน โอ้ย.. เครื่องมือเยอะ Hint เยอะ ตัวช่วยเพียบ  ไม่จำเป็นจะต้องไปกลัว ถ้าจะกลัว ก็ขอให้กลัวความประมาท กลัวความขี้เกียจ จะดีกว่า เมื่อทำฌานสี่ได้แล้ว จะเอาไปใช้ประโยชน์อย่างไร ขอเชิญหาอ่านได้จากธรรมของครูอาจารย์มีให้อ่านมากมาย ทั้งสายฤทธิ์ สายมุ่งนิพพาน สุกขวิปัสโก เตวิชโช ฉฬภิญโญ อ่านเอาเถอะ แต่จะทำได้หรือเปล่าเท่านั้นเอง ได้ฌานสี่ หลวงพ่อใหญ่บอกเหมือนได้ปลา เนื้อปลาแดงๆ พร้อมทำอาหาร เราต้องเอาไปปรุงต่อ จะเอาไปทำอะไรกินก็แล้วแต่เรา หรือจะทิ้งไว้ มันก็เน่าเสื่อมแห้งไปเอง สำหรับตัวเราเอง เราได้ฌานมาแล้วทำอะไร  เราก็ไม่ได้ทำอะไร เพราะเวลาได้มันได้ของมันเอง ตอนแรกไม่รู้ว่าได้ ก็ไม่ได้ใช้ประโยชน์ ตอนหลังรู้ว่าได้ก็เอามาใช้ประโยชน์บ้าง คือเมื่อมันได้แล้ว และเรามีการภาวนาต่อเนื่อง  เราจะรู้จักโลกของกำลังจิต พลังงานของจิตที่นำมารักษากายได้  ถ้ามีกำลังอยู่ในจิต ก็มีความมั่นคง ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหวง่าย สติมันจะดี เพราะมีฐาน เมื่อสติดี ก็เห็นอะไรได้ดี พิจารณาอะไรได้แจ่มชัด เวลาเผชิญผัสสะเวทนา ก็เกิดผู้รู้เห็น ไม่ไหลลงไปคลุกกับผัสสะเวทนาแบบน้ำท่วมมิดหัว แต่ถ้าฌานมากไป มันเหมือนยืนบนน้ำ มันก็ไม่รู้สึกถึงการกระทบ แต่เวลาอย่างนั้นมันไม่ได้เกิดนาน  เดี๋ยวก็ลงมาจมน้ำเหมือนเดิมแหละ เพราะวิถีชีวิตน่ะ มันคือคนปกติ ทำฌานสี่ได้แจ่มๆ อาจจะมีกำลังตั้งมั่นไปวันกว่าๆ เราออกไปใช้ชีวิตทำงาน เดี๋ยวก็หมดแล้ว ถ้าเราทำสม่ำเสมอ ก็โอเค อาจจะไม่ได้รู้ทุกข์กับเขา  แต่ถ้าเราทำไม่สม่ำเสมอ มันก็ขึ้นๆ ลงๆ เดี๋ยวทุกข์ เดี๋ยวไม่ทุกข์ เป็นปกติ แต่สบายกว่าคนปกติ เพราะว่าทุกข์แล้วรู้ ทุกข์แล้วมีปัญญาพิจารณาได้ เพราะว่าไม่ถึงขั้นจมทุกข์แบบคนไม่มีห่วงยาง  สำหรับเราฌานเป็นรองเท้า เป็นห่วงยาง เป็นบาทฐาน ของสติและปัญญา คนที่เขาเจริญฌานอย่างต่อเนื่อง ไม่ใช่ว่าจะไม่ทุกข์  ครูอาจารย์เล่าว่าคนอิ่มฌานไม่กินอะไร ไม่ทำอะไร ทำแต่ฌานอยู่ในถ้ำ ตายไปก็ไปเกิดเป็นพรหม  อย่างนั้นก็มี   แต่ว่าวาสนาพวกเราไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย  โลกทุกวันนี้มันวุ่นวายเต็มไปด้วยความทุกข์เป็นปกติของมันอยู่แล้ว แม้เราอยู่เฉยๆ ทุกข์ก็มาหาเรา แถมเราก็ฌานเล็กฌานน้อยเท่านั้น  แค่ติดแหง่กฌานสามขึ้น 4 ไม่ได้นานๆ ก็ทุกข์แล้ว ทุกข์เกิดขึ้น ทุกข์ตั้งอยู่  ถ้าทุกข์ไม่ดับไป แล้วเราก็ต้องมาพิจารณา เรียนรู้ทุกข์ แล้ว ทำไมทำไม่ได้หว่า ขุดไปขุดมา อ้อ มีอยาก มีตั้งใจเกิน มีลังเลสงสัย ดังนั้นถ้าเราทำฌาน เราต้องพิจารณาอิทธิบาท 4 เราต้องพิจารณาโพชฌงค์ 7 ถ้าเรามีธรรมวิจัย มีวิมังสา  เราก็จะเจริญปัญญาได้อย่างต่อเนื่อง หากมีสภาวะแห่งนิมิต มีนิมิตเกิดขึ้นมา ทั้งหมดมันก็เป็นธรรม เราก็มาพิจารณาไปสิ พิจารณาไขปริศนา ได้ปัญญา มันก็จะถึงตรงว่า ฌานมีก็ดี ไม่มีก็ได้  เราอยู่ไงก็อยู่ได้ เพราะว่าเราไม่ทุกข์กับอะไรเลย เพราะพระพุทธเจ้าสอนไว้ดีแล้ว ทุกข์มีให้เรียนรู้ ไม่ได้มีให้ยึดติด จะให้นั่งรถไป ก็สบาย จะให้เดินไป ก็ร้อนหน่อย แต่มันก็ถึงใจดี เจ็บๆ แสบๆ ทำถูกก็ดี ทำผิดก็ได้ (ได้ความรู้ ได้บทเรียน) เมื่อมีฌาน มีกำลังสมาธิ กำลังสติ มีสัมมาทิฐิ เป็นตัวตั้ง เดินบนหนทางแห่งมรรคมีองค์แปด เมื่อน้ัน จะเกิดปัญญาขึ้นมาเอง เราจะรู้เองว่า กำลังจิตที่เรามีนี้ เอาไปใช้ทำอะไรดี.. ถ้ามีเนื้อปลา แล่มาเสร็จทุกวัน วันละหลายๆ ชิ้น เราก็แจกสิ แจกครอบครัว แจกเพื่อน แจกญาติ  เก็บไว้ไม่ได้ มันเน่า ได้มาแล้วก็ต้องแบ่งปันกันไป เป็นธรรมชาติ  บางทีหลวงพ่อเปรียบกำลังสมาธิเป็นน้ำแข็ง  น้ำแข็งถ้าไม่ใช้ ก็ละลายจริงป่ะ  ทีนี้บางคนเก็บไว้  หวง 55  ก็ใส่ตู้เย็น ใส่ไปมากๆ มันก็เต็มจิ่.. เต็มล้น ทำไงล่ะ ธรรมชาติน่ะ ตู้เย็นที่ไหนใหญ่เท่าบ้าน ตู้มันก็ไม่ใหญ่มากทั้งนั้น ถึงเวลาเต็มขึ้นมา ก็ต้องทิ้งไปแหละ   ซึ่งอันที่จริงก็ไม่ทิ้งหรอก ก็แจกเขาอีกแหละ แบ่งๆ กันไป คนไม่มีตู้เย็น ไม่มีน้ำแข็ง ร้อนกันทั้งโลก ความร้อนเขาก็มาถึงเรา ไอ้เรามีน้ำแข็ง เรามีความเย็น ระบบพลังงานมันก็หมุนเวียนไปโดยธรรมชาติ ไม่มีลึกลับอะไรเลย เป็นเรื่องธรรมชาติทั้งนั้น เมื่อโลกร้อน คนส่วนใหญ่ร้อน  เราไม่มีทางเย็นอยู่คนเดียวได้หรอก ความร้อนเขาไหลมาหาเรา ความเย็นเราสูญเสียไป  พอหมดเราก็ต้องเติมน้ำแข็งใหม่ ไม่งั้นก็ร้อนไปกับเขาด้วย ทำเท่าไหร่ไม่พอหรอก แต่ส่วนใหญ่ คนอย่างเรา ทำน้ำแข็งกินเองก็หมดแล้วแหละ.. อิอิ     พวกทำอรูปฌานไม่มีตู้เย็นหรอก มีแต่ไอเย็นๆ (คนไม่รักแต่ผีรักนะเออ 555) ชีวิตนี้ไม่ได้หวังอะไรมาก แต่ครูอาจารย์เมตตาสั่งสอนให้ได้รู้ ได้สัมผัส แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับเรา กราบ กราบ กราบ ครูอาจารย์ทุกองค์ที่เมตตาสั่งสอน ทำให้หนูได้รู้ว่า "อ้อ..มันเป็นอย่างนี้นี่เองงง" กราบแทบเท้า เจ้าค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 11:12:18

ความคิดเห็นที่ 46 ญาติธรรมถามว่า บาปกรรม ไม่มีทางลบล้างได้จริงไหม เราขอตอบว่า.. บาปไม่มีทางลบล้างได้คงไม่จริง ! บาปหรือกรรม ล้วนเป็นสมมติ อยู่ใต้กฏไตรลักษณ์ค่ะ ดังนั้นเขาก็เกิดขึ้น ตั้งอยู่ เสื่อมและดับไปได้เป็นธรรมดา เกิดขึ้นได้ ก็ต้องดับได้ สกปรกได้ ก็ต้องล้างได้ แต่ว่ากรรมบางกรรม มันหนัก ให้ผลแรง และเร็ว กว่าจะดับไปต้องอาศัยเวลานานมากๆ ในแต่ละชาติที่เกิดมา เราสะสมกรรมเก่า เกิดมาเพื่อใช้กรรมเก่า แล้วก็สะสมกรรมใหม่ หนี้เก่ายังไม่ใช้ หนี้ใหม่ทำทุกวัน มันก็เป็นอย่างบัตรเครดิตแหละ.. สุดท้ายก็ล่มจมล้มละลาย ที่ออกมาเสมือนว่า บาปกรรมดูจะลบล้างไม่ได้นั้น กล่าวให้ตรงกว่า คือลบล้างได้ยาก บาปเป็นของหนัก บุญเป็นของเบา  ต้องทำบุญมากๆ จึงจะเท่ากับน้ำหนักของบาปที่ทำลงไป ซึ่งส่วนใหญ่ ไม่มีทางทำได้ เหมือนคุณมีเงินเดือนสองหมื่น คุณเป็นหนี้ ยี่สิบล้าน โห.. ก็ต้องกล่าวว่า คงจะไม่มีทางล้างหนี้ได้เลย ต่อให้ไม่ใช้เงินเดือนทั้งชีวิต ก็ใช้หนี้ไม่ได้ทัน (แต่ถ้าคุณทำเงินได้มาก สถานการณ์มันก็เปลี่ยนได้นิดหน่อย บรรเทาเบาบางได้ไม่มากก็น้อยไงคะ) แบบว่าใช้หนี้ชาตินี้ไม่หมด ก็มาใช้ชาติต่อไปเรื่อยๆ ไงคะ ไอ้หมดคงไม่หมด แต่ว่าก็พอจะใช้ได้ ใช้ได้มาก ถึงไม่หมด ก็ดีกว่าไม่ใช้เลย ดังนั้นจึงกล่าวกันว่าเราไม่อาจหนีกรรมได้ หรือกรรมลบล้างไม่ได้ จริงในแง่ ความสมบูรณ์ แต่ไม่จริงในส่วนละเอียด กรณีของพระโมคคัลลานะ พระอรหันต์ ท่านไม่มีหนี้ใหม่ก็จริง แต่หนี้เก่าเป็นแสนชาติ ไม่มีทางจะใช้หมด (แม้พระพุทธเจ้าก็ไม่ได้ใช้หนี้หมดค่ะ) พระโมคคัลลานะ ได้ทำอนันตริยกรรมไปแล้วในอดีตอันยาวไกล ท่านหมดสิทธิ๋บรรลุธรรมในชาตินั้น ลงนรกก่อน ขึ้นมาก็ใช้เศษกรรมอีก ยาวนานเลย แต่บุญท่านก็ทำ ปัญญา วาสนาท่านถึงพร้อม จนชาติสุดท้าย ท่านก็พ้นจากบ่วงกรรม ทีนี้การหลุดพ้น เขาหลุดกันที่จิต ไม่ใช่ที่กาย กายเป็นฐานของกรรม  เป็นพระอรหันต์ท่านเป็นที่จิต กายเป็นคนปกติ กรรมเล็กกรรมน้อย ก็ให้ผลสืบเนื่องจนกว่าจะหมดอายุขัย ทีนี้ขนาดว่าท่านมีฤทธิ์มาก จะใช้ฤทธิ์หนีกรรมก็ทำได้ แต่ท่านไม่หนี เพราะท่านมีความรู้แจ้งแทงตลอดในเรื่องกรรม รู้อดีต รู้ปัจจุบัน รู้อนาคต ท่านเล็งเห็นแล้วว่าอายุสังขารท่านใกล้หมดลง ได้ทำหน้าที่สมบูรณ์แล้ว ก็ไม่รู้จะหนีไปทำไม (สังขารมีอายุใช้งานหนา) ท่านก็เลยปลงอายุสังขาร ไหนๆ ก็ปลงแล้ว ก็รับเสวยวิบากกรรม สมพระชาติ เป็นชายชาญ ก็เลยจัดให้ ยอมโดนตีจนตาย จึงได้ปรากฏเรื่องราวให้พวกเราศึกษากัน ได้เห็นแบบอย่างว่า แม้พระอรหันต์มีฤทธิ์มากเทียมพระพุทธเจ้า ก็ยังรับชะตากรรมด้วยความยินดี เพราะสละแล้วซึ่งร่างกาย ไม่ยินดีต่อร่างกาย หรือการมีชีวิตอยู่ ประเด็นของเรื่องนี้อยู่ตรงนี้ต่างหากค่ะ ท่านเป็นแบบอย่างของบัณฑิตผู้รู้แจ้ง เป็นอัครสาวกของพระพุทธเจ้า สมพระเกียรติจริงๆ ในส่วนของเราคนธรรมดา ทำกรรมย่อมได้รับผล หากทำกรรมหนัก ชนิดอนันตริยกรรม ก็มีทุคติเป็นที่ไป หมดโอกาสบรรลุธรรมในชาตินี้ ก็ไปใช้กรรมส่วนหนักๆ ก่อน แล้วมารับกรรมส่วนที่เป็นเศษกรรม ถ้าเราจะแก้ไข ก็แก้ได้ด้วยการไม่ก่อกรรมเพิ่ม กรรมใหม่ไม่ทำ เพียรสร้างบุญสร้างบารมีไว้ เมื่อถึงคราวเคราะห์ ก็ผ่อนหนักเป็นเบา หรือพ้นเคราะห์แล้ว ก็กลับมาลืมตาอ้าปากได้  ไม่บรรลุชาตินี้ ตั้งใจดีๆ หมดวิบากหนัก ก็กลับมามีอัตภาพคนใหม่ ก็เริ่มต้นเรียนรู้กันใหม่ได้ค่ะ พระอาจารย์ใหญ่ ที่เป็นครูอาจารย์เรา ท่านเมตตาสงเคราะห์เรื่องแก้กรรม ให้กับชาวบ้านร้านตลาด จนถึงคนอย่างเรา ด้วยเหตุผลสำคัญว่า "อัตภาพมนุษย์นั้น เป็นสิ่งที่ได้ยากยิ่ง"  พวกเราทั้งหลายที่ได้ทำกรรมโดยความไม่รู้ ทั้งในอดีตและปัจจุบัน  ส่วนมากก็มีทุคติเป็นที่ไป เมื่อมาเจอครูอาจารย์ผู้รู้ยิ่งแล้ว ก็มีหวังผ่อนหนักเป็นเบา โดยอาศัยวันเวลาที่เหลืออยู่ หยุดสร้างกรรมใหม่ ชดใช้หนี้กรรมเก่า และเจริญบุญขึ้นมาแทนที่ ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ เพราะโอกาสที่เราจะได้กลับมาเป็นมนุษย์อีก มันยากแสนยากจริงๆ ท่านจึงเมตตาสงสารสัตว์โลกในแง่นี้  พอจะแก้ไขบรรเทากรรม คือการกระทำของเราในปัจจุบัน ให้มันเป็นบุญเสีย  ดีกว่าปล่อยอัตภาพอันสูงค่านี้ ให้ตายไปกับกรรม กับความไม่รู้ ทิ้งชีวิตไปเฉยๆ เพียงเพราะได้สร้างกรรมไปแล้ว ท่านไม่ได้แก้ไขอดีต ท่านสอนให้แก้ไขปัจจุบัน อย่างนี้ หากปัจจุบันดี อานิสงค์ก็ต้องส่งผลถึงอนาคตได้บ้างไม่มากก็น้อย ไหนๆ ก็ได้เกิดเป็นคนแล้วน่ะค่ะ  กรรมอะไรก็ตาม ถ้ามีเวลาเหลืออยู่ในชีวิต เรายังแก้ไขได้เสมอค่ะ บาปพอจะล้างได้ ถึงไม่ล้างได้หมดจด  แต่ได้ล้างออกบ้าง ตัวเรา จิตเรา ก็เบาลงค่ะ มันไม่ดีในชาตินี้ ก็ย่อมดีสำหรับชาติต่อๆๆๆๆ ไปค่ะ ความผิดบาปในใจ นั่นแหละกรรม  เราล้างได้ ด้วยการยอมรับความจริง เห็นทุกข์เห็นโทษ แล้วก็มุ่งมั่นแก้ไข ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมกาย พฤติกรรมจิต ให้เป็นกุศลกรรมเสมอ และมากๆ ค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 00:26:20

ความคิดเห็นที่ 47 ไปเขียนกระทู้ตอบคนอยากทำอรูปฌานมา เลยเอามาแปะไว้ในกระทู้นี้ด้วย http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y12860424/Y12860424.html#28 เราเห็นสอดคล้องกับ คุณ DBM999 ผลของอรูปฌาน เป็นผลทางจิต ทางปัญญา สำหรับผู้ที่ทำรูปฌานได้แล้ว เสียมากกว่าจะเป็นผลทางฤทธิ์ที่จับต้องได้ ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าอรูป  มันไม่มีรูป ถ้าเคยได้รูปฌานแล้ว ได้ฤทธิ์มา การมาฝึกอรูปฌานจะต้องอาศัยความกล้าหาญอย่างมากๆ เลย ต้องกล้าได้กล้าเสียว่างั้น (ผู้ที่ได้รูปฌาน ถ้าเขารู้เขาไม่แตะหรอก เพราะทุกสิ่งอย่างที่จำเป็นมีอยู่แล้วในฌาน 1-4) เพราะว่ายิ่งทำยิ่งหาย ยิ่งทำยิ่งว่าง ถ้าทำวิปัสสนาได้ถึงพร้อม ก็ส่งเสริมกันอยู่ค่ะ เพราะสภาวะขององค์ฌานจะแสดงสภาวะธรรม โดยจิตเป็นผู้เรียนรู้โดยตรง ออกมาเติมปัญญาให้เข้าใจแจ้งละก้อคงจะได้อย่างที่อ่านจากพระไตรปิฏก รูปฌานเป็นกระบวนการของการเติมให้เต็ม อรูปฌานเป็นกระบวนการของการละออกอย่างเห็นได้ชัด ต้องละไปทีละส่วน จนเหลือขันธ์เดียวอย่างอีกกระทู้นึงเขาว่าแหละ แบบสมมติง่ายๆ คุณฝึกจนกระทั่งเสกของได้ แล้วคุณก็ฝึกเพื่อให้มันหายไป.. เหมือนทำกินจนเป็นเจ้าของบริษัท แล้วคุณก็ต้องยอมทิ้งสิ่งที่คุณทำมา ทีละขั้น ๆ มันจะหายเลยนะ 555 หายหมดเลย.. คนเคยมี จึงยากที่จะฝึกตนเอง เพื่อความ "ไม่มี" เรื่องของฌาน หากจะอ่านเอาแล้วไปหัดทำ ก็เว้นไว้สำหรับพวกมีทุนเก่า ถ้าไม่ทุนมีวาสนามา อ่านเอา ลองทำดู ยากจะทำได้ค่ะ และถึงทำได้ เราเรียนผูกไปแล้ว ใครจะสอนเราแก้ล่ะ   ผู้ที่สอนตัวเองได้ หรืออ่านเอาแล้วหัดทำเองได้ ก็เพราะว่าได้เคยทำมาแล้วเท่านั้นแหละ หากไม่แน่ใจ แต่อยากทำจริงๆ (คนเราอยากกันได้ค่ะ) แนะนำให้หาครูอาจารย์เป็นคำตอบสุดท้าย ทีนี้หาครูอาจารย์ยังไงล่ะ เราก็ต้องหาท่านที่ทำได้ "ยิ่งกว่า อรูปฌาน" ท่านจึงพาเราพ้นอรูปฌานได้  แบบสอนให้ทำได้ แต่สอนให้ละออกไม่ได้ มันจะลำบากทีหลังค่ะ อย่างพระพุทธเจ้าท่านหาอาจารย์ที่สอนทำได้ แต่หาอาจารย์ที่สอนละออกไม่ได้ ด้วยปัญญาญาณของพระโพธิสัตว์ที่มีบารมีเต็ม ท่านจึงฉุกใจ เกิดปัญญาเห็นว่านี่ไม่ใช่ทางหลุดพ้นแท้จริง  (เห็นได้ขนาดนั้นก็เพราะท่านเป็นพระพุทธเจ้าไงคะ) ท่านจึงศึกษาต่อด้วยตัวเอง ได้ฌาน 9 เป็นคำตอบสำหรับสั่งสอนสัตว์โลก ซึ่งแม้แต่อาจารย์ของท่านก็ยังไม่มีวาสนาจะทำได้เช่นนี้ ดังนั้นถ้าไม่มีครูอาจารย์ ประมาทไม่ได้เลยเชียว ทะลึ่งฝึกอรูปฌาน จะได้เป็นพรหมยาวนานอย่างยิ่ง ตามที่เขากลัวๆ กันเลยแหละ เหอๆ เราก็เป็นพวกติดอรูปเหมือนกัน ที่ติดเพราะไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง ที่จริงก็ไม่เชิงติดนะ เรียกว่าถนัดก็ได้ ถนัดและชอบทำมากกว่ารูปฌาน จิตเขาชอบของเขาอย่างนั้น เมื่อปัญญาไม่รู้ทันสภาวะ ก็ติดเป็นนิสัย โชคดีที่ยังไม่ตาย และโชคดีที่อาจารย์เก่ง เลยได้เรียนรู้ก่อนตาย คือรู้ว่า อ้อ..ติดเป็นอย่างนี้ ไม่ติดเป็นอย่างนี้   อาจารย์ท่านสอนทำ แล้วก็สอนวิธีละควบคู่ไปด้วย ผลออกมาให้เรียนรู้ มันก็เป็นอย่างที่คุณ DBM999 ว่านะ อรูปฌาน มันสบาย เป็นที่พักดีเยี่ยม เข้าลึกหายไปเลย ทำมากๆ ติดนิสัย เจออะไรหนักๆ ก็หนี 55 นั่งสมาธิไม่นาน ก็ว่างกันเลยทีเดียว มันก็เหมือนคนนอนหลับแหละนะ หลับสบาย ตื่นมาสดชื่น เบาสบาย พอมีปัญหา ไปถาม ครูอาจารย์ก็ดุว่า ทำฌานลึกมันพวก ขี้เกียจ จะทำกิจอันใดก็ไม่ได้ประโยชน์เหมือนรูปฌาน เรียกว่าเป็นประโยชน์ส่วนตนมากกว่าประโยชน์ส่วนรวมจริงค่ะ ติดอรูปไปแล้ว ด้วยความที่รูปฌานไม่ได้ขยันทำในช่วงต้น ถึงเวลา "รู้" ขึ้นมาแล้ว ต้องการจะอาศัยประโยชน์จากฌาน ต้องมาหัดไล่ฌาน 1-2 ใหม่  ลำบากไปอีกแบบนึง ฌานใช้งานก็คือรูปฌาน แต่อรูปฌานก็ไม่ใช่ว่าไม่มีประโยชน์ มีประโยชน์มากเหมือนกัน แต่เป็นประโยชน์ทางธรรม มันไม่ใช่ประโยชน์แบบโลกๆ ที่จับต้องได้ เอาว่าเป็นประโยชน์ที่พูดยาก อธิบายยากแล้วกัน ถ้าอยากฝึกจริงๆ ทำรูปฌานก่อนนะ ฝึกให้เก่ง เพื่อเป็นบาทฐานของวิปัสสนา ถึงเวลาถ้ามีวาสนา ก็ต่อยอดอรูปฌานได้ไม่ยากเลยค่ะ ปล. ทำอรูปฌานได้ แต่เวลาใช้งาน เขาก็ต้องใช้รูปฌานอยู่ดี  อรูปฌานเป็นวิหารพักอันเยี่ยมเท่านั้น อีกด้านก็เป็นการฝึกให้จิตรู้ละเอียดลึกซึ้ง รู้ในสภาวะที่ละเอียดยิ่งนัก เมื่อรู้แล้ว ก็จะเกิดเครื่องรู้พิเศษขึ้นมา อย่างที่รูปฌานให้เราไม่ได้ค่ะ คนที่เก่งจริง จึงต้องแม่นรูปฌาน แล้วก็แม่นอรูปฌาน ใช้งานได้ตามต้องการ หากบรรลุธรรมขั้นสูงสุด ก็ถึงปฏิสัมภิธาญาน ซึ่งรวมเอาอภิญญาไว้ในตัวอยู่แล้ว ระดับนั้น เคยเจอแต่ครูอาจารย์ค่ะ อาจารย์แบบหนึ่งในหลายล้านอีกด้วย ระดับเราๆ ก็ได้รู้ ได้ลิ้ม ได้สัมผัสบ้าง ก็เรียกว่าพอใจที่ได้เกิดมา จะหาให้ครบสูตรตามตำราคงเป็นไปได้ยาก ก็แค่ลิ้มให้รู้รส แล้วก็หมดความสามารถที่จะทรงรักษา เพราะมันเกินกำลัง เกินสภาวะตามอัตภาพ คนธรรมดา ถ้าเราอยากได้ฌาน แนะนำให้อยากได้รูปฌาน แล้วขยันฝึกรูปฌาน คุ้มกว่าเยอะ อย่างที่ข้างบนบอก เราก็เห็นด้วยว่า ถ้ายังจับไปปลาไม่ได้สักตัว จะมาเรียนวิธีทำปลา ปรุงอาหารจากปลานั้น คงเป็นไปไม่ได้เลย มาฝึกจับปลาก่อนเลยจ้า จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 09:45:40

ความคิดเห็นที่ 48 สวัสดีค่ะ เข้ามาถามมั่ง ฮ่าๆๆ นั่งสมาธิเรื่อยๆมาระยะหนึ่งแล้วนะคะ ก็ขัดเกลาไปเรื่อยๆตามที่เคยทำแบบที่คุณ chaosy ได้เคยแนะนำมาก็ไม่มีปัญหา คือสงบสุข แม้แต่ตอนไม่ได้นั่งสมาธิก็รู้สึกเย็นสดชื่นเหมือนอาบน้ำใหม่ๆอยู่ตลอดเวลา จิตสงบคิดบวกสุดๆ ประสาททุกอย่างคมชัดตามสติที่มีมากขึ้นแทบไม่เผลอสติเลย ปล่อยวางความรู้สึกไม่ดีหรือความโกรธได้เร็วและง่ายมากๆ รู้อะไรเห็นอะไรแล้ววางๆมาตลอดไม่ว่าจะเรื่องดีหรือเรื่องไม่ดี มีปรี๊ดเรื่องไม่ดีบ้างแต่ก็แป๊บเดียวสงบ ทีนี้จู่ๆก็เริ่มมีปัญหาค่ะ คือช่วงเวลาที่เลิกนั่งสมาธิ แบบว่าหลังนั่งเสร็จแล้วเตรียมตัวจะหลับ สติมีนะคะรับรู้ทุกอย่างแต่จู่ๆก็รู้สึกเหมือนไม่มีตัวตน เย็นโล่งโหวงเหวง เหมือนวิญญาณจะหลุดอ่ะค่ะ เหมือนจะทิ้งสังขาร เหมือนอยู่ในความโล่งว่างเปล่าที่สสารรอบกายไม่ได้ยึดโยงกัน คือสักแต่ว่าเห็นแต่ไม่รู้สึกถึงความมีตัวตนของสสารรอบตัวเลยค่ะจนบางทีก็แทบไม่รู้สึกถึงลมหายใจและความมีตัวตนของตัวเองเลยด้วย สัมผัสได้ถึงความยิ่งใหญ่ของความว่าง ที่แบบแปลกๆ แล้วมันสบายก็จริงแต่ก็กังวลด้วยค่ะเพราะไม่รู้ว่าคืออะไรทำไมเป็นตอนไม่ได้นั่งสมาธิเกรงว่าจะหลอนตัวเองจนเพี้ยนไปหรือเปล่า   ช่วงนี้เป็นบ่อยมากค่ะ ก็พยายามบอกตัวเองว่านี่ผนังนี่โต๊ะนี่เตียงอะไรประมาณนี้   คำถามคือเราควรดึงตัวเองให้รับรู้ถึงความมีตัวตนของตัวเองและวัตถุรอบตัวจนกว่าจะหลับ หรือว่าปล่อยให้ไร้รูปทรงให้ว่างเปล่าอยู่อย่างนั้นไปจนหลับดีคะ บางทีทำโน่นนี่อยู่ก็รู้สึกโล่งว่างเป็นวูบๆเหมือนกันค่ะ เป็นวินาทีที่ปิติสุขสัมผัสได้ถึงความยิ่งใหญ่ของความว่างนั้น ประมาณว่ามือที่จับโน่นนี่อยู่เนี่ยไม่ใช่มือของเรา ร่างกายที่ขยับอยู่เนี่ยเหมือนไม่ใช่ของเรา เหมือนจิตเราจะแยกออกมาดูร่างกายทำโน่นนี่นั่นแบบจู่ๆก็เป็นแบบนั้น แต่ไม่นานเท่าตอนเตรียมตัวจะนอนค่ะเลยไม่เป็นปัญหาเท่าไหร่เพราะมันก็สนุกแปลกดี จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 10:42:23

ความคิดเห็นที่ 49 ขอถามอีกหน่อยครับ ว่า อาการอย่างนี้คือเป็นสมาธิรึป่าวครับ "พอมือหมดความรู้สึก ก็นั่งไปเรื่อยๆ  รู้สึกตัวอีกที ก็งง ว่าตัวเองทำไรอยู่  ตัวเองอยู่ไหน  ตัวเองเป็นใคร  พยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก  จนหลุดออกมาถึงนึกออกว่า เรากำลังนั่งสมาธิอยู่นี่หว่า" บางทีไม่แน่ใจว่า อาการ ไม่มีสติยังงี้คือ มีสมาธิรึป่าว  เพราะปกติเวลาเรียนหนังสือการที่เราลืมตัวว่าเรียนอยู่ มันเรียกว่าไม่มีสมาธินี่นา แก้ไขเมื่อ 01 พ.ย. 55 23:29:26 จากคุณ : เกียดเกียด เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 23:22:51

ความคิดเห็นที่ 50 คุณจอมนาาางง นึกถึงมาสองวันแล้ว 555 เป็นไงมั่ง.. และแล้วเธอก็ปรากฏตัว ดีใจค่ะทียังปฏิบัติอยู่ สำหรับคำถาม คือช่วงเวลาที่เลิกนั่งสมาธิ แบบว่าหลังนั่งเสร็จแล้วเตรียมตัวจะหลับ สติมีนะคะรับรู้ทุกอย่างแต่จู่ๆก็รู้สึกเหมือนไม่มีตัวตน เย็นโล่งโหวงเหวง เหมือนวิญญาณจะหลุดอ่ะค่ะ เหมือนจะทิ้งสังขาร เหมือนอยู่ในความโล่งว่างเปล่าที่สสารรอบกายไม่ได้ยึดโยงกัน คือสักแต่ว่าเห็นแต่ไม่รู้สึกถึงความมีตัวตนของสสารรอบตัวเลยค่ะจนบางทีก็แทบไม่รู้สึกถึงลมหายใจและความมีตัวตนของตัวเองเลยด้วย สัมผัสได้ถึงความยิ่งใหญ่ของความว่าง ที่แบบแปลกๆ มันเป็นได้ค่ะ  คือเป็นผลของสมาธิ  ซึ่งอาจหมายถึงว่า ออกจากสมาธิไม่หมดค่ะ เวลาออก ต้องกำหนดให้ออกจากสมาธิ เมื่อออกมาแล้วทำความรู้สึกตัวให้ทั่วพร้อม สมมติว่าสมาธิเหมือนดูหนัง  ดูหนังจบแล้ว ยังอินอยู่หรือเปล่า หากหนังดราม่า เราก็ติดอารมณ์ที่ได้เสพไปเมื่อสักครู่ บางทีมีผลไปหลายชั่วโมง อารมณ์สมาธิที่ว่าเบาสบายนั้น เป็นสิ่งที่ดี แต่ว่า ความรู้สึกตัวทั่วพร้อมเป็นสิ่งที่ดียิ่งกว่าความสงบสุข หรือใจเบากายเบาอันเกิดจากสมาธิค่ะ ปัญญาที่มี ทำให้คุณจอมนางเอ๊ะ เอ๊ะ..ฉุกใจคิดว่า เอ..แบบนี้จะดีหรือเปล่า ก็ตอบว่าเป็นสภาวะธรรมดา แต่ว่าเราไม่ควรปล่อยให้เกิดโดยปราศจากการควบคุม มิฉะนั้นก็จะเกิดภาวะติดอารมณ์สุขของสมาธิได้นั่นเองค่ะ ถ้าถามเรานะคะ เราขอแนะนำให้ ออกจากสมาธิ ก็ออกจริงๆ  เมื่อนั่งสมาธิเสร็จแล้ว ก็อุทิศกุศล แล้วทบทวนผลของการปฏิบัติ แล้วออกมากำหนดความรู้สึกตัวให้ชัด สลัดอารมณ์ของสมาธิออกเสียค่ะ จะใช้เดินจงกรมเรียกสติก็ได้ ให้ทำความรู้สึกกายให้ชัด ทีนี้เวลานอน ก็ให้กำหนดความรู้สึกกายเสียก่อน จนหลับไป คือต้องบอกตัวเองว่า หมดเวลาแล้ว จะสุขอย่างไร ดีอย่างไร เมื่อหมดเวลา ให้กลับมาเป็นปกติ แม้อารมณ์ที่ว่าสุขและดีก็ไม่ยึด ไม่เคล้าคลึงในอารมณ์นั้น คำว่าละ ไม่เพียงแต่นิมิตต่างๆ ต้องละอารมณ์ด้วยค่ะ เมื่อหลับไปแล้ว ก็ควรจะมีสติอยู่เสมอ แต่ถ้าทำแบบนี้ ใหม่ๆ อาจจะเจอว่านอนไม่หลับ ซึ่งก็ไม่ต้องตกใจ ที่จริงคนทำสมาธิได้ดี นอนน้อยอยู่แล้ว หากจะหลับ ให้หลับไปกับสติ ดีกว่าหลับไปกับสภาวะไร้รูปทรงว่างเปล่าอย่างนั้นค่ะ สำหรับคนที่มีวาสนาทางเจโตสมาธิ  หากว่าไม่เดินจิตต่อ ไม่รักษาศีลและข้อวัตรให้สม่ำเสมอ แล้วเราฝึกสมาธิต่อมันจะหลงง่ายเลยค่ะ  โดยทั่วไปเขามักจะเดินให้เสมอกันทั้งสมาธิ สติ และปัญญา บางทีทำโน่นนี่อยู่ก็รู้สึกโล่งว่างเป็นวูบๆเหมือนกันค่ะ เป็นวินาทีที่ปิติสุขสัมผัสได้ถึงความยิ่งใหญ่ของความว่างนั้น ประมาณว่ามือที่จับโน่นนี่อยู่เนี่ยไม่ใช่มือของเรา ร่างกายที่ขยับอยู่เนี่ยเหมือนไม่ใช่ของเรา เหมือนจิตเราจะแยกออกมาดูร่างกายทำโน่นนี่นั่นแบบจู่ๆก็เป็นแบบนั้น แต่ไม่นานเท่าตอนเตรียมตัวจะนอนค่ะเลยไม่เป็นปัญหาเท่าไหร่เพราะมันก็สนุกแปลกดี สมาธิที่ทำต่อเนื่อง เมื่อถึงพร้อมเขาจะอยู่ที่จิต จิตนั้นเป็นจิตที่มีสมาธิเป็นบาทฐาน แม้ในช่วงระหว่างวัน หากว่าได้มีเวลาสงบเพียงระยะสั้นๆ ก็เหมือนการเข้าสมาธิได้เลย ทีนี้จุดที่ว่าจิตแยกมาดูกายทำโน่นทำนี่ ถ้าเรากำหนดเป็นผู้ดูต่อไปเรื่อยๆ ก็คือสตินั่นแหละ อันนี้เป็นสิ่งที่ดี อย่างเราเอง จิตเป็นสมาธิอยู่เสมอ อย่างน้อยในชีวิตประจำวัน จิตอยู่ในฌาน 1-2-3 ซึ่งจิตเขาจะทำงานเอง บางขณะที่ต้องใช้กำลังจิตมาก เขาสามารถอยู่ในฌานสี่ได้ แม้เพียงช่วงเวลาสั้นๆ แล้วเขาจะออกมาเพื่อทำงานต่อ อย่างนี้จึงเรียกวสี  ตัวสมาธิเองไม่มีประโยชน์ เหมือนเรามีน้ำมันเต็มถัง แต่ไม่ได้ขับรถ ก็ไม่เกิดประโยชน์ แต่ถ้าเราขับรถ เราจึงจะเข้าถึงคุณประโยชน์ของฌาน การขับรถแต่ละจังหวะ ใช้เกียร์ต่างกัน บางครั้งเราสอนหนังสือ หรือต้องพูดต่อหน้าคนมากๆ แล้วหมดกำลัง จิตเข้าสมาธิตรงนั้นเลย เหวอไปเลย พอเข้าแล้วดับ สองนาที เงยหน้าขึ้นมา.. หลงเลย กรูอยู่ไหนเนี่ย เป็นพิธีกร ชื่อผู้ร่วมเวทีเสวนาก็ไม่รู้ ดับหายหมด ทำไงล่ะ ต้องใช้ปฏิภาณแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไป จนจิตเขาถอยออกมาเป็นปกติ ความจำค่อยคืนกลับมา แต่เมื่อเป็นแล้ว คราวนี้เขาจะรู้เองว่า ต่อไปต้องทำกำลังไว้ก่อน เมื่อทำงานจะได้ไม่เจอภาวะน้ำมันหมดกระทันหัน แล้วถ้าเกิดน้ำมันหมด ต้องกำหนดสติก่อน อย่าหนีเข้าฌานลึก เดี๋ยวเหวออีก จะเสียบุคลิก 55 ภาวะของผู้ทรงฌาน มันไม่เหมือนคนปกติ เราต้องเรียนรู้ในการปรับกายปรับใจของเรา ให้เกิดความสมดุล พอดีกับธรรม เราไม่ได้ยึดสมาธิ เรายึดปัจจุบันขณะ แล้วปรับแต่งสมาธิและสติ ให้สมดุลสอดคล้องกัน ให้ระลึกเสมอว่า  สติเป็นสิ่งสำคัญที่สุด  สมาธิจะดีแค่ไหน หากปราศจากสติแล้ว ไม่มีคุณค่าอะไรสำหรับเราเลยค่ะ ดังนั้นถ้าต้องเลือก เราเลือกสติก่อน สติเป็นผู้รักษาจิต สติเป็นผู้ควบคุมสมาธิ ให้ "พอดีแก่การงาน" หากสมาธิมากเกินควร แม้แต่ฌานที่เป็นสิ่งที่ดี ก็จะสามารถสร้างปัญหาให้เราในระยะต่อไปได้ แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อมีปัญหาเกิดขึ้นมา เราก็ต้องแก้ไข เมื่อแก้ไขได้ ก็ผ่านสภาวะ และเดินต่อไปได้ เกิดการเรียนรู้ เป็นปัญญาขึ้นมานั่นเอง จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 07:35:16

ความคิดเห็นที่ 51 เราเข้าใจสภาวะคุณจอมนาง และจะไม่ก้าวล่วง แต่เราก็ต้องอธิบายตามหน้าที่ค่ะ คือครูอาจารย์เรา ท่านสอนให้ทำสมาธิและวิปัสสนาไปด้วยกัน สิ่งสำคัญอยู่ที่วิปัสสนา สมาธิเป็นบาทฐานของวิปัสสนา  แต่ถ้าเราเอาสมาธินำ แล้วไม่ได้เจริญวิปัสสนา  เราจะไม่รู้ทุกข์ จำได้ว่า ตอนฝึกใหม่ๆ เราอยากทำฌาน (ตอนนั้นอ่านหลวงพ่อสรวง ก็อยากทำมาก ฟังอาจารย์พูดถึงคุณประโยชน์ของฌาน ก็รู้สึกว่าคลายความกลัว หรือความไม่ชอบในฌาน กลายเป็นอยากทำจริงๆจังๆ)  แต่พอเริ่มทำ เจอปกาศิตจากอาจารย์ว่า "ห้ามทำฌาน" แถมอาจารย์ฟันธงด้วย ว่าเราวาสนาปัญญา  จ๋อยไปเลย.. (แอบอยากได้วาสนาเจโต 55)  ถามท่านสองครั้ง ท่านบอกว่า ให้เอาญาณ ไม่ให้เอาฌาน ตอนนั้นเรางง แต่ด้วยความเชื่ออาจารย์ ก็หยุดฝึกทำฌาน (แต่แอบทำบ้าง 555) ช่วงที่เริ่มทำฌานเป็นช่วงที่เจอสภาวะบีบคั้นมากๆ ผัสสะอารมณ์เพียบ  เราหนีเข้าฌานโดยไม่รู้ตัว เราเองคิดว่าเราไม่เคยทำฌาน แต่ฝึกนิดๆ หน่อยๆ ทำไมอาจารย์สั่งห้าม ในเมื่อท่านสอนคนอื่นให้ทำฌาน งงไปหลายวัน ปนความรู้สึกไม่พอใจนิดๆ แต่ยอม  พอในวันที่สามหรือสื่อ อาจารย์จึงบอกว่า "กูให้มาดูทุกข์ ให้รู้ทุกข์ ไม่ใช่ให้หนีทุกข์"  จิตถึงบางอ้อ..! เลย ท่านย้ำอีก วิปัสสนาแก้กรรม ไม่ใช่ฌานแก้กรรม วิปัสสนาแก้กรรมได้เป็นแสนชาติ ญาณเป็นเครื่องรู้  ให้รู้ทุกข์ เผชิญทุกข์ ถึงจะได้ญาณ  ไม่ใช่นั่งหลับตาแล้วจะได้ญาณ มารู้ทีหลังจากนั้นนาน จึงเข้าใจกระจ่าง   เมื่อคุณทำฌาน อำนาจของสมาธิ จะทำให้คุณรู้สึกอิ่มใจ หรือมีปีติหล่อเลี้ยง เย็นใจอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นเหมือนคุณอยู่บนแพ โอกาสที่จะถูกน้ำเปื้อน มีน้อยลง ยิ่งบางคนทำฌานเก่ง เหมือนขี่เรือยอร์ชเลย  รับรองว่าอยู่ในทะเลเป็นเดือนๆ ก็ไม่โดนน้ำ เมื่อไม่โดนน้ำก็ไม่รู้จักน้ำ อยู่ในทะเล แต่ไม่รู้จักทะเล  เป็นวาสนาและก็เป็นเครื่องกั้นในเวลาเดียวกัน คนที่บรรลุธรรมได้ ไม่ใช่เพราะขี่เรือยอร์ชค่ะ คนที่บรรลุธรรมได้ เปรียบเสมือน คนที่เจอน้ำ จมน้ำ สำลักน้ำได้ แต่จิตเขาไม่จมน้ำ  จมน้ำแต่ไม่กลัวน้ำ เพราะเขาเข้าใจความจริงเกี่ยวกับน้ำ พวกที่ขี่เรือ วิธีจะให้จมน้ำ ก็ต้องให้เจอพายุลูกโตๆ คือต้องผ่านมรสุม จึงจะมีโอกาสเรียนรู้ทุกข์ ถ้าบังเอิญวาสนาทำมาดี ไม่ได้เจอพายุอีก แกก็สบายอยู่ในเรือต่อไป ตายแล้วไปเป็นพรหมก่อนนะ  นานนนนเลย...  ลงมาอีกที ไม่รู้จะเกิดในสมัยที่มีพระพุทธเจ้าหรือเปล่านะ   ดังนั้นเมื่อเราทำฌาน เราต้องสำรวจตัวเองเสมอเลย สบายไปหรือเปล่า ในแง่ของมนุษย์และเทวดา ความสบาย ไม่ทุกข์ร้อน เป็นสิ่งที่พึ่งประสงค์ เป็นภาวะที่เรายินดีพอใจ  ในขณะที่เราไม่ยินดีพอใจเมื่อเจอความทุกข์ สำหรับพรหม เขาอุเบกขาตลอดไง จะดีไม่ดี เขาก็เฉยๆ ไม่เดือดไม่ร้อน รักษาใจเป็นกลางได้ตลอด เพราะอำนาจของฌาน แต่สำหรับผู้ที่จะถึงที่สุดแห่งทุกข์ ตามคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้านั้น แม้อุเบกขายังเป็นกิเลสเลยค่ะ พระพุทธเจ้าสอนให้ละ ทั้งความยินดี  ความไม่ยินดี แม้ใจกลางๆ ไม่ยินดียินร้าย ก็ละหมด ความต่างอย่างละเอียดคือสภาวะจิตที่เป็นปกติ เขาจะพร้อมรู้ รู้เมื่อความยินดีปรากฏขึ้น ตั้งอยู่ดับไป  รู้เมื่อเกิดความไม่ยินดี ความไม่ยินดีตั้งอยู่ดับไป รู้เมื่อจิตเฉยๆ ก็รู้อีกว่าเกิดขึ้นตั้งอยู่ดับไป ดังนั้นเขาจึงอยู่เหนือความพอใจไม่พอใจ  เพราะรู้ว่ามันเป็นธรรมดา มันมาแล้วก็ไป ไม่ได้ยึดติดในภาวะนั้น จนเกิดเวทนาสุข  เวทนาทุกข์ สภาวะของจิต มันก็อยู่เฉพาะหน้า ยังไงก็ได้ อะไรก็ได้ เมื่อเกิดทุกข์ ก็เข้าใจ ไม่ได้ทุกข์ไปกับสภาวะ   เมื่อเกิดสุข ก็ไม่ได้ฟองฟู  สุข รู้สุข แล้วละ สุข กลับมาอยู่กับความเป็นปกติของจิต ที่มันไม่มีอะไร มีแต่สติเป็นเครื่องรู้ตลอดเวลา ถ้าเราได้เห็นสภาวะที่เป็นปกติของจิตแล้ว  เราถึงจะใช้ฌานเพื่อแก้ไขอารมณ์จิตของเราได้อย่างมีประสิทธิภาะ เปรียบอีก เปรียบเสมือนฌานเป็นเกราะ  ห่อหุ้มจิตเรา  ความทุกข์มีทั้งที่อยู่ในจิตและอยู่นอกจิต คือเข้ามาจากข้างนอก หากเราทรงฌาน เกราะจะปิดกั้นความทุกข์จากภายนอก ไม่ให้เข้าถึงจิต เราจึงรู้สึกเป็นสุขตลอดเวลา  ส่วนความทุกข์ในจิต หากเราฝึกสติและวิปัสสนา เขาจะขึ้นมาตามเวลาของเขา  แต่หากเรามีสมาธิมาก ตัวรู้ไม่ทำงาน เราก็ไม่รู้อีกว่าในจิตก็ยังมีความทุกข์อยู่ด้วยนะ  กายเราเป็นก้อนทุกข์ จิตเราเป็นที่รวมของทุกข์ทั้งมวล  แต่เราไม่รู้ทุกข์ เพราะอำนาจแห่งฌาน แห่งปีติและสุข เขาเคลือบคลุมไว้หมดเลย เราจะคิดว่า เราสุขแล้ว สบายแล้ว ดีแล้ว.. เมื่อถึงตรงนี้ เราก็จะเป็นผู้ติดสุข เมื่อมีทุกข์เข้ามา เราดับได้เร็ว เราก็ยิ่งมั่นใจอีกว่า เราสบายแล้ว เราทำได้ดีแล้ว แต่จิตเราภายในเกราะนั้น เหมือนเดิมทุกอย่างเลย ยังมีทุกข์อยู่ข้างใน กรรมต่างๆ ยังไม่ได้เอาออกมาจากจิต ยังไม่ได้เอาออกมาเรียนรู้ให้เกิดปัญญา อย่างนี้ครูอาจารย์ท่านก็คงจะว่า "เสียเวลาไปอีกชาตินึง" อย่างกรณีเรา ท่านเห็นแววมาก่อน ว่าถีบออกมาจากเกราะ ให้คิดไปว่าชาตินี้คงทำสมาธิไม่ได้ แล้วให้เรียนรู้ทุกข์ให้เต็มๆ ทุกข์ให้มากๆ จะได้เกิดปัญญาไวๆ เมื่อเกิดปัญญาขึ้นมาแล้ว จะย้อนมาฝึกสมาธิ ฝึกฌาน ก็ไม่ยาก เพราะปัญญามีประโยชน์มาก เวลาจะใช้งานมันต้องอาศัยปัญญาเป็นตัวตั้ง ยิ่งทุกข์มามาก ยิ่งหลักแหลม กว้างขวางและลึกซึ้ง ท่านฝึกมาอย่างนี้ เราจึงไม่เคยติดฌาน ถ้าจะติด ก็ติดนิสัยมากกว่า เช่นจิตชอบหลบและหนี 55 ยามคับขัน หนีไว้ก่อน ปัจจุบัน เราก็ติดนิสัย ลุยทุกข์ทุกรูปแบบ แต่ในส่วนที่มันหนักๆ ยังมีแอบหนี แต่ครูอาจารย์ท่านเมตตาย้ำบ่อยๆ ต้องเอาให้ผ่าน อย่าหนี เราก็ค่อยๆ สู้ไปทีละสนาม เราเชื่อว่า พูดอย่างนี้ คุณจอมนางจะเข้าใจ ถึงจะมีเรือขี่ แต่ควรออกมาดูลมดูฟ้าบ้าง ออกมากระโดดน้ำบ้าง อย่างน้อย ในชาตินี้ ได้อัตภาพเป็นคน ซึ่งรู้ทุกข์ได้ถนัดๆ ควรแบ่งเวลามาทุกข์บ้าง นะจ๊ะ นะจ๊ะ วิธีง่ายๆ คือ เมื่อเกิดผัสสะเวทนา หรือทุกข์  ดูให้เห็นก่อน จะละ  เห็นชัดๆ แล้วจึงละ อย่าไปรีบละ หรือรีบตัด  เพื่อว่าเราจะได้ไม่ทุกข์ หรือไม่เป็นคนที่มีอารมณ์ต่างๆ ตามปกติของคน   อย่างน้อย ต้องให้ได้ขั้นต่ำนะคุณ   จึงจะคุ้มที่ได้เกิดมามีอัตภาพเป็นคน จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 08:12:02

ความคิดเห็นที่ 52 คุณเกียดๆ ขอถามอีกหน่อยครับ ว่า อาการอย่างนี้คือเป็นสมาธิรึป่าวครับ "พอมือหมดความรู้สึก ก็นั่งไปเรื่อยๆ  รู้สึกตัวอีกที ก็งง ว่าตัวเองทำไรอยู่  ตัวเองอยู่ไหน  ตัวเองเป็นใคร  พยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก  จนหลุดออกมาถึงนึกออกว่า เรากำลังนั่งสมาธิอยู่นี่หว่า" บางทีไม่แน่ใจว่า อาการ ไม่มีสติยังงี้คือ มีสมาธิรึป่าว  เพราะปกติเวลาเรียนหนังสือการที่เราลืมตัวว่าเรียนอยู่ มันเรียกว่าไม่มีสมาธินี่นา อันนี้แหละเรียกว่าไม่มีสติ  คือถ้ามีสติจะไม่หลงจ้ะ แม้จะเข้าฌาน 4 ก็ไม่หลงเลย แต่การทำงานสติต่างกัน ในฌาน 4 สติอยู่ที่จิต ดังนั้นเขาไม่มีภาวะของการหลง ที่เราเล่าข้างบน ก็เป็นภาวะที่คุณเจอ  เราขึ้นเวทีดำเนินการเสวนา เราก็สำรวมอินทรีย์ แต่เวทนาจากผู้คนบีบเรา จิตเราเด้งหนี วูบหายเลย เข้าฌาน 4 สติก็หายด้วย มันเร็วมาก เข้าฌานสี่ไปสักสามนาที ออกมาเบลอ 555 กาลเทศะ หายหมด เหมือนที่คุณเป็นเลย หลุดออกมา พบความจริงว่า กำลังอยู่บนเวที ถึงคิวแนะนำวิทยากร กร๊ากก... ทำไงล่ะ ลืมชื่อเขา แบบนั้นเลย นี่คือภาวะของสติหาย  ตกภวังค์ในฌาน  ตกทั้งๆ ที่ลืมตานั่นแหละ วิธีแก้ไขคือ กำหนดสติไว้ ยิ่งจะเคลิ้ม ยิ่งกำหนดสติ จี้ที่จิตเลย หรือกำหนดออกมารับรู้กาย แม้จะเจ็บ โอย.. แต่ก็ต้องใจแข็ง เพื่อให้สติมีกำลังความรู้สึกตัวทั่วพร้อม ระบบสัญญาทำงานเป็นปกติ ในแง่ของสัมมาสมาธิ ตามแนวทางของพระพุทธเจ้า บางคนจะเรียกสัมมาฌานอะไรก็ว่าไป  สติเป็นธรรมเอก ดังนั้นเมื่อเข้าฌานไปแล้ว แม้จะหมดความรู้สึกทางกาย มือชา ตัวชา ก็รู้ว่ามันชา จนกระทั่งจิตรวม เขาแยกจากกาย ออกมาเป็นจิตผู้รู้ เขาก็ยังสามารถรู้กายได้ เขารู้กาย รู้เวทนา แล้วละออกมา รู้จิต อยู่กับจิต เห็นสภาวะของจิตได้อย่างละเอียด ชัดเจน  เมื่อเขาจะถอยออก มาจากสภาวะของจิตที่เป็นสมาธิสมบูรณ์ ถอยลงมาทีละฌาน เขาก็รู้ว่ามันถอยออกมา แล้วก็ออกมารับรู้กาย ลมหายเขาก็รู้ ลมกลับมาเขาก็รู้  ถอยมาจนถึงฌานหนึ่ง ออกจากฌานก็เป็นปกติ เหมือนก่อนจะเข้าฌาน ไม่มีจุดไหนเลยที่หลง หรือมึน เบลอ ไม่รู้สึกตัวค่ะ ตามหลักการนี้ อาการที่คุณเป็น ไม่เรียกว่าไม่มีสติ แต่เรียกว่า สติไม่สมดุล สมาธิมากไป สมาธินำสติ จึงเกิดหลงขึ้นมา โมหะเข้าทันที เราต้องทำให้ภาวะหลงนี้ น้อยลงไป และกำลังสติเด่นขึ้นมา  จนกระทั่งเขาพอดีกัน สติ สมาธิ ปัญญา จำไว้ว่า สติเป็นผู้นำ ในทุกสถานการณ์  ต่อให้พระอรหันต์ผู้สิ้นกิเลส ก็ต้องอาศัยสติเป็นเครื่องอยู่  ลองไปศึกษาโพชฌงค์ 7  สติเป็นผู้นำในทุกๆ ธรรมเลยค่ะ ต่อให้เข้าอรูปฌาน สูงที่สุด สติก็ยังอยู่นะคะ ถึงสัญญาดับ สติก็ยังอยู่ ท่านที่ทำฌานเก่งเป็นวสี  การผ่านแต่ละช่วงนั้น มีความรู้พร้อม รู้ชัดอยู่ทุกขณะเลย แม้ในช่วงที่ดับหมด ก็รู้ว่าดับ ออกมาจากสภาวะดับ ก็รู้ว่าออก การปรากฏของสติจะคมชัดรู้อยู่ตลอด ไม่มีเผลอ หรือเบลอ หรือหลง สภาวะก่อนเข้าไปดับกับออกมา เสมอกันเลย ตรงนี้คือความสมบูรณ์แบบ ที่เราก็ต้องปรารถนาจะไปให้ถึง ทำฌานได้ ก็ว่าเก่งแล้ว แต่ยังมีเก่งกว่านั้นอีกค่ะ เส้นทางการเรียนรู้มีให้พัฒนาอีกเพียบเลยค่ะ เวลาเรามีสภาวะดี ตัวพองไปหาอาจารย์  ท่านจะบอกว่า ที่ทำมาที่เราว่าดีแล้ว สำหรับบัณฑิต ยังมีดีกว่านั้นอีก ยังต้องฝึกอีกเยอะเลย จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 08:29:17

ความคิดเห็นที่ 53 เออ..นึกออกอีกเรื่องนึง   กสิน กับฌาน กสิน 10 เป็นกรรมฐาน กองนึง กรรมฐาน 5 เป็นกรรมฐานกองนึง กรรมฐานมี 40 กองน่ะ กรรมฐาน เป็นวิธีการ  ฌาน หรือสมาธิ  เป็นผลจากวิธีการ เมื่อเราได้ฌานแล้ว กสินก็หมดประโยชน์ แต่เวลาที่ยังไม่ได้ฌาน กสินก็มีประโยชน์ ด้วยอำนาจของการฝึกกสิน นอกจากได้ฌานหรือสมาธิแล้ว ยังมีอานิสงค์เพิ่มเติมตามกลวิธีในการฝึกกสินด้วย กสินคือการเพ่ง  เมื่อเก่งเพ่ง ก็เกิดตาทิพย์หรืออะไรขึ้นมาได้ ด้วยอำนาจของกสินนั้นๆ เพราะการจะดูอะไร มันต้องใช้การเพ่ง การทำฌาน ก็ต้องเพ่ง แต่เพ่งภายใน ไม่ได้เพ่งภายนอก กสินเป็นการเพ่งภายนอก ปกติถ้าฝึกกสิน ตั้งรูปได้ก่อน เป็นอุปจารสมาธิ เพ่งจนรูปดับ เป็นอัปปนาสมาธิ เขาเรียกเพิกกสิน ครูอาจารย์บางองค์ สอนให้บางคนใช้กสินเป็นตัวเริ่มเพื่อให้เข้าสมาธิง่าย  ช่วยดับความฟุ้งซ่านได้ เมื่อได้ภาพกสิน เท่ากับประมาณฌานสอง จากนั้นก็ละกสิน แล้วทำฌานต่อ หรือทำสมาธิต่อ ไม่ได้ฝึกกสินจนจบกอง เพื่อจะเอาผลของกสินนั้น ในทางกลับกัน คนที่ได้ฌาน 4 แล้ว จะกลับมาฝึกกสินก็ได้ และง่ายมาก ได้ฌานสี่แล้ว บางองค์เล่าว่า ฝึกกสิน 10 อาทิตย์เดียวได้ ก็ยังมี เหมือนคนขับรถเป็น จะให้ไปขับรถอะไร ก็ใช้เวลาไม่นาน แค่เรียนรู้กรรมวิธีการใช้รถชนิดนั้นๆ  โดยหลักการพื้นฐานคือสมาธิเหมือนกันหมด หลวงพ่อมักให้กรรมฐาน 5 เวลาคนอยากทำสมาธิ ท่านบอกว่า กรรมฐาน 50 กอง เหมือนลำไย 40 ลูก  ถ้ามาหาท่าน ท่านให้ทำฌาน เหมือนเด็ดกิ่งลำไยมาทั้งพวง แล้วจะกิน ลูกไหน ก็เลือกกินเอา  แต่ส่วนใหญ่แล้ว เมื่อได้ฌาน เขาก็ไม่ได้สนใจจะกินลำไยหรอก เขาไปต่อวิปัสนา พาพ้นทุกข์กันมากกว่า ถ้าทำอรูปฌานได้แล้ว และติดที่จะทำอรูปฌาน ผลคือ รูปมันจะดับ กสินอะไรหายหมด ตั้งไม่ได้หรอก ถ้าจิตมีนิสัยแช่ ในอรูปฌานไปแล้ว ไม่ต้องพูดถึงอภิญญา 555  ชีวิตมีแต่ว่าง อยากจะทำอะไร ก็ใช้นึกเอาแทน  เช่นนึกคิดถึงคุณจอมนาง  คุณจอมนางก็มา ถ้าคุณจอมนางไม่มา ก็ไม่เป็นไร กร๊ากกก แล้วกสินนี่นะ ถ้าเคยทำได้แล้ว เป็นสมบัติส่วนตัว มันจะอยู่กับจิตนั้นจนดับ ทำได้ชาตินึง ใช้งานได้หลายชาติ แต่ก็ขึ้นกับว่าจะเอามันออกมาได้หรือเปล่า จิตคนเราเป็นคลังสมบัติ สมบัติทุกๆ ชาติอยู่ในคลังของจิต ทั้งความรู้ ทั้งบุญ ทั้งวาสนา ทั้งขยะ ทั้งกิเลส ตัณหา ทั้งกรรม อยู่ในจิตหมด ทำกรรมฐาน ทำให้เห็นจิต เข้าถึงจิต เรียนรู้สิ่งที่มีในจิต เพื่อละออกจากจิต จนจิตไม่เหลืออะไร แล้วธรรมจะเข้ามาแทนที่ จบข่าว จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 09:29:43

ความคิดเห็นที่ 54 เข้ามาอ่านค่ะ เราชอบความเห็นคุณ chaosy อ่านซ้ำไปซ้ำมา มันจะเห็นว่าเรากำลังเป็นแบบไหน แล้วจะเห็นทางออกมาได้เอง เราสงสัยตรงนี้อย่างนึง อยากจะทำอะไร ก็ใช้นึกเอาแทน  เช่นนึกคิดถึงคุณจอมนาง  คุณจอมนางก็มา ถ้าคุณจอมนางไม่มา ก็ไม่เป็นไร กร๊ากกก ^^^ อันนี้เรื่องจริงป่ะคะ คือเราเป็นแบบนี้บ่อยมาก แต่ก่อน ตอนยังไม่ลงมือปฏิบัติอะไรทั้งสิ้น บางที ลูกค้าบางคนที่ไม่เห็นนานแล้ว วันไหนที่เรานึกถึง ไม่เกินสองวัน ต้องโผล่มาตลอด เราแค่รู้สึกว่าบังเอิญนะ ไม่ได้รู้สึกอะไร แค่รู้สึก เออ แปลกแฮะ พอนึกถึงใคร ต้องโผล่มาแทบทุกราย ประมาณ 90% ได้ จนบางทีถ้าเผลอๆนึกถึงคนที่ไม่อยากเจอ ต้องรีบๆดับความคิด กลัวจะมา เรื่องฌานที่คุณ chaosy อธิบาย เราอ่านซ้ำๆไปมา จนเข้าใจล่ะว่ามันคืออะไร ชอบตรงที่บอกว่า พอรู้อะไร ต้องละไปเรื่อยๆ เราจะตัวเบาลงเรื่อยๆ แบบนี้สิ ทางที่ถูกต้อง ไอ้เพราะไม่ยอมละนี่แหละ ถึงติดแหงก ตอนนี้เข้าใจล่ะค่ะ ว่าทำไมถึงติด ตอนนี้เรื่องปฏิบัติก็โอเคแล้วค่ะ เวลาที่สมาธินิ่งๆ จิตมันมีพิจารณาธรรมบ้างเหมือนกัน แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเรา นิ่งก็ดี พิจารณาธรรมก็ได้ เพราะปกติก็ใช้วิธีพิจารณาธรรมในชีวิตประจำวันอยู่แล้วค่ะ จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 14:33:13

ความคิดเห็นที่ 55 มุขค่ะ มุข โธ่คุณ =U_U= PoRpLe จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 15:52:57

ความคิดเห็นที่ 56 นึกว่าเรื่องจริง จะได้ฝึกเรียกลูกค้าเข้าร้าน จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 17:55:48

ความคิดเห็นที่ 57 มีประสบการณ์นิดหน่อยเล่าสู่กันฟัง    .   .     .       . ไม่ใช่ฌาน หรือญาน  อย่างนั้นยังห่างไกล    ไม่ใช่นิมิต (ไม่เคยเจอ) นั่งๆไปใจมันไม่หยุดไม่นิ่ง   คิดเรื้องนั้น เรื่องนี้ไม่หยุดไม่หย่อน ดึงมาอยู่ที่ลมหายใจ เ  ข้  า . . .พุ  ท  ธ    อ  อ  ก  .  .  . โ  ธ  นับ  ๑ .    .   .   .    .    เ  ข้  า . . .พุ  ท  ธ    อ  อ  ก  .  .  . โ  ธ  นับ  ๒ นับได้ถึง ๓  ก็ไปคิดเรื่องโน้น  เรื่องนู้นอีก   ดึงจิตกลับมาที่ลมหายใจอีก วนเวียวอยู่อย่างนี้ 20นาทีจนเหน็บกินขา  ทนไปได้อีกนิด  เอาอย่างนี้ดีกว่า เอามือจับขาเหยียดออกไปทั้งสองข้าง   แล้วมากำหนดลมหายใจต่อ สักครู่หนึ่ง  พอหายเหน็บแล้วก็ดึงขากลับเข้าที่ กะว่าจะนั่งต่ออีกหน่อย ทีนี้พอใจออกไป คิดเรื่องนั้น เรื่องนี้อีก ไม่อยากตามดึงแล้ว  เปลี่ยนเป็นตามดูแทน         ดูไปติดๆดูไปเรื่อยๆว่าคิดเรื่องอะไร  ดีหรือไม่  ไร้สาระหรือไม่   ถ้าเป็นเรื่องดีๆมีสาระก็ตามดูต่อไป  ถ้าไม่ดี ไร้สาระ ก็ดึงจิตกลับมาที่ลมหายใจใหม่ ประมานครึ่ง ขม.ก็เลิก  ถ้ารวมเวลาสวดมนต์แปลด้วยก็ ชม.กว่า  พอละ อย่างที่เล่ามานี้เป็นอย่างไรบ้าง   ไม่รู้เมื่อไรจะได้มรรค ได้ผล   เพิ่งจะเอาเมล็ดฝังดิน  หวังจะกินผลซะแล้ว  จะงอกหรือเปล่ายังไม่รู้เลย จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 22:50:36

ความคิดเห็นที่ 58 คุณ =U_U= PoRpLe  ถ้าจะเรียกลูกค้า เรียกได้สิ เรื่องขายของนี่ อาจารย์สอนเคล็ดมาเยอะเลย วิธีเรียกลูกค้า 1) ต้องทำความสะอาด ร้านบ่อยๆ ต้องสะอาดอยู่เสมอเลย 2) เอาเสียงสวดมนต์มาเปิดบ้าง พระปริตรบ้าง อิติปิโสบ้าง เปิดให้กระแสในร้านเย็นสบาย 3) ระหว่างรอลูกค้า เดินจงกรมบ้าง ทำสมาธิบ้าง  ทำเสร็จออกมา ก็บอก ขายดี ขายดี   บางทีเวลาลูกค้ามา เราก็แผ่เมตตาให้ลูกค้าและอื่นๆ ที่มากับลูกค้า อาทิ เทวดาของลูกค้าเป็นต้น  เราแจกน้ำเย็นก่อนเลย  รับรองลูกค้าติดใจแน่   อาจารย์องค์นึงเล่าให้ฟังว่าสอนศิษย์ เขาขายของไม่ค่อยได้ มาหัดภาวนา ท่านว่าเดินจงกรมไปสิ ระหว่างรอ ไม่มีลูกค้าจะได้ปฏิบัติธรรม มีลูกค้าจะได้ขายของ   พอลูกค้าเข้าร้าน กุศลที่ทำเสร็จใหม่ๆ ให้แผ่ให้เทวดารักษาลูกค้า เดี๋ยวเขาติดใจ ก็อยากจะชวนลูกค้ามาเข้าร้านบ่อยเอง ก็ปรากฏว่า ศิษย์คนนั้นทำตาม ต่อมาก็ลูกค้าเข้าเยอะมาก จนไม่มีเวลาเดินจงกรม  เขาก็มาถามอีก ทำไงดีพระอาจารย์ไม่มีเวลาเดินจงกรมเลย ลูกค้าเยอะมาก 555 ต่อมาศิษย์คนนี้ก็ภาวนาดีมาก ลูกค้าแน่นร้าน ท่านก็เล่าขำๆ ว่า ในที่สุดคนนี้เลิกขายของไปเรยย 555 ภาวนาดีมาก หมดอยากซะงั้น ตอนนี้พระอาจารย์ท่านนี้อยู่อินเดีย   เอาเคล็ดมาเล่าให้ฟัง  ถ้าเคยอ่านหนังสือฝรั่ง ประเภทกฏแห่งแรงดึงดูด คุณ  =U_U= PoRpLe จะเก็ทว่า  "นึกเรื่องดีๆ เรื่องดีๆ ก็เข้ามาหาเราจ้า" ทางพุทธเรียกว่า "กุศลจิต" ไง  แต่อย่านึกด้วยโลภะนะ อิอิ.. จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 07:01:24

ความคิดเห็นที่ 59 คุณ P2wichai เชื่อมั้ยพี่ ปัญญาจะมาทีเผลอ  พี่เผลอๆ ได้ปัญญามาแล้วค่ะ เมื่อเราดึง แล้วมันเหนื่อย  มันไม่เวิร์ค พี่ก็รู้เองว่า ไม่ดึงดีกว่า ดูเฉยๆ ไม่เหนื่อยดี 555 พี่ได้ทราบเคล็ดลับนี้ด้วยตัวเอง ก็ที่บอกว่าไม่อยากตามดึงแล้ว เปลี่ยนมาเป็นผู้ดูแทนนั่นแหละพี่ ใช่เลย ! คือที่จริงการภาวนามันง่ายมากพี่ (แต่ตอนสมัยเราฝึกใหม่ๆ เราก็ว่ามันยาก ที่ว่ามันยากเพราะคิดว่ามันยาก ที่คิดว่ามันยากเพราะว่าเราอ่านมา ใครๆ เขาว่ามันยากทั้งนั้น) เมื่อทำได้ไปสักอย่างสองอย่างแล้ว เจอครูอาจารย์ที่ท่านสอนง่ายๆ เราเอาความคิดว่า "ยาก" ออกไปได้  เออ..มันง่ายแฮะ ที่ว่ามันง่าย ก็คือ ให้คิดซะใหม่ คิดให้มันง่ายๆ ค่ะพี่ การภาวนาเหมือนเลี้ยงเด็กเลยพี่  เรามีเด็กเล็กๆ วัยกำลังซน คือจิตของเรา เราทำกับเด็กอย่างไร ก็ทำกับน้องจิตของเราอย่างนั้นเลย จิตบางคนเหมือนเด็กดื้อ บางคนก็เป็นเด็กว่าง่าย ก่อนอื่นเราต้องรู้จักเด็กของเราก่อนว่านิสัยเป็นอย่างไร  ชอบอะไรไม่ชอบอะไร ในเวลาที่เราเลี้ยงเด็ก เราต้องอาศัยผู้ช่วยด้วย อาศัยพี่เลี้ยง ดังนั้นเราต้องฝึกพี่เลี้ยงขึ้นมา ควบคู่กันไปด้วย  พี่เลี้ยงก็คือคุณพี่สตินั่นเอง พี่ก็แค่เอาคุณพี่สติ ตามดูน้องจิต น้องจิตหนีไปคิด คุณพี่ก็แค่ดึงเบาๆ (อย่าดึงแรง เด็กมันไม่ชอบ มันจะต้าน ยิ่งดึงเหมือนยิ่งยุ เขายิ่งดิ้นหนี)   ที่พี่ทำมาก็เป็นการเลี้ยงเด็กที่ดีแล้ว คือไม่ห้ามเข้า แต่ว่าตามดูเขาว่าจะคิดไปท่าไหน ถ้าคิดไม่ดี ก็กระตุกกลับมา ถ้าคิดดีก็ยอมเขาหน่อย ขั้นต่อไป คุณพี่ลองไม่ตาม คุณพี่อยู่กับจุดๆ นึง สมมติเป็นห้อง ห้องนี้คุณพี่สร้างขึ้นด้วยการภาวนา จะดูลมพร้อมนับเลขก็ได้  หรือคุณพี่จะลองบริกรรมแบบที่หลวงพ่อสอน ท่านจะสอนอิทธิบาท 4 เพื่อหวังผลให้อาหารจิตด้วย  เราก็บริกรรมไป ทีนี้ พอน้องจิต แว่บออกไป คุณพี่ไม่ต้องตาม คุณพี่ใช้พี่เลี้ยง พี่สติรู้ว่า น้องจิตแว่บ รู้ปั๊บ คุณพี่ก็บริกรรมต่อไป หรือดูลมต่อไป  คุณพี่ไม่ออกไปดูเขา พอรู้ปั๊บ เราบริกรรมต่อ ไม่สนเขาว่างั้น พอแว่บอีก ก็รู้อีก รู้ปั๊บ ก็กลับมาที่หลัก หรือห้องของการบริกรรม ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนรู้สึกเหนื่อย  ค่อยปล่อยเขาตามใจ แล้วก็ไปตามดูเขา คือเด็กของเรา ถ้าฝืนมากๆ เขาจะงอแง  เราฝึกฝืนเขา ทีละน้อยค่ะ ฝืนบ้างปล่อยบ้าง เวลาที่เหลือก็สวดมนต์ หรือเดินบ้าง เมื่อเรานั่งสมาธิ ใหม่ๆ ไม่ได้สมาธิ แต่สิ่งที่เราได้ยิ่งกว่าสมาธิ คือได้ดูธรรมชาติของเราเอง นั่งดูน้องจิต ศึกษาเขา ว่านิสัยเขาเป็นไง ชอบคิดเรื่องอะไร สมัยใหม่ๆ เราเห็นเลยว่า น้องจิตเราชอบคิดเรื่องไม่ดี 555  เรื่องดีตั้งพะเรอที่ทำ พอเวลาทำสมาธิ คิดแต่เรื่องไม่ดี งานไม่เสร็จมั่ง อะไรมั่ง.. หรือไม่ก็คิดเรื่องคนอื่น เรื่องคนอื่นพูดกับเราทำกับเราไม่ดีมั่ง ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่สบายใจ  ทำตัวเองชัดๆ พอเราเห็นทุกข์เห็นโทษของการคิด เราก็เริ่มจะฝึกหยุด  หยุดคิด หยุดด้วยสติ พอรู้ว่าคิดปั๊บ หยุดก่อน หยุดเบาๆ จะใช้การหายใจเข้าลึกๆ หรือว่าใช้การทำความรู้สึกตัวก็ได้ แต่เราไม่ได้ไม่ชอบความคิดนะ คือมันดูจนเห็นแล้วว่านิสัยเราเป็นอย่างนี้ เราจะเลิกนิสัยล่ะ เราจะฝืนล่ะ แต่ว่ารู้สันดานตัวเองอีก  ว่าฝืนมากไม่ได้ มันจะทำตรงข้าม เหมือนควายเลย ดึงไปข้างหน้า มันจะสู้  ดังนั้นต้องเริ่มจากค่อยๆ ฝึกหยุดก่อน คิดปั๊บรู้ปุ๊บ  ถ้าเราตามดู เราก็ตามได้ แต่ว่าไม่ตามไกลนะ ถ้าออกไปนอกห้อง เราดึงกลับมา  หลังๆ นี่เด็กเขาจะเริ่มเชื่อง เริ่มนิ่งขึ้น ตอนที่ได้รู้ความจริงชัดๆ ในเรื่องนี้  ตอนนั้นตั้งใจว่าจะนั่งสมาธิ 1 ชั่วโมง แต่มันไม่ได้เรื่องเลย เพราะคิดฟุ้งซ่านตลอด  ไอ้เราก็นิสัยจะเอาชนะ  นั่งหลายวัน แพ้ฟุ้งซ่าน เลยฮึดใหม่  กรูจะนั่ง 1 ชั่วโมง ถ้าฟุ้งก็จะนั่งฟุ้ง  ได้ชั่วโมงก็ยังดี ไม่ได้สมาธิไม่เป็นไร ก็นั่งเลยค่ะ ทุกๆ คืน จะเข้าสู่การทรมาณตัวเอง ตอนแรกที่ตั้งใจนั่งสมาธิแล้วนั่งไม่ได้ มันหงุดหงิด จิตตก แต่พอปรับโจทย์ บอกตัวเองว่า ช่วงนี้จะบังคับตัวเองให้นั่ง ส่วนนั่งแล้วจะคิดฟุ้งซ่านอะไร ก็ไม่ว่ากัน จะนั่งดูมันฟุ้งไปนี่แหละ ปรากัดว่า.. มันสบายใจขึ้น เพราะเราไม่คาดหวังผล เราเอาแค่ "ได้นั่ง"  ดูไปดูมา เกิดผู้รู้ตั้งมั่นขึ้นมาเอง คือผู้รู้น่ะมันมีอยู่แล้ว แต่เราไม่รู้เอง  ไม่รู้ว่ามันมี พอเราลดความอยาก ผู้รู้ปรากฏขึ้น ก็นั่งดูมันคิดไป   แบบที่ พี่วิชัยทำเลย ดูเขาคิด แต่ถ้าเขาคิดเลอะเทอะ ก็หยุด ทำไปได้สักระยะ ไปกราบอาจารย์ ได้ยินอาจารย์บอก นั่งสมาธิ พอขยะเศษใบไม้ลอยขึ้นมา ก็ตักออก คือ "รู้" ตักออกไปเรื่อย ก็เบาขึ้นเอง ได้กำลังใจมาเลย กลับมานั่ง นั่งจนเห็นว่า ความคิดมีทั้งเข้ามาจากข้างนอก และผุดขึ้นมาจากจิต ก็นึกได้ว่า นี่เองที่อาจารย์สอนให้ถือศีล 8 เพราะจะได้ลดการนำเข้า ก็ลองถือศีลแปดที่บ้านด้วย ได้ผลเลยค่ะ พอลดการนำเข้า เรื่องที่คิดก็น้อยลงจริง ถัดจากช่วงนี้ ก็เข้าสมาธิได้บ้าง แม้ช่วงสั้นๆ แต่มีกำลังใจที่จะทำต่อ ตอนหลังได้เคล็ดลับอีก อาจารย์อีกองค์สอนว่า กลับจากทำงาน หรือก่อนจะนั่งสมาธิ ให้กำจัดผัสสะเวทนาอารมณ์ที่รับมาระหว่างวันออกก่อน ที่จะเริ่มภาวนา ท่านสอนให้ทำความสะอาดบ้าน ปัดกวาดเช็ดถู ระหว่างที่ล้างจาน ก็คิด ก็ปล่อยให้คิดไป กวาดบ้านก็บริกรรมบ้าง จากนั้นก็อาบน้ำ แล้วสวดมนต์ นั่งสมาธิ ดีขึ้นเหลือเชื่อเลย เหมือนว่าคิดจนเหนื่อยไปแล้ว  พอมานั่งสมาธิ เลยขี้เกียจคิดขึ้นมาซะอย่างนั้นค่ะ ใช้เวลาถึง 2 ปี กว่าจะ "ควบคุมความคิด" ได้   แต่ในระหว่างสองปีนั้น เรียนรู้สนุกเลย ในเรื่องกลไกการคิดของตัวเองนี่น่ะ มันมหัศจรรย์จริงๆ ประเด็นสำคัญ คือเราเองนั่นแหละที่ไปฝึกตัวเองให้คิด 555   เข้าใจผิด ก็ฝึกตัวเองมาผิดๆ ตั้งแต่เด็กจนโต จิตไม่ว่างเว้นจากความคิดเลย  การภาวนาที่เราชอบที่สุด คือการทำงานบ้าน ทำงานวัด จนถึงทุกวันนี้ให้นั่งสมาธิเฉยๆ ก็ยังไม่ชอบเท่ากับกิริยาที่เคลื่อนไหว  เพียงแต่เราไม่ได้ฝึกภาวนาเคลื่อนไหว เป็นรูปแบบ อย่างเช่นแบบหลวงพ่อเทียน เราไม่เคยฝึก นิสัยเราไม่ชอบเคลื่อนไหวร่างกาย เคลื่อนไหวแต่ความคิดอ่ะนะ  แต่ถ้าทำงาน ทำความสะอาด หรือทำงานที่ไม่ต้องใช้ความคิด เราจะชอบ เพราะเหมือนได้งานไปด้วย ก็เอาอุบายนี้มาจัดการกับเจ้าเด็กซนของเราค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 07:37:31

ความคิดเห็นที่ 60 พรุ่งนี้ใครว่าง เชิญมาร่วมกิจกรรม "ธรรมะสุขสันต์วันอาทิตย์" กันที่วัดตรีวิสุทธิธรรมค่ะ รายละเอียด เชิญดูที่กระทู้นี้ได้เลยค่ะ http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y12876504/Y12876504.html จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 11:31:14

ความคิดเห็นที่ 61 เอาป้ายมาแปะฝากไว้นิด เผื่อขี้เกียจคลิ๊ก จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 11:32:17

ความคิดเห็นที่ 62 ขออนุโมทนาบุญกับคุณchoasy และคุณP2wichai และทุกๆท่านด้วยนะคะ ดิฉันทำบาปมาและกรรมมาเยอะในชาตินี้ แต่ก็อยากมีใจที่สงบ ปล่อยวาง เพราะดิฉันก็ไม่รู้ว่าจะตายวันไหน ไม่มีอะไรแน่นอน จึงอยากรีบสร้างกรรมดี  ได้ประโยชน์มากค่ะสำหรับสิ่งที่มาบอกต่อกัน จากคุณ : ampnarak เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 13:42:06

ความคิดเห็นที่ 63 ขออนุโมทนาสาธุด้วยครับ.. เวลานั่งสมาธิ ... ถ้าสติมาก จะแข็งแน่น ทื่อๆ พอจะวูบลงไป มันก็ไม่ลง ดิ้นหลุดออกมาอีก... ก็ต้องผ่อนลง คือยังมีความเพียร แต่เพียรแบบนุ่มๆ.. แบบเบาๆ ละเอียดๆ ค่อยๆผ่อนลงไป.... *อาการนี้เคยเจอตอนทำแล้วไม่ค่อยไปถึงไหน... พอคิดว่าจะถอยสมาธิแล้วนะ.. ไม่มีความตั้งใจแล้ว...เริ่มผ่อนคลาย จิตกลับรวมวูบลงไปซะงั้น... ถ้าสมาธิมาก จะวูบๆลงไปท่าเดียว..เหมือนถูกอะไรดูดลงไป...จับต้นชนปลายไม่ถูก..สติตามไม่ทัน พอวูบไหลลงไปจนหมดแรงสมาธิในช่วงนั้นๆ แล้วก็หยุดอยู่ ทีนี้ตื่นเต้นจิตกระเพื่อม... กระเด้งกระดอนยังกะหัวใจจะหลุดจากหน้าอก... โฉ่งฉ่างอยู่อย่างนั้น..ไม่ราบเรียบ..สงบได้ยาก...ก็ค่อยๆประคอง...ตั้งสติ แล้วก็เรียบๆมากขึ้น... อาการนี้เจอจนหายตกใจไปเอง..ตอนหลังจะเด้งก็เด่งไป เด้งให้ตายก็ช่าง เดี๋ยวก็หายเอง จากคุณ : BlueDelphi เขียนเมื่อ : 29 พ.ย. 55 21:26:33