PANTIP.COM : Y12819894 ท่านว่าสิ่งศักดิ์สิทจะช่วยใครครับ []

ความคิดเห็นที่ 7

ช่วยข้อ 1 เพราะข้อ 2 เขาช่วยตัวเองได้

ในความเป็นจริง สมัยพุทธกาลมีคนประเภทที่ 1 อยู่มาก และเขาเหล่านั้นล้วนไปสวรรค์
เพราะว่าพระรัตนตรัยไม่ใช่แค่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ แต่เป็นที่พึ่งอันสูงสุด แม้ทำเพียงขอถึง
ก็ยังเพียงพอต่อการไปสู่สุคติ

ตรงกันข้าม บุคคลในข้อ 2 หากทำเพราะมีปัญญา ก็ไม่มีปัญหา แต่ถ้าทำเพราะคิดว่าตัวเองแน่
ตัวเองเก่ง ไม่รู้จักว่าพระรัตนตรัยคืออะไร มีคุณแค่ไหน ต่อให้ช่วยผู้อื่นมากเท่าไร
ก็ไม่สามารถช่วยให้ตัวเองไปสุคติได้ และมีคนประเภทนี้ไปนรกกันเยอะ

ความเป็นจริงการมีปัญญานั้นดี แต่หากไม่ใช่ปัญญาระดับเห็นมรรคเห็นผลแล้ว
ก็ยังเอาตัวรอดไม่ได้ เพราะเหตุนี้ความศรัทธาจึงเป็นสิ่งสำคัญ เรื่องนี้มีกล่าวไว้เยอะ
ในพระไตรปิฎก ไม่มีส่วนไหนบอกว่าให้ศรัทธาน้อย ๆ เพียงแต่ถ้าศรัทธาแล้วไม่มีปัญญา
ก็งมงาย แต่ถ้ามีปัญญาแล้วไม่มีศรัทธา มันก็งมโข่งอยู่อย่างนั้น

คนมีศรัทธามากแต่ปัญญาน้อย หากศรัทธาถูกที่ก็รอดกันเกือบหมด
แต่คนมีปัญญาแล้วไม่มีศรัทธานี่ ลงข้างล่างเกือบหมด เพราะว่ามีปัญญาแล้วถือตัว
มีปัญญาแล้วคิดว่าไม่ต้องพึ่งใคร ไม่ต้องพึ่งอะไร แต่ว่าตัวเองยังไม่พ้นจากอำนาจกิเลส
จะไม่ต้องพึ่งพระรัตนตรัยได้อย่างไร คิดว่าจะช่วยคนอื่นได้ ก็ช่วยได้แค่ผิวเผิน
ไม่สามารถช่วยให้ใครพ้นทุกข์ได้จริงรวมทั้งตัวเองด้วย

ตัวอย่างเช่น มีข่าวมากมายที่มีคนจิตเมตตานำสุนัขและแมวมาเลี้ยงไว้เต็มบ้าน
แต่แค่จิตเมตตามันไม่พอ ผลปรากฏว่านานไปเงินก็หมด ไม่มีเงินซื้อข้าวมาเลี้ยง
ต้องวุ่นวายขอรับบริจาค สุดท้ายก็ต้องปล่อยสุนัขและแมวนั้นไปตามยถากรรม
กลายเป็นปัญหาใหญ่โตเพราะมีสุนัขและแมวจำนวนมากถูกปล่อยออกมาพร้อมกัน
อย่างนี้เขาเรียกว่าเตี้ยอุ้มค่อม พากันไปไม่รอด ตัวเองก็ไม่รอด

ปัญญาแรกที่ควรจะมี คือปัญญาที่รู้ว่าควรจะศรัทธาใคร ศรัทธาสิ่งใด ศรัทธาอย่างไร
เพื่อที่ว่าศรัทธานั้นจะเป็นเข็มทิศเพื่อนำไปสู่ทางที่ถูกต้องสมบูรณ์ในที่สุด
ผู้ที่มีปัญญาน้อยในปัจจุบันชาติ ได้แต่ขอนี่แหละ ในอนาคตเขาจะมีปัญญามาก
เพราะว่าเขาศรัทธาข้ามชาติ เกิดไปกี่ชาติก็เจอพระพุทธศาสนาอีก
พอเจอบ่อย ๆ จากที่ศรัทธาอย่างเดียว ใจก็จะเริ่มตกตะกอน กิเลสจะค่อย ๆ ร่อน
จนปัญญาแก่กล้า คิดอยากรักษาศีล คิดอยากปฏิบัติธรรมขึ้นมา เป็นขั้นตอนไปอย่างนี้

แต่คนที่มีปัญญาหลาย ๆ คน มักจะคิดว่าเขาเหล่านี้ไร้สาระ และคิดแต่จะพึ่งตัวเอง
เพียงแต่ว่ายังทำตัวเองให้ศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้ จึงพึ่งพาไม่ได้จริง ไปช่วยใครก็ช่วยได้นิดเดียว
อย่างเราจะให้เงินขอทาน เราต้องให้สักเท่าไรเขาถึงจะหายจน ให้ทั้งชาติก็ไม่หายจน
แต่ถ้าให้ความรู้ก็พอไปไหว แต่ใครล่ะจะอดทนมาสอนให้ขอทานลุกขึ้นมาทำงาน
เอาเข้าจริงแล้ว ก็ไม่มีใครช่วยเขาได้จริง ช่วยได้ไม่เท่าไร และมักช่วยข้ามชาติไม่ได้
และเอาเข้าจริงตัวเองก็ยังไม่รอดเลย ทุกคนต้องดิ้นรนกันอยู่ทั้งนั้น
แม้แต่มหาเศรษฐีระดับโลกก็ยังมีปัญหาและความทุกข์ที่แก้ไม่ตกกันทั้งสิ้น

เพราะฉะนั้น อย่าไปดูถูกคนที่เขาเอาแต่ศรัทธา เพราะเราเห็นเขาแค่ตอนนี้
ซึ่งถ้าเราดูในพระไตรปิฎก ผู้ที่เป็นแบบนี้มีเยอะ โดยเฉพาะบุพกรรมของพระอรหันต์แต่ละรูปในอดีตชาติ
ก็ล้วนแต่เริ่มจากศรัทธาก่อนทั้งสิ้น ไม่มีใครเริ่มฉลาดเริ่มมีปัญญามาแต่ต้น
ส่วนคนที่คิดว่าเขาเหล่านั้นไร้สาระ คิดว่าตัวเองดีกว่า มีปัญญามากกว่า
หลาย ๆ ท่านกลับมีอนาคตที่แย่กว่าผู้อื่น

อย่างไรก็ดี เราควรมีปัญญารู้จักแยกแยะในระดับเบื้องต้นว่าควรศรัทธาสิ่งใด
เพราะหากมีแต่ศรัทธาแล้ว มันก็อันตราย เพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่ศรัทธาไปนั้น
จะส่งผลดีหรือส่งผลร้าย แต่การมีปัญญาอยู่บ้าง แล้วดูถูกศรัทธาของผู้อื่น
เป็นสิ่งที่ไม่ควรกระทำ เพราะเรายังไม่ใช่ผู้รู้แจ้งอย่างพระพุทธเจ้าหรือพระอรหันต์
ทางที่ดีเราก็ทำตามทางของเรา เขาก็ทำตามทางของเขาดีกว่า อย่าไปดูถูกกัน
เพราะยังไม่มีอะไรบ่งบอกได้เลยว่าสุดท้ายปลายทางของชีวิตแล้ว ใครจะดีกว่าใคร

จากคุณ : พักผ่อน

เขียนเมื่อ : 21 ต.ค. 55 23:14:36