ชื่อกระทู้อาจดูเหมือนกวนๆ แต่ผมไม่ได้ตั้งใจจะมากวนนะครับ อาจจะเขียนพร่ำเพ้อยาวซักหน่อย ถ้าขี้เกียจอ่านจะตอบคำถาม(หัวข้อกระทู้)เลยก็ได้นะครับ ไม่ได้เสียหายแต่อย่างใดครับ
มนุษย์เกิดมาเพื่ออะไร? มันเป็นคำถามคาใจผมมาได้ระยะหนึ่งแล้ว ว่ากันตามตรง ผมคิดว่าโลกนี้แม้จะไม่มีมนุษย์ ก็น่าจะดำรงอยู่ได้ และอาจจะดำรงอยู่ในสภาพที่ดีกว่านี้ด้วย ในกรณีที่ไม่มีสิ่งทรงภูมิปัญญาอื่นวิวัฒนาการขึ้นมาแทนที่มนุษย์นะครับ
การคงอยู่ของมนุษย์ที่ผ่านมาก็มีแต่จะทำลาย ล้างผลาญ ถ้าจะวาดป็นห่วงโซ่อาหารแล้วมนุษย์เรานี่แหละที่อยู่สูงสุด สัตว์อย่างมากก็แค่กินสิ่งมีชีวิตอื่นประทังชีวิต แต่คนเราสามารถทำลาย คนอื่น สัตว์อื่น หรือแม้แต่สิ่งของอื่นๆ ไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อม เพื่อความละโมภส่วนตัวเท่านั้นเอง
พอผมมาพิจารณาตัวเองดูแล้ว การที่ผมจะดำรงชีวิตอยู่ได้ ตอนนี้ก็ต้องอาศัยเงิน ซึ่งก็เป็นเงินทุนของมหาวิทยาลัย ซึ่งก็ผ่านการขูดรีดจากค่าเทอมที่นักศึกษาอื่นๆต้องจ่ายนั่นแหละ ข้าวที่กินอยู่ก็ไม่แน่ใจนักว่าชาวบ้านที่เป็นคนปลูกจะมีกินมีใช้หรือเปล่า เงินที่จ่ายไปนั้นตกไปที่พ่อค้าเท่าไหร่ โรงสีเท่าไหร่ ตกไปถึงคนที่ลงแรงจริงๆเท่าไหร่ นี่ยังไม่นับพวกสิ่งของเครื่องใช้ต่างๆที่ใช้อยู่ก็ผ่านโรงงานมาทั้งนั้น ผ่านมาหลายต่อ แต่เบื้องล่างแล้วสุดท้ายก็เป็นคนด้วยกันนี่แหละต้องออกแรงทำงานทั้งๆที่ได้เงินไม่ได้คุ้มค่าหรือเท่าเทียมกันเลยแม้แต่น้อย แต่ก็ต้องทำเพื่อให้มีชีวิตรอด ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างที่ส่งทอดต่อขึ้นมาเช่นนี้
เรื่องเหล่านี้ทำให้ผมรู้สึกว่าการดำรงอยู่ของเรามันต้องเบียดเบียนสิ่งต่างๆมากมายไม่ว่าทางตรงหรือทางอ้อมทุกวันนี้ผมพยายามเดิน ใช้จักรยานแทนการใช้รถยนต์หรือมอเตอไซ พยายามกินให้พอดี ใช้ของให้คุ้มค่าที่สุด ใช้เงินให้คุ้มค่าที่สุด แต่ยิ่งทำยิ่งรู้สึกเหมือนว่ามันไม่ได้ช่วยอะไร คนอื่นๆยังไงเค้าล้างผลาญกันต่อไป ผมปั่นจักรยานแทบตาย เพื่อลดการใช้พลังงานที่เบียดเบียนโลกใบนี้ แต่พอมาเห็นเด็กแว๊นขับมอเตอร์ไซแว๊นกันไปมาอวดสาวแล้วมันทำให้ผมรู้สึกว่าที่ผมทำไปมันช่างว่างเปล่าเหลือเกิน ผมพยายามใช้ชีวิตให้เบียดเบียนผู้อื่นน้อยที่สุด แต่สุดท้ายแล้วผมก็ไม่อาจทำได้ ผมไม่อาจควบคุมตัวเองได้ตลอดเวลา และเผลอเรอที่จะทำตามใจตัวเองโดยที่ไม่สนใจผู้อื่นบ้างในบางที สุดท้ายทั้งตัวผมและเพื่อนร่วมโลกทั้งหลาย ก็ทำให้ตัวผมเองนั่นแหละหมดหวัง
สิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวันมันบั่นทอนผมลงไปทุกวันๆ พอได้ผ่านการครุ่นคิดมากมาย ทำให้ผมรู้สึกว่าถ้าหากเราไม่มีชีวิตอยู่ ถ้าหากเราไม่ต้องดำรงอยู่บนโลกใบนี้ เราก็คงไม่ต้องไปเบียดเบียนใครอีก พอคิดแบบนั้นมันก็ยิ่งทำให้อะไรๆแย่ลงไปอีก
ผมพยายามที่จะปล่อยวาง แต่การปล่อยวางไม่สนใจเรื่องเหล่านี้มันก็เหมือนเราเห็นแก่ตัว จะให้คนอื่นเป็นทุกข์ก็ช่างมันอย่างนั้นเหรอ เราจะไปปล่อยวางเรื่องเหล่านั้นได้ยังไง ถ้าการดำรงอยู่ของเราก็ยังเบียดเบียนผู้อื่นอยู่ดี
สรุปง่ายๆคือผมเป็นคนอ่อนแอห่วยแตกที่ไม่อยากจะใช้ชีวิตแบบทำร้ายใครเลย แต่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ อยากจะหายไปจากโลกใบนี้ก็ทำไม่ได้ จะให้ฆ่าตัวตายก็กลัวเจ็บอีกและคงไม่คิดจะทำเพราะทำแล้วสุดท้ายก็เป็นการทำร้ายผู้อื่นอยู่ดี ตอนนี้พยายามจะหาเหตุผลว่าทำไมเราต้องเกิดมาบนโลกใบนี้ ทำไมเราต้องดำรงอยู่เพื่อทำร้ายคนอื่นแบบนี้
" ทำไมมนุษย์จึงจำเป็นต้องพยายามที่จะมีชีวิตอยู่? "
" มนุษย์เรานั้นเกิดมาเพื่ออะไรกันแน่? "
ศาสนาไหนก็ตอบได้นะครับ ผมก็ไม่เกี่ยงอยู่แล้วครับ ผมอยากทราบแนวความคิดของแต่ละศาสนาด้วยซ้ำว่ามีคำตอบให้กับคำถามเหล่านี้หรือไม่? อย่างไร? หรือจะตอบตามความคิดของตัวเองก็ได้นะครับ ผมอยากเห็นแนวความคิดของหลายๆคนในนี้ครับ หวังว่าผมคงเลือกถามไม่ผิดที่นะเนี่ย ถ้ามันผิดที่ผิดทางเดี๋ยวผมค่อยย้ายไปถามที่อื่นต่อไปครับ
ขอบคุณที่ให้ผมระบาย และขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำตอบครับ
ปล.ขออภัยที่ Edit เยอะมาก เพราะไม่รู้ว่าพันทิปแก้ข้อความแล้วมันจะพังแบบนั้น ขอโทษจริงๆครับ
แก้ไขเมื่อ 23 ต.ค. 55 04:48:30
แก้ไขเมื่อ 23 ต.ค. 55 04:47:05
แก้ไขเมื่อ 23 ต.ค. 55 04:40:49
แก้ไขเมื่อ 23 ต.ค. 55 04:40:18
มนุษย์เกิดมาเพื่ออะไรครับ?
