ความคิดเห็นที่ 1 คำว่า พ่อแม่เป็นพระพรหมของลูก มีที่มาจากพระไตรปิฎก ในคัมภีร์พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย อิติวุตฺตกะ พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๕ ข้อที่ ๒๘๖ ซึ่งมีที่เป็นบาลีและคำแปล ดังต่อไปนี้            พรัหมาติ มาตาปิตะโร   ปุพพะจะริยาติ วุจจะเร อาหุเนยยา จะ ปุตตานัง ปะชายะ อะนุกัมปะกา ตัสมา หิ เน นมัสเสยยะ สักกะเรยยะ จะ ปัณฑิโต อันเนนะ อะโถ ปาเนนะ วัตเถนะ สะยะเนนะจะ อุจฉาทะเนนะ นะหาปะเนนะ     ปาทานัง โธวะเนนะ จะ ตายะ นัง ปาริจะริยายะ            มาตาปิตูสะ ปัณฑิตา อิเธวะ นัง ปะสังสันติ              เปจจะ สัคเค ปะโมทตีติ   แปลว่า   มารดาและบิดาเรากล่าวว่า เป็นพรหม เป็นบุรพาจารย์ เป็นอาหุไนย บุคคล(เป็นผู้ควรแก่การนอบน้อม) ของบุตร เพราะเป็นผู้อนุเคราะห์บุตร เพราะเหตุนั้นแหละ     บัณฑิตพึงนอบน้อมและพึงสักการะมารดาและบิดาทั้งสองนั้น ด้วยข้าว น้ำ ผ้า ที่นอน การขัดสี การให้อาบน้ำ และการล้างเท้า บัณฑิตทั้งหลายย่อมสรรเสริญบุคคลนั้นในโลกนี้ทีเดียว เพราะการปฏิบัติในมารดาและบิดา    บุคคลนั้นละไปแล้ว ย่อมบันเทิงในสวรรค์ ฯ     ผมมองว่าผู้เขียนบทละครดังกล่าวว่า คงไม่ได้นึกถึงเรื่องคำสอนของพระพุทธเจ้า (นี่คือมองในแง่ดี)  แต่คงจะนึกถึงคำพูดของคนทั่วไป หรือคำสอนของผู้เฒ่าผู้แก่ อะไรทำนองนั้น ที่ว่า “พ่อแม่เป็นพรหมของลูก”, “อย่าด่าพ่อด่าแม่นะ จะเป็นบาปนะ”  โดยไม่รู้ว่า “ต้นเรื่อง ที่มาของคำกล่าวนี้ ใครเป็นคนพูดเป็นคนแรก”   พูดง่าย ๆ ก็คือ คนไทยชาวพุทธส่วนมาก  มีแต่ “ความเห็น” แต่ไม่มีความรู้ ไม่รู้ว่าพระพุทธเจ้าสอนอะไร ไม่รู้ว่าข้อธรรมนั้นมาจากที่ไหนอย่างไร ไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนเองได้ยินมานั้น ที่มา มาจากอะไร   ทั้งนี้ไม่ใช่การดูถูกกันเอง แต่เป็นการพูดไปตามความเป็นจริง                  แต่ประเด็นสำคัญที่เขียนบทความนี้ขึ้นมา          ไม่ใช่เรื่องนี้ (ผู้อ่านอาจจะสงสัยว่า ขนาดเขียนพล่ามมาจนยืดยาวอย่างนี้ ยังไม่ใช่ประเด็นสำคัญอีกหรือนี่??)  แต่เนื่องจากผมได้เห็นความเห็นหนึ่งในกระทู้ดังกล่าว พูดถึงเรื่องการสังคายนา ว่า “จะเชื่อได้อย่างไรว่าพระไตรปิฎกเชื่อถือได้ เพราะผ่านการสังคายนามาแล้วหลายครั้ง”             ข้อความนี้เป็นข้อความที่ผมเห็นมาบ่อย ๆ ซึ่งก็ไม่ทราบว่าใครเป็นคนต้นคิดข้อความดังกล่าวนี้  เท่าที่พอจะคาดเดาได้  ข้อความนี้น่าจะเริ่มขึ้นในสมัยกรณีธรรมกายกำลังโดดเด่น หรือก่อนหน้านั้น  จุดประสงค์การกล่าวคำนี้ เพื่อปฏิเสธคำว่า “นิพพานเป็นอนัตตา” และความหมายในทำนองเดียวกันในพระไตรปิฎก  โดยสำนักที่ยึดถือเรื่องนิพพานเป็นอัตตา เป็นดินแดน เป็นสถานที่กว้างเท่านั้นเท่านี้โยชน์     เมื่อมีผู้ยกพระไตรปิฎกมาคัดค้านต่อความเชื่อดังกล่าวของสำนัก  จึงเป็นเหตุให้สำนักนั้น ไม่สามารถจะยอมรับได้  จึงต้องหาทางออกด้วยการบอกว่า “พระไตรปิฎกได้รับการสังคายนามาหลายครั้งแล้ว จึงไม่อาจเชื่อถือได้”  เพื่อหลีกให้พ้นสัจจธรรม และป้องกันความเชื่อของตนเอง   ต่อมา เข้าใจว่าความคิดเห็นดังกล่าวนี้ (พระไตรปิฎกเชื่อถือไม่ได้เพราะผ่านการสังคายนามาหลายครั้ง) น่าจะมาจากในแวดวงวิชาการด้วย แต่ยังทำความเข้าใจได้ยากอยู่ว่า สาเหตุใดที่เริ่มมีคำกล่าวนี้ในแวดวงวิชาการ หรือก็คือผมไม่เข้าใจว่า ทำไมจึงต้องมีความพยายามในการ “ดิสเครดิตพระไตรปิฎก”  แต่อาจเป็นเพราะความไม่เชื่อในเรื่องปาฏิหาริย์ที่ปรากฏในพระไตรปิฎก  ก็เป็นได้  (หรืออาจมีเหตุผลอย่างอื่น ซึ่งคงต้องรอท่านผู้มีความเห็นเหล่านั้น ซึ่งไม่สืบเนื่องกันกับกรณีนิพพานเป็นอัตตา / อนัตตา  มาบอกให้ทราบ เผื่อจะได้เข้าใจมากขึ้น)   บทความนี้ จะขอกล่าวถึงเรื่องการสังคายนา ความหมาย ลำดับ การสังคายนา รวมไปถึงเรื่องความน่าเชื่อถือ หรือการยอมรับในพระไตรปิฎก  แต่เนื่องจากว่าการเขียนแยกเป็นหัวข้อ ๆ นั้น ต้องใช้เวลาเป็นอย่างมาก จึงขอกล่าวถึงในภาพรวม แยกเป็นสามส่วน คือ การสังคายนา  และ ความน่าเชื่อถือ หรือการยอมรับในพระไตรปิฎก จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 18:00:09

ความคิดเห็นที่ 2 สังคายนาคืออะไร??            สังคายนาไม่ใช่การที่พระสงฆ์มาประชุมกันหยิบโน่นจับนี่ รวบนั่น มายัด ๆ เอาไว้เป็นพระไตรปิฎก แต่เป็นการประมวลรวบรวมคำสอนของพระพุทธเจ้า เท่าที่ตรัสเอาไว้จนถึงการปรินิพพาน และคำกล่าวธรรมภาษิตของพระเถระ พระเถรี และบุคคลที่เกี่ยวข้องกับพระพุทธศาสนา และเรื่องแวดล้อมอื่น ๆ  ที่พระอรหันต์หรือพระสงฆ์สาวกไปเกี่ยวข้องด้วย เช่นการสนทนากับบุคลต่าง ๆ             คำสอนเหล่านี้ ท่านนำมาสังคายนา คือสวดพร้อมกัน เพื่อให้จำได้ตรงกันและทำความตกลงพร้อมกันว่า "เท่าที่มีนี้ คือคำสอนของพระพุทธเจ้า และหลักพระพุทธศาสนา" หลังจากนั้นท่านก็ให้ทรงจำกันเอาไว้   นี่คือปฐมสังคายนา             ส่วนการสังคายนาครั้งต่อ ๆ มา ก็เกิดขึ้นเพราะเหตุว่าต้องการจะนำเอาคำสอนและหลักการณ์ของพระพุทธศาสนามาแสดงเพื่อกำจัดสิ่งที่ผิดที่เกิดขึ้นในพระพุทธศาสนาในขณะนั้น ๆ  เช่น การสังคายนาครั้งที่สอง ก็แก้ไขปัญหาเรื่องการละเมิดพระวินัย๑๐ข้อ ของภิกษุวัชชีบุตร แล้วก็ประมวลเรื่องนี้ไว้เป็นส่วนหนึ่งในพระธรรมวินัย  เพื่อให้ในรุ่นหลัง สามารถจะเอาเรื่องนี้มาแก้ไขปัญหาได้หากเกิดกรณีเดียวกัน   สังคายนาครั้งที่ ๓ เกิดขึ้นเพื่อแก้ไขปัญหาพวกปลอมบวช และแก้ปัญหาเรื่องนิกายในพระพุทธศาสนาซึ่งแตกแยกกันไปเป็น ๑๘ นิกาย  พระโมคคัลลีบุตรติสสะเถระ ก็ประมวลข้อธรรมและความเห็นของนานานิกายในขณะนั้น แล้วเอาหลักการของพระพุทธศาสนาตัวแท้  คือเถรวาท มาแก้ข้อเห็นผิดแต่ละข้อของนานานิกาย  ประมวลไว้เป็นคัมภีร์หนึ่งในพระอภิธรรมปิฎก เรียกว่า "กถาวัตถุ"   พอมาถึงตอนนี้ พระไตรปิฎกจึงครบสมบูรณ์             ที่ว่าครบสมบูรณ์ ไม่ได้หมายถึงแต่เดิมพระไตรปิฎกยังไม่สมบูรณ์ แต่มีเรื่องปลีกย่อยที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ต่าง ๆ หลังพุทธปรินิพพาน เสริมเข้าไป โดยคณะพระเถระผู้ทำสังคายนา ได้นำเรื่องแทรกเสริมนี้ ไว้ในส่วนท้ายของคัมภีร์บางคัมภีร์ เช่น ท้ายคัมภีร์วินัย เล่มที่ ๗  คือคัมภีร์จุลวรรค ภาค ๒ ก็นำเอาเรื่องการสังคายนาครั้งที่ ๑  - ๒ บรรจุเอาไว้ท้ายคัมภีร์ เพื่อเป็นกรณีศึกษา   กถาวัตถุที่เป็นคัมภีร์แก้ข้อทิฏฐิของนานานิกาย ก็ไว้ในพระอภิธรรมปิฎก ซึ่งเป็นชุดคัมภีร์ที่นำบทมาติกาที่พระพุทธเจ้าตรัสเอาไว้ มาขยายความโดยพระอรหันต์สาวก     การที่ท่านทำอย่างนี้ เพื่อให้บรรดาคำสอนในยุคแรกสุดที่สมบูรณ์แล้วในครั้งปฐมสังคายนา ไม่ได้รับผลกระทบไปด้วย             ส่วนการสังคายนาในครั้งต่อ ๆ มา เนื่องจากว่าไม่ค่อยปรากฏปัญหาในวงการคณะสงฆ์มากนัก การสังคายนาจึงทำเพื่อนำเอาพระไตรปิฎก เข้าไปสู่ประเทศที่พระพุทธศาสนาเพิ่งไปตั้งหลักปักฐาน  และให้คณะสงฆ์ในประเทศนั้น ๆ ได้ศึกษาเล่าเรียน  ซึ่งพูดง่าย ๆ ก็คือ เป็นการประชุมคณะสงฆ์ที่เกิดขึ้นใหม่ในประเทศต่าง ๆ ให้เล่าเรียนและทรงจำพุทธพจน์นั่นเอง เช่น   ในศรีลังกา การทำสังคายนาครั้งแรก ในศรีลังกา (นับเป็นครั้งที่ ๔) ทำเพื่อให้คณะสงฆ์ที่เกิดขึ้นในเกาะลังกา ได้ทรงจำเล่าเรียนพุทธพจน์             นอกจากนั้นยังมีการสังคายนาครั้งที่ ๒ ในลังกา ซึ่งนับเป็นครั้งที่ ๕ ได้มีการนำเอาพุทธพจน์และหลักการพระพุทธศาสนาทั้งหมดที่สืบทอดกันมาโดยท่องจำนั้น จารึกไว้ในใบลานเป็นตัวอักษร เพื่อป้องกันปัญหาเรื่องพระอรหันต์ในอนาคตจะลดน้อยลง สงฆ์ปุถุชนมีมากขึ้น อาจทำให้สติปัญญาในการทรงจำพุทธพจน์สื่อมคุณภาพลง             ในประเทศไทย การสังคายนาครั้งแรกเกิดขึ้นที่ล้านนา ในสมัยพระเจ้าติโลกราช พระองค์ก็ทรงแก้ไขปัญหาคณะสงฆ์ที่ประพฤติไม่เรียบร้อยโดยการนิมนต์พระสงฆ์จากสุโขทัยขึ้นไปบวชคนในล้านนาใหม่ แล้วมีการทำสังคายนา เพื่อให้คณะสงฆ์ใหม่ได้ทรงจำเล่าพุทธพจน์             ในยุคต่อมา โดยเฉพาะรัตนโกสินทร์ตอนต้น การสังคายนาก็ทำเพื่อรวบรวมคัมภีร์ที่สูญหายไปในสมัยกรุงธนบุรี โดยให้คัดลอกคัมภีร์พระไตรปิฎกที่ขาดไป ที่ยังมีอยู่ในประเทศอื่น เพื่อมารวมกัน แล้วจัดรวมไว้เป็นพระไตรปิฎกที่สมบูรณ์อีกครั้ง             การสังคายนาที่ถือกันว่าสำคัญและเป็นที่ยอมรับมากที่สุด คือ ฉัฏฐสังคายนาในประเทศพม่า ในปีพ.ศ. ๒๔๙๙ ซึ่งทางรัฐบาลพม่า ได้นิมนต์และเชิญคณะสงฆ์ และชาวพุทธสายเถรวาท จากประเทศพุทธเถรวาท เช่น ศรีลังกา ไทย ลาว เขมร เป็นต้น ให้ไปร่วมชำระพระไตรปิฎก  ในการสังคายนาครั้งนี้ ได้ตรวจสอบพระไตรปิฎกของแต่ละประเทศ ซึ่งปรากฏว่าทุกฉบับของแต่ละประเทศล้วนตรงกันหมด แต่อาจมีบางข้อความในพระไตรปิฎก ที่ตัวอักษรมีแตกต่างกันไปบ้าง ก็จะทำเครื่องหมายไว้  ซึ่งข้อนี้ทำให้การจัดพิมพ์พระไตรปิฎกในแต่ละประเทศ ถ้าหากข้อความใดไม่ตรงกัน เช่น ว เป็น พ หรือ จ เป็น ญ อะไรก็แล้วแต่ ก็จะทำเชิงอรรถไว้ว่า ข้อความนี้ ในฉบับพม่าเป็นอย่างนี้  ในฉบับสิงหลเป็นอย่างนี้ เพื่อให้ศึกษาเทียบเคียงได้  แต่โดยเนื้อความและสาระ ล้วนตรงกันหมด             ซึ่งพม่าได้ตรวจสอบเนื้อความของพระไตรปิฎกในแต่ละประเทศ เห็นว่าสอดคล้องกัน ทำเชิงอรรถไว้เรียบร้อยแล้ว สำเร็จเป็นพระไตรปิฎกบาลีเถรวาทที่เรียกกันว่า "ฉบับฉัฏฐสังคายนา" หรือ "ฉบับฉัฏฐสังคีติ"  ซึ่งเป็นฉบับที่ใช้เป็นที่อ้างอิงเมื่อประเทศใด หรือหน่วยงานองค์กรใด จะทำการจัดพิมพ์พระไตรปิฎกบาลี ก็จะใช้ฉบับฉัฏฐสังคายนาเป็นพื้นฐานในการอ้างอิงและตรวจสอบ จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 18:01:29

ความคิดเห็นที่ 3 ปัญหาเรื่องความน่าเชื่อถือของพระไตรปิฎก และการยอมรับในพระไตรปิฎก               ปัญหาอย่างหนึ่งสำหรับชาวพุทธ และนักวิชาการ ที่ถกเถียงกันมากก็คือ ความน่าเชื่อถือของพระไตรปิฎก และ เราควรยอมรับพระไตรปิฎกหรือไม่             ก่อนจะกล่าวถึงเรื่องนี้ ต้องดูก่อนว่า พระไตรปิฎกเกิดขึ้นมาได้อย่างไร             ดังได้กล่าวแล้วว่า พระไตรปิฎก ก็คือพระธรรมวินัย  และหลักการของพระพุทธศาสนา คำสอนของพระพุทธเจ้า ซึ่งพระอรหันตสาวกท่านได้ทำการรวบรวมเอาไว้  ในคราวสังคายนาครั้งที่ ๑  และเมื่อรวมเรื่องประกอบแวดล้อมต่าง ๆ แล้ว พระไตรปิฎกก็สมบูรณ์ในสมัยสังคายนาครั้งที่ ๓ (ผู้สงสัยว่าทำไมจึงเพิ่งมาสมบูรณ์ แต่เดิมไม่สมบูรณ์หรือ  ก็ย้อนกลับไปขึ้นไปอ่านอีกครั้งหนึ่ง             ทีนี้ปัญหาก็มีอยู่ตรงที่คำถามของนักศึกษา ว่า เราจะเชื่อได้อย่างไรว่าในพระไตรปิฎกนั้นเป็นคำสอนของพระพุทธเจ้าจริง ๆ             คุณสมาชิกท่านหนึ่ง ได้ถามว่า ชื่อ เมษาพาเพลิน (ขออภัยที่ต้องเอ่ยนาม เพราะเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมเขียนบทความนี้ขึ้นมา) ได้ถามว่า             “ข้อสงสัยของเราคือ การสังคยาเกิดหลังพระพุทธเจ้าปรินิพพาน เราจะเชื่อได้อย่างไรว่า พระองค์สอนไว้อย่างนี้จริงๆ ก็คนพูดตายไปแล้วอ่ะ แล้วก็มีคนกลุ่มนึงมาบอกว่า เค้าสอนแบบนี้ เค้าพูดแบบนี พวกเราจำได้ นี่คือประเด็นขอบเมษาฯค่ะ      ตัวอักษรก็มีใช้กันแล้วตั้งแต่พุทธกาล ต้นฉบับในการสังคยานาครั้งแรกมันควรที่ได้รับการคัดลอกต่อๆ กันมิใช่หรือ   ศาสนาพราหมณ์ที่ว่าเก่าแก่ยังมีตำราให้ศึกษาตั้ง 3 เล่ม มีให้ศึกษามาต่อเนื่องก่อนพระพุทธเจ้าจะประสูติเป็นพันๆปี           เอาง่ายๆ คุณจะมองว่าเมษาฯ เข้าใจหรือไม่เข้าในการสังคยนาก็สุดแต่ใจ แต่ที่แน่ๆ การสังคยนาบ่อยๆ ทำให้เมษาฯ อยากอ่านฉบับแรกค่ะ            เพราะอย่างน้อยก็ทำขึ้นหลังพระพุทธเจ้าทรงปรินิพพานได้ 7 วัน ไอ้ครั้งที่3 ที่คุณยกมานั่น ถ้าจำไม่ผิด หลังพระพุทธเจ้าปรินิพพานไป 200กว่าปีไม่ใช่เหรอ”   มีแนะนำแหล่งที่เก็บเอกสารในการสังคยานาครั้งแรกให้อ่านไหมคะ”   (ข้อความคงไว้ตามคำดั้งเดิม ของผู้ถาม ขออนุญาตไม่แก้ไขคำสะกดผิดถูก)   ความจริงผมได้ตอบสมาชิกท่านนั้นไปแล้วว่า การสังคายนาครั้งแรก ทำหลังจากพุทธปรินิพพานแล้ว ๓ เดือน ไม่ใช่แค่ ๗ วัน (และใช้เวลาทำทั้งหมด ๗ เดือน)   ทีนี้ตัวหลักของคำถามนี้จึงอยู่ตรงที่ว่า   ๑. เราจะแน่ใจได้อย่างไรว่านั่นเป็นคำตรัสของพระพุทธเจ้าจริงๆ  เพราะคนพูดตายไปแล้ว (ตามสำนวนของสมาชิกท่านดังกล่าว)   ๒. ครั้งพุทธกาลมีอักษรใช้แล้ว ทำไมไม่มีการจดจารึกอะไรบ้าง  ต้นฉบับในการสังคายนาครั้งแรกควรคัดลอกต่อ ๆ กันมา ศาสนาพราหมณ์เก่าแก่กว่า ยังมีตำราให้ศึกษาตั้ง ๓ เล่ม  มีให้ต่อเนื่องก่อนพระพุทธเจ้าจะประสูติเป็นพัน ๆ ปี   คำถามของท่านสมาชิกท่านดังกล่าว ผมเองก็ไม่แน่ใจว่า คุณผู้ถาม รู้จักระบบการสืบทอดคำสอนในศาสนาพราหมณ์แค่ไหน และ รู้จักระบบสืบทอดคำสอนในพระพุทธศาสนาแค่ไหน  ข้อนี้ทำให้สงสัยอยู่ครามครันว่า คุณผู้ถามได้บอกว่า ตนเองศึกษาศาสนาในแง่วิชาการ (“แต่ต้องเรียนให้ทราบไว้ก่อน เมษาฯ ศึกษาศาสนาในเชิงวิชาการมองเป็นวิชาๆ วิชานึง ไม่ได้ศึกษาบนพื้นฐานของความเชื่อ ความศรัทธา”)  แต่วิชาการของคุณผู้ถาม คงจะมีปัญหาอะไรบางอย่าง หรือก็คือ ไม่น่าจะเป็นวิชาการ เพราะไม่มีหลักวิชาอะไรเลย   ข้อแรกที่ควรทำความเข้าใจก็คือ    ศาสนาพราหมณ์ไม่เคยมีระบบการสืบทอดคำสอนด้วยการจารึกข้อความ  อย่างเร็วที่สุด ก็ประมาณ พ.ศ. ๔๐๐ - ๖๐๐ เพิ่งจะมีการรวบรวมเนื้อหาสาระคำสอน ในศาสนาพราหมณ์ ออกมาเป็นหนังสือคัมภีร์พระเวท  รวมถึงมนูธรรมศาสตร์  เพราะศาสนาพราหมณ์ถือมาแต่เดิมว่าการบันทึกคำสอนเป็นตัวหนังสือ จะทำให้ความศักดิ์สิทธิ์ในคัมภีร์นั้นลดลง   นอกจากนั้น พราหมณ์ยังกีดกันการศึกษาเป็นอย่างมาก ในยุคสมัยที่เกิดมนูธรรมศาสตร์ ก็ระบุว่า ศูทรผู้ใดอ่านให้ตัดลิ้นมันเสีย ศูทรผู้ใดทรงจำพระเวท ให้ผ่ากายมันเป็นสองซึก ศูทรผู้ใดได้ดูพระเวท ให้ควักตามันเสีย  เรื่องเหล่านี้ เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อพราหมณ์รวมพระเวทขึ้นเป็นหนังสือ เป็นคัมภีร์ขึ้น แต่ไม่เคยมีคำสอนของพราหมณ์ในยุคก่อนพุทธกาล หรือแม้หลังพุทธปรินิพพาน ได้รวมเอาไว้เป็นคัมภีร์แต่อย่างใด  และที่ว่าคัมภีร์ศาสนาพราหมณ์มีให้ศึกษาตั้ง ๓ เล่มนั้น คุณผู้ถามก็ไม่ได้บอกว่า มีคัมภีร์อะไรบ้าง (แล้วมีแค่ ๓ เล่มจริงหรือเปล่า มีกี่หน้า?)   ขอเล่าให้ทราบว่า การจัดเรียงยุคสมัยของคำสอนในศาสนาพราหมณ์ ได้แบ่งเป็น ๓ ช่วง คือ ยุคพระเวท มีฤคเวท ยชุรเวท สามเวท และอาถรรพณเวท   ซึ่งเชื่อกันว่า พระเวทเหล่านี้ ได้เรียบเรียงสั่งสอนขึ้น โดยฤาษีผู้ได้ญาณวิเศษ ล่วงรู้โองการสวรรค์ (ในพระไตรปิฎกได้กล่าวถึงชื่อฤาษีเจ็ดองค์ที่พวกพราหมณ์นับถือว่าเป็นผู้บอกสอนพระเวทว่า มีฤาษี ยมตัคคี อังคีรส วามกะ วามเทวะ กัสสปะ ภคุ เวสสามิตร) ต่อมา ได้มีการอรรถาธิบายวิธีการจัดการในการพิธีต่าง ๆ ซึ่งมีในพระเวท เรียกว่า “พราหมณะ”   หลังยุคพราหมณะนี้เอง ได้มีฤาษีหรือนักคิดในศาสนาพราหมณ์ ได้เลิกความคิดเรื่องการบูชาเทพเจ้าที่มีอยู่แต่เดิม แต่หันมาคิดค้นวิธีการหลุดพ้นจากความทุกข์ จนเชื่อกันว่า มีทางบรรลุไปสู่ความเป็นพรหม  เกิดเป็นยุคสมัยแห่งการคิดค้นเพื่อบรรลุอาตมัน ที่เรียกว่า “อุปนิษัท” (แปลว่า  เข้าไปฟังใกล้ ๆ)  ซึ่งยุคอุปนิษัทนี้ อยู่ในช่วงก่อนพุทธกาลไม่นานนัก   จึงสรุปว่า ศาสนาพราหมณ์แต่เดิมก็ไม่มีการเอาคัมภีร์มาจดจารึกคำสอนในศาสนาแต่อย่างใด แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 55 18:03:34 จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 18:02:23

ความคิดเห็นที่ 4 แล้วพระพุทธศาสนาล่ะ ทำไมไม่มีการจดจารึกเอาไว้บ้าง เพราะความศักดิ์สิทธิ์ใช่หรือเปล่า?   ตอบว่า ไม่ใช่  แต่เพราะท่านเห็นว่า การจดบันทึกนั้น ประสิทธิภาพน้อยกว่าการจำ  เพราะฉะนั้นในยุคแรก ท่านจึงใช้วิธีท่องจำ (ส่วนจะมีผู้สงสัยว่า เป็นไปได้อย่างไรจะไปจำอะไรได้ขนาดนั้น ก็ลองไปถามพระพม่าที่ท่านจำพระไตรปิฎกได้ทั้งหมดขนาดท่องปากเปล่าได้ก็แล้วกัน) เพื่อรักษาคำสอนเอาไว้ด้วยตัวของท่านเอง และบอกสอนแก่ศิษย์ในคณะ ให้สืบทอดคำสอนต่อ ๆ มา   ทีนี้ผู้ถามได้ถามว่า แล้วจะทราบได้อย่างไรว่าเป็นคำสอนของพระพุทธเจ้าจริง ๆ แล้วมีคนมาบอกว่าเขาจำได้ จะเชื่อได้อย่างไร   แสดงว่าผู้ถาม “ไม่เคยอ่านพระไตรปิฎก”  เพราะในคัมภีร์พระไตรปิฎก ไม่ได้มีแต่คำสอนของพระพุทธเจ้าเพียงอย่างเดียว แต่มีคำของพระอรหันตสาวก พระอรหันตเถรี (คือมีทั้งของภิกษุ และภิกษุณีด้วย)  ไม่ใช่แค่นั้น บางทียังมีพระสูตรของอุบาสก อุบาสิกาบางท่านที่ได้กล่าวหัวข้อธรรมเอาไว้ หรือสนทนากับพระสงฆ์ก็มี   ซึ่งเรื่องเหล่านี้แหละ ที่ท่านนำมารวบรวมเอาไว้ ในการสังคายนาครั้งที่ ๑   ผมไม่มีไทม์แมชชีน และไม่มีญาณหยั่งรู้ว่าขั้นตอนการทำสังคายนานั้นเป็นอย่างไร แต่สันนิษฐานว่า คงไม่ใช่แต่เพียงพระท่านมาสวดมาท่องมาทรงจำกันทั้งวี่ทั้งวันจนไม่มีเวลาฉันภัตตาหารตลอด ๗ เดือน มันจะต้องมีขั้นตอนอื่นด้วย   ที่จริงพอพูดถึงเรื่องสังคายนามันก็มีเรื่องแทรกอีกนะครับ คือเคยมีคนสงสัยเรื่องภิกษุณี ว่า “ทำไมในการสังคายนาครั้งที่ ๑ จึงไม่มีภิกษุณีเข้าร่วมด้วย”  แล้วบางคนก็ว่าเอาแรง ๆ ถึงกับบอกว่า “นี่คณะสงฆ์พวกพระมหากัสสปะนี่ กีดกันไม่ให้ภิกษุณีเข้าร่วม”   ความจริง ถ้าหากเราได้ศึกษาพระไตรปิฎกจนตลอดสาย  แม้ในส่วนกระบวนการทำสังคายนา จะไม่ได้มีการกล่าวถึงภิกษุณีสงฆ์  แต่ก็เห็นชัดว่า มีพระสูตรของพระภิกษุณีหลายรูป อยู่ในพระไตรปิฎก             การที่มีพระสูตรของภิกษุณีอยู่ในพระไตรปิฎก จึงเป็นเครื่องยืนยันว่า ในระหว่างการทำสังคายนา ย่อมต้องมีภิกษุณีเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยอย่างแน่นอน แต่จะเกี่ยวข้องในรูปแบบใดนั้น ก็ยากจะฟันธง             เนื่องจากว่าพระไตรปิฎกไม่ใช่หนังสือบันทึกเหตุการณ์ประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนา แต่เป็นคัมภีร์ที่รวบรวมหลักพระพุทธศาสนาเอาไว้ ดังนั้นเรื่องขั้นตอนปลีกย่อยต่าง ๆ จึงอาจไม่จำเป็นต้องกล่าวถึง             พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต)  ได้กล่าวเกี่ยวกับเรื่องนี้เอาไว้ว่า             “พอถึงวาระของการสังคายนา ทำสังฆกรรมโดยตั้งญัตติ แล้วดำเนินการประชุม โดยถามพระวินัยกะพระอุบาลี มีตัวอย่างคำถามซึ่งยกเพียงปาราชิก ๔ เป็นตัวอย่าง แล้วก็ถามธรรมกะพระอานนท์ เพียงตัวอย่างหัวข้อคำถามในพระสูตรที่ ๑ และเริ่มสูตรที่ ๒ แล้วก็ผ่านไปสู่เรื่องและกิจกรรมอื่น มีเนื้อตัวของการสังคายนาพระธรรมวินัย ที่มาเป็นพระไตรปิฎก เล่าไว้รวมทั้งหมดแค่ไม่ถึง ๒ หน้าครึ่ง (ฉบับฉัฏฐสังคีติ ไม่ถึง ๒ หน้า)             ..... เป็นอันว่า ถ้าต้องการสังเกต ตอนนี้ก็บอกได้ตามข้อมูลต่อหน้าเพียงว่า เรื่องราวที่เป็นตัวจริงของการสังคายนา ๗  เดือน ท่านเล่าไว้ใช้เนื้อที่เพียง ๒ หน้า เพื่อแสดงตัวอย่างวิธีถาม-ตอบ เท่านั้น             ..... ทีนี้ กระบวนวิธีในการทำงานระหว่างเวลา ๗ เดือนนี้ นอกจากในที่ประชุมนั้นแล้ว จะมีการติดต่อพบปะพูดจาสอบถามมอบหมายอะไรต่าง ๆ อย่างไรอีก เราก็เป็นอันไม่อาจจะทราบ             รู้อีกหน่อยว่า ในการจัดเสนาสนะ ตกลงว่า นอกจากพระผู้เข้าประชุม ๕๐๐ นี้แล้ว พระอื่นไม่พึงจำพรรษาในเมืองราชคฤห์ แต่นอกจากภิกษุด้วยกันแล้ว ไม่ได้พูดถึงใครอีก             แต่ถึงไม่บอก ก็รู้กันเป็นธรรมดาว่า อย่างน้อยอุบาสกอุบาสิกา ก็จะต้องมาอุปถัมภ์บำรุง เอาเข้าจริง บรรยากาศจะเป็นอย่าง ก็หนีไม่พ้นว่า ก็คือกิจแห่งความสัมพันธ์ในพุทธบริษัททั้ง ๔             แล้วถ้าคิดเรื่อยเปื่อยต่อไป เมื่อกี้ในคัมภีร์บอกไว้ชัด ๆ ว่า ไม่ให้พระภิกษุอื่นจำพรรษาในเมืองนี้ ถ้าอย่างนั้นภิกษุณีก็ไม่อยู่ในข่ายนั้น และในเมืองใหญ่ เมืองหลักที่เป็นศูนย์กลางนี้ ก็ย่อมมีภิกษุณีอยู่กันมากเป็นปกติธรรมดาของท่านอยู่แล้ว ถ้าอย่างนั้น ภิกษุณีก็คงอยู่กันมากน่ะสิ   (พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). ตอบ ดร.มาร์ติน พุทธวินัย ถึง ภิกษุณี. หน้าที่ ๒๕๕-๒๕๖)             จากข้อสันนิษฐานของพระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต) ทำให้พอมองเห็นได้ว่า ภิกษุณีแม้จะไม่อยู่ในขั้นตอนการทำสังคายนา แต่เราก็ไม่อาจจะรู้ หรือไม่อาจปฏิเสธได้ว่า ไม่ได้เกี่ยวอะไรใด ๆ เลย ในขั้นตอนของการรวบรวม ร้อยกรองพระธรรมวินัย             ผู้ศึกษาพระไตรปิฎกย่อมทราบได้ว่า ภิกษุณีหลาย ๆ  รูป ก็มีพระสูตรที่เป็นการแสดงธรรมภาษิต ธรรมคาถาเอาไว้อยู่บ้าง  รวมถึงเนื้อหาในเถรีคาถา และในพระสูตรอื่น ๆ ที่เป็นพระสูตรของภิกษุณี ย่อมทำให้เราได้ทราบว่า ภิกษุณีน่าจะได้มีส่วนเกี่ยวข้องในขั้นตอนการทำสังคายนา อย่างน้อยก็ในช่วงของการรวบรวมพระธรรมวินัย ที่ไม่ใช่ช่วงของขั้นตอนการทำสังฆกรรม ที่ภิกษุณีต้องแยกทำกับพระภิกษุ             อีกประการหนึ่ง ไม่ควรลืมว่า การทำสังคายนาครั้งที่ ๑ ไม่ใช่เวลาสั้น ๆ แต่ใช้เวลานานเกือบปี คือ ใช้เวลา ๗ เดือน    ในช่วงเวลา ๗ เดือนนั้น  พระสงฆ์อรหันต์ ทั้ง ๕๐๐ รูป คงไม่ได้สวดร้อยกรองพระธรรมวินัยกันอย่างเดียวตลอดทั้งวันทั้งคืน  ดังนั้นช่วงเวลาส่วนหนึ่ง ท่านน่าจะได้มีการเชิญภิกษุณี หรืออุบาสก อุบาสิกา ที่มีผลงานการกล่าวธรรมกถา หรือธรรมภาษิต ซึ่งควรแก่การยกขึ้นสู่การสังคายนา  มาเพื่อสอบถามบ้างเป็นแน่ แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 55 18:38:12 จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 18:05:27

ความคิดเห็นที่ 5 ยกตัวอย่างให้เห็นได้ง่าย ๆ ว่า ในอรรถกถาแห่งอิติวุตตกะ ได้กล่าวถึงนางขุชชุตตรา ซึ่งเป็นอุบาสิกาที่เป็นเอตทัคคะทางพหูสูต  ว่า เป็นผู้ทรงจำคำสอนของพระพุทธเจ้าได้เป็นจำนวนมาก (แม้จะไม่มากเท่าพระอานนท์)  และได้รักษาคำสอนในส่วนอิติวุตตกะนี้เอาไว้ อาจเป็นไปได้ว่า พระอานนท์เถระ น่าจะได้ไปสอบถามกับนางขุชชุตตราอุบาสิกา  แล้วนำมากล่าวในที่ประชุมทำสังคายนา ก็เป็นได้             ดังจะยกข้อความจากอรรถกถาแห่งอิติวุตตกะ มาแสดงดังต่อไปนี้              “ในที่นี้   อาจารย์บางท่านกล่าวว่า  ก็เพราะเหตุไรในสูตรนี้   ท่านจึงไม่กล่าวคำนี้ไว้เหมือนในสูตรอื่น ๆ ที่พระอานนท์กล่าวคำนิทานอ้างกาละเทสะ(เวลาและสถานที่)  ไว้โดยนัยเป็นต้นว่า   เอวมฺเม สุตํ  เอกํ  สมยํ  เล่า.   ตอบว่าเพราะอาจารย์พวกอื่นได้กล่าวไว้ก่อนแล้ว.     ก็คำนิทาน   (ในสูตรนี้)    พระเถระมิได้กล่าวไว้    เพราะมีผู้กล่าวไว้แล้ว.      อธิบายว่า    คำนิทานนี้    ท่านพระอานนท์มิได้กล่าวก่อน   แต่นางขุชชุตตรา   ผู้ซึ่งพระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแต่งตั้งไว้ในเอตทัคคะ   เพราะในบรรดาอุบาสิกา    นางเป็นพหูสูต  เป็นอริยสาวิกาได้บรรลุเสกขปฏิสัมภิทา   กล่าวไว้ก่อนแล้วแก่สตรี  ๕๐๐ นาง.....              ....ต่อมา สตรี  ๕๐๐ นางซึ่งมีพระนางสามาวดีเป็นประมุข  ได้กล่าวกะนางว่า    ข้าแต่แม่    ขอแม่จงไปยังสำนักของพระศาสดาทุกวัน    สดับธรรมที่พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดงแล้ว  (มา) แสดงแก่เราบ้าง. นางได้ทำตามนั้น ในเวลาต่อมาจึงกลายเป็นผู้ทรงจำพระไตรปิฎก.  เพราะเหตุนั้น    พระศาสดาจึงตั้งนางไว้ในเอตทัคคะว่า    ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  บรรดาอุบาสิกาสาวิกาของเราที่เป็นพหูสูต   ขุชชุตตรานี้เป็นเลิศ    อุบาสิกาขุชชุตตรา  ผู้เป็นอริยสาวิกาได้บรรลุปฏิสัมภิทาอัน พระศาสดาทรงตั้งไว้ในเอตทัคคะ       เพราะเป็นพหูสูต  เมื่อพระศาสดาประทับอยู่ในกรุงโกสัมพี    ได้ไปยังสำนักพระศาสดาตามกาลอันสมควร  ได้ฟังธรรมแล้ว   กลับไปภายในราชสำนัก   เมื่อจะกล่าวธรรมตามที่ได้ฟังมา     ตามนิยามที่พระศาสดาทรงแสดงแก่สตรีอริยสาวิกา  ๕๐๐ นางมีพระนางสามาวดีเป็นประมุข     เมื่อจะเปลื้องตนประกาศความที่ธรรมตนได้สดับในสำนักพระศาสดา  จึงยกนิทาน (คำเริ่มต้น)  ขึ้นว่า  ข้าพเจ้าได้สดับมาว่า ก็คำนี้พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสไว้แล้ว  คือ พระอรหันต์ตรัสไว้แล้วดังพรรณนามาฉะนี้.             ......ก็เพราะเหตุที่นางขุชชุตตรานั้นได้ฟังมาเฉพาะพระพักตร์ของพระผู้มีพระภาคเจ้าในนครนั้นแล    แล้วกล่าวแก่สตรีเหล่านั้น    ในวันนั้นด้วย ฉะนั้นจึงไม่มีประโยชน์ที่จะอ้างเวลาและสถานที่ว่า   สมัยหนึ่ง   พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ในกรุงโกสัมพี    เพราะเวลาและสถานที่ปรากฏชัดอยู่แล้ว.   .....ฝ่ายภิกษุณีทั้งหลายก็ได้เรียนเอาสูตรเหล่านี้ในสำนักนางขุชชุตตรานั้น.   แม้ในหมู่ภิกษุ นิทาน(คำเริ่มต้น) ที่นางขุชชุตตรานั้นยกขึ้นไว้ก็ปรากฏโดยสืบทอดกันมาอย่างนี้.  ต่อมาท่านพระอานนท์ นั่งสังคายนาพระธรรมอยู่ในท่ามกลางคณะพระเถระ   ผู้เชี่ยวชาญมี พระมหากัสสปะเป็นประมุข ในสัทธรรมมณฑปที่พระเจ้าอชาตศัตรูทรงให้สร้างขึ้นที่ถ้ำสัตตบรรณคูหา  ภายหลังจากเวลาที่พระตถาคตเจ้าปรินิพพาน  เมื่อจะหลีกเลี่ยง (ไม่ต้องการให้)  นิทานของสูตรเหล่านี้มี ๒ นิทาน    จึงยกนิทานขึ้นตามนิยามที่นางขุชชุตตรานั้นยกไว้แล้วแล. แต่อาจารย์บางพวกขยายประการในที่นี้ให้มากออกไป. ประโยชน์อะไรด้วยประการเหล่านั้น.” (พระไตรปิฎกและอรรถกถาแปล ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย เล่มที่ ๔๕ คัมภีร์ขุททกนิกาย อิติวุตตกะ หน้าที่ ๕๒, ๕๖-๕๗)   จากข้อความในอรรถกถาดังกล่าว ทำให้เราได้ทราบว่า  ในช่วงของการรวบรวมพระธรรมวินัย ย่อมต้องมีทั้งภิกษุณี อุบาสก และอุบาสิกา มาเกี่ยวข้องด้วย  ดังนั้น ถ้าหากมีผู้สงสัยว่า ทำไมภิกษุณีไม่ได้เข้าร่วมการทำสังคายนา  ก็ตอบได้ว่า  แม้พระไตรปิฎกจะไม่ได้กล่าวถึงภิกษุณีอยู่ในขั้นตอนการทำสังคายนา ซึ่งเป็นสังฆกรรม แต่ไม่ได้หมายความว่า ภิกษุณีจะไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลยในการรวบรวมร้อยกรองพระธรรมวินัย   ดังนั้นจึงเป็นข้อบอกได้ว่า พระไตรปิฎกไม่ได้มีเฉพาะพระดำรัสของพระพุทธเจ้า (ไม่ต้องไปกล่าวว่า เอ้อ คนนั้นไม่อยู่แล้ว คนอื่นจะมาโมเมเอาได้ไหม เพราะไม่มีเหตุจะให้กล่าวเช่นนั้นได้) แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 55 19:12:06 จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 18:07:20

ความคิดเห็นที่ 6 ทีนี้ก็มาถึงเรื่องต่อไปว่า  คุณผู้ถามต้องการจะไปอ่านที่เป็นการสังคายนาครั้งแรก   ผมเองก็ขอแนะนำดังนี้   ๑.     ให้ไปอ่านพระวินัยปิฎก เล่มที่ ๑-๗ เฉพาะเล่ม ๗ ให้อ่านถึงหน้า ๒๕๗  เพราะตั้งแต่หน้า ๒๕๘ เป็นต้นไป ท่านพรรณาการสังคายนาครั้งที่ ๒ เอาไว้ ซึ่งข้อความส่วนนี้ ท่านได้เสริมเข้าไปหลังการสังคายนาครั้งที่สอง เพื่อเป็นเกณฑ์แก้ไขปัญหาในอนาคต ถ้าอย่างอ่านจนถึงสังคายนาครั้งแรก ก็อ่านจนถึงเล่ม ๗ หน้า ๒๕๗ แล้วค่อยข้ามไปอ่านเล่ม ๘ ต่อ   ๒.     ให้ไปอ่านพระสุตตันตปิฎก และพระอภิธรรมปิฎก ตั้งแต่เล่มที่ ๙ ถึงเล่มที่ ๓๖ แล้วข้ามเล่มที่ ๓๗ คือคัมภีร์กถาวัตถุไป (เพราะกถาวัตถุเกิดเมื่อสังคายนาครั้งที่ ๓ ไม่ใช่ครั้งแรกตามความต้องการของคุณผู้ถาม) แล้วค่อยไปอ่านต่อเล่มที่ ๓๘ จนถึง ๔๕   อ่านจบแล้วได้ผลว่าอย่างไร ช่วยมาบอกผมด้วยนะครับ.....   ส่วนคุณจะบอกว่า ที่ผมพูดมาเนี่ย คุณไม่เชื่อว่าจะอยู่ในสังคายนาครั้งแรกทั้งหมด อันนี้เป็นเรื่องของคุณแล้วล่ะครับ ซึ่งผมคงไม่สามารถจะไปห้ามความเชื่อใคร ๆ ได้ เพียงแต่ให้หลักการเอาไว้เท่านั้น จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 18:08:19

ความคิดเห็นที่ 7 ชาวพุทธควรมีความเชื่อ หรือความเห็นอย่างไรต่อพระไตรปิฎก?              เรื่องต่อไปที่อยากจะพูดถึงคือ ชาวพุทธควรมีความเชื่ออย่างไรต่อพระไตรปิฎก             ผมอยากจะบอกว่า เราไม่จำเป็นต้องมีความเชื่อในพระไตรปิฎก   คือ ไม่จำเป็นต้องเชื่อว่าทุกอย่างในพระไตรปิฎกคือเรื่องจริงทั้งหมด             พี่น้องผู้มีสัมมาทิฏฐิอย่าเพิ่งถล่มผมนะครับ  เพราะผมกำลังพูดถึงเรื่องความเชื่อ  ยังไม่ได้พูดถึงความรู้             หมายความว่าอย่างไร  เพราะการศึกษาพระไตรปิฎก ไม่ใช่การศึกษาเพื่อเชื่อ แต่เป็นการศึกษาเพื่อจะ “รู้”             คล้ายๆกับเราอ่านหนังสือซักเล่ม  เราอ่านเพื่ออะไร เพื่อจะเชื่อ หรือเพื่อจะรู้?             เมื่อเราบอกว่า “เออนะ เราอยากจะรู้เนื้อหาสาระในหนังสือนั้น” จะทำอย่างไร ระหว่าง เราให้หนังสือวางอยู่เฉย ๆ อ่านแค่หน้าปก แล้วหน้าปกบอกว่าอย่างไร เราเชื่อทันทีเลย  นี่แหละ ความเชื่อ             เช่นเราเห็นหนังสือขายหัวเราะวางแผงอยู่ ถ้าเราจะ “เชื่อ” ก็คือเราไม่ต้องอ่าน ให้เราหัวเราะเมื่อเห็นปก แบบนี้ก็ดี  ดูเป็นคนบ้าบอดีเหมือนกัน             แต่ถ้าเราอยากจะ “รู้” ว่า เอ้อ ขายหัวเราะนี่เป็นยังไง มีมุกตลกมากมายขนาดไหน อ่านแล้วตลกจริงไหม  เราก็หยิบมาอ่าน             เราบอกว่า “พระไตรปิฎก คือคัมภีร์ที่รวบรวมประมวลคำสอนของพระพุทธเจ้า”  ถามว่า ชาวพุทธควรทำอย่างไร ระหว่าง   ๑.     เชื่อพระไตรปิฎก  เชื่ออย่างไร คือ “เชื่อว่านี่แหละคือคัมภีร์ที่รวบรวมประมวลคำสอนของพระพุทธเจ้า” แล้วก็วางไว้เฉยๆ แต่ไม่รู้ว่ามีเนื้อหาอย่างไร   ๒.     รู้พระไตรปิฎก คือ รู้ว่าในพระไตรปิฎกนั้นมีเนื้อหาอะไรบ้าง   ปัญหาตอนนี้คือชาวพุทธบางส่วน กำลังทำการ “เชื่อพระไตรปิฎก”  โดยการ “เชื่อ” ว่าพระไตรปิฎกเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แล้วเก็บไว้ในตู้ กราบไหว้บูชาทุกวัน  แต่ไม่เคยเอาออกมาอ่าน นั่นแหละครับ ที่เรียกว่า “เชื่อ” พระไตรปิฎก   แต่ถ้า “รู้” พระไตรปิฎก  พอเราได้ทราบว่า “นี่นะ พระไตรปิฎกเป็นที่ประมวลคำสอนของพระพุทธเจ้า  และหลักการของพระพุทธศาสนา”  เราก็อยากจะ “รู้” ว่า เอ.. แล้วคำสอนของพระพุทธเจ้าเป็นอย่างไรล่ะ  ก็หยิบมาอ่าน จึงจะรู้   คุณผู้ถามเรื่องนี้ และท่านผู้มีข้อวิจารณ์เรื่องความเชื่อพระไตรปิฎก  ถ้าหากได้เจอหนังสือตามท้องตลาด ไม่ว่าจะเป็นหนังสือวิชาการ หนังสือวิทยาศาสตร์ ดาราศาสตร์ สังคมศาสตร์  เราจะทำอย่างไร ระหว่าง “เชื่อ” หนังสือ กับ “รู้” หนังสือ   ถ้าเชื่อ ก็อย่างเช่นหนังสือวิทยาศาสตร์ บอกว่า “นี่นะ ไอน์สไตน์ เป็นผู้ค้นคิดทฤษฎีสัมพัทธภาพ”  ถามว่า เราจะ “เชื่อ” ไปเลยไหมว่า “โอหนอ ไอน์สไตน์ เป็นผู้ค้นคิดทฤษฎีสัมพัทธภาพ”  พอมีใครมาถามว่า “สัมพัทธภาพที่ไอน์สไตน์ค้นพบเป็นอย่างไร”  เราก็คงจะบอกว่า “ไม่รู้ แต่ฉันเชื่อว่าไอน์สไตน์เป็นผู้ค้นพบทฤษฎีสัมพัทธภาพ”   นั่นแหละครับ “เชื่อ”   แต่ถ้า “รู้” เราก็หยิบมาอ่าน อยากรู้ว่า เอ้อ ไอ้ทฤษฎีสัมพัทธภาพเป็นยังไง ไอน์สไตน์เป็นใคร เนื้อหาสาระของหลักสัมพัทธภาพคืออะไร ยังไง การทดลองการค้นพบเป็นยังไง มีประโยชน์ยังไง เราก็อ่านไป   ทีนี้พอมาถึงเรื่องพระไตรปิฎก เวลาเราได้ยินคนพูดถึงว่า “พระพุทธเจ้าสอนไว้อย่างนี้ ๆ ” หรือว่า “อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์ในพระไตรปิฎกเป็นอย่างนั้นอย่างนี้”  ถามว่า เราจะทำอย่างไร ระหว่าง “เชื่อไปเลย” กับ “ไปดู”   ถ้าเชื่อ ก็คือเชื่อไปเลย  แต่ไม่รู้ว่า มันเป็นอย่างไร บางทีไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่า พระไตรปิฎกกล่าวถึงเรื่องนั้น ๆ ไว้อย่างไร องค์ประกอบแวดล้อมคืออะไร   แต่ถ้าอยากรู้ ก็ไปค้นดูในพระไตรปิฎก แล้วข้อความนั้นมีเนื้อหาอย่างไร ก็อ่านไป ดูไป แต่พออ่านแล้ว เราจะไม่เชื่อ หรือไม่ยอมรับในเรื่องนั้น ก็เป็นสิทธิของผู้อ่าน โดยให้เนื้อหาของพระไตรปิฎก เป็นอิสระอยู่อย่างเดิม  ให้ผู้อ่าน ได้ศึกษา และได้รู้   จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 18:10:09

ความคิดเห็นที่ 8 เคยมี ผู้ “ถกเถียง” (ขออภัยที่เลือกใช้คำนี้ แม้จะดูแรงไปหน่อย ก็ขอให้คิดว่าเป็นคำที่สื่อความหมายได้ดีที่สุด) กับผม เรื่องการยึดติดในตำรา ในพระไตรปิฎก แล้วก็บอกว่า ผมนี่เป็นคนยึดติดในพระไตรปิฎกมาก อะไร ๆ ก็อ้างตำรา    ผมก็เลยตอบคุณผู้ร่วมถกเถียงท่านนั้นไปว่า (ขออภัยที่ต้องยกข้อความเดิม ๆ มา อาจจะงง ๆ ในบางเนื้อหาสำนวน ต้องขออภัย)...  ------------------------------   “การบอกว่าอะไรมีอยู่ในตำราเนี่ย มันไม่สำคัญหรอก  แต่สำคัญอยู่ที่ว่า อะไรที่เราจะบอกจะพูดกัน เราจะพูดกันตามอะไร             ถ้าเราจะบอกว่า "เอาล่ะนะ เรื่องที่เราจะพูดเนี่ย มันมีอยู่ในตำราไหม?"  ถ้าบอกว่า "มี"  ก็พูดกันออกมาให้ชัดว่า นี่นะ ตรงนี้มันมีอยู่ในตำราตรงนั้น ๆ นะ  แล้วก็ว่ากันไป             ทีนี้ใครจะมาบอกว่า "นี่นะ เรื่องที่ฉันจะพูดนี่ ไม่มีอยู่ในตำรานะ คุณจะเห็นด้วยไหม" เราก็บอกกันได้ ทีนี้ใครจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยก็เป็นสิทธิของเขา             อย่างเช่นเรื่องที่มีอยู่ในตำราหรือคัมภีร์ทางพระพุทธศาสนา  ถ้ามุ่งกันที่หลักที่สุด เราก็มุ่งไปที่พระไตรปิฎก  ก็มาคิดกันว่า เราจะพูดว่าอย่างไร             ถ้ามีคนมาถามกันว่า "นี่นะคุณ ฉันอยากรู้ว่า เรื่องนี้พระพุทธเจ้าทรงสอนเอาไว้ว่าอย่างไร"     เราเองก็ไม่ใช่พระพุทธเจ้า เราจะไปคิดเอาเองได้อย่างไร เราก็ต้องไปดูที่พระไตรปิฎก ว่าพระพุทธเจ้าสอนเรื่องนี้ไว้ว่าอย่างไร แล้วก็เอามาให้ดูมาบอกกัน ส่วนจะเชื่อหรือไม่เชื่อ ก็แล้วแต่จะว่ากัน  ถ้าจะเห็นว่า "เรื่องนี้พระพุทธเจ้าสอนไว้อย่างนี้ แต่ฉันไม่เชื่อ"   ก็ว่ากันไปได้  ฉันเองก็ไม่ได้คิดว่าจะต้องให้คุณเชื่อ คุณเพียงแต่ถามว่าเรื่องนี้พระพุทธเจ้าว่าเอาไว้อย่างไร ฉันก็ยกมาให้ดู  แล้วคุณจะมีความคิดเห็นว่าอย่างไร หรือจะเชื่อ จะแย้งค้าน ก็เป็นเรื่องของคุณ             เหมือนกับเราจะอ้างความคิดของอริสโตเติล เราจะไปเอามาจากไหน ถ้าไม่ไช่หนังสือที่ถือกันว่า เป็นหนังสือที่รวมหลักปรัชญาแนวคิดของอริสโตเติล             ปัญหาเรื่องการติดหรือไม่ติดอยู่ในตำรานี่ ผมว่าไม่ควรจะมาพูดกันอีกแล้ว  เพราะพูดกันไปก็ไม่จบกันเสียที             ถ้าหากว่าเราจะถือว่า นี่นะ ข้อเขียนตรงนั้น ๆ นะ งมงาย ตรงโน้น ๆ นะ ไม่ถูกต้อง  เราก็สามารถพูดได้  จะเขียนตำรา เขียนหนังสือมาแย้งค้านกันก็ได้  (ในขณะเดียวกันก็ต้องพร้อมจะยอมรับการแย้งค้านจากผู้อื่นอีกทีหนึ่งเหมือนกัน)  แต่ขอให้อยู่ในหลักของวิชาการว่า "เรากำลังพูดกันเรื่องอะไร"             ถ้าเราจะบอกว่า "นี่ เราจะไม่ส่งต่อความเชื่องมงายนั้น ๆ ไปสู่ลูกหลาน"  เราจะทำอย่างไร ระหว่างเราเอง เป็นคนบอกลูกหลาน หรือจะเขียนตำราเขียนหนังสือบอกลูกหลานว่า นี่น่ะ ตรงโน้น  ๆ งมงาย ตรงนั้น ๆ ไม่ถูกต้อง  หรือเราจะทำลายตำราหรือหนังสือที่เราเชื่อว่างมงายอย่างนั้น ๆ ทิ้งไปเสียให้หมด             ถ้าจะเป็นอย่างนั้น เราก็คงไม่ต้องมีนักประวัติศาสตร์ นักดาราศาสตร์ นักวิทยาศาสตร์รุ่นใหม่ๆ ออกมาให้เราเห็น เพราะเขาไม่รู้จะเอาอะไรมาเป็นฐาน             นักวิทยาศาสตร์ก็ตาม นักดาราศาสตร์ก็ตาม นักภาษาศาสตร์ก็ตาม หรือนักศึกษาศาสนาก็ตาม ก็ต้องอาศัยตำราของคนเก่า มาใช้เป็นฐานศึกษา รวมถึงเป็นฐานแย้งค้าน             เราจะเห็นอะไรงมงายหรือไม่งมงาย เราก็ต้องอาศัยข้อมูลที่มีอยู่มาเป็นฐาน จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 18:12:56

ความคิดเห็นที่ 9 (ต่อ)             ถ้าหากว่านักวิทยาศาสตร์  พากันเลิกและทิ้งทฤษฎีเดิมไปเสียทั้งหมด  อะไรที่อยู่ที่ไหนก็พากันไปเอามาโละทิ้งกันเสียให้หมด  แล้วเสนอแต่ทฤษฎีใหม่ให้เห็นอย่างเดียว วิทยาศาสตร์ก็ไม่ต้องมีการพัฒนา เพราะเราจะได้เห็นเพียงแต่ข้อมูลของคน ๆ นั้น แต่ไม่ได้เห็นข้อมูลของคนอื่น             ที่สำคัญ เราก็น่าจะได้ชื่อว่า เป็นผู้คับแคบ  เพราะจะถือเอาแต่ของฉันเท่านั้นเป็นของจริง ของคนอื่นไม่จริง  คุณอย่าไปเชื่อของที่คนอื่นเขาเขียน ต้องเชื่อแต่ของฉัน  แบบนั้นถ้าไม่เรียกว่าเป็นพวกคับแคบ จะให้เรียกว่าอะไร?   ถ้าหากเคยศึกษาประวัติศาสตร์จีนบ้าง น่าจะพอรู้ว่า มีเหตุการณ์ตอนหนึ่งในประวัติศาสตร์จีน ที่จิ๋นซีฮ่องเต้ ให้มีการฆ่านักปราชญ์ เผาทำลายตำราประวัติศาสตร์เก่า ๆ ให้หมด  ซึ่งเรียกเหตุการณ์นี้ว่า "เผาตำราฝังปัญญาชน"    อันนี้ผมหวังแต่ว่า บุคคลผู้มีความคิดเช่นนั้น จะไม่ใช่ความคิดเดียวกับของจิ๋นซีฮ่องเต้ (หวังว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น)             ในฐานะที่ผมอยู่ในแวดวงการศึกษาไทย ในฐานะที่เป็นครูคนหนึ่ง  ปัญหาสำคัญของการศึกษาไทย ไม่น่าจะใช่เรื่องที่ไม่สอนให้คนไทยคิดเองเป็น หรือคิดเองไม่เป็น  แต่น่าจะอยู่ที่ "ไม่ได้สอนให้คนไทยคิดแยกส่วนมากกว่า"   ทำไมจึงว่าอย่างนั้น  เพราะในฐานะที่เราเป็นผู้ให้การศึกษา เราอยากจะเอาอะไรมาสอนเด็ก ถ้าเราไม่เอาสิ่งที่มีอยู่ในข้อมูลเดิม  เราจะสอนแต่ของที่เราคิดให้เด็กได้อย่างไร??  แบบนั้นเราจะไม่ถือว่า เป็นผู้ยัดเยียดความเชื่อและความคิดของตนเองให้เด็กหรอกหรือ?   เพราะฉะนั้นควรมีการสอนให้คิดกันแบบแยกส่วนว่า เอาล่ะนะ สิ่งที่ฉันจะพูดนี่ อยู่ในตำราเล่มนี้ ๆ  แต่ฉันมีความคิดเห็นอย่างนี้ ๆ  แล้วคุณจะเชื่ออะไรก็เรื่องของคุณ   หรือจะบอกว่า ตำราหรือคัมภีร์เล่มนี้ ๆ ว่าเอาไว้อย่างนี้ ๆ นะ แล้วฉันก็เชื่ออย่างนี้ ๆ นะ ส่วนคุณจะเชื่ออย่างไร ก็ว่ากันไป ก็มาคุยมาถามกัน โดยไม่จำเป็นต้องบอกว่า "โอ๊ย ไอ้นี่มันพวกอยู่แต่ในกะลา"   ก็ฉันยังไม่รู้เลยว่า คุณมีความเห็นว่ายังไง คุณคิดเห็นเรื่องนี้ว่าอย่างไร  คุณเชื่อหรือคุณคิดอย่างไร  แล้วคุณมีอะไรจะมานำเสนอฉันบ้าง ทำไมคุณไม่มาพูดกันก่อนล่ะ?   ทีนี้การอ้างตำราในเรื่องนี้ มันก็ยังมีข้อที่ควรคิดได้อีกเยอะ  อย่างเช่นถ้าเราบอกว่า "อย่าไปเชื่อว่ามันมีในตำรา" หรือว่าอย่าไปเชื่อในเรื่องคัมภีร์ทางศาสนา  อะไรทำนองนี้  แล้วก็อ้างว่า นี่นะ อาจารย์ของฉันได้ให้ความเห็นว่าไม่ควรเชื่ออย่างนั้น ๆ หนังสือที่เขียนโดยนักสอนความคิดประเภทสังคมนิยม, ประเภทประชาธิปไตย, ท่านนั้น ๆ เขียนว่าอย่างนั้น ๆ   ถ้ามีผู้แย้งค้านว่า "คุณไม่ให้ฉันเชื่ออะไร ๆ ในตำรา  แล้วทำไมคุณจะต้องมาให้ฉันเชื่อในตำราหรือหนังสือของคนเขียนท่านนั้น ๆ ที่มีคุณอ้างถึง ขึ้นมาด้วยล่ะ?"   ถ้าจะบอกว่า "เพราะอาจารย์ท่านนั้น ๆ ท่านมีความคิดก้าวหน้าอย่างนั้น ๆ "  ก็จะมีผู้แย้งค้านได้ว่า "ถ้างั้นฉันก็มีความคิดก้าวหน้าว่าฉันไม่เชื่อตำราหรือหนังสือที่อาจารย์ที่คุณอ้างท่านนั้น ๆ เขียนมา จะได้ไหม"   ทีนี้จะว่ากันอย่างไรต่อไป?” -------------------------------   จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 18:14:01

ความคิดเห็นที่ 10 ถ้าหากไม่ยอมรับพระไตรปิฎก ก็ขอให้บอกเลิกความเป็นชาวพุทธ               ทีนี้อยากจะกล่าวถึงเรื่องสุดท้าย  ชื่อหัวข้ออาจจะดูรุนแรงไปหน่อย แต่ก็ขอให้อ่านเนื้อหาสาระให้ครบถ้วน แล้วจะเข้าใจการสื่อความหมายของผม             ได้บอกแล้วว่า จุดสำคัญที่ชาวพุทธควรมีท่าทีต่อพระไตรปิฎก คือ “ความรู้”  ไม่ใช่ความเชื่อ  นั่นคือ ต้องไปศึกษาพระไตรปิฎก อยากจะรู้อะไร ก็ไปค้นในสิ่งที่ท่านถือว่า มีข้อมูลเดิมที่สุดที่สืบทอดมา  แล้วเราจะมีความ “เชื่อ” หรือ “ไม่เชื่อ” อย่างไร ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง             แต่อย่าเพิ่งสับสนเรื่องเชื่อ ไม่เชื่อ กับเรื่องไม่ยอมรับ             เดี๋ยวนี้มีปัญหาสำคัญอย่างหนึ่งในวงการชาวพุทธ คือมีผู้รังเกียจต่อพระไตรปิฎก ไม่อาจจะยอมรับหลักการที่มีอยู่ในพระไตรปิฎกได้    ซึ่งการไม่ยอมรับนี้ อาจเป็นเพราะความอึดอัดใจที่พระไตรปิฎกกล่าวในสิ่งที่คัดค้านต่อความเชื่อของตนเอง หรือต่อสำนักที่ตนเองสังกัดอยู่             ก็ต้องขอบอกว่า การแสดงความซื่อตรงสำหรับผู้ยึดถือในการไม่ยอมรับพระไตรปิฎก นั้นคือ การ “ควรบอกเลิกความเป็นชาวพุทธของตนเอง”             ถามว่าการพูดอย่างนี้ ไม่เป็นการบีบบังคับมากจนเกินไปหรือ หรือแม้แต่ว่าจะเป็นการเผด็จการ การถือมั่นรุนแรงในศาสนา หรือเป็นพวกคลั่งตำรามากเกินไปหรอกหรือ             ก็ตอบว่า เป็นการพูดตามความเป็นจริง             ถ้าเราถามว่า พระพุทธศาสนา พระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ พระพุทธประวัติ วิธีการบวชพระ  เรื่องหลักธรรม คือ อิทธิบาท ๔ สมาธิ หิริโอตตัปปะ  มรรคมีองค์ ๘  ฯลฯ  อะไรต่าง ๆ เหล่านี้ เราเอามาจากไหน?             ก็ต้องตอบว่า เอามาจากพระไตรปิฎก  เพราะพระพุทธศาสนาและหลักคำสอนที่มาถึงเรา ในปัจจุบันนี้ มีพระไตรปิฎกเป็นต้นเดิม             ทีนี้ถ้าหากว่าผู้ที่จะไม่ยอมรับ เพราะค้านต่อความรู้สึกของตนเอง ก็ควรจะปฏิเสธทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นพระพุทธศาสนา ซึ่งล้วนแต่ออกมาจากพระไตรปิฎก และมีอยู่ในพระไตรปิฎก และควรบอกเลิกความเป็นชาวพุทธของตนเอง เพราะคำว่า “พุทธ” ก็มาจากพระไตรปิฎก ซึ่งรวมหลักพระพุทธศาสนาเอาไว้             นั่นเป็นการแสดงความซื่อตรงอย่างสำคัญที่สุด             ถ้าถามว่า เราจะเลือกยอมรับบางส่วน ไม่ยอมรับบางส่วนได้หรือไม่  ก็ควรจะมีเหตุผลว่า “การที่ท่านไม่ยอมรับนั้น เพราะอะไร  มีเหตุผลอย่างไรบ้าง แล้วทำไมท่านจึงมีเหตุผลในการยอมรับส่วนอื่น”  ทำไมท่านจึงมั่นใจว่า ส่วนอื่นจริงกว่าส่วนนี้ หรือว่าไม่จริงทั้งสองส่วน" แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 55 18:37:28 จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 18:17:15

ความคิดเห็นที่ 11 ถ้าชาวพุทธไม่มีพระไตรปิฎกเป็นหลักเอาไว้ พระพุทธศาสนาก็จะถึงการล่มสลาย ถ้าชาวพุทธมีพระไตรปิฎกเป็นหลักได้ พระพุทธศาสนาก็จะยั่งยืนเป็นประโยชน์แก่พหูชน             ข้อเสียหายอย่างรุนแรงสำหรับการไม่ยอมรับพระไตรปิฎก หรือแม้แต่เชื่อว่าพระไตรปิฎกมีบางส่วนที่ปลอมปน  ก็คือ เมื่อมีความคิดความเห็นบางอย่างเกิดขึ้นในพระพุทธศาสนา เราจะแก้ปัญหาเหล่านั้นไม่ได้             นั่นเพราะเมื่อเราไม่ยอมรับพระไตรปิฎก เราก็จะไม่มีหลักการอะไรที่จะบอกได้เลยว่า นั่นเป็น หรือ นั่นไม่เป็น พระพุทธศาสนา                     เช่นการสักยันต์ พ่นน้ำหมาก ดูดวง ติรัจฉานวิชา และความเชื่อแปลก ๆ อีกมากมายที่เกิดขึ้นในแวดวงพระพุทธศาสนาและสังคม เราจะไม่มีหลักการอะไรเลยที่จะบอกได้ว่า อะไรถูก อะไรผิด             การสังคายนาครั้งแรกสุด ก็เกิดขึ้นเพราะเหตุนี้  เนื่องจากมีพระหลวงตารูปหนึ่ง ชื่อ พระสุภัททะ ได้พูดขึ้นในหมู่สงฆ์ซึ่งเป็นศิษย์ของพระมหากัสสปะ (พระมหากัสสปะเป็นพระอาจารย์ของสงฆ์กลุ่มนั้น) ที่กำลังเศร้าโศกเสียใจ ที่ได้ทราบว่า พระพุทธเจ้าปรินิพพานไปแล้ว ๗ วัน ว่า “พวกท่านจะไปเศร้าโศกทำไม  เพราะพวกเราพ้นแล้วจากพระมหาสมณะ (พระพุทธเจ้า)  เพราะเราถูกบีบบังคับอยู่ทุกวี่วันจากพระพุทธเจ้าว่า สิ่งนี้สมควรจะทำ สิ่งนี้ไม่ควรทำ  ต่อไปนี้เราสบายแล้ว อยากทำอะไรก็ทำ ไม่อยากทำอะไรก็ไม่ต้องทำ”             พระมหากัสสปะท่านได้ฟังแล้ว ก็คิดว่า “ในภายภาคหน้า สิ่งที่ไม่เป็นธรรม จะรุ่งเรือง สิ่งที่เป็นธรรมจะเสื่อมถอย สิ่งที่เป็นข้อปฏิบัติชั่วจะรุ่งเรือง สิ่งที่เป็นข้อปฏิบัติดีจะเสื่อมถอย”  (หรือก็คือ พระธรรมวินัยจะเสื่อมถอย ส่วนสิ่งที่ไม่ใช่พระธรรมวินัยจะรุ่งเรือง)             ความหมายอย่างตรงตัวของคำกล่าวของพระมหากัสสปะ ก็คือ “ในภายหน้า พระพุทธศาสนาจะถึงการล่มสลาย” นั่นเอง             นั่นเพราะอะไร เพราะถ้าเราไม่มีหลักการอะไรเป็นที่รับรอง เป็นฐานข้อมูลดั้งเดิม เราจะไม่สามารถบอกได้เลยว่า อะไรเป็นคำสอนของพระพุทธเจ้า อะไรไม่ใช่คำสอนของพระพุทธเจ้า             แต่เพราะเรายังมีพระไตรปิฎก เวลาเราได้ยินได้ฟังอะไร เช่นว่า “อาจารย์วัดโน้นเก่ง ท่านดูดวงแม่น” , “หลวงปู่วัดนั้นให้หวยถูกทุกงวด”, “อาจารย์สักยันต์ท่านโน้นเยี่ยมมาก ฟันแทงอย่างไรก็ไม่เข้า”, “คุณผู้นั้นมีญาณวิเศษ แสกนกรรมได้ แก้กรรมได้”           เราก็ยังพอมีหลักตัดสินได้ว่า สิ่งนั้นถูกหรือผิด  แต่ถ้าไม่มีพระไตรปิฎกไว้เป็นหลัก คนในสังคมก็จะไม่รู้ว่า มันจริง ไม่จริง สิ่งใดที่พระสงฆ์ทำได้หรือทำไม่ได้ เรื่องที่พูดกันในเรื่องนั้น ๆ เป็นพระพุทธศาสนาหรือไม่เป็น เพราะไม่มีอะไรเป็นหลักการจะมาดู จะมาตัดสินได้เลย              บางคนถึงกับบอกว่า ได้ทำการลงเลขยันต์ ทำเป็นแผ่นผ้าดวงชะตาการประสูติ ตรัสรู้ ปรินิพพานของพระพุทธเจ้า มาปลุกเสก ขายให้เช่าบูชา                  ถ้าเราไม่มีพระไตรปิฎก เราจะรู้ได้อย่างไรว่า พระพุทธเจ้าตรัสถึงเรื่องนี้ไว้อย่างไร ตรัสเรื่องความไม่จริงในเรื่องการปลุกเสกอ้อนวอนไว้อย่างไร ตรัสถึงความเข้าใจเรื่องกรรม การให้ผล ไว้อย่างไร             เมื่อเราไม่ยอมรับ ไม่ยึดถือพระไตรปิฎกเป็นหลัก เราก็จะไม่มีวิธีตัดสิน ไม่มีหลักตัดสินอะไร ว่าอะไรเป็นพระพุทธศาสนา และอะไรไม่เป็นพระพุทธศาสนา             เมื่อถึงตอนนั้น พระพุทธศาสนาก็จะถึงการล่มสลาย แม้จะมีวัด มีพระพุทธรูป มีพระสงฆ์ มีโบสถ์วิหารอยู่ แต่ก็จะไม่มีใครรู้ว่า พระพุทธศาสนาอยู่ตรงไหน               ชาวพุทธจึงควร “รู้” พระไตรปิฎกเอาไว้ เป็นหลักสำคัญในการยืนยันหลักพระพุทธศาสนา เพื่อรักษาพระพุทธศาสนาของเราเอาไว้ ให้มั่นคงสืบไป.   *********************** (เริ่มเขียนบทความเมื่อ ๑๓.๕๐ เขียนเสร็จเมื่อ ๑๗.๔๐ แล้วเอามาลงกระทู้) แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 55 19:05:58 แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 55 18:42:48 แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 55 18:19:30 จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 18:18:37

ความคิดเห็นที่ 12 ก็เหมือนนักบวชสมัยนี้ ในพันทิปนี้บางรูป ที่จะไม่ให้เชื่อถือในพระไตรปิฎก แต่ให้เชื่อใน กาลามสูตร ทั้งที่กาลามสูตร ก็อยู่ในพระไตรปิฎก ผมยังงงๆกับตรรกะของท่านอยู่เลย จากคุณ : สู่ฝัน...อันยิ่งใหญ่ เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 19:39:34

ความคิดเห็นที่ 13 สาธุครับ ผมกิฟท์หมดครับ จากคุณ : ประเทืองปัญญา (ต่อmcu) เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 19:51:51

ความคิดเห็นที่ 14 ในทัศนะของผมนะ...  ๑. ผมสนับสนุนให้ชาวพุทธมีพระไตรปิฎก ครบทุกเล่มทุกตัวอักษร  ๒. ชาวพุทธ แม้จะไม่สนใจหรือไม่ยอมรับในพระสูตรหรือในพระวินัย บางข้อ หรือในพระอภิธรรม หากพวกเขายัง "เข้าถึงพระรัตนตรัย"   พวกเขาก็ยังคงมีสิทธิ์ ที่จะเป็นชาวพุทธได้ ใคร ๆ ก็ไม่มีสิทธิ์ ที่จะขับไล่ให้เขาขาดจากความเป็นชาวพุทธ (แม้พระปาราชิกแล้ว สึกออกมา เขาผู้นั้น ก็ยังมีสิทธิ์ ที่จะเป็นชาวพุทธได้อยู่ดี  ส่วนผลแห่งกรรม เขาก็จงปล่อยให้เขาได้ไปรับ ด้วยตัวของเขาเองเถอะ)     ดังนั้น การเป็นชาวพุทธนั้น ไม่มีใครตัดสินได้เลยครับว่า ให้คนนั้น คนนี้ เลิกจากการเป็นชาวพุทธไป  นอกจากตัวของเขาเอง ....ต่อให้คณะสงฆ์ บางคณะประกาศคว่ำบาตรต่อเขาแล้ว เขาก็ยังคงสามารถสมาทานด้วยใจของเขาเอง เพื่อที่จะเป็นชาวพุทธได้อยู่นั่นเอง   แม้แต่เทวทัต ผู้มีความชั่วร้ายเลวทรามมากสักปานไหน....ตกนรกหมกไหม้นานสักเท่าไร..... แต่เทวทัต ก็ยังเป็นชาวพุทธอยู่นั่นเอง  ดังปรากฎว่ามีหลักฐานเชื่อกันว่า วันหนึ่งข้างหน้า เทวทัตนั้น อาจจะสามารถหวนกลับชาติมาเกิด และบรรลุธรรมชั้นสูงสุดได้อีกครั้ง    นั่นย่อมแสดงว่า เทวทัตเอง (คนชั่วที่สุดในสามโลก และเลวร้ายที่สุด ในประวัติพุทธศาสนา) ก็ยังไม่เลิกการเป็นชาวพุทธ และไม่มีใครที่จะสามารถผลักไสไล่ส่ง ให้เขาขาดจากการเป็นชาวพุทธได้  หากเขาเอง ยังมีจิตใจ ปรารถนาที่จะเป็นชาวพุทธอยู่....กาลเวลา ก็จะชำระสะสางให้เขาเอง     ที่ผมแสดงความเห็นมานี้  มิได้ประสงค์จะขัดแย้ง กระทู้ของคุณ Chohokun แต่ประการใด  ผมเห็นด้วยกับความคิดเห็นส่วนใหญ่ของท่าน  แต่ผมรู้สึกว่า ท่านจะขาดเมตตาไปซะหน่อยไหมครับ ที่คล้าย ๆ จะแสดงว่า  "หากใครไม่เชื่อในพระไตรปิฎก ส่วนใดส่วนหนึ่งแล้วล่ะก็  จงเป็นผู้ที่ขาดจากความเป็นชาวพุทธไปซะเลย"   ท่วงทำนองคล้าย ๆ จะเป็นเช่นนั้นนะครับ....แต่หากไม่เป็นเช่นนั้น โดยผมเข้าใจผิดไปเอง ก็ขออภัย   ผมจึงมองว่า ชาวพุทธ ไม่ว่าจะเป็นเถรวาท - อาจารยิรวาท หรือแม้แต่ในนิกายเดียวกัน หากเชื่อไม่เหมือนกัน ก็จง ยึดพระไตรปิฎกเป็นที่ตั้ง  แต่หากยังมีข้อขัดแย้ง (เพราะในพระไตรปิฎกเอง ก็ยังมีข้อ ที่อาจจะเป็นปมให้ขัดแย้งอยู่บ้างเช่นกัน บางเรื่องหาข้อยุติไม่ได้ จนถึงขนาดเขาต้องแบ่งออกเป็นนิกายใหญ่ ๆ ไปซะแล้ว..นั่นปะไร?)  ก็ต้องต่างถ้อยทีถ้อยอาศัยกัน....  หากอยู่ร่วมวัดกันไม่ได้ ก็หาวัดใหม่อยู่ หานิกายใหม่อยู่กันไป    ที่สำคัญที่สุด แม้จะเชื่อไม่เหมือนกัน แต่เท่าที่ผมเห็นก็คือ...   ๑. บูชาพระพุทธเจ้าพระองค์เดียวกัน   ๒. ดำเนินตามหลักธรรมคำสอน ของพระพุทธเจ้าเช่นเดียวกัน แต่เลือกในสิ่งที่เหมาะสมกับตน หรือภูมิภาคที่ตนอยู่อาศัย   ๓. เคารพในพระอริยสงฆ์ เช่นเดียวกัน   จะเห็นได้ว่า ไม่ว่าจะเป็นองค์ดะไลลามะ หรือสมเด็จพระสังฆราช ในหลาย ๆ ประเทศ หรือ หลวงจีนวัดเส้าหลิน ตลอดถึง ท่านโพธิรักษ์ หรือท่านธัมชโย หรือแม้แต่ หลวงพี่คึกฤทธิ์  หลวงพี่เกษม หรือแม้แต่หลวงพี่เตชปญฺโญ  แห่งเกาะสีชัง ฯลฯ  แต่ละท่าน ก็ยังสมาทานว่าตนเอง เช้าถึง พระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์  ด้วยกันทั้งนั้น   ผมจึงยังมองไม่เห็นว่า ใครจะไปขับไสไล่ส่ง ท่านเหล่านี้ ให้ตกขอบพระพุทธศาสนาไปได้เลย              หรือว่าท่านเจ้าของกระทู้ จะตั้งตนเป็นคนแรกที่จะเริ่มรณรงค์ในเรื่องนี้ เพื่อให้คนหรือพระ ขาดจากความเป็ฯชาวพุทธ ในกรณ๊ที่ไม่เชื่อพระไตรปิฎกครบทุกตัวอักษร ?             ผมคิดว่า ท่านคงเหนื่อมากนะครับ หากท่านปรารถนาที่จะทำเช่นนั้นจริง ๆ    เพราะพระภิกษุในหลาย ๆ ประเทศ หลาย ๆ นิกาย ทั้งหลายที่ผมเอ่ยมาข้างบนนั้น ต่างก็เชื่อในพระไตรปิฎก เหมือนกันบ้าง ไม่เหมือนกันบ้าง....และในที่สุด ก็ต่างคนต่างไป...จากกันไปอย่างสงบ ๆได้ก็น่าจะเพียงพอแล้ว (ในกรณีที่ไม่ถึงกับทำให้สงฆ์แตกแยกก็มี คือยู่ร่วมนิกายเดียวกันเงียบ ๆ  ในกรณีที่ีจำเป็นต้องแตกแยกกันไปจริง ๆ ก็มี และผู้ที่ทำให้แตกแยก ก็จงรับกรรมของตน ของตนไป ก็แล้วกัน ทุกคนมีกรรมเป็นของตน ๆ อยู่แล้ว.....และความแตกแยกของคณะ นิกาย ฯลฯ  ก็ยังอยู่ในกฎไตรลักษณ์ อยู่นั่นเอง)     ดีกว่าต้องมารบราฆ่าฟันกัน  กะอีแค่ สำนักหนึ่ง เห็นว่า อีกสำนักเชื่อไม่เหมือนตน ก็ถึงกับยกพวกตีกัน...    ซึ่งเท่าที่ผ่านมา ชาวพุทธ ทุกนิกาย ก็ไม่ได้นิยมที่จะกระทำเช่นที่ว่านั้น   ปล. อย่างไรก็ตาม ขอชื่นชม ในวิริย อุตสาหะ ของคุณ Chohokun ด้วยครับ ที่ได้เขียนบทความขนาดยาว ๆ มาให้อ่านให้ได้พิจารณากันบ่อย ๆ  แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 55 21:11:23 แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 55 20:49:01 จากคุณ : รถเรณู เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 20:47:30

ความคิดเห็นที่ 15 เก็บเข้า Favorites + เข้าคลังกระทู้ เลยครับ อ่านแต่ประเด็น ผมอาจจะข้ามการอ่านสำคัญๆไรไปบ้าง ผมมาจากกระทู้ Y12842211 นะครับ  คือช่วยตอบผมแบบสั้นๆหน่อยว่า ถ้ามีคนถามว่าพระไตรปิฏก เป็นของจริงหรือเปล่าคุณจะตอบว่ายังไง.....แกไม่เคยอ่านพระไตรปิฎก ลองไปเปิดดูซะ ประมาณนี้หรอครับ - -* ขอบคุณครับ จากคุณ : Dr.New92 เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 20:52:09

ความคิดเห็นที่ 16 โหวตครับ สำหรับผม พระไตรปิฏก คือสิ่งมหัศจรรย์ที่สุดในโลกครับ ข้อธรรมในนั้น สอดประสานยันกันเอง เป็น matrix ซับซ้อนสมบูรณ์แบบ ไม่มีวันขัดแย้งกันเอง ถ้าจะอะไรก็ตามที่แอบแฝงกายปลอมแปลงเข้าไปในนั้น ไม่มีทางเข้าพวกได้หรอกครับ จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 21:02:43

ความคิดเห็นที่ 17 ขอใช้สิทธิพาดพิงกรณีที่ว่า เมษาฯ ไม่มีหลักวิชาการอะไร เมษาฯ เรียนเอกประวัติศาสตร์ค่ะ ศาสนาเป็นส่วนนึงในอารยธรรมมนุษย์ที่วิวัฒนาการมาจาก Ape ค่ะ ยุคนึงบูชาสัตว์ ล่าสัตว์เป็นก็เลิกบูชา ยุคนึงบูชาไฟ กลัวไฟ รุ้ัจักใช้ไฟก็เลิกบุชา แต่บางที่ยังบูชาอยู่ในอิหร่าน อินเดีย ประวัติศาสตร์ถ้าเรียนเป็นเรื่องเป็นราว ไม่ได้สอนให้ "จำ" แต่สอนให้วิเคราะห์ สืบสวน ตั้งข้อสังเกต พิสูจน์หลักฐาน และไม่ได้สอนให้ "เชื่อ" เพราะประวัติศาสตร์เปลี่ยนแปลงตลอดเวลาตามหลักฐาน ในทางวิจัยทางประวัติศาสตร์ เวลาเราอ่านอะไรสักอย่าง เราจะแบ่งเป็นเอกสารชั้นต้น ชั้นรอง การวิจัยภายใน ภายนอก นั่นคือ เหตุผลว่า ทำไมถึงตั้งข้อสังเกตว่า บอกเล่าต่อๆ กัน หากใช้หลักการวิจัยทางประวัติศาสตร์ ไม่เห็นว่า พระะไตรปิฎกที่รวบรวมหลังพระพุทธองค์ปรินิพพานนั้น เป็นเอกสารชั้นต้น...คือมาจากเจ้าตัวโดยตรง แต่เป็นเอกสารชั้นรอง คือ ฟังต่อมาอีกทีนึง วิจัยภายนอก เกิดขึั้นได้อย่างไร มีที่มาอย่างไร วิจัยภายใน มีเนื้อหาอย่างไร ใครพูด ใครเขียน ใครบอกเล่า คนๆนั้นเป็นใคร ศึกษาจากหลักฐานอะไร เพื่อมาประกอบการวิเคราะห์ โดยทั่วไปสำหรับคนทั่วๆ ไปจะสนใจเฉพาะส่วนพระธรรมคำสอน ก็ต้องโฟกัสตรงนี้ ส่วนที่ว่า ศาสนาใช้วิธีสอนแบบท่องจำ อันนี้เห็นทีคงต้องละไว้ก่อน เพราะไม่มีข้อมูลทางประวัติศาสตร์อยู่ในมือว่า "หากมนุษย์มีตัวอักษรใช้แล้ว จะเป็นไปได้หรือที่จะถ่ายทอดศาสนา ความเชื่อต่อๆ กันได้ โดยไม่มีการจดบันทึกหรือสอนกันอย่างเป็นระบบ" ศาสนาพราหมณ์ในมุมมองคนเรียนประวัติศาสตร์คือ เครื่องมือทางการเมืองของชนเผ่านึงใช้ปกครองชนเผ่านึง โดยอ้างความศักดิ์สิทธิ์ตามความเชื่อโครงสร้างของสังคมในยุค 5 พันปีก่อน กัดกันทางสายเลือด โดยการสร้างวรรณะขึ้นมา สำหรับข้อมูลพระไตรปิฎก...เมษาฯ ไ้ด้อะไรจากสิ่งที่คุณโพส ข้อมูลทางประวัติศาสตร์ในยุคที่สังคยนาค่ะ อย่างคุณบอกว่า เฮ้ย เค้าไม่มีอักษรเรียนกันในทางศาสนานะ เมษาฯ ก็นึกสงสัยว่า...คุณมั่นใจได้ไงอ่ะ อย่าลืมว่า ก่อนจะเสียเอกราชให้อังกฤษอินเดียปกครองโดยมุสลิม-ราชวงศ์โมกุลราว 3ร้อยกว่าปี ตำรับตำราศาสนาอื่น นักบวช อาจจะสูญหาย หรือถูกทำลายก็ได้ ที่พูดงี้ ไม่ได้จะตำหนิอะไรศาสนาอิสลาม มันเป็นเรื่องของความเชื่อในศาสนาเค้า และเป็นเรื่องปกติของผู้ปกครอง ร.1 ยังเคยมีให้เก็บล้างบางศิวลึงก์เลย นี่อาจจะเป็นเหตุผลที่ไม่มีการสังคยาในประเทศอินเดียอีกในครั้งหลังๆ คนเรียนประวัติศาสตร์จะศึกษาประวัติศาสตร์จากตัวอักษร (ยุคประวัติศาสตร์) ศึกษาจากคัมภีร์ทางศาสนา เทียบเคียงกับหลักฐานทางประวัติศาสตร์ คุณทราบหรือไม่ว่า มีการสันนิฐานว่า จริงๆ ศาสนาพุทธอาจจะมีพัฒนามาจากความเชื่อใดความเชื่อนึงในมืองฮารัปปา-มเหนโจดาโร เมืองโบราณอายุร่วม 5 พันปีในอินเดีย เพราะมีการขุดค้นพบหลักฐานทางโบราณคดี มีการพบตราประทับรูปคน ตัวอักษร สัตว์ในจินตนาการ ภาพต้นโพธิ์ มีการจับถือวงล้อรุปรถ (พระธรรมจักร?) หวังว่า คุณพอจะเข้าใจเมษาฯ นะคะว่า ใช้หลักอะไรในการคิด หรือ ตั้งข้อสังเกต ถึงได้บอกคุณแต่แรกไงว่า "สนใจในแง่วิชาการ ไม่ได้สนใจในแง่ความเชื่อ หรือ ศรัทธา" ขอบคุณค่ะ แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 55 21:57:22 จากคุณ : เมษาพาเพลิน เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 21:39:48

ความคิดเห็นที่ 18 คุณรถเรณู สิ่งที่ผมกำลังบอกอยู่ก็คือ  เพราะการที่เรานับถือพระพุทธศาสนาอยู่ในทุกวันนี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องพระพุทธเจ้า เรื่องพุทธประวัติ ขั้นตอนวิธีการบวช หรืออะไรต่าง ๆ นั้น มาจากพระไตรปิฎก ถ้าสมมติว่าหนังสือสวดมนต์ และหนังสือบอกวิธีการบวชทั้งหมด หายไปจากโลกนี้ แต่เรายังมีพระไตรปิฎกอยู่ ก็ยังสามารถไปดูได้ว่า พระไตรปิฎก กล่าวถึงวิธีการบวชไว้อย่างไร ถ้าหนังสือพุทธประวัติทั้งโลกหายไปหมด แต่ยังมีพระไตรปิฎก เราก็ยังไปดูได้ว่า พระพุทธเจ้าคือใคร พระธรรมคือใคร พระสงฆ์คือใคร ถ้าหนังสือที่กล่าวถึงพระเทวทัตทั้งหมดหายไปจากโลก แต่ยังมีพระไตรปิฎก เราก็ยังรู้จักพระเทวทัต รู้จักการทำความผิด และรู้เรื่องความรู้สำนึกของพระเทวทัตได้ จากพระไตรปิฎก ผมไม่ได้หมายความว่า ทุกคนต้อง "เชื่อฝังหัวในพระไตรปิฎก" แต่ทุกคนที่บอกว่าตนเองเป็น "ชาวพุทธ" ควรจะ "รู้"  พระไตรปิฎก  อย่างน้อยที่สุดก็คือรู้ว่า พระไตรปิฎกคืออะไร เดี๋ยวนี้ปัญหาสำคัญก็คือ ชาวพุทธโดยส่วนมาก ไม่เข้าใจว่าพระไตรปิฎกคืออะไร เวลาจะรู้จักอะไร ๆ ในพระพุทธศาสนา ก็ศึกษาจากคำพูดของครูบาอาจารย์บ้าง จากคำบอกของผู้เฒ่าผู้แก่บ้าง จากหนังสือธรรมะ ตามท้องตลาดบ้าง  ผิดบ้าง ถูกบ้าง โดยไม่รู้ว่า ที่จริงแล้วหลักการดั้งเดิมท่านว่าเอาไว้ว่าอย่างไร เราไม่จำเป็นต้องเชื่อฝังหัวในพระไตรปิฎก  แต่เรารู้ว่า "เมื่อมีอะไรเกิดขึ้นที่เราสงสัย เรามีหลักการเดิมที่สามารถตรวจสอบได้ อยู่ในพระไตรปิฎก" ส่วนเราจะเชื่อไม่ ก็เรื่องของเรา ที่ผมบอกว่า ควรจะบอกเลิกความเป็นชาวพุทธ ก็คือการพูดถึงความซื่อตรง  (แม้สำนวนอาจจะรุนแรง คล้ายกับที่คนบางคนบอกว่า ถ้าไม่รักพ่อก็ออกไปจากประเทศ) ว่า ในเมื่อคุณไม่เชื่อ และไม่ยอมรับ ถือว่าพระไตรปิฎกเป็นเรื่องสังคายนาหลายครั้ง เชื่อถือไม่ได้ ยอมรับไม่ได้ ก็ต้องถามว่า พระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ ที่คุณบอกว่า "พุทธัง ธัมมัง สังฆัง สะระณัง คัจฉามิ" นั้น คุณไปเอามาจากไหน ถ้าไม่ได้มาจากพระไตรปิฎกเป็นตัวหลักเดิม   ก็เลยบอกว่า น่าจะแสดงความซื่อตรงของตนเองให้ชัด โดยไม่จำเป็นต้องหลอกตัวเองว่า "ฉันศรัทธาในพระพุทธเจ้า แต่ฉันไม่ยอมรับพระไตรปิฎกเพราะอาจมีอะไรปลอมปนเข้าไป" เพราะถ้าเป็นเช่นนั้น ก็ต้องถามว่า แล้วคุณจะรู้จักพระพุทธเจ้าได้อย่างไร ถ้าคุณไม่ได้รู้ประวัติ รู้คำสอนของพระองค์ ที่มาจากพระไตรปิฎก แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 55 01:55:32 จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 21:45:50

ความคิดเห็นที่ 19 คุณเมษาพาเพลิน ขอบคุณที่เข้ามาตามอ่านตามที่เขียนไว้หลังไมค์นะครับ แต่ผมยังสงสัยอยู่นิดหน่อยที่คุณบอกว่า "อย่างคุณบอกว่า เฮ้ย เค้าไม่มีอักษรเรียนกันในทางศาสนานะ เมษาฯ ก็นึกสงสัยว่า...คุณมั่นใจได้ไงอ่ะ" ..เอ่อ คุณช่วยบอกได้ไหมครับ ว่าผมเขียนข้อความที่ว่าอย่างนั้นไว้ตรงไหน?  ผมเพียงแต่บอกว่า "ในศาสนาพราหมณ์แต่เดิมไม่ได้มีการจารึกคำสอนไว้ในรูปตัวอักษรมาแต่เดิมเพราะความศักดิ์สิทธิ์" ทีนี้ถ้าคุณถามว่าผมมั่นใจได้ยังไง ก็ตอบว่าที่ผมศึกษามาน่ะเป็นแบบนั้น ถ้าคุณไม่เชื่อ ก็น่าจะเอาหลักฐานมาให้ผมดูว่ามีการขุดค้นพบคัมภีร์พระเวทในศาสนาพราหมณ์ ที่มีอายุเก่าแก่เกินกว่าพันปีก่อนยุคพุทธกาล อะไรอย่างที่คุณว่าน่ะครับ เท่าที่ผมอ่านดูคำตอบของคุณ ผมยังไม่เห็นอะไรที่เป็นหลักวิชาการเลย แม้แต่เรื่องโมเฮนโจดาโรก็ตาม ฮารัปปาก็ตาม  ที่คุณบอกว่า ศาสนาพุทธอาจจะวิวัฒนาการมาจากความเชื่อเดิมอะไรเนี่ย คุณก็น่าจะเอาหลักฐานมาให้ผมดูว่า มันมีข้อเท็จจริงตรงไหนอย่างไร อ้างอิงจากไหน หลักฐานนั้นอยู่ที่ไหน ใครกล่าวเอาไว้ หนังสือชื่ออะไร จะพูดอะไร ก็ควรจะมีหลักฐานสิครับ แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 55 21:51:11 จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 21:47:44

ความคิดเห็นที่ 20 คุณเมษาเอกประวัติศาสตร์จริงแต่ไม่ใช่เอกพุทธ ถูกมั้ยครับ ลองไปไล่ cross check ประวัติ พุทธศาสนาใน อินเดีย ทิเบต จีน ศรีลังกา และเรื่องการสังคายนา พระไตรปิฏกครั้งต่างๆก่อน แล้วมา discuss กันต่อดีไหมครับ เพราะเท่าที่อ่านๆความเห็นคุณดู ความรู้เรื่องประวัตืศาสตร์ ศาสนาพุทธคุณยังมีน้อยนะครับ คณะประวัติศาสตร์เรียน 4 ปี แต่ละปีแยกย่อยเรื่องต่างๆอีกเยอะแยะ เหลือเวลา focus พุทธเต็มๆ ไม่เกิน 2 ปี ชาวพุทธที่ศึกษาพระไตรปิฏก เค้า focus พุทธเต็มๆมาหลายสิบปีนะครับ ดังนั้น degree ประวัติศาสตร์ อาจใช้ไม่ได้เต็มที่นักในกรณีนี้ครับ จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 21:59:28

ความคิดเห็นที่ 21 ขอเพิ่มเติมอีกนิดหน่อย   "เพราะมีการขุดค้นพบหลักฐานทางโบราณคดี มีการพบตราประทับรูปคน ตัวอักษร สัตว์ในจินตนาการ ภาพต้นโพธิ์ มีการจับถือวงล้อรุปรถ (พระธรรมจักร?)" อืม... คือคุณจะบอกว่า ตราประทับรูปคน ตัวอักษร สัตว์ในจินตนาการ ภาพต้นโพธิ์ มีการจับถือวงล้อรูปรถเนี่ย คือศาสนาพุทธ??? ไม่ทราบว่าตำราวิชาการศาสนา หรือตำราประวัติศาสตร์ในมหาวิทยาลัยไหนสอนคุณอย่างนั้นหรือครับ? แล้วอีกอย่าง คำว่า "โพธิ์" เนี่ย ไม่ใช่คำเรียกชื่อต้นไม้ครับ  ไม่เคยมีต้นไม้ต้นไหนชื่อว่าโพธิ์ มีแต่ต้นไม้ชื่ออัสสัตถะ  แต่เพราะต้นไม้ต้นใดที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้ (ในคัมภีร์ระบุว่าไม่ได้มีพระพุทธเจ้าเพียงพระองค์เดียว แต่มีมากมายหลายพระองค์ในอดีตที่ผ่านมา) จะถูกเรียกว่า "โพธิ์" หมายถึงต้นไม้เป็นที่ตรัสรู้  ถ้าหากพระพุทธเจ้าพระองค์ไหนไปตรัสรู้ใต้ต้นมะขาม ต้นมะขามก็ชื่อว่าต้นโพธิ์เหมือนกัน อีกเรื่องหนึ่ง ผมว่าที่คุณเมษาพูดเนี่ยอันตรายนะครับ เพราะถ้าเกิดผมหัวหมอซักหน่อย ผมก็อาจจะบอกว่า "ก็นั่นไง หลักฐานที่ขุดค้นพบในโมเฮนโจดาโรนี่แหละ เป็นหลักฐานที่บ่งบอกว่า มีพระพุทธเจ้าหลายพระองค์  ในสมัยโมเฮนโจดาโร อาจเป็นสมัยที่พระพุทธเจ้ากัสสปะ ปรินิพพานไปแล้ว ชาวโมเฮนโจดาโรจึงได้มีการสร้างที่ระลึกสัญลักษณ์เอาไว้มากมาย" แต่ผมคงไม่พูดอย่างนี้หรอก เพราะดูไม่เป็นวิชาการครับ ส่วนที่คุณบอกว่า "ส่วนที่ว่า ศาสนาใช้วิธีสอนแบบท่องจำ อันนี้เห็นทีคงต้องละไว้ก่อน เพราะไม่มีข้อมูลทางประวัติศาสตร์อยู่ในมือว่า "หากมนุษย์มีตัวอักษรใช้แล้ว จะเป็นไปได้หรือที่จะถ่ายทอดศาสนา ความเชื่อต่อๆ กันได้ โดยไม่มีการจดบันทึกหรือสอนกันอย่างเป็นระบบ" อันนี้ก็แล้วแต่คุณจะคิดครับ ว่าเป็นไปได้หรือไม่ ผมก็เพียงแต่ให้หลักการเอาไว้ ที่จริงเรื่องนี้คุณควรจะตอบคำถามให้ได้ก่อนนะครับ ที่คุณบอกว่า แม้แต่ศาสนาพราหมณ์ที่คุณบอกว่ามีคัมภีร์ ๓ เล่ม (กี่หน้าล่ะ ช่วยบอกที แล้ว ๓ เล่มเนี่ย ชื่ออะไรบ้าง??) คุณก็ไม่มีหลักฐานยืนยันว่าบันทึกเมื่อไหร่ บันทึกไว้ว่าอย่างไร  มีการขุดค้นพบจริงไหมว่าบันทึกไว้เป็นพันปี ก็เลยสงสัยว่า ที่คุณเมษาพาเพลิน บอกว่า "ถึงได้บอกคุณแต่แรกไงว่า "สนใจในแง่วิชาการ ไม่ได้สนใจในแง่ความเชื่อ หรือ ศรัทธา" ซึ่งผมก็ไม่ทราบว่า วิธีการคิดของคุณเนี่ย  มันเป็นระบบวิชาการที่สถาบันไหนเขาสอนกันหรือครับ นี่ดีนะที่ผมไม่ได้เป็นอาจารย์สอนในมหาวิทยาลัย และโชคดีที่ไม่ได้สอนคุณ ไม่งั้นผมคงปรับตกไปแล้วล่ะครับ เพราะเป็นวิชาการที่ไร้หลักฐานหลักการ แถมยังตั้งโจทผิดอีกต่างหาก แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 55 22:05:07 จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 22:02:33

ความคิดเห็นที่ 22 เซ็ง กระทู้นี้กระทู้เดียว กิฟท์เกือบหมดตัว คุณโคขุนนะคุณโคขุน ฝากไว้ก่อนเหอะ จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 22:11:03

ความคิดเห็นที่ 23 ขอแสดงคห. ในประเด็นย่อยครับ ผมไม่ได้ดู แรงเงานะครับ แต่ประโยคที่ว่า /// พ่อแม่ไม่ได้เป็นพระพรหมอย่างที่เขาว่ากันหรอก /// อันนี้ แอบเข้าใจเองว่า คนที่พูดก็คือลูก ที่ไม่เห็นความดีของพ่อแม่ตัวเอง จึงไม่เชื่อในประโยคดังกล่าว มันเป็นการแสดงออกทางความคิดของตัวละคร หรือป่่าวครับ หากจะโยงไปถึงคนเขีียนบทนั้น ผมว่าก็ถูกอย่างที่ จขกท. ว่ามานั่นแหละ แต่ผมเข้าใจในบริบทนี้ครับ หากจากประโยคที่ว่ามานี้ คงไม่ได้เป็นการหมิ่นอะไรหรอกครับ จากคุณ : หน้ากาก ธรรมะ เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 22:14:23

ความคิดเห็นที่ 24 หลักวิชาการบอกไปแล้วคือ เรื่องการวิเคราะห์เอกสารชั้นต้น ชั้นรอง การวิจัยภายนอก วิจัยภายในของตัวหลักฐาน บอกไปแล้ว เรียนประวัติศาตร์ก็ยึดหลักเท่านี้แหล่ะค่า เรื่องมนุษย์มีเป็นแสนๆ ปี ใครจะมานั่งจำได้หมด ส่วนที่คุณถามหานั่น ไม่่ใช่หลักวิชาการ แต่เค้าเรียก "หลักฐานทางประวัติศาสตร์" และหลักฐานทางประวัติทางโบราณคดีที่ขุดพบคือ รูปสลักสัตว์ในพุทธศาสนา ใบโพธิ์ เห็นใบโพธิ์ กับ วงล้อ ไหมคะ ซ้ายบนอ่ะค่ะ จากคุณ : เมษาพาเพลิน เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 22:15:12

ความคิดเห็นที่ 25 พระไตรปิฎก   มีประโยชน์ ในแง่ของ สุตันตปิฎกพอครับ  ทุกข์คืออะไร  ดับทุกข์ยังไพอครับ  มันไม่จำเป็นหรอกครับ  พระพุทธเจ้า   คือใคร  มันจำเป็นเหรอครับ  ว่าใครเขียน  แต่สิ่งที่จำเป็นคือสิ่งที่เขียนนั้น   มันดับทุกข์ได้ไหม   มันเป็นเรื่องจริงไหม   มันมีประโยชน์ไหม     ยกตัวอย่างมันเหมือนกฎของ  นิวตัน  แหละ  ผมถามว่า ประวัติของนิวตันสำคัญไหม  จะเป็นไรถ้านิวตันเป็นบุคลที่อุปโลกขึ้นมา  มันไม่จำเป็นเลย  เพราะสิ่งที่จำเป็นคือกฎ  f=ma สิ่งนี้ต่างหากที่จำเป็น   เพราะมันเป็นสัจจธรรม    ก็เหมือนศาสนาพุทธ   นะแหละครับ   พระธรรมก็คือ f=ma เป็นสัจธรรมที่มีมนุษย์ค้นพบ จากคุณ : โยนกระเบื้องล่อหยก เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 22:16:33

ความคิดเห็นที่ 26 พูดถึงเรื่องการจดบันทึกนี่ก็มีเรื่องน่าสนใจนะครับ ผมไม่แน่ใจว่านี่จะเป็นข้อพิจารณาอย่างหนึ่งได้หรือเปล่า  คือประเทศอินเดียเนี่ย ถ้าคุณไปศึกษาให้ชัดจะพบว่า ประเทศอินเดียไม่ค่อยมีการจดจารึกเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์เอาไว้เท่าไหร่ (ถึงจะมีก็น้อยมาก) มีข้อให้พิจารณาอย่างหนึ่งคือ  พระสมณะเสวียนจั้ง(บ้างเรียกว่า ซวนจ่าง, ยวนฉ่าง, ฉวนซัง, เฮี่ยงจั๋ง, ซึ่งก็คือบุุคคลเดียวกัน คือพระถังซำจั๋ง) ซึ่งเดินทางมาศึกษาในมหาวิทยาลัยนาลันทา ได้บันทึกเหตุการณ์ที่ท่านได้พบเห็น และเรื่องราวทางประวัติศาสตร์อินเดียเท่าที่ท่านได้รับฟังมาเป็นต้น ไว้ในหนังสือ "บันทึกการเดินทางสู่ตะวันตกในสมัยถัง" (ไต้ถังไซฮกกี่) ซึ่งการบันทึกเรื่องราวที่ท่านได้ประสบมา เป็นเหตุให้ประวัติศาสตร์อินเดียบางช่วง ได้มีการศึกษาวิเคราะห์กันมากขึ้น (รวมถึงสถานที่สำคัญในพระพุทธศาสนาที่ถูกขุดค้นพบ ผู้ขุดค้นคือเซอร์ อเล๊กซานเดอร์ คันนิ่งแฮม ซึ่งได้ใช้บันทึกของพระถังซัมจั๋งในการค้นหาพุทธสถานในอินเดีย) จี้เสียนหลิน นักประวัติศาสตร์จีน-อินเดีย ได้กล่าวว่า "ภายใต้ความมืดมนของอินเดียโบราณที่ตกอยู่ในสภาพของการไม่มีศักราชนี้ ยังมีแสงที่ส่องสว่างอยู่ดวงหนึ่ง นั่นคือ ปีการประสูติของพระพุทธเจ้า บันทึกของสมณะเสวียนจั้งเล่มนี้ มีส่วนช่วยในการยืนยันความถูกต้องของปีการประสูติของพระพุทธเจ้า" (ชีวิตและงานของพระถังซำจั๋ง โดย อุษา โลหะจรูญ พิมพ์ครั้งแรก ๒๕๔๗ จัดพิมพ์โดย มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย โรงพิมพ์ บริษัท ๒๑ เซ็นจูรี่ จำกัด- หน้าที่ ๑๕๔) ถ้าคุณเมษาพาเพลินสนใจศึกษาประวัติศาสตร์ แนะนำให้ลองไปหาอ่านดูนะครับ บันทึกการเดินทางสู่ตะวันตก  แปลจากภาษาจีนแล้ว  ชื่อหนังสือคือ "ถังซำจั๋ง จดหมายเหตุการเดินทางสู่ดินแดนตะวันตก ของมหาราชวงศ์ถัง" แปลโดย ชิว ซูหลุน   ฉบับที่ผมมีคือฉบับพิมพ์ครั้งที่ ๒ พ.ศ. ๒๕๔๙ จัดพิมพ์โดยสำนักพิมพ์มติชน จำนวนหน้าก็ ๕๑๙ หน้า จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 22:19:57

ความคิดเห็นที่ 27 ขออภัย พอดีเพิ่งได้เห็นภาพที่คุณเมษาพาเพลินเอามาลง โอ้โหหหหหหหหหหหห สุดยอดดดด นี่หรือหลักฐานทางประวัติศาสตร์ที่ขุดค้นพบว่าเป็นสัญลักษณ์สื่อถึงพุทธศาสนา ภาพใบโพธ์ ภาพสลักสัตว์ในพระพุทธศาสนา ภาพวงล้อ..... ผมขอไปขำในห้องน้ำแป๊ปนะครับ.... 555555+ วงล้อกับรูปที่คล้าย ๆ สัตว์รูปควายเนี่ย คุณดูไม่ออกจริง ๆ หรือครับว่าเป็นรูปสื่อถึงการกสิกรรม ในอารยธรรมโมเฮนโจดาโร (วงล้อนั่นก็สื่อถึงล้อรถชัด ๆ เลย ... ธรรมจักรที่ไหนจะมีซี่แค่ ๖ ซี่ละครับคุณ แล้วสัญลักษณ์ธรรมจักรก็เพิ่งจะมีในสมัยพระเจ้าอโศกเอง ลองไปดูศิลปะวัตถุที่สถูปสาญจีสิครับ แล้วรูปนั่นน่ะ... โห ใบโพธิ์เหรอเนี่ย... แหม แบบนี้ก็ยืนยันได้ชัดแล้วล่ะครับว่า เขาทำสัญลักษณ์ไว้เพื่อสื่อถึงพระพุทธศาสนาของพระพุทธเจ้าองค์ก่อน คือพระพุทธเจ้ากัสสปะ  แสดงว่าข้อความในพระไตรปิฎกและคัมภีร์ทั้งหลายที่บอกว่า "มีพระพุทธเจ้าหลายพระองค์มาแล้วในอดีต" เป็นความจริง ขอบคุณมากเลยครับที่อุตสาหะช่วยให้ผมได้หลักฐานชิ้นสำคัญในการยืนยันความถูกต้องชัดเจน ทำให้เกิดศรัทธาในพระพุทธศาสนามากยิ่งขึ้นไปอีก ขอบคุณจริง ๆครับ แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 55 22:31:17 จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 22:28:30

ความคิดเห็นที่ 28 อันที่จริงๆ มีการขุดค้นพบหลักฐานทางโบราณคดีอีกหลายอย่าง มีการใช้ตัวอักษร แต่เป็นภาษาที่ตายแล้ว ไม่มีใครอ่านออก มันจึงคือการสันนิฐาน อันที่จริงๆ ประวัติศาสตร์ที่คุณเรียนๆ กันมาก็คือ การสันนิษฐานจากหลักฐานที่มีทั้งนั้นแหล่ะค่ะ เมษาฯ เรียนเอกประวัติศาสตร์ก็ตั้งข้อสังเกตแบบคนที่เรียนมา ตัวคุณเองยังไม่ยอมรับแนวคิดทางประวัติศาสตร์เลย เมษาฯ ว่าคุณไม่เข้าใจกระบวนการคิดทางประวัติศาสตร์ได้ไหมล่ะ? คุณเอาศรัทธาเป็นตัวนำในการศึกษาศาสนา นั่นคือ เหตุผลที่เมษาฯ ออกตัวแต่ต้นแล้วนะว่า ศึกษาในเชิงวิชาการนะ ไม่ใช่ศรัทธา ศาสนาเป็นส่วนนึงของอารยธรรมมนุษย์ ก็เปลี่ยนความเชื่อไปเรื่อยๆ ตามองค์ความรู้ที่มีในแต่ละภูมิภาค สภาพสังคม พอบอกหลักวิจัยทางประวัติศาสตร์ให้ คุณก็ยังไม่บอกว่า ไม่มีหลักอีก ส่วนหลักฐานการเรียนการสอนพราหม์-ฮินดู เมษาฯ ก็ตั้งข้อสังเกตไปแล้ว่า หาจะสุญหายไปเนื่องจากการเข้ามาปกครองของราชวงศ์โมกุล ที่เป็นอิสลาม อ่ะ ภาพพิมพ์นูนต่ำ ที่ขุดค้นพบที่ฮารัปปา เป็นรุปคนนั่ง และมีสัตว์ล้อมรอบ จากคุณ : เมษาพาเพลิน เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 22:29:23

ความคิดเห็นที่ 29 เฮ้อ จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 22:34:40

ความคิดเห็นที่ 30 สุดยอดดดด นี่หรือหลักฐานทางประวัติศาสตร์ที่ขุดค้นพบว่าเป็นสัญลักษณ์สื่อถึงพุทธศาสนา ภาพใบโพธ์ ภาพสลักสัตว์ในพระพุทธศาสนา ภาพวงล้อ..... ผมขอไปขำในห้องน้ำแป๊ปนะครับ.... 555555+ วงล้อกับรูปที่คล้าย ๆ สัตว์รูปควายเนี่ย คุณดูไม่ออกจริง ๆหรือครับว่าเป็นรูปสื่อถึงการกสิกรรม ในอารยธรรมโมเฮนโจดาโร --------------- คุณรู้ไงได้ว่ามันสื่อกสิกรรม? คุณอ่านอักษรที่ประกอบออกเหรอ? คุณอาจจะตีความว่ากสิกรรมก็ได้ เป็นธรรมจักรก็ได้ เพราะนี่คืองานหัตถรรมของคนเมื่อ 4-5 พันปีก่อน อารยธรรมนี้คือ อารยธรามลุ่มแม่น้ำสินธุ เมษาฯ พูดถึงอารยธรรมอินเดีย จากหลักฐานทางโบราณคดีที่ขุดได้ในอินเดีย คุณได้ผ่าให้เมษาฯ ไปอ่านหนังสือที่เีขียนโดยพระจีน? แล้วไล่ให้เมษาฯ ไปศึกษาประวัติศาสตร์อินเดีย? ยังมีหน้ามาหัวเราะภูมิความรู้คนอื่นอีก ตัวกุ ของกุ น้อ จากคุณ : เมษาพาเพลิน เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 22:35:41

ความคิดเห็นที่ 31 "ส่วนหลักฐานการเรียนการสอนพราหม์-ฮินดู เมษาฯ ก็ตั้งข้อสังเกตไปแล้วว่า อาจจะสุญหายไปเนื่องจากการเข้ามาปกครองของราชวงศ์โมกุล ที่เป็นอิสลาม" แหม.. แบบนี้ผมก็บอกคุณได้เหมือนกันสิครับว่าหลักฐานการจารึกการสังคายนาครั้งแรก ก็สูญหายไปในสมัยราชวงศ์โมกุลเหมือนกัน  อย่าว่าแต่หลักฐานทางฝ่ายเถรวาทเลย แม้แต่คัมภีร์พุทธนิกายมหายานภาษาสันสกฤตก็สูญหายไปจนหมด ก็คุณบอกเองไม่ใช่หรือว่า "มีคัมภีร์พราหมณ์ตั้ง ๓ เล่ม ก่อนพุทธเป็นพันปี" พอผมถามว่า มีหลักฐานไหม? คุณก็บอกว่า "สงสัยจะถูกเผาไปก่อน" สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด   นักวิชาการด้านประวัติศาสตร์เขาตอบกันแบบนี้นี่เองหรือครับ ว่าแต่คุณเมษาฯ พอจะยอมรับได้ไหมครับถ้าผมบอกว่า สัญลักษณ์ที่ว่าขุดค้นพบเนี่ย เป็นสัญลักษณ์ที่สื่อถึงพระพุทธศาสนาของพระพุทธเจ้าพระองค์ก่อน (ผมว่าคุณยังไม่ได้พูดถึงประเด็นนี้เลยนะ?) (อันนี้คือผมพูดเล่น ๆ นะ ไม่ได้เอาจริง เพราะคุณก็คงจะไม่เชื่ออยู่แล้วถ้าผมพูดแบบนั้น อิอิ) แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 55 22:39:25 จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 22:36:32

ความคิดเห็นที่ 32 จะว่าไปผมก็ว่าน่าแปลกอยู่นะ  ไป ๆ มา ๆ แทนที่จะพูดถึงเรื่องการสังคายนา เรื่องพระไตรปิฎก ก็ดันไพล่ไปพูดเรื่องวิเคราะห์ศิลปะอารยธรรมโมเฮนโจดาโรเสียอีก พอผมสันนิษฐานว่ามันเป็นรูปกสิกรรม คุณก็บอกว่า "คุณรู้ได้อย่างไรว่าเป็นรูปกสิกรรม  มันอาจเป็นธรรมจักรก็ได้" ผมเองก็ไม่แน่ใจว่า อะไรทำให้คุณมั่นใจได้ขนาดนั้น ว่าจะต้องเป็นนั่น เป็นนี่ หรือไม่เป็นนั่นไม่เป็นนี่ หรืออาจารย์สอนประวัติศาสตร์หรือโบราณคดี สอนคุณมาว่าอย่างนั้นว่า "นี่นะเธอ.. นี่แหละ สัญลักษณ์ที่บ่งบอกถึงศาสนาพุทธ ในอารยธรรมโมเฮนโจดาโร" แล้วคุณก็เชื่อเดาสวดไปตามอาจารย์เลย อะไรทำนองนั้นหรือเปล่าครับ? ส่วนเรื่องที่ผมแนะนำหนังสือนี่ ก็เป็นเรื่องนอกประเด็นนี้ครับ ผมเห็นว่าคุณบอกว่า คุณเองเป็นนักประวัติศาสตร์ เลยถามว่าสนใจจะศึกษาไหม  ซึ่งถ้าคุณไม่สนใจก็ไม่เป็นไร ที่จริงตอนแรกผมเองก็เครียดเหมือนกันนะ ที่มาเขียนเรื่องยาว ๆ แบบนี้ แต่พอเห็นคุณมาตอบแต่ละเรื่องนี้ หายเครียดเลย.... แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 55 22:47:22 แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 55 22:44:16 จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 22:43:43

ความคิดเห็นที่ 33 ว่าแต่คุณเมษาฯ พอจะยอมรับได้ไหมครับถ้าผมบอกว่า สัญลักษณ์ที่ว่าขุดค้นพบเนี่ย เป็นสัญลักษณ์ที่สื่อถึงพระพุทธศาสนาของพระพุทธเจ้าพระองค์ก่อน (ผมว่าคุณยังไม่ได้พูดถึงประเด็นนี้เลยนะ?) -- ก็บอกไปใน คห.17 ไม่ใช่เหรอว่า พุทธศาสนา อาจจะพัฒนามาจากความเชื่อใดความเชื่อนึงอารยธรรม ฮารัปปา ในทางกลับกัน...สิ่งที่ถูกคุณพูดในฐานะคนเรียนมา ก็จะืถือว่า อา...ชั้นได้ข้อมูลจากคนๆ นี้เพิ่มแล้ว ถ้าคุณไม่อำนะ แสดงว่า อารยธรรมนี้มีความเชื่อมโยงกับพุทธศาสนา อย่างที่นักโบราณคดีสันนิษฐาน ----------------------- "ส่วนหลักฐานการเรียนการสอนพราหม์-ฮินดู เมษาฯ ก็ตั้งข้อสังเกตไปแล้วว่า อาจจะสุญหายไปเนื่องจากการเข้ามาปกครองของราชวงศ์โมกุล ที่เป็นอิสลาม" แหม.. แบบนี้ผมก็บอกคุณได้เหมือนกันสิครับว่าหลักฐานการจารึกการสังคายนาครั้งแรก ก็สูญหายไปในสมัยราชวงศ์โมกุลเหมือนกัน  อย่าว่าแต่หลักฐานทางฝ่ายเถรวาทเลย แม้แต่คัมภีร์พุทธนิกายมหายานภาษาสันสกฤตก็สูญหายไปจนหมด --- ก็ไปพูดไปแล้ว ใน คห.17 อีกนั่นแหล่ะว่า สังเกตได้ว่าไม่มีการสังคยนาในอินเดียในยุคหลังๆ พูดตรงๆ นะ คุณก็ไม่เชื่อถามหาหลักฐาน ก็เอามาให้แล้วนี่ไง แล้วจะมายอกย้อนเอาอะไรคะ? จากคุณ : เมษาพาเพลิน เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 22:46:05

ความคิดเห็นที่ 34 ก็ฝรั่งเขาบอกว่า ธรรมจักรก็ธรรมจักร สิ เอ๊ คุณโคขุนนี่ก้อ ฝรั่งพูดให้เชื่อรู้มั้ย จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 22:50:45

ความคิดเห็นที่ 35 ที่คุณพูดว่า "นี่อาจจะเป็นเหตุผลที่ไม่มีการสังคยาในประเทศอินเดียอีกในครั้งหลังๆ" เอิ่ม... ตกลงคุณได้เข้าใจหรือศึกษาประวัติศาสตร์อินเดียจริง ๆ หรือเปล่าครับ แล้วได้อ่านเรื่องการทำสังคายนาที่ผมเขียนไปอย่างยืดยาวเนี่ยหมดหรือเปล่า ก็การสังคายนาในอินเดียจบไปตั้งแต่ครั้งที่ ๓ แล้ว (ไปมีครั้งที่ ๔ ในศรีลังกา) คือถือว่าระบบการประมวลรวบรวมคำสอนและหลักพระพุทธศาสนาทั้งหมดในยุคแรกสุด ปิดบัญชีไปเมื่อสังคายนาครั้งที่ ๓  ถือว่าเป็นพระไตรปิฎกสมบูรณ์แล้ว นับจากนั้นจึงไม่มีการสังคายนาในอินเดียอีก  (ส่วนการสังคายนาในประเทศอื่นๆ ก็เกิดขึ้นด้วยเหตุผลที่ผมเขียนเป็นบทวิเคราะห์ไว้แล้ว ลองไปอ่านดูให้ชัดอีกรอบนะครับ) แม้ต่อมาจะมีการสังคายนาอีกครั้งหนึ่ง ที่เรียกกันว่าเป็นครั้งที่ ๔ ในอินเดีย แต่เป็นการสังคายนาของภิกษุสงฆ์นิกายสรวาสติวาท โดยผู้ถวายการอุปถัมภ์คือพระเจ้ากนิษกะ (ผมว่าถ้าคุณเมษาได้ศึกษาประวัติศาสตร์มาบ้าง น่าจะรู้จักกษัตริย์พระองค์นี้) แต่ผมยังสงสัยอยู่นะครับ ที่คุณบอกว่า "คุณก็ไม่เชื่อถามหาหลักฐาน ก็เอามาให้แล้วนี่ไง แล้วจะมายอกย้อนเอาอะไรคะ? " เอ.. ผมว่าผมไม่ได้ยอกย้อนอะไรนี่นา ก็พูดไปตามความเป็นจริง ก็คุณบอกเองว่า -------------------------------- "ส่วนหลักฐานการเรียนการสอนพราหม์-ฮินดู เมษาฯ ก็ตั้งข้อสังเกตไปแล้วว่า อาจจะสุญหายไปเนื่องจากการเข้ามาปกครองของราชวงศ์โมกุล ที่เป็นอิสลาม" -------------------------------- ซึ่งผมบอกว่า -------------------------------- แหม.. แบบนี้ผมก็บอกคุณได้เหมือนกันสิครับว่าหลักฐานการจารึกการสังคายนาครั้งแรก ก็สูญหายไปในสมัยราชวงศ์โมกุลเหมือนกัน  อย่าว่าแต่หลักฐานทางฝ่ายเถรวาทเลย แม้แต่คัมภีร์พุทธนิกายมหายานภาษาสันสกฤตก็สูญหายไปจนหมด -------------------------------- เราลองมาตั้งข้อสังเกตกันใหม่อีกครั้งนะครับ โอเค? ๑. ประเด็นแรกสุดที่ผมต้องมาเขียนบทความอย่างยืดยาวเนี่ย ก็คือคุณบอกว่า คุณอยากจะไปหาคัมภีร์หรืออะไรก็ได้ที่เป็นการจดจารึกบันทึกการสังคายนาครั้งแรกเอาไว้ ๒. โดยคุณบอกว่า ขนาดศาสนาพราหมณ์ยังมีคัมภีร์ตั้ง ๓ เล่ม ก่อนพุทธเป็นพัน ๆ ปี ศาสนาพุทธจะไม่มีการจดจารึกอะไรไว้เลยหรือ แล้วจะเชื่อได้อย่างไร? ๓. พอผมถามว่า มีหลักฐานการขุดค้นพบไหม?  ว่าศาสนาพราหมณ์ได้จดบันทึกอะไรไว้เป็นลายลักษณ์อักษรก่อนพุทธเป็นพันปี? ๔. คุณตอบว่า มันคงถูกเผาไปก่อนแล้ว ตรงนี้แหละครับเป็นข้อสงสัยที่ผมอยากรู้ว่า "ถ้าอย่างนั้นคุณเอาหลักเกณฑ์อะไรมาบอกว่าพราหมณ์มีคัมภีร์ตั้ง ๓ เล่มก่อนพุทธเป็นพันปี ทั้ง ๆ ที่ไม่มีหลักฐาน" ผมจะคิดเอาเองได้ไหมครับว่า คุณเองก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าจริง ๆ แล้วก่อนหน้าพุทธเป็นพันปีอะไรเนี่ย พราหมณ์ได้จดบันทึกคัมภีร์อะไรไว้ตั้ง ๓ เล่มจริงไหม  อยู่ ๆ คุณก็เขียนมาโดยไม่รู้อะไร ไม่มีหลักฐานหลักเกณฑ์อะไรเลย นี่หรือครับ??? การศึกษาอย่างเป็นวิชาการ???? จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 22:59:46

ความคิดเห็นที่ 36 #34 พระพุทธเจ้าก็มาจากอารยัน พวกอินโด-ยุโรเปี้ยน ทำไมคุณนับถือและเชื่อพระพุทธเจ้าล่ะ? เมษาฯ ใช้คำว่า สันนิษฐาน..และยังต้องค้นคว้าต่อไป จริงๆ ถ้ามองแบบแฟร์ๆ นะ ทำไมม่ลดอัตตาแล้วมานั่งช่วยกันดู ศรัทธาในพุทธศาสนา มานั่งคิดกันว่า เออ...พุทธศาสนา พัฒนาความเชื่อมาจากอารยธรรมฮารัปปาหรือเปล่า? ในเมื่อเราๆ เรียนๆ กันว่า พระพุทธเจ้าใช้เวลาหลายปีในการบำเพ็ญเพียรต่างๆ ทำนู้นนี่ นั่นเพื่อให้พ้นทุกข์ ตามความเชื่อ คำสอนของลัทธินั่นนี่ในยุคนั้นสมัยนั้น มันจะมีความเชื่อมโยงกันไหม หากใช่ ก็แสดงว่า แนวคิดแบบพุทธศาสนา มีมานานแล้ว อาจจะวิเคราะห์อิงกับคำสอน พระไตรปิฏกก็ได้ ทศชาติก็ได้ ศาสนาพุทธคือส่วนนึงของอารยธรรมอินเดีย เมษาฯ เปิดใจฟังและอ่านข้อความของพวกคุณ พยายามที่จะแลกเปลี่ยนความรู้ด้วย เพราะเห็นว่าเป็นนักศาสนา มีความรู้ดี แต่พวกคุณสิ่งที่พวกคุณแสดงออก หัวเราะเยาะภูมิความรู้คนอื่น ในสายที่ตัวคุณก็ไม่ได้จะรู้อะไรมาก พวกคุณเรียนศาสนากันยังไงคะ? แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 55 23:06:53 จากคุณ : เมษาพาเพลิน เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 23:01:46

ความคิดเห็นที่ 37 จริงๆ ถ้ามองแบบแฟร์ๆ นะ ทำไมม่ลดอัตตาแล้วมานั่งช่วยกันดู ศรัทธาในพุทธศาสนา มานั่งคิดกันว่า เออ...พุทธศาสนา พัฒนาความเชื่อมาจากอารยธรรมฮารัปปาหรือเปล่า? ก็มันไม่ใช่ไง จะมานั่งคิดทำไม ตรรกะง่ายๆ ก่อนหน้าพระพุทธเจ้ามีใครรู้เรื่องอริยสัจบ้าง มีใครรู้ว่าจริงๆแล้ว ทั้งกายนี้และใจนี้คือทุกข์ล้วนๆบ้าง มีใครค้นพบทางพ้นทุกข์บ้าง อารยธรรม ฮารัปปา ฮาโมนิกา โมเฮนจาเนโร โห่ฮี๊โฮ่ฮิ๊ว เค้าค้นพบเรื่องนี้รึปล่าวล่ะครับ อย่าเพิ่งใช่อารมณ์ครับ จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 23:09:52

ความคิดเห็นที่ 38 ผมเรียนพระพุทธศาสนาอย่างเป็นวิชาการครับ (ที่เรียกกันว่า นักปริยัติไง) ถ้าผมไม่ได้เป็นนักวิชาการ ผมคงไม่มานั่งเขียนอะไรยืดยาวอย่างนี้หรอกครับ ไปนั่งปฏิบัติวิปัสสนาเอาตัวเองให้รอดจากการเวียนว่ายตายเกิดไว ๆ ดีกว่า เบื่อจะเกิดเต็มที ส่วนคุณบอกว่า คุณเป็นนักประวัติศาสตร์ ถ้าศึกษาศาสนา ก็ศึกษาอย่างเป็นวิชาการ ไม่ใช่ความศรัทธา พอผมถามในเรื่องที่คุณ "น่าจะมีความรู้มาก" แต่คุณกลับไม่มีหลักไม่มีเกณฑ์อะไรซักอย่างเลย ผมจึงถามอยู่ว่า "วิชาการที่คุณศึกษาเนี่ย มันเป็นวิชาการแบบไหนหรือครับ??" วิชาการแบบคิดเอาเอง, วิชาการแบบคาดเดา, วิชาการแบบวิเคราะห์ตั้งสมมติฐานโดยไม่มีหลักฐาน หรือ "วิชาการผีหลอก?" แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 55 23:12:59 จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 23:11:23

ความคิดเห็นที่ 39 # 36 นิวตันมีชีวิตอย่างไร.....ประวัติศาสตร์ กฏของนิวตัน.............วิทยาศาสตร์ จากคุณ : สู่ฝัน...อันยิ่งใหญ่ เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 23:15:28

ความคิดเห็นที่ 40 #35 จะให้สาธยาประวัติศาสตร์อินเดียตั้งแต่ยุคก่อนประวัติศาสตร์เลยไหมคะ? อารยธรรมอินเดียมีแค่พุทธศาสนาเหรอคะ? เออนะ... คุณพูดประวัติศาสตร์การสังคายนาในศาสนาพุทธ ดังนั้น เมษาฯ จึงมารับข้อมุลจากคุณในมุมมองของประวัติศาสตร์การสังคายนาในศาสนาพุทธ เพราะมันคือความรู้แยกย่อย เพิ่มเติมจากที่เรียนมา คุณไม่ได้พูดประวัติศาสตร์อินเดียนะคะ แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 55 23:19:28 จากคุณ : เมษาพาเพลิน เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 23:16:00

ความคิดเห็นที่ 41 วันนี้ก็ดึกมากแล้ว ขออนุญาตไปนอนก่อนนะครับ ถ้าคุณเมษาอยากจะพูดอะไรกันต่อ ก็คงมาตอบต่อในวันพรุ่งนี้นะครับ อ้อ อย่าลืม ช่วยบอกด้วยนะครับว่า "คุณเอาเกณฑ์อะไรมาบอกว่าพราหมณ์มีคัมภีร์ลายลักษณ์อักษรตั้ง ๓ เล่มก่อนพุทธเป็นพันปี" จากคุณ : chohokun เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 23:16:10

ความคิดเห็นที่ 42 #37 เพราะคุณเชื่อว่า พระพุทธเจ้าที่ค้นพบไง เพราะคุณศรัทธา คุณจึงบอกว่า ไม่มีเป็นไปไม่ได้ แต่ถ้ามองอย่างประวัติศาสตร์ ถ้าหลักฐานมีและหาข้อมุลเพิ่มเติม มันอาจจะมีก็ได้ เพราะนี่คือเรื่องราวของคนเมื่อ 2600 ปีที่แล้ว จริงๆ เมษาฯ มีำตำรา ศาสนาเปรียบเทียบอยุ่นะ คงต้องไปหาอ่านดูก่อน #41 "คุณเอาเกณฑ์อะไรมาบอกว่าพราหมณ์มีคัมภีร์ลายลักษณ์อักษรตั้ง ๓ เล่มก่อนพุทธเป็นพันปี" ค่ะ หาก่อน หลักฐานทางโบราณคดีน่าจะมีหลงเหลือบ้างนะ เมษาฯ บอกหลักวิจัยทางประวัติศาสตร์ให้ไปแล้ว คุณไม่รับ แถมยังมาดูถูกว่า เป็นวิชาการผีหลอกอีกนะ  เอกสารชั้นต้น เอกสารชั้นรอง วิจัยภายใน วิจัยภายนอก นี่คือศัพท์ของคนเรียนประวัติศาสตร์ เกณฑ์ที่ใช้ร่ำเรียนกัน แล้วคุณล่ะ คุณบอกคุณเป็นนักวิชาการศาสนา.... คุณใช้เกณฑ์อะไรเรียน เมษาฯ เคยเรียนวิชา ศาสนาเปรียบเทียบนะ เคยเจอคนที่เป็นนักวิชาการศาสนา มีความรู้ทุกศาสนาบนโลก เค้าบอกว่า จะเรียนศาสนาเปรียบเทียบได้ ต้อง ยก "ศรัทธา" ในศาสนาตัวเองทิ้งไปก่อน เพราะไม่อย่างนั้น คุณจะไม่เปิดใจรับคำสอนของศาสนาไหนในโลกนอกจากศาสนาของตัวเอง คุณใช้หลักเดียวกันในการเรียนศาสนาจนกลายเป็นนักวิชาการศาสนารึเปล่าคะ แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 55 23:37:10 จากคุณ : เมษาพาเพลิน เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 23:29:58

ความคิดเห็นที่ 43 ปล่าวๆ ผมไม่ได้บอกงั้นเพราะผมศรัทธา ผมบอกงั้นเพราะตรรกะ commonsense ง่ายๆนี่แหละ ถ้ามีสิ่งที่ผมบอก คือการพบ อริยสัจ พบปฏิจสมุปบาท ก่อนมีพระพุทธเจ้า แล้วพระพุทธเจ้าจะเสียเวลาอดข้าวอดน้ำ ต้ัง 6 ปี หาสวรรค์วิมานทำไม คนเรากินข้าววันละเม็ด ผอมโซ หน้าท้องถึงสันหลัง ลูบไปตรงไหนขนก็เน่าร่วงหลุดตามมือ มันไม่สนุกนักหรอกครับ ยิ่งทำตั้ง 6 ปี เหลือจะทน เรื่องบางเรื่อง ไม่ต้องคิดให้ยากหรอก ใช้ commonsense ก็ตอบโจทย์ได้ ถูกมะ จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 23:36:38

ความคิดเห็นที่ 44 นิดเดียว คุณเมษาครับ ผมพูดในฐานะเพื่อนร่วมเว็บนะ คุณอยู่ใน position ที่มีโอกาสดีที่จะได้ศึกษาพุทธศาสนานะครับ ธรรมะของพระพุทธเจ้า เป็นอะไรที่วิเศษที่สุด เป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่สุดเท่าที่โลกนี้เคยมีมาครับ อย่าให้เสียโอกาสเลยนะครับ จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 23:40:11

ความคิดเห็นที่ 45 #43 เมษาฯ ว่ามันน่าจะเป็นลัทธิหรือความเชื่อในกระบวนการเรียนรู้ศาสนาในยุคนั้นนะคะ คือ ถ้าเราตั้งธงว่า พระพุทธเจ้าเป็นคนนึงๆ ที่เกิดและเติบโตในโลกของวรรณะ และมีชีวิตเมื่อ 2600 ปีที่แล้ว สิ่งที่เรารับรู้กันคือ พระพุทธเจ้ามีสติปัญญาในการเรียนรู้มากในทุกศาสตร์ เรามนุษย์ปัจจุับันไม่อาจจะรู้ได้ว่า ยุคนั้นมีลัทธิอะไรบ้างที่สอนเรื่องพวกนี้ ฮารัปปาปัจจุบันเป็นเมืองร้างนะคะ ไม่ได้อายุยืนยาวแบบพาราณสี มันจึงต้องค้นคว้าไงคะ เมื่อพบหลักฐานทางโบราณคดี (ที่ให้ดู คห.28) ที่มีความคล้ายคลึงกับสัญลักษณ์ในพุทธศาสนาหรือภาพที่สื่อทางพุทธศาสนาที่เราพบเห็นทั่วไปตามแหล่งโบราณคดี จากคุณ : เมษาพาเพลิน เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 23:49:24

ความคิดเห็นที่ 46 โดยส่วนตัว ผมเคยลองเทียบเคียงประวัติศาสตร์พุทธ ในอินเดีย จีน ศรีลังกา ทิเบต ในช่วงเวลาไล่เลี่ยกันมาก่อนแล้ว ดังนั้น หลายๆคำถามที่คุณเมษาถาม จึงเป็นคำถามที่ยัง " อ่อน" กับประวัติศาสตร์พุทธครับ ถึงได้แนะนำให้ลองไปไล่อ่านดุก่อนครับ งั้นระหว่างค้น ก็ลองทำความเข้าใจพุทธศาสนาไปด้วยก็ดีครับ ปฏิบัติธรรม ทำให้หน้าใสไร้สิว ผิวผุดผ่อง ได้นา ลองศึกษาดูครับ จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 23:54:24

ความคิดเห็นที่ 47 ู^ ^ คราวจตุคามรามเทพ ก็ว่า"คล้ายคลึง"กับรูปสลักที่บุโรพุทโธ ไปจนถึงอินเดียโบราณ บทจะไปก็ไปง่ายๆ ออกตัวไม่ทัน เก็บไว้เพียบเลย T T จากคุณ : สู่ฝัน...อันยิ่งใหญ่ เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 55 23:55:34

ความคิดเห็นที่ 48 #44 เมษาฯ ชอบแนวคิดหลายๆ ของพุทธศาสนาค่ะ มีความเป็นมนุษย์สูง เป็นเหตุ เป็นผล เปิดโอกาสให้คิด วิเคราะห์ สงสัย ไม่บังคับ ชิลล์มาก อีกอย่างคำสอนเป็นการสะท้อนนิสัยศาสดาด้วยเหมือนกันนะคะ พระพุทธเจ้าอาจจะเป็นคนไม่เชื่ออะไรง่ายๆ และขี้สงสัย ต้องพิสูจน์ ต้องค้นคว้า ค้นหา ไม่อย่างนั้น คงไม่มีกาลามสูตรมาขึ้นมาหรอก #46 ก็อย่างที่บอกอ่ะค่ะว่าเรียนศาสนามาในเชิงวิชาการเปรียบเทียบ ดังนั้นก้จะเรียนเป็นโครงกว้างๆ ของแต่ละศาสนา เอาแต่ละหลักมาเทียบเคียงกัน บวกกับนิสัยที่ได้จากการเรียนประวัติศาสตร์ ก้ทำให้มีการคิดในเชิงสงสัยจนเป็นประเด็นกระทู้ ถามว่าอยากเรียนศาสนาพุทธป็นเรือ่งเป็นราวไหม อยากค่ะ อยากต่อยอดเพราะเราได้โครงของแต่ละศาสนาแล้ว ก็ค่อยเรียนปลีกย่อย แต่ปัญหาของการเรียนศาสนาสำหรับคนแบบเมษาฯ คือ เมษาฯ ไม่ได้เรียนด้วยศรัทธา เรียนเพราะอยากรู้ เค้าสอนอะไร คนนับถือเค้าคิดอะไร อยากจะเข้าใจ เราไม่สามารถตัดสินเค้าจากมุมมองศาสนาของเรา เมษาฯ ไม่ได้สนใจเพราะศรัทธา และไอ้เพราะไม่ได้เรียนศรัทธานี่แหล่ะที่ทำให้คนในศาสนานั่นๆ ที่มีศรัีทธาแรงกล้า ไม่พอใจ เหมือนแบบอะไรวะ เอ็งแค่อยากรู้เฉยๆ เหรอ ถ้าไม่ศรัทธาก็ไม่ต้องมาศึกษาหรอก อะไรประมาณนั้น แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 55 00:17:26 แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 55 00:15:19 จากคุณ : เมษาพาเพลิน เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 00:02:18

ความคิดเห็นที่ 49 ฟังแล้วอย่าบอกใครนะ พระพุทธเจ้าเป็นคนที่มีเหตุมีผลที่สุดที่โลกใบนี้เคยมีมาครับ คำสอนไหนไม่มีเหตุผล คำสอนนั้นไม่ไช่ของพระพุทธเจ้าครับ จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 00:12:06

ความคิดเห็นที่ 50 ความคิดเห็นที่ 49 [ถูกใจ] [แจ้งลบ] ติดต่อทีมงาน ฟังแล้วอย่าบอกใครนะ พระพุทธเจ้าเป็นคนที่มีเหตุมีผลที่สุดที่โลกใบนี้เคยมีมาครับ คำสอนไหนไม่มีเหตุผล คำสอนนั้นไม่ไช่ของพระพุทธเจ้าครับ -------------------------------------- เสียใจด้วยค่ะ เค้ารู้กันทั้งโลก หมายถึง เค้ารู้กันทั้งโลกว่า พระพุทธเจ้าเป็นคนมีเหตุผลนะคะ ไม่ได้หมายความว่า คนทั้งโลกรู้และเชื่อตามพระพุทธเจ้านะคะ แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 55 00:18:54 จากคุณ : เมษาพาเพลิน เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 00:16:14

ความคิดเห็นที่ 51 เอาง่ายๆแค่ชิมลางเรียกน้ำจิ้ม คุณเมษาทราบใช่มั้ยครับ พระธรรมที่พระองค์แสดงครั้งแรกเรียกว่า ธัมมจักกัปปวัตนสูตร เนื้อความในนั้นพูดถึง 2 เรื่องหลักคือ อริยสัจ และมรรค 8 ทราบหรือไม่ครับว่าทำไมพระองค์ถึงแสดงธรรมแรกด้วยอริยสัจ และ ทำไมอริยสัจถึงเริ่มต้นด้วยทุกข์ ก่อนอื่น จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 00:17:16

ความคิดเห็นที่ 52 ก็ เกิด แก่ เจ็บ ตาย มันพื้นฐานที่มนุษย์ต้องเจอนี่คะ ง่วงแล้วอ่ะ ยังไง มีอะไรอธิบายมานะคะ จะมาอ่านพรุ่งนี้ ส่วนหลักฐานทางโบราณคดีอะไรนั่น นึกได้ว่า รู้จักผู้รู้เกี่ยวกับศาสนาฮินดูอยู่คนนึง (ทางประวัติศาสตร์นะ ไม่ใช่ทางศาสนา) น่าจะให้ข้อมูลอะไรได้้บ้าง จากคุณ : เมษาพาเพลิน เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 00:23:37

ความคิดเห็นที่ 53 เกิดแก่เจ็บตาย นั่นมันเรื่องจ้อยครับ ที่เริ่มด้วยทุกข์เพราะนอกจากพระพุทธเจ้าแล้ว ไม่มีใครรู้ หรือแม้แต่คิดมาก่อนเลยว่า ทั้ง กาย และ ใจ นี้ เป็นทุกข์ล้วนๆ เป็นทุกข์ทั้งสิ้น เราเห็นว่าสุขบ้างทุกข์บ้าง จึงเกิดความอยากสุขไม่อยากทุกข์ เมื่ออยากสุขก็ดิ้นรนหาความสุข เมื่อไม่อยากทุกข์ก็ดิ้นรนหนีความทุกข์ กิจกรรมทั้งปวงในโลกใบนี้ วนเวียนภายใต้ประโยคนี้ทั้งสิ้นครับ จนเมื่อเราเห็นจริงๆว่า ทั้งกายและใจ เป็นทุกข์ล้วนๆ ทุกข์อย่างเดียว นั่นคือเราเข้าใจทุกข์อริยสัจครับ เมื่อเราเข้าใจทุกข์จริงๆ เราจึงจะเริ่มแสวงหาความพ้นทุกข์ครับ จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 00:31:24

ความคิดเห็นที่ 54 #53 เรื่องความทุกข์นี่ มีสอนทุกศาสนานะคะ แต่รูปแบบไม่เหมือนกัน เมษาฯ ว่า เกิด แก่ เจ็บ ตาย เรื่องพื้นฐานที่คนไม่คิดถึง แต่พระพุทธเจ้าสังเกตเห็น ให้ความสำคัญและนำมาขยายความเพื่อให้คนเข้าเรื่องของการใช้ชีวิต มนุษย์มีความกลัว และมองว่า ฉันควรจะไปที่ไหน ควรทำอย่างไรเพื่อให้ฉันพ้นทุกข์ที่มี แต่ไม่ได้มองไปยังต้นเหตุว่า ต้นเหตุมาจากไหน เกิด แก่ เจ็บ ตาย นี่ เป็นแนวคิดที่ทำให้เมษาฯ ชื่นชมพระพุทธเจ้านะว่า เป็นผู้ชายที่ฉลาดมากอ่ะ จากคุณ : เมษาพาเพลิน เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 00:41:23

ความคิดเห็นที่ 55 อ้าว ไหนว่านอน 555 เค้าบอกกันว่างี้ครับ การเห็นว่ากายนี้ทุกข์ล้วนๆ ศาสนาอื่นอาจเห็นได้ การเห้นว่าใจนี้เป็นทุกข์ล้วนๆ หากไม่มีพระพุทธเจ้าแล้ว ไม่มีทางเห็นได้ครับ มองในแง่ความเป็นจริงแล้ว ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ไม่มีใครมองว่าทุกข์ล้วนๆ ทุกคนมองว่าทุกข์บ้างสุขบ้างทั้งนั้น เลยหลุดวงจรนี้ไปไม่ได้ พระโสดาบัน ก็มีปัญญาแค่เล็กน้อย แค่เห็นจริงๆว่า กายนี้ ไม่ใช่ของเรา บังคับควบคุมไม่ได้ เป็นทุกข์ล้วนๆ จิตนี้ ไม่ใช่ของเรา บังคับควบคุมไม่ได้ เป็นทุกข์ล้วนๆ แค่นั้นเองจริงๆ เพียงแต่ยังรู้สึกเหมือนว่า ยืมเสื้อเขามาใส่ รู้แล้วว่าของเขา ไม่ใช่ของเรา แต่ยังไม่ยอมคืน 555 จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 00:48:55

ความคิดเห็นที่ 56 พอเริ่มแสดงธรรมหนที่สอง อนัตตลักขณสูตร พูดถึงเรื่องกฏไตรลักษณ์ คือ ทุกสรรพสิ่ง ไม่เที่ยงจีรังยั่งยืน  เป็นทุกข์ทั้งสิ้น ควบคุมบังคับบัญชาไม่ได้ แค่ 3 คำนี้ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ครอบคลุมตั้งแต่ สสาร พลังงาน จักรวาล กฏของเทอร์โมไดนามิกส์ ทฤษฏีสัมพัทธภาพ และ ทฤษฏีทางวิทยาศาสตร์อีกมากมายครับ รวมไปถึงปรัชญาและอภิปรัชญาต่างๆ แค่สองบทนี้ ถ้าจะไล่ศึกษาและเชื่อมโยงความรู้กันจริงๆแล้ว แค่นี้ก็ไม่จบไม่สิ้นแล้วล่ะครับ ถึงได้บอกว่าธรรมของพระพุทธเจ้าเป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่สุดจริงๆครับ จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 00:54:45

ความคิดเห็นที่ 57 ยิ่งถ้าไม่มองในแง่คำสอน มาดูในแง่อื่นๆเช่นวิทยาศาสตร์บ้าง รูปขันธ์ คือ สสารและพลังงานทั้งปวง มีลักษณะคือเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ถ้าเรามาดูควอนตัม ฟิสิกส์ สภาวะของอะตอมและ อิเล็กตรอน รวามถึง sub particle ก็มีลักษณะของการเกิดดับนี้เช่นกัน ถ้าเรามาดู definition รูปขันธ์ พระองค์รวมเอาทั้งสสารและพลังงานต่างๆทั้งหมดเป็นรูป (แปลกมะ) แล้วฟิสิกส์ก็เพิ่งพบเมื่อ 70-80 ปีที่ผ่านมานี่เองว่า พลังงานและสสารคือสิ่งเดียวกัน และเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี่เองฟิสิกส์เพิ่งจะเจอ key ที่ทำให้พลังงานรวมกันเป็นสสารได้ แต่พระองค์รวมทั้งสองสิ่งเป็นรูป ไว้ตั้งแต่ 2600 ปีที่แล้ว เจ๋งป๋ะล้ะ จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 01:03:29

ความคิดเห็นที่ 58 คห.43 มนุษย์สามารถอดน้ำได้ไม่เกิน 3-5 วันครับ แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 55 02:38:12 จากคุณ : PolitESolunA เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 02:09:26

ความคิดเห็นที่ 59 คห 46 แบคทีเรีย Propionibacterium acne สามารถทำให้เกิดสิวได้ครับ แล้วการปฏิบัติธรรมสามารถป้องกันแบคทีเรียตัวนี้ได้ยังไงครับ ไม่ทราบจริงๆจึงใคร่ขอคำอธิบาย แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 55 02:43:25 แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 55 02:42:30 จากคุณ : PolitESolunA เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 02:17:31

ความคิดเห็นที่ 60 รูปขันธ์ เกี่ยวอะไรกับ สสารและพลังงานครับ แล้ว อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เกี่ยวอะไรกับ ทฤษฎีสัมพันธภาพ ไม่เข้าใจจริงๆครับจึงใคร่ขอคำอธิบายครับ แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 55 02:44:20 แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 55 02:39:15 จากคุณ : PolitESolunA เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 02:22:54

ความคิดเห็นที่ 61 58 ถ้าอดล้วนๆไม่กินเลย ก็ตายแหงแซะ ก็กินบ้างแต่น้อยที่สุด ลองไป search เรื่องพระพุทธเจ้าบำเพ็ญทุกรกิริยาดูครับ 59 สาเหตุของสิวลองไปคุยกับหมอผิวหนังรพ รามาดูครับ แต่เมื่อปฏิบัติธรรม ย่อมไม่เครียด เมื่อไม่เครียด หน้าตาย่อมผ่องใส เป็นธรรมดา 60 รูปขันธ์ กับสสารและพลังงานคือเรื่องเดียวกัน คุณจะเอาเกณฑ์แบ่งตามพุทธหรือตามวิทย์ล่ะครับ แล้วไตรลักษณ์ ไม่เกี่ยวกับสัมพัทธภาพอย่างไรล่ะครับ ก็ในเมื่อสสารและพลังงาน ดำรงอยู่ภายใต้ใตรลักษณ์ทั้งสิ้น จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 03:49:52

ความคิดเห็นที่ 62 คุณเมษาพาเพลิน ต้องการศึกษาพระไตรปิฎกฉบับเอกสังคายนา แต่พระไตรปิฎกฉบับนั้น ไม่มีอยู่ในพระพุทธศาสนา เพราะพระไตรปิฎกที่บันทึกเป็นหนังสือครั้งแรก เกิดขึ้นเมื่อทำการสังคายนาพระไตรปิฎกครั้งที่ ๕ และพระไตรปิฎกฉบับนั้นมีลักษณะเช่นเดียวกับภาำพต่อไปนี้ จากคุณ : Real~Fine เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 04:56:26

ความคิดเห็นที่ 63 หลักฐานว่าการสังคายนาพระไตรปิฎกครั้งแรกถูกบันทึกเป็นมุขปาฐะ ก็ไม่ได้อยู่ที่ไหนไกลเลย แต่มีอยู่ในพระไตรปิฎกนั่นเอง พระไตรปิฎก เล่มที่ ๗  พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๗ จุลวรรค ภาค ๒ ปัญจสติกขันธกะ เรื่องพระมหากัสสปเถระ สังคายนาปรารภคำของพระสุภัททวุฑฒบรรพชิต http://www.84000.org/tipitaka/pitaka1/v.php?B=07&A=7298&Z=7369 แนะนำคุณเมษาพาเพลินอ่านพระไตรปิฎกฉบับภาษาไทยทุกเล่มพร้อมอรรถกถาได้ที่ http://www.84000.org จากคุณ : Real~Fine เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 05:04:53

ความคิดเห็นที่ 64 ความเข้าใจเรื่องการสังคายนา และปัญหาเรื่องความน่าเชื่อถือของพระไตรปิฎก (๑) ความเข้าใจเรื่องการสังคายนา ---- ใครเข้าใจ? + ใครใดนั้นที่เอามาเป็นประเด็น ศึกษา รู้ เข้าใจ "เรื่องการสังคายนา"? แค่ไหน? ถ้า ยังรู้ ("เรื่องการสังคายนา") น้อยอยู่  ก็ ควร รู้ให้ เพียงพอและ ถูกฝาถูกตัวด้วย   (๒) ไม่มี ปฐมสังคายนา ก็ไม่มี "พระสูตร พระวินัย"  และ ไม่มีพระไตรปิฎก ๓  ปิฎก  ใช่หรือไม่? (๓) ข้อที่ ๒ ---- เมื่อมี พระไตรปิฎกแล้ว ---- ท่าน จขกท ปฏิเสธ "ความมีแล้วแห่ง พระไตรปิฎก" หรือไม่? (๔) ข้อความในพระไตรปิฎก  สู้ ข้อความ ชั้นสาวก เช่น วิสุทธิมัคค์ - อภิธัมมัตถสังคหะ - รวมทั้ง คำกล่าวของวัดใดนั้น --- เช่น นิพพาน เป็นอัตตา -- -- เช่น มี จิตอมตะ  ไม่ได้ ใช่ไหม --- ตาม ทิฏฐิ ของท่าน จขกท  (และหรือ อื่นจาก ท่าน จขกท) ข้อที่ ๔  เป็น "เรื่องแรกสุดๆ"  ที่ ชาวพุทธใดนั้น -- จะ แสดง คคห เนื่องด้วย ประเด็นกระทู้นี้  ตามหัวข้อ --- ความเข้าใจเรื่องการสังคายนา และปัญหาเรื่องความน่าเชื่อถือของพระไตรปิฎก สรุป ข้อความ "อันเป็น คำตรัสของพระพุทธเจ้า"  -- ตามที่ปรากฎในพระไตรปิฎก ฝ่ายเถรวาท "ตามที่ปรากฎแล้วนั้น -- สู้ --- ข้อความ ชั้นสาวก เช่น วิสุทธิมัคค์ - อภิธัมมัตถสังคหะ - รวมทั้ง คำกล่าวของวัดใดนั้น --- เช่น นิพพาน เป็นอัตตา -- -- เช่น มี จิตอมตะ  --- ไม่ได้ ใช่ไหม ท่าน จขกท และ ท่านสมาฃิก ห้องศาสนา ---- ว่าอย่างไำร? จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 05:27:50

ความคิดเห็นที่ 65 ผู้มีอำนาจเปลี่ยนประวัติศาสตร์ได้ จากคุณ : ไม่คิดมาก เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 07:50:39

ความคิดเห็นที่ 67 ประวัติศาสตร์ หรือ หลักฐานทางประวัติศาสตร์  มักใช้วิธี เจอก้างปลาหนึ่งชิ้น แล้ว เล่าสาธยายเป็นตุเป็นตะถึงมหาสมุึทรทั้งหมด  ประวัติศาสตร์ส่วนมากเป็นจินตนาการครับ มันถูกโยงเข้าด้วยกับรสนิยมส่วนตัวของนักประวัิติศาสตร์เสียมาก   ยังไม่ใช่สิ่งที่น่าเชื่อถือจนจะนำมาเป็นหลักอ้างอิงถึงความจริงได้เท่าไร  เพราะเราจะเจอแต่จินตนาการของนักประวัติศาสตร์ในการตีความเศษเสี้ยวของวัตถุที่หาเจอ  โดยเลี่ยงที่จะไม่นำวัตถุที่ยังหาไม่เจออันมากว่าหลายเท่าตัว มาโยงใช้ในประวัติศาสตร์   เหมือนภาพจิ๊กซอว์มีชิ้นส่วนประมาณหนึ่งล้านชิ้น  นักประวัิติศาสตร์เจอจิ๊กซอว์ ประมาณ 100-200 ชิ้น  แล้วเอามาต่อตามอำเภอใจ  แถมจิ๊กซอว์บางตัวสูญหายไปแล้วตลอดกาลไม่มีทางหาได้  ซึ่งแน่นอนว่าต่อจิ๊กซอว์ไป มันมั่วอย่างแน่นอน  เขาสร้างประวัติศาสตร์ตามจิ๊กซอว์ที่มี  สุดท้ายก็กลายเป็นเรื่องของศรัทธาอยู่ดี ว่า  ฉันอยากจะเชื่อของฉันแบบนี้   การอ้างแนวทางตามวิชาประวัติศาสตร์จึงมิใช่การตอบความจริงอย่างสมบูรณ์ไปได้เลย อันที่จริงก็คล้าย วิทยาศาสตร์เหมือนกัน คือ ได้ข้อมูลใหม่ก็แก้ทฤษฎีใหม่ ได้หลักฐานทางประวัติศาสตร์ใหม่ ก็แก้ประวัติศาสตร์ใหม่ แก้ความจริงใหม่ไปตลอดกาล ก็เท่ากับถือความเท็จตลอดกาลนั่นเอง แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 55 12:26:12 จากคุณ : TaraLek เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 12:17:00

ความคิดเห็นที่ 68 ข้อความ "อันเป็น คำตรัสของพระพุทธเจ้า"  -- ตามที่ปรากฎในพระไตรปิฎก ฝ่ายเถรวาท "ตามที่ปรากฎแล้วนั้น -- สู้ --- ข้อความ ชั้นสาวก เช่น วิสุทธิมัคค์ - อภิธัมมัตถสังคหะ - รวมทั้ง คำกล่าวของวัดใดนั้น --- เช่น นิพพาน เป็นอัตตา -- -- เช่น มี จิตอมตะ  --- ไม่ได้ ใช่ไหม ใครบอก? งง? จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 12:27:57

ความคิดเห็นที่ 69 รูปข้างบนที่มีคนและสัตว์ล้อมรอบ ถ้าจำไม่ผิดคือต้นกำเหนิดของพระศิวะ เพราะว่าพระศิวะเคยมีชื่อที่แปลว่าเจ้าแห่งสัตว์ป่า แต่จำไม่ได้ว่าชื่อว่าอะไรเรียนจบมาสักพักแล้ว เค้าไม่ได้คิดเองอย่ามาว่าเค้ากันน้าาา มาให้ข้อมูลเฉยๆ อาจารย์เอกประวัติศาสตร์ศิลปะกับโบราณคดีสอนมา แนวคิดการบูชาสัตว์หรือการเป็นเจ้าแห่งสัตว์เป็นความเชื่อในสังคมดั้งเดิมที่ปรากฎทั่วไป ซึ่งข้อสันนิษฐานว่าอาจจะพัฒนาความเชื่อจนไม่เป็นศาสนาพุทธก็เป็นไปได้แต่ไม่มีหลักฐานสนับสนุนเพียงพอ หรือความคิดที่ว่าอาจมีแนวคิดคล้ายๆศาสนาพุทธ ก่อนพระพุทธเจ้า ส่วนตัวเองก็คิดว่าเป็นไปได้เพราะไม่มีอะไรที่สามารถพัฒนาขึ้นมาในสังคมได้โดยที่ไม่มีความสัมพันธ์หรือพัฒนามาจากองค์ความรู้ก่อนหน้าได้ การที่เรามองว่าตัวพระพุทธเจ้าคือ ผู้วิเศษมีฤทธิ์กับเป็นนักปราชญ์ มุมมองของเราจะเปลี่ยนไปพอสมควร แต่ก็นะใครใคร่เชื่ออะไรก็เชื่อไป แต่ตัวเองคิดภาพพระพุทธเจ้าในสภาพมนุษย์นีแอนเดอร์ธัล ไม่ออกจริงๆ จากคุณ : ไซโคลน เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 19:05:20

ความคิดเห็นที่ 70 ^ ^ เคยอ่านประวัติศาสตร์อินเดีย เขาว่าพุทธเป็นการต่อยอดมาจาก ลัทธิพราหมณ์ ไม่ได้เกิดขึ้นมาลอยๆ แต่อ่านแล้วคล้ายประวัติศาสตร์ชาตินิยมมากกว่า จากการนับถือ เทพเจ้าเต็มไปหมด จะกลายเป็นการนับถือตัวเองแบบพุทธได้อย่างไร ในช่วงระยะเวลาไม่นาน ทั้งที่ลัทธิพราหมณ์ก็ยังทรงอิทธิพลอยู่ จากคุณ : สู่ฝัน...อันยิ่งใหญ่ เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 22:36:58

ความคิดเห็นที่ 71 อนุโมทนาบุญ จขกท ครับ ขอบคุณจริงๆ ครับ ที่ตั้งกระทู้ดีๆ แบบนี้ขึ้นมา แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 55 23:59:28 จากคุณ : M_moshi เขียนเมื่อ : 27 ต.ค. 55 23:58:48

ความคิดเห็นที่ 72 ขอแทรกนิดน่ะค่ะ..อ่านแล้วก็ยังไม่เข้าใจค่ะ 1. โดยทั่วไป หากเราจะเช็คว่า ฉบับ Edition ครั้งที่ 2  มีอะไรที่เหมือนหรือแตกต่างกับต้นฉบับ เราก็ต้องเอาต้นฉบับมาเทียบไม่ใช่หรือค่ะ? ก็เลยเกิดคำถามว่า ฉบับสังคยนาครั้งแรกสุด ไม่มีให้ตรวจเช็คหรือค่ะ 2. หากไม่มีต้นฉบับแรกให้ตรวจเช็ค แล้วเราจะแน่ใจได้อย่างไร เมื่อฉบับหลังๆอ้างอิงด้วยตัวของมันเองว่า พระธรรมจากบทนี้ถึงบทนี้คัดลอกมาจากต้นฉบับเดิม แก้ไขเมื่อ 28 ต.ค. 55 01:02:20 จากคุณ : ดำมอมแมม เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 00:51:42

ความคิดเห็นที่ 73 คห. 62 คุณ Real-Fine  คุณเมษาพาเพลิน ต้องการศึกษาพระไตรปิฎกฉบับเอกสังคายนา แต่พระไตรปิฎกฉบับนั้น ไม่มีอยู่ในพระพุทธศาสนา เพราะพระไตรปิฎกที่บันทึกเป็นหนังสือครั้งแรก เกิดขึ้นเมื่อทำการสังคายนาพระไตรปิฎกครั้งที่ ๕ และพระไตรปิฎกฉบับนั้นมีลักษณะเช่นเดียวกับภาำพต่อไปนี้ หมายความว่า ฉบับสังคยนาที่1-4 ยังใช้เป็นแบบท่องจำกันอยู่ ดิฉันเข้าใจถูกต้องไหมค่ะ จากคุณ : ดำมอมแมม เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 00:59:15

ความคิดเห็นที่ 74 ใช่ครับ เข้าใจว่าเริ่มต้นจดเป็นตัวอักษร จะเป็นยุคพระเจ้าอโศก น่าจะเป็นครั้งที่ 3 ครับ จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 01:04:05

ความคิดเห็นที่ 75 อีกคำถามน่ะค่ะ..พระไตรปิฏกของพุทธเถรวาท กับของมหายาน เหมือนกันทุกประการไหมค่ะ? จากคุณ : ดำมอมแมม เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 01:13:32

ความคิดเห็นที่ 76 มาแล้ว... โอเค จากการคุยกับคนที่รู้เรื่องศาสนาฮินดูนะคะ มันบอกว่า หลักฐานทางโบราณคดีเรื่องคัมภีร์พระเวท ที่เก่ากว่าพุทธกาลนั้นไม่มี ถึงมีก็สลายไปแล้ว.... 3-4 พันปีนะเมิง e บ้า อ่ะๆ ไม่มี ไม่รู้ ไม่เจอ ทีนี้ว่ด้วยพัฒนาที่มาของศาสนาพุทธ ศาสนาพุทธอยู่ร่วมสมัยกับยุคพระเวท พูดง่ายๆ คือ พระพุทธเจ้าเกิดและโตในยุคศาสนาพราหมณ์-ฮินดู เทพใหญ่สุดคือ พระอินทร์ (ตามนิยายเทพๆ ของไทยที่เกี่ยวกับศาสนาพุทธ พระอินทร์นี่ใหญ่สุดใช่ป่ะ? ^^) และพุทธพัฒนาคำสอนมาจาก อุปนิษัท ส่วนนึงของคัมภีร์พระเวท http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%AD%E0%B8%B8%E0%B8%9B%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A9%E0%B8%B1%E0%B8%97 คัมภีร์ปุราณะของพราหมณ์คือ แต่งขึุ้้นมาใหม่ในช่วง ค.ศ. ที่ 5 ก็ราวๆ พุทธศวรรตที่ 9 เทพทั้งหลายแหล่ที่เรารู้จักกันมาจากคัมภีร์ปุราณะ ไมได้มาจากพระเวท และระบุว่า พระพุทธเจ้าคืออวตารปางนึงของพระวิษณุ และคัมภีร์ปุราณะนี่แหล่ะที่ทำให้ศาสนาพุทธเสื่อมในอินเดีย จนหายไปเลย เราเคยไม่พบการสังคายนาในอินเดีย ทั้งๆ ที่พุทธมาจากอินเดีย และเราก็จะพบโบราณสถานเกี่ยวกับศาสนาพุทธหลังพุทธศตวรรษที่ 9 ในประเทศแถบๆ อาเซียนเพราะย่านนี้เค้านับถือผีกัน-พราหมณ์ พุทธจึงเป็นของใหม่.... ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับราชวงศ์โมกุลดอก....เสื่อม แพ้ฮินดูเพราะคัมภีร์ปุราณะและนักบวชไม่เคร่งครัด แม้ว่าตอนนั้นจะมีพระไตรปฏิฏกฉบับตัวอักษรที่สังคายนาใน พ.ศ.460 แล้วก็ตาม... ส่วนการเรียนการสอนพราหมณ์ช่วงก่อนพุทธกาล ไม่ได้ใช้การท่องทำ แต่ใช้วิธีจดบันทึกเป็นภาษาอินโด-ยูโรเปี้ยน และพระเวท พราหมณ์เท่านั้นที่ได้เรียน พราหมณ์อภิสิทธิ์เหนือกษัตริย์ นัยยะทางการเมืองมากกว่า กลัวมันไม่ศักดิ์สิทธิ์ (เหมือนยุคกลางที่คริสจักรมีอำนาจล้นฟ้าเพราะอ้างพระเจ้านั่นแหล่ะ) นี่คือคำตอบที่คุณถามว่า เอาอะไรเป็นเกณฑ์ว่า พราหมณ์มีตำราก่อนพุทธกาล กลับมาที่ประเด็นที่สงสัยคือ พระไตรปิฏกน่าเชื่อถือแค่ไหน ตามหลักการวิจัยทางประวัติศาสตร์น่ะ (ที่คุณหมิ่นว่าเป็นวิชาการผีหลอก) ที่เมษาฯ ตั้งข้อสังเกตไว้ จะจัดหลักฐานทางประวัติศาตร์เป็นเอกสารชั้นต้น ชั้นรอง ปัจจัยภายนอก ปัจจัยภายใน เอกสารชั้นต้นคือ มาจากแหล่งข้อมูลโดยตรง เอกสารชั้นรองคือ คำตอบเล่า บอกต่อ ตำนาน นิทาน ปัจจัยภายนอก คือ ตัวหลักฐานทางประวัติศษสตร์นั้น ทำจากอะไร สมัยไหน ปัจจัยภายใน คือ ตัวหลักฐานนั้น ใครทำ ทำเพื่ออะไร และบอกเล่าเรื่องอะไร นั่นคือ ถ้าบอกว่าพระไตรปิฏกคือ คำสอนต่างๆ ของพระพุทธเจ้า นั่นคือ "ต้องมาจากพระพุทธเจ้าโดยตรง" ยกตัวอย่างง่ายๆ ก. บอกว่าจะแต่งงานจากปาก ก.เอง แสดงว่านี่คือ เอกสารชั้นต้น แต่ถ้า ข. มาบอกว่า เฮ้ย ก. จะแต่งงาน นี่คือเอกสารชั้นรอง (เพราะ ก. อาจจะไม่ได้พูดก็ได้ ข. มันอาจจะอำ คุณก็จะต้องไปถาม ก.ว่า เฮ้ย แกจะแต่งงงานเหรอ?) คุณบอกมาว่า พระไตรปิฏกตรงแน่นอน พร้อมทั้งบอกกระบวนการสังคายนามา และไล่ให้คนที่สงสัยไปอ่าน...จะให้เค้าอ่านอะไร ก็ในเมื่อ เอกสารที่คุณให้อ่านมันเป็น "เอกสารชั้นรอง" มันไม่ใช่เอกสารชั้นต้น...แล้วจะเอาอะไรมาพิสุจน์ว่า พระพุทธเจ้าพูดจริง พระไตรปิฏกที่ยึดถือคือ เอกสารที่รวบรวมคำพูดพระพุทธเจ้าอีกทีนึง จากคนที่ฟังมา จำเอา และกว่าจะมีการบันทึกเป็นอักษรเป็นเรื่องเป็นราวก็ปาไป 460 ปี ในทางประวัติศาสตร์เราจะนับประวัติศาสตร์เมื่อมีการบันทึกเป็นตัวอักษร ดังนั้น.... ในทางวิชาการประวัติศาสตร์หากขึ้นพระไตรปิฏกเป็นเกณฑ์ พุทธศาสนาเริ่มจริงๆ จังๆ คือ พ.ศ.460 ส่นวก่อนหน้านั้นคือ เรื่องเล่า ตำนาน (จัดเป็นเอกสารชั้นรองในทางประวัติศาสตร์) จะว่าไป คุณโพสยืดยาวในฐานะนักศาสนา แต่คุณก็ไม่มีหลักฐานมายันเหมือนกันนะว่า "พระไตรปิฏกทั้งหมด มาจากพระพุทธเจ้าโดยตรงทั้งหมด ไม่มีการบิดเบือนเลยแม้แต่นิดเดียว" ไอ้นั่งสวดพร้อมกันน่ะ ....นั่นเรียกกระบวนการทำพระไตรปิฏก ไม่ใช่หลักฐานแสดงว่า พระพุทธเจ้าพูด สอน อะไรแบบนี้จริงๆ ไปก่อนนะคะ ขอบคุณที่แลกเปลี่ยน เมษาฯ ต้องไปทำอย่างอื่นแล้ว หวังวา่จะเคลียร์ เรื่อง "วิชาการ" ทางประวัติศาสตร์นะคะ ^^ จากคุณ : เมษาพาเพลิน เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 01:15:26

ความคิดเห็นที่ 77 ขอบคุณคุณ cantona_z #74 ค่ะ ถ้ามีการบันทึกเมื่อสังคายนาครั้งที่3 ในสมัยพระเจ้าอโศก เราก็คงพอจะตรวจสอบฉบับปัจจุบันกับฉบับโบราณนี้ ก็น่าจะพอตอบคำถามของคุณเมษาพาเพลินได้ระดับหนึ่งใน เรื่องความน่าเชื่อถือของการสังคายนา ว่า ส่วนที่คัดลอก(ขออนุญาตใช้คำนี้น่ะค่ะ เพื่อจะสื่อสารให้เข้าใจตรงกันได้) มาจากฉบับก่อนๆ ไม่ได้ถูกเปลี่ยนแปลงอะไร จากคุณ : ดำมอมแมม เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 01:28:25

ความคิดเห็นที่ 78 #77 ใช่ค่ะ ไม่งั้นจะถามฉบับแรกเหรอ เพราะร่วมสมัยที่สุด จริงๆ ต่อให้มีฉบับแรกก็ใช่ว่าจะยืนยันได้ว่ามาจากพระพุทธเจ้าจริงๆ เพราะที่จดบันทึกในสมัยพระเจ้าอโศกก็ทำหลังจากพระพุทธเจ้าทรงปรินิพพาน พูดง่ายๆ คือ แค่เป็นการเอาเอกสารชั้นรอง 2ฉบับ มาเทียบกันว่า ฉบับปัจจุบันบิดเบือนไปหรือไม่ หมายถึงบิดเบือนจากของโบราณไหม แต่ก็ไม่ได้พิสูจน์ว่า มาจากพระพุทธเจ้าโดยตรง เชื่อถือได้ 100% ฟันธง!!!! จากคุณ : เมษาพาเพลิน เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 02:11:45

ความคิดเห็นที่ 79 โอเค อ่านจบแล้ว กระทู้ดีครับ โหวต จากคุณ : ความเชื่อ เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 03:20:06

ความคิดเห็นที่ 80 เออ..........งง แสนงง   ในพระไตรปิฏก พระพุทธเจ้าบอกแล้วบอกอีกในขณะที่พูดจบว่า อย่าเพิ่งเชื่อที่ท่าน ให้ไปพิจารณาก่อน แต่เดี๋ยวนี้ไม่ใช่ปัญญากันแล้ว หันมาใช้ความเชื่อแทน ไม่ต้องพิจารณาอะไรเลย เออ.........ง่ายดี หรือว่าพระองค์ให้เชื่อทันทีโดยไม่ต้องคิด.........มีหลักฐานไหม ? จากคุณ : ไม่คิดมาก เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 08:13:22

ความคิดเห็นที่ 81 อย่างนี้ถือว่า เก่งกว่าพระพุทธเจ้านะ ........ขอคารวะ  55555 จากคุณ : ไม่คิดมาก เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 08:20:31

ความคิดเห็นที่ 82 คุณมอมแมม หวังว่าจะหาได้นะครับ 555 ส่วนใหญ่หลักฐานพวกนี้สูญสลายไปพร้อมๆกับการแวะมาเยี่ยมของกรีกและเติร์กไปเรียบร้อย คงเหลือแต่ที่เสาหินมั้ง แต่ก็ไม่แน่ใจว่ามีหลงเหลือมั้ยนะครับ อาจต้องไปหาในพิพิธภัณฑ์ของลอนดอนมั้ง 555 ผมเล่าคร่าวๆแบบมั่วๆ จับแพะชนแกะนะครับ เรื่องพศ ไม่เป๊ะนะ ผมกะๆเอา อย่ายึดอะไรมาก ถึอว่าฟังสนุกๆ ปฐมสังคายนา อันนี้ข้างบนพูดแล้ว ผมคงไม่ต้องเล่าอะไรมาก หลังจากนั้นอีก 100 ปี ปรากฏมีความเห็นแตกแยกเรื่องวัตถุ 10 เช่นพระรับเงินทองได้ กินข้าวหลังเที่ยงได้ กินเหล้าอ่อนได้ etc ฝั่งเถรวาทดั้งเดิมไม่เอาด้วย ทางฝั่งต้นเรื่อง คือพระกลุ่มวัชชีบุตร ก็แยกออกไปตั้งเป็นมหาสังฆิกะ มีพระไตรเป็นของตัวเอง ทำสังคายนากันเอง โดยเถรวาทเราไม่รับรอง ทางฝั่งเถรวาทเองก็มีการสังคยนา เคลียร์ความเห็นต่างพวกนี้ให้จบไป ช่วงนั้นรู้สึกกรีกโดยพระเจ้าอเล็กซานเดอร์จะเริ่มบุกอินเดียแล้วมั้ง น่าจะเก็บอินเดียส่วนเหนือไปเยอะพอดู หลังจากนั้นราวๆพศ 3xx มั้ง ฝั่งอินเดียก็ไล่กรีกออกไปพอสมควร พระเจ้าอโศกเองก็เสียใจที่ก่อบาปกรรมไว้เยอะก็ทำสังคายนาอีกครั้งเป็นสาเหตุที่ยังคงมีพระไตรเถรวาท สืบต่อจนถึงปัจจุบันก็ต้องขอบคุณพระเจ้าอโศกที่แต่งสมณฑูตออกเป็น หลายสายส่วนนึงที่เดินทางมา SEA คือพระโสณะและพระอุตระเข้าใจว่าขึ้นฝั่งที่พม่า แล้วคงเผยแพร่ผ่านมอญหงสาวดีพม่าพุกามแล้วคงเข้าสู่แถวๆย่านล้านนา โยนกหนองแสของไทย ช่วงนั้นมั้ง ผมมั่วนะ อันนี้ไม่ชัวร์ จากนั้นราวๆ พศ 4xx หรือ 5xx ผมไม่แน่ใจฝั่งกรีกก็รุกกลับมาใหม่ เกิดพระเจ้ามิลันเดอร์ ซึ่งศรัทธาพุทธศาสนาเนืองจากพระนาคเสนเคลียร์ให้ เกิดเป็นเรื่องย่อยที่เทียบเท่าอรรกถาคือมิลินทปัญหาขึ้นมา หลังจากนั้นฝั่งเถรวาทก็ค่อยๆเสือมลง ตามอำนาจกษัตริย์ ในขณะที่ระหว่างนั้นเอง ทางฝั่งมหายานในอินเดีย ก็กำลังฝุ่นตลบเพราะ เถรวาทกำลังพีค ต้องปรับตัวกันใหมี เกิดนิกายแยกย่อยเรียกลูกค้ากันมากมาย หลักๆก็คงเป็นมนตรยาน เผยแพร่ไปเป็นวัชรยาน มีนิกายย่อยๆอีกมากมาย พอช่วงพศ 6xx มั้ง ก็เจริญถึงขีดสุด มีนาลันทา มีเผยแพร่ไปจีนเฮี้ยงจั๋ง ก็แวะมาเอาพระไตรมหายานกลับไป ทางอินเดียเหนือเองก็เริ่มมีผู้มาเยี่ยมเยือน เป็นเผ่าพันูธุ์ผิวเหลือง เข้าใจว่าน่าจะเป็นพวกซงหนู ถูเจีย ทำนองนั้น แผ่ขยายอาณานิคมข้ามมา ก็รับเอาวัชรยานในทิเบตไปด้วย เข้าใจว่า ในจีนช่วงนั้นน่าจะเป็นช่วงแถวๆสามก๊ก หรือไม่ก็เป็นช่วงราชวงศ์ฮั่นตอนปลายๆ พุทธมหายานก็ค่อยๆแพร่ในจีนไปเรื่อยๆ มีตั๊กม้อ เดินทางไปตั้งวัดเส้าหลิน อาศัยอภิญญาที่ตนมี สร้างชื่อเป็นสุดยอดนักบู๊ของจีน แล้วก็เผยแพระพุทธศาสนา มหายานในจีน ระหว่างนั้นก็เริ่มมีนิกายอื่น รับเอา เต๋า เอาขงจื๊้อ เหล่าจื้อ ม้อจื้อ จวงจื้อ มาปนกันด้วย ก็เกิดเป็นอีกหลายนิกายในจีน เข้าใจว่าเฮี้ยงจั๋งก็มาเอาพระไตรมหายานช่วงนั้นเหมือนกัน พอมหายานเรือง เถรวาทก็รุ่งริ่ง ท้ายสุดอรรกถาตกหล่นสูญหาย ราวพศ 9xx มั้ง พระพุทธโฆสะ เลยต้องไปเยือนลังกา ซึ่งก็มีทั้งเถรวาทและมหายานเผยแพร่อยู่ในนั้น เป็น 2 กลุ่มคือ มหาวิหารกับอภัยอะไรซักอย่างวิหารมั้งกำลังคั่วกันอยู่ พระพุทธโฆสะ ก็ไปหาฝั่งเถรวาท ทางโน้นเลยขอให้แสดงฝีมือ เลยจัดแจงแต่งวิสุทธิมรรค ประชันกับวิมุตติมรรคที่ ทางฝั่งมหายานในลังกาให้การยกย่อง ปรากฏผลงานเป็นที่น่าประทับใจ ฝั่งเถรวาทเลยให้ทางพระพุทธโฆสะ จัดการแปลอรรกถาจากสิงหลกับไปเป็นมคธบาลีมั้ง แล้วก็ถือโอกาสจัดการคู่แข่งคือ มหายานด้วยการเช็คบิลเผา อรรกถาปลอมปน และวิมุตติมรรค ไปเสียด้วยทีเดียว ทำเอามหายานในลังกาไปไม่เป็นเอาพักใหญ่ ราวๆช่วงพศ 11-13xx มหายานเลยเผยแพร่มาทางฟูนาน ทางละโว้ หริภุญชัย และทางใต้ของ ศรีวิชัย อินโดมาเลย์ ทำนองน้ันมั้ง พอเวลาผ่านไปขอมเริ่มเจ๊ง สุโขทัย ล้านนา เริ่มผุด เถรวาทก็มาด้วย ก็เกิดไตรภูมิพระร่วงแสดงว่าอาณาเขตสุโขทัยนับถือเถรวาท และก็ยาวถึง ปัจจุบัน ส่วนขอมก็เริ่มมั่วๆ ปนๆกันทั้ง มหายาน มนตรยาน ตันตระ พราหมณ์ฮินดู พวกไสยเวทสายขอมที่พระดังๆเรียนสักยันต์กันมา ก็มาจากยุคนี้มั้ง ฝั่งจีนเอง พอหลังจากจบยุคโค่วจงฉีจือหลิง ทางหลี่ซื่อหมินรวมประเทศได้ ไล่พวกถูเจี่ยออกไปก็เริ่มบูรณะประเทศ ส่งพระถังซำจั๋งมาอินเดีย เอาพระไตรมหายาน เข้าใจว่า นาลันทาน่าจะยังอยู่มั้ง ไม่แน่ใจ พอได้พระไตรมาก็จัดการแปลออกบ้าง ไม่ออกบ้างเป็นภาษาจีนโดยไม่ยึดบาลีไว้เปรียบเทียบ จับยัดเข้าตู้  เลยยิ่งมั่วกันหนัก เพราะภาษาก็ไม่ค่อยได้ แถมพระไตรมหายานเดิมก็มีทั้ง พระไตรเถรวาทส่วนที่คัดแล้วว่าชอบ+ คำสอนอาจาริยาวาท ก็เกิดเป็นพวกนิกายต่างๆ เช่นพวกพรรคบัวขาวในหนังจีน นิกายสุขาวดี อันนี้เดาว่าเอาตันตระมา ตอนอ่านหนังสือกำลังภายใน นิกายนี้เป็น sex symbol ของจีนเลยทีเดียว พอมั่วๆมากๆ ก็เริ่มไม่ไหว ก็เกิดปัญญาชน ผสานเอาสุดยอดปัญญา เต๋า ขงจื้อ พุทธ ลอกเปลือกทิ้งเอาแต่แก่นเกิดเป็นนิกายเซนขึ้นมา ระหว่างนั้น ลังกาก็เช็คบิลกันเอง มหายานขึ้นบ้าง เถรวาทขึ้นบ้างแล้วแต่ กษัตริย์ว่าใครครองอำนาจ พอฝุ่นเริ่มสงบ เถรวาทขึ้นแต่รบกันมานาน ตำรับตำราหายไปมากเลยไปขอพระไตรบาลี จากพม่ามั้ง มาชำระเกิดเป็นสังคายนา 4 อันนี้ไม่แน่ใจนะ ผมมั่วส่งๆไป จากนั้นพม่าไทยก็ซัดกันมาเรื่อย ส่วนลังกาก็โดนพวกฝรั่งเข้าครอง พยายามอัดพุทธให้จมดิน ชาวบ้านก็ไม่ยอม พระเองก็เลยต้องออกมาเล่นการเมืองด้วย พอ ลังกาได้อิสรภาพเลยมาขอพระไทยไปบวชให้มั้ง ช่วงอยุทธยาปลายๆรึไงเนี่ยแหละ เสร็จแล้วว่างๆได้แป๊บ อังกฤษยึดต่อ เลยแถมจัดให้พม่ามาเลย์เป็นเมืองขึ้นไปด้วย จากนั้นก็ไล่ตามประวัติสังคายนาใน wiki ต่อได้แล้วครับ มันไม่ค่อยมีอะไรมากแล้ว มีที่สำคัญคือหนที่6 ฉัตตสังคายนา ตอนปี 2500 พม่าจัดใหญ่โตมาก เชิญพระไทย ลังกา พวกพระไตรฝรั่งก็เอามาจากรอบนี้แหละ ทั้ง roman pali  text และ pali cannon  แต่ก็แปลกันมั่วเช็ดเม็ดเหมือนกัน ธรรมกายอ้างพระไตรฝรั่งต่างกับพระไตรเถรวาทไทย ก็อีตรงนี้แหละ แต่จริงๆแล้วพระไตรตั้งแต่ช่วงรัตนโกสินทร์มา มันยันกัน 3 ฝ่าย ไทย พม่า ลังกา ใครผิดก็จะเห็นทันที ส่วนฝรั่งมันไม่เข้าใจพุทธ ก็แปลเข้าอาตมันเรื่อยเปื่อย ตามพวกแขกฮินดู ที่มันใช้ให้แปลจากบาลีลงอังกฤษนั่นแหละ (อันนี้ผมเดา ผมว่าสันดานฝรั่งอังกฤษ มันไม่แปลเองหรอก ใช้( ^o^ )อีกทีแหละ) ส่วนเรื่องความน่าเชื่อถือของสังคายนา คุณโคขุนแกพูดไว้แล้วเรื่องการขับร้อง พอใครผิดก็เช็คได้ อันนี้คงไม่ต้องพูดกันอีกรอบมั้งครับ จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 09:47:03

ความคิดเห็นที่ 83 คุณเมษา อย่างที่บอกล่ะครับ กว่าจะจดเป็นตัวอักษรได้ ปาเข้าไปร่วมๆ 3xx ปี แต่สาเหตุที่ชาวพุทธเถรวาทมั่นใจว่า ข้อความส่วนใหญ่เกิน 90% มาจากครั้งปฐมสังคายนา เพราะพระไตรเถรวาทของสมเด็จพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าฉบับนี้ ไม่ธรรมดานะครับ คือธรรมะที่พระพุทธเจ้าท่านสอนไว้เนี่ย มีคุณลักษณะมหัศจรรย์ที่ไม่มีใครเหมือนคือ ธรรมะของพระองค์ จะไม่ย้อนแย้งกันเอง จะสอดประสานกันอย่างแนบสนิท จะไม่มีอะไรที่มีที่มาที่ไป จะเป็นเหตุเป็นผลซึ่งกันและกันโดยสมบูรณ์ เหมือนที่ผมพูดมาหลายสิบครั้งแล้วว่า พระไตรเถรวาทฉบับนี้ เป็นเหมือนโครงข่าย metrix ซับซ้อนสมบูรณ์แบบ ทุกๆจุด link เชื่อมโยงกันเป็น mesh เป็นใยแมงมุมจะสอดประสานกันอย่างแนบสนิท อันนี้ผมยืนยันด้วยตนเอง ไม่ต้องให้ใครบอก และถ้าคุณเมษาได้มืโอกาสศึกษาตามที่เชื่อเชิญ จะพบสิ่งนี้เช่นกัน อาจมีบางพระสูตรที่หาที่มาที่ไปไม่ได้ และออกจะประหลาดๆอยู่บ้างเช่น เรื่องสุริยคราส จันทคราส อันนี้ น่าจะมีคนยัดใส่เข้ามาเป็นไปได้สูง แต่ก็จะเห็นว่า พระไตร จะมีระบบแยกน้ำดี กับน้ำสี ออกจากกัน โดยอัตโนมัติ เรามีหลักที่เรียกว่ามหาปเทส 4 อยู่ครับ อันนี้ต้องลองศึกษาดู ดังนั้นการที่ใคร หรือ กลุ่มใด จะเอาอะไรเพิ่มเข้าไป ไม่ใช่เรื่องง่ายๆครับ เพราะด้วย 2 เหตุผลคือ 1 วิธีการสังคายนาคือการสวดพร้อมๆกันของพระสงฆ์เป็นพันๆรูปจากหลายๆที่มา ถ้ามีจุดแปลกประหลาด จะรู้ได้ทันที 2 ที่ผมบอกเมื่อกี้ คือคุณสมบัติมหัศจรรย์ของธรรมะของพระพุทธเจ้า ที่จะแสดงให้เห็นเองว่าพระสูตรใด ไม่เข้าพวก อะไรเอ่ยแปลกประหลาดเป็นต้น ดังนั้นโอกาสที่จะเกิดการ add ขึ้นได้ต้องมี condition คือ 1 พระสงฆ์ทั้งหมดในสังคายนานั้น ฮั้วกัน หรือ 2 เกิดเหตุการณ์ผิดปรกติ ทำให้คนเพียงกลุ่มเดียว ทำสังคายนาขึ้นมา 3 และในระหว่างการกระทำนั้น  ต้องมีโคตรของโคตรของโคตรอัจฉริยะบุคคลเข้่าร่วม ดำเนินการด้วย เพราะจะต้องบัญญัติธรรมที่ตนต้องการสอดแทรกแล้ว ให้เนียนไปกับธรรมดั้งเดิมที่พระพุทธเจ้ากระทำได้ ซึ่งบอกตามตรง ในประวัติศาสตร์ นักปราชญ์ ไทยจีนแขก ผมยังนึกไม่ออกว่า มีใครที่เก่งกล้าสามารถขนาดนั้น ถ้าจะมี ก็คงเป็นขงจื้อ มั้งครับที่อาจทำได้ นอกนั้นผมนึกไม่ออกจริงๆ จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 10:12:08

ความคิดเห็นที่ 84 อ้อ มีเพื่อนสมาชิกคนนีงที่จะช่วยพวกคุณได้ครับ ชื่อคุณ "พับผ้า" หรือ "พับสา" อะไรซักอย่างนี่แหละ เธอเป็นพวกศึกษาประวัติศาสตร์บาลี น่าจะเป็นอาจารย์หรือนิสิต ปโท เอกมั้ง ลองติดต่อหลังไมค์ดูครับ เสร็จแล้วกล่อมให้เธอ เอาพวกข้อสังเกตุต่างๆที่เธอเคยทำไว้มาแสดงด้วย คราวนั้นขอให้แสดง เธอรับปากแล้วเงียบหายไป อันนี้เพราะผมอยากอ่าน แลกกันๆนะ ผมให้ชือแล้ว ไปกล่อมมาซะดีๆ 555 จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 10:17:22

ความคิดเห็นที่ 85 #84 จะให้เค้าช่วยอะไรคะ จริง เอากระทู้ที่เค้าเคยบรรยายไว้มาให้อ่านง่ายกว่าไหมคะ จากคุณ : เมษาพาเพลิน เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 11:24:02

ความคิดเห็นที่ 86 ปัญหาคือผมหากระทู้นั้นไม่เจอ คุยกันเรื่องพระไตรนี่แหละ ฉะกันนัว ผมโผล่มาตอนตลาดเริ่มวายตามฟอร์มพระเอก ก็ถกกันเรื่องชาดกในพระไตรกับนิทานพื่นบ้านอินเดียยุคนั้น แล้วก็หลักฐานในแง่บาลี กับประวัติศาสตร์ ทำนองนั้นครับ เอางี้ ไปลากมาตอบก่อนเดี๋ยวค่อยว่ากัน จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 11:43:35

ความคิดเห็นที่ 87 ปัญหาคือ เมษาไม่รู้จักเค้าค่ะ คนที่ให้ข้อมูลศาสนาฮินดูกับเมษาคือ ป.เอก ประวัติศาสตร์อินเดีย จบจากอินเดียโดยตรงค่ะ จากคุณ : เมษาพาเพลิน เขียนเมื่อ : 28 ต.ค. 55 12:17:43