ความคิดเห็นที่ 1 แล้วฝึกจนได้อรูปญาน จะรู้ได้อย่างไรคับว่าได้ จากคุณ : nknong เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 20:52:16

ความคิดเห็นที่ 2 ฝึกให้จิตรวมให้ได้ก่อน  แล้วให้รวมชำนาญจนบังคับได้ กำหนดเอาเมื่อไหร่ก็ได้ ... แล้วจึงค่อยไปฝึกอรูปฌาน ฝึกจับปลาซิวให้เก่งก่อน  แล้วค่อยไปฝึกจับปลาฉลาม ปลาวาฬ จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 20:54:01

ความคิดเห็นที่ 3 ขอทราบวิธีฝึกจับปลาฉลาม ปลาวาฬ ด้วยครับ จากคุณ : Asim เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 21:01:35

ความคิดเห็นที่ 4 ผมใช้ตะเกียบจับปลาฉลามครับ แต่คุณจะใช้ช้อนซ่อมจับก็ได้ครับ จากคุณ : ซุนจื๊อ เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 21:09:24

ความคิดเห็นที่ 5 ต้องฝึกให้จิตเป็นอุเบกขาให้ได้ก่อน พอจิตรวมเป็นหนึ่ง ก็จะเห็นแต่ลมหายใจกับความว่าง หรือท้องพองยุบกับความว่าง ทีนี้ต้องทิ้งอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่นทิ้งท้องพองยุบไปจับความว่างอย่างเดียว คือไม่รู้สึกที่ท้องพองยุบแล้ว ทิ้ง ไม่เอา จับแต่ความว่าง ก็จะเริ่มเข้าอรูปฌานที่ 1 ว่างไม่มีที่สิ้นสุด จากคุณ : 4ปีจบ เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 21:14:55

ความคิดเห็นที่ 6 ความคิดเห็นที่ 1     แล้วฝึกจนได้อรูปญาน จะรู้ได้อย่างไรคับว่าได้ จากคุณ : nknong   เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 20:52:16 คุณ 4ปีจบ ช่วยตอบคำถามนี้ด้วย ผมก็อยากทราบเช่นกันครับ จากคุณ : Asim เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 21:20:39

ความคิดเห็นที่ 7 เพราะในรูปฌานสูงสุดจะมีแต่อุเบกขา แต่พอเริ่มเข้าอรูปฌานจะเพิ่มความว่างเข้าไปด้วย ตรงนี้จะรู้สึกได้ด้วยตัวเองว่ามันว่าง อรูปฌาน อุเบกขา+ ว่าง + ผู้รู้จะรู้อย่างเดียวเด่นดวง + ไม่สามารถคิดอะไรได้เลย รู้เท่านั้น พอถอนออกจากอรูปจึงรู้ว่าเป็นอนัตตา ไม่มีตัวตน ต่อไปก็จะพิจารณาไตรลักษณ์ แต่ถ้าสูงกว่าอรูปฌาน ก็จะเหมือนกัน อุเบกขา + ว่าง +  ผู้รู้หายไป (จริงๆผู้รู้ไม่หาย แต่โดยสภาวะจะหาผู้รู้ไม่เจอ) *แก้ไขเพิ่มเติม รู้อย่างเดียวเหมือนกัน แต่หาผู้รู้ไม่เจอ +สามารถคิดพิจารณาสภาวะนั้นๆได้เลย + ความรู้สึกไม่ยึดมั่นถือมั่น สภาวะหลังจึงละเอียด ลึกซึ้งกว่า เพราะสามารถคิด พิจารณาตรงนั้นได้เลย แก้ไขเมื่อ 30 ต.ค. 55 21:41:59 จากคุณ : 4ปีจบ เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 21:29:28

ความคิดเห็นที่ 8 เสียดายคนที่ฝึกได้ไม่อยากได้คนที่อยากได้ไม่ได้ฝึก จะรู้ได้อย่างไรคับว่าได้ ก็ต้องเรียนไปเรื่อยๆพอมีความรู้มากขึ้นก็จะทราบได้ด้วยตนเอง แต่แน่ใจแล้วหรือว่าใช่ จากคุณ : ซุนจื๊อ เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 21:34:01

ความคิดเห็นที่ 9 ความคิดเห็นที่ 5 ต้องฝึกให้จิตเป็นอุเบกขาให้ได้ก่อน พอจิตรวมเป็นหนึ่ง ก็จะเห็นแต่ลมหายใจกับความว่าง.. น่าจะเป็น ไม่รู้สึกว่ามีลมหายใจอยู่ หรือเปล่าครับ จากคุณ : Asim เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 21:37:27

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่ใช่ไม่รู้สึกว่ามีลมหายใจ รู้สึกว่ามีลมหายใจนี่แหละ เพราะมันผ่านรูปฌาน 4 มาแล้ว แต่จิตแน่วแน่เป็นหนึ่ง คือไม่หลุดออกจากลมหายใจเลย ถ้าเป็นท้องพองยุบ ก็จะรู้สึกพองยุบอยู่อย่างนั้น คือมีสติอยู่กับพองยุบอย่างแน่วแน่ ไม่หลุดเลย จนรวมเป็นหนึ่ง ความว่างก็จะเกิดขึ้นมาอีกช่องทางนึงให้เลือก ถ้าจะเข้าอรูป ก็ให้ทิ้งลมหายใจ หรือท้องพองยุบนั่นเสีย มาจับที่ความว่างอย่างเดียว จากคุณ : 4ปีจบ เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 21:46:38

ความคิดเห็นที่ 11 ตามแบบหลวงพ่อฤๅษี http://www.larnbuddhism.com/grammathan/arupashan.html ------------ อากาสานัญจายตนะ- กำหนดจุดลงบนความว่างเปล่า คืออากาศ วิญญาณัญจายตนะ- กำหนดอยู่กับความรู้ในกายละเอียด อากิญจัญญายตนะ- จิตทิ้งทุกอารมณ์ อากาศก็ไม่มี ความรู้ก็ไม่มี นิดนึงก็ไม่มี เนวสัญญานาสัญญายตนะ-จิตไม่คำนึงถึงกายทิพย์ มีสัญญาก็ไม่ใช่ ไม่มีสัญญาก็ไม่ใช่ วิธีฝึก อรูปฌานนั้นต้องเริ่มต้นที่รูปฌานก่อน ไม่ผ่านรูปฌานก็ไปอรูปฌานไม่ได้ เมื่อฝึกรูปฌานจนจิตละเอียดมากขึ้น มีความชำนาญดีแล้วจะได้ จิตจะมีความสามารถพอที่ เลื่อนระดับไปอรูปฌานเองเมื่อกำลังมากพอจึงกำนดเริ่มต้นเป็นลำดับไปเช่นกำหนดจุดลงบนความว่างเปล่า ข้อควรระวัง ควรฝึกเพียงให้รู้เท่านั้น ปรกตินักปฎิบัติใช้ฌาน4 หรือฌานสุดท้ายของรูปฌาน ในการทำวิปัสนาหรือวิชาญาณ อรูปฌาน มีประโยชน์ในการพักเป็นวิหารธรรมอยู่ ทำให้จิตเกิดความสุขสบาย แต่ประโยชน์ยิ่งกว่านั้น อยู่ที่รูปฌานครับ แก้ไขเมื่อ 30 ต.ค. 55 21:51:21 จากคุณ : DBM999 เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 21:48:22

ความคิดเห็นที่ 12 ตัวผมเองยังไม่ได้อะไรเลย แต่พอดีได้เรียนอภิธรรมมาเล็กน้อย ต้องเริ่มจากได้รูปฌานก่อนมี ๕ ขั้น (โตแล้วเรียนลัดไม่ค่อยมีไม่ค่อยได้กัน) -วิตกฺกวิจารปีติสุเขกคฺคตาสหิตํ ปฐมชฺฌานกุสลจิตฺตํ ปฐมฌาณกุศลจิต เิกิดพร้อมด้วยองค์ฌาน๕ คือวิตก วิจาร ปีติ สุข เอกัคคตา -วิจารปีติสุเขกคฺคตาสหิตํ ทุติยชฺฌานกุสลจิตฺตํ ทุติยฌานกุศลจิต เกิดพร้อมด้วยองค์ฌาน๔ คือวิจาร ปีติ สุข เอกัคคตา -ปีติสุเขกคฺคตาสหิตํ ตติยชฺฌานกุสลจิตฺตํ ตติยฌานกุศลจิต เกิดพร้อมด้วยองค์ฌาน๓ คือ ปีติ สุข เอกัคคตา -สุเขกคฺคตาสหิตํ จตุตถชฺฌานกุสลจิตฺตํ จตุตถฌานกุศลจิต เกิดพร้อมด้วยองค์ฌาน๒ คือ สุข เอกัคคตา -อุเปกเขกคฺคตาสหิตํ ปัญจมชฺฌานกุสลจิตฺตํ ปัญจมฌานกุศลจิต เกิดพร้อมด้วยองค์ฌาน๒ คือ อุเบกขา เอกัคคตา อรูปาวจรจิต (อรูปฌาน) -อุเปกเขกคฺคตาสหิตํ อากาสานญฺจายตนกุสลจิตฺตํ อากาสานัญจายตนกุศลจิต เกิดพร้อมด้วยองค์ฌาน๒ คือ อุเบกขา เอกัคคตา -อุเปกเขกคฺคตาสหิตํ วิญญาณญฺจายตนกุสลจิตฺตํ วิญญาณัญจายตนกุศลจิต เกิดพร้อมด้วยองค์ฌาน๒ คือ อุเบกขา เอกัคคตา -อุเปกเขกคฺคตาสหิตํ อากิญจญฺยายตนกุสลจิตตํ อากิญจัญยายตนกุศลจิต เกิดพร้อมด้วยองค์ฌาน๒ คือ อุเบกขา เอกัคคตา -อุเปกเขกคฺคตาสหิตํ เนวสญฺญานาสญฺญายตกุสลจิตตํ เนวสัญญานาสัญญายตนกุสลจิต เกิดพร้อมด้วยองค์ฌาน๒ คือ อุเบกขา เอกัคคตา สวัสดี จากคุณ : ชัดเจนน้องนาง เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 22:27:00

ความคิดเห็นที่ 13 รูปฌานจิตเป็นหนึ่ง เข้าอรูปฌานกำหนดว่างที่จิตนั้น จากคุณ : JitZungkabuai เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 22:27:32

ความคิดเห็นที่ 14 สมมุติเช่น มือกับของที่อยู่ในมือเป็นหนึ่งเดียวกันแยกกันไม่ได้ คือรูปฌานที่สี่ กำหนดว่างที่ของ หรือที่มือ ก็คือว่างทั้งของทั้งมือไม่มีอะไรเลย นั้นคืออรูปฌานแรก จากคุณ : JitZungkabuai เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 22:32:38

ความคิดเห็นที่ 15 ทำรูปฌานให้ได้ก่อนซีคะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 22:42:09

ความคิดเห็นที่ 16 อธิบายง่ายๆก่อนนะคะ ตอนคุณทำกรรมฐาน 30 ในกรรมฐาน 40  ใดๆ นั้นที่สามารถทำฌานให้เกิดขึ้นได้ สิ่งที่คุณได้ ก่อนฌานเกิด  คือ  อุคคหนิมิต  นิมิตที่เฉียดฌาน ซึ่งยังไม่นิ่ง ขุ่นมัน มีภาพมาปรากฏตลอดเวลาประดุจลืมตา  เสมอๆ   พอคุณทำต่อไป  โดยความพยายามรักษา  เฝ้าทำอย่างต่อเนื่อง และไม่เสื่อม  คุณจะได้ปฏิภาคนิมิต  นิมิตที่ใส  ดุจดั่งแก้วมณี   ถึงตรงนี้ยังไม่ใช่ฌาน  แต่คุณจะได้พิสูจน์ตนเองว่า  เป็นติเหตุกบุคคล   คือสามารถทำฌาน   และมรรคผลให้เกิดขึ้นได้  คุณต้องเฝ้ารักษาแบบ ชนิดที่ว่า  ดั่งงูจงอางหวงไข่  นิมิตของคุณตอนนี้แนบแน่น หนักแน่น   ชัดเจนกว่า มากกว่าอุคหนิมิต   คุณเฝ้าเพ่งเพียรโดยไม่เว้นว่างอย่างต่อเนื่อง   นิมิตที่คุณได้  จะเปลี่ยนอารมณ์มาเป็น องค์ฌาน 5 คือ วิตก วิจาร ปีติ สุข เอกัคคตา  ถึงตรงนี้ เรียกฌาน อารมณ์ของฌาน  คุณจะเข้าใจการเปลี่ยนแปลงเพราะคุณได้ละทิ้งปฏิภาคนิมิต มาเป็นองค์ฌาน 5  เวลาที่คุณจะเข้าฌานครั้งต่อๆไป  คุณจะเข้าปฏิภาคนิมิต ที่ตนเคยชินหรือทำได้  และเข้าถึงฌานที่ตนมี  ถ้าชำนาญจะผ่านไปอย่าง รวดเร็ว  แค่กำหนด  ก็เข้าได้เลย  ระหว่างนี้คุณต้องหมั่นฝึกเข้าออก ให้ชำนาญ  ฝึกจนเป็นวสี   จนกว่าที่คุณจะเกิดความเบื่อหน่ายใน ฌานของตน  และเห็นว่าอยากได้สิ่งที่ละเอียดขึ้นไปอีก  เมื่อนั้น   คุณจะละองค์ฌานออกไปทีละอย่าง  โดยการเพิกมันออกไป คุณจะสังเกตุว่า  ในรูปฌาน  มีองค์ฌาน 5 ตั้งแต่ฌานที่ 1 2 3 4 5 นั้น รูปปฏิภาคนิมิตนั้น  เป็นองค์ฌาน  ยังมีอะไรๆให้พิจารณา   ภายในมีสภาวธรรมเกิดขึ้น  เป็นกลุ่มก้อนอารมณ์  เป็นสิ่งที่สัมผัสและรู้สึกได้   แต่เมื่อคุณจะก้าวล่วงรูปฌาน เข้าถึงอรูปฌาน  ต้องเพิกรูปใดๆออก   ให้เหลือ  อากาศว่างไม่มีที่สิ้นสุด ตามอรรถกถาอธิบายให้เข้าใจง่ายๆเปรียบเทียบความรู้สึกภายในว่า ตอนที่จะเพิกรูปฌานนั้น  มีความรู้สึกว่า  ภิกษุอยู่ในห้อง   แล้วมีภิกษุอื่นอยู่ภายในห้องด้วย อากาสานัญจายตนฌานนั้น (อากาศว่างไม่มีที่สิ่นสุด)  มีความว่างดุจพระภิกษุ อยู่ในห้องโล่งมีเพียงพระภิกษุ  และห้องว่างๆ วิญญานัญจายตนฌาน(วิญญาณว่างไม่มีที่สิ้นสุด)  ดุจเหลือเพียงภิกษุ และไม่มี สิ่งใดเหลืออยู่แม้แต่ห้อง  แต่ยังมีภิกษุอยู่รูปเดียว อากิญจัญญายตนฌาน(น้อยนิดหนึ่งก็ไม่มี)  นั้น  คือ  การเพิกทุกสิ่งออกไป ภิกษุ  ไม่มีอะไรเหลือแม้เพียงแต่ภิกษุ  แต่ยังมีความจำได้หมายรู้อยู่ เนวสัญญานาสัญญายตนฌาน (สัญญาก็ไม่ไช่  ไม่ใช่สัญญาก็ไม่ใช่) การเพิกสิ่งที่เหลือ  แม้แต่ความจำได้หมายรู้ใดๆ  ให้ละเอียดที่สุดเท่าที่จะทำได้ สิ่งที่คุณต้องรู้เป็นพื้นฐานก็คือ  ทำกรรมฐานใด  แล้วได้ฌานใด ขออธิบาย  ถึงอรูปฌานก่อน  อรูปฌานนั้น  ต้องมีพื้นฐานมาจาก กสิณ 10 เท่านั้น  แต่ใช้ได้เพียง 9 เว้น  อากาสกสิณ ออก อากาสานัญจายตนฌาน  เพิกปฏิภาคนิมิต  ที่เกิดจากกสิณ 9 (เว้นอากาสกสิณ) ออกแล้วหน่วงเอา  อากาสบัญญัติ มาเป็นอารมณ์  (อากาศว่างไม่มีที่สิ้นสุด) วิญญาณัญจายตนฌาน  เพิก อากาสบัญญัติ  ออก  แล้วหน่วงเอา อากาสานัญจายตนฌาน มาเป็นอารมณ์ (ให้นำอารมณ์ของฌานที่ได้มาก่อนมา เป็นอารมณ์ให้  วิญญานัญจายตนฌานเกิดขึ้น) อากิญจัญญายตนฌาน  เพิก อากาสานัญจายตนฌาน  ออก แล้วหน่วงเอา นัตถิภาวบัญญัติ (น้อยนิดหนึ่งก็ไม่มี) มาเป็นอารมณ์ เนวสัญญานาสัญญายตนฌาน  เพิก  นัตถิภาวบัญญัติ ออก  แล้วหน่วงเอา อากิญจัญญายตนฌาน (ฌานที่ตนได้มาแล้ว) มาเป็นอารมณ์ให้ เนวสัญญานาสัญญายตนฌานเกิด * รูปฌาน 5 มีอารมณ์เหมือนกัน คือ ปฏิภาคนิมิต แต่จำแนกองค์ฌานต่างกัน * อรูปฌาน 4 มีองค์ฌาน 2 เหมือนกัน คือ อุเบกขา เอกัคคตา แต่ต่างกันที่ตัวอารมณ์ * มีเพียงกสิณ 10 เท่านั้นที่เข้าถึง อรูปฌาน 4 ได้ * การเพ่งกสิณที่เหลืออีก 9 ก็คงเป็นไปในทำนองเดียวกันทุกประการ -------------------------------------------------------------------------------------- ตัวอย่าง  อากาสานัญจายตนฌาน  การปฏิบัติคือ -กระทำรูปปัญจมฌาน  ฌาน 5 โดยเพ่งในกสิณนิมิต ยกตัวอย่างปถวีปฏิภาคนิมิต   -ออกจากรูปปัญจมฌาน  เข้าปัจจเวกขณวิถีพิจารณาองค์ฌาน และดูว่า ปฏิภาคนิมิตที่ควรย่อ ขยาย คงไว้ -แล้วเพ่งปฏิภาคนิมิตที่ปรากฏอย่างไม่สนใจใดๆ  มีความเพียรพรากใจออกจาก ปฏิภาคนิมิต -ยึดหน่วงให้อากาสบัญญัติมาปรากฏแทนที่  โดยคิดว่าปถวีปฏิภาคนิมิตไม่มีๆ คงมีแต่  อากาศว่างเปล่าพร้อมบริกรรมในใจว่า  อากาโสๆๆๆๆๆ (อากาศว่างไม่มีที่สิ้นสุด) อากาศเป็นบัญญัติ ไม่ใช่ปรมัตถ์ จึงไม่มีเบื้องต้น และไม่มีเบื้องปลาย เรียกว่า อนนฺโต อากาสานัญจายตนฌาน  มีชื่อเรียกได้ 3 อย่าง คือ 1.  อรูปฌาน  เพราะปัญจมฌานลาภีบุคคล ไม่ได้สนใจเพ่ง "ปถวีปฏิภาคนิมิต" ที่เป็นรูปอารมณ์  เมื่อฌานจิตเกิดขึ้น ฌานจิตนั้นก็ปราศจากรูป 2.  อากาสานัญจายตนฌาน  เพราะองค์ฌาน 2 นี้มีตั้งมั่นไม่หวั้นไหว   เกิดโดยอาศัย อากาสบัญญัติ ที่เบื้องต้น (ความเกิด)  และเบื้องปลาย (ความดับ) ก็ไม่ได้ 3.  ปฐมารุปฌาน  เพราะภายหลังได้เว้นจากบัญญัติกรรมฐาน   ที่เกี่ยวกับรูปได้แล้ว  ฌานนี้เกิดขึ้นครั้งแรก  ในบรรดา อรูปฌานทั้ง 4 ขอให้ตั้งใจทำให้จริง  ไม่ว่าฌานใดๆก็ตาม  หนทางต้องสงบ  มีเวลา และคลุกคลีอยู่กับหมู่คณะไม่ได้  แม้แต่เมื่อได้แล้ว  หากไม่ใช่พระอริยะ   ความเป็นปุถุชน และการอยู่อาศัยในเมือง ง่ายต่อการเกิดกามคุณอารมณ์   ซึ่งทำให้ฌานเสื่อมได้ง่าย  ฌานนั้นเสื่อมได้ง่ายยิ่งกว่าใดๆ   คุณต้องศึกษาและรู้ว่าผู้ที่ทำฌานต้องทำอย่างไรบ้าง แม้แต่เบื้องต้นยังไม่ได้ฌาน แค่อุคหนิมิต  หากเดินย้อนแสงพระอาทิตย์ ก็ทำให้นิมิตเสื่อมได้  แต่ละคนไม่เหมือนกัน  ง่ายต่อฌานเสื่อมได้ง่าย ใดๆ ไม่เหมือนกัน   และที่สำคัญ  สำคัญมากๆคือ  ต้องหาครูบาอาจารย์เอาไว้ด้วยนะคะ   บุกเดี่ยวไม่ได้  เผื่อเอาไว้กันเหนียวว่าไม่มีใครเรียกกลับ   สังขารขันธ์ปรุงแต่งหลอกลวงได้ง่าย  ของจริงเกิดยาก  มีเพียงทางเล็กๆ   ต้องมีครูบาอาจารย์เอาไว้คอยดูห่างๆ  ด้วยนะคะ  โปรดพิจารณา ครูอาจารย์ที่สอนได้  มีเวลา สะดวกไปหา  และเข้าขอคำแนะนำเลยนะคะ   เจริญในธรรมคะ แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 55 10:17:01 จากคุณ : goodsthailand เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 22:45:59

ความคิดเห็นที่ 17 สมัยพุทธกาล ถ้าใครมาถามแบบนี้ เขาก็จะแนะนำให้ไปเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้าครับ ต่อให้ทำได้จริง แต่การสอนนั้นคนละเรื่องกัน เพราะต้องอาศัยทั้งปัญญาของผู้สอน และปัญญาของผู้เรียนในระดับสูง ไม่ใช่ว่าจะสุ่มสี่สุ่มห้าสอนกันได้ อรูปฌาน มีทั้งที่มีสัมมาทิฎฐิเป็นฐาน สามารถบรรลุมรรคผลได้ และอรูปฌาน ที่ไม่มีสัมมาทิฎฐิเป็นฐาน ทำแล้วไม่สามารถบรรลุมรรคผลได้ เว้นเสียแต่มีผู้แก้ทิฎฐิให้ ซึ่งโดยมากจะเป็นพระพุทธองค์เสียส่วนใหญ่ ต้องทำใจหน่อยนึงที่พระพุทธองค์ทรงปรินิพพานไปนานแล้ว หามีใครแนะนำได้อย่างพระองค์อีก หรือแม้แต่บุคคลอย่างท่านอาฬารดาบส หรือท่านอุทกดาบสก็ยังหาได้ยากนัก เพราะฉะนั้น ต้องใช้ปัญญาตัวเองมากหน่อย ที่สำคัญ อย่าได้หาอาจารย์สะเปะสะปะ ผู้บรรลุมีอยู่ แต่ถ้าไม่มีปัญญาจะค้นหา อันนี้ก็ช่วยกันยากหน่อย เพราะมันขึ้นอยู่กับวาสนาของแต่ละคนด้วย เพราะผู้ศึกษาธรรมมีเยอะ แต่ผู้ทรงธรรมมีน้อย เราต้องไปหาเขา เขาจะไม่มาหาเรา ถ้าตั้งใจจริงให้เดินทางไปค้นหาตามสถานที่ปฏิบัติธรรมต่าง ๆ ครับ มันจะต่างจากการนั่งถามในนี้มากเลย มีหลายอย่างที่ไม่สามารถหาได้จากการตั้งคำถามครับ อย่างช่วงหนึ่งผมไปหาวัดเพื่อทำสังฆทาน กลับได้พบกับสำนักปฏิบัติหลายสาย ได้เปิดหูเปิดตามากมาย เรียกว่าไปเกือบครบเลย ซึ่งที่ต่าง ๆ เหล่านั้นผมคงจะไม่พบ หากค้นหาข้อมูลอยู่แต่ในเน็ตอย่างนี้ เพราะว่าสอบถามใครก็แทบไม่มีใครรู้ แต่ว่าผมค้นหาไป ผ่านไปเจอแล้วแวะเข้าไป ซึ่งก็แปลกประหลาดใจมากว่าทำไมเจอ เจอแต่วัดปฏิบัติทั้งนั้นเลย ได้ประสบการณ์มาเพียบเลยครับ นี่แค่จะไปถวายสังฆทานเท่านั้นเอง อีกคนหนึ่งผมได้คุยกับเขาในเน็ต เขาศึกษามากรู้มาก แต่ว่าอยากเจอของจริง เลยเที่ยวไปปฏิบัติธรรมตามสายต่าง ๆ ไล่ไปทีละสายเลย ไปแล้วก็ตั้งใจปฏิบัติ อย่างเต็มที่ จนคิดว่าไม่ใช่แน่แล้วก็ออกมา แล้วก็ไปสายอื่นอีก จนเจอทางของตัวเอง ผมรู้สึกทึ่งกับความเป็นคนจริงของเขามากเลยครับ ไม่กลัวผิด ไม่กลัวพลาด กลัวแต่ไม่ได้เจอของจริง ทิ้งอย่างอื่นหมด ไล่ปฏิบัติไปทีละสายเลย ยอมเสียเวลา ของจริงก็รอคนจริงครับ คนจริงต้องไม่กลัวเสียเวลา ไม่กลัวตาย ไม่กลัวความลำบาก ฯลฯ ไม่อย่างนั้นก็ได้แต่ดูแคตตาล็อกไปพลาง ๆ ไม่ได้เจอของจริงเสียทีครับ จากคุณ : พักผ่อน เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 22:52:06

ความคิดเห็นที่ 18 สิ่งที่ทำเป็นสมุทัย ผลคือทุกข์ ตรงนี้จะวิปัสสนาได้ตลอดสายไม่ผิดเลยครับ เป็นเหมือนตุ๊กตาในการทดลองและตรวจสอบตัวผู้ปฏิบัติเอง ทำฌานได้สูงๆก็ดีไม่สูงก็ดี อยู่ที่การพิจารณาทุกข์นั้น ขำพอแล้ว จากคุณ : ไปล่ะขอรับ (JitZungkabuai) เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 23:12:03

ความคิดเห็นที่ 19 หลวงพ่อพุธ ท่านเคยกล่าวให้ฟังว่าท่านทำถึงฌานที่ 5 (ผมเดาว่าน่าจะเป็น อากาสานัญครับ) จากคุณ : ป้อม (Bgate) เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 23:17:28

ความคิดเห็นที่ 20 อาซิม...ไปฝึกจับปลาซิวมาโชว์ให้เห็นสักตัวสองตัวก่อน แล้วจะบอกวิธิฝึกจับปลาฉลาม ปลาวาฬ ให้ทีหลัง... หมายถึง...ลองไปหาทางฝึกให้จิตรวมวูบลงไปสว่างไสว นิ่งแน่ว มหัศจรรย์ มีความสุขมากๆๆ นานหลายๆชั่วโมงหรือข้ามวันข้ามคืน แต่รู้สึกเหมือนกับว่าเวลาแค่ผ่านไป ๑ นาที ... ถ้าทำได้ตามนั้น ค่อยมาว่ากันขั้นต่อๆไป จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 23:39:51

ความคิดเห็นที่ 21 ความคิดเห็นที่ 20 อาซิม...ไปฝึกจับปลาซิวมาโชว์ให้เห็นสักตัวสองตัวก่อน แล้วจะบอกวิธิฝึกจับปลาฉลาม ปลาวาฬ ให้ทีหลัง... หมายถึง...ลองไปหาทางฝึกให้จิตรวมวูบลงไปสว่างไสว นิ่งแน่ว มหัศจรรย์ มีความสุขมากๆๆ นานหลายๆชั่วโมงหรือข้ามวันข้ามคืน แต่รู้สึกเหมือนกับว่าเวลาแค่ผ่านไป ๑ นาที ... ถ้าทำได้ตามนั้น ค่อยมาว่ากันขั้นต่อๆไป จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 23:39:51 ขอบคุณสำหรับคำแนะนำที่เพิ่มเติมต่อจาก คคห.ที่ 2 ครับ จากคุณ : Asim เขียนเมื่อ : วันออกพรรษา 55 23:45:01

ความคิดเห็นที่ 22 หลักง่ายๆถ้าอยากก็ไม่ได้ครับ จากคุณ : คนๆหนึ่ง (HeavenMoon) เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 00:07:31

ความคิดเห็นที่ 23 หลักง่ายๆถ้ารู้จักรูปฌาณดีแล้ว ก็จะรู้จักอรูปฌาณต่อมา (เลียนแบบข้างบนมา) (อ่านนี่ก่อน เพื่อเป็นพื้นฐานความเห็นข้างล่างครับ) http://www.larnbuddhism.com/grammathan/arupashan.html คุณ  goodsthailand ในความเห็นที่ 16 อธิบายละเอียดดีแล้ว รูปฌาณ ก็คือ การทำสมาธิที่อาศัยรูปนิมิต เป็นบาทในการเข้าฌาณ เช่น กสิน 10 คือ ในรูปแห่ง ดิน น้ำ ลม ไฟ สีสรร และ แสง อรูปฌาณ ก็เป็น การทำสมาธิที่ไม่อาศัยรูป ในการเข้าฌาณ เพราะเบื่อหน่ายในรูปฌาณแล้วนั่นเอง เรียงตามลำดับ คือ อากาศ วิญญาณ อากิญ(ไม่มีทั้งอากาศและวิญญาณ) เนวสัญญานาสัญญา (จะมีสัญญาเวทยิตต่อ แต่ไม่เรียกว่าฌาณแล้ว เรียกว่าสมาบัติแทน เพราะผู้ฝึกได้ครอบคลุมมาหมดแล้ว ทั้งรูปฌาณ 1-4 และอรูปฌาณทั้ง 4) (ปกติการฝึกจะเรียงตามลำดับ เพราะไปพบเจอ "ความไม่ว่าง" ในองค์ฌาณด้วยตนเองของผู้ฝึก) มีกสิน(เพ่ง) อากาศ ที่คาบเกี่ยวระหว่างรูปและอรูปอยู่ คือ สามารถส่ายไปมาได้ระหว่างรูปฌาณและอรูปฌาณ คือ ในรูปฌาณจะกำหนดอากาศ ว่า ที่ว่าง ช่องว่าง ณ บริเวณหนึ่งๆ ในขณะที่ อรูปฌาณ จะกำหนดอากาศ ว่า ที่ว่าง ช่องว่างที่ไม่มีขอบเขตกั้น อารมณ์ฌาณ ของอรูปฌาณจะ ละเอียด ประณีต กว่าเพราะเว้นรูปออกเสียนั่นเอง อนึ่งพึงรู้ว่า องค์ฌาณคือองค์สมาธิ นั่นเอง เพียงแต่มีบาทฐานในการเข้าสมาธิไม่เหมือนกัน มีประัโยชน์หลากหลายตามที่ปรากฏในพระสูตร เช่น เมื่อจิตตั้งมั่น แล้วจึงพิจารณาไตรลักษณะได้ดี ใช้เป็นที่(ภพ)เพื่อหลีกเร้นอาศัย ในศาสนาพุทธนั้น เมื่อทำฌาณจนพอสมใจแล้ว ที่สำคัญต่อมาคือ ลักขณูปนิชฌาน คือความพิจารณาองค์ฌาณที่ตนได้ ไม่งั้นติด แก้ไขเมื่อ 31 ต.ค. 55 08:01:00 จากคุณ : Go2Better เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 01:59:47

ความคิดเห็นที่ 24 ประวัติมีอยู่สำหรับผู้ที่ได้อรูปฌาน อสิตดาบสเยี่ยมพระราชโอรส-พราหมณ์ทำนายลักษณะ ครั้งนั้นมีดาบสองค์หนึ่งมีนามว่า กาฬเทวิล แต่มหาชนเรียกว่า อสิตะ ได้สมาบัติ ๘ มีฤทธิ์มาก เป็นกุลุปกาจารย์ของพระเจ้าสุทโธทนะ ได้ทราบข่าวจากเทพยดาว่า พระเจ้าสุทโธทนะได้พระราชโอรส จึงเดินทางเข้าไปยังกบิลพัสดุ์นคร เพื่อเข้าเฝ้าพระเจ้าสุทโธทนะในพระราชนิเวศน์ ถวายพระพรถามข่าวถึงการประสูติของพระราชโอรส พระเจ้าสุทโธทนะทรงปีติปราโมทย์ รับสั่งให้เชิญพระโอรสมาถวายเพื่อนมัสการท่านอสิตะดาบส แต่พระบาททั้งสองของพระโอรส กลับขึ้นไปปรากฏบนเศียรเกล้าของอสิตะดาบสเป็นอัศจรรย์ พระดาบสเห็นดังนั้น ก็สดุ้งตกใจ ครั้นพิจารณาดูลักษณะของพระกุมาร ก็ทราบชัดด้วยปัญญาญาณ มีน้ำใจเบิกบาน หัวเราะออกมาได้ด้วยความปีติโสมนัส ประนมหัตถ์ถวายอภิวาทแทบพระยุคคลบาทของพระกุมาร และแล้วอสิตะดาบสกลับได้คิด เกิดโทมนัสจิตร้องไห้เสียใจในวาสนาอาภัพของตน พระเจ้าสุทโธทนะได้ทอดพระเนตรเห็นอาการของท่านอาจารย์พิกล ก็แปลกพระทัย เดิมก็ทรงปีติเลื่อมใสในการอภิวาทของท่านอสิตะดาบสว่า อภินิหารของพระปิโยรสนั้นยิ่งใหญ่ประดุจท้าวมหาพรหม จึงทำให้ท่านอาจารย์มีจิตนิยมชมชื่นอัญชลี ครั้นเห็นท่านอสิตะดาบสคลายความยินดีโศกาอาดูร ก็ประหลาดพระทัยสงสัย รับสั่งถามถึงเหตุแห่งการร้องไห้ และการหัวเราะ เฉพาะหน้า อสิตะดาบสก็ถวายพระพรพรรณนาถึงมูลเหตุ ว่าเพราะอาตมาพิจารณาเห็นเป็นมหัศจรรย์ พระกุมารนี้มีพระลักษณะพระโพธิสัตว์เจ้าบริบรูณ์ จะได้ตรัสรู้เป็นพระสัพพัญญูพุทธเจ้าโดยแท้ และจะเปิดโลกนี้ให้กระจ่างสว่างไสวด้วยพระกระแสแห่งธรรมเทศนา เป็นคุณที่น่าโสมนัสยิ่งนัก แต่เมื่ออาตมานึกถึงอายุสังขารของอาตมาซึ่งชราเช่นนี้แล้ว คงจะอยู่ไปไม่ทันเวลาของพระกุมารจะได้ตรัสรู้เป็นพระบรมครูสั่งสอน จึงได้วิปฏิสารโศกเศร้า เสียใจที่มีอายุไม่ทันได้สดับรับพระธรรมเทศนา อาตมาจึงได้ร้องไห้ ครั้นอสิตะดาบทถวายพระพรแล้ว ก็ทูลลากลับไปบ้านน้องสาว นำข่าวอันนี้ไปบอกนาลกะมานพ ผู้หลานชาย และกำชับให้พยายามออกบวชตามพระกุมารในกาลเมื่อหน้าโน้นเถิด จากคุณ : click2 เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 07:25:04

ความคิดเห็นที่ 25 รูปฌานหนะ ไม่มีลมให้จับนะ เอาแต่ปฐมฌานเลย เขาถึงเรียกจิตรวม มันรวมลงที่แสงสว่างเจิดจ้า จิตเป็นหนึ่ง อารมณ์เป็นหนึ่ง แสงสว่างแล้วมี ลมหายใจ เขาเรียก ปิติใน อุปจาระสมาธิ  บ่ใช่ ฌาน จากคุณ : น้องต๋าว เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 10:03:22

ความคิดเห็นที่ 27 ขอขอบคุณ ทุกท่านที่ชี้แนะ/แนะนำ/สอน/สนทนา ฯลฯ ตลอดจนผู้ที่หลังไมค์มาทุกท่าน ครับ จากคุณ : Asim เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 15:05:01

ความคิดเห็นที่ 28 ชอบกระทู้แบบนี้จังค่ะ ได้อ่านหลากหลายความเห็น สมมติหรือประสบการณ์ตรงก็มีค่า  แม้เป็นสมมติ คนที่เข้าใจสมมติมาก ก็ทำให้ได้รู้เห็นแลกเปลี่ยนกัน โมทนากับทั้งคนถามและคนตอบ เราเห็นสอดคล้องกับ คุณ DBM999  ผลของอรูปฌาน เป็นผลทางจิต ทางปัญญา สำหรับผู้ที่ทำรูปฌานได้แล้ว เสียมากกว่าจะเป็นผลทางฤทธิ์ที่จับต้องได้ ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าอรูป  มันไม่มีรูป ถ้าเคยได้รูปฌานแล้ว ได้ฤทธิ์มา การมาฝึกอรูปฌานจะต้องอาศัยความกล้าหาญอย่างมากๆ เลย ต้องกล้าได้กล้าเสียว่างั้น (ผู้ที่ได้รูปฌาน ถ้าเขารู้เขาไม่แตะหรอก เพราะทุกสิ่งอย่างที่จำเป็นมีอยู่แล้วในฌาน 1-4) เพราะว่ายิ่งทำยิ่งหาย ยิ่งทำยิ่งว่าง ถ้าทำวิปัสสนาได้ถึงพร้อม ก็ส่งเสริมกันอยู่ค่ะ เพราะสภาวะขององค์ฌานจะแสดงสภาวะธรรม โดยจิตเป็นผู้เรียนรู้โดยตรง ออกมาเติมปัญญาให้เข้าใจแจ้งละก้อคงจะได้อย่างที่อ่านจากพระไตรปิฏก รูปฌานเป็นกระบวนการของการเติมให้เต็ม อรูปฌานเป็นกระบวนการของการละออกอย่างเห็นได้ชัด ต้องละไปทีละส่วน จนเหลือขันธ์เดียวอย่างอีกกระทู้นึงเขาว่าแหละ แบบสมมติง่ายๆ คุณฝึกจนกระทั่งเสกของได้ แล้วคุณก็ฝึกเพื่อให้มันหายไป.. เหมือนทำกินจนเป็นเจ้าของบริษัท แล้วคุณก็ต้องยอมทิ้งสิ่งที่คุณทำมา ทีละขั้น ๆ มันจะหายเลยนะ 555 หายหมดเลย.. คนเคยมี จึงยากที่จะฝึกตนเอง เพื่อความ "ไม่มี" เรื่องของฌาน หากจะอ่านเอาแล้วไปหัดทำ ก็เว้นไว้สำหรับพวกมีทุนเก่า ถ้าไม่ทุนมีวาสนามา อ่านเอา ลองทำดู ยากจะทำได้ค่ะ และถึงทำได้ เราเรียนผูกไปแล้ว ใครจะสอนเราแก้ล่ะ   ผู้ที่สอนตัวเองได้ หรืออ่านเอาแล้วหัดทำเองได้ ก็เพราะว่าได้เคยทำมาแล้วเท่านั้นแหละ หากไม่แน่ใจ แต่อยากทำจริงๆ (คนเราอยากกันได้ค่ะ) แนะนำให้หาครูอาจารย์เป็นคำตอบสุดท้าย ทีนี้หาครูอาจารย์ยังไงล่ะ เราก็ต้องหาท่านที่ทำได้ "ยิ่งกว่า อรูปฌาน" ท่านจึงพาเราพ้นอรูปฌานได้  แบบสอนให้ทำได้ แต่สอนให้ละออกไม่ได้ มันจะลำบากทีหลังค่ะ อย่างพระพุทธเจ้าท่านหาอาจารย์ที่สอนทำได้ แต่หาอาจารย์ที่สอนละออกไม่ได้ ด้วยปัญญาญาณของพระโพธิสัตว์ที่มีบารมีเต็ม ท่านจึงฉุกใจ เกิดปัญญาเห็นว่านี่ไม่ใช่ทางหลุดพ้นแท้จริง  (เห็นได้ขนาดนั้นก็เพราะท่านเป็นพระพุทธเจ้าไงคะ) ท่านจึงศึกษาต่อด้วยตัวเอง ได้ฌาน 9 เป็นคำตอบสำหรับสั่งสอนสัตว์โลก ซึ่งแม้แต่อาจารย์ของท่านก็ยังไม่มีวาสนาจะทำได้เช่นนี้ ดังนั้นถ้าไม่มีครูอาจารย์ ประมาทไม่ได้เลยเชียว ทะลึ่งฝึกอรูปฌาน จะได้เป็นพรหมยาวนานอย่างยิ่ง ตามที่เขากลัวๆ กันเลยแหละ เหอๆ เราก็เป็นพวกติดอรูปเหมือนกัน ที่ติดเพราะไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง ที่จริงก็ไม่เชิงติดนะ เรียกว่าถนัดก็ได้ ถนัดและชอบทำมากกว่ารูปฌาน จิตเขาชอบของเขาอย่างนั้น เมื่อปัญญาไม่รู้ทันสภาวะ ก็ติดเป็นนิสัย โชคดีที่ยังไม่ตาย และโชคดีที่อาจารย์เก่ง เลยได้เรียนรู้ก่อนตาย คือรู้ว่า อ้อ..ติดเป็นอย่างนี้ ไม่ติดเป็นอย่างนี้   อาจารย์ท่านสอนทำ แล้วก็สอนวิธีละควบคู่ไปด้วย ผลออกมาให้เรียนรู้ มันก็เป็นอย่างที่คุณ DBM999 ว่านะ อรูปฌาน มันสบาย เป็นที่พักดีเยี่ยม เข้าลึกหายไปเลย ทำมากๆ ติดนิสัย เจออะไรหนักๆ ก็หนี 55 นั่งสมาธิไม่นาน ก็ว่างกันเลยทีเดียว มันก็เหมือนคนนอนหลับแหละนะ หลับสบาย ตื่นมาสดชื่น เบาสบาย พอมีปัญหา ไปถาม ครูอาจารย์ก็ดุว่า ทำฌานลึกมันพวก ขี้เกียจ จะทำกิจอันใดก็ไม่ได้ประโยชน์เหมือนรูปฌาน เรียกว่าเป็นประโยชน์ส่วนตนมากกว่าประโยชน์ส่วนรวมจริงค่ะ ติดอรูปไปแล้ว ด้วยความที่รูปฌานไม่ได้ขยันทำในช่วงต้น ถึงเวลา "รู้" ขึ้นมาแล้ว ต้องการจะอาศัยประโยชน์จากฌาน ต้องมาหัดไล่ฌาน 1-2 ใหม่  ลำบากไปอีกแบบนึง ฌานใช้งานก็คือรูปฌาน แต่อรูปฌานก็ไม่ใช่ว่าไม่มีประโยชน์ มีประโยชน์มากเหมือนกัน แต่เป็นประโยชน์ทางธรรม มันไม่ใช่ประโยชน์แบบโลกๆ ที่จับต้องได้ เอาว่าเป็นประโยชน์ที่พูดยาก อธิบายยากแล้วกัน ถ้าอยากฝึกจริงๆ ทำรูปฌานก่อนนะ ฝึกให้เก่ง เพื่อเป็นบาทฐานของวิปัสสนา ถึงเวลาถ้ามีวาสนา ก็ต่อยอดอรูปฌานได้ไม่ยากเลยค่ะ ปล. ทำอรูปฌานได้ แต่เวลาใช้งาน เขาก็ต้องใช้รูปฌานอยู่ดี  อรูปฌานเป็นวิหารพักอันเยี่ยมเท่านั้น อีกด้านก็เป็นการฝึกให้จิตรู้ละเอียดลึกซึ้ง รู้ในสภาวะที่ละเอียดยิ่งนัก เมื่อรู้แล้ว ก็จะเกิดเครื่องรู้พิเศษขึ้นมา อย่างที่รูปฌานให้เราไม่ได้ค่ะ คนที่เก่งจริง จึงต้องแม่นรูปฌาน แล้วก็แม่นอรูปฌาน ใช้งานได้ตามต้องการ หากบรรลุธรรมขั้นสูงสุด ก็ถึงปฏิสัมภิธาญาน ซึ่งรวมเอาอภิญญาไว้ในตัวอยู่แล้ว ระดับนั้น เคยเจอแต่ครูอาจารย์ค่ะ อาจารย์แบบหนึ่งในหลายล้านอีกด้วย ระดับเราๆ ก็ได้รู้ ได้ลิ้ม ได้สัมผัสบ้าง ก็เรียกว่าพอใจที่ได้เกิดมา จะหาให้ครบสูตรตามตำราคงเป็นไปได้ยาก ก็แค่ลิ้มให้รู้รส แล้วก็หมดความสามารถที่จะทรงรักษา เพราะมันเกินกำลัง เกินสภาวะตามอัตภาพ คนธรรมดา ถ้าเราอยากได้ฌาน แนะนำให้อยากได้รูปฌาน แล้วขยันฝึกรูปฌาน คุ้มกว่าเยอะ อย่างที่ข้างบนบอก เราก็เห็นด้วยว่า ถ้ายังจับไปปลาไม่ได้สักตัว จะมาเรียนวิธีทำปลา ปรุงอาหารจากปลานั้น คงเป็นไปไม่ได้เลย มาฝึกจับปลาก่อนเลยจ้า จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 31 ต.ค. 55 23:56:51

ความคิดเห็นที่ 29 ไปอ่านวิสุทธิมรรคสิ ท่านพระพุทธโฆษาจารย์ท่านบรรยายไว้อย่างละเอียดแล้ว ตั้งแต่เริ่มฝึกกสิณ จนเลื่อนระดับชั้นไปถึงฌานต่างๆ จนสุดรูปฌาน แล้วจึงจะไปต่ออรูปฌานได้ ไอ้ที่หลงๆ กันว่าได้อรูปฌานโดยไม่เคยฝึกแม้แต่กสิณซักอย่างนั้นน่ะ ชานอ้อยทั้งนั้น อย่าไปเชื่อ 555 จากคุณ : ชาล้นถ้วย เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 12:55:32

ความคิดเห็นที่ 30 ถ้าอยากได้ทันทีโดยความเพียรขั้นอุกฤต ก็ กลั้นลมหายใจฝึกครับ แล้วทำแต่ความรู้สึกให้แผ่ไป ในอากาศ หาที่สุดไม่ได้   ทำความรู้สึกอย่างเดียว ไม่ข้องเกี่ยวกับการนึกภาพใดๆทั้งสิ้น ถ้านิมิตปรากฏ ต้องรีบละ ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกว่า มีลมหายใจ อนึ่ง ฌานลาภีบุคคล เมี่อมีของเก่า  ย่อมต้องทำความระลึกถึงบุญบารมีแต่ก่อนมา นึกถึงพระพุทธเจ้า  และ ครูบาอาจารย์ที่ทรงศีล อย่าลืมอาราธนาศีล ก่อนทำภาวนา  จะช่วยระงับความกระวนกระวาย และความกลัวได้มาก ขอให้นำพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าพกติดใจไปด้วย เผื่อไว้ใช้ในยามคับขัน ขอให้โชคดี จากคุณ : ขอให้ว่างจากโลภโกรธหลง (กระบี่นางฟ้า) เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 19:11:57

ความคิดเห็นที่ 31 กลายเปนห้องสารพัดชานไปเสียแล้ว หากเคารพธรรม  กรุณาอ้างอิงธรรมขององค์พระศาสดาด้วย  มิใช่เจื้อยแจ้วไม่รู้จบเช่นนี้ มันไม่ได้เสียที่ตัวเองคนเดียว  เสียหายไปถึงครูบาอาจารย์ด้วย  ตระหนักด้วยเถิดค่ะ จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 21:47:36

ความคิดเห็นที่ 32 มีของหลวงพ่อสรวง สอนไว้หน่อยน่ะครับ ==================================================== เมื่อฌานที่ ๔ เริ่มจับเราที่มือชาดีแล้วเกือบถึงข้อมือ หรือริมฝีปากเหน็บหรือลิ้นเหน็บ เราก็เริ่มเข้าอรูปฌานที่ ๑ อรูปฌานที่ ๑ อรูปฌานนี้ต้องเข้าเป็นตัว ๆ ไปให้ชัด อรูปฌานที่ ๑ ก็อัดลมหายใจเข้าให้เต็มที่แล้วพร้อมกับน้อมตัวไปข้างหน้า ถ้าเข้าได้ตัวของเราจะเหมือนกับพุ่งไปข้างหน้าแล้วยืดขึ้นข้างบนคล้าย ๆ กับว่าพ้นจากเขตตรงนี้ เมื่อถึงที่นั้นแล้ว อรูปฌานที่ ๑ เราถึงแน่แล้วก็จะปรากฏเห็นอากาศทั่วไป...แจ้งทั่วไปหมดเหมือนกับเราดูท้องฟ้า แต่ไม่ใช่เป็นสีเขียว มันเป็นสีขาว มองไปในทิศไหนเวิ้งว้างไปหมดที่จะขึ้น...(เข้า) อรูปฌานน่ะต้องบริกรรมภาวนาด้วย อรูปฌานที่ ๑ ใช้คำบริกรรมว่า "อากาโส อะนันโต" อากาโส อะนันโต อากาโส อะนันโต นั่งภาวนาอย่างนี้ เมื่อจิตตั้งดีแล้วจิตมันเป็นอุเบกขาอยู่แล้ว แต่ว่าเมื่อไปเข้าอรูปฌานอีกจิตนั้นยิ่งละเอียดกว่าอุเบกขาฌาน ๔ อีก ฉะนั้นจึงต้องอัดเข้าไป เมื่อถึงก็จะพบนิมิตเห็นอากาศเหมือนกับท้องฟ้าเว้งว้างไปหมด แล้วก็แจ้งทั่วไป หมายความว่าอากาศไม่มีที่สิ้นสุด เมื่ออยู่อรูปฌานที่ ๑ นี้แล้วเราจะขึ้นไปอรูปฌานที่ ๒ ก็บริกรรมภาวนาอีก...ภาวนาว่า วิญญาณัง อะนันตัง วิญญาณัง อะนันตัง วิญญาณัง อะนันตัง แปลเป็นภาษาไทยก็ว่าวิญญานไม่มีที่สิ้นสุด เมื่อเราภาวนาว่า วิญญาณัง อะนันตัง ภาวนาอยู่อย่างนี้จิตแนบดีแล้ว เราก็อัดลมหายใจอีก...ไปข้างหน้าอีก ไปข้างหน้าน้อย ๆ แล้วก็เหยียดขึ้นไม่หนัก อรูปฌานที่ ๒ นี้ไม่หนัก...ไม่เหมือนอรูปฌานที่ ๑ เพราะเรามีกำลังของอรูปณานที่ ๑ มาอยู่ที่จิตเราแล้ว อรูปฌานที่ ๒ คือ วิญญาณัง อะนันตัง หรือชื่อเต็มเรียกว่าวิญญานัญจายตนะ...ตามหลักพระปริยัติท่านเรียกชื่ออย่างนั้น ถ้าเราเข้าได้ถึงอรูปฌานที่ ๒ ก็จะมีนิมิตอีกเราเพ่งอยู่ข้างหน้าจะเห็นนิมิตเป็นเหมือนกับว่าแสงหิ่งห้อยมากมายเหลือเกิน หรือดวงไฟในท้องฟ้ายิบ ๆๆๆ อยู่ข้างหน้า มีแสงเป็นประกายแพรวพรายไปหมด นิมิตอันนั้นท่านหมายความว่า เปรียบเสมือนดวงวิญญาน ความจริงวิญญานของมนุษย์และสัตว์ทั้งหลายมันไม่มีตัวไม่มีตน แต่นิมิตที่เกิดให้เห็นอย่างนั้นคือจิตเห็นจิตนั่นเอง วิญญานเราเห็นผู้อื่นนั่นเอง ความละเอียดของจิตเห็นกันได้ เมื่ออยู่ที่อรูปฌานที่ ๒ ดูพอควรแล้ว ตอนนี้มือของเราก็ชาขึ้นมา เท้าก็ชาแต่ตัวไม่แข็งยังอ่อนไหวได้ เราก็บริกรรมภาวนาอรูปฌานที่ ๓ อรูปฌานที่ ๓ ชื่อว่าอากิญจัญญายตนะ แต่คำบริกรรมไม่ได้บริกรรมตามชื่อของฌาน (คำภาวนา)...บริกรรมภาวนาว่า นัตถิ กิญจิ นัตถิ กิญจิ นัตถิ กิญจิ คือแปลว่าไม่มีอะไรแม้นิดหนึ่ง...แปลเป็นภาษาไทย เราบริกรรมอยู่อย่างนี้แล้ว เห็นว่าพอสมควรแล้ว เราก็อัดไปข้างหน้า...อัดลมหายใจ ต้องอัดลมหายใจทุกครั้ง อัดลมหายใจไปข้างหน้าแล้วมันก็พุ่งไปข้างหน้า...แล้วก็หยุดกึกถ้าถึงอรูปฌานที่ ๓ นี้แล้วจะมีลักษณะเห็นแจ้งอยู่ข้างหน้าหน่อยหนึ่ง...ไม่มาก คือนี่แปลว่าไม่มีอะไรแม้แต่นิดหนึ่งคือเห็นแต่เพียงมีความแจ้งอยู่ข้างหน้าแต่ไม่ใช่แจ้งเหมือนตะเกียงเจ้าพายุ...แจ้งธรรมดา ๆ เท่านั้น เมื่อถึงอรูปฌานที่ ๓ ดีแล้วจะขึ้นอรูปฌานที่ ๔ ชื่อของอรูปฌานที่ ๔ ชื่อว่าเนวสัญญานาสัญญายตนะ เราบริกรรมว่า สันตัง ปะณีตัง ๆๆ ว่าเรื่อยไป ฌานนี้หนักมากเพราะละเอียดที่สุดและวังเวงเหลือเกิน รู้สึกว่าไม่รู้อยู่อยู่ที่ไหน วังเวงไปหมด จะรู้สึกมีความกลัวมีความหวาดเสียวเกิดขึ้น แต่สำหรับผู้ที่ละกิเลสได้แล้วไม่มีที่กลัวอะไร ที่จะกลัวกันมากที่สุดไม่ว่าคนหรือสัตว์ก็คือกลัวตายนั่นเอง แต่สำหรับผู้ที่หมดกิเลสไม่มีกิเลสแล้วเป็นพระอรหันต์เจ้าแล้ว ความตายเป็นสิ่งธรรมดาไม่ได้มีครั่นคร้ามไม่มีหวาดเสียวไม่มีกลัวอะไรทั้งสิ้น การเข้าอรูปฌานที่ ๔ นี้ ถ้าเข้าถึงจะรู้สึกหายเข้าไปหมด ไม่รู้อยู่ที่ไหน และเดี๋ยวก็ถอยออกมา รู้สึกมีสัญญาจำนั่นได้นี่ได้นิดหน่อยว่า ที่เราเข้าไปนี้คืออรูปฌานที่ ๔ และเมื่อภาวนาอยู่เรื่อย ๆ เดี๋ยวก็หายอีก สัญญาไม่มี เวทนา...จะเป็นทุกขเวทนา สุขเวทนาต่าง ๆ ไม่มี...ดับสิ้น นี่สำคัญมาก...นี่เป็นอรูปฌานที่ ๔ เมื่ออยู่ที่นี่แล้วเราจะรู้สึกเดี๋ยวหายไป...เดี๋ยวคืนมา...รู้สึกตัว รู้สึกว่าเราอยู่ที่ฌานนั้นจำได้แล้วพอเราบริกรรมเรื่อย ๆ เดี๋ยวหายหมด ไอ้เรื่องลมหายใจหรือเรื่องรูปของเราไม่มีคำนึงถึงแล้วตอนนั้นเมื่อเข้าอรูปฌานแล้วรูปของเรานี้เราไม่ได้คำนึงถึงแล้ว จิตมันละไปในตัวจึงเรียกว่าอรูป อรูปคือไม่มีรูป แล้วการออกก็เช่นเดียวกัน ลักษณะของการออกจากสมาบัติต้องถอยตั้งแต่อรูปฌานตัวที่ ๔ มาตัวที่ ๓ ถอยจากตัวที่ ๓ มาตัวที่ ๒ ถอยจากตัวที่ ๒ มาตัวที่ ๑ ถอยจากตัวที่ ๑ อรูปฌานออกมารูปฌานตัวที่ ๔ คืออุเบกขา และถอยตามลำดับลงมาเหมือนที่เราทำฌาน ๔ นี่เป็นอย่างนี้...ถ้าเราไม่ถอยออกมาตอนแรก ๆ เมื่อมาถึงที่อรูปฌานที่ ๑ จะมาสู่รูปฌานตัวที่ ๔ ของฌาน ๔ ถอยไม่ออก ตรงนี้เมื่ออาจารย์ทดลองทำตอนที่ยังมีกิเลสยังไม่หมดกิเลส ทดลองทำอรูปฌานดูเข้าได้ ๑, ๒, ๓ ถึงอรูปฌานที่ ๓ ตัวที่ ๔ ไม่กล้าเข้า เพราะมันวังเวงมากและกลัวตาย กลัว...ไม่รู้...ไม่รู้อยู่ที่ไหน และไม่รู้มันจะเป็นอะไรกลัวไปต่าง ๆ อาจารย์เคยถอยกลับมาถึงอรูปฌานตัวที่ ๑ คือ อากาสานัญจายตนะ และถอยออกมา...จะออกรูปฌานตัวที่ ๔ ถอยไม่ออก...ถอยติดเหมือนกับหลังติดกำแพง ถอยติด ๆๆ ทีนี้ก็นั่งเฉยอยู่...นั่งเฉย จิตมันก็มีความคิดบ้างนิด ๆ ว่า นี่มันจะบ้าหรือจะตายแน่...บางที ถ้าอยู่ตรงนี้ออกไม่ได้ แล้วเดี๋ยวมันก็ดับพรึบเพราะจิตนี้มีอุเบกขาเต็มที่ และมีรูปฌานด้วย มัน...โอกาสที่จะนึกคิดน่ะน้อยมาก เพราะจิตมันตั้งดิ่งแน่ว แต่มีความรู้สึกบางครั้ง...สติมันระลึกขึ้นมาได้ และจิตมันก็รับรู้...มันก็ว่านั่นแหละมันว่าคือจะบ้า ไม่บ้าก็ตายอะไรอย่างนั้นแหละตามที่นึกคิดขึ้นมา ขณะที่นั่งอยู่ประมาณ ๑๐ นาที ก็ได้ยินเสียงเกิดขึ้นมา เสียงนี้ก็คือเสียงของเราภายในนั่นเอง หรือธรรมในธรรมนั่นเองสอนให้เรา เสียงดังว่าเข้ามาอย่างไรก็ออกไปอย่างนั้น...รู้ทันที ปัญญา...ตัวปัญญาก็รู้ทันที คือเมื่อเวลาเราเข้าจากอุเบกขาฌาน คือฌาน ๔ ไปสู่อรูปฌานที่ ๑ เราอัดลมหายใจเข้าไป ฉะนั้นเมื่อเราจะออกเราก็อัดลมหายใจกระแทกออกมาถอยหลังออกมา พอคิดได้เช่นนั้นก็ทำดังที่คิด ก็ออกได้จริง ๆ เมื่อออกจากฌาน ๔ มาถึงข้างนอกรู้สึกเสียใจตนเองว่าไม่เรียนอะไรเสียให้มันละเอียดลออ เข้าไปนี่ถ้าออกไม่ได้ อย่างนั้นไม่กี่วันมันก็ตาย ก็เลยไปถามท่านอาจารย์ดู...อาจารย์ที่สอนกรรมฐานให้ว่า อรูปฌานถ้าเราออกไม่ได้จะทำอย่างไรอาจารย์ ท่านอาจารย์บอกว่ามันอยู่ได้ไม่เกิน ๗ วัน มันออกเอง ทีนี้ไอ้ตอนเราอยู่สี่ห้าวันน่ะ กินก็ไม่ได้กิน นอนก็ไม่ได้นอน ขี้อุจจาระปัสสาวะก็เหลวทั้งสิ้นมันจะอยู่อย่างไรเป็นเรื่องน่าคิด แต่อยู่น่ะอยู่ได้แน่เพราะตามพระสูตรก็กล่าวไว้ว่าพระที่เข้าสมาบัติ ๘ อยู่ได้ไม่เกิน ๗ วัน ไม่ต้องกินข้าวไม่ต้องหลับไม่ต้องนอน นั่งเฉยอยู่เหมือนกับหลักปักอย่างนั้น ใครจะเอาไฟไปจี้ก็ไม่มีสะดุ้งเพราะตอนนี้ละ ทิ้ง ซึ่งรูปเสียแล้ว ================================================ ตัวเต็มๆจากที่นี่ครับ  http://www.wattham.org/samabud.php จากคุณ : เกียดเกียด เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 22:46:47

ความคิดเห็นที่ 33 ^ ขอบคุณคุณเกียดเกียดที่ยกบทความนี้ขึ้นมา สงสัยมานานแล้วว่าที่ใครๆบอกคิดไม่ได้ แต่เท่าที่เรารู้คิดได้ แต่ได้นิดๆ มันก็ตัด คิดหลุดมานิด มันก็ตัด มันไม่เรื่อยเปื่อย มีธรรมผุดขึ้นมาสอน มันรู้เด่น สติมันนึกตามได้ มันรู้ได้ เราก็สงสัยอยู่ ทำไมไม่เหมือนกัน จากคุณ : 4ปีจบ เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 55 13:44:47

ความคิดเห็นที่ 34 ขอบคุณครับ จากคุณ : Asim เขียนเมื่อ : 18 พ.ย. 55 13:37:15