PANTIP.COM : Y12867689 อภัยทาน.......แค่ไหนถึงพอ []

ความคิดเห็นที่ 13

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๔ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๖
มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์

[๒๓๕] พระผู้มีพระภาคได้ตรัสดังนี้ว่า
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภัยไม่ว่าชนิดใดๆ ที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้น
ย่อมเกิดขึ้นแต่คนพาล ไม่ใช่เกิดขึ้นแต่บัณฑิต

อุปัทวะไม่ว่าชนิดใดๆ ที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้น ย่อมเกิดขึ้นแต่คนพาล ไม่ใช่เกิดขึ้น
แต่บัณฑิต

อุปสรรคไม่ว่าชนิดใดๆ ที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้น ย่อมเกิดขึ้นแต่คนพาล
ไม่ใช่เกิดขึ้นแต่บัณฑิต

ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนไฟลุกลามแล้วแต่เรือน
ไม้อ้อ หรือเรือนหญ้า ย่อมไหม้ได้กระทั่งเรือนยอดที่โบกปูน มีบานประตูสนิท
ปิดหน้าต่างไว้ ฉันใด ดูกรภิกษุทั้งหลาย ฉันนั้นเหมือนกันแล

ภัยไม่ว่าชนิดใดๆ ที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้น ย่อมเกิดขึ้นแต่คนพาล
ไม่ใช่เกิดขึ้นแต่บัณฑิต

อุปัทวะไม่ว่าชนิดใดๆ ที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้น
ย่อมเกิดขึ้นแต่คนพาล ไม่ใช่เกิดขึ้นแต่บัณฑิต

อุปสรรคไม่ว่าชนิดใดๆ ที่เกิดขึ้น ทั้งหมดนั้นย่อมเกิดขึ้นแต่คนพาล ไม่ใช่
เกิดขึ้นแต่บัณฑิต

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ดังนี้แล คนพาลจึงมีภัยเฉพาะหน้า
บัณฑิตไม่มีภัยเฉพาะหน้า

คนพาลจึงมีอุปัทวะ บัณฑิตไม่มีอุปัทวะ
คนพาลจึงมีอุปสรรค บัณฑิตไม่มีอุปสรรค
ภัย อุปัทวะ อุปสรรค ไม่มีแต่บัณฑิต

ดูกรภิกษุทั้งหลาย
เพราะฉะนั้นแล พวกเธอพึงศึกษาไว้อย่างนี้เถิดว่า จักเป็นบัณฑิต ฯ

http://www.84000.org/tipitaka/read/v.php?
B=14&A=3437&Z=3450&pagebreak=0

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

คุณก็ให้อภัยแล้วนี่คะ

ก็ให้ทำมงคลข้อที่ 2 ต่อไป หรือจะทำมงคลทั้ง 38 ประการเลยก็ได้

มงคลข้อที่ 1 อเสวนา จ พาลานํ การไม่คบคนพาล
คุณสังเกตุ คำว่า อเสวนา หมายความว่า ไม่พึงเข้าไปเสวนา คบค้าด้วย
แม้แต่เสวนากัน ก็ย่อมได้รับความเดือดร้อน ได้รับความคิดความเห็นมา
ในไม่ช้าก็ย่อมเห็นดีเห็นงามด้วยโดยไม่รู้ตัว ท่านจึงห้ามแม้แต่เข้าไปเสวนากัน
เพราะคบคนเช่นไรก็ย่อมเป็นเช่นนั้นในวันหนึ่ง การคบกันเริ่มที่เสวนากันนี่แหละ
เป็นเบื้องต้น ถ้าไม่ไปเสวนากันแล้ว ก็ไม่ได้คบค้ากัน

การให้อภัยก็ให้ไป แต่ถ้ารู้ว่าเสวนาด้วย คบด้วยแล้วเดือดร้อน เรียนรู้นิสัย
กันแล้วจะทนคบไปทำไม จะไปเสวนาทำไม ในเมื่อเรียนรู้จักกันเป็นอย่างดี
ก็ต้องวางไว้ คนเราไมใช่จะคบกันได้ทุกคน เราต้องคบกันตามธาตุ ตามความชอบ
ตามอุปนิสัย ไม่ใช่จะต้องโกรธแค่ไม่คุยด้วย ต่างคนต่างอยู่ ไม่อย่างนั้น
คนที่เหลือหลายล้านคนในโลกที่เราไม่ได้คุยด้วย เราโกรธเขาหรือ ก็วางใจ
แบบคนอื่นๆที่ไม่โกรธแต่ไม่ได้ไปเสวนากันเท่านั้น

ส่วนมงคลข้อที่ 2 ให้ทำเพิ่ม คือ ปญฺฑิตานญฺ จ เสวนา
นอกจากเราได้ละทิ้งคนที่เราแน่ชัดว่าให้ผลเสื่อมเสียแก่ตน หรือทำให้ตนไม่สบายใจ
เราก็ต้องเพิ่ม คือ ใฝ่หาบัณฑิต เข้าไปเสวนากับเขา ใครที่ไหนที่ดี
เช่น พระสงฆ์ที่ท่านปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ รีบเข้าไปเสวนากับท่านให้เป็นมงคล
ใครที่เกื้อกูล นำเราไปสู่ทางที่ดี ที่เจริญก็เข้าไปคุย ไปเสวนา ไปคบค้าด้วย

ไม่ต้องดำรงอยู่บนโลกนี้ด้วยความเกรงใจหรอก ถ้าต้องเกรงใจ แคร์สังคม
แล้วต้องนั่งคบคนพาล คนเลว (สำหรับเรา) บางทีเขาอาจดีกับคนอื่น
แต่ไม่ใช่เรา เราก็แค่รู้ว่าทางนี้อันตราย ไม่ต้องไปยืนบนปากตรอก
เดินเลี่ยงไปทางอื่นก็ได้ ทำไมจะต้องรักษาหน้า รักษาตา รักษาน้ำใจคนอื่น
โดยเปิดโอกาสพูดคุย ถึงเราจะได้แสดงว่า เก่ง อภัยได้ แต่สำหรับบางคน
บางโอกาส เก่งอยู่ในใจก็พอ เพราะพอเปิดโอกาส เขาก็ได้คืบเอาศอก
ยิ่งรู้ว่าเราใจดี ก็ทำกับเราแบบเดิมๆ เข้ามาในชีวิตเรา หอบเอาบรรยากาศเดิมๆ
หอบเอาเรื่องเดิมๆ สถานการณ์เลวร้ายเดิมๆ เข้ามาในชีวิตโดยมิได้ตั้งใจอีก

ไม่ใช่ไม่ให้อภัย แต่ต้องเรียนรู้ว่า บุคคลไหนควรเข้าใกล้
ใครที่เข้าใกล้แล้วเป็นอันตราย ก็ออกมาห่างๆ ก็ได้
ไม่ต้องไปแสดงความเก่งให้ใครเห็นหรอก ถ้าผู้ใหญ่
คนไหนจะว่าเราไม่เก่งจริง ก็ช่างเขา คนบางคนก็ได้แต่พูดเรื่องคนอื่นนะ
เรื่องตนเองทำยาก แม้แต่คนจะมาตอบให้นี้ ถ้าเรื่องตนเองจะอภัยกันได้ไหม
อีกเรื่องนึง ใช่จะทำกันได้ทุกคน

เรารู้แก่ใจแก่ตนว่าอภัย คำว่าอภัย ทำที่ใจ ไม่ต้องแสดงท่าทีรักกันดูดดื่ม
เราก็วางอุเบกขาไป เป็นคุณธรรมสูงกว่า ทำได้ยากกว่าเมตตาด้วย
เราเมตตาเขาแล้ว กรุณาเขาแล้ว เมื่อเขาได้ดี เราก็ยินดีได้ มุทิตาได้
รับฟังได้ ไม่ได้ไปอิจา ให้ร้ายอะไร เขาได้ดีเราก็ยินดี สุดท้ายเราก็วาง
อุเบกขาซะ เขาก็คนอื่น มีกรรมเป็นของตน จะได้ดี หรือได้ทุกข์ก็ด้วยกรรมของตน
เราแน่ใจเท่านั้น ว่าไม่เกี่ยวเนื่องด้วยเราไปเบียดเบียน ดั่งคนอื่นคนนอกครอบครัว
เราก็เอาใจมาใส่ มาดูแลแต่ครอบครัวคนใกล้ชิดไป ถ้าจะแคร์แค่คุยไม่คุย
เราก็เปลี่ยนมาแคร์หัวใจของบุพการี ลูกๆของเรา จะได้ประโยชน์กว่า
ถ้าคุณก็ไม่ได้ติดใจจะโกรธอะไร ไม่ต้องไปทำเพิ่มโดยการไปคุยก็ได้
เราวางใจได้ก็คือได้ ไม่ต้องไปเคลื่อนไหวทางกายหรือวาจา แสดงออกว่าทำได้
โชว์ใครเขา เรารู้อยู่กับตนว่าทำได้ก็พอ มันจะได้จบเท่านี้ การไปคุยกันมาก
อาจมากความ นำมาซึ่งปัญหาในภายหน้าก็ได้ ซึ่งคงเป็นอีกเหตุผลหนึ่ง
ที่คุณลังเลที่จะทำ ถ้าคุยแล้วไม่ได้ก่อประโยชน์อะไร แค่ต้องแสดงให้คนอื่น
เห็นชัดๆว่าเราให้อภัย ปัญหานี้จบที่ตนเองคะ อย่าได้เก็บความคาดหวังคนอื่น
มาเป็นปัญหาของตน

เจริญในธรรมคะ

จากคุณ : goodsthailand

เขียนเมื่อ : 1 พ.ย. 55 18:26:46