ความคิดเห็นที่ 1 สังเกตจากวรรณกรรมคลาสสิกที่เป็นอมตะ เรื่องโศกนาฏกรรมมักเป็นที่จดจำมากกว่าเรื่องสุขนาฏกรรม จากคุณ : สู่ฝัน...อันยิ่งใหญ่ เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 23:38:50

ความคิดเห็นที่ 2 ระดับของความทุกข์ , ระดับของความสุข  ... มันก็มีระดับของมันพอๆกัน   มีทั้งแบบเบาๆ  กลางๆ และแบบสุดๆ  ทำนองเดียวกัน    ขึ้นอยู่กับใจของผู้รับรู้ ใจของบางคน  อาจจะรับสุขมากกว่าทุกข์  บางคนอาจจะเจอแต่สุขเรื่อยๆ มากๆ  แทบตลอดชีวิต  เพราะผลกรรมของคนนั้นส่งมาแบบนั้นเอง  เช่น พระอนุรุธเถระ  ในสมัยพุทธกาล  ซึ่งเป็นเอตทัคคะทางด้านทิพยจักษุ(เป็นผู้เลิศทางด้านมีตาทิพย์)  ตั้งแต่เกิดมาจนเติบโต   ไม่รู้ว่าข้าวที่รับทานทุกๆวันมาจากไหน   นึกว่าข้าวมันเกิดจากในจานข้าวนั่นเอง   แสดงว่าชีวิตมีความสุขมากๆ  เพราะเกิดเป็นเจ้าชายอยู่แต่ในวัง  เมื่อออกบวชก็ได้สำเร็จเป็นพระอรหันต์  ยิ่งมีความสุขมากๆขึ้นอีก แต่ในทางกลับกัน  ใจของบางคนจะเจอแต่ความทุกข์เรื่อยๆๆ  ชีวิตดูเหมือนจะเจอแต่ความผิดหวังต่างๆตลอดเวลา มีเรื่องโดนกดดัน บีบคั้น แผดเผา เรื่อยๆๆ... ขึ้นอยู่กับการรับกรรมที่เคยทำมา  ... ต้องอดทนต่อสู้ไปเรื่อยๆ  จนมันค่อยๆเปลี่ยนไปเอง... จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 23:43:00

ความคิดเห็นที่ 3 เป็นคำถามที่ดีครับ คำตอบในทางพุทธนั้น ที่สั้น ๆ น่าจะเป็นการกล่าวว่า มีแต่ทุกข์เท่านั้นที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป และยิ่งเป็นการกระทำเพื่อความต้องการ สำหรับสิ่งที่เรียกว่า กิเลส ตัณหา อุปาทาน นั้น ย่อมก่อให้เกิดทั้งความพึงพอใจที่เรียกว่าความสุข และความไม่พึงพอใจที่เรียกว่าทุกข์ได้เช่นกัน มันอาจเกิดขึ้นพร้อมกัน บางครั้งเกิดก่อน บางครั้งเกิดหลัง ในปริมาณที่เท่ากันหรือมากน้อยต่างกัน คำถามคือเหตุใดเราจึงมักจดจำความทุกข์ได้อย่างชัดเจน เรื่องนี้ขอแย้งว่าไม่จริง เพราะเชื่อว่ามีความแตกต่างกันไปตามแต่ละบุคคล บางคนอยู่กับความทุกข์มากกว่าความสุข เมื่อมีความสุขใดเข้าเพียงเล็กน้อยก็จะจดจำไว้อย่างมิลืมเลือน ทุกข์ของคน ๆ หนึ่ง อาจเป็นสภาวะที่สุขสุด ๆ ของคนอีกคน ลองไปหาตัวอย่างเอาเองละกัน การศึกษาอภิธรรมอาจตอบปัญหาของ จขกท.ได้ จากคุณ : jonathan w. เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 55 23:57:04

ความคิดเห็นที่ 4 เป็นครับ คือพอพบคนน่าสงสารก็สงสารเขา พอเจอคนมีความสุขก็ยินดีกับเขานะครับ ผมว่าเหตุที่สะเทือนใจกับความทุกข์นั้นเพราะความเมตตาครับ ไม่ปรารถนาจะเห็นผู้อื่นมีความทุกข์ ใจที่สั่นสะเทือนนั้นเพราะสติเราหลุดไปคลุกกับอารมณ์ไปด้วย ส่วนอาการยินดีเมื่อผู้อื่นมีความสุขคือมุทิตา แต่บางทีเรารู้ว่าเขาสุขก็สุขไม่นาน แก้ปัญหาระยะยาวไม่ได้ เราก็ไม่ได้มีความยินดียิ่งใหญ่อะไร สักพักก็หายยินดี ฟังธรรมนั้นผมเฉยๆครับ ไม่ได้มีความสุข ยกเว้นหลวงพ่อบังเอิญตอบปัญหาที่ติดขัดอยู่ ก็จะดีใจอยู่หน่อยนึง รวมถึงการอยู่ใกล้ผู้ทรงศีลนั้นมีกระแสเย็นสบายดี แต่ก็ยังไม่สุขแบบ สุขเหลือเกิน ความสุขจากการทำทาน ทำบุญ มันกลายเป็นเฉยๆครับ จากคุณ : DBM999 เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 00:29:37

ความคิดเห็นที่ 5 มีคนพูดว่า ความสุขนั้นไม่มีหรอก มีแต่.. ทุกข์น้อย จากคุณ : กุหลาบแวร์ซาย เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 00:38:07

ความคิดเห็นที่ 6 เกิดมาปุ๊ป... ก็ทุกข์ปั๊บเลยหละ. . จากคุณ : ลักษณาพร เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 00:55:53

ความคิดเห็นที่ 7 ที่เห็นว่าสุขในโลก มักยังไม่ใช่สุขจริง ยังสุขไม่พอ สุขน้อย ทุกข์มาก แม้จะเป็นพระราชาบางทีก็ยังรำพึงว่าสุขไม่ออก ส่วนมากผู้ที่รำพึงว่าสุขจริงหนอ ก็คือผู้ที่ละวางความยึดถือในสิ่งทั้งปวงได้ ไม่มีอะไรทำให้ใจเป็นทุกข์ จากคุณ : พักผ่อน เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 01:03:34

ความคิดเห็นที่ 8 นิสัยของจิตชอบเคล้าคลึงสิ่งใด ก็มักจะรับรู้ รับอารมณ์นั้นง่ายกว่าอีกอย่างนึง ถ้าเป็นคนชอบเคล้าคลึงกับความทุกข์ ก็ต้องกำหนดรู้ และหาทางปรับปรุงแก้ไข เพราะในแง่ของอารมณ์จิต ระหว่างคนที่ชอบเคล้าคลึงกับปีติสุข กับเคล้าคลึงกับความทุกข์เศร้าหมอง ผลย่อมต่างกัน กำลังย่อมต่างกัน หากตายลง ที่ไปย่อมต่างกัน ขึ้นอยู่กับอารมณ์ชนิดที่จิตชอบเสพ อย่านึกว่าจิตชอบเสพสุขเท่านั้น จิตบางดวง ชอบเสพทุกข์ก็มี จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 04:12:29

ความคิดเห็นที่ 9 เพราะ "ยังไม่ได้สดับ ตามที่พระบรมศาสดาตรัสสอนไว้ฯ"  "ตามที่ พระเถระครั้งปฐมสังคายนารักษามา เช่น --- ขึ้นชื่อว่า ความสุข  จะได้มาได้โดยง่าย เป็นไม่มี --- (พุทธประวัติตรัสเอง - ดูที่ พุทธประวัติจากพระโอษฐ์) เพราะ -- เกิดในถิ่นนี้ ที่ วัฒนธรรมพุทธศาสนา "แบบ ที่ แพร่มาจากอินเดียใต้" "สมัยหลังปฐมสังคายนา" -- เป็น เหตุให้ ชาวพุทธ "โดยมาก"  มี "ทิฏฐิ"  เช่น หัวกระทู้นี้ --- ทำไมถึงรู้สึกกับความทุกข์ได้ชัดเจนกว่าความสุข -- รวมทั้ง ข้อความ เช่น --- "แต่จะรู้สึกถึงปิติมากกว่าเวลาที่ได้อารมณ์ที่พอใจ เช่นไปฟังธรรมจากครูบาอาจารย์ก็จะรู้สึกมีความสุข แบบยิ้มอยู่ในใจ ---- คำว่า (๑) --- ฟังธรรมจากครูบาอาจารย์ ----   พิจารณา ดังนี้ "พระเถระครั้งปฐมสังคายนา" รักษา "จากพระโอษฐ์" ไว้ (จากความจำ) ธรรม ๒ อันเป็น เหตุให้เกิด สัมมาทิฏฐิ (ตรงตามที่พระบรมศษสดา ตรัสสอนดีแล้ว) มีอยู่ (๑) ปรโตโฆษะ  คือ -- --- ฟังธรรมจากครูบาอาจารย์ ----  "ไม่ว่าสมัยไหน"  ไม่ว่าถิ่นไหน --แต่ ต้อง + กาลามสูตร ตามที่ตรัสด้วย เป็น "พุทธยันต์ กัน ความประมาทของชาวพุทธใดนั้นฯ) (๒) โยนิโสมนสิการ คือ --การ ทำในใจ ใน สิ่งนั้น (กรณีนี้ คือ --- ฟังธรรมจากครูบาอาจารย์ ---- )  โดย แยบคาย (ตั้งต้นที่ เหตุ ๑๐ ประการ ตาม กาลามสูตร) สรุป รู้ เข้าใจ เข้าถึง (ก่อน แจ่มแจ้งแทงตลอด) "มูลเหตุ ๒ ประการ ที่จะทำ ให้ สัมมาทิฏฐิ สมบูรณ์ในที่สุด" ได้  -- เมื่อ "ฟังธรรมจากครูบาอาจารย์" ใดนั้น (ไม่เว้น ท่านพุทธทาสภิกขุ) --  คือ เหตุ ไม่เพลิน เมาหมกอยู่ใน "ความรู้สึก ที่ เนื่องกับ ปีติ  ที่เนื่องกับ ได้อารมณ์ที่พอใจ ที่เนื่องกับ --- ไปฟังธรรมจากครูบาอาจารย์ก็จะรู้สึกมีความสุข แบบยิ้มอยู่ในใจ--- จะเกิดผล  (เมื่อ บรรลุถึง ธรรมนั้นได้ เพราะ อายตนะ เช่นนั้น ที่จะติดต่อกับสิ่งนั้น มีอยู่)  คือ --เกิด ธรรมปิติ  สอดคล้องกับ  ที่พระเถระครั้งปฐมสังคายนา รักษา "จากพระโอษฐ์"  คือ        ---- เป็นผู้ไม่หวั่นไหวใน พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์  ฯลฯ ---        [จึงไม่เพลิน อยู่ใน สิ่งอื่นจาก พระรัตนตรัย (สมัยพุทธกาล)] ****************************************************** หมายเหตุ ๑ อาศัย "พุทธปัญญา เช่น กาลามสูตร  โดยเฉพาะ ที่ตรัสว่า -- ต่อเมื่อใดรู้ชัดว่าสิ่งนั้น (เช่น --- รู้สึกถึงปิติมากกว่าเวลาที่ได้อารมณ์ที่พอใจ เช่นไปฟังธรรมจากครูบาอาจารย์ก็จะรู้สึกมีความสุข แบบยิ้มอยู่ในใจ)  เป็นโทษ  (บาลี คำว่า อาทีนวะ -- คือ เนื่องกับ อุปาทาน ใน สิ่งนั้นๆ  ด้วย กิเลสใดนั้น เพราะ ยังไม่ได้ดวงตาเห็นธรรม  ตามที่พระเถระครั้งปฐมสังคายนา รักษา ที่ตรัสมา) พึง ละโทษ (แม้นเพียงน้อย) นั้นเสีย / กลับกัน  เมื่อรู้ชัด (ตามที่เป็นจริง สอดคล้องกับที่พระพุทธองค์ตรัส  เช่น จิตนี้ เป็นประัสสร ฯ ปุถุชน (ครั้งพุทธกาล) ผู้มิได้สดับ ย่อมไม่รู้ชัดตามที่เป็นจริง ซึ่งความจริงข้อนั้น เพราะ เหตุนั้น  จิตตภาวนา (ตามที่พระพุทธเจ้าตรัสสรรเสริญ คือ อานาปานสติ ๑๖) ย่อมไม่มีแก่ ปุถุชน ผู้มิได้สดับ ฯ ก็จะเกิด "ธรรมปิติ"  ในพระรัตนตรัย "แบบองค์รวม" ฯ สุขเวทนา แบบนี้  แตกต่างกับ สุขเวทนา ที่ ท่าน จขกท เสนอหรือไม่ ----- ยุวพุทธพิจารณาเอง  อย่าประมาท  เพราะ "พระพุทธองค์ ยังทรงยังอยู่" จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 06:01:29

ความคิดเห็นที่ 10 สุข  ไม่ว่า  แบบไหนๆ "ตามที่พระเถระครั้งปฐมสังคายนา" รักษา "พระพุทธภาษิต" ไว้ --- มี อยู่ --- เช่น สุข ที่ เนื่องกับ "สภาวธรรม ตามที่ตรัส ไว้ใน จูฬสุญญตสูตร" สุข ที่ เนื่องกับ "สภาวธรรม ตามที่ตรัส ไว้ใน จูฬสุญญตสูตร"  = นิพพานัง ปรมัง สุขัง นิพพานัง ปรมัง สุขัง --- นิพพาน ได้แก่ ความสิ้นไปแห่งราคะ โทสะ โมหะ (ตาม จูฬสุญญตสูตร) นั่นแหละ   เป็น สุขอย่างยวดยอดยิ่ง พระอรหันต์ สมัย "ปฐมสังคายนา"  กับ พระอรหันต์สมัยนี้ ถิ่นนี้ ---- เหมือน ต่าง กันหรือไม่ --- พิจารณาเอง ฯ ที่สำคัญ พระอรหันต์ สมัย "ปฐมสังคายนา"  สมัยปุถุชน  ก็ ย่อม ผ่าน อาการ --- มีใครเคยเป็นแบบนี้บ้างไหมคะ คือเรารู้สึกว่าเวลาไปเจอกับเหตุการณ์ที่เศร้าหรือคนที่น่าสงสารเราจะรู้สึกสะเทือนใจมากเป็นพิเศษ รู้สึกอินกับเหตุการณ์มาก แต่หากเป็นความสุขที่เข้ามา รู้สึกว่ามันก็แค่นั้น และก็แปเดียว เราไม่รู้สึกว่าแบบไหนที่เรียกว่าสุขสุดๆ มิใช่หรือ? จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 06:07:15

ความคิดเห็นที่ 11 คิดว่าเพราะเรารับรู้ "ทุกข์" ด้วยโทสะ ใจจึงดิ้นรนมาก ขณะที่เรารับรู้ "สุข" ด้วยราคะ จึงมีอาการเพลินๆ เคลิ้มๆไป คล้ายว่าอันหนึ่งพยายามผลักออก ยิ่งผลักยิ่งดินรนเดือดร้อนใจ อีกอันหนึ่งเคลิบเคลิ้มจมแช่อยู่ในอารมณ์ ไม่ยอมปล่อยไป จากคุณ : 44SFA1 เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 09:01:15

ความคิดเห็นที่ 12 เพราะยึดมั่นกับความทุกข์มากกว่าความสุข จากคุณ : โอ่อี๊โอ (oiooo) เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 09:48:34

ความคิดเห็นที่ 13 สุข หรือ สุขัง แปลว่า ทนได้ง่าย (ทุกขัง = ทนได้ยาก) สภาวะทางอารมณ์ที่ทนได้ง่าย เราไม่ค่อยไปให้่ความสัมคัญกับมัน เท่ากับ สภาวะที่เรียกว่า ทุกข์ จากคุณ : นายไวรัส เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 12:17:50

ความคิดเห็นที่ 14 เมื่อ "อริยสาวกใดนั้น" รู้ เห็น เห็นแจ้งแทงตลอด ---- อย่าง ---  ถูกฝาถูกตัว (ไม่ขัดกับ มูลปริยายสูตร + ศาสดาและสาวก ย่อมกล่าวตรงกันใน ปฏิจจสมุปบาท) ก็ จะ ไม่ เกิด คำว่า --- มีใครเคยเป็นแบบนี้บ้างไหมคะ คือเรารู้สึกว่าเวลาไปเจอกับเหตุการณ์ที่เศร้าหรือคนที่น่าสงสารเราจะรู้สึกสะเทือนใจมากเป็นพิเศษ รู้สึกอินกับเหตุการณ์มาก แต่หากเป็นความสุขที่เข้ามา รู้สึกว่ามันก็แค่นั้น และก็แปเดียว เราไม่รู้สึกว่าแบบไหนที่เรียกว่าสุขสุดๆ แต่จะรู้สึกถึงปิติมากกว่าเวลาที่ได้อารมณ์ที่พอใจ เช่นไปฟังธรรมจากครูบาอาจารย์ก็จะรู้สึกมีความสุข แบบยิ้มอยู่ในใจ ---- หมายเหตุ คำว่า "รู้สึกอินกับสิ่งนั้น" = เวทนา (feeling อันเกิดจาก ผัสสะ ด้วย อวิชชาเป็นเหตุ จึงเกิด (สัมปยุตต์ คือ ) + Inspiration (อิน --- เพราะ อวิชชา เป็นปัจจัย จึงมี สังขารคือ -- "รู้สึกอินกับสิ่งนั้น" อิน  = นันทิ ใน สิ่งใด (เพราะเวทนาขันธ์อันเนื่องกับ อวิชชาเป็นมูล) นันทิ คือ อุปาทาน (ในวงเล็บ = ตัวทุกข์อริยสัจ ที่ พระอริยสาวก กำหนดรู้ ตามที่ตรัสว่า --- ว่าโดยย่อ อุปาทานขันธ์ เป็นตัวทุกข์อริยสัจ) ดังนั้น ปุถุชนใด อิน กับ "ลพ." ใด  ---- เนื่องกับ ขันธ์ใด ---- ขณะนั้น "อริสัจ คือ ว่าโดยย่อ อุปาทานขันธ์ เป็นตัวทุกข์" กำลัง = นาที ทอง ของ การได้ดวงตาเห็นธรรม  ฯ วิตก วิจาร ที่เนื่องกับ 2 บรรทัดบน  จะ เนื่องกับ ปีติ สุข เอกกัคตา  -- แบบ "เห็นธรรมในธรรม" -- ส่วนจะ สอดคล้องกับ มูลปริยายสูตร ข้อใด  สอบทาน ฯ หมายเหตุ สุข  คือ อาการ จะเอา สิ่งนั้น  เพราะ "ทนง่าย"  ด้วย อวิชชา ทุกข์ คือ อาการ จะ ไม่เอา สิ่งนั้น เพราะ "ทนอยาก"  ด้วย อวิชชา จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 20:40:13

ความคิดเห็นที่ 15 แสดงว่าคุณเป็นคนโทสะจริต จากคุณ : transformation (TRANSFORMATION) เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 55 21:20:25