ความคิดเห็นที่ 1 รู้รักษาแค่ศีล ๑๐ อาจจะไม่รอดจากทั้งปาราชิกและสังฆาทิเสส พระ แปลว่าประเสริฐ คงไม่มีคำว่าพระดีหรือพระไม่ดีหรอก มีแต่ว่า เป็นพระหรือเปล่า จากคุณ : สู่ฝัน...อันยิ่งใหญ่ เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 09:49:30

ความคิดเห็นที่ 2 แนะนำหนังสือ นวโกวาท ครับ จะได้เข้าใจการบวชเป็นพระมากขึ้น จากคุณ : ทุกวินาที เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 09:58:41

ความคิดเห็นที่ 3 ทางโลก  ทางธรรม ถ้าอยู่ด้วยกัน  ก็เป็น โลกธรรมครับ จากคุณ : จริงๆนะ (กระบี่นางฟ้า) เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 10:02:02

ความคิดเห็นที่ 4 ศิล 227 ข้อ สำหรับพระแล้ว ศิลยิ่งมากก็ไกล้สวรรค์มาก พอๆกับนรก จากคุณ : tula52 เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 10:41:56

ความคิดเห็นที่ 5 หลายวัดใครอยากบวชก็รับบวชอะครับ แถมบวชแล้วอุปัชฌาย์ไม่เคยมาดูแล แนะนำไรเลยด้วยซ้ำไป แถมพระพี่เลี้ยงก็ไม่ได้บอกไร เพราะฉะนั้นเราต้องหาอ่านเองครับ จะได้ไม่ต้องไปทำพลาดอะไร ตอนผมบวชอยู่ที่วัดบวร คณะที่ผมจะบวช ต้องให้ผมเข้าไปหัดสวดบทเอสาหังให้ได้ อบรมเรื่องศีลต่างต่าง และรายละเอียดอื่นอื่นที่ต้องปฏิบัติตอนเป็นพระ หนังสือนวโกวาทก็ต้องเอากลับมาอ่านที่บ้าน เป็นพระแล้วก็ยังมีการเรียนการสอนตลอดระยะเวลาที่บวช พระพี่เลี้ยงก็คอยดูแลตลอด ทุกคืนก็มาพูดคุย ใครมีคำถามไร เรื่องไร ก็ถามตอบ เรื่องต่างต่างให้เข้าใจมากขึ้น ผมว่าทุกวันนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนอะครับ ที่อุปัชฌาย์จะมาคอยดูแล เพราะฉะนั้น บางครั้งเราเอง ก็ต้องมีความตั้งใจที่จะหาข้อมูล ศึกษารายละเอียดเองก่อนที่จะไปบวชอะครับ ยาวเลย ^__^ จากคุณ : MonoEye เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 10:49:17

ความคิดเห็นที่ 6 ถ้าบวชพระแล้วตั้งใจรักษาศีล10 ได้อย่างบริสุทธิ์บริบูรณ์ ไม่ด่างพร้อยเลยก็หายากยิ่งแล้วนะ ในสมัยปัจจุบัน ส่วนสามเณรในสมัยนั้ เอาเข้าจริง ๆก็ถือศีลแค่9ข้อ พอ ๆกับแม่่ชีนั่นแหละ ศีลข้อสุดท้ายอย่าได้หวัง... เพราะพระภิกษุยังทำให้เห็นเป็นแบบอย่างอยู่เต็มบ้านเต็มเมือง จากคุณ : Up_To_You เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 11:01:03

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่ยากหรอกครับ สิกขาบทจำนวนมาก ไม่มีโอกาสต้องระวัง ลองไปนั่งไล่อ่านดูได้ เช่นสิกขาบทที่เกี่ยวระหว่างพระและภิกษุณี หรือพระและสงคราม ส่วนใหญ่เป็นเรื่องการกิน การอยู่ อย่างผู้รักษาตนจากกิเลส หลักๆ ก็คือเราละเว้นจากการทำชั่ว ทั้งกาย วาจา ใจนั่นเอง จากคุณ : DBM999 เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 11:03:05

ความคิดเห็นที่ 8 ได้บวชที่วัด บวร  ถือว่ามีบุญมาก อนุโมทนาสาธุครับ จากคุณ : กระบี่นางฟ้า เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 11:29:13

ความคิดเห็นที่ 9 ยาก !!! เช่นนั้นชั้นจึงเคารพพระมากกว่าคนธรรมดา เพราะศีลเนี่ยเเหละ จากคุณ : บุษกรจันทร์ เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 11:44:28

ความคิดเห็นที่ 10 ได้บวชก็ดีโขแล้วครับท่าน ใครมีโอกาสแล้วอยู่นานอยู่ยาวไปเลย จากคุณ : HeavenMoon เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 11:47:01

ความคิดเห็นที่ 11 หลังจากที่อ่านมา มันมีเรื่องเนื้อนู้น เนื้อนี้ เรื่องการอยู่ใกล้ผู้หญิง ภิกษุณี บลาๆๆ คล้ายๆ กันการแตกข้อใหญ่ๆ มาเป็นข้อย่อยๆ ละเอียดๆ เพื่อปิดช่องว่าง ถ้าไม่ตั้งใจละเมิด ก็คงไม่มีโอกาสจะผิดแหละครับ อนุโมทนาทุกท่านที่เข้าอ่านตอบนะครับ ผมว่านั่งหายใจเฉยๆ ไม่ทำไร นี่แหละ ศีลสมบูรณ์ (ว่าไปนั่น) จากคุณ : จขกท (f_m_p57) เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 12:05:55

ความคิดเห็นที่ 12 เคยบวช และไปอยู่กับท่านอาจารย์พุทธทาสที่สวนโมกข์ เคยเรียนถามท่านอาจารย์เหมือนกันครับว่า ศีล 227 ถ้าจำไม่ได้หมดจะรักษาอย่างไรไม่ให้ขาด ท่านย้อนถามกลับมาว่าตอนที่เป็นฆราวาสรู้กฎหมายหมดทุกข้อไหม จำได้หมดไหม แล้วทำไมถึงไม่ถูกจับ ลึกซึ้งมากเลยครับ จากคุณ : Buana Vista เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 13:13:31

ความคิดเห็นที่ 13 ู^ ^ อนุโมทนาสาธุ จากคุณ : snoopy21 เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 13:23:41

ความคิดเห็นที่ 14 ^ แค่รู้ตัวว่าไม่ได้ทำอะไรผิดก็พอ จากคุณ : จขกท (f_m_p57) เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 13:42:32

ความคิดเห็นที่ 15 พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๔  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๖ อังคุตตรนิกาย ทสก-เอกาทสกนิบาต อานันทสูตร             [๘๒] ครั้งนั้นแล ท่านพระอานนท์เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ถวายบังคมแล้วนั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ครั้นแล้ว พระผู้มีพระภาคได้ตรัสกะ ท่านพระอานนท์ว่า ดูกรอานนท์ ภิกษุเป็นผู้ไม่มีศรัทธา จักถึงความเจริญงอกงาม ไพบูลย์ในธรรมวินัยนี้ ข้อนี้ไม่เป็นฐานะที่จะมีได้ ภิกษุเป็นผู้ทุศีล ... ภิกษุเป็น ผู้มีการสดับน้อย ... ภิกษุเป็นผู้ว่ายาก ... ภิกษุเป็นผู้มีมิตรชั่ว ... ภิกษุเป็นผู้ เกียจคร้าน ... ภิกษุเป็นผู้มีสติเลอะเลือน ... ภิกษุเป็นผู้ไม่สันโดษ ... ภิกษุเป็นผู้ มีความปรารถนาลามก ... ภิกษุเป็นผู้มีความเห็นผิด จักถึงความเจริญงอกงาม ไพบูลย์ในธรรมวินัยนี้ ข้อนี้ไม่เป็นฐานะที่จะมีได้ ดูกรอานนท์ ภิกษุประกอบ ด้วยธรรม ๑๐ ประการนี้แล จักถึงความเจริญงอกงามไพบูลย์ในธรรมวินัยนี้ ข้อนี้ ไม่เป็นฐานะที่จะมีได้ ฯ             ดูกรอานนท์ ภิกษุเป็นผู้มีศรัทธา จักถึงความเจริญงอกงามไพบูลย์ใน ธรรมวินัยนี้ ข้อนี้จึงเป็นฐานะที่มีได้ ภิกษุเป็นผู้มีศีล ... ภิกษุเป็นพหูสูตทรงไว้ ซึ่งสุตะ ... ภิกษุเป็นผู้มีมิตรดีงาม ... ภิกษุเป็นผู้ปรารภความเพียร ... ภิกษุเป็นผู้ มีสติตั้งมั่น ... ภิกษุเป็นผู้สันโดษ ... ภิกษุเป็นผู้มีความปรารถนาน้อย ... ภิกษุ เป็นผู้มีความเห็นชอบ จักถึงความเจริญงอกงามไพบูลย์ในธรรมวินัยนี้ ข้อนี้จึง เป็นฐานะที่มีได้ ดูกรอานนท์ ภิกษุประกอบด้วยธรรม ๑๐ ประการนี้แล จักถึง ความเจริญงอกงามไพบูลย์ในธรรมวินัยนี้ ข้อนี้เป็นฐานะที่มีได้ ฯ จบสูตรที่ ๒             เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๔  บรรทัดที่ ๓๕๗๐ - ๓๕๘๘.  หน้าที่  ๑๕๔ - ๑๕๕. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=24&A=3570&Z=3588&pagebreak=0             ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=24&i=82             สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๔ http://www.84000.org/tipitaka/read/?สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่_๒๔ http://www.84000.org/tipitaka/read/?index_24 จากคุณ : กระบี่นางฟ้า เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 17:34:18

ความคิดเห็นที่ 16 ถ้าเจริญสติอย่างต่อเนื่อง จนสติตั้งอยู่เองได้เป็นอัตโนมัติ การรักษาศีลจะเป็นเรื่องไม่ยากเลยครับ เมื่อจะทำอะไรที่เป็นการผิดศีล สติจะตามทันและจะละในทันที สติจะคุมศีลได้เอง จากคุณ : กันดั้มตัวนี้สีชมพู เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 19:21:19

ความคิดเห็นที่ 17 ไม่ยาก ถ้าตั้งใจจริง ไม่มีอะไรทีคนเราทำไม่ได้ อันที่จริงถ้าพื้นฐานเราดีอยู่แล้ว การรักษาศีลจะง่ายมากๆเลย แนะนำให้หาเรื่องศีลมาอ่านดูก่อน อ่านในหนังสือนักธรรมตรี วินัยมุข ดูก็ได้ จะมีเรื่องราวของ ต้นบัญญัติ หรือที่มาที่ไปว่าทำไมศีลขอนี้จึงเกิดขึ้น อ่านเล่นๆก็เพลินดีเหมือนกัน ลองดูนะครับ แก้ไขเมื่อ 05 พ.ย. 55 21:36:03 จากคุณ : เมฆน้อยคอยดาว เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 21:32:09

ความคิดเห็นที่ 18 ลองศึกษาว่า มีศีลข้อใหนที่ฆราวาสจะเข้าไปถือปฏิบัติได้บ้าง ซึ่งข้อนั้นๆ อาจจะเป็นข้อที่พระพุทธบัญญัติไว้ในศีล ๕ แล้ว ภิกษุไม่ควรฉันเนื้อ ๑๐ อย่าง อันได้แก่ ๑.เนื้อมนุษย์     ๒.เนื้อช้าง   ๓.เนื้อม้า         ๔.เนื้อสุนัข     ๕.เนื้องู                     ๖.เนื้อราชสีห์ ๗.เนื้อหมี     ๘.เนื้อเสือโคร่ง         ๙.เนื้อเสือดาว           ๑๐.เนื้อเสือเหลือง สามเณรต้องถือศีล ๑๐ ข้อ อันได้แก่ ๑.เว้นจากการฆ่าสัตว์ทั้งมนุษย์และเดรัจฉาน ๒.เว้นจากการลักทรัพย์ ๓.เว้นจากการเสพเมถุน         ๔.เว้นจากการพูดเท็จ ๕.เว้นจากการดื่มสุราและเมรัย       ๖.เว้นจากการบริโภคอาหารในเวลาวิกาล (หลังเที่ยงวันไปแล้ว)   ๗.เว้นจากการฟ้อนรำขับร้องและการบรรเลง ตลอดถึงการดูการฟังสิ่งเหล่านั้น ๘.เว้นจากการทัดทรงตกแต่งประดับร่างกาย การใช้ดอกไม้ของหอมเครื่องประเทืองผิวต่างๆ ๙.เว้นจากการนอนที่นอนสูงใหญ่และยัดนุ่นสำลีอันมีลายวิจิตร (เว้นจากการนั่งนอนเหนือเตียงตั่งที่มีเท้าสูงเกินประมาณ) ๑๐.เว้นจากการรับเงินทอง พระภิกษุต้องถือศีล ๒๒๗ ข้อ อันได้แก่ศีล ๒๒๗ ข้อที่เป็นวินัยของสงฆ์ ทำผิดถือว่าเป็นอาบัติ สามารถแบ่งออกได้เป็น ลำดับขั้น ตั้งแต่ขั้นรุนแรงจนกระทั่งเบาที่สุดได้ดังนี้ ได้แก่ ปาราชิก มี ๔ ข้อ สังฆาทิเสส มี ๑๓ ข้อ อนิยต มี ๒ ข้อ (อาบัติที่ไม่แน่ว่าจะปรับข้อไหน) นิสสัคคิยปาจิตตีย์ ๓๐ ข้อ (อาบัติที่ต้องสละสิ่งของว่าด้วยเรื่องจีวร ไหม บาตร อย่างละ ๑๐ข้อ) ปาจิตตีย์ มี ๙๒ ข้อ (ว่าด้วยอาบัติที่ไม่ต้องสละสิ่งของ) ปาฏิเทสนียะ มี ๔ ข้อ (ว่าด้วยอาบัติที่พึงแสดงคืน) เสขิยะ (ข้อที่ภิกษุพึงศึกษาเรื่องมารยาท) แบ่งเป็น สารูปมี ๒๖ ข้อ (ความเหมาะสมในการเป็นสมณะ) โภชนปฏิสังยุตต์ มี ๓๐ ข้อ (ว่าด้วยการฉันอาหาร) ธัมมเทสนาปฏิสังยุตต์ มี ๑๖ ข้อ (ว่าด้วยการแสดงธรรม) ปกิณสถะ มี ๓ ข้อ (เบ็ดเตล็ด) อธิกรณสมถะ มี ๗ ข้อ (ธรรมสำหรับระงับอธิกรณ์) รวมทั้งหมดแล้ว ๒๒๗ ข้อ ผิดข้อใดข้อหนึ่งถือว่าต้องอาบัติ การแสดงอาบัติสามารถกล่าวกับพระภิฏษุรูปอื่นเพื่อเป็น การแสดงตนต่อความผิดได้แต่ถ้าถึงขั้นปาราชิกก็ต้องสึกอย่างเดียว              ปาราชิก มี ๔ ข้อได้แก่ ๑. เสพเมถุน แม้กับสัตว์เดรัจฉานตัวเมีย (ร่วมสังวาสกับคนหรือสัตว์) ๒. ถือเอาทรัพย์ที่เจ้าของไม่ได้ให้มาเป็นของตน จากบ้านก็ดี จากป่าก็ดี (ขโมย) ๓. พรากกายมนุษย์จากชีวิต (ฆ่าคน)หรือแสวงหาศาสตราอันจะนำไปสู่ความตายแก่ร่างกายมนุษย์ ๔. กล่าวอวดอุตตริมนุสสธัมม์ อันเป็นความเห็นอย่างประเสริฐ อย่างสามารถ น้อมเข้าในตัวว่าข้าพเจ้ารู้อย่างนี้ ข้าพเจ้าเห็นอย่างนี้  (ไม่รู้จริง แต่โอ้อวดความสามารถของตัวเอง) สังฆาทิเสส มี ๑๓ ข้อ ถือเป็นความผิดหากทำสิ่งใดต่อไปนี้ ๑.ปล่อยน้ำอสุจิด้วยความจงใจ เว้นไว้แต่ฝัน ๒.เคล้าคลึง จับมือ จับช้องผม ลูบคลำ จับต้องอวัยวะอันใดก็ตามของสตรีเพศ ๓.พูดจาหยาบคาย เกาะแกะสตรีเพศ เกี้ยวพาราสี ๔.การกล่าวถึงคุณในการบำเรอตนด้วยกาม หรือถอยคำพาดพิงเมถุน ๕.ทำตัวเป็นสื่อรัก บอกความต้องการของอีกฝ่ายให้กับหญิงหรือชาย แม้สามีกับภรรยาหรือแม้แต่หญิงขายบริการ                     ๖.สร้างกุฏิด้วยการขอ                         ๗.สร้างวิหารใหญ่ โดยพระสงฆ์มิได้กำหนดที่ รุกรานคนอื่น                         ๘.แกล้งใส่ความว่าปาราชิกโดยไม่มีมูล           ๙.แกล้งสมมุติแล้วใส่ความว่าปาราชิกโดยไม่มีมูล                 ๑๐.ยุยงสงฆ์ให้แตกกัน           ๑๑.เป็นพวกของผู้ที่ทำสงฆ์ให้แตกกัน ๑๒.เป็นผู้ว่ายากสอนยาก และต้องโดนเตือนถึง 3 ครั้ง ๑๓. ทำตัวเป็นเหมือนคนรับใช้ ประจบคฤหัสถ์ อนิยตกัณฑ์ มี ๒ ข้อได้แก่ ๑. การนั่งในที่ลับตา มีอาสนะกำบังอยู่กับสตรีเพศ และมีผู้มาเห็นเป็นผู้ที่เชื่อถือได้พูดขึ้นด้วยธรรม ๓ ประการอันใด อันหนึ่งกล่าวแก่ภิกษุนั้นได้แก่ ปาราชิกก็ดี สังฆาทิเสสก็ดี หรือปาจิตตีย์ก็ดี ภิกษุนั้นถือว่ามีความผิดตามที่อุบาสกผู้นั้นกล่าว ๒. ในสถานที่ที่ไม่เป็นที่ลับตาเสียทีเดียว แต่เป็นที่ที่จะพูดจาค่อนแคะสตรีเพศได้สองต่อสองกับภิกษุผู้เดียว และมีผู้มาเห็นเป็นผู้ที่เชื่อถือได้พูดขึ้นด้วยธรรม 2 ประการอันใดอันหนึ่งกล่าวแก่ภิกษุนั้นได้แก่ สังฆาทิเสสก็ดี หรือปาจิตตีย์ก็ดี ภิกษุนั้นถือว่ามีความผิดตามที่อุบาสกผู้นั้นกล่าว นิสสัคคิยปาจิตตีย์ มี ๓๐ ข้อ ถือเป็นความผิดได้แก่ ๑.เก็บจีวรที่เกินความจำเป็นไว้เกิน ๑๐ วัน     ๒.อยู่โดยปราศจากจีวรแม้แต่คืนเดียว   ๓.เก็บผ้าที่จะทำจีวรไว้เกินกำหนด ๑ เดือน   ๔.ใช้ให้ภิกษุณีซักผ้า   ๕.รับจีวรจากมือของภิกษุณี ๖.ขอจีวรจากคฤหัสถ์ที่ไม่ใช่ญาติ เว้นแต่จีวรหายหรือถูกขโมย ๗.รับจีวรเกินกว่าที่ใช้นุ่ง เมื่อจีวรถูกชิงหรือหายไป             ๘.พูดทำนองขอจีวรดีๆ กว่าที่เขากำหนดจะถวายไว้แต่เดิม             ๙.พูดให้เขารวมกันซื้อจีวรดีๆ มาถวาย ๑๐.ทวงจีวรจากคนที่รับอาสาเพื่อซื้อจีวรถวายเกินกว่า ๓ ครั้ง       ๑๑.หล่อเครื่องปูนั่งที่เจือด้วยไหม           ๑๒.หล่อเครื่องปูนั่งด้วยขนเจียม (ขนแพะ แกะ) ดำล้วน ๑๓.ใช้ขนเจียมดำเกิน ๒ ส่วนใน ๔ ส่วน หล่อเครื่องปูนั่ง ๑๔.หล่อเครื่องปูนั่งใหม่ เมื่อของเดิมยังใช้ไม่ถึง ๖ ปี ๑๕.เมื่อหล่อเครื่องปูนั่งใหม่ ให้เอาของเก่าเจือปนลงไปด้วย     ๑๖.นำขนเจียมไปด้วยตนเองเกิน ๓ โยชน์ เว้นแต่มีผู้นำไปให้ ๑๗.ใช้ภิกษุณีที่ไม่ใช้ญาติทำความสะอาดขนเจียม           ๑๘.รับเงินทอง                       ๑๙.ซื้อขายด้วยเงินทอง               ๒๐.ซื้อขายโดยใช้ของแลก               ๒๑.เก็บบาตรที่มีใช้เกินความจำเป็นไว้เกิน ๑๐ วัน     ๒๒.ขอบาตร เมื่อบาตรเป็นแผลไม่เกิน ๕ แห่ง ๒๓.เก็บเภสัช ๕ (เนยใส เนยข้น น้ำมัน น้ำผึ้ง น้ำอ้อย)ไว้เกิน ๗ วัน   ๒๔.แสวงและทำผ้าอาบน้ำฝนไว้เกินกำหนด ๑ เดือนก่อนหน้าฝน ๒๕.ให้จีวรภิกษุอื่นแล้วชิงคืนในภายหลัง   ๒๖.ขอด้ายเอามาทอเป็นจีวร               ๒๗.กำหนดให้ช่างทอทำให้ดีขึ้น   ๒๘.เก็บผ้าจำนำพรรษา(ผ้าที่ถวายภิกษุเพื่ออยู่พรรษา)เกินกำหนด ๒๙.อยู่ป่าแล้วเก็บจีวรไว้ในบ้านเกิน ๖ คืน   ๓๐.น้อมลาภสงฆ์มาเพื่อให้เขาถวายตน ปาจิตตีย์ มี ๙๒ ข้อได้แก่ ๑.ห้ามพูดปด                     ๒.ห้ามด่า     ๓.ห้ามพูดส่อเสียด     ๔.ห้ามกล่าวธรรมพร้อมกับผู้ไม่ได้บวชในขณะสอน ๕.ห้ามนอนร่วมกับอนุปสัมบัน(ผู้ไม่ใช้ภิกษุ)เกิน ๓ คืน ๖.ห้ามนอนร่วมกับผู้หญิง ๗.ห้ามแสดงธรรมสองต่อสองกับผู้หญิง ๘.ห้ามบอกคุณวิเศษที่มีจริงแก่ผู้มิได้บวช ๙.ห้ามบอกอาบัติชั่วหยาบของภิกษุแก่ผู้มิได้บวช ๑๐.ห้ามขุดดินหรือใช้ให้ขุด ๑๑.ห้ามทำลายต้นไม้ ๑๒.ห้ามพูดเฉไฉเมื่อถูกสอบสวน ๑๓.ห้ามติเตียนภิกษุผู้ทำการสงฆ์โดยชอบ ๑๔.ห้ามทิ้งเตียงตั่งของสงฆ์ไว้กลางแจ้ง ๑๕.ห้ามปล่อยที่นอนไว้ ไม่เก็บงำ ๑๖.ห้ามนอนแทรกภิกษุผู้เข้าไปอยู่ก่อน ๑๗.ห้ามฉุดคร่าภิกษุออกจากวิหารของสงฆ์ ๑๘.ห้ามนั่งนอนทับเตียงหรือตั่งที่อยู่ชั้นบน ๑๙.ห้ามพอกหลังคาวิหารเกิน ๓ ชั้น ๒๐.ห้ามเอาน้ำมีสัตว์รดหญ้าหรือดิน ๒๑.ห้ามสอนนางภิกษุณีเมื่อมิได้รับมอบหมาย ๒๒.ห้ามสอนนางภิกษุณีตั้งแต่อาทิตย์ตกแล้ว ๒๓.ห้ามไปสอนนางภิกษุณีถึงที่อยู่ ๒๔.ห้ามติเตียนภิกษุอื่นว่าสอนนางภิกษุณีเพราะเห็นแก่ลาภ ๒๕.ห้ามให้จีวรแก่นางภิกษุณีผู้มิใช่ญาติ ๒๖.ห้ามเย็บจีวรให้นางภิกษุณีผู้มิใช่ญาติ ๒๗.ห้ามเดินทางไกลร่วมกับนางภิกษุณี ๒๘.ห้ามชวนนางภิกษุณีเดินทางเรือร่วมกัน ๒๙.ห้ามฉันอาหารที่นางภิกษุณีไปแนะให้เขาถวาย ๓๐.ห้ามนั่งในที่ลับสองต่อสองกับภิกษุณี ๓๑.ห้ามฉันอาหารในโรงพักเดินทางเกิน ๓ มื้อ ๓๒.ห้ามฉันอาหารรวมกลุ่ม ๓๓.ห้ามรับนิมนต์แล้วไปฉันอาหารที่อื่น ๓๔.ห้ามรับบิณฑบาตเกิน ๓ บาตร ๓๕.ห้ามฉันอีกเมื่อฉันในที่นิมนต์เสร็จแล้ว ๓๖.ห้ามพูดให้ภิกษุที่ฉันแล้วฉันอีกเพื่อจับผิด ๓๗.ห้ามฉันอาหารในเวลาวิกาล ๓๘.ห้ามฉันอาหารที่เก็บไว้ค้างคืน ๓๙.ห้ามขออาหารประณีตมาเพื่อฉันเอง ๔๐.ห้ามฉันอาหารที่มิได้รับประเคน ๔๑.ห้ามยื่นอาหารด้วยมือให้ชีเปลือยและนักบวชอื่นๆ ๔๒.ห้ามชวนภิกษุไปบิณฑบาตด้วยแล้วไล่กลับ ๔๓.ห้ามเข้าไปแทรกแซงในสกุลที่มีคน ๒ คน ๔๔.ห้ามนั่งในที่ลับมีที่กำบังกับมาตุคาม (ผู้หญิง) ๔๕.ห้ามนั่งในที่ลับ (หู) สองต่อสองกับมาตุคาม ๔๖.ห้ามรับนิมนต์แล้วไปที่อื่นไม่บอกลา ๔๗.ห้ามขอของเกินกำหนดเวลาที่เขาอนุญาตไว้ ๔๘.ห้ามไปดูกองทัพที่ยกไป ๔๙.ห้ามพักอยู่ในกองทัพเกิน ๓ คืน ๕๐.ห้ามดูเขารบกันเป็นต้น เมื่อไปในกองทัพ ๕๑.ห้ามดื่มสุราเมรัย ๕๒.ห้ามจี้ภิกษุ ๕๓.ห้ามว่ายน้ำเล่น ๕๔.ห้ามแสดงความไม่เอื้อเฟื้อในวินัย ๕๕.ห้ามหลอกภิกษุให้กลัว ๕๖.ห้ามติดไฟเพื่อผิง ๕๗.ห้ามอาบน้ำบ่อยๆเว้นแต่มีเหตุ ๕๘.ให้ทำเครื่องหมายเครื่องนุ่งห่ม ๕๙.วิกัปจีวรไว้แล้ว (ทำให้เป็นสองเจ้าของ-ให้ยืมใช้)จะใช้ต้องถอนก่อน ๖๐.ห้ามเล่นซ่อนบริขารของภิกษุอื่น ๖๑.ห้ามฆ่าสัตว์ ๖๒.ห้ามใช้น้ำมีตัวสัตว์ ๖๓.ห้ามรื้อฟื้นอธิกรณ์(คดีความ-ข้อโต้เถียง)ที่ชำระเป็นธรรมแล้ว ๖๔.ห้ามปกปิดอาบัติชั่วหยาบของภิกษุอื่น ๖๕.ห้ามบวชบุคคลอายุไม่ถึง ๒๐ ปี ๖๖.ห้ามชวนพ่อค้าผู้หนีภาษีเดินทางร่วมกัน ๖๗.ห้ามชวนผู้หญิงเดินทางร่วมกัน ๖๘.ห้ามกล่าวตู่พระธรรมวินัย (ภิกษุอื่นห้ามและสวดประกาศเกิน ๓ ครั้ง) ๖๙.ห้ามคบภิกษุผู้กล่าวตู่พระธรรมวินัย ๗๐.ห้ามคบสามเณรผู้กล่าวตู่พระธรรมวินัย ๗๑.ห้ามพูดไถลเมื่อทำผิดแล้ว ๗๒.ห้ามกล่าวติเตียนสิกขาบท ๗๓.ห้ามพูดแก้ตัวว่า เพิ่งรู้ว่ามีในปาฏิโมกข์ ๗๔.ห้ามทำร้ายร่างกายภิกษุ ๗๕.ห้ามเงื้อมือจะทำร้ายภิกษุ ๗๖.ห้ามโจทภิกษุด้วยอาบัติสังฆาทิเสสที่ไม่มีมูล ๗๗.ห้ามก่อความรำคาญแก่ภิกษุอื่น ๗๘.ห้ามแอบฟังความของภิกษุผู้ทะเลาะกัน ๗๙.ให้ฉันทะแล้วห้ามพูดติเตียน ๘๐.ขณะกำลังประชุมสงฆ์ ห้ามลุกไปโดยไม่ให้ฉันทะ ๘๑.ร่วมกับสงฆ์ให้จีวรแก่ภิกษุแล้ว ห้ามติเตียนภายหลัง ๘๒.ห้ามน้อมลาภสงฆ์มาเพื่อบุคคล ๘๓.ห้ามเข้าไปในตำหนักของพระราชา ๘๔.ห้ามเก็บของมีค่าที่ตกอยู่ ๘๕.เมื่อจะเข้าบ้านในเวลาวิกาล ต้องบอกลาภิกษุก่อน ๘๖.ห้ามทำกล่องเข็มด้วยกระดูก งา หรือเขาสัตว์ ๘๗.ห้ามทำเตียง ตั่งมีเท้าสูงกว่าประมาณ ๘๘.ห้ามทำเตียง ตั่งที่หุ้มด้วยนุ่น ๘๙.ห้ามทำผ้าปูนั่งมีขนาดเกินประมาณ ๙๐.ห้ามทำผ้าปิดฝีมีขนาดเกินประมาณ ๙๑.ห้ามทำผ้าอาบน้ำฝนมีขนาดเกินประมาณ ๙๒.ห้ามทำจีวรมีขนาดเกินประมาณ ---------------------------------------------------------------------- มีต่อ จากคุณ : chiwat เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 21:45:29

ความคิดเห็นที่ 19 ปาฏิเทสนียะ มี ๔ ข้อได้แก่ ๑. ห้ามรับของคบเคี้ยว ของฉันจากมือภิกษุณีมาฉัน ๒. ให้ไล่นางภิกษุณีที่มายุ่งให้เขาถวายอาหาร ๓. ห้ามรับอาหารในสกุลที่สงฆ์สมมุติว่าเป็นเสขะ (อริยบุคคล แต่ยังไม่ได้บรรลุเป็นอรหันต์) ๔. ห้ามรับอาหารที่เขาไม่ได้จัดเตรียมไว้ก่อนมาฉันเมื่ออยู่ป่า เสขิยะวัตรสารูป มี ๒๖ ข้อได้แก่ ๑.นุ่งให้เป็นปริมณฑล (ล่างปิดเข่า บนปิดสะดือไม่ห้อยหน้าห้อยหลัง) ๒.ห่มให้เป็นนปริมณฑล (ให้ชายผ้าเสมอกัน) ๓.ปกปิดกายด้วยดีไปในบ้าน ๔.ปกปิดกายด้วยดีนั่งในบ้าน ๕.สำรวมด้วยดีไปในบ้าน ๖.สำรวมด้วยดีนั่งในบ้าน ๗.มีสายตาทอดลงไปในบ้าน (ตาไม่มองโน่นมองนี่) ๘.มีสายตาทอดลงนั่งในบ้าน ๙.ไม่เวิกผ้าไปในบ้าน ๑๐.ไม่เวิกผ้านั่งในบ้าน ๑๑.ไม่หัวเราะดังไปในบ้าน ๑๒.ไม่หัวเราะดังนั่งในบ้าน ๑๓.ไม่พูดเสียงดังไปในบ้าน ๑๔.ไม่พูดเสียงดังนั่งในบ้าน ๑๕.ไม่โคลงกายไปในบ้าน ๑๖.ไม่โคลงกายนั่งในบ้าน ๑๗.ไม่ไกวแขนไปในบ้าน ๑๘.ไม่ไกวแขนนั่งในบ้าน ๑๙.ไม่สั่นศีรษะไปในบ้าน ๒๐.ไม่สั่นศีรษะนั่งในบ้าน ๒๑.ไม่เอามือค้ำกายไปในบ้าน ๒๒.ไม่เอามือค้ำกายนั่งในบ้าน ๒๓.ไม่เอาผ้าคลุมศีรษะไปในบ้าน ๒๔.ไม่เอาผ้าคลุมศีรษะนั่งในบ้าน ๒๕.ไม่เดินกระโหย่งเท้า ไปในบ้าน ๒๖.ไม่นั่งรัดเข่าในบ้าน         โภชนปฏิสังยุตต์ มี ๓๐ ข้อคือหลักในการฉันอาหารได้แก่ ๑.รับบิณฑบาตด้วยความเคารพ ๒.ในขณะบิณฑบาต จะแลดูแต่ในบาตร ๓.รับบิณฑบาตพอสมส่วนกับแกง (ไม่รับแกงมากเกินไป) ๔.รับบิณฑบาตแค่พอเสมอขอบปากบาตร ๕.ฉันบิณฑบาตโดยความเคารพ ๖.ในขณะฉันบิณฑบาต และดูแต่ในบาตร ๗.ฉันบิณฑบาตไปตามลำดับ (ไม่ขุดให้แหว่ง) ๘.ฉันบิณฑบาตพอสมส่วนกับแกง ไม่ฉันแกงมากเกินไป ๙.ฉันบิณฑบาตไม่ขยุ้มแต่ยอดลงไป ๑๐.ไม่เอาข้าวสุกปิดแกงและกับด้วยหวังจะได้มาก ๑๑.ไม่ขอเอาแกงหรือข้าวสุกเพื่อประโยชน์แก่ตนมาฉัน หากไม่เจ็บไข้ ๑๒.ไม่มองดูบาตรของผู้อื่นด้วยคิดจะยกโทษ ๑๓.ไม่ทำคำข้าวให้ใหญ่เกินไป ๑๔.ทำคำข้าวให้กลมกล่อม ๑๕.ไม่อ้าปากเมื่อคำข้าวยังมาไม่ถึง ๑๖.ไม่เอามือทั้งมือใส่ปากในขณะฉัน ๑๗.ไม่พูดในขณะที่มีคำข้าวอยู่ในปาก ๑๘.ไม่ฉันโดยการโยนคำข้าวเข้าปาก ๑๙.ไม่ฉันกัดคำข้าว ๒๐.ไม่ฉันทำกระพุ้งแก้มให้ตุ่ย ๒๑.ไม่ฉันพลางสะบัดมือพลาง ๒๒.ไม่ฉันโปรยเมล็ดข้าว ๒๓.ไม่ฉันแลบลิ้น ๒๔.ไม่ฉันดังจับๆ ๒๕.ไม่ฉันดังซูดๆ ๒๖.ไม่ฉันเลียมือ ๒๗.ไม่ฉันเลียบาตร ๒๘.ไม่ฉันเลียริมฝีปาก ๒๙.ไม่เอามือเปื้อนจับภาชนะน้ำ ๓๐.ไม่เอาน้ำล้างบาตรมีเมล็ดข้าวเทลงในบ้าน                                                                                           ธัมมเทสนาปฏิสังยุตต์ มี ๑๖ ข้อคือ ๑.ไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่มีร่มในมือ ๒.ไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่มีไม้พลองในมือ ๓.ไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่มีของมีคมในมือ ๔.ไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่มีอาวุธในมือ ๕.ไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่สวมเขียงเท่า (รองเท้าไม้) ๖.ไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่สวมรองเท้า ๗.ไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่ไปในยาน ๘.ไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่อยู่บนที่นอน ๙.ไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่นั่งรัดเข่า ๑๐.ไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่โพกศีรษะ ๑๑.ไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่คลุมศีรษะ ๑๒.ไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่อยู่บนอาสนะ(หรือเครื่องปูนั่ง)โดยภิกษุอยู่บนแผ่นดิน ๑๓.ไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่นั่งบนอาสนะสูงกว่าภิกษุ         ๑๔.ไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่นั่งอยู่ แต่ภิกษุยืน ๑๕.ภิกษุเดินไปข้างหลังไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่เดินไปข้างหน้า ๑๖.ภิกษุเดินไปนอกทางไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ที่ไปในทาง ปกิณสถะ มี ๓ ข้อ ๑. ภิกษุไม่เป็นไข้ไม่ยืนถ่ายอุจจาระ ปัสสาวะ ๒. ภิกษุไม่เป็นไข้ไม่ถ่ายอุจจาระ ปัสสาวะ หรือบ้วนน้ำลายลงในของเขียว (พันธุ์ไม้ใบหญ้าต่างๆ) ๓. ภิกษุไม่เป็นไข้ไม่ถ่ายอุจจาระ ปัสสาวะ หรือบ้วนน้ำลายลงในน้ำ อธิกรณสมถะ มี ๗ ข้อได้แก่ ๑. ระงับอธิกรณ์ (คดีความ หรือความที่ตกลงกันไม่ได้) ในที่พร้อมหน้า (บุคคล วัตถุ ธรรม) ๒. ระงับอธิกรณ์ (คดีความ หรือความที่ตกลงกันไม่ได้) ด้วยการยกให้ว่าพระอรหันต์เป็นผู้มีสติ ๓. ระงับอธิกรณ์ (คดีความ หรือความที่ตกลงกันไม่ได้) ด้วยยกประโยชน์ให้ในขณะเป็นบ้า ๔. ระงับอธิกรณ์ (คดีความ หรือความที่ตกลงกันไม่ได้) ด้วยถือตามคำรับของจำเลย ๕. ระงับอธิกรณ์ (คดีความ หรือความที่ตกลงกันไม่ได้) ด้วยถือเสียงข้างมากเป็นประมาณ ๖. ระงับอธิกรณ์ (คดีความ หรือความที่ตกลงกันไม่ได้) ด้วยการลงโทษแก่ผู้ผิด ๗. ระงับอธิกรณ์ (คดีความ หรือความที่ตกลงกันไม่ได้) ด้วยให้ประนีประนอมหรือเลิกแล้วกันไป ข้อปฏิบัติของภิกษุณี ๘ ประการ (ครุธัมมปฏิคคหณูปสัมปทา) ครุธัมมปฏิคคหณูปสัมปทา คือเงื่อนไขอย่างเข้มงวด ๘ ประการที่ภิษุณีจะต้องปฏิบัติตลอดชีวิตอันได้แก่ ๑.ต้องเคารพภิกษุแม้จะอ่อนพรรษากว่า ๒.ต้องไม่จำพรรษาในวัดที่ไม่มีภิกษุ ๓.ต้องทำอุโบสถและรับโอวาทจากภิกษุทุกกึ่งเดือน ๔.เมื่อออกพรรษาต้องปวารณาตนต่อภิกษุและภิกษุณีอื่นให้ตักเตือนตน ๕.เมื่อต้องอาบัติหนัก ต้องรับมานัต (รับโทษ) จากสงฆ์สองฝ่ายคือทั้งฝ่ายภิกษุและภิกษุณี ๑๕ วัน ๖.ต้องบวชจากสงฆ์ทั้งสองฝ่าย หลังจากเป็น*สิกขามานาเต็มแล้วสองปี ๗.จะด่าว่าค่อนแคะภิกษุไม่ได้ ๘.ห้ามสอนภิกษุเด็ดขาด *สิกขามานาแปลว่า ผู้ศึกษา สตรีที่จะบวชเป็นภิกษุณีต้องเป็นนางสิกขามานาก่อน ๒ ปี ข้อห้ามสำหรับการบวชพระในแบบธรรมยุต ห้ามจับปัจจัยที่เป็นเงินเด็ดขาด                               บทกิจวัตรเมื่อเป็นพระ ๑.ลงอุโบสถ (ทำวัตรเช้า ทำวัตรเย็น) ๒.บิณฑบาตรเลี้ยงชีพ ๓.สวดมนต์ไหว้พระ ๔.กวาดอาวาสวิหารลานพระเจดีย์ ๕.รักษาผ้าครอง ๖.อยู่ปริวาสกรรม ๗.โกนผม ปลงหนวด ตัดเล็บ ๘.ศึกษาสิกขาบทและปฏิบัติพระอาจารย์ ๙.เทศนาบัติ ๑๐.พิจารณาปัจจเวกขณะทั้ง ๔ เป็นต้น (ให้รู้จักข่มใจ เว้นแต่ความจำเป็น ๔ อย่างคือ จีวร บิณฑบาตร เสนาสนะ และเภสัช) .-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-..-.-.-. ถูกจริตข้อใหนก็ปฏิบัติกัน  ผมว่าบางคนปฏิบัติศีลได้หลายข้ออยู่  ขออนุโทนาด้วย ถ้าจะให้ดี ฟังปฏิปทาพระธุดงค์กรรมฐานด้วย จะรู้มากว่านี้ จะมีรายละเอียด ปลีกย่อยอีก ในบางข้อ ที่โหลดไว้ฟัง หรือฟัง http://www.fungdham.com/book/pratudong-bua.html ผิดพลาดประการขอโทษครับ พิจารณากันนะครับ แก้ไขเมื่อ 08 พ.ย. 55 17:16:39 จากคุณ : chiwat เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 21:54:13

ความคิดเห็นที่ 20 1. เจริญสติใว้ก่อน เน้นเลยครับ ตอนบวชก็ฝึกรู้สึกตัวให้มากเข้าใว้ เมื่อถึงระดับที่ มองเห็นความคิดกิดขึ้น ตั้งอยู่ดับไปต่อหน้าต่อตา ต้อให้ศีลเป็นพันข้อ ถ้าจำได้หมดก็รักษาได้หมดหละครับ เป็นเรื่องง่ายไปเลย 2. ศึกษาก่อนบวช (ตอนผมบวชก็ตั้งใจส่วนหนึ่ง และประเพณีส่วนหนึ่ง) ไม่ได้ศึกษาเรื่องศีลมากนัก พอลาสิกขา มารู้ทีหลังว่าศีลขาดกระจุยไปหลายข้อ... 3. เรื่องครูบาอาจารย์ก็เห็นด้วยครับ ส่วนใหญ่ท่านไม่ค่อยกวดขัน พระลูกวัดก็ทำตามๆกันเสียมาก แต่วัดที่ท่านกวดขันก็มีนะครับ ..ถ้าไม่ผิดวินัยก็ทำตามกลุ่มไป... แต่ถ้าผิดวินัยแล้วเราจะฝืนทำแปลกแยกไปก็ไม่ดี...อาจต้องย้ายวัดหละ ถ้าผมได้บวชอีกทีก็คงยึดพระไตรปิฏกเป็นหลัก ... จากคุณ : BlueDelphi เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 22:39:01

ความคิดเห็นที่ 21 มาอ่านตรงนี้แล้วบางอันก็ดูยากไปเลยนะ เหมือนต้องบังคับมารยาทเยอะมากๆ จากคุณ : LLL57 (f_m_p57) เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 08:31:21

ความคิดเห็นที่ 22 ถ้าจะรักษาอย่างนั้นยากโคตรๆๆๆๆๆๆๆครับ ดูเหมือนว่าเจริญมรรคง่ายกว่ากันเยอะเลย จากคุณ : โอ่อี๊โอ (oiooo) เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 11:14:31