ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ยังไม่มืดก็ไม่เท่าใหร่ พอเริ่มมืดนี่ดิ มันมืดสนิทจริงๆ ขนาดยกมือตัวเองขึ้นมามองๆไม่เห็นก็แล้วกัน ก็อยู่ไป เพดานถ้ำก็สูงกว่าหัวตอนนั่งไม่เท่าใหร่ แต่มันมีงูนี่ซิ แต่หลวงพ่อก็บอกแต่แรกแล้วว่า ให้ต่างคนต่างอยู่ คืนนั้นก็อยู่กับความกลัว อยู่กับความฟุ้งซ่าน มีเสียงสารพัด ที่ทำให้ จิตปรุงแต่งมากมาย กลัวมากจนถึงมากที่สุด ทั้งที่ตอนอยู่ข้างนอกไม่เคยกลัวผี แต่ก็พยายามทำความรู้สึกให้มาอยู่กับกายให้มากที่สุด  คืนนี้แหละที่เริ่มเห็นว่าจิตที่ไม่ปรุงแต่ง มีแต่ความเฉยๆ ไม่เป็นอะไร เห็นความรู้สึกที่เกาะอยู่กับกายนั้น ทำให้เราองอาจ แต่ความกลัวก็ผุดขึ้นมาสลับเรื่อยๆ เหมือนชกกัน เราชกบ้างเขาบ้าง นาทีนี้มีแต่ความอดทนเท่านั้น จากคุณ : สามซอง เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 18:32:15

ความคิดเห็นที่ 2 เช้ามืดต้องตื่นไปทำวัตร บนถ้ำใหญ่ เสียวระฆังปลุกดังมาแว่วๆ ลุกปุ๊ป ความกลัวก็วิ่งมาจับปั๊ป คราวนี้กลัวยิ่งกว่าตอนหัวค่ำอีกมาก เพราะมันต้องเดินออกไป ทางก็จำไม่ค่อยใด้ มืดก็มืด กลัวงูก็กลัว ขณะที่ลงมา ถึงพื้นแล้วเริ่มเดินนี่ซิ ก้าวขาแทบไม่ออก ทั้งหนาว ทั้งกลัว กลัวจนจับตรงใหนไม่ใด้เลย สติสตังไม่รู้ไปใหนหมด แต่ก็แข็งใจค่อยๆเดินลงเขามา เดินมาครึ่งทาง เจอถ้ำผา มันจะเอน ออกมาเหมือนหลังคา เราต้องเดินระวังหัวหน่อย เป็นที่ๆหลวงปู่มั่น หลวงปู่ลูกศิษย์ท่าน พักภาวนามาก่อน ตอนเข้ามาไม่สังเกต แต่ตอนนี้ ทำไมมันเย็นยะเยือกขึ้นมาอีกก็ไม่รู้ กลัวๆๆๆๆจนไม่มีสติเลยหละ  ทันใดนั้น.....จิตก็บอกว่า "กลัวตายเหรอ" จากคุณ : สามซอง เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 18:54:03

ความคิดเห็นที่ 3 ความกลัวเป็นเหมือนก้อนอะไรซักอย่าง เคลื่อนจากก้อนใหญ่ๆ แล้วเล็กลงไปเป็นจุด แล้วหายเข้าตรงกลางอก  มันไม่รู้ว่าเป็นอะไร แต่ความกลัว ก็ไม่มี จิตที่คิดปรุงแต่งก็ไม่มี ร่างกายก็ไม่ยอมขยับ จิตก็ไม่ขยับ มันเกิดความสว่างขึ้นมาตรงกลางใจ มันเงียบงันไปหมด จากคุณ : สามซอง เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 19:04:34

ความคิดเห็นที่ 4 อยากอ่านต่อครับ. มาเล่าต่ออีกนะครับ จากคุณ : สีหมึก เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 19:35:06

ความคิดเห็นที่ 5 อยากไปที่แบบนั้นบ้าง รออ่านต่อครับ จากคุณ : เส้นขอบฟ้าเวลาพระอาทิตย์ตกดิน เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 55 21:37:28

ความคิดเห็นที่ 6 สาธุ รออ่านด้วย จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 12:48:15

ความคิดเห็นที่ 7 เรื่องอย่างนี้มีคนชอบอ่านมาก  ผมเข้ามาครั้งที่ 3แล้วนี่ จากคุณ : P2wichai เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 16:28:02

ความคิดเห็นที่ 8 วันนี้ทั้งวัน ไม่มีโอกาสเปิดคอมพ์เลยครับ ไปทำ โรงย้อมจีวร ห้องครัว แล้วศาลา ให้หลวงพ่อ ของผม ท่านอยู่ในป่าองค์เดียว ผมเฝ้าอุปัฏฐากท่านมา หลายปี ท่านไม่ยุ่งกับคนหมู่มาก ที่สำคัญ ท่านไม่ธรรมดาแน่ ท่านมีหลักฐานที่ทำลาย ความกังขาของลูกศิษย์จนราบคาบ อ้าว....พาไปผิดทางแล้ว เดี๋ยวเล่าต่อครับ แก้ไขเมื่อ 06 พ.ย. 55 17:39:37 จากคุณ : สามซอง เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 16:57:37

ความคิดเห็นที่ 9 แล้วในความว่างที่เงียบสงบนั้น มีบางอย่างผุดขึ้นเหมือนปลาที่ผุดจากน้ำ เห็นจุดที่ผุดขึ้นชัดเจนมาก ขอหยุดเล่าเรื่องสภาวะแค่นี้ เพราะตั้งใจจะเล่าเรื่องไปภาวนา (แต่แน่ใจว่าความปรุงแต่งทั้งหลายผุดมาจากจุดนั้น) พอทุกอย่างเป็นความเคยชินของกายของใจแล้ว ก็ค่อยฉายไฟที่แสนจะริบหรี่ ไปทำวัตรเช้าที่ถ้ำใหญ่ กินข้าวเสร็จ ก็ปัดกวาดบันใดขึ้นถ้ำ จนไปถึงข้างล่าง เจอพระธรรมดาๆองค์หนึ่ง ไปช่วยท่าน  ทำงานเหล็ก ทำโต๊ะ ขณะทำงานท่านไม่พูดกับเราซักคำ เราก็ไม่พูดกับท่านด้วยความเคารพ เราอยู่สามวันไม่เคยเห็นท่านภาวนาอะไรเลย  ทำแต่งาน ผู้ช่วยเจ้าอาวาสก็เหมือนจะรู้ว่าเราคิดอะไร(หรือเปล่า) ท่านเิดินมาหาเราแล้วพูดเปรยๆว่า "ไปดูทางจงกรมท่านสิ" เราก็ไปดู โอ้โห ทางมันแพลบ ร่ิองลึกตรงกลาง มีเทียนเล่มใหญ่ๆ ย้ำว่า เล่มใหญ่ๆ แต่มันพร่องไปเกือบหมดเล่มแล้ว ท่าน ผชจอว บอกเราอีกทีว่า ท่านไม่รู้จักกลางวันกลางคืนหรอก ขอทุกท่านรองพิจารณาดูว่าเพราะอะไร ท่านถึงกล่าวเช่นนี้ จากคุณ : สามซอง เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 17:35:15

ความคิดเห็นที่ 10 อีกวันต่อมา ก็ขอไปนอนที่ถ้ำใหญ่ มีทางพื้นที่กว้างเป็นทางจงกลมหน้าพระประธาน หน้าถ้ำก็็กว้าง เหมาะเดินจงกรม หรือนั่งสมาธิ ที่นอนก็นอนหลังพระประธาน สังเกตุเห็นเตียงเล็กๆ และโกฏิที่ใส่กระดูกเล็กๆวางอยู่ พลิกดูไต้ฐานเขียนว่า พระ....ฉายา..... ท่านสิ้นที่นี่ เพราะอะไรไม่ทราบ จิตผุดคำๆหนึ่งขึ้นมาในที่ว่างๆ แล้วก็หายไปกับที่ว่างๆ ว่า "จิตที่จะหลุดพ้น ไม่ใช่จิตพระหรือคฤหัส แต่เป็นจิตที่เห็นอวิชาจนแจ่มแจ้งเท่านั้น" ขอจบเรื่อง เล่า เพียงเท่านี้ ขอทุกท่านพ้นทุกข์พ้นร้อน กันในชาตินี้เทอญ จากคุณ : สามซอง เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 17:58:19

ความคิดเห็นที่ 11 จบแบบนี้ เรียกว่า จบแบบหักมุมได้ป่าวครับ แบบขับรถมาเรื่อยๆ เจอซอยด้านซ้ายมือ ตบไฟเลี้ยว หักพวงมาลัย เบรกเอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด... ซอยตัน แซวเล่นๆนะครับ คุณสามซองจบแบบนี้ ผมทำใจไม่ได้นะนี่ อุตส่าห์รีบเข้ามาอ่าน จากคุณ : รวดเดียว เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 55 21:32:06

ความคิดเห็นที่ 12 ขอต่อภาคสอง อีกสักหน่อยนะครับ ขอตั้งชื่อภาคนี้ว่า วันฟ้าเปิด วันที่สาม ซึ่งเป็นวันสุดท้ายแล้ว พรุ่งนี้จะกลับ ความอาลัยอาวรณ์ ความสงบสงัด และสภาวะที่เราเห็น มันชั่งน่าติดอกติดใจ ไม่อยากกลับเลยๆ ในใจมันคร่ำครวญแต่คำนี้ และก็ท่านผู้ช่วยเจ้าอาวาส องค์เดิมนั่นแหละ ท่านคงสังเกตุว่าเรา ภาวนาเอาจริงเอาจัง และเหมือนท่านจะรู้ว่าเราคร่ำครวญอะไรในใจ(หรือเปล่า) ขณะที่กำลังกวาดหน้าถ้ำ ท่านก็เดินมาหา แล้วบอกว่า"ถึงเวลาแล้วตามมา" เราก็งงๆ ท่านพูดถึงอะไรหนอ แต่ก็เดินตามท่านไปเงียบๆ จากคุณ : สามซอง เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 09:06:05

ความคิดเห็นที่ 13 ท่านพาเราเดินลงจากถ้ำใหญ่ พอถึงข้างล่างท่านก็พาเดิน ลัดเลาะสวนป่า เข้าไปลึกพอสมควร มีกุฏิเป็นเหมือนบ้านไม้อยู่หลังหนึ่ง ขอรับรองว่าถ้าไม่มีใครพาไป จะเจอกุฏินี้ไม่ใด้เลย เพราะมีทางเข้าโดยเฉพาะ ถึงสังเกตก็จะไม่รู้ว่ามีกุฏและพระอยู่ที่นี่อีกองค์ พอเราเข้าไปกราบท่านเสร็จ ผชจอว.ท่านก็ทิ้งเราเฉยเลย หน้าตาท่านดุมาก ท่านมองหน้าเราอยู่นาน เหมือนท่านจะสแกนอะไรซักอย่าง คำแรกที่ท่านเอ่ยกับเรา  "ที่ทำอยู่นั้นก็ดี แต่อ้อมเกินไป ถ้าที่ทำอยู่ต้องอ้อมอีก 100,1000,10000 ชาติ ยังจะทำอยู่ใหม?" เรา...เงียบ... แล้วท่านก็เทศน์สอนเรา จิตเราตอนนั้นเหมือนตามติดธรรมของท่านไปติดๆ อุปมาเหมือน เราเดินตามท่าน ท่านวางก้อนหินทีละก้อน เราก็ตามเก็บหินทุกๆก้อน วางปุ๊ปเก็บปั๊ปๆๆๆ จิตจดจ่อรับรู้ซึมซาบธรรมท่านไม่ตกหล่นแม้แต่คำเดียว จากคุณ : สามซอง เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 09:34:10

ความคิดเห็นที่ 14 แล้วท่านก็สรุปสุดท้ายให้กับเราว่า เฉพาะเรา ให้รู้สึกอยู่กับกาย อย่าเกินกาย มันจะน่าเบื่อเหมือนดูฝากระดานเปล่าๆ (ดูฝากระดานไม่มันส์เหมือนดูทีวี,หนังสือ,ปรุงแต่ง) มันจะโง่ ไม่รู้อะไรเลย มันจะเป็นไงก็ช่างมัน อย่าเกินกายนี้ออกไป ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ขณะนี้ ขอบอกทุกท่านอย่างเกรงใจว่า กายเป็นเครื่องมือชั้นยอดตั้งแต่ต้นทางถึงปลายทาง สาธุๆๆ แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 55 10:04:29 แก้ไขเมื่อ 14 พ.ย. 55 09:55:29 จากคุณ : สามซอง เขียนเมื่อ : 14 พ.ย. 55 09:53:21

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณคุณสามซองสำหรับเรื่องเล่าค่ะ มันมีค่ากับเรามากจริงๆ จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 15:38:21

ความคิดเห็นที่ 16 จนถึงทุกวันนี้ ไปกราบท่าน ท่านดังกับพ่อบังเกิดเกล้าทางธรรม ท่านแหวกเมฆหมอกแห่งอวิชา แล้วชี้ให้เราเห็นว่า เมื่อเราทำจริง กล้าจริง ทุ่มจริง เอาจริง วันทั้งวันไม่สนอะไรทั้งสิ้น นอกจากฝากระดาน จนกาลหนึ่งผ่านไป ฝากระดานไม่ใด้มีด้านเดียว มีด้านที่ไม่น่าจะมีอีกนับไม่ถ้วน และก็ฝากระดานนี่แหละ พอเห็นมันพิจารณามันทุกเหลี่ยมทุกมุมแล้ว มันก็ทิ้งของมันเองใด้ และเมื่อมันทิ้งแล้ว ............. ขอกัลยาณมิตรทุกท่าน จงบังเกิดความเพียรยิ่ง ขันติยิ่ง จนถึงธรรมทุกท่านเทอญ สาธุๆๆ แก้ไขเมื่อ 16 พ.ย. 55 13:05:25 แก้ไขเมื่อ 15 พ.ย. 55 21:18:28 จากคุณ : สามซอง เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 55 21:14:00

ความคิดเห็นที่ 17 ปล แก้ไขข้อความหน่อย ฟังห้วนๆไป ขอความกรุณาหลังไมค์ชื่อวัดนี้หรือวัดไหนที่จขกทอยากแนะนำหน่อยครับ เอาแบบปฎิบัติแบบเข้มข้น เสี่ยงตายก็ดี ผมไม่มีปัญหาอะไร มีแค่หาวันลายาก ต้องเตรียมลางานล่วงหน้านานครับ แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 55 18:01:34 จากคุณ : Realistic thinker เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 15:11:00

ความคิดเห็นที่ 18 สาธุ เข้ามารับพร คห.ที่ 16 ครับ จากคุณ : รวดเดียว เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 20:48:06