ความคิดเห็นที่ 1 ขอตอบอย่างผุ้รู้น้อยนะครับ จิตที่จะทำหน้าที่ในการเกี่ยวข้องกับภพชาติมีทั้งหมด 3 แบบคือ จุติจิตคือจิตสุดท้ายตอนตาย ปฏิสนธิจิต คือจิตที่ไปเกิดชาติภพใหม่ ภวังคจิต คือจิตที่ทำหน้าที่สืบต่อภพชาติ จิตทั้งสามนี้จะเกิดขึ้นได้ด้วยมีเหตุปัจจัย และดับลงได้ด้วยหมดเหตุปัจจัย เหตุปัจจัยของจุติจิต คือกรรมวิบาก คือผลของกรรม พูดง่ายๆว่าจะตายตอนไหน อย่างไร เป็นผลของกรรม หากกรรมนั้นเป็นกุศลก็เกิดในสุขคติภูมิ อกุศลก็เกิดในอบายภูมิ ปฏิสนธิจิต เกิดขึ้นด้วยกรรมวิบาก คือผลของกรรมและจะมีอารมณ์เดียวกับจุติจิต คือสืบต่อผลของกรรมวิบาก เช่นเกิดเป็นมนูษย์หรือเทวดาหรือสัตว์ มีแขนขาครบหรือไม่ ส่วนเมื่อปฏิสนธิจิตหมดหน้าที่ คือสร้างการเกิดแล้ว ก็ดับไป ภวังคจิตก็เข้ามา take over สืบต่อภพชาติต่อ จนเมื่อมีการกระทบของอารมณ์ ภวังคจิตดับ เกิดเป็นกิริยาจิต และวิถึจิตต่อไป ทั้งสามจิตนี้เป็นคนละดวงกัน สืบต่อเฉพาะเรื่องของกรรมและอนุสัย ไม่ได้สืบต่อสัญญาความจำได้หมายรู้มาด้วยครับ เช่น พระโสดาบัน เมื่อตายลง มาเกิดใหม่ วิบากกรรมก็จะบันดาลให้เกิดในสุคติภูมิ อนุสัยที่เป็นโลกุตระย่อมไม่เสื่อม ก็จะทำให้รักษา ศีล5 ออโตเมติก จิตที่เกิดดับภายในรูปนั้นก็จะเป็นจิตที่เป็นโลกุตระ คือเป็นจิตของพระอริยะแต่ต้น แต่จำไม่ได้ว่าชาติก่อนเคยเป็นโสดาบัน เพราะสัญญาไม่ได้ตามมาด้วย จึงไม่รู้ว่าเป็นโสดาบัน แต่มีอนุสัยคือสันดานเป็นโสดาบันตั้งแต่ต้น จนเมื่อวิบากแห่งโสดาบันกรรมสุุกงอม ก็จะได้กลับคืนสู่สภาวะของความเป็นโสดาบันเต็มภูมิ เช่นมีโอกาสได้ศึกษาพุทธศาสนา เป็นต้น ผมมั่วๆเอานะครับ แต่คิดว่าน่าจะไม่ผิดพลาดมากนัก ดังนั้นจะตายอย่างไร ตายตอนไหน ก็เกิดจากกรรมวิบาก เพราะทุกอย่างต้องมีเหตุปัจจัย เกิดต้องต้องมีเหตุปัจจัย ตายก็ต้องมีเหตุปัจจัย จุติจิตก็จะเกิดตอนตาย ตามผลของวิบาก ปฏิสนธิก็จะเกิดตอนไปเกิดใหม่ ตามผลของวิบากเช่นกัน แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 17:05:42 จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 17:03:38

ความคิดเห็นที่ 2 Q1: มรณาสันนวิถี หมายถึง การตายแล้วต้องเกิดทันที ใช่ไหมครับ ? A1: มรณาสันนวิถี คือ วิถีจิตสุดท้ายที่เกิดขึ้นก่อนจะมรณะ คือวิถีที่เกิดขึ้นก่อนจุติจิตนั่นเอง (ส่วนการตายแล้วเกิดขึ้นทันที หมายถึง เมื่อจุติจิตดับลง ปฏิสนธิจิตย่อมเกิดขึ้นต่อโดยไม่มีระหว่างคั่น) ดังนั้น มรณาสันวิถี เกิดขึ้น แล้ว จุติจิต(ตาย) จึงเกิดขึ้น ต่อมา ปฏิสนธิจิต (เกิดในภพใหม่) จึงเกิดขึ้นมาเป็นลำดับ ----------------------------------------------------------------------------------------- Q2: ในกรณีนี้หมายถึง นับจากวินาทีที่ร่างตาย ใช่ไหมครับ ? A2: ตามที่ตอบไว้ในข้อ 1 แล้ว คือ มรณสันนวิถี เป็นวิถีจิต ก่อนที่จะตาย ไม่ใช่ หลังจากตาย และการตายที่เป็นการสิ้นสุดจากภพจริงๆ ขึ้นอยู่กับการดับลงของ "จุติจิต" และ "ชีวิตินทรีย์" (การตัดสินเพียงแต่จากกายภาพยังไม่อาจบอกได้ว่า ขณะนั้นจุติมรณะจริงๆแล้วหรือยัง) --------------------------------------------------------------------------------------- Q3: แต่ในกรณีของที่ จิตไม่ได้อยู่ในร่าง และร่างเกิดตายขึ้นมาตอนนั้น จิตจะเป็นอย่างไรครับ จิตจะไปเกิดทันที ทั้งๆที่มีสติครบถ้วนสมบูรณ์ดีในขณะนั้นหรือครับ ? A3: ตามจริงแล้ว จิตเป็น อนัตตา และเป็นนามธรรมเสมอ ดังนั้น จิตจึงไม่ได้เป็นรูปธรรมจับต้องสัมผัสหรือเห็นได้ จิตเพียงแต่ อาศัย รูปกายเป็น นิสสยปัจจัย ให้เกิดขึ้น ความเข้าใจว่า จิตเราสามารถล่องลอยออกจากร่างได้ อย่างเช่นเมื่อตายลงก็มีจิตล่องลอยออกมาเพื่อรอการเกิด จึงเป็นความเห็นผิดอย่างหนึ่ง(อันตรภาวะทิฏฐิ) (การที่ร่างกายไม่สามารถทำงานได้ ยังไม่สามารถบอกได้ว่าจิตนั้นจุติแล้วหรือไม่ ตามที่ได้อธิบายไว้แล้วในข้อ2) ในกรณี คนที่เกือบตายหลายๆ คนที่ ได้มีประสบการณ์ ที่เรียกกันว่า "ตายแล้วฟื้น" แล้วกลับมาเล่าว่า ได้ไปเห็น นรกหรือสวรรค์ หรืออื่นๆนั้น นั่นยังเป็นเพียง "นิมิต" ที่เกิดขึ้นด้วยอำนาจแห่งกรรมบาปบุญที่ได้เคยทำมา ยังไม่ได้ไปเกิดในภพภูมินั้นจริง ดังนั้นในส่วนนี้จึงต้องพิจารณาให้ถูก เพราะ ธรรมทั้งหลายนั้นล้วนแต่เป็นอนัตตา จิตนั้นเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ไม่ได้มีตัวตนใดๆเลย เกิดขึ้นแล้วดับไป เป็นปัจจัยสืบเนื่องกันไปเรื่อยๆ (เพราะมีอวิชชาเป็นต้นเหตุ) นั่นเอง --------------------------------------------------------------------------------------- อ่านเรื่อง มรณาสันนวิถี เพิ่มเติมได้ที่ คู่มือพระอภิธัมมัตถสังคห ปริจเฉทที่ ๓   (ดูที่ หน้า ๗๖) ---------------------------------------------------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 17:40:04 แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 17:36:40 จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 17:34:44

ความคิดเห็นที่ 3 ....          แสดงว่า ที่หลวงพี่หลวงพ่อเกจิบางองค์บอกว่าถอดจิตได้ นั่นก็ไม่ใช่เรื่องจริง สิครับ เข้าข่ายเป็น อันตรภาวะทิฏฐิ ใช่ไหมครับ          และการที่เห็นสิ่งต่างๆได้ในขณะนั่งสมาธินั้น เป็นเพียงแค่นิมิตใช่ไหมครับ ทั้งๆที่ สามารถรับรู้ ความร้อนเย็นของลมที่พัดมาในสถานที่นั้น เหมือนมีกายไปสัมผัส จริงๆนั่นก็เป็นเพียง นิมิต ใช่ไหมครับ คือปรุงแต่งไปเองตามสภาพที่เห็น เช่น นิมิตเห็น ไฟไหม้ ก็ร้อนไปเพราะปรุงแต่ง ตามจริงแล้วไม่ได้ไปสัมผัสด้วยจิตจริงๆ อย่างนี้หรือ เปล่าครับ                                                                                                             ** ขอบคุณครับ แก้ไขเมื่อ 09 พ.ย. 55 18:03:27 จากคุณ : สองนิ้วชี้ เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 17:51:16

ความคิดเห็นที่ 4 คำถามโดนใจมาก เล่นเอาต้องเปิดอภิธรรมทันทีเลยครับ จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 17:54:50

ความคิดเห็นที่ 5 ส่งจิตออกนอก คือ ไปรับรู้อารมณ์ภายนอกครับ จิตก็อยู่ที่ขันธ์ 5 ตามเดิม จากคุณ : venture เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 18:51:01

ความคิดเห็นที่ 6 ยังหาไม่เจอ ขอมั่วคำตอบก่อนแล้วกัน ผมว่าโดยธรรมชาติของจิตนั้น วิจิตรพิสดาร เมื่อได้เสพเจตสิกใดๆ จิตก็จะมีสภาพเช่นนั้น เจตสิกที่เกิดขึ้นจากอารมณ์ของฌาณอภิญญา ก็น่าจะจัดเป็นพวกมหากุศลจิตประเภทหนึ่ง ซึ่งสามารถทำกิจที่เหมาะสมตามประเภทของจิตนั้น ตราบใดที่ชีวิตินทรย์ยังทำงานได้อยู่ การถอดจิตย่อมไม่ถือว่าแยกจิตจากกายอย่างเด็ดขาด จิตนั้นย่อมจัดเป็นวิถีจิต ซึ่งย่อมไม่ใช่ จุติจิต ดังนั้นการถอดจิต ตามเหตุผลที่ผมมั่วมา เป็นไปได้ครับ จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 18:51:47

ความคิดเห็นที่ 7 ถ้าว่ากันตามจริง จิตเป็นทั้งรูปและนามก็ได้ เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ แต่เดิมเข้าใจว่าเป็นเพียงนาม ถ้าศึกษาวิทยาศาสตร์จริงๆแล้วจะพบว่า เป็นทั้งรูปและนาม จากคุณ : venture เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 18:52:20

ความคิดเห็นที่ 8 ขอถามต่อครับ และการเชื่อมต่อระหว่างจุติจิตในรูปกายเดิม กับปฏิสนธิจิตในรูปกายไหม่ มีความสัมพันธ์เกี่ยวเนื่องกันได้อย่างไร เช่นตายในไทย แล้วไปเกิดในยุโรปได้ไหม คือมีระยะทาง เชื้อสายพันธุกรรม ศาสนาที่แตกต่างกันมาก หรือต้องเกิดในระยะทางที่จำกัด สายพันที่ไกล้เคียง (เช่น ไทยกับลาว) ศาสนาเดียวกัน อีกคำถามหนึ่ง เวลาจุติ และปฏิสนธิ ต้องเป็นเวลาเดียวกันแล้วอะไรเป็นสิ่งที่มาควบคุมให้เหมาะเจาะกันพอดีทั้งทีอยู่ในคนละสถานที่ คนละรูปกายกำเหนิดที่แตกต่งกัน จากคุณ : Faraday เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 19:00:03

ความคิดเห็นที่ 9 #3 -------------------------------------------------------------------------- คำว่า "จิต" คือ ธรรมชาติที่เป็นนามธรรม ไม่มีรูป ไม่มีสสาร ไม่ใช่สิ่งที่เห็นหรือมีตัวตนเคลื่อนได้ จิตเป็นแต่เพียง นามธรรม ที่เนื่องกันกับ รูปธรรม เท่านั้น ดังนั้น จิต ย่อมไม่สามารถถอดออก ลอยไป หรือปรากฏเป็นรูปได้ -------------------------------------------------------------------------- แต่ ปรากฏการณ์บางอย่าง ของรูปนาม ที่พิเศษ ก็สามารถเกิดขึ้นได้ด้วยอำนาจของ "อภิญญา" ซึ่งสามารถบันดาลให้เกิด ฤทธิ์ ต่างๆ เช่น    - อธิฏฐานาอิทธิ  คือ พระโยคีอธิษฐานให้เป็นคนคนเดียว แต่นึกให้เป็นมากคนได้ คือให้เป็นร้อยคน พันคน หรือหมื่นคน ได้    - วิกุพพนาอิทธิ คือ พระโยคีนั้นละเพศปกติของตนแล้ว แสดงเป็นเพศเด็กก็ได้ แสดงเป็นเพศนาคก็ได้ ฯลฯ    - มโนมยาอิทธิ คือ เนรมิตร่างกายเดิมเป็นกายอื่นให้เป็นรูปมีจิตใจได้   เป็นต้น หรือ อย่าง ฤทธิ์ อภิญญา ของพระพุทธองค์ ที่ทรงย่างพระบาทสองก้าว เหยียบเหนือยอดเขายุคันธรและเขาอิสิคิลิ เข้าสู่ดาวดึงส์ประทับนั่งบนบัณฑุกัมพลศิลาอาสน์ ภายใต้ต้นปาริฉัตร ที่ดาวดึงส์ เป็นต้น นี้ คือ ฤทธิ์อภิญญา ที่สามารถทำให้รูปธรรมเปลี่ยนไปอย่างพิเศษ แต่ ไม่ใช่ว่า จิตถอดออกมา (เพราะจิตเป็นนามธรรม ไม่ใช่รูป) -------------------------------------------------------------------------- การเห็นสิ่งต่างๆ ด้วยอำนาจ สมาธิ อาจจะเกิดขึ้นด้วย ทิพยจักษุ ไปเห็นในสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ ในที่ไกลออกไปก็ได้ หรือ อาจจะเป็นเพียงการเห็นนิมิต ที่ไม่ใช่สิ่งจริง ก็เป็นไปได้ทั้งสองอย่าง -------------------------------------------------------------------------- ส่วนการรับรูป ความเย็นร้อนอ่อนแข็ง อารมณ์นั้นกระทบกับกายปสาท และกายวิญญาณจิตก็เป็นธรรมชาติที่เข้าไปรู้อารมณ์นั้นๆ นั่นเอง จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 19:02:37

ความคิดเห็นที่ 10 #8 ความสัมพันธ์ เกี่ยวเนื่อง ของ จิตในขณะมรณาสันนวิถี จุติจิต และปฏิสนธิ มีความสัมพันธ์ ด้วย ปัจจัย หลายๆ ปัจจัย จาก ปัจจัย ๒๔ (หรือ ปัจจัย ๔๗ โดยพิศดาร) ที่พระพุทธองค์ได้ทรงแสดงไว้ใน คัมภีร์มหาปัฏฐาน (พระอภิธรรมปิฏกคัมภีร์ ที่ ๗) จุติจิต(ที่เกิดแก่บุคคลที่ยังมีอวิชชาอนุสัย) ย่อมเป็นปัจจัยแก่ ปฏิสนธิจิต โดย อนันนตรปัจจัย ไม่มีระหว่างคั่น ความเป็นไปของจิตในขณะก่อนๆ ทั้งในมรณาสันวิถี และ ตัณหา อวิชชา กรรม ย่อมเป็น ปกตูปนิสสยปัจจัยให้เกิด ปฏิสนธิพร้อมทั้งรูปนาม ในขณะปฏิสนธิกาล เจตนากรรมบาป บุญที่ทำไว้ ย่อมเป็น "นานักขณิกกรรมปัจจัย" ให้แก่ ปฏิสนธิพร้อมทั้งรูปนาม ในขณะปฏิสนธิกาล กรรม กรรมนิมิต คตินิมิตอารมณ์ ที่เกิดในมรณาสันนวิถี ย่อมเป็น อารัมมณปัจจัยแก่ ปฏิสนธิจิต ในขณะปฏิสนธิกาล เป็นต้น ------------------------------------------------------------------------- การจุติ และปฏิสนธิ เกิดขึ้นในเวลาเดียวกัน แต่ว่าโดยละเอียด ถือเป็นคนละขณะกัน คือ จุติจิตเกิดขึ้นและดับไปแล้วปฏิสนธิจิตจึงจะเกิดขึ้นในลำดับถัดมา สิ่งที่ทำให้ปฏิสนธิจิตพร้อมทั้งรูปนาม เกิดขึ้นต่างกัน ต่างภพภูมิกันไป ก็เป็นไปด้วย "ปัจจัย" ต่างๆมากมาย ที่เนื่องด้วย อวิชชา ตัณหา เจตนากรรมบาปบุญ และนามธรรมต่างๆที่เกี่ยวข้อง ที่เกิดขึ้นดับไปและสำเร็จลงไปแล้วในอดีต นั่นเอง จากคุณ : ชาวมหาวิหาร เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 19:13:28

ความคิดเห็นที่ 11 เรื่องมรณสันนวิถี  เคยมีการถกเถียงกันมาอย่างละเอียดยิบ  ในกระทู้เดิมๆเรื่องการส่งอารมณ์สุดท้ายของจิตดวงสุดท้ายจากภพเก่าไปสู่ปฏิสนธิจิตของภพใหม่  ..ว่างๆลองไปค้นหาอ่านดู .. มรณสันนวิถีมี  ๔ แบบ ทางปัญจทวาร ดังข้างล่างนี้ .... ๑.)     ตี.  น.  ท.   ป.  วิ.  สํ.  ณ.  วุ.   ช.   ช.   ช.   ช.   ช.   ต.   ต.   จุติ./ปฏิ..... ๒.)   ตี.  น.  ท.   ป.  วิ.  สํ.  ณ.  วุ.    ช.   ช.   ช.   ช.   ช.   จุติ./ปฏิ..... ๓.)    ตี.  น.  ท.   ป.  วิ.  สํ.  ณ.  วุ.    ช.   ช.   ช.   ช.   ช.   ต.   ต.   ภ.   ภ.   ภ.   จุติ./ปฏิ..... ๔.)   ตี.  น.  ท.   ป.  วิ.  สํ.  ณ.  วุ.     ช.   ช.   ช.   ช.   ช.   ภ.   ภ.  ฯ.   จุติ./ปฏิ..... ซึ่งจะเห็นว่า แบบที่ ๑. มีตทาลัมพนะมาคั่น ก่อนถึงจุติจิต แบบที่ ๒. จากชวนะก็ถึงจุติจิตเลย แบบที่ ๓. มีทั้ง ตลาลัมพนะ ทั้งภวังค์มาคั่นก่อนถึงจุติจิต แบบที่ ๔. ไม่มีตทาลัมพนะ  แต่ก็มีภวังค์มาคั่น จนถึงจุติจิต ....แต่ทุกๆแบบ  จะมีจุติจิตเกิดมาคั่นก่อนเสมอ  ก่อนที่ปฏิสนธิจิตในชาติใหม่จะเกิด ถ้าเป็นมรณสันนวิถีทางมโนทวาร ก็เป็นแบบข้างล่างนี้ ๑.) น.  ท.   มโน.  ช. ช. ช. ช. ช.   ต.  ต.  จุติ./ปฏิ..... ๒.) น.  ท.   มโน.  ช. ช. ช. ช. ช.   ต.  ต.  ภ.  จุติ./ปฏิ..... ๓.) น.  ท.   มโน.  ช. ช. ช. ช. ช.   จุติ./ปฏิ..... ๔.) น.  ท.   มโน.  ช. ช. ช. ช. ช.   ภ.  จุติ./ปฏิ....  ซึ่งก็ทำนองเดียวกัน  คือ ก่อนถึงปฏิสนธิจิตของชาติใหม่  จะมีจิตอื่นมาคั่นก่อน ระหว่างชวนะและปฏิสนธิจิตของชาติใหม่นั้น(คือ อย่างน้อยมีจุติจิตมาคั่น ๑ ดวง) จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 19:29:11

ความคิดเห็นที่ 12 (๑) ความจริง ของ อาการ "มรณาสันนวิถี"  --- ต้อง ไม่ขัดกับ  ที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า -- อวิชชา นั่นแหละ  เป็น คติ (เครื่องไป) ของสัตว์เหล่านั้น --- ยัง ไม่ตาย (ขณะที่ มีวาทะเรื่อง มรณาสันนวิถี) --- ยังมี วิถีจิต (คำชั้นหลัง ปฐมสังคายนา) ---  ที่ "อุปาทานใน" ตำราใดนั้น ด้วย อวิชชา --- ว่าด้วย "มรณาสันนวิถี" 2 บรรทัดบน --- ทำไม ไม่ = จิต(ปัจจุบัน) + อวิชชา (เจตสิก) + อารมณ์คือ ความรู้เรื่อง มรณาสันนวิถี ตามตำราใดนั้น  คือ เหตุ --- นำไปสู่ ผล คือ "นั่น  นี่ หลังจากตายแล้ว"  จึง = อวิชชา นั่นแหละ  เป็น คติ (เครื่องไป) ของสัตว์เหล่านั้น --- ^^^^ นั่น นี่ หลังจากตายแล้ว + อวิชชา + "มรณาสันนวิถี" -- ย่อม  เป็นจริง ไม่ได้ เพราะ อวิชชา (ของผู้ที่ อ้าง ตำราใดนั้น) เป็นเหตุ เป็น ปัจจัย         ******************************************** (๒) เรื่องมรณสันนวิถี  เคยมีการถกเถียงกันมาอย่างละเอียดยิบ ฯ ถกเถียงกัน  "ต้อง ไม่ขัด คือ ต้องตรงตามที่ตรัสไว้ ว่า ถ้าบุคคล (ไม่ใช่ พระอริยเจ้า ฯ) คิด (เจเตติ) ถึง สิ่งใดอยู่ (คิดเรื่อง มรณสันนวิถี)   ย่อมดำริ (ปกัปเปติ / ไม่ใช่ สัมมาสังกัปปะ มรรคองค์ที่ ๒) ถึงสิ่งใดอยู่ (สิ่งนั้น คือ เรื่อง มรณสันนวิถี) ย่อมมี จิต อนุเสติ (ปักฝังลงไป) ใน สิงใดอยู่  (สิิงใดใน ที่นี้คือ มรณสันนวิถี ตาม ตำรานั้นๆ) 3  อาการ ข้างบน  ใครค้านว่า "ไม่เกี่ยวกับ " ขณะจิต"  ที่ มี อาการ ตามที่ตรัส เมื่อ เนื่องกับ --- เรื่องมรณสันนวิถี  เคยมีการถกเถียงกันมาอย่างละเอียดยิบ ฯ      *********************************************** หมายเหตุ วิสุทธิมัคค์  แต่งที่ลังกา หลังปฐมสังคายนา 900  มีเรื่อง "วิญญาณกิจ ๑๔" (วิสุทธิมัคค์ ไม่ใข่ อธิบายพระไตรปิฎก (พระสูตร พระวินัย พระอภิธรรมปิฎฏ) ตอนใดตอนหนึ่งโดยเฉพาะ พระอภิธัมมัตถสังคหะ แต่งขึ้นที่ลังกา หลัง ปฐมสังคายนา 1200 ปี โดยประมาณ กำหนด เจตสิก ตายตัว แค่ ๕๒ ฯลฯ                                         ตกลง            ???? ธรรมะ เรื่อง มรณาสันนวิถี -- ตรอง กับ พระพุทธภาษิต ใด ???? อย่าประมาท --- จะเนื่องด้วย "พระสัทธรรมปฏิรูป" --- หาก ไม่สอดคล้อง ตรงตาม "ธรรม วินัย"  ที่พระบรมศาสดาตรัส ไว้ดีแล้ว ข้างบน  เสนอ เนื่องกับ -- หลักธรรมในพระพุทธศาสนา  ตาม ที่ตรัสไว้ว่า --ธรรมที่ตถาคตแสดง วินัยที่ตถาคตบัญญัติ  จักเป็นศาสดาของพวกเธอ ในกาลที่เราล่วงแล้ว (มหาปรินิพพานสูตร               ---- 3 บรรทัดบน  ---- เสนอ อย่างมีเหตุ มี ผล ไหม? ----- จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 21:09:13

ความคิดเห็นที่ 13 วิญญาณย่อมเวียนกลับ แต่นามรูป ไม่ไปที่อื่นเลย และนามรูปก็เป็นปัยจัยแก่วิญญาณ เป็นเช่นนี้ มาชั่วกาลนานแล้ว และเจ้าของกระทู้ก็มีคำตอบอยู่ในใจแล้ว ใยไม่เฉลยออกมา เล่าครับ? จากคุณ : กระบี่นางฟ้า เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 21:11:41

ความคิดเห็นที่ 14 12 ตกลงมาตอบหรือมาถาม ผมอ่านแล้วงง ตกลงมาตอบหรือมาถาม เห็นกระทู้ก่อนบอกคนอื่น"มีปัญหา"? ให้เขาตอบให้ตรงประเด็นกระทู้ กระทู้นี้จกขท เค้าใช้ประโยคคำถามเพื่อต้องการคำตอบครับ ตกลงมาตอบหรือมาถามครับ จากคุณ : cantona_z เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 21:56:55

ความคิดเห็นที่ 15 ไม่ได้เห็นกระทู้คุณ สองนิ้วชี้ นานแล้ว สวัสดีครับ จากคุณ : กันดั้มตัวนี้สีชมพู เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 21:57:36

ความคิดเห็นที่ 16 (๑) ความจริง ของ อาการ "มรณาสันนวิถี"  --- ต้อง ไม่ขัดกับ  ที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า -- อวิชชา นั่นแหละ  เป็น คติ (เครื่องไป) ของสัตว์เหล่านั้น --- ยัง ไม่ตาย (ขณะที่ มีวาทะเรื่อง มรณาสันนวิถี) --- ยังมี วิถีจิต (คำชั้นหลัง ปฐมสังคายนา) ---  ที่ "อุปาทานใน" ตำราใดนั้น ด้วย อวิชชา --- ว่าด้วย "มรณาสันนวิถี" 2 บรรทัดบน --- ทำไม ไม่ = จิต(ปัจจุบัน) + อวิชชา (เจตสิก) + อารมณ์คือ ความรู้เรื่อง มรณาสันนวิถี ตามตำราใดนั้น  คือ เหตุ --- นำไปสู่ ผล คือ "นั่น  นี่ หลังจากตายแล้ว"  จึง = อวิชชา นั่นแหละ  เป็น คติ (เครื่องไป) ของสัตว์เหล่านั้น --- จบความนำ ****************************************************** ท่าน จขกท อ่าน ที่ผมเสนอ ข้างบน เข้าใจว่า ผมตอบ หรือผมไม่ตอบ ? ครับ? ที่ เสนอไว้ในกระทู้   -- ก็ ยังเนื่องกับ ยังเป็นๆ ยังไม่ตาย -- แล้ว จะเก็งความจริงเรื่องนั้น  ตามตำราใดนั้น  ไปเพื่ออะไร ก็ตาม -- ผม แสดง ความเห็นว่า " ความจริง ของ อาการ "มรณาสันนวิถี"  --- ต้อง ไม่ขัดกับ  ที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า -- อวิชชา นั่นแหละ  เป็น คติ (เครื่องไป) ของสัตว์เหล่านั้น --- ***************************************************** หมายเหตุ ๑ คำว่า -- จิตจะไปเกิดทันที --- ตรัสไว้ พระสูตรไหน?  ทราบไหมครับ ถ้า มี ตรัสไว้ ในพระสูตรใด ก็ตาม จิตที่ยังมี อวิชชา  ก่อนตาย -- ขัดกับ ที่ตรัสว่า --- -- อวิชชา นั่นแหละ  เป็น คติ (เครื่องไป) ของสัตว์เหล่านั้น ---  ได้ไหมครับ หมายเหตุ ๒ คำว่า "จิต มี คติ" VS กับ คำที่ตรัสว่า "อวิชชา เป็น คติ (เครื่องไป) ของสัตว์เหล่านั้น ---  ก็ต้อง ไม่ขัดกับที่ตรัสไว้ว่า -- เวทนา คือทางไปแห่งจิตของสัตว์ (จากความจำ) ด้วย หมายเหตุ ๓ "รูป จิต เจตสิก"  ของนักอภิธรรมที่ ยังมี โมหะเจตสิก + ปัจจุบันขณะ อ้างตำราเรื่อง มรณาสันนวิถี  -- ก็ต้อง ไม่ขัดกับ  = "อวิชชา เป็น คติ (เครื่องไป) ของสัตว์เหล่านั้น ---                 ? ใครว่า พระบรมศาสดาตรัส ธรรม ขัดกัน ? จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 23:08:31

ความคิดเห็นที่ 17 การถอดจิตเกิดขึ้นไม่ได้นะคะ  เพราะจิตต้องอาศัยหทัยวัตถุ จะมีกรณีที่นิรมิตกายอีกกายหนึ่ง เรียกว่ามโนมยิทธิ (มโนมยิทธิญาณ คือ ปัญญทำให้เกิดฤทธิ์ที่สำเร็จด้วยใจ สามารถนิรมิตกายอื่น ขึ้นนอกจากกายนี้ ให้เหมือนกับกายที่เป็นอยู่เป็นต้น ดังอุปมาเรื่องงู กับคราบของงู) พระพุทธเจ้า หรือม้ต่พระมหาโมคคัลลานะ ผู้มีฤทธิ์มาก เมื่อจะเห็นนรก สวรรค์ ท่านก็ไปพร้อมกับกายท่าน ดังที่ในพระไตรปิำฎกแสดงอาการของฤทธิ์ลักษณะนี้ว่า "ดุจบุรุษมีกำลังเหยียดแขนที่คู้หรือคู้แขนที่เหยียดฉะนั้น" ตัวอย่างเช่น "ครั้นเวลาเช้า พระผู้มีพระภาคทรงครองอันตรวาสก ถือบาตรจีวร เสด็จหายไปใน พระเชตวัน มาปรากฏที่ซุ้มประตูบ้านนางวิสาขามิคารมาตา ดุจบุรุษมีกำลังเหยียดแขนที่คู้หรือคู้แขนที่เหยียดฉะนั้น พระองค์ประทับนั่งเหนือพุทธอาสน์ที่เขาปูลาดถวาย พร้อมด้วยพระสงฆ์. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=5&A=4005&Z=4131 หรือ "ครั้งนั้นแล พระผู้มีพระภาคทรงทราบความปริวิตกแห่งใจของพกพรหมด้วยพระทัยแล้ว ทรงหายไปในพระเชตวันวิหารแล้วได้ปรากฏในพรหมโลกนั้น เปรียบเหมือนบุรุษมีกำลังพึงเหยียดออกซึ่งแขนที่คู้เข้า หรือคู้เข้าซึ่งแขนที่เหยียดออก ฉะนั้น" (จากพระสูตรนี้ จะเห็นได้ว่า พระพุทธองค์ทรงหายตัวไปทั้งพระองค์เพื่อสนทนา ไม่ใช่ทรงถอดกายทิพย์ หรือถอดจิตแ่ต่อย่างใด) http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/sutta_line.php?B=15&A=4590 และตัวอย่างการไปเทวโลกของพระมหาโมคคัลลานะ ที่ไม่มีการถอดจิตหรือกายทิพย์ แต่ไปทั้งร่างของท่าน ตัวอย่างจากพระสูตร จากพระสูตรนี้จะเห็นได้ว่า พระมหาโมคคัลลานะ ท่านได้ "นั่ง" ด้วย ซึ่งหากเพียงถอดจิต ไม่่มีร่างกาย ก็จะไม่สามารถนั่งได้ "ลำดับนั้น ท่านพระมหาโมคคัลลาน์ ได้หายไปในปราสาทของมิคารมารดา ในวิหารบุพพาราม ปรากฏในหมู่เทวดาชั้นดาวดึงส์ ประหนึ่งว่าบุรุษที่กำลังเหยียดแขนทึ่งออกไปหรืองอแขนที่เหยียดเข้ามา ฉะนั้น. สมัยนั้น ท้าวสักกะจอมเทพ กำลังอิ่มเอิบ พร้อมพรั่งบำเรออยู่ ด้วยทิพยดนตรีห้าร้อยในสวนดอกบุณฑริกล้วน. ท้าวเธอได้เห็นท่านพระมหาโมคคัลลาน์มาอยู่แต่ที่ไกล จึงให้หยุดเสียงทิพยดนตรีห้าร้อยไว้ แล้วก็เข้าไปหาท่านพระมหาโมคคัลลาน์แล้วกล่าวว่า ข้าแต่พระโมคคัลลาน์ผู้นฤทุกข์ นิมนต์มาเถิด ท่านมาดีแล้ว นานแล้วท่านได้ทำปริยายเพื่อจะมาในที่นี้ นิมนต์นั่งเถิด อาสนะนี้แต่งตั้งไว้แล้ว.             ท่านพระมหาโมคคัลลาน์นั่งบนอาสนะที่แต่งไว้แล้ว." http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=12&A=7915&Z=8040 ตัวอย่างจากอรรถกถา            "ก็สมัยนั้น ท่านพระมหาโมคคัลลานะเที่ยวเทวจาริกไปโดยนัยที่กล่าวแล้วในหนหลัง เข้าไปยังภพดาวดึงส์ แสดงองค์ไม่ไกลจากเทวดาองค์นั้น. เทวดาองค์นั้นเห็นท่านก็มีความเลื่อมใสมีความเคารพมีกำลังพรั่งพร้อม จึงรีบลงจากบัลลังก์เข้าไปหาพระเถระ กราบด้วยเบญจางคประดิษฐ์แล้วยืนนมัสการประคองอัญชลีอันรุ่งเรืองด้วยทศนัขสโมธาน [ชุมนุม ๑๐ นิ้ว]" http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=26&i=1 จากคุณ : Serene_Angelic เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 23:09:32

ความคิดเห็นที่ 18 มาตอบเพื่อให้ตรงกับคำถามในใจของเจ้าของกระทู้ครับ มโนมยิทธิญาณ             [๑๓๒] ภิกษุนั้น เมื่อจิตเป็นสมาธิบริสุทธิ์ ผ่องแผ้ว ไม่มีกิเลส ปราศจากอุปกิเลส อ่อน ควรแก่การงาน ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหวอย่างนี้ ย่อมโน้มน้อมจิตไปเพื่อนิรมิต รูปอันเกิด แต่ใจ คือนิรมิตกายอื่นจากกายนี้ มีรูปเกิดแต่ใจ มีอวัยวะน้อยใหญ่ครบถ้วน มีอินทรีย์ไม่บกพร่อง ดูกรมหาบพิตร เปรียบเหมือนบุรุษจะพึงชักไส้ออกจากหญ้าปล้อง เขาจะพึงคิดเห็นอย่างนี้ว่า นี้หญ้าปล้อง นี้ไส้ หญ้าปล้องอย่างหนึ่ง ไส้อย่างหนึ่ง ก็แต่ไส้ชักออกจากหญ้าปล้องนั่นเอง อีกนัยหนึ่ง เปรียบเหมือนบุรุษจะพึงชักดาบออกจากฝัก เขาจะพึงคิดเห็นอย่างนี้ว่า นี้ดาบ นี้ฝัก @๑. ญาณทัสสนะ เป็นชื่อของญาณชั้นสูง คือมรรคญาณ ผลญาณ สัพพัญญุตญาณ ปัจจ- @   เวกขณญาณ และวิปัสสนาญาณ ฯ @๒. ได้แก่ธาตุ ๔ คือ ดิน, น้ำ, ไฟ, ลม ฯ ดาบอย่างหนึ่ง ฝักอย่างหนึ่ง ก็แต่ดาบชักออกจากฝักนั่นเอง อีกนัยหนึ่ง เปรียบเหมือนบุรุษ จะพึงชักงูออกจากคราบ เขาจะพึงคิดเห็นอย่างนี้ว่า นี้งู นี้คราบ งูอย่างหนึ่ง คราบอย่างหนึ่ง ก็แต่งูชักออกจากคราบนั่นเอง ฉันใด ภิกษุก็ฉันนั้นแล เมื่อจิตเป็นสมาธิบริสุทธิ์ผ่องแผ้ว ไม่มีกิเลส ปราศจากอุปกิเลส อ่อน ควรแก่การงาน ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหว อย่างนี้ เธอย่อม โน้มน้อมจิตไปเพื่อนิรมิตรูปอันเกิดแต่ใจ คือนิรมิตกายอื่นจากกายนี้ มีรูปเกิดแต่ใจ มีอวัยวะ น้อยใหญ่ครบถ้วน มีอินทรีย์ไม่บกพร่อง ดูกรมหาบพิตร นี้แหละสามัญผลที่เห็นประจักษ์ ทั้งดียิ่งกว่า ทั้งประณีตกว่าสามัญผลที่เห็นประจักษ์ข้อก่อนๆ. พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๖  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๘ ขุททกนิกาย วิมาน-เปตวัตถุ เถร-เถรีคาถา                          ด้วยมโนมยิทธิทางกาย เมื่อใด ความดำริได้มีแก่เรา เมื่อนั้น พระ-                          พุทธเจ้าทรงทราบความดำริของเราแล้ว ได้เสด็จเข้ามาหาเราด้วยพระฤทธิ์                          แล้วทรงแสดงธรรมอันยิ่งแก่เรา พระพุทธเจ้าผู้ทรงยินดีในธรรมเครื่อง                          ไม่เนิ่นช้า ได้ทรงแสดงธรรมเครื่องไม่เนิ่นช้าแก่เรา เรารู้ทั่วถึงพระธรรม                          เทศนาของพระองค์แล้ว เป็นผู้ยินดีในพระศาสนา ปฏิบัติตามคำพร่ำ                          สอนอยู่ เราบรรลุวิชชา ๓ โดยลำดับ ได้ทำคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า                          เสร็จแล้ว เราถือการไม่นอนเป็นวัตรมาเป็นเวลา ๕๕ ปี เรากำจัดความ                          ง่วงเหงาหาวนอนมาแล้วเป็นเวลา ๒๕ ปี ในเวลาที่พระผู้มีพระภาคจะ                          เสด็จดับขันธปรินิพพาน ภิกษุทั้งหลายถามเราว่า พระผู้มีพระภาค                          ปรินิพพานแล้วหรือยัง เราได้ตอบว่า ลมหายใจออกและหายใจเข้ามิได้                          มีแก่พระผู้มีพระภาค ผู้มีพระหฤทัยตั้งมั่น คงที่ แต่พระองค์ยังไม่                          ปรินิพพานก่อน พระผู้มีพระภาคผู้มีพระจักษุ ผู้ไม่มีตัณหาเป็นเครื่องทำ                          ใจให้หวั่นไหว ทรงทำนิพพานให้เป็นอารมณ์คือ เสด็จออกจากจตุตถ-                          ฌาน แล้วจึงจะเสด็จปรินิพพาน พระผู้มีพระภาคทรงอดกลั้นเวทนา ด้วย                          พระหฤทัยอันเบิกบาน ก็เมื่อพระผู้มีพระภาคผู้เป็นดวงประทีปของชาว                          โลกกับทั้งเทวโลก เสด็จดับขันธปรินิพพาน ความพ้นพิเศษแห่งพระ-                          หฤทัยได้มีขึ้นแล้ว บัดนี้ธรรมเหล่านี้อันมีสัมผัสเป็นที่ ๕ ของพระมหา                          มุนีได้สิ้นสุดลงแล้ว ในเมื่อพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเสด็จปรินิพพานแล้ว                          จิตและเจตสิกธรรมเหล่าอื่นจักไม่มีอีกต่อไป                          ดูกรเทวดา บัดนี้ การอยู่อีกต่อไปด้วยอำนาจการอุบัติในเทพนิกาย ย่อม                          ไม่มี ชาติสงสารสิ้นไปแล้ว บัดนี้ การเกิดในภพใหม่มิได้มี ภิกษุใด                          รู้แจ้งมนุษยโลก เทวโลก พร้อมทั้งพรหมโลกอันมีประเภทตั้งพัน ได้                          ในเวลาครู่เดียว ทั้งเป็นผู้เชี่ยวชาญในคุณ คือ อิทธิฤทธิ์ และในจุติ                          และอุบัติของสัตว์ทั้งหลาย ภิกษุรูปนั้นย่อมเห็นเทพเจ้าทั้งหลายได้ตาม                          ความประสงค์ เมื่อก่อนเรามีนามว่าอันนภาระเป็นคนยากจน เที่ยวหารับ                          จ้างเลี้ยงชีพ ได้ถวายอาหารแด่พระอุปริฏฐปัจเจกพุทธเจ้าผู้เป็นสมณะ                          เรืองยศ เพราะบุญกรรมที่ได้ทำมาแล้ว เราจึงได้มาเกิดในศากยตระกูล                          พระประยูรญาติขนานนามให้เราว่า อนุรุทธะ เป็นผู้เพียบพร้อมไปด้วย                          การฟ้อนรำและขับร้อง มีเครื่องดนตรีบรรเลงปลุกให้รื่นเริงใจอยู่ทุกค่ำ                          เช้า ต่อมา เราได้เห็นพระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า ผู้ไม่มีภัย แต่                          ที่ไหนๆ ได้ยังจิตให้เลื่อมใสในพระองค์ท่านแล้ว ออกบวชเป็นบรรพ-                          ชิต เราระลึกถึงชาติก่อนๆ ได้ เราได้เคยเป็นท้าวสักกรินทร์เทวราชอยู่                          ในดาวดึงส์เทพพิภพมาแล้ว เราได้ปราบปรามไพรีพ่ายแพ้แล้ว ขึ้นผ่าน                          สมบัติเป็นพระเจ้าจักรพรรดิจอมมนุษย์นิกร ในชมพูทวีปมีสมุทรสาคร                          ทั้ง ๔ เป็นขอบเขต ๗ ครั้ง ได้ปกครองปวงประชานิการโดยธรรม                          ด้วยไม่ต้องใช้อาชญาหรือศาตราใดๆ เราระลึกชาติหนหลังในคราวที่อยู่                          ในมนุษยโลกได้ดังนี้ คือ เป็นพระเจ้าจักรพรรดิ ๗ ชาติ เป็นพระอินทร์                          ๗ ชาติ รวมการท่องเที่ยวอยู่เป็น ๑๔ ชาติด้วยกัน ในเมื่อสมาธิอัน                          ประกอบด้วยองค์ ๕ เป็นธรรมอันเอกปรากฏขึ้น ที่เราได้เพราะความสงบ                          ระงับกิเลส ทิพยจักษุของเราจึงบริสุทธิ์เราดำรงอยู่ในฌานอันประกอบ                          ด้วยองค์ ๕ ประการ รู้จุติและอุบัติ การมา การไป ความเป็นอย่างนี้และ                          ความเป็นอย่างอื่น ของสัตว์ทั้งหลาย เรามีความคุ้นเคยกับพระบรม                          ศาสดามาแล้วเป็นอย่างดี เราได้ทำคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าเสร็จแล้ว                          ปลงภาระอันหนักลงได้แล้ว ถอนตัณหาเครื่องนำไปสู่ภพขึ้นได้แล้ว                          เป็นผู้ไม่มีอาสวะ จักนิพพานด้วยอนุปาทิเสสนิพพานธาตุ ภายใต้พุ่ม                          กอไม้ไผ่ใกล้บ้านเวฬุวคามแห่งแคว้นวัชชี.             เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๖  บรรทัดที่ ๗๘๕๓ - ๗๘๙๘.  หน้าที่  ๓๓๘ - ๓๓๙. http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=26&A=7853&Z=7898&pagebreak=0             ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://www.84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=26&i=393             สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๖ http://www.84000.org/tipitaka/read/?สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่_๒๖ http://www.84000.org/tipitaka/read/?index_26 จากคุณ : กระบี่นางฟ้า เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 23:10:46

ความคิดเห็นที่ 19 "หมายเหตุ ๑ คำว่า -- จิตจะไปเกิดทันที --- ตรัสไว้ พระสูตรไหน?  ทราบไหมครับ"     "[๓๘] สภาพที่คิด สภาพแห่งจิตไม่มีระหว่าง สภาพที่ออกแห่งจิตสภาพที่หลีกไปแห่งจิต สภาพแห่งจิตเป็นเหตุ สภาพแห่งจิตเป็นปัจจัย สภาพที่เป็นที่ตั้งแห่งจิต สภาพที่เป็นภูมิแห่งจิต สภาพที่เป็นอารมณ์แห่งจิต สภาพที่เป็นโคจรแห่งจิต สภาพที่เที่ยวไปแห่งจิต สภาพที่ไปแห่งจิต สภาพที่นำไปยิ่งแห่งจิต สภาพที่นำออกแห่งจิต สภาพที่สลัดออกแห่งจิต ควรรู้ยิ่งทุกอย่าง ฯ" ขุททกนิกาย ปฏิสัมภิทามรรค http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/r.php?B=31&A=352&w=%E4%C1%E8%C1%D5%C3%D0%CB%C7%E8%D2%A7 "-- ผม แสดง ความเห็นว่า " ความจริง ของ อาการ "มรณาสันนวิถี"  --- ต้อง ไม่ขัดกับ  ที่พระพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า -- อวิชชา นั่นแหละ  เป็น คติ (เครื่องไป) ของสัตว์เหล่านั้น ---" "[๓๒๑] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ประการอื่นยังมีอีก ภิกษุเป็นผู้ประกอบด้วยศรัทธา ศีล สุตะ จาคะ ปัญญา เธอได้ฟังว่า เทวดาชั้นดาวดึงส์ มีอายุยืน มีวรรณะ มากด้วยความสุข เธอมีความปรารถนาอย่างนี้ว่า โอหนอ เราเมื่อตายไปแล้ว พึงเข้าถึงความเป็นสหายแห่งเทวดาชั้นดาวดึงส์เถิด เธอจึงตั้งจิตนั้น อธิษฐานจิตนั้น เจริญจิตนั้น ความปรารถนาและวิหารธรรมเหล่านั้น อันเธอเจริญแล้วอย่างนี้ ทำให้มากแล้วอย่างนี้ ย่อมเป็นไปเพื่อความสำเร็จในภาวะนั้น ดูกรภิกษุทั้งหลาย นี้มรรค นี้ปฏิปทา เป็นไปเพื่อความสำเร็จในความเป็น สหายแห่งเทวดาชั้นดาวดึงส์ ฯ" http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=14&A=4497&Z=4713 จากคุณ : Serene_Angelic เขียนเมื่อ : 9 พ.ย. 55 23:17:20

ความคิดเห็นที่ 20 เธอจึงตั้งจิตนั้น อธิษฐานจิตนั้น เจริญจิตนั้น ความปรารถนาและวิหารธรรมเหล่านั้น อันเธอเจริญแล้วอย่างนี้ ทำให้มากแล้วอย่างนี้ ย่อมเป็นไปเพื่อความสำเร็จในภาวะนั้น ดูกรภิกษุทั้งหลาย นี้มรรค นี้ปฏิปทา เป็นไปเพื่อความสำเร็จในความเป็น สหายแห่งเทวดาชั้นดาวดึงส์ ฯ" บทนี้ไม่ได้หมายถึง อริยะมรรค มีองค์ ๘ ครับ เพราะในอริยะมรรค เป็นสัมมาสังกัปปะ ความตั้งจิตเพื่อไปเกิด เป็น ภวะตัณหาครับ จากคุณ : กระบี่นางฟ้า เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 00:01:23

ความคิดเห็นที่ 21 [๖๙] คำว่า ย่อมไม่หวังโลกนี้และโลกหน้า มีความว่า ย่อมไม่หวังโลกนี้ คือ อัตภาพของตน ไม่หวังโลกหน้า คือ อัตภาพในปรโลก. ไม่หวังโลกนี้ คือ รูป เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณของตน ไม่หวังโลกหน้า คือ รูป เวทนา สัญญา สังขารและ วิญญาณของผู้อื่น. ไม่หวังโลกนี้ คือ อายตนะภายใน ๖ ไม่หวังโลกหน้า คือ อายตนะ ภายนอก ๖. ไม่หวังโลกนี้ คือ มนุษยโลก ไม่หวังโลกหน้า คือ เทวโลก ไม่หวังโลกนี้ คือ กามธาตุ ไม่หวังโลกหน้า คือ รูปธาตุ อรูปธาตุ. ไม่หวังโลกนี้ คือ กามธาตุ รูปธาตุ ไม่หวังโลกหน้าคืออรูปธาตุ. ไม่หวัง ไม่อยากได้ ไม่ยินดี ไม่ปรารถนา ไม่รักใคร่ ไม่พอใจ ซึ่งคติ อุปบัติ ปฏิสนธิ ภพ สงสาร หรือวัฏฏะต่อไป เพราะฉะนั้น จึงชื่อว่า ย่อมไม่หวัง โลกนี้และโลกหน้า. เพราะเหตุนั้น พระผู้มีพระภาคจึงตรัสว่า มุนีกำหนดรู้สัญญาแล้ว ไม่เข้าไปติดในความยึดถือทั้งหลาย พึงข้าม โอฆะได้ เป็นผู้ถอนลูกศรเสียแล้ว ไม่ประมาทประพฤติอยู่ ย่อมไม่ หวังโลกนี้ และโลกหน้า ดังนี้. จบ คุหัฏฐกสุตตนิทเทสที่ ๒. ----------------------------------------------------- เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๙ บรรทัดที่ ๔๘๗ - ๑๓๑๐. หน้าที่ ๒๑ - ๕๕. http://www.84000.org...310&pagebreak=0 ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://www.84000.org...a.php?b=29&i=30 สารบัญพระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๙ http://www.84000.org...��ี่_๒๙ http://www.84000.org.../read/?index_29 จากคุณ : กระบี่นางฟ้า เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 00:07:27

ความคิดเห็นที่ 22 คคห 19 คุณSerene_Angelic กับคุณ สองนิ้วชี้ คุณSerene_Angelic อ้าง "ผิดฝาผิดตัว" เพราะผมถามว่า --- "คำว่า -- จิตจะไปเกิดทันที --- ตรัสไว้ พระสูตรไหน?  ทราบไหมครับ"" คำว่า พระสูตรไหน --- ไม่เข้าใจตรงไหนครับ? ที่อ้าง -- ขุททกนิกาย ปฏิสัมภิทามรรค ขุททกนิกาย ปฏิสัมภิทามรรค ---ไม่ใช่เป็น พระพุทธภาษิต ตรัสไว้  นี่ครับ                     ************************** ผมอ้างหลักฐาน พระไตรปิฎกฉบับสำหรับประชาชน หน้า ๖๒๐ เล่มที่ ๒๙ ชื่อ ขุททกนิกาย  มหานิเทส เล่มนี้ อรรถกถากล่าวว่า ชี้แจงว่า เป็นภาษิตของพระสารีบุตร ฯ                       *************************** ว่าไงครับ คุณSerene_Angelic "คำว่า -- จิตจะไปเกิดทันที --- ตรัสไว้ พระสูตรไหน?  ทราบไหมครับ""                       **************************** หมายเหตุ อย่ามั่ว หลักฐาน ฯ  เพียงเพราะ ต้องการ รองรับ มุมมองของตนเองในเรื่องนั้นๆ ฯ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 06:55:40

ความคิดเห็นที่ 23 "คำว่า -- จิตจะไปเกิดทันที --- ตรัสไว้ พระสูตรไหน?  ทราบไหมครับ"" เสนอครับ จะได้ สอบทานกับ --- "มรณาสันนวิถี" --- จะได้ไม่เพลิน เมาหมกอยู่กับ --- คำใดนั้น  ที่ไม่อยู่ในรูปเป็นพระพุทธวจนะ -- ตามที่พระเถระครั้งปฐมสังคายนา รักษาไว้ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 06:58:20

ความคิดเห็นที่ 24 เข้ามาทักทายคุณสองนิ้วชี้  สวัสดีค่ะ  ^^ จากคุณ : Smiling-girl เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 07:05:43

ความคิดเห็นที่ 25 คคห 21 เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๙ บรรทัดที่ ๔๘๗ - ๑๓๑๐. หน้าที่ ๒๑ - ๕๕ ^^^^ (พระไตรปิฎกสยาม 45 เล่มนั้น) เล่มที่ ๒๙ ชื่อ ขุททกนิกาย  มหานิเทส เล่มนี้ อรรถกถากล่าวว่า ชี้แจงว่า เป็นภาษิตของพระสารีบุตร ตกลง หาเจอ (๑) -- จิตจะไปเกิดทันที --- ตรัสไว้ พระสูตรไหน?  ทราบไหมครับ"" (๒) -- ที่พระสารีบุตร เสนอไว้ "ตามที่ -- อรรถกถากล่าวว่า ชี้แจงว่า เป็นภาษิตของพระสารีบุตร --นั้น --อรรถกถา  ที่ปรากฎในสมัยนี้ เกิดมาจาก การแปล อรรถกถา ภาษา สิงหลที่ลังกา ออกมาเป้นภาษา ที่พระพุทธโฆษาจารย์ใช้แปล เป้นภาษาอินเดีย  เมื่อ ราวๆ พ.ศ. 900 --- แล้ว ปรากฎว่า หลักฐานเดิมๆ ถูกเผาไป ฯ --- ไม่แตกประเด็น ---  การอ้าง -- "คำว่า ย่อมไม่หวังโลกนี้และโลกหน้า" (๑) ถ้า พระสารีบุตร เสนอไว้ จริง (ไม่เกี่ยวกับที่--- อรรถกถากล่าวว่า ชี้แจงว่า เป็นภาษิตของพระสารีบุตร --) โลกนี้ โลกหน้า  ที่พระสารีบุตร เสนอ --- จะขัดกับ พระพุทธภาษิตที่ตรัสถึง -- สัมมาทิฏฐิ ๒  (สาสวาสัมมาทิฏฐิ กับ อนาสวาสัมมาทิฏฐิ) -- สาสวาสัมมาทิฏฐิ  จะ = สัสสตทิฏฐิ ได้ไหม  ตาม ปัญญาของพระอรหันต์ สารีบุตร ? -- ตกลง   โลกนี้ -- ที่ผมเสนอ ว่า เนื่องกับ "ปัจจุบันขณะ ที่ เนื่องกับ --- อวิชชา + มรณาสันนวิถี --- ต้องไม่ขัดกับ "พระพุทธภาษิต --อวิชชานั่นแหละ เป้น คติ (เครื่องไป) ของสัตว์ (อนัตตา - ผู้ข้องกับอุปาทานขันธ์ทั้ง ๕  ที่เนื่องกับ อารมณ์คือ มรณาสันนวิถี) เหล่านั้น คือ  เหตุ -- ตามด้วยผล คือ โลกหน้า --- ตามที่คุณฯ --- เพื่อ รองรับ ทิฏฐิว่า "ต้อง มี-- จิตจะไปเกิดทันที -- มันก็  "เป็นจริงไม่ได้" เพราะ อวิชชา (หรือ โมหะเจตสิก)  -----ไม่ว่า จะอ้าง "ข้อความของ ท่านใดนั้น ในพระไตรปิฎก สยาม 45 เล่ม?  ดังที่อ้าง --- เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๙ บรรทัดที่ ๔๘๗ - ๑๓๑๐. หน้าที่ ๒๑ - ๕๕. ซึ่งท่านนั้น --- -- อรรถกถากล่าวว่า ชี้แจงว่า เป็นภาษิตของพระสารีบุตร -- ผมจึงถามหา  คือถามว่า --- ""คำว่า -- จิตจะไปเกิดทันที --- ตรัสไว้ พระสูตรไหน?  ทราบไหมครับ"" คุณ กระบี่นางฟ้า ---- มีความเห็น ^^^^ อย่างไรครับ? จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 07:11:46

ความคิดเห็นที่ 26 เสริมข้อมูล ให้กับคุณ  Serene_Angelic ใน คคห.19 ------------------------------------------------------                             จุตูปปาตญาณ             [๑๓๗] ภิกษุนั้นเมื่อจิตเป็นสมาธิ บริสุทธิ์ผ่องแผ้ว ไม่มีกิเลส ปราศจากอุปกิเลส อ่อน ควรแก่การงาน ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหวอย่างนี้ ย่อมโน้มน้อมจิตไปเพื่อรู้จุติและอุปบัติของ สัตว์ทั้งหลาย เธอเห็นหมู่สัตว์ที่กำลังจุติ กำลังอุปบัติ เลว ประณีต มีผิวพรรณดี มีผิวพรรณ ทราม ได้ดี ตกยาก ด้วยทิพยจักษุอันบริสุทธิ์ ล่วง จักษุของมนุษย์ ย่อมรู้ชัดซึ่งหมู่สัตว์ ผู้เป็นไปตามกรรมว่า สัตว์เหล่านี้ประกอบด้วยกายทุจริต วจีทุจริต มโนทุจริต ติเตียนพระอริยเจ้า เป็นมิจฉาทิฏฐิ ยึดถือการกระทำด้วยอำนาจมิจฉาทิฏฐิ เบื้องหน้าแต่ตายเพราะกายแตก เขาย่อม เข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก ส่วนสัตว์เหล่านี้ประกอบด้วยกายสุจริต  วจีสุจริต มโนสุจริต ไม่ติเตียนพระอริยเจ้า เป็นสัมมาทิฏฐิ ยึดถือการกระทำด้วยอำนาจสัมมาทิฏฐิ เบื้องหน้าแต่ตาย เพราะกายแตก เขาย่อมเข้าถึงสุคติโลกสวรรค์ ดังนี้ เธอย่อมเห็นหมู่สัตว์ที่กำลังจุติ กำลังอุปบัติ เลว ประณีต มีผิวพรรณดี มีผิวพรรณทราม ได้ดี ตกยาก ด้วยทิพยจักษุอันบริสุทธิ์ ล่วงจักษุ ของมนุษย์ ย่อมรู้ชัดซึ่งหมู่สัตว์ผู้เป็นไปตามกรรม ด้วยประการฉะนี้ เปรียบเหมือนปราสาท ตั้งอยู่ ณ ทาง ๓ แพร่งท่ามกลางพระนคร บุรุษผู้มีจักษุยืนอยู่บนปราสาทนั้น จะพึงเห็นหมู่ชน กำลังเข้าไปสู่เรือนบ้าง กำลังออกจากเรือนบ้าง กำลังสัญจรเป็นแถวอยู่ในถนนบ้าง นั่งอยู่ที่ทาง ๓ แพร่งท่ามกลางพระนครบ้าง เขาจะพึงรู้ว่า คนเหล่านี้เข้าไปสู่เรือน เหล่านี้ออกจากเรือน เหล่านี้สัญจรเป็นแถวอยู่ในถนน เหล่านี้นั่งอยู่ที่ทาง ๓ แพร่งท่ามกลางพระนคร ฉันใด ภิกษุ ก็ฉันนั้นแล เมื่อจิตเป็นสมาธิ บริสุทธิ์ผ่องแผ้ว ไม่มีกิเลส ปราศจากอุปกิเลส อ่อน ควรแก่ การงานตั้งมั่น ไม่หวั่นไหว อย่างนี้ย่อมโน้มน้อมจิตไปเพื่อรู้จุติและอุปบัติของสัตว์ทั้งหลาย เธอเห็นหมู่สัตว์ที่กำลังจุติ กำลังอุปบัติ เลว ประณีต มีผิวพรรณดี มีผิวพรรณทราม ได้ดี ตกยากด้วยทิพยจักษุอันบริสุทธิ์ ล่วงจักษุของมนุษย์ ย่อมรู้ชัดซึ่งหมู่สัตว์ผู้เป็นไปตามกรรมว่า สัตว์เหล่านี้ประกอบด้วยกายทุจริต วจีทุจริต มโนทุจริต ติเตียนพระอริยเจ้า เป็นมิจฉาทิฏฐิ ยึดถือการกระทำด้วยอำนาจมิจฉาทิฏฐิ เบื้องหน้าแต่ตายเพราะกายแตก เขาย่อมเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก ส่วนสัตว์เหล่านี้ประกอบด้วยกายสุจริต วจีสุจริต มโนสุจริต ไม่ติเตียน พระอริยเจ้า เป็นสัมมาทิฏฐิ ยึดถือการกระทำด้วยอำนาจสัมมาทิฏฐิ เบื้องหน้าแต่ตายเพราะ กายแตก เขาย่อมเข้าถึงสุคติโลกสวรรค์ ดังนี้ เธอย่อมเห็นหมู่สัตว์ที่กำลังจุติ กำลังอุปบัติ เลว ประณีต มีผิวพรรณดี มีผิวพรรณทราม ได้ดี ตกยาก ด้วยทิพยจักษุอันบริสุทธิ์ล่วงจักษุ ของมนุษย์ ย่อมรู้ชัดซึ่งหมู่สัตว์ ผู้เป็นไปตามกรรม ด้วยประการฉะนี้ ดูกรมหาบพิตร นี้แหละ สามัญผลที่เห็นประจักษ์ ทั้งดียิ่งกว่า ทั้งประณีตกว่าสามัญผลที่เห็นประจักษ์ข้อก่อนๆ. จาก http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/r.php?B=9&A=1759&w=%CD%D4%B7%B8%D4 -------------------------------------------------------- จากคุณ : P_vicha เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 11:05:41

ความคิดเห็นที่ 27 จากกระทู้เก่าครับ  มีรายละเอียดเรื่อง วิถีจิต ถึงคุณโขตาน ช่วยอธิบายวิถีจิต ช่วง มรณาสันนวิถี ถึง ภวังคจิตในภพใหม่ http://topicstock.pantip.com/religious/topicstock/2012/05/Y12032746/Y12032746.html จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1 เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 11:10:48

ความคิดเห็นที่ 28 พระพุทธศาสนาจากพระโอษฐ์ : 297 วิญญาณอาศัยขันธ์ ๕ http://www.84000.org/true/297.html ปัญหา วิญญาณจะมีอยู่โดยไม่ต้องอาศัยขันธ์ ๕ ได้หรือไม่ ? พุทธดำรัสตอบ “.....ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย วิญญาณที่เข้ายึดรูป พึงดำรงอยู่ได้ วิญญาณที่มีรูปเป็นอารมณ์ มีรูปเป็นที่ตั้ง เข้าไปซ่องเสพด้วยความยินดี พึงถึงความเจริญงอกงามไพบูลย์... วิญญาณที่เข้ายึดเวทนา... สัญญา.... สังขาร...พึงดำรงคงอยู่ได้ วิญญาณที่มี รูป.... เวทนา...สัญญา... สังขาร...เป็นอารมณ์ มี รูป.... เวทนา...สัญญา... สังขาร... เป็นที่ตั้ง เข้าไปซ่องเสพ (รูป เวทนา สัญญา สังขาร ) ด้วยความยินดี พึงถึงความเจริญงอกงามไพบูลย์ “.....ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ผู้ใดพึงกล่าวอย่างนี้ว่าเราจักบัญญัติการมา การไป การจุติ การอุปบัติ หรือความเจริญงอกงามไพบูลย์แห่งวิญญาณ โดยไม่ต้องอาศัยรูป เวทนา สัญญา สังขารดังนี้ ข้อนี้ไม่ใช่ฐานะที่จะเป็นไปได้ “.....ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ถ้าภิกษุละราคะในรูปธาตุ เวทนาธาตุ สัญญาธาตุ สังขารธาตุ วิญาณธาตุได้แล้ว อารมณ์ (แห่งวิญญาณ) ก็เป็นอันตัดขาดเพราะละราคะนั้นได้ ที่ตั้งแห่งวิญญาณย่อมไม่มี วิญญาณที่ไม่มีที่ตั้งย่อมไม่งอกงาม ไม่สร้างต่อ (อนภิสงฺขจฺจ) ย่อมหลุดพ้น เพราะหลุดพ้นจึงตั้งมั่นเพราะตั้งมั่นจึงอิ่มเอิบ (สนฺตุสิตํ) เพราะอิ่มเอิบจึงไม่สะดุ้ง เมื่อไม่สะดุ้งจึงดับเย็นสนิทเฉพาะตน ภิกษุนั้นย่อมทราบชัดว่า ชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์ครบถ้วนแล้ว กิจที่ควรทำได้เสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อให้เกิดผลเช่นนี้ไม่มีอีกแล้ว” อุปายสูตร ขันธ. สํ. (๑๐๕) ตบ. ๑๗ : ๖๖ ตท. ๑๗ : ๕๙ ตอ. K.S. ๓ : ๔๕-๔๖ --------------------------------------------------------------- พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๑  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒๓ ขุททกนิกาย ปฏิสัมภิทามรรค             [๒๕๓] ปัญญาในความสำเร็จด้วยการกำหนดรูปกาย (ของตน) และจิต (มีฌานเป็นบาท) เข้าด้วยกัน และด้วยสามารถแห่งการตั้งไว้ซึ่งสุข สัญญาและลหุสัญญา เป็นอิทธิวิธญาณอย่างไร ฯ             ภิกษุในศาสนานี้ ย่อมเจริญอิทธิบาท อันประกอบด้วยสมาธิยิ่งด้วย ฉันทะและสังขารเป็นประธาน ย่อมเจริญอิทธิบาทอันประกอบด้วยสมาธิยิ่งด้วย วิริยะและสังขารเป็นประธาน ย่อมเจริญอิทธิบาท อันประกอบด้วยสมาธิยิ่งด้วย จิตและสังขารเป็นประธาน ย่อมเจริญอิทธิบาท อันประกอบด้วยสมาธิยิ่งด้วย วิมังสาและสังขารเป็นประธาน ภิกษุนั้นย่อมอบรมข่มจิต ทำให้เป็นจิตอ่อน ควรแก่การงาน ในอิทธิบาท ๔ ประการนี้ ครั้นแล้วย่อมตั้งกายไว้ในจิตบ้าง ตั้งจิตไว้ในกายบ้าง น้อมจิตไปด้วยสามารถแห่งกายบ้าง น้อมกายไปด้วยสามารถ แห่งจิตบ้าง อธิษฐานจิตด้วยสามารถแห่งกายบ้าง อธิษฐานกายด้วยสามารถแห่ง จิตบ้าง ครั้นน้อมจิตไปด้วยสามารถแห่งกาย น้อมกายไปด้วยสามารถแห่งจิต อธิษฐานจิตด้วยสามารถแห่งกาย อธิษฐานกายด้วยสามารถแห่งจิตแล้ว ย่อม หน่วงสุขสัญญาและลหุสัญญาลงในกายอยู่ เธอมีจิตอันอบรมแล้วอย่างนั้น บริสุทธิผ่องแผ้ว ย่อมโน้มน้อมจิตไปเพื่ออิทธิวิธญาณ เธอย่อมแสดงฤทธิ์ ได้เป็นอันมาก คือ คนเดียวเป็นหลายคนก็ได้ หลายคนเป็นคนเดียวก็ได้ ทำให้ปรากฏก็ได้ ทำให้หายไปก็ได้ ทะลุฝา กำแพง ภูเขา ไปได้ไม่ติดขัด เหมือนไปในที่ว่างก็ได้ ผุดขึ้นดำลงในแผ่นดินเหมือนในน้ำก็ได้ เดินไปบนน้ำ ไม่แตกเหมือนเดินไปบนแผ่นดินก็ได้ เหาะไปในอากาศเหมือนนกก็ได้ ลูบคลำ พระจันทร์พระอาทิตย์ ซึ่งมีฤทธิ์มีอานุภาพมากด้วยฝ่ามือก็ได้ ใช้อำนาจทางกาย ไปตลอดพรหมโลกก็ได้ ฯ             ชื่อว่าญาณ เพราะอรรถว่ารู้ธรรมนั้น ชื่อว่าปัญญา เพราะอรรถว่ารู้ชัด เพราะเหตุนั้นท่านจึงกล่าวว่า ปัญญาในความสำเร็จด้วยการกำหนดรูปกาย (ของตน) และจิต (อันมีฌานเป็นบาท) เข้าด้วยกัน และด้วยสามารถแห่งการตั้งไว้ ซึ่งสุขสัญญาและลหุสัญญา เป็นอิทธิวิธญาณ ฯ             เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๑  บรรทัดที่ ๒๗๙๗ - ๒๘๒๑.  หน้าที่  ๑๑๔ - ๑๑๕. http://84000.org/tipitaka/attha/v.php?B=31&A=2797&Z=2821&pagebreak=0             ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=31&i=253 บทว่า อาวิภาวํ คือ ทำให้ปรากฏ. บทว่า ติโรภาวํ - ทำให้ปกปิดก็ได้. พึงเชื่อมด้วยบทก่อนว่า อาวิภาวํ ปจฺจนุโภติ. ติโรภาวํ ปจฺจนุโภติ - แสดงให้ปรากฏก็ได้. แสดงให้หายไปก็ดี. ในบทนี้ผู้มีฤทธิ์ประสงค์จะทำให้ปรากฏ ย่อมทำความมืดให้สว่างได้. หรือทำที่ปกปิดให้เปิดเผยได้. หรือทำที่ไม่ใช่คลองสายตา ให้เป็นคลองสายตา. ถามว่า อย่างไร? ตอบว่า เหมือนอย่างว่า ภิกษุนี้แม้อยู่ในที่กำบัง หรือแม้อยู่ในที่ไกล ก็ปรากฏได้ฉันใด. ประสงค์จะแสดงตน หรือผู้อื่นให้ปรากฏก็ฉันนั้น ครั้นออกจากฌานเป็นบาทแล้วคำนึงว่า ขอที่กำบังนี้จงเปิดเผย. หรือขอที่มิใช่คลองจักษุ นี้จงเป็นคลองจักษุเถิดดังนี้ แล้วทำบริกรรมอธิฏฐานโดยนัยดังกล่าว แล้วนั่นแหละ. พร้อมกับอธิฏฐานย่อมเป็นไปตามที่อธิฏฐาน. ผู้อื่นแม้ยืนอยู่ในที่ไกลก็เห็นได้. ประสงค์เห็นแม้ตนเองก็เห็นได้. ประสงค์จะทำให้หายไป? ย่อมทำแสงสว่างให้มืดได้ หรือทำที่ไม่ปกปิดให้ปกปิดได้. หรือทำที่เป็นคลองจักษุ มิให้เป็นคลองจักษุได้. ถามว่า อย่างไร? ตอบว่า เหมือนอย่างว่า แม้อยู่ในที่ปกปิด หรือแม้ยืนอยู่ในที่ใกล้ก็ไม่ปรากฏฉันใด. ภิกษุประสงค์จะแสดงตน หรือผู้อื่นก็ฉันนั้น ครั้นออกจากฌานเป็นบาทแล้ว คำนึงว่า ขอที่ไม่ปกปิดนี้จงปกปิด. หรือขอที่เป็นคลองจักษุนี้ จงมิใช่คลองจักษุ แล้วทำบริกรรมอธิฏฐานโดยนัยดังกล่าวแล้วนั่นแหละ. พร้อมกับอธิฏฐาน ย่อมเป็นไปตามอธิฏฐานทีเดียว. ผู้อื่นแม้ยืนอยู่ใกล้ก็ไม่ปรากฏ. แม้ประสงค์จะไม่เห็นตนเองก็ไม่เห็น. อีกอย่างหนึ่ง ปาฏิหาริย์ที่ปรากฏแม้ทั้งหมด ชื่อว่าทำให้ปรากฏ. ปาฏิหาริย์ที่ไม่ปรากฏ ชื่อว่าทำให้หายไป. ในปาฏิหาริย์ทำให้ปรากฏนั้น ฤทธิ์ก็ดี ผู้มีฤทธิ์ก็ดี ย่อมปรากฏ. พึงแสดงปาฏิหาริย์ที่ปรากฏนั้นด้วยยมกปาฏิหาริย์. ในปาฏิหาริย์ที่ไม่ปรากฏ ฤทธิ์เท่านั้นย่อมปรากฏ ผู้มีฤทธิ์ไม่ปรากฏ. พึงแสดงปาฏิหาริย์ที่ไม่ปรากฏนั้นด้วยยมกสูตรและด้วยพรหมนิมันตนิกสูตร.๕- -------------------------------------- พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์ พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต) อทิสสมานกาย กายที่มองไม่เห็น, ผู้มีกายไม่ปรากฏ, ไม่ปรากฏร่าง, มองไม่เห็นตัว กล่าวคือ เป็นวิสัยของผู้มีฤทธิ์บางประเภท (วิกุพพนฤทธิ์) อาจทำการบางอย่างโดยไม่ให้ผู้อื่นมองเห็นร่างกาย; ____________________________ ความคิดเห็นที่ 3     ....         แสดงว่า ที่หลวงพี่หลวงพ่อเกจิบางองค์บอกว่าถอดจิตได้ นั่นก็ไม่ใช่เรื่องจริง สิครับ เข้าข่ายเป็น อันตรภาวะทิฏฐิ ใช่ไหมครับ         และการที่เห็นสิ่งต่างๆได้ในขณะนั่งสมาธินั้น เป็นเพียงแค่นิมิตใช่ไหมครับ ทั้งๆที่ สามารถรับรู้ ความร้อนเย็นของลมที่พัดมาในสถานที่นั้น เหมือนมีกายไปสัมผัส จริงๆนั่นก็เป็นเพียง นิมิต ใช่ไหมครับ คือปรุงแต่งไปเองตามสภาพที่เห็น เช่น นิมิตเห็น ไฟไหม้ ก็ร้อนไปเพราะปรุงแต่ง ตามจริงแล้วไม่ได้ไปสัมผัสด้วยจิตจริงๆ อย่างนี้หรือ เปล่าครับ จากคุณ : สองนิ้วชี้   -------------------------------------------------- ผมเห็นว่าน่าเกี่ยวกับ  อทิสสมานกาย ที่เป็น รูปขันธ์ ประเภทหนึ่ง ที่เกิดจาก อภิญญาจิต ที่จะทำให้รูปหยาบ ที่ตาเนื้อเห็นได้ กลายเป็น รูปขันธ์ที่ละเอียด ยิ่งกว่า ปรมาณู จนไม่ปรากฏแก่ตาเนื้อได้ แต่ การเกิดของจิต นั้นย่อมต้องอาศัย รูป เสมอ  ครับ  เกิดขึ้นลอย ๆ ไม่ได้  หรือ ที่เรียกว่า วิญญาณล่องลอยไปเกิด จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1 เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 11:33:52

ความคิดเห็นที่ 29 การอ้าง พระสูตร เช่น คคห 26 อ้าง (ผู้อ้างยกไว้) [๑๓๗] ภิกษุนั้นเมื่อจิตเป็นสมาธิ บริสุทธิ์ผ่องแผ้ว ไม่มีกิเลส ปราศจากอุปกิเลส อ่อน ควรแก่การงาน ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหวอย่างนี้ ย่อมโน้มน้อมจิตไปเพื่อรู้จุติและอุปบัติของ สัตว์ทั้งหลาย เธอเห็นหมู่สัตว์ที่กำลังจุติ กำลังอุปบัติ  ฯ                 พิจารณาดังนี้ เพื่อ ไม่เข้าสู่ คลอง มิจฉาทิฏฐิ ฯ (๑) ภิกษุ สมัยพุทธกาล ที่นั่งฟัง ตามที่ตรัส ใช่ เราๆ ท่าน ในห้องศาสนานี้ หรือ? (๒) ภิกษุเหล่านั้น  เรียน อภิธัมมัตถสังคหะ  หรือ? (๓) ภิกษุเหล่านั้น เรียน วิสุทธิมัคค์ หรือ? (๔) ภิกษุ้หล่านั้น อ่านพระบาลีแปลไทย 45 เล่ม หรือ? (๕) ภิกษุเหล่านั้น  อ่าน อรรถกถา (ใน พระไตรปิฎก ๙๑ เล่ม) หรือ?                                         ที่สำคัญ ภิกษุเหล่านั้น -- มี เหตุ ปัจจัย เช่น "ผู้ที่อ้าง พระสูตร" เช่น ผู้ที่อ้าง อภิธัมฯ  หรือ? แน่นอน รวมทั้ง "ผมด้วย"                                    และที่สำคัญยิ่ง ต้อง สอดคล้องกับ มูลปริยายสูตร ด้วย มูลปริยายสูตร http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=12&A=0&Z=237                          และที่สำคัญ ยิ่งยิ่งขึ้นคือ คำว่า -- ย่อมโน้มน้อมจิตไปเพื่อรู้จุติและอุปบัติของ สัตว์ทั้งหลาย เธอเห็นหมู่สัตว์ที่กำลังจุติ กำลังอุปบัติ  ฯ เนื่องกับ วิชชา ๓  ใช่หรือไม่ วิชชา ๓ เนื่องกับ สัสสตทิฏฐิ ได้หรือ? เนื่องกับ อวิชชา  ได้หรือ?                          และที่สำคัญ ยิ่งยิ่งยิ่งขึ้นไปอีกคือ ใครที่อ้าง ฯ เคย พิจารณา พระสูตรนี้ แล้ว ด้วย สาสวาสัมมาทิฏฐิ ? ขนฺธ สํ เล่มที่ ๑๗/หน้า ๑๐๕-๑๑๐/ข้อที่ ๑๕๘-๑๖๔ สำนวนแปลพระสูตรข้างบน  เพื่อสะดวก ดู อริยสัจจากพระโอษฐ์ หน้า๔๙๘-๕๐๓ ตรัสถึง --ปุพเพนิวาสานุสติญาณ (๑ ใน วิชชา ๓ / พระสูตรนี้ ใครในที่นี้ ผ่านตาแล้ว?) จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 17:48:00

ความคิดเห็นที่ 30 ...          สวัสดีครับท่าน กันดั้มฯ และท่าน Smiling-girl ครับ และขอบคุณทุกท่าน ที่เข้ามาให้ความรู้ครับ สำหรับลุงโชติ จะเมาส์ต่อก็ตามสะดวกเลยครับ                                                                                                        ++ จากคุณ : สองนิ้วชี้ เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 19:42:53

ความคิดเห็นที่ 31 มรณาสันนวิถี           เป็น มิจฉาทิฏฐิ สัสสตทิฏฐิ กับ เป็น สาสวาสัมมาทิฏฐิ                                                             ต่างกัน มั๊ง ตัวอย่างหนึ่ง http://www.pantip.com/cafe/religious/topic/Y12914769/Y12914769.html คคห 23 ประเด็น ---->  มารดา  มี  (อัตถิ มาตา)       บิดา  มี  (อัตถิ ปิตา)   อย่างไร (ตามที่ตรัส สาสวาสัมมาทิฏฐิ  กระมัง) นั้น                         มียังไง แล้ว เป็น สาสวาสัมมาทิฏฐิ                               คำตอบ ง่ายๆ แบบหนึ่ง มีว่า (๑) มี ชนิด ที่ ตรงกันข้ามกับ มิจฉาทิฏฐิ - สัสสตทิฏฐิ -- แล้วไม่เลยไปยัง มิจฉาทิฏฐิ - อุจเฉทิฏฐิ ด้วย (ใครไม่เข้าใจ / รออ่าน จาก ท่านผู้รู้ ชี้แนะ ฯ) (๒) มีแบบข้อที่ ๑ นั้น --- มีไม่เหมือนกับ ที่นักอภิธัมมัตถสังคหะ สมัยนี้ "พูดว่า ปรมัตถ์มีจริง" และหรือ -- เรียนพระอภิธัม ฯ เพื่อเป็นอุปนิสยปัจจัย เพื่อ เกิดในยุคพระศรีอาริย์ --- ด้วย ดังนั้น เรื่องราว  ที่ กล่าวถึง พรรษาที่ ๗ (ถ้าจำไม่ผิด) --- พระพุทธเจ้าต้องโปรดพระมารดาที่ดาวดึงส์ -- นั้น ขอให้ ยุวพุทธที่ ใฝ่รู้ ฯ  พิจาณาให้ทั่วถึง ฯลฯ หยั่งลงสอบทานกับ สาสวาสัมมาทิฏฐิ  ที่พระพุทธเจ้าตรัส  ต้อง ไม่ เนื่องกับ มิจฉาทิฏฐิ ๒ ฯ จากคุณ : เซนเถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) เขียนเมื่อ : 13 พ.ย. 55 21:56:24