| ขอเชิญมาแสดงความเห็นเกี่ยวกับ พระไตรปิฎก | |
อันนี้คือความเห็นของผม จากการใช้ธรรมมะในการดำเนินชีวิตมา สิบกว่าปี
1. พระธรรมวินัย คือ กฏระเบียบ ข้อบังคับต่างๆ รวมถึง กิจอันพึ่งทำไม่พึ่งทำของสงฆ์ เพื่อให้อยู่รวมกัน อย่างมีระเบียบ และเป็นพื้นฐาน ของกิจประจำวัน เพื่อ ละกิเลสและ ฝึกสมาธิ ( โดยรวมพระธรรมวินัยเรียก รวมๆแล้วก็คือ ศีล)
2. พระอภิธรรมปิฎก คือ รายละเอียดการฝึก สมาธิ ต่างๆ พอเราได้ความสงบ จากศีล เราก็นำมาทำสมาธิ เพื่อเป็นพื้นฐานให้เราใช้ในขั้นต่อไป
( โดยรวม พระอภิธรรม ปิฏก คือ สมาธิ นั่นเอง )
3. พระสุตันตปิฏก คือ พุทธพจน์ ที่แสดงความเข้าใจ ในสิ่งต่างๆ เป็นกระแสแห่งเหตุปัจจัย โดย เริ่มที่ทางสายกลาง จนเป็นเหตุให้มองเห็น กระแสแห่งเหตุปัจจัย เห็นเหตุแห่งทุกข์ ปฏิจสมุปบาท จนนำไปสู่การดับทุกข์ อริยสัจ 4 ( โดยรวม พระสุตันตปิฏก คือ ปัญญานั่นเอง )
แต่หลังจากได้ท่องกระทู้มาผมก็พอจะแบ่ง สาวกได้ 3 แบบ คือ
แบบที่ 1 ชอบพระธรรมวินัย ถือศีล ต่างๆ เพราะคิดว่าได้บุญเยอะ ชาติหน้าสบาย จะได้เกิดเป็นเทวดา ทำบุญมากมาย กลุ่มนี้ จะเป็นกลุ่มที่ทำบุญเยอะเสียตังมาก แต่น่าเสียดายที่ จะหยุดอยู่แค่นี้ไม่ไป 2 และ 3 ต่อ
แบบที่ 2 ชอบพระอภิธรรม คือการนั่งสมาธิ ต่างๆ ฝึกจิต เข้าป่าเข้าดง นั่งสมาธิได้เป็นวันๆ แต่ก็น่าเสียดาย ที่กลุ่มนี้ พอได้สมาธิมาแล้ว น่าจะไป 3 ก็ไม่ได้ไป เพราะไปลุ่มหลง ในการฝึกจิต เพราะ เชื่อว่าเป็นการทำให้จิต บริสุทธิ์ มีพลัง จะได้ไปอยู่ สวรรค์ชั้นนู้นชั้นนี้ หลงตัวเองว่าเรามันไม่ธรรมดานะเออไม่ธรรมดา ชอบมีฤทธิื หู ทิพ ตาทิพ กายทิพ เลยไม่นำไปสู่การปฎิบัติในโลก จริง ใช้แก้ปัญหาชีวิตตามจริงไม่ได้ มีปัญหาแก้ไม่ออก โทษกรรมเก่า แล้วก็ไปนั่งสมาธิต่อ เลยต้องแบ่งออกมาเป็นเรื่องทางโลก และ ทางธรรม
แบบที่ 3 ชอบสุตันตปิฏก เป็นพุทธพจน์ แท้ เดินทางสายกลาง เห็นโทษของความสุดโต่งเข้าใจในความพอดี นำ สติมารู้อารมณ์ เอาไปใช้ปฎิบัติในชีวิตจริง เลิกยึดมั่นถือมั่น มองทุกอย่างตามจริง จริงๆ ไม่ใช่ตามจริงในปิฏก แต่เป็น ของแท้ เป็นสันทิฐิโก นำไปปฎิบัติลองผิดลองถูก
การศึกษา พระธรรม แบบไหน จึงถือว่าเป็นการลบลู่ พระธรรม
ความคิดเห็นที่ 1
