ความคิดเห็นที่ 1 ลองเปลี่ยนจากเห็นแต่กิเลส เป็นเห็นแต่ คน สิครับ มองไปทางไหนก็เห็นแต่คน ไอ่เราดันทุรังจะเหนือคน(อริยะ) ก็เลยยุ่งหน่อย จากคุณ : สู่ฝัน...อันยิ่งใหญ่ เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 23:43:12

ความคิดเห็นที่ 2 ลองมองให้เห็นว่าเป็นแค่หน้าที่ของ วิญญาณ ที่ทำให้เรามองเห็น  ( จักษุวิญญาณ )                                  ทำหน้าที่ให้เราได้ยิน ได้กลิ่น  ได้สัมผัส ได้รับรู้ดูซิครับ แล้วจะเห็นว่า ไม่ได้มีตัวตนของเราเลย  แค่เป็นหน้าที่ของ วิญญาณ ที่เกิดเพราะปัจจัย สังขารสำเร็จรูป ที่ปรุงแต่งเป็นตัวเรา มันประกอบด้วยอะไร   ถ้าเรารู้อยู่แก่ใจตลอด ไม่หลง ไม่ลืม ไม่จำผิดๆ ว่ามีตัวเราเป็นตัวเป็นตน แล้วกิเลสขันธ์  อุปทานขันธ์ ก็ไม่มีความหมายครับ ด้วยความมุ่งมั่นของบุรุษ  คนย่อมพ้นจากทุกข์ได้ครับ จากคุณ : กระบี่นางฟ้า เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 23:51:50

ความคิดเห็นที่ 3 "เห็นกิเลส แต่ดันเผลอสติ เข้าไปยึดมั่นถือมั่นว่า กิเลสนั้นๆ เป็นของเรา เป็นตัวเรา" .. ก็เลยต้องทุกข์อยู่ร่ำไป :) 1. กิเลสเป็นเรื่องธรรมชาติ เกิดเป็นคนต้องมีกิเลส 2. เกิดมามีหูให้ได้ยิน มีตาให้ได้เห็น เมื่อปัจจัยถึงพร้อม 3. กิเลสก็เกิดเป็นธรรมดา ดับไปเป็นธรรมดา 4. การเจริญสติที่ดี เมื่อเห็น ก็ควรอบรมจิตใจด้วยว่า "นั่นไม่ใช่เรา นั่นไม่ใช่เขา นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่ใช่ของเขา" - จิต (นาม) ของเราบังคับบันชาไม่ได้ - อยากให้มันสุข มันก็ไม่สุข - อยากให้มันไม่มีกิเลส มันก็มีกิเลส ด้วยเหตุเพียงเท่านี้ ก็เพียงพอแล้ว ที่จะใช้สติ (ที่ไม่ปลอม, สัมมาสติ = สติตัวจริง) อบรมจิตใจให้ "คลายความยึดมั่นถือมั่นในสังขารธรรมเหล่านั้น" .. สุ้ๆ นะครับ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 55 00:17:44 แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 55 00:17:17 แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 55 00:09:02 แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 55 00:05:27 จากคุณ : M_moshi เขียนเมื่อ : 10 พ.ย. 55 23:59:36

ความคิดเห็นที่ 4 @   ก็กิเลส      ตัญหา      มันน่าสนุก โลภ-โกรธ-หลง เป็นทุกข์   ก็รู้ได้ แต่ตัดมัน   ตัดไม่ขาด     จะทำไง เพราะเราท่าน  ยังใจ      ไม่แข็งพอ . จากคุณ : ลักษณาพร เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 00:10:05

ความคิดเห็นที่ 5 แนะนำ จขกท ซะยืดยาว อยากบอกว่า "เป็นเหมือนกันครับ" 55 ผมมีอุบายขจัดความฟุ้งซ่านมาฝากครับ 1. ด้วยการระลึกรู้ เวทนา (ความรู้สึก) จิต (อารมณ์) ด้วยสัมมาสติ ในทุกๆ อริยาบท 2. จนตามทันมาเรื่อยๆ จนกระทั่งสติบีบเข้ามาอยู่ที่ฐานกาย ที่ลมหายใจ เป็นปัจจุบันธรรม 3. จนรู้ว่าตัวเองกำลังหายใจเข้าหรือออก สั้นหรือยาว? 4. เมื่อสติที่จับอยู่ที่ลมหายใจ ย่อมไม่มีความโลภ-ความโกรธ เกิดขึ้น ณ ขณะนั้น ในทุกๆ ขั้นตอน ให้ระลึกรู้เสมอว่า "สิ่ง (ธรรม) นั้นๆ ไม่ใช่ของเรา ไม่ใช่ของเขา ไม่ใช่ตัวเรา ไม่ใช่ของเขา" แม้ความสุข แม้ความไม่โลภ แม้ความไม่โกรธ ก็ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเขา .. แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 55 00:32:28 จากคุณ : M_moshi เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 00:31:12

ความคิดเห็นที่ 6 อย่าไปมองเพ่งโทษจับผิดคนอื่นๆ  ยิ่งมองจะยิ่งทำให้ใจเราย่ำแย่ หดหู่  ทำร้ายใจเราเอง ... ฝึกมองแต่เรื่องดีๆของคนอื่น  และพยายามมองหาความผิดในตนเอง  แต่ก็ะวัง อย่าพยายามมองหาความดีในตัวเราเองจะทำให้เกิดมานะ ลองฝึกแบบนี้ไปสักระยะ  ไม่นานนัก  จะรู้สึกโลกนี้น่าอยู่  เหมือนสวรรค์ จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 00:37:12

ความคิดเห็นที่ 7 โลกนี้น่าอยู่   เฉพาะ ปุถุชน สาวกพระพุทธเจ้าเท่านั้น   ที่รู้ว่า   ความเกิดเป็น ทุกข์ จากคุณ : กระบี่นางฟ้า เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 00:44:26

ความคิดเห็นที่ 8 ถ้าจะเบรกกันหัวทิ่มขนาดนี้ 55 (แซวเล่นนะครับ) ผมอ่าน คห. คุณโขตาน กำลังตัวลอยขึ้นสวรรค์ พออ่าน คห. ถัดมา คุณกระบี่นางฟ้า ร่วงลงสู่พื้นดินทันที 55+ จากคุณ : M_moshi เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 01:14:19

ความคิดเห็นที่ 9 ((( อันนี้ของคุณโขตาน ))) นางวิสาขาถามถึงที่อยู่ของเรวตะ พระบรมศาสดาเสด็จเข้าไปสู่บุพพาราม ภิกษุเหล่านั้นจึงไปยังเรือนของนางวิสาขา ซึ่งได้ถวายภัตตาหารแต่พระภิกษุทั้งหลาย ภิกษุทั้งหลายเหล่านั้นได้ดื่มข้าวต้มแล้วฉันของเคี้ยวแล้วนั่งอยู่ นางวิสาขาอุบาสิกาจึงเรียนถามพวกภิกษุพวกที่ล่วงหน้ามาก่อนเหล่าภิกษุที่ลืมบริขารนั้นว่า ข้าแต่ท่านผู้เจริญ สถานที่อยู่ของพระเรวตะเป็นที่น่าจับใจไหมหนอ? พวกภิกษุกล่าวว่า ดูก่อนอุบาสิกา น่าจับใจ เสนาสนะนั้นมีส่วนเปรียบด้วยนันทวันและจิตตลดาวันแล ต่อมานางวิสาขาก็ถามพวกภิกษุผู้หลงลืมบริขารแล้วตามมาภายหลังกว่าภิกษุเหล่านั้นบ้างว่า พระคุณเจ้าสถานที่อยู่ของพระเรวตะเป็นที่น่าพอใจไหม? ภิกษุเหล่านั้นกลับตอบว่า อย่าถามเลย อุบาสิกา สถานที่นั้นเป็นที่ไม่สมควรจะกล่าว สถานที่อยู่ของพระเรวตะนั้นอยู่ในสถานที่ซึ่งมีแต่ที่แห้งแล้ง ก้อนกรวด ก้อนหิน ขรุขระและตอไม้เท่านั้นแล นางวิสาขา ได้ฟังถ้อยคำของพวกภิกษุผู้มาก่อนและมาหลังแล้ว คิดว่าถ้อยคำของภิกษุพวกไหนหนอเป็นความจริง จึงถือเอาของหอมและดอกไม้ไปเข้าเฝ้าพระทศพลเจ้า ถวายบังคมแล้วนั่ง ณ ที่สมควรข้างหนึ่ง กราบทูลถามพระศาสดาว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญภิกษุบางพวกพากันนินทาที่อยู่ของพระเรวตเถระ สถานที่อยู่นั่นเป็นอย่างไรพระเจ้าข้า พระศาสดาตรัสว่า ดูก่อนวิสาขา ที่อยู่จะเป็นสถานที่อยู่รื่นรมย์หรือไม่นั้น ขึ้นอยู่ว่า จิตของพระอริยะทั้งหลายย่อมยินดีในสถานที่ใด สถานที่นั้นนั่นแหละชื่อว่าสถานที่รื่นรมย์ใจ ดังนี้แล้วจึงตรัสพระคาถานี้ว่า:- “พระอรหันต์อยู่ในที่ใด จะเป็นบ้านก็ตาม ป่าก็ตาม ที่ลุ่มก็ตาม ที่ดอนก็ตาม ที่นั้นย่อม เป็นภูมิภาคอันน่ารื่นรมย์ใจ” ================================================== ((( อันนี้ของคุณกระบี่นางฟ้า ))) ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนคูถแม้เพียงเล็กน้อย ก็มีกลิ่น เหม็น ฉันใด ภพแม้เพียงเล็กน้อยก็ฉันนั้นเหมือนกัน เราไม่สรรเสริญโดยที่สุด แม้ชั่วกาลเพียงลัดนิ้วมือเดียวเลย ฯ http://www.84000.org/tipitaka/pitaka2/v.php?B=20&A=950&Z=1002 แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 55 01:19:28 จากคุณ : M_moshi เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 01:17:43

ความคิดเห็นที่ 10 ฟุ้งซ่านเป็นเรื่องธรรมดาของใจ  ลองฟังธรรมบรรยายของพระอาจารย์พุธ ฐานิโยค่ะ เนื่องจากเราเพิ่งฟังเมื่อวานและเห็นว่าอาจจะเป็นแนวทางให้ จขกท ได้   เราเองเมื่อเช้าเดินจงกรม  ไม่สงบแม้แต่นิดเดียว  ^^ ฟุ้งซ่านมาก.....แต่ก็เดินค่ะ  เพราะเราว่ามันก็ปกติที่เราจะฟุ้งซ่าน  เพราะเรายังไม่ถึงไหน  แต่เพราะเรารู้ว่าเรายังไม่ถึงไหน  แล้วยังจะมาท้อแท้ซะอีก  มันก็ยิ่งไม่มีวันถึงนะคะ  จะยิ่งห่าง  ที่ทำมาก็เป็นอันเสียเปล่า  ขาดทุน  ลงแรงปฏิบัติธรรมไปไม่น้อยแล้วนะ  ไม่ถอยแล้วนะ  จะฟุ้งจะสงบก็ช่างมัน  เราควบคุมไม่ได้นี่นา   อีกเรื่องเมื่อวานที่ฟังพระอาจารย์พุธแล้วประทับใจ คือ  ท่านว่า  ความชั่วน่ะเรายัง"ละ"ไม่ได้  แต่เรา "เว้น" ได้  เข้าใจไหมคะ  การละมันตอ้งเกิดจากตัวจิตเอง ที่ฝึกบ่มได้ที่  ส่วนเราตอนนี้ ทำได้แค่เว้นจากการทำชั่ว  คิดชั่ว   หาอุบายทำใจเราให้สงบ  ค่อยๆทำไปค่ะ  อย่าใจร้อน แล้วก็ในลิ้งค์สำหรับฟังธรรมที่เราเอามาแปะนี้  ให้เลือกหัวข้อ "การบริหารจิต" ค่ะ (หัวข้อที่ ๑๐๐)  อาจจะตรงกับปัญหาที่เกิดในใจ จขกท ก็เป็นได้  ลองดูค่ะ http://www.fungdham.com/sound/put.html จากคุณ : คุณหนูขาวมณี เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 05:09:07

ความคิดเห็นที่ 11 เพราะวางจิตยังไม่ถูก เพราะมัวแต่วนๆอยู่ริมแม่น้ำ มองดูสายธารธรรมผ่านไปผ่านมา เพราะยังสลัด อัตตา ความยึดมั่น ในรูป เวทนา สัญญาฯ ยังไม่ลง ชีวิตนี้ไม่ใช่ของเรา จิตนี้ไม่ใช่ตัวตนของเรา ความคิดปรุงแต่ง ยังสืบต่อ ณ จิตสัมผัสในอายตนะ 6 แล้วยึดมั่น จึงมี สุข มีทุกข์ มีเฉยๆ ของจริงแท้ สายพุทธะ ท่านเฉยๆ ในจิตสัมผัสอายตนะ เพราะกำกับจิตด้วยปัญญา ว่า จิตสัมผัสอายตนะใดๆแล้ว ล้วนปล่อยวาง ไม่เอา จิตเสวยผัสสะแล้วมายึดมั่นเป็น ตัวตนของตนเองอีก นั่นแล :P จากคุณ : Go2Better เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 07:55:53

ความคิดเห็นที่ 12 โลกคืออะไรคือกิเลส กิเลสเท่านั้นที่มันเหนือโลกอยู่ทุกวันนี้ นอกจากกิเลสไม่มีอะไรเหนือโลก โลกถึงวิ่งไปตามกิเลสจึงร้อนกันทุกหย่อมหญ้าซิ ทีนี้เมื่อธรรมเหนือกิเลสแล้วกิเลสหมอบ เมื่อกิเลสหมอบ แล้วธรรมก็ออกอย่างสง่าผ่าเผย ไม่สะทกสะท้านกับสิ่งใด ------------------------------------------------------------------------------ จากคุณ : chiwat เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 08:05:02

ความคิดเห็นที่ 14 ถ้าคิดว่าไม่ต้องอยาก จะได้ไม่มีกิเลส แล้วไม่ต้องทำอะไร คงต้องไปบวช แต่ถ้าจะเป็น คฤหัส เป็น พ่อ เป็นแม่ เป็นพลเมือง มีอาชีพ มีหน้าที ก็ต้องทำหน้าที่ สิ่งที่ถูกต้อง สิ่งที่ควรทำ จะอยาก ไม่อยาก ก็ยังคงเป็นสิ่งที่ถูกต้อง เป็นสิ่งที่ควรทำ ถึงเวลากิน อยากไม่อยาก ก็ควรกิน ถึงเวลานอน อยากไม่อยาก ก็ควรนอน อยู่ในวัยทำงาน อยากไม่อยาก ก็ควรจะสร้างความมั่นคง มั่งคั่ง ให้กับชีวิตตนเอง และ ครอบครัว กิเลสมันเหมือนกันทุกคนนั้นแหละ มันมีเหตุให้ิเกิด มันก็ต้องเกิด อยู่ที่ว่า มันมีอำนาจเหนือใจเรามากแค่ไหน ใคร จะยึดมันไว้นานแค่ไหน ถือไว้มากเท่าไหร่ เห็นว่ามันมี ก็ดีแล้ว ให้ดีอีก ก็ควรเห็นมันเกิด เห็นมันดับ เห็นว่า มันกำลังแสดงอำนาจของมัน เห็นว่ามันมีอำนาจเหนือใจเรา เห็นว่ามันไม่ได้มีอำนาจเหนือเรา ปล. ถ้าไม่อยากทำอะไร คงต้องไปบวช แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 55 09:17:13 แก้ไขเมื่อ 11 พ.ย. 55 09:12:42 จากคุณ : นายไวรัส เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 08:55:26

ความคิดเห็นที่ 15 สงสัยว่า... ปฏิบัติธรรมมานาน แต่ไม่เห็นกิเลสตัวโทสะในใจตนเอง เกิดความไม่พอใจที่เห็นกิเลสคนอื่น ที่สำคัญคุณบอกว่าเห็นกิเลสตนเองได้ ก็ควรมองตัวนี้ให้มาก ๆเลยครับ อะไรที่เป็นตัวบงการให้อยากบ่นอยากระบาย ใช่ตัวโทสะนี่หรือเปล่า... ปล.กิเลสผู้อื่นดูให้น้อย...^^ จากคุณ : กิเลสตนเองดูให้มาก อิอิ (Up_To_You) เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 09:23:04

ความคิดเห็นที่ 16 ส่วนตัว ไม่คอยอะไรๆ กับกิเลสผู้อื่น และเมื่อมากระทบกับตน เ่มื่อผ่านไปก็จบไป คือไม่แบกต่อ เป็นอย่างนี้ส่วนมากตั้งแต่เด็กแล้ว (แต่ความกดดันในฐานะที่เป็นทุกข์ ในสังคมมันชั่งฝั่งอยู่ยาวนาน จนกว่าเหตุของฐานะนั้นดับไปได้อิสระ แต่รองรอยนั้นกว่าจะหมดไปก็อีกหลายปี) .   สำหรับกิเลสตนนี้สิ  เห็นอยู่เนื่องๆ ชัดด้วย จึงเตือนตนอยู่ประจำ ไม่ก่อกรรมที่เป็นวิบากหนัก เพราะเข้าใจในวิบาก เมื่อไหร่ สมบูรณ์พร้อมด้วยพละ ละได้สิ้น ก็จะทุกข์น้อยลงไปเอง. จากคุณ : P_vicha เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 11:25:47

ความคิดเห็นที่ 17 เคยคิดเหมือนจขกท.  "มองไปทางไหนก็มีแต่กิเลส" มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมาว่า  "โทษตา...งั้นทิ่มตาบอดซะเลยดีมั้ย กิเลสทางตาจะได้จบ?" "ไม่เอาอ่ะ แต๊งกิ้ว" จากคุณ : Bg-view เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 11:32:39

ความคิดเห็นที่ 18 คนเราเวลามองคนอื่น จะชินกับการตัดสิน ถูก-ผิด, ดี-ชั่ว ตอนนี้เวลามองใคร จะไม่มองแบบนั้น จะมองแบบพิจารณาธรรม เห็นตั้งแต่ต้นสายจรดปลายสาย ดูความเป็นไป แล้วเอาสิ่งนั้น มาย้อนดูตัวเอง สอนตัวเอง จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 11:47:20

ความคิดเห็นที่ 19 อยากจะวิเคราะห์ปัญหา โดยจะมองในภาพรวมก่อนว่า กิเลศมีที่มาอย่างไร เพราะทุกอย่างเป็นไปตามหลักอิทัปปัจยตา ตามเหตุและปัจจัย... ชีวิต ประกอบด้วย รูป และ นาม หรือ กายกับใจ ชีวิตของปุถุชน หาอาหารมาเลี้ยงกายได้แก่ ข้าว ปลา อาหาร เพื่อก่อให้เกิดพลังงานในการขับเคลื่อนร่างกายสำหรับการดำเนินชีวิตให้คงอยู่  ใจก็ต้องอาศัยอาหารไปหล่อเลี้ยงเช่นเดียวกัน มิฉะนั้นแล้ว ใจก็จะอับเฉา ห่อเห่ียว เซ็ง หมดอาลัยตายอยากในชีวิต ...อาจถึงขั้นฆ่าตัวตายในท่ีสุด มนุษย์เราใช้อายตนะ๖ เป็นทางผ่านสำหรับอาหารเพื่อใช้ไปหล่อเลี้ยงใจ และอาหารของใจก็คือ..... กิเลศ นั่นเอง หากเรายังไม่บรรลุธรรมถึงขั้นอริยะบุคคล กิเลศก็ยังคงเป็นสิ่งจำเป็นท่ีต้องเสพในระดับหนึ่ง ขึ้นอยู่กับภูมิธรรมของแต่ละบุคคล รู้สึกว่าจขกท.กำลังเคร่งเครียดกับการปฏิบัติธรรมโดยมองตัวกิเลศ เหมือนอะไรตัวหนึ่งท่ีจะต้องกำจัดให้หมดไป ทั้งกิเลศในตัวเองและกิเลศของผู้อื่น ทำให้เกิดอุปาทานในตัวกิเลศ ...ความมุ่งมั่นต่อการดับตัวกิเลศนั้น จึงกลายมาเป็นความทุกข์เสียเอง อายตนะ๖ อันได้แก่ รูป รส กลิ่น เสียง ฯลฯ คือท่อน้ำเลี้ยงสำหรับพาอาหารจากภายนอก คือกิเลศไปสู่ใจ หากต้องการกำจัดอาหาร ก็ต้องตัดท่ีผัสสะ ...เวลาเรากินอาหารท่ีไปเลี้ยงกาย เราก็ไม่ต้องผสมโรงพลอยรู้สึกเปรี้ยว หวาน มัน เค็มไปกับเขาด้วย เวลามองก็สักว่าเห็น ฟังก็สักว่าได้ยิน ฯลฯ ไม่ต้องปรุงแต่งให้เกิดเป็นเวทนา ตัณหา อุปาทาน ให้กิเลศกลายเป็นอาหารบำรุงใจต่อไป.... เป็นการระงับท่ีต้นเหตุและปัจจัย..ผลก็คือกิเลศเบาบางลง เมื่อบรรลุเป็นอรหันต์ก็หมดไปในท่ีสุด และเครื่องมือท่ีใช้ตัดผัสสะอย่่างมีประสิทธิภาพก็คือการเจริญ ศีล สมาธิ ปัญญา และ สติปัฏฐาน๔ ครับ จากคุณ : selfless เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 12:36:10

ความคิดเห็นที่ 20 ทางสายกลางไงคะ บริโภคกิเลส เห็น รับรู้ กิเลส โดยไม่เอามาเป็นของตัว โดย รู้สึกตัวเสมอว่า กิเลสมันมาไม้ไหน แล้วเราต่อต้าน ควบเชิงมันได้ดีมากเท่าไร ยอมรับสภาพนะคะ สบายๆ อย่าเกร็ง ใครว่า ธรรมะ เข้ากับทางโลกไม่ได้..ตรงกันข้ามตางหากเล่า! จากคุณ : clear_blue เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 55 02:58:16

ความคิดเห็นที่ 21 ทำตัวให้เหมือนกระจกคะ กระจกรับรู้และสะท้อนทุกสิ่งอย่างที่มากระทบ แต่กระจกก็ไม่เคยเก็บอะไรไว้เลย เมื่อสิ่งเหล่านั้นได้ผ่านไป สู้ๆคะ เป็นกำลังใจให้ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป แค่รู้ว่าอะไรเป็นกิเลสก็ถือว่าดีแล้วคะ ซึ่งดีกว่ากหลายๆคนยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรคือกิเลส จากคุณ : ให้ดูจิต ที่จิต เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 55 13:14:51

ความคิดเห็นที่ 22 ใชั สัลเลขะธรรมค่ะ ธรรมะ สำหรับขูดเกลา เห็นใครทำอะไรไม่ดี เราหยุดเพ่งเขา แล้ว น้อมเข้ามาพิจารณาว่า เราจักไม่ทำเช่นนั้น ทำบ่อยๆ ทำบ้างลืมบ้าง เช่น เห็น คนนี้ ว่าคนนั้น ตำหนิโน้น คนนี้ ทั้งต่อหน้าและลับหลัง เราพอมีอารมณ์คล้อยตาม ก็พยายากำหนดรู้แล้ว เห็นว่าเป็นสิ่งไม่ดี ก็เอาเป็นตัวอย่างว่า เราจะไม่ทำ ละอารมณ์นั้นให้ทัน  เมื่อสำรวมจิตได้ วาจาและการกระทำจะถูกสำรวมไปด้วย ทำได้แล้วครั้งหนึ่ง จะภูมิใจ และ ตั้งปณิทานว่า จะแบบนี้ ทำบ่อยๆ เดี๋ยวก็ชิน ลองอ่าน สัลเลขธรรม จากพระพุทธเจ้าค่ะ..... จุนทะ ! สัลเลขธรรม เป็นสิ่งที่เธอทั้งหลายพึงกระทำ ในธรรมทั้งหลายเหล่านี้ กล่าวคือ :- ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นเป็นผู้เบียดเบียน เราจักเป็นผู้ไม่เบียดเบียน. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นกระทำปานาติบาต เราจักเว้นขาดจากปานาติบาต. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นกระทำอทินนาทาน เราจักเป็นผู้เว้นขาดจากอทินนาทาน. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นไม่ประพฤติพรหมจรรย์ เราจักเป็นผู้ประพฤติพรหมจรรย์. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นพูดเท็จ เราจักเว้นขาดจากการพูดเท็จ. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นพูดส่อเสียด เราจักเว้นขาดจากการพูดส่อเสียด. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นพูดคำหยาบ เราจักเว้นขาดจากการพูดคำหยาบ. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นพูดเพ้อเจ้อ เราจักเว้นขาดจากการพูดเพ้อเจ้อ. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นมากด้วยอภิชฌา เราจักเป็นผู้ไม่มากด้วยอภิชฌา. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นมีจิตพยาบาท เราจักเป็นผู้ไม่มีจิตพยาบาท. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นมีมิจฉาทิฏฐิ เราจักเป็นผู้มีสัมมาทิฏฐิ. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นมีมิจฉาสังกัปปะ เราจักเป็นผู้มีสัมมาสังกัปปะ. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นมีมิจฉาวาจา เราจักเป็นผู้มีสัมมาวาจา. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นมีมิจฉากัมมันตะ เราจักเป็นผู้มีสัมมากัมมันตะ. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นมีมิจฉาอาชีวะ เราจักเป็นผู้มีสัมมาอาชีวะ. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นมีมิจฉาวายามะ เราจักเป็นผู้มีสัมมาวายามะ. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นมีมิจฉาสติ เราจักเป็นผู้มีสัมมาสติ. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นมีมิจฉาสมาธิ เราจักเป็นผู้มีสัมมาสมาธิ. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นมีมิจฉาญาณะ เราจักเป็นผู้มีสัมมาญาณะ. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นมีมิจฉาวิมุตติ เราจักเป็นผู้มีสัมมาวิมุตติ. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นมีถีนะมิทธะกลุ้มรุม เราจักเป็นผู้ปราศจากถีนะมิทธะ. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ฟุ้งซ่าน เราจักเป็นผู้ไม่ฟุ้งซ่าน. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นมีวิจิกิจฉา เราจักเป็นผู้ข้ามพ้นวิจิกิจฉา. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นเป็นผู้มักโกรธ เราจักเป็นผู้ไม่มักโกรธ. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ผูกโกรธ เราจักเป็นผู้ไม่ผูกโกรธ. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ลบหลู่คุณ เราจักเป็นผู้ไม่ลบหลู่คุณ. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นเป็นผู้แข่งดี เราจักเป็นผู้ไม่แข่งดี. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ริษยา เราจักเป็นผู้ไม่ริษยา. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ตระหนี่ เราจักเป็นผู้ไม่ตระหนี่. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นเป็นผู้โอ้อวด เราจักเป็นผู้ไม่โอ้อวด. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นเป็นผู้มีมารยา เราจักเป็นผู้ไม่มีมารยา. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นเป็นผู้กระด้าง เราจักเป็นผู้ไม่กระด้าง. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ดูหมิ่นท่าน เราจักเป็นผู้ไม่ดูหมิ่นท่าน. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ว่ายาก เราจักเป็นผู้ว่าง่าย. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นเป็นผู้มีมิตรชั่ว เราจักเป็นผู้มีมิตรดี. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ประมาท เราจักเป็นผู้ไม่ประมาท. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ไม่มีศรัทธา เราจักเป็นผู้มีศรัทธา. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ไม่มีหิริ เราจักเป็นผู้มีหิริ. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ไม่มีโอตตัปปะ เราจักเป็นผู้มีโอตตัปปะ. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นเป็นผู้มีสุตตะน้อย เราจักเป็นผู้มีสุตตะมาก. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ขี้เกียจ เราจักเป็นผู้ปรารภความเพียร. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นเป็นผู้มีสติอันลืมหลง เราจักเป็นผู้มีสติตั้งมั่น. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นเป็นผู้มีปัญญาทราม เราจักเป็นผู้ถึงพร้อมด้วยปัญญา. ทำสัลเลขะว่า เมื่อผู้อื่นเป็นผู้ลูบคลำด้วยทิฏฐิของตน เป็นผู้ยึดถืออย่างเหนียวแน่น และเป็นผู้ยากที่จะสละคืนซึ่งอุปาทาน เราจักเป็นผู้ ไม่ลูบคลำด้วยทิฏฐิของตน เป็นผู้ไม่ยึดถืออย่างเหนียวแน่น และเป็นผู้ง่ายที่จะสลัดคืนซึ่งอุปาทาน.  ม. มู. ๑๒/๗๕/๑๐๔. แก้ไขเมื่อ 17 พ.ย. 55 09:28:14 จากคุณ : การบูร (Camphor) เขียนเมื่อ : 17 พ.ย. 55 09:27:35