PANTIP.COM : Y12913015 หาก ทุกข์ หนัก จกกการสูญเสีย บุคคลที่รัก ผูกพันมาก มีวิธีแก้ทุกข์ เช่นนี้ไหม อย่างไรไหม []

ความคิดเห็นที่ 9

ลองเอานี่ไปอ่านดู เผื่อจะมีกำลังใจมากขึ้น

พลิกความโชคร้าย

แม่บ้านที่กำลังอยู่ในอาการซึมเศร้าคนหนึ่ง สนทนากับอาจารย์ใหญ่

ว่านับแต่สามีของเธอเสียชีวิตไป เธอก็เศร้าโศกตลอดเวลาไม่อาจทำใจได้

อาจารย์ใหญ่ปลอบโยนและขอให้เธอหันกลับมาคิดในอีกแง่มูมหนึ่ง

"ถ้าในวันนี้เป็นตัวเธอที่จากไปก่อน สภาพการณ์จะเป็นเช่นไร "

เธอตอบว่า "เรารักกันมาก ฉันเชื่อว่าเขาก็จะต้องเสียใจอย่างมากเช่นกัน"

"นั่นนะสิ ! เขาก็ย่อมเศร้าโศกเสียใจมากเช่นเดียวกัน" อาจารย์ใหญ่เห็นด้วย

"แม้ว่าในตอนนี้สามีของเธอไม่ต้องรับเคราะห์กรรมนี้ แต่เป็นตัวเธอเอง

ถ้าสามีของเธอรู้ว่าเธอเป็นเช่นนี้ เขาก็คงเสียใจ เขาย่อมอยากเห็นเธอมีความสุข

และมีความกล้าหาญที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปมิใช่หรือ"

สิ่งที่ต้องประสบพบเจอในชีวิต ล้วนนำมาซึ่งความหมายต่างกัน

ขอเพียงเรายินดีที่จะค้นหา ยินดีที่จะหาคำมาอรรถาธิบายถึง

ประสบการณ์ต่างๆ ที่พบเจอ ผลที่ได้รับย่อมมีค่าแตกต่างออกไป

M.Proust กล่าวไว้ว่า การค้นพบที่แท้จริงของการเดินทาง ไม่ใช่การแสวงหา

วิวทิวทัศน์ใหม่ แต่คือการมองด้วยสายตาแบบใหม่มากกว่า

ขอเพียงปรับเปลี่ยนทัศนะของตนเสียใหม่ โลกของเราก็จะเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม

เทียนที่ดับ

แม่คนหนึ่งเนื่องจากต้องสูญเสียลูกไปด้วยอุบัติเหตุอันไม่คาดคิด ทำให้เธอ

เศร้าเสียใจจนแทบไม่อยากจะมีขีวิตอยู่ วันวันเอาแต่กินน้ำตาต่างข้าว ไม่ว่า

ญาติมิตรจะปลอบโยนอย่างไร ก็ไม่สามารถทำให้เธอคลายทุกข์โศก

ทว่า วันหนึ่งหลังจากเธอไปพบอาจารย์ใหญ่กลับมา ก็หายจากการเศร้าซึม

เป็นปลิดทิ้ง กลับมาใช้ชีวิตอย่างปกติสุขต่อไปได้ ทุกคนต่างพากันงุนงงสงสัย

อดไม่ได้ที่จะมาถามอาจารย์ใหญ่ "เรื่องมันเป็นอย่างไรหรือ"

อาจารย์ใหญ่จึงเล่านิทานเรื่องหนึ่งให้ฟัง .......

เมื่อก่อนมีแม่บ้านคนหนึ่งเนืองจากการตายของบุตรสาวทำให้นางจม

อยู่ในความทุกข์โศก วันวันไม่อยากทำอะไร เอาแต่ร้องไห้ อยู่มาวันหนึ่ง นางนอนหลับ

และฝันไป ฝันว่านางอยู่บนสวรรค์และเด็ก ๆ ที่อยู่บนนั้นดูสดใสน่ารัก ประหนึ่ง

เทวดานางฟ้านางสวรรค์ ในมือของเด็กทุกคนถือเทียนที่จุดสว่างพากันเดินไปข้างหน้า

แล้วนางก็เหลือบไปเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินอยู่ในแถว ในมือของเด็กคนนั้น

ถือเทียนที่ไม่ได้จุดไฟ

นางจึงวิ่งไปที่เด็กผู้หญิงคนนั้น พอเข้าไปใกล้จึงเห็นว่าเด็กคนนั้นก็คือ

ลูกสาวของนางเอง จึงถามว่า "ลูกรัก! ทำไมเทียนของหนูไม่ได้จุดไฟละ"

ลูกสาวตอบว่า " แม่ พวกเขาจุดเทียนให้หนูแล้ว แต่น้ำตาของแม่ทำให้

เทียนของหนูดับตลอดเวลา"

"อาจารย์เพียงแต่เล่านิทานเรือ่งนี้ให้เขาฟังเท่านั้นเอง" อาจารย์ใหญ่

กล่าวในท้ายที่สุด

เวลาที่เราสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักยิ่งไป ก็ย่อมรู้สึกเสียใจเจ็บปวด

รวดร้าวเป็นธรรมดา แต่ความเศร้าโศกเสียใจของผู้ที่ยังมีชีวิตอยู่

มักทำให้ผู้ตายอาลัยอาวรณ์ตัดใจไม่ได้ กลับนำมาซึ่งความเจ็บปวดรวดร้าวใจ

มากขึ้นให้กับผู้ตาย เพราะเหตุใดจึงไม่ให้พวกเขาจากไปอย่างสงบ

และสบายใจเล่า

อย่าลืมว่า ! ชีวิตของทุกคนล้วนมีอิสระเฉพาะตัว ต่างมีหนทางของตัวเอง

ในเมื่อไม่เคยมีใครเป็นของเราอย่างแท้จริงเลย แล้วเวลาทีพวกเขาจากไป

จะบอกว่าเราสูญเสียได้อย่างไร

จากคุณ : แล้วทำไม12

เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 14:41:16

ความคิดเห็นที่ 12

รักร้อยทุกข์ร้อย
โดย เสฐียรพงษ์ วรรณปก

นางวิสาขา มหาอุบาสิกา ว่ากันว่าเป็นนางงาม "เบญจกัลยาณี" ร่ำรวยที่สุด มีเครื่องประดับชื่อว่า มหาลดาประสาธน์ ซึ่งในยุคนั้นมีสตรีสองคนเท่านั้นที่มีโอกาสครอบครอง หรือมีเครื่องประดับมีมูลค่าเท่ากันคือ คนที่หนึ่งคือ พระนางมัลลิกา มเหสีพระเจ้าปเสนทิโกศล แห่งเมื่อสาวัตถี แคว้นโกศล และคนที่สองก็คือ นางวิสาขานี้เอง

ข้อเขียนวันนี้ มิได้ตั้งใจจะเขียนถึงเครื่องประดับระดับไฮโซนั้น แต่จะเล่าถึงภาวะจิตของเจ้าของเครื่องประดับนั้นมากกว่า วันหนึ่งหลานสาวที่นางรักมากตาย นางวิสาขารู้สึกเศร้าโศกเสียใจมาก ร้องไห้คร่ำครวญ อาลัยอาวรณ์ในหลานสุดที่รักที่จากไป เป็นเวลาหลายเพลา ความเศร้าโศกก็หาบรรเทาไม่

นางรำลึกถึงพระบรมศาสดา ว่าพระองค์อาจช่วยปัดเป่าความทุกข์โศกของตนได้ เนื่องจากเป็นสาวิกา (คือเป็นศิษย์ใกล้ชิด) พระพุทธองค์อยู่แล้ว จึงถือโอกาสเข้าเฝ้า เล่าความทุกข์ของตนพลางร้องห่มร้องไห้ไปด้วย

พระพุทธองค์ตรัสว่า "วิสาขา น้ำตาของเธอที่ไหลลง เพราะความเศร้าโศกเสียใจ ในสังสารวัฏอันยาวนานนี้ ถ้าจะวัดกันแล้ว มีมากกว่ามหาสมุทรทั้งสี่เสียอีก"

ความหมายก็คือ พระองค์กำลังเตือนนางว่า ในสังสารวัฏนี้ นางได้เวียนเกิดเวียนตายมาไม่รู้กี่ชาติ และแต่ละชาตินั้นก็ประสบความทุกข์โศก จนร้องไห้น้ำตาไหลมาจนนับไม่ได้ น้ำตาที่ไหลลงทีละนิดๆ ถ้าจะรวมกันแล้ว ตลอดชาติภพต่างๆ มีมากกว่ามหาสมุทรทั้งสี่อีก

และกำลังเตือนเธอว่า คราวนี้ก็เพิ่มปริมาณน้ำตาเข้าไปอีก จะให้มันไหลอีกสักกี่มหาสมุทรถึงจะพอ รู้จักพอเสียบ้างเถอะ

พูดอีกนัยหนึ่งก็คือ เลิกร้องไห้เสียเถอะ หัดดำเนินชีวิต "พอเพียง" กันบ้างเถอะ (แน่ะ ใช้สำนวนร่วมสมัยเสียด้วย !)

แล้วพระพุทธองค์ ก็ตรัสสอนด้วยวาทะอันเฉียบคม สั้นๆ ว่า

"วิสาขาผู้ใดมีสิ่งที่ตนรัก 100 ผู้นั้นก็มีทุกข์ 100
ผู้ใดมีสิ่งที่รัก 90 ผู้นั้นก็ทุกข์ 90
ผู้ใดมีสิ่งที่รัก 80 ผู้นั้นก็ทุกข์ 80...
ผู้ใดมีสิ่งที่รัก 1 ผู้นั้นก็ทุกข์ 1
ผู้ไม่มีสิ่งที่รัก ผู้นั้นก็ไม่ทุกข์ ไม่มีโศก ไม่มีคับแค้นใจ"

พุทธวจนะบทนี้สั้นๆ แต่กินความมาก เป็นหลักปรัชญาแห่งชีวิตสั้นๆ นางวิสาขาซึ่งกำลังเศร้าโศกอยู่ ได้ฟังเข้าเท่านั้น ก็กระทบความรู้สึกลึกๆ เรียกว่า "กระตุกความรู้สึก" ทันที นางค่อยคลายความเศร้าโศกลง หยุดร้องห่มร้องไห้ ว่าอย่างนั้นเถอะ

แล้วพระพุทธองค์ได้ตรัสต่อไปว่า

"วิสาขา โศก ปริเทวนา (ความคร่ำครวญ) และทุกข์มากหลาย ย่อมมีในโลกนี้

เพราะอาศัยสิ่งที่รัก, เมื่อไม่มีสิ่งที่รัก โศกเป็นต้นนั้นย่อมไม่มี, ผู้ไม่มีสิ่งที่รัก

ย่อมไม่มีทุกข์ ไม่มีโศก เพราะฉะนั้น ผู้ไม่ต้องการโศกเศร้า ก็ไม่ควรรักสิ่งใด"

คำสอนนี้ยิ่งลึกเข้าไปอีก นางวิสาขาซึ่งค่อยคลายความเศร้าโศกลงบ้างแล้ว หายสะอึกสะอื้นแล้ว เมื่อได้ฟังพระพุทธโอวาทนี้ ก็เข้าใจแจ่มแจ้ง เช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม พร้อมความโศกเศร้าพลันหาย จิตใจแจ่มใสขึ้น

เรื่องความรัก ไม่ว่ารักระหว่างหนุ่มสาวหรือรักฉันญาติพี่น้อง แม้กระทั่งรักสิ่งของ รักสมบัติพัสถาน ทางโลกกับทางธรรมมองคนละมุม คือทางโลกมักจะมองว่าเป็นสิ่งดี สิ่งที่น่าปรารถนา แต่ทางธรรมท่านมองว่าเป็นสิ่งไม่ดีจริง

แม้ว่าจะเป็นความสุขที่มีสิ่งเหล่านั้น แต่ก็แฝงความทุกข์อยู่ด้วย ถ้ารักเป็น ก็อาจจะไม่ทุกข์มากนัก แต่ถ้ารักไม่เป็น รู้ไม่เท่าทัน (ซึ่งปุถุชนมักจะเป็นอย่างที่ว่านี้) ก็จะมีความทุกข์มากขึ้น เพราะฉะนั้นพระท่านจึงว่า "ความรักเป็นสาเหตุแห่งความทุกข์ โศก และ ภัย" ดังคำเต็มว่า

"ปิยโต ชายเต โสโก ปิยโต ชายเต ภยํ
ปิยโต วิปฺปมุตตสฺส นต์ถิ โสโก กุโต ภยํ

โศก เกิดจากสิ่งที่รัก ภัย เกิดจากสิ่งที่รัก
ผู้พ้นจากความรัก โศก ภัย ก็ไม่มี"

ความจริงพระพุทธองค์ทรงทราบว่า ปุถุชนคนมีกิเลส ที่ครองเรือนนั้น ย่อมมีความรัก ความชัง ความโกรธ ความเกลียด สุข ทุกข์ เป็นต้น อันเป็นธรรมดาของโลก พระท่านก็มิได้ห้ามไม่ให้รัก เพียงแต่ให้รักให้เป็น หรือรู้จักรักเท่านั้น

คนที่รักเป็น หรือรู้จักรัก ถึงจะมีทุกข์ มีโศกบ้าง เมื่อยามมิได้ดังหวัง ก็สามารถระงับใจไว้ได้ ไม่โศกไม่เศร้าเกินไป แต่ถ้าใครไม่รู้จักติดดิสเบรกตัวเองบ้าง ปล่อยใจไปตามกระแสรัก กระแสหลงเต็มที่ ก็ทุกข์มาก โศกมากหน่อย

ประเด็นของปุถุชน มิใช่อยู่ที่ไม่ให้รัก แต่อยู่ที่รู้จักรักให้เป็น

มีแฟน ก็รักแฟนให้เป็น รักที่คุณความดี ไม่ใช่รักที่หุ่น ที่สมบัติ

เห็นเขาหุ่นดี หล่อ หรือสวยก็รัก พอหุ่นเปลี่ยน ฐานะเปลี่ยนเป็นยากจนขึ้น ก็หมดรัก หรือรักเพราะเขาตามใจ พอเขาไม่ตามใจทุกอย่างบางครั้งบางคราว ก็หมดรักแล้ว

คนที่รักที่ความดีงามของอีกฝ่าย ความรักจะยั่งยืนกว่าความรักที่มุ่งเป้าที่ความสวยความรวยอย่างเดียว

เพราะฉะนั้น ปุถุชนคนมีกิเลส ต้องรู้จักรักให้ถูก รักให้เป็น ความทุกข์ความโศกที่จะพึงเกิดอาจไม่เกิด หรือถ้าเกิดขึ้นเป็นครั้งคราว ก็จะไม่รุนแรง เพราะระงับใจไว้ได้

ความรักที่เป็นพิษเป็นภัย ส่วนมากมักจะเกิดจากรักที่เปลือกนอก (ความสวย หล่อ ความร่ำรวย เป็นต้น) เมื่อเงื่อนไขนั้นเปลี่ยนไป ความรักที่มีก็หดหาย

เงื่อนไขที่เปลี่ยนไป บางทีอยู่ที่ตัวคนคนนั้นเอง เมื่อได้ความรักสมใจแล้ว ตกลงปลงใจเป็นสามีภรรยากันแล้ว แทนที่จะทำหน้าที่ฉันสามีภรรยาที่ดี กลับละเลยต่อหน้าที่ ขาดตกบกพร่องต่อหน้าที่ของตน เคยเป็นสามีที่ดี กลับบ้านกลับช่องเป็นเวลา ไม่เที่ยวเตร่สำมะเลเทเมา กลับเปลี่ยนพฤติกรรมเป็นตรงข้าม ภรรยาเคยทำหน้าที่แม่ศรีเรือนด้วยความเอาใจใส่ ไม่นานก็เปลี่ยนไป หัดเที่ยวเตร่คบเพื่อน ทิ้งบ้านทิ้งช่อง บางรายถึงกับติดการพนัน เพราะเพื่อนชักจูงก็มี

ทั้งหมดนี้เป็นความเปลี่ยนไป ทำให้ไม่ทำหน้าที่ของสามี หรือภรรยา ที่พึงมีพึงเป็น แค่นี้ก็ทำให้รักร้าว ไม่ต้องถึงกับเรื่องใหญ่ขนาดต่างฝ่ายต่างไปมีกิ๊ก มีชู้ รักก็ร้าวแล้ว เผลอๆ ยับยั้งไม่อยู่ แก้ปัญหาไม่เป็น ก็อาจถึงขั้นหย่าร้าง หรือเตียงหักได้

ความทุกข์ความโศกเหล่านี้ เกิดขึ้นเพราะต่างฝ่าย ต่างละเลยหน้าที่ที่ตนพึงทำ

คนที่รักที่ความดีของอีกฝ่ายหนึ่ง ไม่รักเพราะเปลือกนอกก็ดี คนที่ทำหน้าที่ของคนรักกันตามความเหมาะสมไม่เปลี่ยนแปลงก็ดี ถือว่าเป็นคนรักเป็น หรือรู้จักรัก

ความรักอย่างนี้ยั่งยืนได้ อยู่ได้นาน ดังคำโบราณว่า อยู่จน "ถือไม้เท้ายอดทอง กระบองยอดเพชร" โน่นแหละ

ความรักอย่างนี้ทางพระเรียกว่า รักแบบไม่รัก คือรักแบบไม่หลง ไม่ดูแต่เปลือกนอก

ความรักที่ไม่รักนี้แหละ พระพุทธเจ้าท่านตรัสว่า "ความไม่รัก หรือความพ้นจากความรัก" ดังในพระบาลีที่ตรัสไว้ข้างต้นนั้น

ในกรณีนางวิสาขา มหาอุบาสิกา เธอรักหลานของเธอที่เปลือกนอก รักเพราะหลานช่วยทำหน้าที่ของหลาน รักเพราะความน่ารักในฐานะของหลานตน เป็นต้น อันเป็นความหลงมากกว่าความรักที่แท้จริง เมื่อเงื่อนไขเปลี่ยนไป คือหลานสาวเกิดตายไป ไม่อยู่ในฐานะที่จะพึงรับใช้ตนเหมือนเดิมแล้ว จึงเศร้าโศกเสียใจ

แต่หลังฟังพุทธโอวาทแล้ว เข้าใจความจริง และปฏิบัติตนได้ ความโศกเศร้าที่มีมา จึงสงบระงับลง

>>>>> จบ >>>>>

หนังสือพิมพ์มติชน รายวัน หน้า 6
คอลัมน์ รื่นร่มรมเยศ โดย เสฐียรพงษ์ วรรณปก
วันที่ 18 มีนาคม พ.ศ. 2550 ปีที่ 30 ฉบับที่ 10599

http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=11305

จากคุณ : 4ปีจบ

เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 55 17:52:16