|
ถ้าเราตาย ตอน ไม่มี กิเลส (เช่น ตอนหลับสนิทจิตเข้าภวังค์) ---------------------------------------- คงหมายถึงจิตเป็นกุศล อกุศล ก่อนตาย ใช่ไหมคะ พระพุทธเจ้าให้ใช้ ฉันทะ วายามะ อุสสาหะ อุสโสฬห- อัปปฏิวานี สติ และสัมปชัญญะอย่างแรงกล้า เพื่อจะละอกุศล ที่เกิดในจิตเรา ซึ่งตื่นๆอยู่ก็ยังยาก ถ้าหลับ ก็ยิ่งยาก
แต่พระพุทธเจ้าก็ทรงสอนให้ ฝึกสติก่อนนอน ให้ไม่มีอกุศลก่อนหลับ แล้วค่อยน้อมจิตไปเพื่อการนอนหลับ...
ภิกษุ ท. ! เมื่อภิกษุ นอนตื่นอยู่ ถ้าเกิดมีกามวิตก หรือ พยาบาทวิตก หรือวิหิงสาวิตก ขึ้นมา และภิกษุนั้น ก็ไม่รับเอาวิตกเหล่านั้นไว้ แต่สละทิ้งไป ถ่ายถอนออก ทำให้สิ้นสุดลงไป จนไม่มีเหลือ.
ภิกษุ ที่เป็นเช่นนี้ แม้นอนตื่นอยู่ก็เรียกว่า เป็นผู้ทำความเพียรเผากิเลส รู้สึกกลัว(ต่อบาปอกุศล) เป็นผู้ปรารภความเพียร อุทิศตนในการเผากิเลส อยู่เนืองนิจ.
จตุกฺก. อํ. ๒๑/๑๗/๑๑
อานนท์ ! ถ้าเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรมนี้ จิตน้อมไปเพื่อ การนอน , เธอ ก็นอนด้วยการตั้งใจว่า "บาปอกุศลธรรมทั้งหลาย กล่าวคืออภิชฌาและโทมนัส จักไม่ไหลไปตามเราผู้นั่งอยู่ ด้วยอาการอย่างนี้" ดังนี้ : ในกรณีอย่างนี้ นี้ ภิกษุนั้น ชื่อว่าเป็นผู้มีความรู้สึกตัวทั่วพร้อมในกรณีแห่งการนอนนั้น
อุปริ. ม. ๑๔/๒๓๖-๒๔๐/๓๔๘
แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 55 22:09:59
แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 55 22:08:50
จากคุณ |
:
การบูร (Camphor)
|
เขียนเมื่อ |
:
12 พ.ย. 55 22:06:32
|
|
|
|
|