PANTIP.COM : Y12918162 คุณต้องอยากให้ลูกของคุณอยู่ในสถานะใดครับ []

ความคิดเห็นที่ 4

ขอเสนอข้อมูลยาวในเรื่องนี้นะครับ

สำหรับผม คงไม่กำหนดอย่างนั้น ตามหัวกระทู้ที่ให้โวต นะครับ.

คือ ผมจะให้ลูกตามความสามารถของลูก ตามกำลังของผมเองอย่างเหมาะสมครับ ดังนั้นเขาจะดำเนินชีวิต อย่างไรก็ตามเหตุปัจจัยที่เขาสามารถครับ.

เพราะผมเห็นตัวอย่างจากพ่อแม่ของผมเอง ซึ่งท่านมีอุปนิสัยในเรื่องนี้ต่างกันอย่างสิ้นเชิง

พ่อ ประหยัดเก็บเงิน ตะหนี่ ไม่ให้โอกาสลูก แต่ตามที่ตัวเองประสงค์เท่านั้น ผลักไส่ให้ลูกทำมาหากินได้โดยเร็ว โดยไม่รบกวนเงินท่าน จนท่านมี เงินเป็นล้าน (เป็นความสุขของท่าน ภายแ่ก่ นั่งยิ้มภูมิใจ ในจำนวนเงินในแบ็งค์) ใช้จ่ายแบบประหยัดตะหนี่ จนหมดชีวิตเมื่อวัย 83 ปี เมื่อ 10 กว่าปี มาแล้ว

แม่ ไม่ตระหนี่ แต่ประหยัดเ็ก็บเงินเป็น ให้โอกาสลูก ยอมลำบากเืพื่อลูกได้ คานกับพ่อเท่าที่ทำได้ และรักษาครอบครัวไว้ แม้่พ่อจะอุบเงินไปหมดภายแก่ แต่ท่านสามารถเก็บเงินในการค้าขายในภายหลังได้หลายแสนที่เดียว เมื่อวัยชราลง ท่านก็กระจายเงินให้ลูก แต่ก็มีลูกคนหนึ่งได้อุบเงินท่าน คนเดียวไปหลายแสนที่เดียว แต่ก็ถือว่าเป็นค่าทำให้ลูกคนนั้นเสียโอกาส.

แต่เชื่อหรือไม่ แม่ท่านอยู่ได้โดย ลูกๆ ที่ท่านให้โอกาส 2 คนนั้นเอง ผลัดกันเลิ้ยงดู และส่งเงินตามกำลัง โดยไม่เคยขาดเมื่อท่านชราลง ท่านจึงไม่เคยขาดเงินใช้จ่ายในวัยชรา แม้ว่าจะไปอยู่กับลูกคนไหน แม้ท่านจะนอนป่วยเดินไม่ได้ กับลูกที่รับดูแล เงินก็ไปถึงไม่ให้ท่านต้องเครียดหรือหนักใจมากในเรื่องนี้ ตามกำลังรายได้ของลูกที่ท่านให้โอกาสด้วยความลำบากในอดีต และท่านก็จะครบ 88 ปีแล้วส้ินธันวาคม นี้.

ผม ด้วยแม่เป็นแบบอย่างให้เห็น จึงไม่ปักใจลงตามที่โห้โวต กับลูกของผม และผมก็จะทำให้ดีขึ้น. (ลูกคนแรก ก็ดีเก่งสมใจ แต่ลูกคนที่ 2 แม่เขาแทบขาดใจ)

ดังลูกชายของผม ที่เรียกกันว่าเป็นเด็กโง่ แม่ของเขา(ภรรยาผม) ก็คิดว่าลูกคงเรียนไม่จบ ป.6 แน่ เพราะบกพร่องในการอ่านการเขียนตั้งแต่เล็กๆ อย่างหนัก แต่ผมไม่คิดอย่างนั้น เมื่อผมประมวลตัวเองตั้งแต่เด็กๆ ว่าเขาต้องเก่งขึ้น จนแม่เขาทิ้งไม่สนใจไม่สอนเรื่องการเรียนของเขาตั้งแต่ ป.3 เพราะทนไม่ไหวในการที่จะสอนเขาแล้ว.

ผมจึงได้โอกาสเต็มที่เข้าไปจัดสรร การเรียนลูกได้อย่างร้อยเปอร์เซน โดยที่ผมจับหนังสือสอนลูกในตอนปีแรกๆ เท่านั้น หลังจากนั้นผมแทบจะไม่จับหนังสือสอนลูกอีกเลย

โดยให้เขาเต็มที่ ทั้งดูการ์ตูณ อ่านหนังสือการ์ตูณ เล่นเกมส์คอมพิวเตอร์ และสงเสริมเขาหาแกมส์หาเครื่องคอมใหม่ ให้ดีขึ้นแต่ก็ให้เขารู้จักอดทนรอ รู้จักเก็บเงินเพื่อเป็นส่วนหนึ่งในการซื่อของใหม่ รู้จักแบ่งเวลาเรียน และให้เขาสัญญาว่า จะพัฒนาการเีรียนให้ดีขึ้นตามลำดับ โดยผมจะติดตามผลการเรียน การอ่านหนังสือ การทำการบ้านของเขา โดยที่ผมแทบจะไม่เข้าไปสอนในรายละเอียดอะไรเขาเลย

ซึ่งผมก็ได้รับความกดดันและโดนว่าจากแม่เขามาตลอดพอประมานในเรื่องนี้ ว่าสอนให้ลูกติดเกมส์ ติดการ์ตูณ และข่าวการติดเกมส์คอมของเ็ด็กก็ปรากฏอยู่เนื่องๆ ผมก็โดนตำหนิแรงๆ จากภรรยามาตลอด ก็ต้องทน เพราะเขาไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมเข้าใจและเห็น

ผมเข้าใจผมเห็นโดยอาศัยประสบการณ์ของผมเองที่ผ่านมา ผมติดการพนันเมื่อวัยเด็ก มากเพื่อไม่ให้มาสนใจเสียใจมากกับการที่พ่อไม่ให้เรียนต่อ ผมเคยติดเกมส์ตอนวัยผู้ใหญ่ แต่เมื่อมากๆ เข้า ถึงจุดหนึ่งเมื่อเห็นว่า เสียเวลาในการทำมาหากินและพัฒนาตนเอง จึงเลิกไป

ผมเอาประสบการณ์นั้นให้กับลูกคนนี้เต็มที่ ซึ่งดูแล้วเป็นการเสี่ยงมากในสายตาคนทั่วไป แต่ผมก็ได้วางระบบไว้แล้วอย่างเหมาะสม แนะนำสอนทั้งธรรมะ การพัฒนาตนเองให้ดีขึ้นเก่งขึ้น ตามลำดับที่เขาสามารถเรียนรู้เพิ่มขึ้นไป ซึมชับเข้าไปตามลำดับ โดยที่เขาแทบจะไม่รู้สึกแตกต่างอะไร และผมตั้งเป้าการเรียนที่พัฒนาดีขึ้นอย่างช้า แล้วค่อยก้าวกระโดดตอน ม.4-5-6.

จากเด็กที่อาจจะเรียนไม่จบ ป.6 เพราะ ป.1-2-3 เป็นที่รองบ้วยของห้อง เป็นที่อยู่ด้านล่างๆ สุด ของโรงเรียน ป.4 ก็ขยับขึ้นมาหน่อยหนึ่ง ผมก็ชี้ให้แม่เขาเห็น เพื่อลดความกดดันจากแม่เขาเกินไป ป.5 ก็ขยับขึ้นมาอีก จบ ป.6 จึงคาบเกรด 2. ได้ เป็นครั้งแรก ผมก็ยิ้มแล้วแหละครับ ทั้งๆ ที่เพื่อนของเขาที่เล่นด้วยเห็นว่า เขาโง่ และมีความเห็นตรงกันว่าเขาคงไม่สามารถสอบข้อเขียนเข้า ม.1 ได้ แม้แต่แม่เขาเองก็คิดว่าคงสอบไม่ได้ แต่เขาสามารถสอบผ่านข้อเขียนเข้าเรียนในเขต ม.1 ได้ แบบที่ทุกคนแปลกใจ

ม.1-2-3 เขาติดเกมส์งอมแอ้ม เล่นจนดึกดื่นจนแม่เขากลัวมากว่าลูกจะเสียคนเพราะเกมส์ เพราะลูกเริ่มแสดงความคิดเห็นแปลกๆ ออกมาบ้าง ผมกลับเฉยๆ และให้เหตุผล พูดธรรมะบ้างที่เขาพอเข้าใจได้ เพราะเขาพัฒนาผลการเรียนตนเอง ได้เกรดเฉลี่ย 2.5 ตามเป้าที่ผมตั้งไว้ และเขาทำเกรดเทอมสุดท้ายด้วยแรงอึดของ ม.3 ถึง 2.8 เกินคาด.

จึงเข้า ม.4 โรงเรียนเดิม โดยไม่ต้องสอบ ตอน นี้เขา เรียน ม.4 (ภาษา ญีปุ่น) ได้ที่สองของห้อง และเขาก็กำลังก้าวกระโดด ตามที่ผมคิดไว้.

เพราะพ่อเคยทำในสิ่งที่คนทั่วไปคิดว่า ไม่มีโอกาสทำได้ หรือทำได้ยาก ผ่านมาได้ ลูกก็คงผลิกสถานะการณ์ได้เช่นกัน เมื่อพ่อคอยเทรนให้ตั้งแต่ต้น ส่วนพ่อนั้นไม่คาดหวังว่าจะได้อะไรจากลูก.
แก้ไขเมื่อ 12 พ.ย. 55 15:10:08

จากคุณ : P_vicha

เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 55 14:32:50