นางปรากฤติ หญิงสาวที่หลงรักพระอานนท์

พระพุทธองค์ทรงรับฟังคำชี้แจงจากพระอานนท์
เรื่องการกลับมาวัดสาย
เรื่องมีอยู่ว่า วันหนึ่งเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน
ในระหว่างทางกลับจาก บิณฑบาต
พระอานนท์ รู้สึกกระหายน้ำอย่างกระทันหัน
ท่านหยุดที่บ่อน้ำในหมู่บ้านชาวจัณฑาล เพื่อขอน้ำดื่ม
ที่นั่น ท่านพบนางปรากฤติ กำลังชักน้ำขึ้นจากบ่อ
นางเป็นดรุณีที่งดงามผู้หนึ่ง
พระอานนท์ขอน้ำดื่มจากนาง แต่นางปฏิเสธ
บอกว่าตนเป็นชาวจัณฑาล
ไม่บังอาจทำความแปดเปื้อนแก่พระภิกษุโดยการถวายน้ำ



พระอานนท์บอกนางว่า
" อาตมาไม่ต้องการฐานันดรอันสูงศักดิ์
ต้องการเพียงน้ำดื่มเท่านั้น อาตมายินดีรับน้ำดื่มจากเธอ
โปรดอย่ากลัวว่าจะสร้างมลทินให้แก่อาตมาเลย "



นางปรากฤติถวายน้ำแก่พระอานนท์ในทันที
นางรู้สึกหลงใหลพระหนุ่มรูปงามใจดี
พาทีสุภาพอ่อนโยนผู้นี้
นางตกหลุมรักเสียแล้ว
ยามค่ำคืนนางมิอาจหลับลงได้
เฝ้าคิดถึงแต่พระอานนท์
หลังจากนั้นนางไปรอคอยที่บ่อน้ำทุกวัน
ด้วยหวังว่าจะได้เห็นท่านผ่านมา
นางรบเร้า มารดาให้นิมนต์พระอานนท์
เข้ามาฉันภัตตาหารในบ้านของพวกตน
พระอานนท์รับนิมนต์ถึงสองครั้ง
แต่เมื่อรู้สึกได้ว่าหญิงสาวได้ตกหลุมรักในตัวท่าน
พระอานนท์จึงปฏิเสธที่จะรับนิมนต์อีก



นางปรากฤติจึงล้มป่วยด้วยไข้รัก
นางซูบซีดผ่ายผอมลงทุกที
ในที่สุนางก็ได้สารภาพความรู้สึกของนางแก่มารดา
นางบอกว่าต้องการให้
พระอานนท์สึกออกมาแต่งงานกับนาง
มารดาตกตะลึงตะโกนใส่บุตรสาวว่า
นั่นเป็นความรักที่โง่เขลา และ เป็นไปไม่ได้
แต่นางปรากฤติบอกมารดาว่า
นางยอมตายเสียดีกว่าเลิกรักพระอานนท์
ด้วยความกลัวว่าบุตรสาวจะตาย
ผู้เป็นมารดาจึงเตรียมยาปลุกกำหนัดด้วยหวังว่า
จะทำให้พระอานนท์รับรักบุตรสาวของนาง
ผู้เป็นมารดามาจากตระกูลมาตังกา
รู้สูตรยาเสน่ห์หลายตำรับ



เช้าวันนั้น นางปรากฤติพบพระอานนท์บนถนน
และคะยั้นคะยอให้ท่านไปรับนิมนต์ไปฉันที่บ้านของนางเป็นครั้งสุดท้าย
พระอานนท์เชื่อมั่นว่าท่านสามารถแสดงธรรมแก่นางปรากฤติและแม่ของนาง
จนสามารถทำให้หญิงสาวคลายความรักในตัวท่านได้


แต่ พระอานนท์ไม่มีโอกาสแสดงธรรมเลย
หลังจากที่ท่านดื่มชาพิษเข้าไป
ศีรษะของท่านเริ่มวิงเวียน แขนขาอ่อนเปลี้ย
ท่านรู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
พระอานนท์จึงหันกลับมากำหนดลมหายใจเข้าออก
เพื่อต่อต้านกับฤทธิ์ยาสมุนไพร
ภิกษุที่พระพุทธองค์ทรงส่งมา
พบพระอานนท์ในกระท่อมของนางปรากฤติ
ท่านกำลังนั่งสมาธิในท่าดอกบัวอย่างมั่นคง




พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงถามนางปรากฤติอย่างอ่อนโยนว่า
" เธอหลงรัก พระอานนท์มากใช่ไหม "




นาวปรากฤติทูลตอบ


" ดิฉันรักท่าน อย่างเต็มหัวใจ "



" เธอรักภิกษุอานนท์ที่ตรงไหน ที่ดวงตา ที่จมูก หรือที่ปาก "



"ดิฉันรักทุกสิ่งทุกอย่างในตัวท่าน
ทั้งดวงตา จมูก ปาก เสียง และท่วงท่าเดินของท่าน


ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้า
ดิฉัน รัก ทุกสิ่งทุกอย่างในตัวท่านอานนท์ "



" นอกจากดวงตา จมูก ปาก เสียง และท่วงท่าเดินแล้ว
พระภิกษุอานนท์ยังมีคุณสมบัติดีๆ อีกมากมายซึ่งเธอยังไม่รู้ "



" คุณสมบัติอะไรหรือเจ้าคะ " นางปรากฤติถาม



พระพุทธองค์ตรัสตอบ


"หัวใจแห่งความรักของพระภิกษุอานนท์มีหนึ่งเดียว
เธอรู้ไหมว่าพระภิกษุรูปนี้รักอะไร "



" ดิฉันไม่รู้ว่าท่านรักอะไร ดิฉันรู้เพียงแต่ว่าท่านไม่รักดิฉัน "



" เธอเข้าใจผิดแล้ว พระภิกษุอานนท์รักเธอ
แต่ไม่ใช่ความรักแบบที่เธอต้องการ


พระภิกษุอานนท์รักวิมุติมรรค อิสรภาวะ ความสงบ ความเบิกบาน
ด้วยการมีชีวิตบนหนทางแห่งการหลุดพ้น และอิสรภาวะ
ทำให้พระภิกษุอานนท์ยิ้มแย้มอยู่เสมอ
ท่านรักทุกชีวิต ท่านปราถนาจะนำหนทางแห่งการหลุดพ้น
ไปบอกแก่ทุกๆคน เพื่อให้คนเหล่านั้นได้รับความเกษม
จากอิสรภาวะ ความสงบ และปีติสุข


นี่แน่ะ ปรากฤติ


ความรักของภิกษุอานนท์มาจากความเข้าใจและอิสรภาวะ

ท่านไม่เคยมีความทุกข์ หรือรู้สึกสิ้นหวังในความรักของท่าน




ไม่เหมือนกับความรักของเธอ
ที่ทำให้เธอรู้สึกทุกข์และสิ้นหวัง
ถ้าเธอรักภิกษุอานนท์ อย่างแท้จริงแล้ว

เธอจะต้องเข้าใจความรักของท่าน
และปล่อยท่านให้ดำเนินชีวิตพรหมจรรย์ที่ท่านเลือกสืบต่อไป


ถ้าเธอรู้จักความรักของพระภิกษุอานนท์
เธอจะไม่ทุกข์และรู้สึกสิ้นหวังอีกเลย




ความทุกข์และความสิ้นหวังของเธอ
มีสาเหตุมาจากการที่เธอต้องการพระภิกษุอานนท์
มาเป็นของเธอคนเดียว
นั่นเป็นความรักที่เห็นแก่ตัว "





นางปรากฤติมองพระพุทธองค์ แล้วถามว่า
" แต่ดิฉันจะมีความรัก
แบบเดียวกับความรักของพรุภิกษุอานนท์ได้อย่างไรเล่า "




" จงรักในวิถีทางที่จะสร้างความสุขให้แก่ตัวพระภิกษุอานนท์
และความสุขของตัวเธอเอง





พระภิกษุอานนท์เป็นดังสายลมอันสดชื่น




หากเธอจับสายลมนั้นกักขังไว้ในคุกแห่งความรัก
ในไม่ช้า สายลมนั้นจะมลายไป
และไม่มีใครรวมทั้งตัวเธอเองด้วย
จะได้รับประโยชน์จากความเย็นฉ่ำ
จากสายลมนั้นอีกเลย



จงรักพระภิกษุอานนท์ดุจเดียวกับที่เธอรักสายลม อันสดชื่น


นี่แน่ะปรากฤติ
หากเธอสามารถรักได้เช่นนั้น


เธอก็จะสามารถกลายเป็น


สายลมที่เย็นฉ่ำ  สดชื่นด้วยตัวเธอเอง


เธอจะปลดเปลื้องความเจ็บปวด
และความทุกข์ของเธอเอง รวมทั้งของผู้อื่นได้ด้วย "




คือเมฆสีขาว ทางก้าวเก่าแก่
ท่าน ติช นัท ฮันห์  ...ประพันธ์
รสนา  โตสิตระกูล  สันติสุข  โสภณสิริ ... แปล
หน้า 15 ย่อหน้าที่ 3 - หน้า 19

ที่มา http://vespa.diaryis.com/2007/02/03

จากคุณ	: Mr.Terran
เขียนเมื่อ	: 17 พ.ย. 55 12:13:31