ความคิดเห็นที่ 1 นึกถึง ที่ฝรั่งพูดมาเลยค่ะว่า "Lessons will be repeated until learned." มาลงชื่อ ยกมือ ประกอบด้วยอีกคนเรื่อง "สัจจะ" อิชั้น ก็เป็นคนประเภท ชอบรักปากไว้ก่อน หรือ อาสาไว้ก่อน "คุณ*** ช่วย *** หน่อยได้ไหมคะ" ค่า ... ค่า ... ค่า... เดี๋ยวมาช่วย เดี๋ยวมาดูนะคะ ก็ได้ช่วยบ้าง ลืมไปบ้าง อะไรบ้าง ทีนี้  เจ้าสัญญิง สัญญาพวกนี้ แหละ ไม่ว่าเล็กน้อย ยังไง เวลาใจสงบ มันจะผุดขึ้นมาตอนภาวนา เลยพยายามสุดฤทธิ์ ตอนนี้ ต้องตั้งสติให้ "ทันปาก" ตัวเอง จากคุณ : แม่กุ๊บกั๊บ กีกี้ เก้าเก้า เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 15:54:27

ความคิดเห็นที่ 2 พูดถึงเล่นเกมส์ ตอนนี้เล่นอยู่กับสองสามตัวค่ะ อยาก ยึด เพราะ ติดดี 555 แค่เกมส์นี้ ดูมันได้ทั้งวัน สามตัวนี้มักจะมา hand in hand "อยาก" ทำให้สมบูรณ์แบบ และมีการ "ยึด" ว่า ฉันต้องทำให้ "ดี" ใช้กับทางโลก มันก็น่าจะโอเค แต่ จริงๆ กับทางธรรม มันคือ กิเลสตัณหา ดีๆนี่เอง เพราะมีอยาก มันเหมือนกันการวิ่งตามเงาตัวเอง เพราะความอยากของคนเราไม่มีที่สิ้นสุด ถึงดีแล้ว ก็ดีได้อีก มันวนเป็นลูปไม่จบไม่สิ้น ช่วงนี้เลย พยายามดูให้ทัน รู้ลงปัจจุบันและ "ตามจริง" ไม่ไปบิดมัน ดีก็ได้ ไม่ดีก็ได้ ไม่ได้ยึด ทำเท่าที่ทำได้เป็นพอ จากคุณ : Tarocchi เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 19:46:36

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนนี้ผมตั้งธงไว้ว่า พอผมตายไปผมจะไปเกิดเป็นพรหม ดังนั้นผมเลย 1.สวดเมตตาพรหมวิหาระภาวนา ดังคำแปลข้างล่างนี้ครับ ( เป็นหลักประกันข้อที่ 1 ) เพราะผมเชื่ออย่างหมดใจว่า พระพุทธเจ้าท่านมีวาจาสัตย์ ผมเลยทำตามที่พระองค์แนะนำ ข้าพเจ้าได้ฟังมาอย่างนี้ว่า ในสมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ ณ พระเชตวันมหาวิหาร ซึ่งเป็นอารามของท่านอนาถบิณฑิกมหาเศรษฐี ใกล้เมืองสาวัตถีฯ ณ โอกาสนั้นและรพผู้มีพระภาคตรัสเรียกพระภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลายฯ พระภิกษุทั้งหลายเหล่านั้น ได้ตอบรับพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญฯ พระผู้มีพระภาคได้ประทานพระดำรัสว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย (คนผู้เจริญเมตตาภาวนาเป็นประจำ) หวังได้แน่นอน (ที่จะรับ) อานิสงส์ 11 ประการ ของเมตตาเจโตวิมุติ ที่ตนต้องเสพ (ทำให้ชำนาญ) แล้ว ทำให้เจริญขึ้นแล้ว ทำให้มากแล้ว สั่งสม (ด้วยวสี 5 ประการ) ดีแล้ว ทำให้บังเกิดขึ้นด้วยดีแล้วฯ อานิสงส์ 11 ประการ (ของเมตตาเจโตวิมุติ) คืออะไรบ้าง? (อานิสงส์ 11 ประการ ของเมตตาเจโตวิมุติ คือ) (1) นอนหลับเป็นสุข (2) ตื่นเป็นสุข (3) ไม่ฝันร้าย (4) เป็นที่รักของมนุษย์ทั้งหลาย (5) เป็นที่รักของอมนุษย์ทั้งหลาย (6) เทวดาทั้งหลายเฝ้ารักษา (7) ไฟ ยาพิษ หรือ ศัสตรา ไม่กล้ำกราย (ในตัว) ของเขา (8) จิตเป็นสมาธิเร็ว (9) ผิวหน้าผ่องใส (10) ไม่หลงตาย (11) ยังไม่บรรลุคุณธรรมเบื้องสูง ก็จะบังเกิดในพรหมโลก 2. ตอนนี้พยายามเจริญพรหมวิหาร 4 ให้ได้อย่างดี นอกเหนือไปจากการถือศีล 5 ซึ่งเป็นศีลของเทวดา ( เป็นหลักประกันข้อที่ 2 ) 3 .ตอนนี้กำลังฝึกการเป็นนักเพ่ง เพื่อที่จะทำฌานให้ได้ ( เป็นหลักประกันข้อที่ 3 ) 4. ตอนนี้หมั่นอธิฐานจิตทุกครั้งหลังจากนั่งสมาธิ ( เป็นหลักประกันข้อที่ 4 ) 5. ตอนนี้ผมคิดออกแค่นี้ ถ้าคิดอะไรเพิ่มเติมได้ ก็จะ ( เป็นหลักประกันข้อที่ 5 ) ผมโลภมากไปรึเปล่าครับ จากคุณ : รวดเดียว เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 21:07:02

ความคิดเห็นที่ 4 คุณรวดเดียว เราว่าโอเคนะ 555  เพราะว่าสมัยพุทธกาล ก่อนจะมีพระพุทธเจ้า เราว่าคนอินเดียเขาก็คงตั้งความปรารถนาไว้อย่างนี้แหละ   พรหมนี่ก็สูงสุดแล้วแหละ ในแง่ของสัตว์โลกอ่ะนะ ตอนนั้นยังไม่มีพระพุทธเจ้า เขาเลยยังไม่รู้กันว่า เหนือพรหมยังมีนิพพาน เป็นพรหมก็สุดยอดไปทางนึงแหละ เราว่าเป็นพรหมยังดีกว่าตกนรกอ่ะ  ก็เล่นเกมอยากเป็นพรหมแล้วกัน เก็บแต้มไปเรื่อยๆ สงสัยว่าเกมนี้มันจะยาวหน่อย เวลาสอบ ก็สอบได้นะ เวลาเจอเหตุการณ์สถานการณ์ เรายังนั่งบนพรหมอ๊ะป่าว  ไปไหนต้องเอาพรหมไปด้วยนะ อิอิ.. ไม่ใช่เวลาอารมณ์ดี ขี่พรหม  เวลาอารมณ์เสียถือตะบองนะ ปล. เราชอบบทสวดบทนี้มากเลยค่ะ  ชอบทั้งแบบใหญ่ของหลวงพ่อจรัลและแบบสั้น แต่หลังๆ สวดแบบสั้นมากกว่า โดยเฉพาะคำว่า ภาวิตา พะหุลีกะตา.. ชอบจิงๆ อิอิ เราว่าที่คุณรวดเดียวบอกมารวด 4-5 ข้อ ก็ไม่ถือว่าโลภมากหรอก  ถ้าคิดแต่ว่าอยากได้ แต่ไม่ทำ แล้วมานั่งทุกข์ที่ไม่ได้ มันถึงจะเป็นโลภะจ้ะ   แต่ถ้าคิดตั้งปรารถนาแล้ว ทำด้วย เขาเรียกฉันทะ อิอิ.. ถ้ามีวิริยะ จิตตะ วิมังสา ก็จะได้ครบบาทเลย  ได้อิทธิบาท 4 ไง อยากทำฌานได้ ลองใช้กรรมฐาน 5 นะคะ มันไม่ยากอย่างที่คิดค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 19 พ.ย. 55 22:23:29

ความคิดเห็นที่ 5 ค่อยๆหวังน้อยลงเรื่อยๆครับ แต่ก่อนก็หวังจะช่วยคนทั้งโลก ต่อมาก็เหลือแค่สร้างบารมี แล้วก็เหลือแค่หวังพ้นทุกข์ ตอนนี้ขอแค่ให้ศีลดีขึ้น สมาธิดีขึ้น ปัญญาดีขึ้นบ้าง ในแต่ละวันครับ จากคุณ : กายใจ เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 05:42:02

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ Chaosy คุยเรื่องนี้มาพอดีเลย กำลังเข้าใจลึกซึ้งคำที่ครูบาอาจารย์กล่าว... ปฏิบัติไม่เอาอะไร "ทำเล่นๆ",  "รู้ก็ได้ ไม่รู้ก็ได้", "รู้ก็ช่าง ไม่รู้ก็ช่าง"... รู้เฉพาะหน้า รู้แบบรู้ก็ได้ ไม่มีความต้องการจะให้ได้อะไร หรือเป็นอะไร ผมเริ่มซึ้งชัดเจนกับการ รู้แล้วจบ... รู้แล้วจบ, รู้แล้วผ่าน, รู้แล้วทิ้ง ในปัจจุบันขณะ แค่นั้นครับ ถ้าคุณ Chaosy ให้ปฏิบัติเพื่อเอาอะไร ตอนนี้.. ขอปฏิโลมกลับ เป็น เป็นปฏิบัติเอา "ความไม่เอาอะไร" นะครับ จากคุณ : ทางนี้ เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 16:30:15

ความคิดเห็นที่ 7 คุณกายใจ คุณทางนี้ โมทนาสาธุนะคะ กับแนวทางที่เดินอยู่ ผู้ภาวนามีหลายจริต และหลายระดับค่ะ ธรรมนั้นเป็นกลางในส่วนรวม แต่ในส่วนละเอียดก็คงมีความแตกต่างกันตามบริบทของแต่ละคนค่ะ ผู้ที่เคยเอาอะไรแล้ว ก็คงจะต้องปฏิโลมกลับล่ะค่ะ  เคยขึ้นเขามาแล้ว ขึ้นมาถึงยอดเขาแล้ว ก็ต้องเดินลงเขาล่ะนะ ปฏิบัติธรรมแบบเอาอะไรนี้ คงจะเหมาะสำหรับผู้ที่เริ่มเดินขึ้นเขาค่ะ การเดินขึ้นเขา แรกๆ ก็คึกคักดี แต่เดินนานๆ มันก็หมดแรง เบื่อเหนื่อย เนือย เขาบางลูกเดินเท่าไหร่ก็ไม่ถึงเสียที นักเดินทางบางคนเดินๆ ไปก็เพลิน ชมนกชมไม้เพลิน เล่นน้ำตกเพลิน  ลืมไปแล้วว่าตอนแรกตั้งใจจะไปไหน ลืมไปแล้วว่า เวลามันไม่เที่ยงง อิอิ.. ขณะนี้บ่ายคล้อย ใกล้จะเย็นแล้วแหละ อยู่ว่างๆ ก็เลยชวนให้หันมานึกเรื่อง "เอาอะไร" กันหน่อย  เผื่อการเดินทางมันจะคึกคักขึ้นไงคะ   เดินนานๆ พอได้ย้อนมองว่า เดินมาไกลแค่ไหนแล้ว มีเส้นทางอีกไกลไหมที่เรายังจะต้องฝ่าไปให้ถึง จุดหมายเราอยู่ตรงไหน ในแต่ละจังหวะก้าว  บางทีมันก็มีแรงฮึดได้นะคะ นักเดินทางบางคน เขาเดินมาไกล ข้ามเขามาหลายลูก จนการเดินขึ้นเขามันเป็นธรรมดา เขารู้จักภูเขาแล้ว เขาก็ไม่ได้สนใจเป้าหมาย เขารู้ความจริงเกี่ยวกับเป้าหมายและการเดินทาง  เพราะว่าเขาเห็นเป้าหมายชัดเจนแล้วในใจ   ภูเขาก็คือภูเขา ลูกไหนๆ ก็เหมือนกันทั้งนั้นแหละ ขึ้นแล้วก็ลง มันก็มีอยู่แค่นั้น ภูเขาสูงใหญ่แค่ไหน เขามองเห็นมันแบนราบไปหมดแหละ เรียบ เตียน โล่ง ไม่มีภูเขาสักกะลูก มีภูเขาก็เหมือนไม่มีภูเขา มีการเดินทางก็เหมือนไม่มีการเดินทาง เพราะภูเขาในใจได้ถูกยกออกไปแล้ว โอ้ย..แบบนั้นก็ชิวไปเถอะค่า  5555 เดินไม่เดินก็เหมือนกันแหละ.. กร๊ากก จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 23:17:09

ความคิดเห็นที่ 8 ผู้ที่อยากประสบความสำเร็จ ปรารถนาจะประสบความสำเร็จ อาจารย์ท่านสอนว่าให้ใช้อิทธิบาททั้ง 4 ฉันทะ วิริยะ จิตตะ วิมังสา มีความตั้งใจยินดีที่จะทำ  มีความเพียรที่จะทำ  เอาจิตฝักใฝ่ในการงานที่จะทำ และก็ใคร่ครวญถึงสิ่งที่ได้ทำลงไป อิทธิบาทนี้ เป็นธรรมกลาง ใช้ได้ทั้งโลกสมมติ และธรรมสู่ความวิมุติค่ะ สังเกตดูว่า ธรรมที่เป็นบาทฐานแห่งอิทธิฤทธิ ก็ดี เป็นฐานแห่งความสำเร็จก็ดี ท่านวางฉันทะไว้ข้างหน้า แล้วเอาวิมังสามาตามหลัง แต่ธรรมที่สูงยิ่งขึ้นไปนั้น คือโพชฌงค์เจ็ด ครูอาจารย์ท่านเปรียบเป็นม้าเจ็ดผลัดที่ส่งเราให้ข้ามห้วงโอฆะได้สำเร็จ  เราต้องขี่ม้าไปค่ะ เนื่องด้วยว่า มาถึงขั้นนี้แล้ว ไม่ต้องอาศัยฉันทะเป็นตัวตั้งแล้วล่ะนะ มันไม่ต้องอยาก เพราะว่ามันได้ทำแล้ว แต่จะทำไงต่อไป ก็อาศัยโพชฌงค์ 7 สติ (สติสัมโพชฌงค์) ความระลึกได้ สำนึกพร้อมอยู่ ใจอยู่กับกิจ จิตอยู่กับเรื่อง ธัมมวิจยะ (ธัมมวิจยสัมโพชฌงค์) ความเฟ้นธรรม ความสอดส่องสืบค้นธรรม วิริยะ (วิริยสัมโพชฌงค์) ความเพียร ปีติ (ปีติสัมโพชฌงค์) ความอิ่มใจ ปัสสัทธิ (ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์) ความสงบกายใจ สมาธิ (สมาธิสัมโพชฌงค์) ความมีใจตั้งมั่น จิตแน่วในอารมณ์ อุเบกขา (อุเบกขาสัมโพชฌงค์) ความมีใจเป็นกลาง เพราะเห็นตามเป็นจริง นัยยะของพุทธธรรม พระพุทธเจ้าท่านสอนไว้อย่างลึกซึ้ง แยบคาย ครอบคลุม ไล่ไปตั้งแต่อย่างอ่อน อย่างกลาง อย่างเข้ม เมื่อคุณผ่านสติปัฏฐานมาแล้ว  มาเจอม้า ม้าตัวแรกจึงเริ่มด้วยสติ แต่สตินี้ไม่ใช่สติเฉยๆ  เป็นสติที่ต่อยอดไปสู่ ธรรมวิจย การวิจัยธรรม การพิจารณาธรรม เมื่อพูดถึงพิจารณาธรรม ผู้ปฏิบัติบางท่านก็เอาธรรมมาพิจารณา ธรรมที่เป็นตัวหนังสือ บางทีอาจจะลืมว่า ธรรมของแท้ อยู่ในอะไรที่ กว้างคืบยาววาหนาศอก คือตัวเราใจเรานี่แหละ เป็นอีกสิ่งที่ควรพิจารณาเป็นที่สุด การที่เราได้พิจารณาผลการปฏิบัติของเรา ในแต่ละวัน ทบทวนสภาวะ มองย้อนกลับไป มองที่ปัจจุบัน แล้วก็มองเลยไปในอนาคต เป็นการพิจารณาธรรม เป็นการฝึกเรียนรู้ ของจริง ควบคู่ไปกับ ของจำ (ทั้งของจริงและของจำ เราก็ว่าดีทั้งคู่แหละ) เมื่อเราได้พิจารณา ว่าเราเก็บแต้มได้มากน้อยแค่ไหน เป็นอย่างไรบ้าง เราก็จะเกิดความเพียร มีกำลังที่จะเพียรให้มาก เจริญให้มาก ยิ่งๆ ขึ้นไป พอเพียรแล้ว เราได้เห็นผลที่เกิดขึ้นแก่เรา  เราก็จะมีกำลังใจ มีปีติในธรรม พอปีติแล้ว ก็เกิดความสงบกายใจตามมา เพราะว่ามันอิ่มแล้ว พออิ่มแล้วสงบแล้ว คราวนี้สมาธิจะถามหา เราไม่ต้องตามหาสมาธิเลย สมาธิจะมาหาเราเอง เกิดขึ้นแก่เรา ด้วยองค์ธรรมที่ไล่เรียงกันมา สุดท้าย เราก็จะได้ขี่ม้าสำคัญ คืออุเบกขา เขาอุเบกขาได้ เพราะเขาเห็นตามความเป็นจริง ก็มันเป็นอย่างนั้นแล... จบข่าวววว ขี่ม้าเจ็ดผลัด ก็จะไปเจอทางเดินราบเตียนโล่ง ที่เรียกว่ามรรค 8 เล่าสู่กันฟังแบบพี่ๆ น้องๆ นะ พูดกันแบบบ้านๆ ถ้าจะให้ไล่เรียงกันแล้ว การปฏิบัติธรรม ก็ดูว่ามันมีอะไรให้เอาอยู่เยอะนา นับดูได้ 37 ตัว ที่ครูอาจารย์สอนมา  โพธิปักขิยธรรม หรือ โพธิปักขิยธรรม 37 เป็นธรรมอันเป็นฝักฝ่ายแห่งความตรัสรู้ คือ เกื้อกูลแก่การตรัสรู้ เกื้อหนุนแก่อริยมรรค มี 37 ประการคือ สติปัฏฐาน 4 สัมมัปปธาน 4 อิทธิบาท 4 อินทรีย์ 5 พละ 5 โพชฌงค์ 7 มรรคมีองค์ 8 ไอ้เกมที่เราชอบเล่นบ่อยๆ ปัจจุบันก็ยังเล่นอยู่ ที่เล่าไปข้างต้นน่ะ เพราะประสบการณ์มันสอนว่า เผลอไม่ได้ดอก..  ประมาทไม่ได้ 555 อย่านึกว่าแน่ นอน ได้แล้ว 555 ยังนอนไม่ได้เลย นอนได้ทีเดียว ตอนนอนยาว เวลาก่อนหน้าจะแน่นอนได้  ต้องระวังตรงตลอดๆ นั่งยืนเดินนอนก็ต้องระวัง   เกมที่ชวนเล่น ภาษาธรรมท่านเรียกว่า "สัมมัปปธาน 4" คือ หลักในการรักษากุศลธรรมไม่ให้เสื่อม ๑) การเพียรระวังไม่ให้บาปเกิดขึ้นในตน (สังวรปธาน) ๒) การเพียรละบาปที่เกิดขึ้นแล้ว(ปหานปธาน) ๓) การเพียรสร้างกุศลให้เกิดขึ้นในตน(ภาวนาปธาน) ๔) การเพียรรักษากุศลที่เกิดขึ้นแล้ว ไม่ให้เสื่อมไป(อนุรักขปธาน) นี่แหละเกมเอาอะไรแท้ๆ เลยล่ะ อิอิ ข้อมูลประกอบจากวิกิค่ะ โมทนาสาธุ แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 55 23:46:40 แก้ไขเมื่อ 20 พ.ย. 55 23:45:20 จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 23:43:22

ความคิดเห็นที่ 9 อืมม์ ผมเดินๆ หยุดๆ แถมมีบางคราวถอยหลังเข้าคลอง เบื่อกับความไม่มีวินัยของตนเองเหมือนกันครับ สงสัยมันต้องเล่นเกมส์เก่านี้ให้ผ่าน ไม่งั้นก็ติดแหง่ก อยู่ตรงนี้แหละ ๕๕๕๕๕ จากคุณ : สติ เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 23:46:10

ความคิดเห็นที่ 10 คุณสติ หลวงพ่อเคยเทศน์เก๊า.. แบบว่าท่านได้จังหวะดุเราอ่ะ ท่านบอก เมิงมัน "ศรัทธาหัวเต่า" (ช่วงนั้นเราผลุบๆโผล่ๆ) กร๊ากกกกกกกกก ถ้าเราอยากจะแต่งงานกับใครสักคนในชีวิตนี้ เราก็อยากจะแต่งกับคุณวินัยเหมือนกันค่ะ อยากจะได้เขามานอนกอด แบบตื่นมาด้วยกัน ไปทำงานด้วยกัน กลับบ้านด้วยกัน ทำกิจต่างๆ ด้วยกัน แล้วก็นอนด้วยกัน แนบชิดกันเลยยย ตอนนี้เราก็คบๆ กะเค้าแล้ว แต่ยังไม่ได้แต่ง เค้าก็ไปๆ มาๆ เรายังแอบมีกิ๊กอยู่ ชื่อว่าคุณนิสัย กิ๊กเรา ไม่ค่อยดี  5555555555 แต่เราเลิกกับเค้าไม่ได้ เพราะคุณนิสัยนี่แหละ  เลยไม่ได้แอ้มคุณวินัยแบบร่มหัวจมท้ายด้วยกันซักกะที ก็ไม่รู้ว่าจะทันโลกแตกหรือเปล่านะเนี่ยยยยย หรือจะต้องเป็นโสดอยู่กับคุณนิสัยไปตลอดชีวิตก็ยังไม่ฮู้...... การปฏิบัติธรรมของเรา ไอ้ที่เขาว่ายากๆ มันง่ายซะงั้น  ส่วนวินัยนี่ ยังสอบตกเหมือนกัลล์    เรามาพยายามด้วยกันนะ เขาว่าวินัยเริ่มที่บ้าน (แต่เราต้องใช้มาวัดเอาค่ะถึงจะได้แต้มบ้าง อิอิ) จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 20 พ.ย. 55 23:57:34

ความคิดเห็นที่ 11 โอโห... นึกว่าเป็นคนเดียวนี่ ได้เพื่อนแล้ว (แต่จริงๆคิดว่าเพื่อนๆที่ไม่มีวินัยก็น่าจะเยอะพอดู ๕๕๕) ครับ ขอตามไปเป็นเพื่อนคุณวินัยด้วยคนครับ(ชื่อเขาผู้ชาย ผมไม่ใช่เกย์ เลยขอเป็นเพื่อนซี้แทน) อาจารย์ chaosy ยกภาพได้แจ่มแจ้งเห็นภาพเลยครับ เจ๋งจริงๆ อย่างงี้ผมต้องขอเป็นลูกศิษย์ติวเตอร์ของครู chaosy แล้วล่ะครับ ปล. เพื่อส่งภาพเจดีย์วัดบ่อกรุมาให้ดู โอ้โห ทำไมเสร็จเร็วจัง แสดงว่าผมไม่ได้ไปวัดบ่อกรุเป็นปีเลยเหรอเนี่ย นี่ขนาดห่างจากบ้านแค่ร้อยกิโลเศษเองนะเนี่ย วันหลังจะขอนัดให้ครู chaosy ช่วยพาไปกราบหลวงพ่อไก่อีกหนดีกว่า จะได้มีวินัยในตนเองมากขึ้น อ้อ อีกเรื่องหนึ่งครับ หลวงพ่อเคยให้ผมท่อง ฉันทะ วิริย  จิตตะ วิมังสา แต่ผมก็ท่องแบบไม่ติดต่อ เพราะชอบกรรมฐานดูลมหายใจมากว่า (เวลาก็ไม่ค่อยมี เพราะคุณวินัยแกไม่ค่อยมาคบด้วย ๕๕๕) วันก่อนเอาคาถาหลวงพ่อไก่กลับมาท่อง จิตมันเบิกบานมีกำลังจังเลยครับ อยากไปกราบหลวงพ่อไก่จังครับ จากคุณ : สติ เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 10:05:14

ความคิดเห็นที่ 12 มาวัดตรีฯจะตกใจ วัดนี้เขาห้ามห่างนาน ห่างสองเดือนจะจำวัดไม่ได้ค่ะ ทิวทัศน์เปลี่ยนไปตลอดเวลา เหมือนเล่นเกมซิมซิตี้เลย อันนั้นขึ้นอันนี้หาย 555 เราปักหลักกับวัดนี้ อารมณ์เหมือนตอนแรกเราเดิน แล้วทิวทัศน์เปลี่ยน พอเราเริ่มหยุดเดิน ทิวทัศน์ก็ยังเปลี่ยน ตอนนี้ก็เข้าใจแล้วว่า "การเปลี่ยนแปลง" คืออะไร ขอตั้งจิตขออนุญาตครูอาจารย์ เล่าเรื่องบุญๆ ให้เพื่อนฟังค่ะ เมื่อวานไปบวชพระสำคัญมาอีกองค์  ท่านเป็นพระฝรั่ง ท่านตกลงใจเปลี่ยนญัตติเป็นธรรมยุติ ก็สละพรรษาเดิมเป็นสิบพรรษาเลย ท่านเคยอยู่วัดใหญ่ในกทม. แต่ว่าท่านมากราบหลวงพ่อแล้วก็มาเป็นศิษย์เพื่อฝึกกรรมฐาน ฝึกภาวนาเพิ่มเติมตามนิสัยรักการเรียนรู้ของท่าน ฝึกไปฝึกมาก็คล้ายศิษย์จำนวนมาก ที่ได้มาเจอตัวหยุดกับหลวงพ่อไก่  ท่านก็คงตั้งใจจะหยุดเดินทาง ช่วยงานหลวงพ่อในการเผยแผ่ธรรมที่สระกระโจม นามเก่า ท่านได้ว่า เควสโก แปลว่าผู้แสวงหา (แปลกดีเนอะ ตรงเป๊ะ) นามใหม่ ได้ว่า กุศลวังโส (ประมาณนี้นะ ไม่แน่ใจตัวสะกด แต่แปลว่า ผู้มีบุญ) ตอนนี้ท่านเป็นพระบวชใหม่แล้วค่ะ   เราว่าท่านสุดยอดเลย จากที่ว่าจะเป็นพระเถระแล้ว ก็พร้อมที่จะเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่ พระที่ท่านมาบวชให้ ทั้งพระเถรานุเถระ พระคู่สวด ท่านก็เอ็นดู ที่ฝรั่งมาสนใจบวชในพุทธศาสนา ตอนเราเขียนใบสมัครบวชให้ท่าน กรอกชื่อ ที่อยู่ อายุ กรอกไปเรื่อยๆ จนถึง เชื้อชาติ อเมริกัน  สัญชาติ อเมริกันใช่ม้ัยคะ.. ท่านก็ว่า ใช่ เราก็ขำ เพิ่งเคยกรอกคำนี้เป็นครั้งแรก ปกติเคยกรอกเชื้อชาติไทยสัญชาติไทยใช่ป่ะ เขียนได้โดยไม่ต้องคิดเลย ทีนี้ถึงช่องศาสนา.. เราก็หยุด.. คิดไม่ออกซะงั้น หันไป ท่านยิ้ม บอก..พุทธ หน้าฝรั่งสว่างโร่ขึ้นมา จากที่สว่างอยู่แล้ว (ตอนกรอกท่านสึก แต่งตัวเป็นนาคแล้ว) คำนั้นมันมีพลังมากๆ  ท่านภูมิใจ มั่นใจ "ศาสนาพุทธ" เรามือไม้สั่น.. กรอกต่อ (ลายมือก็ไม่สวย อิอิ) หลวงปู่พระอุปัชฌาย์ ก็ยิ้ม.. ตอนขานนาค ท่านท่องบทสวดชัดถ้อยชัดคำค่ะ พระไทยนั่งอึ้งกัน ท่านเลยสนใจมาถามกันว่าบวชมานานแล้วหรือ จึงได้ทราบว่าท่านสละพรรษาเยอะมากกกกกกก หลวงปู่ก็บอก.. เออดี มาลองบวชแบบธรรมยุติบ้าง เป็นการบวชที่เรียบง่าย เราแห่นาคเดินรอบพระอุโบสถ โดยสวดอิติปิโสไปด้วย ท่านนาคนำสวดเสียงดังฟังชัด  ของที่แห่กันก็มีอัฏฐะบริขาร ผ้าไตร แล้วก็ห่อสังฆทาน เสร็จแล้วก็ขึ้นไปบวช แล้วก็ฟังพระอุปัชฌาย์เทศน์ ท่านเมตตาเทศน์อย่างยาวนานคะ บรรยากาศสงบมาก พวกผ้าขาวผ้าสีที่ไปร่วมพิธี ก็ปักหลักนั่งสมาธิ นั่งฟังเทศน์กัน ชอบตอนที่ท่านให้ศีล รับศีล ประมาณที่ท่านถามกันเป็นบาลี ว่าชื่ออะไร แล้วคณะสงฆ์ก็รับรองกัน ตอนนี้จำไม่ได้แล้ว แต่ตอนนั้นฟังออกเลยว่าท่านพูดกันว่าอะไร อาจเพราะฟังมาหลายหน เหมือนดูหนังฝรั่งที่แปลความหมายไม่ชัดหมด แต่ดูรู้เรื่องเพราะภาพน่ะค่ะ ชอบวิธีที่ท่านบวชกัน ชอบที่ท่านสอนกัน อันนี้เรียกว่าอะไร (ตอนจับจีวร จับสังฆาติ) มันสุดยอดจริงๆ ค่ะ พิธีบวชแบบนี้ต่างจากทุกๆ ครั้งเวลาเราบวชพระใหม่ เพราะพระใหม่มีความวุ่นวาย มีเรื่องราวมาก ข้าวของอะไรก็มาก ต้องมีนั่นมีนี่  เราเลยไม่ได้เห็นกระบวนการบวชพระแท้ๆ แต่การบวชพระครั้งนี้ ท่านไม่มีความกังวลอะไรเลย  จึงมีแต่พิธีกรรมการบวชล้วนๆ ให้เราดู ให้เราเรียนรู้ เรียกว่า เนื้อๆ ไม่มีน้ำเลย ขาไปพานาคไป ขากลับพาพระกลับมาส่งวัด ตอนไปท่านไม่ค่อยพูดจา มาได้ยินว่า ท่านรู้สึกเศร้ามากตอนเปลี่ยนผ้าเป็นสีขาว ขากลับ ได้สวมชุดเดิมที่ท่านคุ้นเคย ท่านก็ร่าเริงคุยกับพระด้วยกันมาตลอดทาง เนี่ยค่ะ ท่านเดินทางมาไกลมากแล้ว ท่านก็ยังเริ่มต้นใหม่ได้ ยินดีพอใจที่จะทำทุกอย่างตามเหตุปัจจัย แม้ต้องสละบางสิ่งหรือหลายสิ่ง ก็ยอมสละได้เพื่อประโยชน์ต่อส่วนรวม เราก็คิดว่า วันนี้ได้บวชพระ ที่ท่านเป็นพระ  เรียกว่าพระยกกำลังสองได้ไหมหนอ.. หลวงพี่องค์นี้ ท่านเป็นผู้มีวินัยอย่างเยี่ยมยอดเลย ท่านรักษาวินัย ปกติท่านไม่รับเงินเลยค่ะ พวกเราก็อยากจะถวายปัจจัยใส่ย่ามตอนพระออกจากโบสถ์ แบบที่ชอบทำกัน อาศัยว่าสนิทกัน หลายคนก็เวียนไปเสนอหน้า อยากจะให้ท่านใจอ่อน (ก็มันอยากอ่ะ) ท่านก็เมตตา ปูผ้าให้เราถวาย แล้วก็ให้โยมเก็บเอาไปถวายวัด พวกเราก็โอเชค่ะ.. นี่ท่านเมตตาแร้ววว แต่ท่านให้ได้เท่าที่ให้ได้ ไม่ผ่อนปรนกับธรรมวินัยเลยค่ะ ท่านทำวัตรอย่างเคร่ง ท่านขยันเพียรมากๆ เอาเรื่องท่านมาเล่าให้ฟังค่ะ แล้วก็นำบุญมาฝากด้วยค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 11:01:09

ความคิดเห็นที่ 13 คุณสติ ตอนเราได้อิทธิบาท 4 มาแรกๆ เราก็ไม่ค่อยทำเหมือนกันค่ะ คือตอนนั้นเราติดพุทโธไง ตอนแรกที่เราหัดทำสมาธิ เราใช้ดูลม (จากหนังสือท่านพุทธทาส) แล้วมันมีนิมิตเยอะ เรากลัว เลยไปลองแนวหลวงพ่อจรัล ดูท้องพองยุบ (ซึ่งมันก็ยังมีลมมาเกี่ยว) ตอนทำพองหนอยุบหนอ เราก็หายจากนิมิตเวียนหัวได้จริงๆ ทำไปสักพัก ก็มาประสบชะตากรรม จิตฟุ้งซ่าน ก็มาได้พุทโธ ของหลวงตา..อ่านที่ท่านบอกเล่าว่าท่านเคยจิตตก  ท่านว่ามันคิดให้คิดแต่พุทโธ ก็อาศัยพุทโธเป็นเครื่องอยู่ แบบปีนกำแพงเมืองจีนไหวเพราะพุทโธเลยค่ะ ปีนไปพุทโธไป ขึ้นได้สำเร็จ ลงมาได้ไม่เป็นลมไปก่อน พอมากราบหลวงพ่อไก่  ท่านให้อิทธิบาท 4 แรกๆ มันไม่ชินค่ะ พุทโธมันเข้าสมาธิง่าย เพราะมันชิน   แต่อาจารย์ย้ำว่าให้ลองทำดู (ตอนนั้นท่านให้ทำชั่วโมงนึงต่อวัน) คือท่านทราบอยู่แล้วว่าเราไม่ค่อยทำตามที่ท่านบอก คือบริกรรมอิทธิบาท 4 แต่เราเพียรไปกราบท่าน วันนึงท่านก็บอกว่าทำแล้วได้ผลนะ ลองทำดู ท่านก็เมตตาอธิบายว่า อิทธิบาท 4 มันหนัก เป็นฐานของกำลัง  เป็นบาทฐานของอิทธิ ทำแล้วจิตจะมีกำลัง ไอ้เรามันแปลออกไง ความหมายของอิทธิบาทก็รู้อยู่แล้ว คำแปลก็ดีอยู่ค่ะ แต่เราก็สงสัยว่า การท่องคำมันจะมีกำลังขึ้นมาได้ไง  แถมเราอยากได้สมาธิ และเราติดพุทโธ เราก็รับไว้ในฐานที่อาจารย์ให้ แล้วก็เอาปรับ คือเริ่มจากแบบว่า เวลานั่งสมาธิใช้แนวเดิมที่ถนัด แต่เวลาทำงานหรือเจริญสติ ก็บริกรรมอิทธิบาทไป จนกระทั่งละพุทโธได้ มาชินกับอิทธิบาท 4 พอชินแล้วก็บริกรรมได้ ส่วนตัวคิดว่า ได้ใช้สติมากกว่าท่องพุทโธ เพราะคำมันเยอะกว่าค่ะ ก็ตรงกับที่หลวงพ่อบอกว่ามันหนักกว่า ผลมันเกิดเมื่อทำสม่ำเสมอค่ะ ทำจนกระทั่งจิตเขาบริกรรมเอง เมื่อเราว่าง หรือมีเหตุเข้ามา เขาบริกรรมเองเลย สังเกตได้ว่า จิตมีกำลังหนักแน่นขึ้นจริงๆ  ตอบคำถามเดิมที่สงสัยได้ภายหลังจากสงสัยสองสามเดือน คือว่าอิทธิบาท 4 ทำให้เรามั่นคงขึ้นได้จริงๆ (อันนี้ไม่ได้พิจารณาความหมายเลย เอาเฉพาะท่องบ่น) ภายหลังจากนั้น ได้โปรใหม่ เป็นกรรมฐาน 5 ท่านบอกจะเอาสมาธิใช้กรรมฐาน 5 จะเอากำลังใช้อิทธิบาท 4 เราก็เข้าใจแล้ว พอได้สมาธิ มันจะละเอียดเรื่องกำลัง มีกำลังไม่มีกำลัง (ตั้งมั่นไม่ตั้งมั่น) พอมาใช้กรรมฐาน 5 ก็เห็นว่า ต้องใช้กำลังสติมากขึ้นไปอีก เผลอไม่ได้หลงไม่ได้เลย แต่ว่าเมื่อใดที่จิตไม่มีแรง เราก็ใช้อิทธิบาทใหม่ค่ะ มันแปลกนะคะ เวลาที่เรารู้สภาวะโดยธรรม ไม่ใช่รู้คิด  ตัวรู้มันมีความละเอียดอ่อน แค่เราบริกรรม จะเห็นเลยว่ากำลังมันเกิดขึ้นจริงๆ (อารมณ์เหมือนกินน้ำแร่ น้ำก๊อก น้ำสิงห์ มันไม่เหมือนกันอ่ะค่ะ แต่มันต้องละเอียดจึงจะรู้เห็นได้) ตอนนี้ไม่ค่อยได้อยู่กับพุทโธ แต่พุทโธจะมาเอง เมื่อมีเหตุ ขึ้นมาเลย พุทโธ ก็จะบริกรรมให้จิตเกาะพุทโธ พอจิตเป็นปกติ เขาก็หายไปเอง เราฝึกภาวนามาแบบบุฟเฟ่ต์  มาเข้าใจทีหลังว่ามันดีตรงที่เราไม่ได้ยึดแนวใดแนวหนึ่ง แต่ปรับใช้เหมือนเป็นเครื่องมือ  คือใช้ให้ถูกกับงาน เรายึดแนวที่เราถนัด แต่ปรับแต่งเพิ่มเติมส่วนที่อ่อน โดยเอาวิธีของอีกแนวมาเสริม มันไม่ทำให้หลง เพราะที่จริงทุกแนวก็พูดเรื่องเดียวกัน ถ้าเราจับหลักได้ แต่ละแนวก็เป็นส่วนประกอบที่เสริมแรงกันได้ ไม่ใช่ขัดแย้งกัน หลักที่เราจับ คือ "การรู้กายรู้ใจตัวเอง" คือเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางค่ะ เมื่อเราเริ่มเรียนรู้เกี่ยวกับตัวเอง คือจะบริกรรมอะไร หรือภาวนาอะไร มีหลักที่การรู้จักตัวเอง รู้อาการของความปกติไม่ปกติ ดีหรือไม่ดี มีแรงหรือไม่มีแรง ตั้งมั่นหรือไม่ต้ังมั่น คือรู้แบบนี้ก่อน จนกระทั่งเราหาความเป็นกลางได้ คือความเป็นปกติของเราค่ะ เมื่อเรามีไม้บันทัดของตัวเองแล้ว เราก็จะรู้เมื่อขณะมันไม่ปกติเอนไปทางซ้ายหรือขวา คือเอาสภาวะเป็นตัวตั้ง เอาวิธีการมาแก้ไขสภาวะ เหมือนว่าเราเป็นหมอรักษาตัวเราเอง จะใช้ยาอะไร หรืออุปกรณ์อะไร ขึ้นกับสภาพกายใจ   บุพเพต์ที่เคยลองชิมมา มันเลยทำให้มีคลังเครื่องมือเยอะหน่อย บางวันง่วงมากๆ เราก็เล่นกสิน กสินแสง กสินไฟ พอหายง่วงก็ทำกิจปกติต่อไป บางวันฟุ้งมากๆ เราก็ใช้กรรมฐาน 5 บางวันไม่มีแรง ก็ใช้อิทธิบาท บางวันไม่มีเวลาว่างเราก็พุทโธ  แต่ถ้าเหนื่อยคิดไรไม่ออก ดูลม ถ้าสภาวะดี เราก็เดินฌาน ได้แค่ไหนก็ได้แค่นั้น ไม่เดือดร้อน เดี๋ยวนี้ขยันออกไปสวดมนต์เวลาอยู่วัด ขยันสู้เวทนาและนิวรณ์ ไปสวดมนต์กับชีพรามหณ์ คนป่วย คนมาบวชที่วัด เวทนามันมาก นิวรณ์เยอะเลย ก็ถือซะว่าได้ฝึกฌานสอง ที่ว่าเราไม่เก่ง ย้อนกลับมาหัดทำ เพราะว่าปกติจะเข้าลึก ถ้าเข้าได้ก็ลึกไปเลย  แต่หลวงพ่อบอกสวดมนต์ให้ใช้ฌานสองเท่านั้น ฌานที่เราชอบทำ เป็นฌานขี้เกียจ เราก็มานั่งฝึกใหม่ แต่นั่งทำฌานมันฝึกไม่ได้ จิตมันก็ชอบอย่างที่มันชอบ ไปบังคับได้ยาก เราก็หาอุบายให้เขาฝึก สวดมนต์สามชั่วโมง สีชั่วโมง มันเป็นสถานการณ์จำเป็น ยิ่งสภาวะไม่ดี ยิ่งได้ฝึกมาก ตอนนี้ตัวเองกลับชอบเวลาสภาวะไม่ดีค่ะ เพราะถ้าดีมันเฉยๆ แต่ถ้ามันไม่ดี มันเริ่มสนุก มีอะไรทำ กำลังสนุกกับเกมคอมแบทในจิตตัวเอง ภาวนาไปจนถึงวันนึง มันตัดโลกภายนอกออกไปได้ เหลือแต่โลกภายใน แม้กระนั้น ก็ยังเป็นเกมชิงไหวชิงพริบ ระหว่างกายกับจิต เรื่องนี้ก็ตลก ไว้ว่างๆ จะเล่าสู่กันฟัง ที่ผ่านมา เราผ่านได้เพราะแพ้ 555  อย่างที่เคยบอกว่าแพ้ทุกที่ทุกท่า เลยชนะได้ เพราะมันหมดเรื่องจะแพ้ไปเอง  แต่ไม่ใช่ว่าเก่ง 555 เดี๋ยวนี้ถ้าไม่มีอะไรทำมันหงอย เลยเริ่มติดนิสัยอย่างที่หลวงพ่อพยายามสอน คือพยายามจะอยู่กับคุณวินัยให้ได้ เพราะโอกาสที่ได้อยู่สองต่อสองกับคุณวินัย มันจะมีเรื่องราว สภาวะ ผัสสะเวทนาให้เราเรียนรู้ละเอียดลึกซึ้งยิ่งๆ ขึ้นไป ทำให้มีความเคลื่อนไหว มีเรื่องเล่าสู่กันฟัง ถ้าขืนเราอยู่กับคุณวิเวก ก็ไม่มีอะไรนอกจากตายซาก ไม่จริงเลย ที่ใครบอกว่า ศาสนาพุทธทำให้คนขี้เกียจ  ! เรื่องจะไปกราบนมัสการหลวงพ่อ เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น เราเข้าวัดทุกสัปดาห์ ท่านออกรับแขกทุกวันค่ะ ว่างเมื่อไหร่ก็ก็อกมาได้ น้องๆ จากทางกทม. ก็มีค่ะ ติดรถมาได้เลย ต้องเข้าใจให้ถูกว่า หากมาสมัครเรียนเป็นศิษย์หลวงพ่อไก่  ไม่จำเป็นจะต้องทิ้งสิ่งที่เรียนมาแล้ว หรือครูอาจารย์เดิมของเราเลย ใครไม่มี มาขอ ท่านสอนให้ใหม่ ใครมีมา ท่านก็ให้ทำอย่างที่เราถนัด แล้วสอนให้ปรับปรุงปรับแต่ง แก้ไขสภาวะให้ จากที่เราเป็นอยู่ ท่านบอกเสมอว่า ท่านไม่มีแนว ท่านเปิดร้านโชว์ห่วยค่ะ ท่านมีแต่เมตตาค่ะ ไม่มีขอบเขตเงื่อนไขอะไรกับเขาหรอก   (นึกถึงร้านหน้าจุฬาฯ)  ใครจะเอาอะไร ก็มาถามหาได้ รับรองหาให้ได้ทุกอย่าง ท่านบอกบ่อยๆ ว่า  "คิดถึงไก่ ไก่ก็มา" ค่ะ   แต่บางที บางหน บางคน ท่านก็บ่นว่า.. พระลอตามไก่ไหมวะ.. ท่านดีดนิ้วเรียก มา..มา..    มาให้พ่อล้างซะดีๆ เน่ามาเชียวเมิง..ข้างนอกมันอยู่ยากไหมวะ.. วิธีอาบน้ำคือมานอนวัด ทำวัตรสวดมนต์ ฟังธรรมหลวงพ่อ ทำความเพียรคืนสองคืน สะอาดเอี่ยมตัวเบากลับบ้านไป (เด๋ว เมิงก็ไปเลอะเทอะมาใหม่..) เป็นศิษย์หลวงพ่อไก่ ไม่มีอะไรมาก แค่คอยตามท่านให้ทัน (ตามรู้ที่ท่านสอน) หรือทำงานให้ทันท่านสั่งลงมา  ก็หมดเวลาขี้เกียจแล้วค่ะ เราไม่ได้ขยัน หรือหายขี้เกียจเลย (ยังมีขี้เกียจครบเซ็ท กางออกมาใช้ได้เหมือนเดิมทุกอย่าง)   แต่เพราะว่าอาศัยมาช่วยงานท่าน ท่านก็ใจดีให้งานเราทำ ซะจนไม่มีเวลาขี้เกียจน่ะค่ะ อิอิ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 12:07:58

ความคิดเห็นที่ 14 อีกรูปค่ะ เอามาให้อนุโมทนากัน อยากนมัสการท่าน ก็มาใส่บาตรที่วัดตรีวิสุทธิธรรมได้ค่ะ ท่านพูดได้สองภาษา ภาษาอังกฤษแข็งแรง ภาษาไทยคุยกันเข้าใจได้ดี อยากฟังท่านสวดมนต์ ก็ต้องมาตอนเช้า ทำวัตรเช้าตีสี่ ท่านมักนำสวดมนต์ทำวัตร ไพเราะมากๆ เลยค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 12:47:25

ความคิดเห็นที่ 15 ภาพสุดท้ายที่มาแบ่งปัน ท่านเป็นพระยกกำลังสองแล้วค่ะ (ปล. บวชที่วัดเสนหา นครปฐมค่ะ) จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 13:04:23

ความคิดเห็นที่ 16 สวัสดีค่ะ ตามอ่านทุกวัน แต่ไม่รู้จะตอบอะไร เรารู้สึกว่าตอนนี้เราวางระบบไว้เสร็จแล้ว เหลือแต่เดินเครื่องให้ชำนาญ ทำให้ระบบมันเป็นระบบอัตโนมัิติแบบสมบูรณ์แบบ เราโชคดีด้วย ที่ทำงานคนเดียว ไม่ต้องยุ่งกะใคร แต่ก่อนหน้านี้สักอาทิตย์ แม้จะไม่มียุ่งกะใคร ก็มีเรื่องยุ่งๆโผล่มาจนได้ ตอนยุ่งนี่แหละดี เห็นจิตถนัดเลย เห็นหมดว่าจริงๆ มันเป็นยังไง ทุกเหลี่ยมมุม แล้วก็บอกตัวเองว่า ต้องพยายามให้มากกว่านี้ พออ่านมาถึงที่คุยเรื่อง คำบริกรรม ก่อนหน้านี้ที่เราเคยเล่าให้ฟังว่า เวลานั่งสมาธิ มันจะมีความคิดผุดขึ้นมาเต็มไปหมด เหมือนน้ำตก มันมาแบบไม่หยุด ถ้ามันไม่รบกวนสมาธิเรา เราก็จะเฉยๆ แต่เมื่อวานมันเริ่มรู้สึกว่า ความคิดมันมายุ่งกะสมาธิแล้ว เริ่มไม่นิ่งแล้ว วันนี้เลยลองใหม่ แบบไม่บริกรรมเลย ผลคือ ความคิดที่เคยไหลเป็นน้ำตก หายไปหมดเลย ไม่เคยทำได้ขนาดนี้มาก่อน เราเลยสงสัยว่า เป็นเพราะคำบริกรรมรึเปล่า ที่รบกวนทำให้มันไม่นิ่ง พอไม่บริกรรมเลย มันกลับนิ่ง แล้วสงบได้สุดยอดเลย จากคุณ : =U_U= PoRpLe เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 14:15:57

ความคิดเห็นที่ 17 เข้ามาอ่านค่ะ สาธุ สาธุ สาธุ จากคุณ : หญ้าสีเขียว เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 22:57:15

ความคิดเห็นที่ 18 สาธุ สาธุ กับทุกท่านคะ จากคุณ : dikmor เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 55 05:16:16

ความคิดเห็นที่ 19 สาธุ.... จากคุณ : พระจันทร์เดือนแรม เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 55 11:16:05

ความคิดเห็นที่ 20 เรื่องคำบริกรรม ต้องดูให้ชัดๆ บางคนสมาธิเขาเลยจุดยึดบริกรรม แต่เราไปยึดไว้ ก็ไม่สามารถรวมลงเป็นสมาธิได้ แต่บางคนก็เจอตัวหลอก ให้หยุดบริกรรม เอาเป็นว่า ดูเฉพาะหน้า ถ้าหยุดบริกรรม แล้วทำได้ดี คือจิตสงบรวมลงได้ดี ก็ไม่ต้องบริกรรมต่อค่ะ จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 23 พ.ย. 55 12:19:20

ความคิดเห็นที่ 21 พี่ chaosy สวดมนต์ ด้วยฌานสอง นานๆ นี่ ปิติ  ออกมารูปแบบไหนหรอครับ แล้วถ้าสวดด้วยสี่ นี่มันสวดได้ป่าวอะคับ  มันจะไม่เริ่มแข็งไปทั้งตัวหรอครับ จากคุณ : เกียดเกียด เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 19:34:43

ความคิดเห็นที่ 22 น้องเกียดเกียด ก็โยกไปสวดไปบ้างแหละค่ะ  แต่ว่าปกติพี่เข้าฌานสอง ไม่เป็นอุเพงคาปีติอยู่แล้ว เป็นปีติกำลังน้อยๆ มากกว่า เช่นผรณาปีติ มันเป็นคลื่นข้างในน่ะค่ะ  แรงมันน้อย แต่ว่าถ้าจะเร่งเขา ก็อาศัยโยกตัวช่วย เบาๆ คือช่วยเป็นแรงส่ง พอส่งแล้วหยุดโยก มันเปลี่ยนเกียร์ เครื่องจะเดินเรียบ  เราใช้การโยกช่วยนิดหน่อย เพื่อเปลี่ยนเกียร์ (แต่ว่าต้องแอบทำเบาๆ คนเขาจะได้ไม่ว่าเราผีเข้าค่ะ มีคนทำแรงๆ ก็เสียบุคลิกไปเหมือนกันค่ะ)   วิธีจะเรียกปีติ ก็หาอวัยวะสั่นสิ ตัวไม่ได้ก็มือ นิ้ว กระดิกเท้าอะไรก็ว่าไป ซึ่งดูแล้ว มันคือสติชัดๆ เลย  มันคือการทำสติ ให้สติอยู่ที่กาย ปีติทางกายจึงจะเกิด พอปีติเกิดแล้ว จะมีแรง พอมีแรงก็ส่งไปต่อได้เป็นลำดับ ปีติของพี่ เมื่อมันผ่านหมดแล้ว เดี๋ยวนี้มันไม่ค่อยปีติทางกายหรอก นอกจากมันจะแรงจริงๆ เท่านั้น  เรียกมาได้ แต่ก็มาไม่นานค่ะ มาแล้วก็ไป ปกติฌานสองพี่ไม่แข็ง ฌานสี่ก็ไม่แข็ง จะทำให้แข็งก็ต้องเข้าลึกทรงอารมณ์ไว้  แต่พี่ไม่ถนัด พี่ถนัดฌานใช้งาน แต่ที่ถนัดกว่าคือฌานขี้เกียจ 555 ดังนั้นเมื่อเราติดทำอรูปฌาน มันละรูปหมด ถ้าไม่ฝึกวสีในรูปฌานให้เก่งมาก่อน ได้อรูปฌานแล้ว การทำรูปฌาน ไม่ง่ายค่ะ มันจะรูดขึ้นไป ยังที่ๆ จิตเขาชอบน่ะ ทีนี้เมื่อจะใช้งานก็ต้องมาฝึกใหม่ เพราะอันที่จริงฌานที่ใช้งานได้ คือรูปฌาน 4 นั่นแหละ คนที่ทำฌานจะเห็นคุณค่าจริงๆ ก็ต่อเมื่อเราใช้งาน  สมัยยังไม่ได้ใช้งาน ด้วยความไม่รู้ พี่ก็ชอบตัวเลขมากๆ โลภะมันทำให้จิตเร่งไปเอาตัวเลขเยอะๆ ไม่เห็นคุณค่าของตัวเลขน้อยๆ แล้วเราก็มาสำนึกเองได้ทีหลัง ว่าเสียของซะแล้ว หุหุ   ถึงต้องมาคอยแนะนำคนอื่นว่า อย่ารีบ ใจเย็นๆ ทำให้เต็มทีละฌาน จะได้มั่นคง  และฌานสำคัญสุด คือรูปฌานนี่แหละ แม้แต่กสินน่ะ ถ้าได้อรูปไปแล้ว จะเพ่งไม่ได้ เพ่งแล้วว่างโลดไงคะ ถ้าจะทรงอารมณ์ เมื่อตั้งรูปขึ้นมาแล้ว เราต้องกั๊กจิตให้อยู่แค่ผิวๆ ห้ามปล่อยลึก แค่คิดก็เหนื่อย 555 สรุปว่าทำฌานสอง ก็เหมือนไม่ได้ทำ คือต้องทำเล่นๆ ถ้าตั้งใจทำ เลยสอง ดับหายหมด แต่ก็ได้มาฝึกตอนสวดมนต์นี่ล่ะ เกี่ยวกับการทรงอารมณ์ เปรียบไปก็เท่ากับฝึกวสีในฌานใหม่ หัดขับรถเกียร์กระปุกไง ย้อนกลับมาหัดใหม่ วิตกวิจาร ปีติ แล้วกั๊กไว้แค่นี้ 555 (ปกติพี่มาเร็วเคลมเร็ว เข้าเร็ว เต็มเร็ว ถอยแล้ว) สมมติเราเอาฌานสอง เพ่งเทียนหรือไฟแถวนั้น จนได้อุคนิมิต ก็แหกปากสวดไป โดยไม่ให้นิมิตนั้นเคลื่อน ให้นิ่งที่สุด ให้ทรงอยู่นานที่สุด 555 ได้อุคนิมิตก็ฌานสองใช่ป่ะ หลับหรือลืมตา อุคนิมิตดวงไฟลอย กลางอากาศ ขยายเข้าออกได้ อย่างนี้ฌานสองป่ะ ถ้าเพ่งถึงที่สุด ก็เป็นปฏิภาคนิมิตสว่างสุด แล้วก็ดับไปค่ะ  นี่คือเครื่องหมายเปรียบเทียบกับองค์ฌาน เอาอุคนิมิตปฏิภาคนิมิต เป็นเครื่องชี้วัดได้ ก็ตามตำราเป๊ะ แต่ในตำราเขาไม่ได้บอกว่าได้ฌานแล้ว จะเอาไปทำอะไรยังไงต่อ เขาไม่ค่อยได้เขียนกันออกมา เพราะเป็นปัจจัตตัง ถ้าทำได้แล้ว ก็รู้เอง แต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน คนที่ทรงฌาน เราสวดมนต์ไป ทำฌานไปก็ได้ เช่นเดียวกับทำกสิน ก็เดินไปทำไปก็ได้ เพราะทำฌานน่ะทำที่จิต ไม่ใช่ที่ขา หรือที่ปากของเราเลย ไม่จำเป็นต้องหลับตานั่งนิ่งจึงจะทำได้ เดินจงกรม ก็ได้ถึงฌานสี่ แต่ถ้าสี่แล้ว จะแข็งต้องยืนเอา เดินไม่ได้ล่ะ ทีนี้ถ้าฌานสี่ ในการสวดมนต์ มันแข็งจริง แต่เราทำให้มันแข็งแค่ช่วงล่างได้ค่ะ คือเหลือไว้แค่ ปอด หลอดลม คอ และปาก นอกนั้นแข็งหมด และหายไปหมด ก็ทำได้ค่ะ ก็ไม่รู้ทำไง แต่มันทำได้ กายทั้งกายมีความรู้สึกแค่ตรงนั้น ถ้าเข้าฌานสี่สวดมันไม่เวทนา แข็งทั้งตัวนั่งเป็นชั่วโมงๆ ได้ แต่สัญญามันจะดับไปด้วย จะจำบทสวดไม่ได้ ถ้าอิติปิโสพอไหว ถ้าพาหุงยุ่งค่ะ สวดต่อไม่ได้ เพราะจำไม่ได้ สมัยสวดใหม่ๆ มันเข้าไปก็แข็ง จะสวดต่อไม่ได้  ต่อมาก็ปรับได้เอง อาจจะกล่าวได้ว่า เข้าฌานออกฌาน คือไม่ได้ทรงที่ 4 ตลอดก็อาจเป็นได้  เพียงการเข้าออกจะเร็วมากจนเหมือนว่าไม่ได้ออก ทฤษฏีนี้อาจจะอธิบายได้อยู่ แต่ก็ไม่สามารถตอบได้ว่า มันแข็งทั้งตัว เหลือแต่อวัยวะบางอย่างที่ไม่แข็ง เราทำได้ยังไง  เรื่องลมก็มีส่วน  เพราะถ้าฌานสี่ มันจะหยุดหายใจ บางทีไม่ค่อยหายใจเข้า แต่มันมีลมให้สวดได้นะ ก็แปลกดี ลมหายใจออกยาวมาก แต่หายใจเข้าเพียงนิดเดียว ทีนี้ถ้าสมมติสวดจบบท แล้วไม่เอาสติดึง หยุดตรงนั้น ก็นิ่งแข็งว่าง ลมดับทันที ก็ดับไปจนพอใจ ก็ถอนออกมา  (อาจจะเป็น 3 กับ 4 สลับไปมาก็ได้) พี่เคยสวดติดต่อกัน 4-5 ชั่วโมง ค่ะ ตอนสวดพาหุง 2609 จบที่วัด นั่นเข้าสารพัดฌาน ให้ทรงอยู่ได้จนจบ ถ้าคอเจ็บ เอาจิตมาไว้ที่คอ ก็หายเจ็บ เรื่องเอาจิตมาไว้ตรงไหน ก็มีให้เรียนรู้เพียบ ฐานมันมีเยอะ แต่ละฐานให้ผลต่างกันไป ซึ่งเป็นเรื่องละเอียด ถ้าอยากฝึก ต้องลองสวดมนต์นานๆ ดูค่ะ แต่ถ้าคนเขายึดฌานตามตำรา เขาก็ว่าถ้าได้ฌานจริงจะสวดไม่ได้ ฌานจริงจะต้องแข็ง หมดการรับรู้ อันนี้พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ก็แล้วแต่เขาจะว่ากันไปนะคะ จะกดส่งเน็ตหลุด ต่อเน็ตแล้ว เพิ่งนึกได้ว่าวันนี้ยังไม่ได้กินข้าว 555 ตื่นเช้าทำกิจแล้วก็กินกาแฟไปแก้ว ทั้งวัน กินน้ำหวานและช็อกโกแลตไปสามสี่ชิ้น แล้วก็ลืมว่ายังไม่ได้กินข้าว นั่งหน้าจอคอมตลอดวันเช้าจรดดึก เพิ่งรู้สึกตัว นี่ก็เป็นตัวอย่างสภาพของคนที่มีฌาน มันไม่รู้สึกหิว  มันหิวเป็นพักๆ แต่เดี๋ยวมีอะไรให้สนใจตรงหน้า ทำงานแล้ว ก็ลืมอีก ลืมจริงๆ  ซึ่งคนบางคนที่บ้างาน ติดพันกับงานก็ลืมกินได้ อันนั้นก็พวกทำฌานโดยไม่รู้ตัวเหมือนกัน คนที่ทำฌานได้แล้ว มีวสีในฌานตามสมควร และสามารถทรงรักษาไม่ให้เสื่อมไป อยู่เฉยๆ จิตมันก็เข้าฌานเอง  เขาถึงเรียกว่า ทรงฌาน จิตเขาอยู่ในฌาน จะออกมานอกชานก็เพื่อทำกิจ แล้วก็กลับเข้าไปใหม่ ถามว่าทรงฌานแล้วมันจะเสื่อมได้ไหม มันก็เสื่อมได้ ถ้ามันมีเหตุที่สมควร  แต่โดยมากเราไม่ปล่อยให้เสื่อม เพราะขี้เกียจไต่ระดับใหม่ (ยังไม่นับว่า บางท่านก็สามารถทำไปถึงขั้นที่ไม่เสื่อมอีกต่อไป เขาเรียกว่าผลสมาบัติ) จะแตกต่างจากตอนเราหัดใหม่ๆ เราเข้าใช่ไหมคะ เราเข้าฌานไป พยายามจะเข้าฌานให้ได้ เราเข้าไปจากข้างนอก แต่ถ้าเรามีคอนโดเป็นของเราแล้ว มันจะกลับกัน คือจะลงมาพื้นราบ ออกมาข้างนอก เมื่อมีเหตุ หมดเหตุก็รีบขึ้นห้องเราค่ะ 555 ถามสั้นแต่ชอบตอบยาว ถ้าขี้เกียจอ่าน ชอบสั้นๆ ก็บอกได้จ้ะ ถ้าไม่บอกก็พูดมากตามนิสัยอ่ะนะ ที่ตอบมานี่ก็ติดเรท R แก่ๆ แระ  ถ้าต่ออีกนิด จะ XXX เลย แฮ่... จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 21:55:24

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณครับพี่  ถามสั้นตอบยาวเสมอนะครับ 55+ จริงๆที่ถามในกระทู้นี้ เพราะ เอากระทู้เก่าๆหน่อยคนจะได้ไม่อ่านเท่าไหร่  เดี๋ยวเค้าหาว่าบ้า เพ้อเจ้อ   พอดีผมเทสกับตัวเอง ถ้าลองสวดด้วยสองไปนานๆ แบบไม่ปล่อยให้เกิดอุเพงคาปิติ คือไม่ปล่อยให้กายสั่น  อย่างเช่น กระดิกเท้า สั่นมือ  หรือไม่ปล่อยให้สวดเร็วขึ้น มันจะเกิดผรณาปิติ คือจะรู้สึก ซาบซ่านทั่วกาย  คล้ายๆกับ ไปแช่น้ำร้อนแล้วมาอาบน้ำเย็น   แต่จริงๆ ผมก็ไม่แน่ใจว่า ใช่ผรณา จริงๆรึป่าวอะครับ ส่วนถ้าเป็นสี่ ตามตำราจริงๆ คือ ต้องไม่หายใจ  แต่จริงๆผมว่า ต้องเข้าลึกสุด จนจิตตัดขาดจากกายหมดแล้วมากกว่าถึงจะไม่หายใจ     ซึ่งถ้าเป็นสี่ช่วงแรกถึงกลางมันจะแข็ง จนหมดความรู้สึกไปทีละส่วน  จนความรู้สึกหายไปทั้งตัว  พอความรู้สึกเหลือแต่หัว เหมือนมีหัวลอยได้เท่านั้น ลมหายใจค่อยหายไปทีหลัง เพราะจิตตัดขาดจากกาย 100%  ใช่มั้ยครับ เวลาจิตพลัดหลุดจากกาย จะเห็นตัวเองนอนอยู่ ซึ่งก็เทสตัวเองเหมือนกัน ว่าใส่เสื้อสีอะไร  บางทีก็เช็คว่า ปิดประตูบ้านล๊อคแล้วรึยัง   อะไรแบบนี้ แต่พอเป็นรายละเอียด มันไม่ค่อยตรงอะครับ  พี่ chaosy มีประสบการณ์พวกจิตหลุดจากกายนี้มั้ยอะครับ พอดีที่เทสกับพวกสิ่งของในบ้าน ซึ่งเราเห็นแล้วก็จะงง ว่า ตอนก่อนเรานอนสมาธิ เราก็ล๊อคประตู  แต่พอจิตเราออกมา ก็มองเห็นว่าไม่ได้ล๊อคซะงั้น มองอยู่ตั้งนานมันก็เห็นว่าไ่ม่ได้ล๊อค  เลยงงๆ ว่า ที่เราเห็นมันของจริงรึป่าว   เพราะเวลาคุยกับยายที่เสียไปก็ไม่มั่นใจว่า ของจริงรึป่าว  เพราะสิ่งของในโลกที่จิตเราเห็น รายละเอียดยังผิดอยู่เรย คำตอบของผมว่าปฏิบัติเพื่อเอาอะไร  ของผมคงตอบว่า อยากเจอยายผมอะครับ  ไ่ม่อยากจากกันตลอดไป  เวลาคิดถึงอยากไปหาได้  ซึ่งตอนนี้ก็มีได้มั่งไม่ได้มั่ง แล้วก็ไม่แน่ใจว่าที่เห็นที่คุยกันเป็นของจริงมั้ย   และก็อีกข้อคืออยากพิสูจน์ศาสนาตัวเองด้วย   เพราะศาสนาอื่นเค้าสอนว่า ตายแล้วตายเลย ไม่มีวิญญาณ นรกนิรันดร์ สวรรค์นิรันดร์  ไม่รู้ชาตินี้จะพิสูจน์ได้100% มั้ย จากคุณ : เกียดเกียด เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 23:43:33

ความคิดเห็นที่ 24 อันนี้เห็นด้วย เอากระทู้คนไม่เข้านี่แหละดี อันที่เทสมา น่าจะใช้ได้ แต่ที่จริง น่าจะปรับเป็นว่า เราปล่อยให้เกิดอุเพงคาปีติไปก่อน แล้วค่อยปัสสัทธิ ข่มปีติลงมา จากปีติภายนอก ให้เข้ามาที่ภายใน เราสงบกาย แล้วจะได้เป็นผรณาปีติ ระหว่างสองกับสามนี่ บางทีมันก็คาบเกี่ยวกัน คือต้องขยันทำ ขยันจำ ถึงจะแยกสภาวะออกว่าอันนี้สอง อันนี้สาม ดูนานๆ จะเห็นแม้กระทั่งรอยต่อ เรื่องสี่ พี่ก็เห็นด้วยกับคุณ มันมีอย่างอ่อน อย่างกลาง อย่างแก่ พี่เอง ก็ไม่ค่อยได้ฌานสี่อย่างแก่นะ นานๆ ทีถึงจะได้ ส่วนใหญ่ก็อ่อนหรือกลาง ไอ้ที่ว่าเหลือแต่หัวก็ใช่ค่ะ เพราะจิตน้องมันขึ้นไปบนหัว ปกติเราทำฌานได้ จิตเขาจะเริ่มลอยค่ะ   ลมหายใจนั้นมันจะน้อยลงก่อน เพราะว่ามันไม่ได้ใช้พลังงานไง เวลาที่กายเราสงบระงับ ใจสงบระงับ พอเราเข้าฌานสี่ จะเข้าใจคำว่าสังขารสงบระงับ ลมหายใจก็ค่อยๆสงบ พี่จะชินกับสภาวะที่หายใจน้อย ท้องแทบไม่ขยับเลย เวลาน้องมาแอบดู เขาเห็นพี่ไม่หายใจ แต่ว่าที่จริงยังหายใจ เหมือนว่าลมอยู่แค่คอ เพราะว่าร่างกายไม่ค่อยทำงาน ไม่สันดาปอาหารน่ะ  ถ้าเข้าลึกไปอีก ลมหาย ลมหายมีทั้งเราไม่สนใจลม กับลมดับ  ถ้าลมดับถึงจะไปสู่จุดที่ว่า เราหายใจทางผิวหนังได้ ทีนี้ก็อยู่ที่ว่าเราจะทรงสภาพนั้นได้นานแค่ไหน คือสภาพของจิตรู้เดี่ยวๆ แยกจากกายและสังขารทั้งหมด ดังนั้นตามที่น้องบอกมา ก็สงสัยจะทำได้จริงๆ แต่พี่มีตัวชี้วัดหลายตัว ในแง่การทำฌาน เพราะว่าคำพูดสามารถอ่านเอาได้ จำสัญญามาปรุงแต่งได้ ดังนั้นพวกทำฌานเขาดูกันหลายอย่าง เช่นดูจากนิมิตเครื่องหมาย สภาวะธรรมในฌานสี่ เขาจะแสดงผ่านนิมิตเครื่องหมาย ให้เราดู รู้ ละ เวลาออกฌานมาแล้ว มันจะมีการเปลี่ยนแปลงของร่างกายจิตใจ ถ้าได้ฌานสี่ไปแล้ว มันจะไม่ได้อยู่อย่างคนปกติ มันจะละเอียดมากขึ้น การกระทบของผัสสะเวทนา ความไม่ยินดีในสถานที่และบุคคลที่ไม่สงบ หรือไม่วิเวก คือคนได้ฌาน แล้วเสพปีติสุขของฌาน มันจะต้องติดกันสักนิดนึง ติดใจอ่ะ คุณจะอยากทำ ยิ่งคุณทำได้ คุณก็จะหมดความสนใจในกามคุณ 5 แบบกินอาหารไม่อร่อย โลกมันจืด ไม่ชอบความวุ่นวาย ไม่ชอบคน อยากจะอยู่เงียบๆ สงบๆ จิตจะอยากอยู่กับฌาน ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาติดใจ มันต้องเกิดภาวะขึ้นมาอย่างนี้นะคะ ทุกคนจะต้องเกิด ถ้าบอกทำฌานสี่ได้แล้วชีวิตมันเหมือนเดิม คือโลกๆ แบบสุดขั้ว อันนั้นถ้าไม่เก่งเป็นอัจฉริยะ ก็อาจเพราะคิดไปเองว่าได้ สภาวะที่ติดฌาน จะเกิดขึ้นก่อน จนกระทั่งเต็ม ถ้าไม่มีวิบาก หรือมิจฉาทิฐิมากั้น เราจะออกจากมันได้เอง คือเสพจนอิ่ม แล้วก็คลาย หรืออาจารย์ผู้สอนท่านจะทัก แล้วสอนให้เรา ละฌาน และเริ่มวิปัสสนา อีกทีนึงค่ะ เรื่องจิตหลุดจากกาย ก็เป็นธรรมดา จิตมันออกไปได้ค่ะ แต่มันก็มีเยื่อใยอยู่ มันไม่ได้พิสดารอย่างที่คิดปรุงแต่งกันน่ะ คนเราจิตไปเที่ยวบ่อย ตอนหลับฝัน แต่มันไม่ชัด เวลาเราดูว่าเราฝัน หรือออกไปจริง ก็ต้องดูที่สติ ปกติถ้าได้ฌานสี่แล้ว จิตเขาเรียนรู้ที่จะแยกจากกาย เป็นอิสระค่ะ หลายๆ คนที่ได้ฌานสี่ครั้งแรกๆ มันระเบิด มันแยกหลุดจากกาย หรือตายกันในฌานนั่นแหละ ตายกันจริงๆ เอาความตายวัดกันเลย เขาถึงว่าจบขั้นต่ำของฌาน ก็ที่ฌานสี่ สิ่งจำเป็นทุกอย่างสำหรับเดินทางไปสู่พระนิพพานมีหมดแล้วที่นี่ การเอาจิตออกไป ก็มีทั้ง ออกไปแบบมโนมยิทธิ นึกออกไป (บางทีหลายคนมีตรงนี้เป็นของเก่า แบบนักส่งจิตออกนอก) และแบบที่ออกไปจริงๆ ทั้งกาย โดยมีสติครบถ้วน แต่จุดนี้ไม่ได้เป็นสาระอะไรเลย เพราะว่ามันพิสูจน์ไม่ได้ค่ะ โลกของจิต อจินไตย ไม่ต่างจาก virsual  reality ของหนังฝรั่งเลย มันเอาเป็นสาระ เป็นความจริงไม่ได้ จะกล่าวว่าลวง ก็ได้ จะกล่าวว่าจริงก็ได้ สาระสำคัญของการทำฌานไม่ได้อยู่ตรงนั้นเลย เราทำฌานเป็นบาทฐานของวิปัสสนาต่างหาก พระพุทธเจ้าบอกว่า จักรวาลทั้งหมด อยู่ในจิต ทุกอย่างมันรวมอยู่ในจิต บางทีการท่องเที่ยวมันก็ท่องลงไปในจิต ที่บรรจุภพภูมิต่างๆ เอาไว้ บางทีเราก็เดินอยู่ในสัญญาเก่าๆ แต่เข้าใจว่าเราออกไปจริงๆ ก็ได้ จิตในจิต จิตเห็นจิตได้ในฌาน 4 ถ้ากำลังผู้รู้มากพอ ก็เห็นจิต เห็นภพในจิตของตัวเองนั่นล่ะ อดีตชาติอะไรก็ตาม มันก็อยู่ในจิตของเรานั่นเอง พี่ก็ออกไปได้ เราก็มีสติรู้ว่าไปจริง เห็นจริง รู้จริง  แต่ว่าสิ่งที่เห็น ที่รู้ มันไม่ใช่ของจริงที่เราจะไปยึดมั่นได้ค่ะ  เราเรียกว่าสภาวะธรรม ของจริงอยู่ตรงที่ เมื่อเรารู้เห็นสิ่งเหล่านี้ แล้วมันมีความหมายเป็นธรรมอย่างไร เขาสอนอะไรเรา ตัวปัญญาที่ได้ (ความคิดรวบยอด) จากการรู้เห็นสิ่งต่างๆ นั่นต่างหากที่เป็นของจริง จับต้องได้ (แม้จะยึดไม่ได้ก็ตาม) ดังนั้นครูอาจารย์จะสอนมาให้รู้ แล้วละ  คือฝึกให้จบแค่รู้ ไม่ปรุงแต่งต่อค่ะ น้องอยากฝึกฌานเพราะอยากเจอยายก็ไม่แปลก เคยมีฝรั่งไปขอหลวงปู่ทองฝึกสมาธิ ที่เชียงใหม่น่ะ เขาอยากระลึกชาติ เห็นเขาเล่าว่าท่านก็สอนให้ ไม่ได้ว่าอะไร (ซึ่งก็ไม่รู้ว่าที่สุดฝรั่งนั้นจะทำได้หรือไม่) แต่ทุกคนที่มีความอยาก เวลาฝึก ต้องละความอยากถึงจะได้สมาธิ เมื่อได้สมาธิแล้ว จะเกิดปัญญาตามมา  เมื่อใดก็ตามที่เราได้ปัญญา เราจะได้คำตอบเรื่องยายขึ้นที่จิต  นำไปสู่การเข้าใจแจ้งและละได้  เมื่อละเรื่องยายได้แล้ว นั่นจึงเรียกว่ามั่นใจได้ ว่าเราได้ฌานจริงๆ และเป็นฌานที่ถูกหลักพระพุทธศาสนา จากคุณ : chaosy เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 09:54:55

ความคิดเห็นที่ 25 ความคิดเห็นที่ 3 คุณ รวดเดียว ความสุขจากฌาน ถ้าใช้ไม่เป็น หรือรักษาใว้ไม่ได้หละ...มันมีแอฟเฟคแรงนะ คนได้ฌานนี่จำอารมณ์ฌานได้จนตายเลยนะครับ..กำลังจิตส่งผลแรงมาก ช่วงที่ได้ฌานก็อยากเป็นพรหมอยู่หรอกนะ ข้ามขั้นเทวดาไปเลย... แต่พอช่วงฌานเสื่อมนี่สิ...ความทุกข์ปรากฏ...เอาน่า... เทวดาก็หยวนๆ.. ดีกว่าตกนรกหรือลำบากอย่างมนุษย์ เทวดาก็กินปีติอยู่งั้น ตอนบวชกินจนอิ่ม ย่างเข้าเข้าโบสถ์ก็เย็นเฉียบในอกแล้ว... เป็นเทวดาฉับพลันตั้งแต่ยังไม่ทันห่มเหลืองด้วยซ้ำไป... ยิ่งช่วงที่ฝึกรู้สึกตัวไปเรื่อยๆ... เห็นความคิดเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป...ก็อารมณ์อุปจารสมาธิชัดๆ.. ยังไม่พ้นเทวดา ดีกว่านั่งสมาธิหน่อยเพราะกรรมฐานจากการฝึกสตินี่ทรงอารมณ์ได้นานเป็นเดือนจริงๆ..แม้สติจะไม่ละเอียดเท่าในองค์ฌานก็ตาม ... มาเปลี่ยนอีก...ขอบรรลุธรรมเร็วๆ จะเป็นอะไรก็ไม่เกี่ยงอีกแล้ว..พรหมหรือเทวดาก็ดี แม้จะลำบากอย่างมนุษย์ก็ยอมหละ...ขออย่าต่ำกว่ามนุษย์เป็นพอ ที่ได้เปลี่ยนเพราะ..ฌานเป็นสุขมากๆก็จริง...แต่เสื่อมแล้วทุกข์.. จะรักษาฌานใว้นะ....สำหรับคนทำงานในปัจจุบันที่ต้องเลี้ยงครอบครัว..ต้องใช้ความคิดสารพัดนั้นไม่ง่ายเลย....ต้องได้วิเวก สุขภาพต้องแจ่ม ศีล 8 ต้องพร้อม... พอมาฝึกสติ ...อานุภาพของวิปัสสนาเริ่มส่งผลชัด... ความสุขมันก็ไม่ได้มีเพิ่มขึ้นแต่ความทุกข์มันลด เริ่มโล่ง โปร่ง สบาย...ไม่แบกความคิด.. คนละแบบกับฌานไปเลย.. ไม่ใช่ความทุกข์ลดลงแบบเล่นๆนะ..แต่ลดอย่างยืนยาว(มีขึ้นๆลงๆบ้าง แต่ภาพรวมชัดเจน) ถ้าเทียบกับทั้งชีวิต ก่อนหน้านี้สามสิบกว่าปีก็แบกทุกข์มาอื้อเลยทุกปี..ไหลไปตามอารมณ์ตลอด.. สุขในฌานช่วยได้แค่ไม่กี่เดือน...(ตอนนั้นทำได้ก็รักษาไม่เป็น ยังเด็กอยู่ มิจฉาทิฏฐิเพียบ) แต่ทุกข์น้อยลงนี่..มาแบบเรื่อยๆ  สบายใจมาเป็นปีแล้ว...ยิ่งช่วงไหนถ้าขยันปฏิบัติทุกข์ก็ยิ่งลดลงอีก... แต่..ขี้เกียจปฏิบัติไปนานๆหลายวัน...พอสติเสื่อมก็ทุกข์อีกเช่นกันครับ... แล้วทำไงไม่ให้เสื่อมหละ...ใครๆก็ไม่อยากทุกข์ แต่อะไรๆก็ต้องเสื่อมนี่นา... คำตอบคือกำบั้นทุบดินเลย...ก็ทำไม่ให้สติเสื่อมสิ??? จะลดเพิ่มยังไงก็ตาม..เอาแบบหักลบแล้วแต่ละปี..ได้ผลดีขึ้นเรื่อยๆ   เป็นพระอริยะไง เป็นแล้วไม่เสื่อม... ตกลงขอเป็นพระอริยะก่อน..ต้องการพ้นทุกข์ถาวร เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง เอาเข้าจริงจะมาเป็นมนุษย์ปฏิบัติธรรมได้ก็ยังไม่รู้หวังได้แค่ไหน...ต้องไล่ดูศีลกันไป... จากคุณ : BlueDelphi เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 55 01:28:15