ความคิดเห็นที่ 1 ดูกรสารีบุตร ส่วนบุคคลบางคนในโลกนี้ ไม่มีหวังให้ทาน ไม่มีจิตผูกพันในผลให้ทาน ไม่มุ่งการสั่งสมให้ทาน ไม่คิดว่า ตายไปแล้วจักได้เสวยผลทานนี้ แล้วให้ทาน แต่ให้ทานด้วยคิดว่าทานเป็นการดี เขาให้ทาน คือ ข้าว น้ำ ผ้า ยาน ดอกไม้ ของหอมเครื่องลูบไล้ ที่นอน ที่พัก ประทีปและเครื่องอุปกรณ์แก่สมณะหรือพราหมณ์ ดูกรสารีบุตร เธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน บุคคลบางคนในโลกนี้พึงให้ทาน เห็นปานนี้หรือ ฯ             สา. อย่างนั้น พระเจ้าข้า ฯ             พ. ดูกรสารีบุตร ในการให้ทานนั้น บุคคลไม่มีความหวังให้ทาน ไม่มีจิตผูกพันในผลให้ทาน ไม่มุ่งการสั่งสมให้ทาน ไม่ได้ให้ทานด้วยคิดว่า ตายไปแล้วจักได้เสวยผลทานนี้ แต่ให้ทานด้วยคิดว่า ทานเป็นการดี เขาผู้นั้นให้ทานนั้นแล้ว เมื่อตายไป ย่อมเข้าถึงความเป็นสหายแห่ง   เทวดาชั้นดาวดึงส์                                                      **************** เขาสิ้นกรรม สิ้นฤทธิ์ สิ้นยศ หมดความเป็นใหญ่แล้ว ยังเป็นผู้กลับมา คือ มาสู่ความเป็นอย่างนี้ ฯ จากคุณ : goodsthailand เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 12:41:49

ความคิดเห็นที่ 2 ดูกรสารีบุตร บุคคลบางคนในโลกนี้ ฯลฯ ไม่ได้ให้ทานด้วยคิดว่าทานเป็นการดี แต่ให้ทานด้วยคิดว่า บิดามารดาปู่ย่าตายายเคยให้เคยทำมา เราก็ไม่ควรทำให้เสียประเพณี เขาให้ทาน คือ ข้าว ฯลฯ ย่อมเข้าถึงความเป็นสหายแห่ง     เทวดาชั้นยามา                                        **************                 เขาสิ้นกรรม สิ้นฤทธิ์ สิ้นยศ หมดความเป็นใหญ่แล้ว ยังเป็นผู้กลับมา คือ มาสู่ความเป็นอย่างนี้ ฯ จากคุณ : goodsthailand เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 12:46:48

ความคิดเห็นที่ 3 ดูกรสารีบุตร บุคคลบางคนในโลกนี้ ฯลฯ ไม่ได้ให้ทานด้วยคิดว่า บิดามารดาปู่ย่าตายายเคยให้เคยทำมา เราก็ไม่ควรทำให้เสียประเพณี แต่ให้ทานด้วยคิดว่า เราหุงหากิน สมณะและพราหมณ์เหล่านี้ ไม่หุงหากิน เราหุงหากินได้ จะไม่ให้ทานแก่สมณะหรือพราหมณ์ผู้ไม่หุงหาไม่สมควร เขาให้ทาน คือ ข้าวฯลฯ ย่อมเข้าถึงความเป็นสหายแห่ง     เทวดาชั้นดุสิต                                        ************* เขาสิ้นกรรม สิ้นฤทธิ์ สิ้นยศหมดความเป็นใหญ่ แล้วยังเป็นผู้กลับมา คือ มาสู่ความเป็นอย่างนี้ ฯ จากคุณ : goodsthailand เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 12:50:24

ความคิดเห็นที่ 4 ดูกรสารีบุตร บุคคลบางคนในโลกนี้ ฯลฯ ไม่ได้ให้ทานด้วยคิดว่าเราหุงหากินได้ สมณะและพราหมณ์เหล่านี้หุงหากินไม่ได้ เราหุงหากินได้ จะไม่ให้ทานแก่สมณะหรือพราหมณ์ผู้หุงหากินไม่ได้ ไม่สมควร แต่ให้ทานด้วยคิดว่า เราจักเป็นผู้จำแนกแจกทาน เหมือนฤาษีแต่ครั้งก่อน คือ อัฏฐกฤาษี  วามกฤาษี วามเทวฤาษี เวสสามิตรฤาษี ยมทัคคิฤาษี อังคีรสฤาษี ภารทวาชฤาษี  วาเสฏฐฤาษี กัสสปฤาษี และภคุฤาษี บูชามหายัญ ฉะนั้น เขาให้ทาน คือข้าว ฯลฯ ย่อมเข้าถึงความเป็นสหายแห่ง       เทวดาชั้นนิมมานรดี                                          ***************** เขาสิ้นกรรม สิ้นฤทธิ์ สิ้นยศ หมดความเป็นใหญ่แล้ว ยังเป็นผู้กลับมา คือ มาสู่ความเป็นอย่างนี้ ฯ จากคุณ : goodsthailand เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 12:53:12

ความคิดเห็นที่ 5 ดูกรสารีบุตร บุคคลบางคนในโลกนี้ ฯลฯ ไม่ได้ให้ทานด้วยคิดว่า เราจักเป็นผู้จำแนกแจกทาน เหมือนอย่างฤาษีแต่ครั้งก่อน คือ อัฏฐกฤาษี ฯลฯและภคุฤาษี แต่ให้ทานด้วยคิดว่า เมื่อเราให้ทานอย่างนี้ จิตจะเลื่อมใส เกิดความปลื้มใจและโสมนัส เขาให้ทาน คือ ข้าว ฯลฯ ย่อมเข้าถึงความเป็นสหายแห่ง             เทวดาชั้นปรนิมมิตวสวัสดี                                              ********************** เขาสิ้นกรรม สิ้นฤทธิ์ สิ้นยศ หมดความเป็น ใหญ่แล้ว ยังเป็นผู้กลับมา คือ มาสู่ความเป็นอย่างนี้ ฯ จากคุณ : goodsthailand เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 12:57:16

ความคิดเห็นที่ 6 ดูกรสารีบุตร บุคคลบางคนในโลกนี้ ฯลฯ ไม่ได้ให้ทานด้วยคิดว่า เมื่อ เราให้ทานอย่างนี้ จิตจะเลื่อมใส เกิดความปลื้มใจและโสมนัส แต่ให้ทานเป็นเครื่องปรุงแต่งจิต เขาให้ทาน คือ ข้าว น้ำ ผ้า ยาน ดอกไม้ ของหอม เครื่องลูบไล้ ที่นอน ที่พัก ประทีปและเครื่องอุปกรณ์ แก่สมณะหรือพราหมณ์ ดูกรสารีบุตร เธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน บุคคลบางคนในโลกนี้ พึงให้ ทานเห็นปานนี้หรือ ฯ             สา. อย่างนั้น พระเจ้าข้า ฯ             พ. ดูกรสารีบุตร ในการให้ทานนั้น บุคคลผู้ไม่มีความหวังให้ทาน ไม่มีจิตผูกพันในผลให้ทาน ไม่มุ่งการสั่งสมให้ทาน ไม่ได้ให้ทานด้วยคิดว่า เราตายไปแล้วจักได้เสวยผลทานนี้ ไม่ได้ให้ทานด้วยคิดว่า การให้ทานเป็นการดี ไม่ได้ให้ทานด้วยคิดว่า บิดามารดาปู่ย่าตายายเคยให้เคยทำมา เราไม่ควรทำให้เสียประเพณี ไม่ได้ให้ทานด้วยคิดว่า เราหุงหากินได้ สมณะหรือพราหมณ์เหล่านี้ หุงหากินไม่ได้ จะไม่ให้ทานแก่ผู้ที่หุงหากินไม่ได้ ไม่สมควร ไม่ได้ให้ทานด้วยคิดว่า เราจักเป็นผู้จำแนกแจกทาน เหมือนอย่างฤาษีแต่ครั้งก่อน คือ อัฏฐกฤาษี  วามกฤาษี วามเทวฤาษี เวสสามิตรฤาษี ยมทัคคิฤาษี อังคีรสฤาษี ภารทวาชฤาษี วาเสฏฐฤาษี กัสสปฤาษี และภคุฤาษี ผู้บูชามหายัญ ฉะนั้น และไม่ได้ให้ทานด้วยคิดว่า เมื่อเราให้ทานนี้ จิตจะเลื่อมใส จะเกิดความปลื้มใจ และโสมนัส แต่ให้ทานเป็นเครื่องปรุงแต่งจิต เขาให้ทานเช่นนั้นแล้ว เมื่อตายไปย่อมเข้าถึงความเป็นสหายแห่ง   เทวดาชั้นพรหม                                                                                  ************** เขาสิ้นกรรม สิ้นฤทธิ์ สิ้นยศ  หมดความเป็นใหญ่แล้ว เป็นผู้ไม่ต้องกลับมา คือ ไม่มาสู่ความเป็นอย่างนี้ ดูกรสารีบุตร นี้แลเหตุปัจจัย เป็นเครื่องให้ทานเช่นนั้นที่บุคคลบางคนในโลกนี้ ให้แล้ว มีผลมาก ไม่มีอานิสงส์มาก และเป็นเครื่องให้ทานเช่นนั้นที่บุคคลบาง คนในโลกนี้ให้แล้ว มีผลมาก มีอานิสงส์มาก ฯ จบสูตรที่ ๙ จากคุณ : goodsthailand เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 13:02:29

ความคิดเห็นที่ 7 http://84000.org/tipitaka/attha/v.php?B=23&A=1340&Z=1436&pagebreak=0             ศึกษาอรรถกถานี้ ได้ที่ :- http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=23&i=49 จากคุณ : goodsthailand เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 13:07:18

ความคิดเห็นที่ 8 จิรํ  ติฏฺฐตุ  โลกสฺมึ  สมฺมาสมฺพุทฺธสาสนํ   ขอพระศาสนาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  จงดำรงอยู่ในโลกสิ้นกาลนาน     จากคุณ : goodsthailand เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 13:10:54

ความคิดเห็นที่ 9 สาสวสัมมาทิฐิ อนาสวสัมมาทิฐิ......... มีอยู่ อย่าได้มี  อวิชชาสวะเลย จากคุณ : กระบี่นางฟ้า เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 13:19:54

ความคิดเห็นที่ 10 อนุโมทนากับทุกท่านที่อ่านนะคะ ในกระทู้นี้  พูดถึงการให้ทาน มิได้พูดถึง  การไปนิพพาน  และทำให้ถึงที่สุดแห่งทุกข์นะคะ เพราะเหตุผลที่สำคัญ  ทุกคนไม่ได้ปรารถนาไปนิพพานกันทุกคน   เพราะฉะนั้น  บุคคลผู้ยังปรารถนาเกิดอยู่ควรทราบว่า  การวางใจอย่างไร   ตามที่พระพุทธองค์สอน มีความแตกต่างกันอย่างไร มีผลต่อการนำไปเกิดอย่างไร หรือแม้แต่ผู้ต้องการไปนิพพาน  แต่อาจเผลอ  หลงลืมสติ   ยังไม่หมด กิเลสตัณหา  อนุสัย  อาสวะ  ไปตั้งความปรารถนาเมื่อทำทาน ทำให้ นำมาเกิดในภพภูมิต่างๆเช่นนี้ได้เช่นกัน  ซึ่งทุกคนที่ทำบุญ  ทำทาน  ก็ต้องเคย... ได้ทำอย่างใด  อย่างหนึ่งในนี้เป็นแน่  คงไม่มีผู้ใด  มุ่งสู่ความปราศจากตัณหา ในคราวเดียวได้  จึงลงไว้ให้คนหลายๆคนได้อ่าน  ได้ศึกษาบ้าง จะมุ่งตรงสู่นิพพานดับกิเลส อย่างเดียว  เดี๋ยวชาวพุทธคนอื่นๆ   จะไม่ได้ความรู้ส่วนอื่นบ้าง  อย่างน้อย  ก็ได้รู้ว่า  การให้ทานกับการวางใจ ต่อทาน  ที่แตกต่างกัน  สำคัญถึงขนาด นำไปเกิดคนละภูมิเลยทีเดียว   เจริญในธรรม  ในวันพระนี้คะ    อนุโมทนา สาธุ สาธุ สาธุ แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 55 13:46:01 จากคุณ : goodsthailand เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 13:43:08

ความคิดเห็นที่ 11 อนุโมทนาสาธุ ขอสอบถามข้อสงสัยนิดนึง "ให้ทานเพื่อเป็นเครื่องปรุงแต่งจิต" หมายถึง เพื่อขัดเกลาจิตให้กิเลสลดลง หรือเปล่า? จากคุณ : snoopy21 เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 13:57:29

ความคิดเห็นที่ 12 อนุโมทนาในกุศลจิตครับ เทวดา.....สาธุ จากคุณ : กระบี่นางฟ้า เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 14:01:00

ความคิดเห็นที่ 13 สอบถามจขกท.หรือท่านอื่นด้วย เคยสงสัยมานานว่า การดำเนินจิตขณะทำทานเพื่อไปสู่สวรรค์ชั้นต่าง ๆ มันแบ่งความหยาบปราณีตยังไง ดูออกจะขัด ๆกับความรู้สึกอยู่ ในคห.2,3,4 ทำไม่จึงปราณีตกว่า คห1.(ทำเพราะเห็นว่าเป็นสิ่วดีงาม) ลองเทียบการวางจิตในทานแต่ละข้อดูสิครับ ไม่ได้ค้านพุทธพจน์นะ แต่อย่างรู้เหตุปัจจัยที่มา และคำอธิบายที่ชัดเจนเท่านั้นเอง.. ใครทราบช่วยค้นมาลงให้ด้วยครับ แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 55 14:09:39 จากคุณ : ถ้าเป็นอจินไตยก็จบ... (Up_To_You) เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 14:05:11

ความคิดเห็นที่ 14 คห. 11 อนุโมทนาคะ   ทานเพื่อปรุงแต่งจิต  อธิบายง่ายๆคือ ทานนั้นเป็นส่วนช่วยในการเจริญสมถะ และวิปัสสนา  ทำให้บุคคลผู้ทำฌานได้รับการปรุงแต่งด้วยทานเป็นบาทฐานแล้ว ย่อมยังฌาน  คือสมถะให้เกิด  และเป็นเหตุให้การได้มาซึ่งฌานนั้น   นำไปเกิดเป็นพรหมได้ คะ ----------------------------------------------------------------------------------------- บทว่า พฺรหฺมกายิกานํ เทวานํ สหพฺยตํ ความว่า เขาไม่อาจเกิดขึ้นในภูมินั้นได้ด้วยทาน ก็เพราะเหตุที่ทานนั้น เป็นเครื่องประดับจิตอันประกอบด้วยสมถะและวิปัสสนา ฉะนั้น เขาจึงทำฌานและอริยมรรคให้บังเกิด ด้วยจิตอันประดับด้วยทานนั้นแล้ว ย่อมเกิดขึ้นในภูมินั้นด้วยฌาน.   http://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=23&i=49 จากคุณ : goodsthailand เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 14:07:18

ความคิดเห็นที่ 15 คห.2 แต่ให้ทานด้วยคิดว่า บิดามารดาปู่ย่าตายายเคยให้เคยทำมา เราก็ไม่ควรทำให้เสียประเพณี เขาให้ทาน คือ ข้าว ฯลฯ ย่อมเข้าถึงความเป็นสหายแห่ง     เทวดาชั้นยามา                                       ************** ----------------------------------------------------------------------------------------- คห.3 แต่ให้ทานด้วยคิดว่า เราหุงหากิน สมณะและพราหมณ์เหล่านี้ ไม่หุงหากิน เราหุงหากินได้ จะไม่ให้ทานแก่สมณะหรือพราหมณ์ผู้ไม่หุงหาไม่สมควร เขาให้ทาน คือ ข้าวฯลฯ ย่อมเข้าถึงความเป็นสหายแห่ง     เทวดาชั้นดุสิต                                       ************* ----------------------------------------------------------------------------------------- คห.4 แต่ให้ทานด้วยคิดว่า เราจักเป็นผู้จำแนกแจกทาน เหมือนฤาษีแต่ครั้งก่อน คือ อัฏฐกฤาษี  วามกฤาษี วามเทวฤาษี เวสสามิตรฤาษี ยมทัคคิฤาษี อังคีรสฤาษี ภารทวาชฤาษี  วาเสฏฐฤาษี กัสสปฤาษี และภคุฤาษี บูชามหายัญ ฉะนั้น เขาให้ทาน คือข้าว ฯลฯ ย่อมเข้าถึงความเป็นสหายแห่ง       เทวดาชั้นนิมมานรดี                                         ***************** ----------------------------------------------------------------------------------------- คห.2 การให้ทาน ตามประเพณี  ปู่ย่า ตา ยาย  ของเราเคยทำมา  จึง ทำทานตามนั้น  ยังมีความยึดมั่นถือมั่น  ในญาติพี่น้องของเรา  มีส่วน เกี่ยวโยงในความเป็นเรา  เป็นของเรา เคยทำมา  จึงได้ทำทานขึ้น แต่ คห. 3 ทำทานเพราะไม่เกี่ยวข้องเพราะเป็นญาติพี่น้อง ประเพณีของตน แต่ทำเพื่อคนอื่น  ทำเพื่อรักษาศาสนา  บุคคลที่ต้องการพ้นทุกข์ที่ออกบวช เป็นการทำทานให้แม้แต่ผู้ที่ไม่รู้จักไม่เกี่ยวข้องกับตนเองใดๆ  เมื่อเราจะทำทาน แก่คนที่ไม่รู้จัก  ไม่มีผลประโยชน์เกี่ยวข้อง  แต่เพื่อให้เขาพ้นทุกข์ให้เขาปฏิบัติธรรม จึงเป็นจิตใจที่เสียสละโดยไม่มีผลประโยชน์ใดๆเกี่ยวข้องกับตนเอง  ก็ยังทำทาน จึงทำให้การทำทานนั้น  ต้องอาศัยจิตที่เด็ดเดี่ยวกว่า คห.4  ทำทานดั่งฤาษี  ฤาษีนี้เจริญ  พรหมวิหาร 4 เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา เมื่อคิดเห็นดั่งพรหมวิหาร 4 แล้ว  ต้องการเจริญคุณธรรมแก่เพื่อนมนุษย์  จึงให้ทาน ด้วยหวังจะให้  เมตตาเจริญ กรุณาเจริญ  มุทิตาเจริญ  อุเบกขาเจริญ  ย่อมยัง ประโยชน์ให้ทั้งผู้รับทาน  และยังประโยชน์ให้ตนเองให้พัฒนาตนเองด้านคุณธรรม และลดกิเลสในขณะที่เจริญพรหมวิหาร 4 นี้ด้วย  ยิ่งต้องอาศัยจิตที่เด็ดเดี่ยวขึ้นไป ในการกระทำทานนั้น ดังนั้น คห.3,4  จึงปราณีต  กว่า คห.2  คะ เจริญในธรรมคะ จากคุณ : goodsthailand เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 14:26:05

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณครับ ทีแรกพิมพ์ผิด ที่จริงเทียบกับ คห1.ทั้งหมด ให้ทาน เพราคิดว่าเป็นสิ่งดีงาม ที่ควรกระทำ อันนี้หยาบกว่ายังไงหนอ^^ จากคุณ : Up_To_You เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 14:58:01

ความคิดเห็นที่ 17 ต้นกระทู้ พ. ดูกรสารีบุตร ในการให้ทานนั้น บุคคลมีความหวังให้ทาน มีจิตผูกพันในผลให้ทาน มุ่งการสั่งสมให้ทาน ให้ทานด้วยคิดว่าตายไปแล้วจักได้เสวยผลทานนี้ เขาผู้นั้นให้ทานนั้นแล้ว เมื่อตายไป ย่อมเข้าถึงความเป็นสหายแห่งเทวดา  ชั้นจาตุมมหาราช                                               ************* ----------------------------------------------------------------------------------- คห. 1 แต่ให้ทานด้วยคิดว่า ทานเป็นการดี เขาผู้นั้นให้ทานนั้นแล้ว เมื่อตายไป ย่อมเข้าถึงความเป็นสหายแห่ง   เทวดาชั้นดาวดึงส์                                                     **************** ----------------------------------------------------------------------------------- ขออนุญาตขยายทั้งหมด  ซะทีเดียวเลยนะคะ เราต้องทำความเข้าใจก่อนว่า  ทั้งหมดในการให้ทานนี้  เป็นสิ่งที่ดีๆทั้งนั้น แต่ในพระสูตรนี้เป็นการเปรียบเทียบให้ชาวพุทธกระจ่างแจ้งว่า  สิ่งที่ดีๆที่เรา รู้จักกัน  แบ่งแยกความปราณีตออกไปอย่างไร  คิดแบบไหน  วางใจแบบใด ปราณีตและลดละตัดกิเลสได้มากกว่ากัน  ถึงแม้จะเป็นกุศลระดับทาน ซึ่งเป็นบาทฐานของ ศีล และ ภาวนา  แต่กระนั้น  บางครั้ง  บางที  เราอาจวางใจ ที่ไม่เป็นไปเพื่อประโยชน์แก่ตนเอง  หรือไม่เป็นไปเพื่อหนทางที่สูงกว่า ในต้นกระทู้  เป็นการให้ทานโดยผู้ให้ทานยังไม่สละทานนั้นไปเสียทีเดียว   ยังคงยึดมั่นในทานนั้นในอนาคต  แม้จะสละไปแล้วในเบื้องต้น  แต่ยัง หวังผลแก่ทานนั้นเพื่อตนเอง  เพื่อหวังผล  ก็เป็นการหวังภพในเบื้องหน้า นั่นเอง  อีกทั้งยังเป็นภพที่ต่ำสุดเพราะเหตุแห่งการยึดมั่นถือมั่นที่มากกว่า   ถึงแม้จะเป็นการทำกุศล  แต่กุศลนั้นก็ยังคงมีอกุศลเจือปน  เป็นความ ปรารถนาให้แก่ตนเอง  จึงมีสภาพจิตใจ   ที่ไม่สละไปอย่างแท้จริง   เพียงสละเพื่อตนเองในอนาคตเท่านั้น คห. 1  การให้ทานโดยคิดว่าทานดี  แม้จะเป็นสิ่งที่ดี  แต่ในความจริงแล้ว ผู้ให้ทานก็ยังคงยึดติดต่อความดี  หรือติดดี  ซึ่งแท้จริงแล้ว  การที่ต้องการ ทำสิ่งที่ดีๆ  ก็เพราะมีตัวตนของตนเองเป็นผู้รองรับความดีนั้น  ยังคงปรารถนา ให้ตนเองเป็นคนดี  ทำความดีเพื่อให้ตนเองได้ดี  ไม่อยากให้ตนเองเป็นคน ไม่ดี  ไม่อยากให้ตนเองได้รับผลเดือร้อนในภายหน้า  เมื่อพิจารณาแล้วว่ามันดี แม้จะไม่ขอให้ตนได้รับผลในชาติหน้า  เช่นการให้ทานเพื่อนำไปเกิดใน ชั้นจาตุมหาราชิกา  ซึ่งทำเพื่อไปรับผลในภายหน้า  แต่เป็นการทำบุญ เนื่องจากเห็นว่าดี  แต่ก็ยังเพื่อตนเอง  เกี่ยวข้องกับตนเอง  แม้จะเป็นไป ในทางที่ดีก็ตาม  แต่ความเด็ดเดี่ยวของใจ  ยังคงไม่ปราณีตเท่ากับการ ให้ทานที่ไม่ได้ทำเพื่อตนเอง ยังสนองความต้องการของตนเอง   เพื่อให้แก่ตนเอง  เพื่อให้ตนเองได้ดีใดๆ  เพื่อ "ดี" ตัวนี้ก็เพื่อตนเอง ถ้าไม่มีตนเองแล้วก็จะไม่ปรารถนาที่จะทำดี  ที่ทำดีนี้  เพราะมีตัวตน ต้องบำรุงรักษา  ต้องเฝ้าหวังดี  ต้องเฝ้าถนอมนำไปทำดี  จะได้ไม่ต้อง ได้รับสิ่งที่ไม่ดีต่างๆ การให้ทานใดๆก็ตามที่ไม่ได้เป็นไปเพื่อตนเอง  ทานนั้นละเอียดปราณีต สูงกว่า  เพราะต้องการหักใจ  ตัดใจเสียสละเพื่อคนอื่น แถมไม่ต้องการผลใดๆ เพื่อตนเอง แต่เมื่อใดที่ไม่ได้ทำแม้เพื่อคนอื่น  แต่ให้ทานเพราะมีความรู้ว่า   ทานนั้นเป็นเหตุผล  เป็นปัจจัยให้เกิดธรรมชั้นสูง  เป็นบาทฐานของธรรมชั้นสูง แล้วให้ทานนั้น  การให้ทานชนิดนี้ยิ่งสูง  ปราศจากความโลภเพื่อตนเอง   แต่เป็นไปเพื่อธรรม  และประกอบด้วยปัญญาความรู้ในธรรม   มีความรู้ความเข้าใจในผลของทาน  เชื่อในผลของทานที่จะยัง ประโยชน์ให้ถึง ฌาน มรรค  ผล  มีปัญญา  จึงได้ให้ทานนั้น ทานนั้นจึงละเอียดปราณีตที่สุด การให้ทานแต่ละครั้ง  การวางใจแต่ละหน  ของแต่ละคนจึงไม่เหมือนกัน การประกอบด้วยปัญญาในการให้ทานก็ไม่เหมือนกัน  ประกอบไปด้วย การยึดมั่นถือมั่นในตัวตนที่ละเอียดปราณีตไม่เหมือนกัน แม้แต่ชาวพุทธที่คิดว่าเข้าใจการให้ทานดีแล้ว  หากแต่  แต่ละท่าน  ในแต่ละครั้ง ที่ให้ทาน  ท่านวางใจอย่างไร  เป็นไปเพื่อกิเลส  เพื่อตนเองหรือไม่ จะมีสักกี่ครั้งที่เราให้ทานเพียงเพราะว่าเราต้องการให้เพื่อคนอื่น   อยากช่วยเหลือคนอื่น  โดยไม่ต้องการบุญตอบแทนใดๆ  แม้แต่เพื่อตนเอง ในอนาคต ชาติหน้า จะมีสักกี่ครั้งที่เราให้ทานเพียงเพราะรู้ว่าทานนั้นนำมาซึ่งการเจริญสมถะ และวิปัสสนาเพื่อธรรม  โดยไม่ต้องการได้รับผลใดๆแม้แต่มรรค ผล นิพพาน   แต่เพื่อเจริญเหตุ  เพื่อการสร้างเหตุให้ถึงมรรค ผล นิพพานเท่านั้น   ไม่ได้หวังว่าทำสิ่งนี้เพื่อผลใหญ่ในภายหน้า เท่าที่รู้จักชาวพุทธเรามักติดอยู่ที่ว่า  การให้ทานนี้  ขอให้เราได้มาซึ่ง  สิ่งนั้น   สิ่งนี้ในอนาคต  แม้แต่ขอให้  "ตน"  หมายถึง ตัวตนของตนเองบรรลุธรรม มิใช่การปฏิบัติธรรมเพื่อธรรม  ให้ทานก็เพื่อต้องการเจริญทาน  เจริญ การเสียสละ  แต่ความคุ้นเคย  เราให้ทาน  เพื่อขอสิ่งใดๆให้แก่ตนเองนั่นเอง การตั้งกระทู้นี้เพื่อให้ชาวพุทธให้ฉุกคิด  และได้ลองหันมาพิจารณาว่า   ทุกครั้งที่คุณทำทาน  แต่ละท่านปรารถนาสิ่งใด  ท่านมีความปราณีตระดับไหน อยู่ในระดับใดเพื่อตรวจสอบตนเอง  เพื่อความเข้าใจตนเองที่ถูกต้อง และวางท่าทีที่ถูกต้อง แม้บางท่านจะปรารถนานิพพาน  การวางใจในทาน ที่สูงและปราณีต  ก็ย่อมนำมาซึ่งความใกล้  ความโน้มเอียงไปสู่มรรค ผล นิพพาน มากกกว่าการให้ทานอย่างหยาบ  การให้ทานเพราะความปรารถนาตัวตน   เพื่อตนเอง  ซึ่งทำให้ใจไม่เด็ดเดี่ยว  และยังยึดมั่นถือมั่นในตัวตน   ซึ่งนำไปเกิดได้อีก  และถึงแม้จะให้ทานเพื่อความปรารถนาโดยธรรม   เพื่อการเจริญในธรรม  มิใช่เพื่อตนเอง  เป็นกิเลสอย่างละเอียด  แต่ต้องการ เจริญในสมถะและวิปัสสนาเพื่อพ้นทุกข์  แม้แต่การให้ทานสูงสุดแบบนั้น   ก็ยังเพื่อสิ่งใดสิ่งหนึ่งอยู่ดี  และนำมาซึ่งตนเอง  การสร้างภพโดยละเอียด   จึงได้นำไปเกิดได้แม้ในชั้นพรหม   หากผู้ใดต้องการให้ทานชั้นสูงสุดโดยแท้จริง  ขอให้บริจาคตัวตน  คือตนเอง กายและใจของตนเอง  คืนให้ธรรมชาติไป  ซึ่งข้ามขั้นการให้ทานไปสู่การ รักษาศีล  และเจริญวิปัสสนา  เพื่อการลดความยึดมั่นถือมั่นในตน จนถึงที่สุด  ไม่มีความยึดมั่นถือมั่นอีก  เมื่อนั้น  ขอร่วมอนุโมทนา ขอให้ทำที่สุดแห่งทุกข์ให้ได้  จะได้ไม่ต้องไปเกิดในที่ใดอีกคะ เจริญในธรรมคะ แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 55 09:31:45 แก้ไขเมื่อ 21 พ.ย. 55 18:25:55 จากคุณ : จะ (goodsthailand) เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 17:59:29

ความคิดเห็นที่ 18 ชั้นชอบกระทู้นี้ค่ะ ชั้นอยากไปสวรรค์ จากคุณ : บุษกรจันทร์ เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 20:34:52

ความคิดเห็นที่ 19 เราอ่านแล้วก็เทียบตัวเองตลอดเลย ตอนเด็กเราเป็นแบบหลังๆคือ ไม่คิดอะไร ทำแล้วก็ดีใจ หรือเฉยๆ ต่อมาชักคิดโน่นนี่ปรุงแต่ง อาจเด็ก อายตัวเอง คำถามที่มีก็คุณsnoopy21ช่วยถามให้เลย และขอขอบพระคุณคุณจะ ด้วยครับ จากคุณ : HeavenMoon เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 20:59:04