ความคิดเห็นที่ 1 พูดเสียงดัง ปิดประตูเสียงดังเป็นเรื่องปกติของคนที่กำลังโมโหนะครับ คุณคิดมาก อ่อนไหวมากเกินไปกระมัง ระดับนี้ถือว่าปกติ พบได้ตาม ครอบครัวทั่วไป ถ้าขนาดถึงขั้นใช้กำลังจึงจะถือว่าหนักหนา อย่าคิดมากครับ จากคุณ : สู่ฝัน...อันยิ่งใหญ่ เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 16:54:40

ความคิดเห็นที่ 2 ปล่อยไปตามสบายครับ เราก็ชวนไปในทางที่มีความสุข สิ่งดีๆในโลกนี้เยอะมาก จากคุณ : โอปปา เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 17:03:10

ความคิดเห็นที่ 3 ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค เล่ม ๑ ภาค ๒ - หน้าที่ ๒๐๑ ๒. อักโกสกสูตร                      ว่าด้วยพระพุทธเจ้าไม่รับคำด่าของพราหมณ์           [๖๓๑]     สมัยหนึ่ง     พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ในพระวิหารเวฬุวัน อันเป็นที่พระราชทานเหยื่อแก่กระแต  กรุงราชคฤห์.           อักโกสกภารทวาชพรหมณ์ได้สดับมาว่า  ได้ยินว่า  พราหมณภารทวาช- โคตรออกจากเรือบวชเป็นบรรพชิต      ในสำนักของพระสมณโคดมแล้ว    ดังนี้ ก็โกรธ  ขัดใจ   เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ  ครั้นแล้ว  ด่าบริภาษ พระผู้มีพระภาคเจ้าด้วยวาจาอันหยาบคาย  มิใช่ของสัตบุรุษ.          [๖๓๒]   เมื่ออักโกสกภารทวาชพราหมณ์กล่าวอย่างนี้แล้ว        พระผู้มี- พระภาคเจ้าได้ตรัสกะอักโกสกภารทวาชพราหมณ์ว่า     ดูก่อนพราหมณ์    ท่าน ย่อมสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน   มิตรและอำมาตย์   ญาติสาโลหิต   ผู้เป็นแขก ของท่าน  ย่อมมาบ้างไหม.           อักโกสกภารทวาชพราหมณ์ตอบว่า      พระโคดมผู้เจริญ         มิตรและ อำมาตย์       ญาติสาโลหิต      ผู้เป็นแขกของข้าพระองค์ย่อมมาเป็นบางคราว.           พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า     ดูก่อนพราหมณ์       ท่านย่อมสำคัญความ ข้อนั้นเป็นไฉน           ท่านจัดของเคี้ยวของบริโภคหรือของดื่มต้อนรับมิตรและ อำมาตย์   ญาติสาโลหิต   ผู้เป็นแขกเหล่านั้นบ้างหรือไม่.           อ.  พระโคดมผู้เจริญ         ข้าพระองค์จัดของเคี้ยวของบริโภคหรือของ ดื่มต้อนรับมิตรและอำมาตย์      ญาติสาโลหิต     ผู้เป็นแขกเหล่านั้นบ้างในบาง คราว.                                                                                                   พ.  ดูก่อนพราหมณ์  ก็ถ้าว่ามิตรและอำมาตย์ ญาติสาโลหิต  ผู้เป็นแขก เหล่านั้นไม่รับ  ของเคี้ยวของบริโภคหรือของดื่มนั้นจะเป็นของใคร.           อ.  พระโคดมผู้เจริญ   ถ้าว่ามิตรและอำมาตย์ ญาติสาโลหิต  ผู้เป็นแขก เหล่านั้นไม่รับ         ของเคี้ยวของบริโภคหรือของดื่มนั้น       ก็เป็นของข้าพระ- อย่างเดิม.           พ.  ดูก่อนพราหมณ์   ข้อนี้ก็อย่างเดียวกัน    ท่านด่าเราผู้ไม่ด่าอยู่  ท่าน โกรธเราผู้ไม่โกรธอยู่     ท่านหมายมั่นเราผู้ไม่หมายมั่นอยู่    เราไม่รับเรื่องมีการ ด่าเป็นต้นของท่านนั้น  ดูก่อนพราหมณ์  เรื่องมีการด่าเป็นต้นนั้นก็เป็นของท่าน ผู้เดียว  ดูก่อนพราหมณ์   เรื่องมีการด่าเป็นต้นนั้นก็เป็นของท่านผู้เดียว     แล้ว ตรัสต่อไปว่า  ดูก่อนพราหมณ์    ผู้ใดด่าตอบบุคคลผู้ด่าอยู่    โกรธตอบบุคคลผู้ โกรธอยู่  หมายมั่นตอบบุคคลผู้หมายมั่นอยู่     ดูก่อนพราหมณ์   ผู้นี้เรากล่าวว่า ย่อมบริโภคด้วยกัน    ย่อมการทำตอบกัน    เรานั้นไม่บริโภคร่วม  ไม่กระทำตอบ ด้วยท่านเป็นอันขาด   ดูก่อนพราหมณ์   เรื่องมีการด่าเป็นต้นนั้นเป็นของท่านผู้ เดียว   ดูก่อนพราหมณ์   เรื่องมีการด่าเป็นต้นนั้นเป็นของท่านผู้เดียว.           อ.  บริษัทพร้อมด้วยพระราชา     ย่อมทราบพระโคดมผู้เจริญ      อย่างนี้ ว่าพระสมณโคดมเป็นพระอรหันต์     ก็เมื่อเป็นเช่นนั้น     ไฉนพระโคดมผู้เจริญ จึงยังโกรธอยู่เล่า.           [๖๓๓]  พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า                            ผู้ไม่โกรธ  ฝึกฝนตนแล้ว  มีความเป็น                   อยู่สม่ำเสมอ     หลุดพ้นแล้ว     เพราะรู้ชอบ                   สงบ   คงที่อยู่    ความโกรธจักมีมาแต่ที่ไหน                   ผู้ใดโกรธตอบบุคคลผู้โกรธแล้ว     ผู้นั้นเป็น                   ผู้ลามก  กว่าบุคคลนั้นแหละ        เพราะการ                   โกรธตอบนั้น        บุคคลไม่โกรธตอบบุคคล                   ผู้โกรธแล้ว       ชื่อว่า    ย่อมชนะสงครามอัน                   บุคคลชนะได้โดยยาก      ผู้ใดรู้ว่าผู้อื่นโกรธ                   แล้วเป็นผู้มีสติสงบเสียได้     ผู้นั้นชื่อว่าย่อม                   ประพฤติประโยชน์แก่ทั้งสองฝ่าย     คือ  แก่                   ตนและแก่บุคคลอื่น              เมื่อผู้นั้นรักษา                   ประโยชน์อยู่ทั้งสองฝ่าย     คือ  ของตนและ                   ของบุคคลอื่น       ชนทั้งหลายผู้ไม่ฉลาดใน                   ธรรมย่อมสำคัญบุคคลนั้นว่า     เป็นคนเขลา                   ดังนี้.           [๖๓๔]   เมื่อพระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสเจ้าอย่างนี้แล้ว         อักโกสกภาร- ทาวชพราหมณ์ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า          ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ ภาษิตของพระองค์แจ่มแจ้งนัก     ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ    ภาษิตของพระองค์ แจ่มแจ้งนัก         พระโคดมผู้เจริญทรงประกาศพระธรรมโดยปริยายเป็นอันมาก เปรียบเหมือนบุคคลหงายของที่คว่ำเปิดของที่ปิด บอกทางแก่คนหลงทาง หรือ ส่องประทีปในที่มืดด้วยคิดว่า    คนมีจักษุย่อมเห็นรูปฉฉะนั้น    ข้าพระองค์นี้ขอ ถึงพระโคดมผู้เจริญ   พระธรรม  และพระภิกษุสงฆ์ว่าเป็นสรณะ   ขอข้าพระองค์ พึงได้บรรพชา  พึงได้อุปสมบทในสำนักของพระโคดมผู้เจริญ.           อักโกสกภารทวาชพราหมณ์ ได้บรรพชา ได้อุปสมบทแล้ว ในสำนักของ พระผู้มีพระภาคเจ้า    ก็ท่านอักโกสกภารทวาชะอุปสมบทแล้วไม่นานแล   หลีก ไปอยู่ผู้เดียว  ไม่ประมาท  มีความเพียร  มีจิตมั่นคงอยู่     ไม่นานเท่าไรนัก     ก็ กระทำให้แจ้งซึ่งคุณวิเศษยอดเยี่ยม    เป็นที่สุดแห่งพรหมจรรย์   ซึ่งกุลบุตรทั้ง หลายออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิตโดยชอบมีความต้องการ   ด้วยปัญญาเป็น เครื่องรู้ยิ่งเองในปัจจุบันนี้เข้าถึงอยู่  ได้ทราบว่าชาติสิ้นแล้ว   พรหมจรรย์อยู่จบ แล้ว  กิจที่จะต้องทำได้ทำเสร็จแล้ว    กิจอื่นอีกเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มี     ก็ แหละ    ท่านพระอักโกสกภารทวาชะได้เป็นพระอรหันต์รูปหนึ่ง   ในบรรดาพระ- อรหันต์ทั้งหลาย   ดังนี้แล. จบอักโกสกสูตร จากคุณ : น้องต๋าว เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 17:16:45

ความคิดเห็นที่ 4 มันเป็นนิสัยของแต่ละคนค่ะ เดี๋ยวนี้เราไม่อยากเข้าครัว เพราะพ่อสามีโมโหเวลาเราทำอะไรเสียงดังในครัว เราไม่ได้ตั้งใจ บางทีมันหลุดมือ วางของไว้แล้วมันล้ม ก็หาว่าเรากวนโอ๊ยแก เบื่อมาก จากคุณ : GalwayGirl เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 17:18:21

ความคิดเห็นที่ 5 น้องค่ะ คุณพ่อพี่ขี้โมโห เป็นทุกวันค่ะ เมื่อก่อนพี่ก็ทุกข์ ที่อยากมีพ่อที่ใจเย็นๆ อยู่ใกล้แล้วสบายใจเหมือนคนอื่นเขา มีความคิดอ่านกว่านี้ มีปัญญากว่านี้ แต่เราเปลี่ยนใครไม่ได้หรอก นอกจากตัวเราเอง คือเราต้องยอมรับ ว่าเขาเป็นแบบนี้ ไม่อยากให้เขาเป็นแบบที่เราอยากให้เขาเป็น ไม่รับอารมณ์โกรธจากใคร  เขาอยากโกรธ ก็ใจเขาทุกข์เอง เราไม่รับมา มันก็เป็นความโกรธของเขา ใจเราก็เป็นปกติ สบาย   อ่านคคห3 ให้ละเอียด ให้เข้าใจ แล้วจะเห็นทาง พ้นทุกข์จากเรื่องนี้ จากคุณ : น้องต๋าว เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 17:23:39

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นครอบครัวคนจีนแน่เลย ใช่รึป่าว ถ้าใช่ก็เป็นเรื่องปกติของคนจีนค่ะ เราเคยอ่านหนังสือของคุณวิกรม กรมดิษฐ์ อยู่เล่มนึง ชื่อหนังสือว่า "ผมจะเป็นคนดี" คุณวิกรมได้เล่าถึงเรื่องคุณพ่อของเขาไว้ เราว่าถ้าคุณได้อ่านแล้ว คุณจะรักคุณพ่อขึ้นอีกมากเลย แถมยังจะรู้สึกดีใจได้อีกว่า "ดีนะที่พ่อเรายังไม่ถึงกับเอาปืนมายิง" ขออนุญาตนำข้อความบางตอนมาให้ชมค่ะ "...ภายในใจผมเร่าร้อนเหมือนไฟลน ดวงตาที่เพ่งฝ่ากระจกหน้ารถพร่าพรายด้วยหยาดน้ำตาแห่งความสะเทือนใจและอารมณ์เคียดแค้นที่พรั่งพรูออกมา...ผมปรายตาผ่านกระจกมองหลังไปที่เบาะหลัง กระเป๋าเครื่องกีฬาใบยาวที่ผมเพิ่งโยนใส่ไว้อย่างเร่งรีบยังคงวางอยู่ที่เดิม แต่คงไม่มีใครคาดคิดว่าสิ่งที่อยู่ในกระเป๋าใบนั้นหาใช่อุปกรณ์กีฬาที่จะสร้างคนให้เป็นคนไม่ แต่กลับเป็นปืนลูกซองหนึ่งกระบอกและปืนพกอีกสองกระบอก พร้อมด้วยลูกกระสุนเต็มอัตราศึก ซึ่งพร้อมจะทำลายชีวิตคนคนหนึ่งให้ด่าวดิ้นลงไปต่อหน้า...คนคนนั้นเป็นคนคนเดียวกับคนที่เพิ่งลั่นกระสุนใส่ศีรษะน้องชายผมเมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้เอง... และคนคนนั้นคือ คนที่ได้ชื่อว่าพ่อ...พ่อแท้ ๆ ของผมและน้อง ๆ ..." เครดิต : http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=maekai&date=07-06-2008&group=10&gblog=7 จากคุณ : รัตนมาลี เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 17:59:21

ความคิดเห็นที่ 7 พ่อเราดื้อ ชอบพูดตลอดเวลา คนอื่นคิดผิดหมด จากคุณ : แปดเทพอสูร เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 18:50:05

ความคิดเห็นที่ 8 พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๕  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๗ สังยุตตนิกาย สคาถวรรค อสุรินทกสูตรที่ ๓             [๖๓๕] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ในพระวิหารเวฬุวัน อันเป็นที่พระราชทานเหยื่อแก่กระแต เขตพระนครราชคฤห์ ฯ             อสุรินทกภารทวาชพราหมณ์ได้สดับมาว่า ได้ยินว่า พราหมณ์ภารทวาชโคตร ออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิตในสำนัก ของพระสมณโคดม โกรธ ขัดใจ  เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ครั้นแล้ว ด่า บริภาษพระผู้มีพระภาคด้วย  วาจาอันหยาบคาย มิใช่ของสัตบุรุษ ฯ เมื่ออสุรินทกภารทวาชพราหมณ์กล่าวอย่างนี้แล้ว พระผู้มีพระภาคได้ทรง นิ่งเสีย ฯ             ลำดับนั้นแล อสุรินทกภารทวาชพราหมณ์ได้กล่าวกะพระผู้มีพระภาคว่า พระสมณะ เราชนะท่านแล้ว พระสมณะ เราชนะท่านแล้ว ฯ                             VVV                             VV                             V             [๖๓๖] พระผู้มีพระภาคตรัสว่า                          ชนพาลกล่าวคำหยาบด้วยวาจา ย่อมสำคัญว่าชนะทีเดียว แต่                          ความอดกลั้นได้เป็นความชนะของบัณฑิตผู้รู้แจ้งอยู่                          ผู้ใดโกรธตอบบุคคลผู้โกรธแล้ว ผู้นั้นเป็นผู้ลามกกว่า                          บุคคลผู้โกรธแล้ว                          เพราะการโกรธตอบนั้น บุคคลไม่โกรธตอบบุคคล                          ผู้โกรธแล้ว ย่อมชื่อว่าชนะสงครามอันบุคคลชนะได้โดยยาก                          ผู้ใดรู้ว่า ผู้อื่นโกรธแล้ว เป็นผู้มีสติสงบอยู่ได้ ผู้นั้นชื่อว่า                          ย่อมประพฤติประโยชน์แก่ทั้งสองฝ่าย คือแก่ตนและแก่ผู้อื่น                          เมื่อผู้นั้นรักษาประโยชน์อยู่ทั้งสองฝ่าย คือของตนและของ                          ผู้อื่น ชนทั้งหลายผู้ไม่ฉลาดในธรรม ย่อมสำคัญบุคคลนั้นว่า                          เป็นคนเขลา ดังนี้ ฯ             [๖๓๗] เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสอย่างนี้แล้ว อสุรินทกภารทวาชพราหมณ์ ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคว่า ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ ภาษิตของพระองค์แจ่มแจ้ง นัก ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ ภาษิตของพระองค์แจ่มแจ้งนัก พระโคดมผู้เจริญ  ทรงประกาศพระธรรมโดยปริยายเป็นอันมาก เปรียบเหมือน บุคคลหงายของที่คว่ำเปิดของที่ปิด บอกทางแก่คนหลงทาง หรือส่องประทีปในที่มืด ด้วยคิดว่าคนมีจักษุ  ย่อมเห็นรูปได้ฉะนั้น ข้าพระองค์นี้ขอถึงพระโคดมผู้เจริญ พระธรรม และพระภิกษุ  สงฆ์ว่าเป็นสรณะ ขอข้าพระองค์ พึงได้บรรพชา พึงได้อุปสมบทในสำนักของพระโคดมผู้เจริญ ฯ             อสุรินทกภารทวาชพราหมณ์ได้บรรพชา ได้อุปสมบทแล้วในสำนักของ พระผู้มีพระภาค ก็ท่านอสุรินทกภารทวาชะอุปสมบทแล้วไม่นานแล หลีกไปอยู่ ผู้เดียว ไม่ประมาท มีความเพียร มีตนส่งไปอยู่ ไม่นานเท่าไรนัก ก็กระทำให้ แจ้งซึ่งคุณวิเศษอันยอดเยี่ยมเป็นที่สุดแห่งพรหมจรรย์ ซึ่งกุลบุตรทั้งหลายผู้ออก จากเรือนบวชเป็นบรรพชิตโดยชอบมีความต้องการ ด้วยปัญญาเป็นเครื่องรู้ยิ่งเอง ในปัจจุบันนี้เข้าถึงอยู่ ได้ทราบว่าชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่จะต้อง ทำได้ทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มี ก็แหละ ท่านพระอสุรินทกภารทวาชะได้เป็นพระอรหันต์รูปหนึ่ง ในบรรดาพระอรหันต์ทั้งหลาย ดังนี้แล ฯ http://www.84000.org/tipitaka/pitaka_item/v.php?B=15&A=5247&Z=5284&pagebreak=0 จากคุณ : goodsthailand เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 19:30:55

ความคิดเห็นที่ 9 เห็นด้วยกับความเห็น 5 ไม่รับอารมณ์โกรธจากใคร   เราไม่รับมา มันก็เป็นความโกรธของเขา ใจเราก็เป็นปกติ สบาย ให้กำลังใจ จขกท ว่าอย่ากังวลไปก่อนหากคุณพ่อยังไม่โมโห จะทำให้เครียดค่ะ อารมณ์โมโห มีกันทุกคน  หากท่านอยู่ในช่วงอารมณ์แบบนั้น เราเลี่ยงออกมาอยู่ไกลๆ รอท่านใจเย็นก่อน หาช่วงจังหวะที่คุณพ่ออารมณ์ดีแล้วชวนท่านออกไปทานข้าวนอกบ้าน ทำกิจกรรมที่ท่านชอบ หรือชวนไปทำบุญทำทานที่วัดค่ะ จากคุณ : ศรารัศมิ์ เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 20:03:20

ความคิดเห็นที่ 10 ให้ไว เลยครับ ผมก็สุดๆของคนขี้ยั้๊วะ แต่จะมีจุดอ่อน คือ แพ้ความน่ารัก ออดอ้อน แทบสลายหมดความเครียด   ลองหาจุดอ่อนของพระบิดา ดูสิครับ จากคุณ : HeavenMoon เขียนเมื่อ : 21 พ.ย. 55 23:02:59

ความคิดเห็นที่ 11 หลักปฏิบัติต่อคนขี้โกรธ คือ อย่าขัดใจ  ให้ตามใจบ่อยๆ ...ทำนองเดียวกับที่พระพุทธเจ้าปราบยักษ์ขี้โกรธ   เจอตอนแรกยักษ์ขี้โมโหตนนี้  จะสั่งพระพุทธเจ้าให้ทำตามที่ตนต้องการทุกๆอย่าง  พระพุทธเจ้าก็ทรงยอมทำตามทุกๆอย่าง ด้วยความอดทน เช่น  ยักษ์สั่งให้ยืน ก็ทรงยืนทันที  ยักษ์สั่งให้เดินก็ทรงเดิน  ยักษ์สั่งให้นั่ง ก็ทรงนั่ง...ฯ ตามใจยักษ์ทุกๆอย่าง  จนยักษ์ใจอ่อน  ยอมรับฟังว่าพระองค์จะตรัสยังไง   พระองค์ก็ทรงเทศนาธรรมะจนยักษ์ได้ดวงตาเห็นธรรม   จึงเป็นที่มาของบทชัยมงคลบทหนึ่งใน ๘  ว่า เมื่อเจอคนขี้โกรธให้อดทน ยอมทำตามใจ  จนเขาใจอ่อน  แล้วค่อยจัดการทีหลัง  คราวนี้เขาจะยอมเราทุกๆอย่าง... จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 55 07:54:42

ความคิดเห็นที่ 12 คุณพ่อผมก็ขี้โมโห  อย่าให้มีอะไรขวางหูขวางตาหรือขัดใจท่านเชียวนะอาการออกแล้วอาการโมโหก็เหมือนคุณพ่อเจ้าของกระทู้นั่นแหละ หน้าบึ้ง พูดตะคอกเสียงดัง พอเจอบ่อย ๆ เราก็เริ่มเข้าใจท่านว่าท่านก็เป็นแบบนี้เราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงท่านได้สิ่งที่เราทำได้เวลาเผชิญสถานการณ์นี้คือต้องนิ่งทั้งการกระทำและวาจาไม่ว่าคุณพ่อคุณจะทำอะไรก็ตามแม้ใจจะหวั่นไหวด้วยความกลัว ความวิตกกังวล ความโกรธ จนอยากจะตอบโต้ด้วยวาจาหรือการกระทำบางอย่างก็ตามแต่ก็เท่านั้นมีแต่สถานการณ์จะเลวร้ายลง การตอบโต้ความโกรธด้วยความโกรธก็เหมือนเอาน้ำมันไปราดกองไฟมีแต่จะเติมเชื้อไฟให้เผาไหม้นานขึ้นเราก็ทุกข์เพราะความโกรธยาวนานขึ้น เผลอๆเราอาจกระทำการบางอย่างที่เราต้องสำนึกเสียใจไปอีกนานเท่านาน ความโกรธไม่ใช่สิ่งที่จะมองข้ามไปได้ นิ่งแล้วแยกกันอยู่ซักพักแล้วจะดีขึ้น จากคุณ : asmodeus เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 55 13:26:49

ความคิดเห็นที่ 13 แต่ก่อน พ่อเราก็ขี้โมโหมากๆ เช่นกัน (ครอบครัวคงจีง) หัวดื้อ ทิฐิสูง ถือความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ส่วนเราแต่ก่อนก็ใช่ย่อย ขี้เถียงมากๆๆๆ เรียกได้ว่าพ่อเสียงดังใส่ เราก็ไม่ยอมเหมือนกัน ต่อปากต่อคำกันหนุกหนานมาก มองย้อนกลับไป เรานี่บาปจริงๆ ทำให้พ่ออารมณ์เสียพลุ่งพล่านได้เรือ่ยๆ มาตอนนี้ พ่อเรานิสัยน่ารักขึ้นเยอะมากกกก ไม่ค่อยอารมณ์เสียใส่เราเลย เพราะอะไรนะเหรอ ? เพราะเราหันมาสนใจธรรมะ ทำสมาธิ เจริญสติ ส่งผลให้เราใจเย็นขึ้น นิ่งสงบขึ้น ฉะนั้น เวลาพ่ออารมณ์เสียใส่ เราจะปล่อยๆ ไป คือเหมือนเห็นของร้อน เราก็ไม่อยากเอามือไปโดนอ่ะ ขออยู่เย็นๆ แบบเดิมดีกว่า นอกจากนี้ เราก็พูดจานุ่มๆ กับพ่อเรามากขึ้น ถ้าจะเถียงก็จะไม่ใส่อารมณ์เหมือนแต่ก่อน จะเถียงแบบมีเหตุผลด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ธรรมดาๆ นอกจากนี้ เราก็หันมาทำดีกับพ่อให้สมกับที่เป็นลูก เช่น แต่ก่อนเราไม่เคยเอาเงินให้พ่อเลยทั้งๆ ที่ทำงานมานานแล้ว แต่ตอนนี้ก็เพิ่งคิดได้ว่าควรให้ แล้วเราก็พยายามชักชวนให้พ่อรักษาศีล ภาวนา โดยมีกลยุทธ์บางอย่างมาหลอกล่อ 555 จากคุณ : snoopy21 เขียนเมื่อ : 22 พ.ย. 55 13:44:40