ความคิดเห็นที่ 1 ข้างล่างนี้คือคำบรรยายของ Dr.Richard Teo เศรษฐีเงินล้านและแพทย์ด้านความงามชื่อดังชาวสิงคโปร์อายุ 40 ปี ซึ่งพบว่าตัวเองป่วยเป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้าย เขาได้มาเล่าประสบการณ์ชีวิตในกับชั้นเรียนของนักศึกษาทันตแพทย์ในวันที่ 19 มกราคม 2012 สวัสดีครับทุกท่าน เสียงผมจะแหบเล็กน้อย ได้โปรดอดทนกับเสียงผมหน่อยแล้วกัน ขอแนะนำตัวเองก่อน ผมชื่อ Richard เป็นแพทย์ครับ ผมอยากจะมาแบ่งปันประสบการณ์ในชีวิตของผม ต้องขอขอบคุณท่านศาสตราจารย์ที่เชิญผมมาพูดในวันนี้. ผมหวังว่ามันคงจะช่วยให้พวกคุณได้คิดถึงเรื่องอื่นๆ บ้างในเส้นทางของการ train เป็นทันตแพทย์ศัลยกรรมช่องปากตอนผมยังเด็ก ผมเป็นตัวอย่างผลผลิตของสังคมในปัจจุบัน เป็นผลผลิตที่เรียกได้ว่าประสบความสำเร็จตามที่สังคมต้องการ ตั้งแต่เด็กมาแล้ว ผมมาจากครอบครัวที่ต่ำกว่ามาตรฐาน, ผมถูกพร่ำสอนจากสื่อต่างๆ จากผู้คนรอบๆ ตัวว่าความสุขเป็นเรื่องของความสำเร็จ และความสำเร็จที่ว่าก็เป็นเรื่องของความร่ำรวย ด้วยแนวคิดนี้ ผมจึงต้องต่อสู้ แข่งขัน อยู่เสมอตั้งแต่เป็นเด็ก ไม่เพียงแต่ต้องเข้าเรียนในโรงเรียนที่ดีที่สุด, ผมต้องประสบความสำเร็จในทุกสนามแข่ง ขัน ในทุกกลุ่มที่สังกัด ในถนนทุกสาย ผมต้องได้ถ้วยรางวัล ต้องได้รับชัยชนะทุกๆ อย่าง ผมเข้าเรียนในโรงเรียนแพทย์ จบมาเป็นแพทย์ พวกคุณบางคนอาจจะพอรู้ว่าในบรรดาสาขาต่างๆ นั้น จักษุวิทยา (Opthalmology) เป็นหนึ่งในสาขาที่แย่งกันเรียนมากที่สุด ดั้งนั้นผมจึงต้องเรียนจักษุวิทยาให้ได้ และผมก็ได้เรียน แถมยังได้ทุนงานวิจัยจากมหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์เพื่อพัฒนาเลเซอร์สำหรับรักษาตาอีกด้วย ในช่วงที่ผมเรียนอยู่นั้น ผมได้สิทธิบัตร 2 ฉบับ ฉบับหนึ่งเกี่ยวกับเครื่องมือแพทย์ อีกฉบับหนึ่งเกี่ยวกับเลเซอร์ แล้วพวกคุณรู้มั้ย, บรรดาความสำเร็จทางวิชาการพวกนี้ไม่ได้นำความร่ำรวยมาให้ผมเลย ดังนั้นหลังจากหมดพันธะกับทางมหาวิทยาลัยแล้ว ผมบอกกับตัวเองว่า นี่มันนานเกินไปแล้ว การฝึกฝนทางจักษุวิทยามันใช้เวลานานเกินไป. ผมน่าจะทำเงินได้มากโขในภาคเอกชน. พวกคุณคงพอรู้ว่าไม่กี่ปีที่ผ่านมา เรื่องของเวชศาสตร์ความงามบูมมาก แถมยังทำเงินได้มหาศาล ดังนั้นผมจึงตัดสินใจ พอกันทีกับงานในมหาวิทยาลัย ถึงเวลาต้องไปแล้ว ผมจึงลาออกจากการ train กลางคันและหันเหไปตั้งคลินิกความงามของตัวเอง พวกคุณรู้มั้ย น่าขำที่ผู้คนไม่ได้มองหาฮีโร่จากแพทย์ทั่วไป (GP) หรือแพทย์ครอบครัว (family physician) พวกเขามองหาฮีโร่จากแพทย์ที่มีชื่อเสียงและร่ำรวย พวกเขาจะไม่มีความสุขกับการเสียเงิน 20 เหรียญเพื่อพบแพทย์ทั่วไป แต่ไม่บ่นสักคำที่จะจ่ายเป็นหมื่น ๆ ดอลล่าร์สำหรับการดูดไขมันหรือเสริมเต้านมหรืออะไรก็แล้วแต่ ดูเหมือนไม่มีสมองเอาเลยว่ามั้ยครับ แล้วพวกคุณจะเป็น GP ไปทำไมกัน เป็นแพทย์ความงามดีกว่า ดังนั้น, แทนที่ผมจะรักษาความเจ็บไข้ได้ป่วย ผมตัดสินใจที่จะเป็นผู้ดูแลความงาม คุณเอ๋ย ธุรกิจมันดี ดีจริงๆ ผ่านไป 1 สัปดาห์ 3 สัปดาห์ 1 เดือน 2 เดือน แล้วก็ 3 เดือน คลินิกผมก็ล้น คนมารับบริการมากมาย ช่างเป็นธุรกิจที่มหัศจรรย์จริงๆ ผมต้องจ้างแพทย์เพิ่ม จาก 1 คน เป็น 2 คน 3 คน และสุดท้าย 4 คน ภายในปีแรก ผมทำเงินเป็นล้านๆ นั่นแค่ปีแรกนะ ผมเริ่มลุ่มหลง หมกมุ่นกับมัน ผมขยายธุรกิจไปที่อินโดนีเซียเพื่อให้บริการกับคนไข้ชาวอินโดนีเซียผู้ร่ำรวยทั้งหลาย ชีวิตมันช่างสวยงามจริง ๆ ทีนี้ผมทำกับเงินที่หามาได้มากมายก่าย กองนั่นยังไง? วันสุดสัปดาห์ผมใช้ชีวิตยังไง? ผมสังกัดกลุ่มคนรักรถ supercar ผมชอบสะสมรถครับ ผมซื้อรถหรูๆ ขับไปถึงมาเลเซียโน่น เพื่อไปแข่งรถในสนามแข่ง นั่นละครับชีวิตของผม เงินยังเหลืออีกเยอะ ทำอะไรอีก? ผมซื้อ Ferrari ครับ ตอนนั้น รุ่น 458 ยังนิยมมาก เปิดประทุนได้ด้วย (ชี้ใน slide) นี่เพื่อนสมัยมัธยมของผมครับ เป็นนายธนาคาร คันของเขาสีแดง ผมก็เลยต้องเลือกสีเงิน แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 55 01:25:18 แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 55 22:08:59 จากคุณ : M_moshi เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 21:52:35

ความคิดเห็นที่ 2 (จากรูป) เขากล่าวคำฮิตว่า กอดเฟอร์รารี่ไม่ได้ (ไม่มีใครให้กอด ตายไปก็เอารถไปไม่ได้) คนไข้ที่เขามี ไม่ใช่คนไข้คนไข้ที่แท้จริงเขามองคนไข้เป็นแค่แหล่งหาเงินเท่านั้นเอง พอได้รถแล้วทำอะไรอีก? ถึงเวลาที่ต้องซื้อบ้านแล้ว ผมเที่ยวหาทำเลสร้างบ้าน และก็สร้างบ้าน (slide แสดงรูปคฤหาสน์หลังใหญ่ของเขา) ดูผมใช้ชีวิตสิครับ ผมอยู่ท่ามกลางสังคมของคนร่ำรวยและ มีชื่อเสียง คนนี้เป็น Miss universe ผมไปดื่มไปเที่ยวกับคนพวกนี้ นี่ก็เป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้ง Facebook มหาเศรษฐีพันล้านเชียวนะครับ ร้านอาหารก็ต้องระดับ Michelin เท่านั้น ตอนนั้นผมถึงจุดที่ได้ทุกสิ่งทุกอ ย่างในชีวิตแล้ว ผมถึงจุดสูงสุดในวิชาชีพของผม นี่คือรูปผมเมื่อปีก่อน กำลังเล่น Gym อยู่ หล่อล่ำเลย ตอนนั้นผมคิดไปว่าทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ภายในการควบคุมของผมและผมถึงยอดเขาแล้ว แต่ ผมผิดถนัดครับ ทุกอย่างไม่ได้อยู่ในการควบคุมของผม ปีที่แล้วเดือนมีนาคม ผมเริ่มรู้สึกเจ็บตรงกลางหลัง ตอนนั้นคิดไปว่าอาจจะออกกำลังกายมากเกินไป ผมจึงไปโรงพยาบาล พบเพื่อนผม ผมทำ MRI เพื่อดูว่าอาจจะมีหมอนรองกระดูกหลังเคลื่อนหรือเปล่า. เย็นวันนั้น เพื่อนผมโทรมาบอกว่า “กระดูกสันหลังของนายดูเหมือนจะมี เนื้องอกอะไรบางอย่างนะ” ผมตอบไปว่า “ว่าไงนะ มันหมายความว่ายังไง?” อันที่จริงผมรู้ความหมายดี แต่ไม่ยอมรับความจริง “พูดจริงหรือเปล่า” ตอนที่คุยนั้น ผมยังวิ่งอยู่ใน Gym อยู่เลยคุณรู้หรือเปล่า วันถัดมาผมทำ scan ต่างๆ เพิ่มเติม รวมทั้ง PET scan ด้วย สุดท้ายก็สรุปว่าผมเป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้าย ตอนนั้นผมคิดในใจว่า “มันมาจากไหนกันวะ” มะเร็งลามไปสมอง ไปกระดูกสันหลัง ไปตับและต่อมหมวกไตเรียบร้อยแล้ว พวกคุณลองคิดดู ผมคิดว่าผมควบคุมทุกอย่างในชีวิตได้ ผมถึงจุดสูงสุดในชีวิตแล้ว แต่ฉับพลันผมก็สูญเสียมันไปในทันที อยากให้ดูรูป CT scan ปอดผม ลองดูดีๆ ทุกๆ เม็ดในนั้นคือมะเร็งครับ เราเรียกมันว่า Miliary tumor จริงๆ แล้วผมมีมันเป็นหมื่นๆ เม็ดในปอด ผมได้รับคำอธิบายว่า ถึงแม้จะให้เคมีบำบัดอย่างเต็มที่ ผมก็จะอยู่ได้เต็มที่ประมาณ 3-4 เดือนเท่านั้น เหมือนฟ้าถล่มดินทลายทับตัวผมมั้ยครับ ใครจะไม่เป็นบ้างล่ะ ผมมีอาการซึมเศร้าอย่างรุนแรงเป็นเดือน ชีวิตผมหมดสิ้นแล้ว น่าขำที่ว่าสิ่งต่างๆ ที่ผมมี ความสำเร็จเอย ถ้วยรางวัลเอย รถหรูๆ เอย คฤหาสน์เอย ทั้งหมดนั้นผมคิดไปว่ามันจะนำความสุขมาให้ผม แต่ในยามที่ผมตกอยู่ภาวะซึมเศร้า หดหู่ใจ สิ่งต่างๆ ที่ผมมี มันกลับไม่ทำให้ผมมีความสุขได้เลย และความคิดที่ว่าผมนอนกอดรถ Ferrari แล้วจะทำให้ผมหลับตาลงได้ มันไม่มีทางเป็นไปได้ มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายได้ เลยแม้แต่นิดเดียวตลอด 10 เดือนที่ผ่านมา มันไม่ใช่ความสุขที่แท้จริงเลย สิ่งที่นำความสุขมาให้ผมในช่วง 10 เดือนสุดท้ายกลับเป็นการได้พบปะกับผู้คน ได้พบกับคนที่ผมรัก เพื่อนๆ ผู้คนที่เป็นห่วงเป็นใยผมอย่างแท้จริง สิ่งเหล่านี้ต่างหากที่นำความสุขมาให้ผม ไม่ใช่สิ่งของต่างๆ ที่ผมมี ไม่ใช่สมบัติที่ผมครอบครอง สิ่งต่างๆ ที่ผมเคยเหมาเอาว่ามันจะนำความสุขมาให้ผม แต่เปล่าเลย ถ้ามันทำได้จริง เวลาที่ผมคิดถึงมัน ผมควรจะมีความสุข แต่มันกลับทำให้ผมแย่ลงไปอีก แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 55 22:09:59 แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 55 21:55:08 จากคุณ : M_moshi เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 21:54:39

ความคิดเห็นที่ 3 ตรุษจีนใกล้จะมาถึงแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมทำอะไรรู้มั้ย ผมมักจะขับรถหรูของผม ไปทำงาน ไปเยี่ยมบรรดาญาติของผม เพียงเพื่อจะอวดร่ำอวดรวย ผมเองก็บันเทิงกับเรื่องแบบนี้เสียด้วย แต่มานึกแล้วเพื่อนๆ ของผม ญาติๆ ของผมคงจะกระอักกระอ่วนใจและคงอยาก จะให้ผมกลับไปเสียเร็วๆ มากกว่า พวกเขาจะร่วมยินดีไปกับผมหรือ? ไม่มีทาง เขาคงไม่คิดจะดีใจไปกับผม และคงอยากให้ผมไปให้พ้นๆ คงอยากให้ผมลองนั่งรถเมล์ดูมั่ง จริงๆ แล้ว สิ่งที่ผมทำลงไป ทำให้พวกเขาอิจฉาริษยาสิ่งที่ผมมี และบางทีก็คงนึกหมั่นไส้ผมอีกด้วย นั่นแหละที่เรียกว่า “ตัวสร้างความอิจฉาริษยา” ผมไปอวดร่ำอวดรวย เพียงเพื่อจะเติมเต็มอัตตาและความยะโสของตัวเอง มันไม่ได้นำความสุขมาให้ผู้อื่นเลย ทั้งเพื่อน ทั้งญาติของผม ผมคิดไปเองว่าพวกเขาจะมีความสุขไปกับผม ผมจะเล่าเรื่องๆ หนึ่งให้ฟัง ตอนที่ผมมีอายุเท่าพวกคุณ ผมพักอยู่ที่หอ Edward VII Hall ผมมีเพื่อนคนหนึ่งที่มีนิสัยแปลก เธอชื่อ Jennifer ตอนนี้เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันอยู่ เวลาผมเดินไปตามทางกับเธอ ถ้าเธอเห็นหอยทากคลานอยู่ในทางคนเดิน เธอจะคอยหยิบพวกหอยทากนั่นไปวางใน สนามหญ้าให้พ้นจากทางเดิน ผมถามเธอว่า เธอทำอย่างนั้นทำไม ทำให้มือสกปรกเปล่าๆ มันก็แค่หอยทากตัวหนึ่ง ความจริงก็คือ เธอเข้าใจหอยทากได้ ความรู้สึกที่ว่าถูกเหยียบบี้แบนจนตายนั้น เธอรับรู้ได้ แต่สำหรับผม มันก็แค่หอยทาก ถ้าคุณไม่มีปัญญาจะเกิดมาเป็นคนได้ คุณก็สมควรโดนเหยียบตาย นั่นเป็นกฎของวิวัฒนาการอยู่แล้วไม่ใช่หรือ? ที่ที่สอนผมให้เป็นแพทย์ เขาสอนผมให้เป็นคนที่มีความเห็นอกเห็นใจ ให้เป็นคนที่เข้าใจผู้อื่น แต่ผมกลับไม่เป็นอย่างนั้นเลย. ตอนที่ผมเป็นแพทย์ประจำบ้าน ทำงานอยู่ในแผนกรักษาผู้ป่วยมะเร็ง ทุกเมื่อเชื่อวัน วันแล้ววันเล่า ผมพบเจอกับความตาย ยามที่ผมมองคนไข้กำลังทุกข์ทรมาน ผมเห็นแค่ว่าพวกเขากำลังปวด และผมมีหน้าที่ให้ Morphine แก่พวกเขาเพียงเพื่อระงับอาการปวด ผมเห็นพวกเขากำลังดิ้นรนหายใจจนถึงลมหายใจเฮือกสุดท้าย นั่นเป็นเพียงภาระหน้าที่ ผมไปที่ตึกผู้ป่วย เจาะเลือด ให้ยาแก่พวกเขา แต่มันมีความหมายอะไรกับผมหรือเปล่า? ไม่เลย มันก็แค่งาน ผมทำงาน ทำหน้าที่จนเสร็จ แล้วก็ออกจาก ward ไป แต่ละวันผมแทบจะรอกลับบ้านแทบไม่ไหว ความเจ็บปวดคืออะไรหรือครับ? ความทุกข์ทรมานที่ผู้ป่วยต้องประสบ มันมีความหมายอะไร? ไม่มี แน่ละ เรามีศัพท์เทคนิคต่างๆ ในการนิยามในการวัดความปวด ความทุกข์ทรมานเหล่านั้น แต่ในความเป็นจริงแล้ว ผมไม่รู้ซึ้งจริงๆ ว่าพวกเขารู้สึกอย่างไร จนกระทั่งผมกลายมาเป็นผู้ป่วยเสียเอง ตอนนี้ผมเข้าใจมันอย่างถ่องแท้ และถ้าคุณจะถามผมว่าผมจะเปลี่ยนไปเป็นแพทย์อีกคนที่แตกต่างไปจากนี้หรือเปล่าถ้าผมกลับมีชีวิตอีกครั้ง ผมตอบได้เลยว่าใช่ ผมจะเปลี่ยนไปแน่นอน เพราะผมรู้แล้วว่าผู้ป่วยเหล่านั้นรู้สึกอย่างไร และบางทีเราก็ควรจะเรียนรู้สิ่งนี้จากของจริง จากคุณ : M_moshi เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 21:56:20

ความคิดเห็นที่ 4 แม้ว่าพวกคุณจะเพิ่งเริ่มเรียนปีแรก และเข้าสู่เส้นทางของการเป็นศัลยแพทย์ช่องปาก ผมอยากจะลองท้าทายคุณ 2 เรื่อง ประการแรก หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ทุกคนในที่นี่จะต้องเข้าไปสู่ธุรกิจโรงพยาบาลเอกชน พวกคุณจะเริ่มสะสมความมั่งคั่ง รับประกันได้เลยครับ แค่ใส่ Implant สักอัน คุณก็ได้เงินเป็นพันๆ ดอลลาร์แล้ว ช่างน่ามหัศจรรย์ใช่มั้ยครับ จริงๆ แล้วไม่ผิดหรอกครับที่จะประสบความสำเร็จ ไม่ผิดที่จะร่ำรวยมั่งคั่ง ไม่ผิดเลย ปัญหาประการเดียวก็คือ พวกเราส่วนใหญ่รวมทั้งตัวผมด้วยไม่สามารถควบคุมจัดการมันได้ ทำไมผมพูดอย่างนั้น ก็เพราะเมื่อผมเริ่มสะสมเงินทอง ยิ่งผมมีมากเท่าไร ผมก็ยิ่งอยากมีมากขึ้นเท่านั้น ยิ่งต้องการอะไรมาก เราก็ยิ่งหมกมุ่นอยู่กันมัน เหมือนกับที่ผมได้พูดไปเมื่อก่อนหน้านี้ ทั้งหมดที่ผมทำก็คือสะสม ๆ ๆ เพื่อที่จะให้ไปถึงจุดสูงสุด เหมือนกับที่สังคมทำกับเรา เหมือนกับที่สังคมอยากให้เราเป็น เมื่อผมหมกมุ่นอยู่กับมันแล้ว อะไรอื่นก็ไม่มีความหมายสำหรับผมอีกต่อไป คนไข้ที่เดินเข้ามาก็เพียงแค่ถังเงิน และผมก็จะรีดเงินออกจากคนไข้พวกนี้จนถึงหยดสุดท้าย นานมากแล้วที่เราหลงคิดไปว่าเราจะต้องเป็นฝ่ายรับ เราหลงลืมเสียสนิทว่าเราแทบจะไม่ได้ ให้ใครเลยเว้นแต่ตัวเราเอง สิ่งนี้มันเกิดขึ้นกับผมมาแล้ว ไม่ว่าจะในวงการแพทย์, วงการทันตแพทย์ ผมบอกได้เลย ขณะนี้ในภาคเอกชน บางครั้งเราถึงกับให้คำแนะนำกับผู้ป่วยเพื่อให้รับการรักษาหรือการผ่าตัดที่ไม่มีข้อบ่งชี้ มันเป็นพื้นที่สีเทา และแม้ว่าบางเรื่องมันจะไม่จำเป็นเลย เราก็ยังแนะนำคนไข้ให้ทำ และถึงตอนนี้ ผมก็รู้ว่าใครบ้างที่หวังดีกับผมอย่างแท้จริง และใครบ้างที่หลอกเอาเงินผมโดยการเสนอ “ความหวัง” ให้ผมอยู่ เราสูญเสียเข็มทิศทางจริยธรรม (moral compass) ไปเรื่อยๆ ตลอดเส้นทางสายนี้ เพียงเพราะว่าเราต้องการ make money ที่แย่ไปกว่านั้น ผมบอกได้เลย 2-3 ปีที่ผ่านมานี้ เราพูดให้ร้ายเพื่อนร่วมวิชาชีพของเรากันเอง เสมือนเป็นคู่แข่งในธุรกิจเดียวกัน เราแทบไม่รู้สึกรู้สากับเรื่องนี้เลย ถ้าเราสามารถจะกดคนอื่นลงเพื่อให้เราได้ผลประโยชน์แล้วละก็ เราก็จะทำมันทันที นั่นคือสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตอนนี้ ทั้งในวงการแพทย์ ทันตแพทย์ และทุกๆ วงการ สิ่งที่ผมจะเตือนคุณก็คือ อย่าทิ้งเข็มทิศทางจริยธรรมไปเป็นอันขาด ผมเรียนรู้สิ่งเหล่านี้มาอย่างยากลำบาก และหวังว่าพวกคุณจะไม่เป็นเช่นนั้น จากคุณ : M_moshi เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 21:57:14

ความคิดเห็นที่ 5 ประการที่สอง พวกเราหลายคนด้านชากับคนไข้ของเราในยามที่เรารักษาพวกเขา ไม่ว่าจะเป็นโรงพยาบาลรัฐหรือเอกชน คราวที่ผมทำงานอยู่ในโรงพยาบาลและต้องสรุปแฟ้มประวัติผู้ป่วยเป็นตั้งๆ ผมจะรีบจัดการเจ้าแฟ้มเหล่านั้นไปโดยเร็วที่สุด, ผมจะรีบตรวจคนไข้และให้เขาออกไปจากห้องของผมโดยเร็วที่สุด เพราะคนไข้มันช่างมากมายเหลือเกิน นั่นคือเรื่องจริง เพราะมันเป็นแค่งาน งานที่ซ้ำซากจำเจมากๆ นั่นแค่ส่วนหนึ่ง ถามว่าผมรู้ไหมว่าคนไข้แต่ละคนรู้สึก อย่างไร? ผมไม่รู้หรอก ความหวาดวิตกกังวลต่างๆ ที่พวกเขามี ที่พวกเขาประสบอยู่ ผมรู้มั้ย? ไม่เลย จนกระทั่งมันเกิดขึ้นกับผมเอง และผมคิดว่านั่นเป็นความผิดพลาดอันใหญ่หลวงในระบบสาธารณสุขของเรา เราถูกสอนมาให้เป็นผู้ให้บริการสาธารณสุข เป็นมืออาชีพ แต่ทั้งหมดทั้งเพ เราก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าคนไข้รู้สึกจริงๆ เช่นไร ผมไม่ได้ให้ขอให้พวกคุณเข้าอกเข้าใจคนไข้อย่างลึกซึ้งอะไรมากมาย ผมไม่คิดว่านั่นจะทำให้เราเป็นมืออาชีพหรอก แต่จริงๆ แล้วเราได้พยายามที่จะเข้าใจความเจ็บปวดของพวกเขาหรือยัง? พวกเราส่วนใหญ่คงจะไม่ได้เป็นอย่างนั้น ไม่เป็นไรครับแต่อย่าละเลย สิ่งที่ผมจะบอกพวกคุณคือ จงพยายามเอาใจเขามาใส่ใจเรา (put yourself in your patient’s shoes) เพราะความเจ็บปวด ความกังวลใจ ความหวาดกลัว สำหรับคนไข้แล้วมันเป็นของจริงครับแม้ว่ามันอาจจะดูไม่จริงสำหรับคุณ ดังนั้นจงอย่าละเลยมัน พวกคุณรู้มั้ยครับ ตอนนี้ผมกำลังได้รับเคมีบำบัดรอบที่ 5 อยู่ ผมบอกได้เลยว่ามันเลวร้ายมาก เคมีบำบัดเป็นหนึ่งในสิ่งที่คุณไม่อยากจะประสบ ต่อให้กับศัตรูของคุณก็เถอะ เพราะมันช่างทุกข์ทรมาน ทุเรศทุรัง เหมือนถูกโดดเดี่ยว กินอะไรไม่ได้เลยแม้แต่อย่างเดียว เลวร้ายจริงๆ และถึงตอนนี้ ยามที่ผมพอมีเรี่ยวแรงอยู่บ้าง ผมพยายามที่จะปลอบประโลมผู้ป่วยมะเร็งคนอื่นๆ เท่าที่จะทำได้ เพราะผมเข้าใจอย่างแท้จริงแล้วว่าความเจ็บปวดทุกข์ทรมานมันเป็นอย่างไร. แต่ดูเหมือนมันจะสายเกินไปและยังไม่เพียงพอ พวกคุณทั้งหลายมีอนาคตที่สดใสรออยู่เบื้องหน้า ตัวคุณเปี่ยมไปด้วยพลัง ผมกำลังจะบอกให้คุณไปหาคนไข้คนถัดไปของคุณ มองเขาในฐานะมนุษย์ที่มีความเจ็บปวดและกำลังทุกข์ทรมาน อย่าได้คิดว่าคนยากจนเท่านั้นที่จะทุกข์ นั่นไม่จริงเลย คนยากคนจนทั้งหลายจริงๆ แล้วเขาพอใจในสิ่งที่พวกเขาเป็นอยู่ พวกคุณควรจะรู้ไว้ด้วยว่าพวกเขามีความสุขมากกว่าคุณและผมเสียอีก ยังมีผู้คนอีกมากที่กำลังทุกข์ทรมาน ทั้งทางจิตใจ ทางร่างกาย ทางอารมณ์ และอื่นๆ อีกมาก และนั่นเป็นของจริง เราเลือกที่จะมองข้ามพวกเขา หรือเพียงไม่อยากรับรู้ว่าพวกเขามีตัวตนอยู่ จากคุณ : M_moshi เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 21:59:16

ความคิดเห็นที่ 6 ลองกลับไปคิดดูนะครับ ไม่ว่าคุณจะเป็นแพทย์ผู้เชี่ยวชาญหรือทันตแพทย์ ลองสัมผัสถึงผู้คนเหล่านั้นผู้ซึ่งต้องการคุณ ไม่ว่าอะไรที่คุณทำลงไปจะสร้างความแตกต่างที่ยิ่งใหญ่กับพวกเขา สำหรับผมตอนนี้ใกล้จะถึงฉากสุดท้าย ผมรู้ดีว่ามันเป็นอย่างไร คนที่เป็นห่วงเป็นใยผม ให้กำลังใจผม ได้สร้างความแตกต่างอย่างมากในตัวผม รูปที่เห็นคือผมหลังได้รับการรักษาเมื่อไม่นานมานี้ สิ่งต่างๆ เกิดขึ้นมากมาย และนั่นทำให้ผมยังมีลมหายใจอยู่และสามารถมาพูดคุยกับพวกคุณได้ในวันนี้ ผมอยากจะจบการบรรยายด้วย ประโยคนี้ มันมาจาก หนังสือเรื่อง Tuesdays with Morrie พวกคุณบางคนคงเคยอ่านแล้ว Everyone knows that they are going to die; every one of us knows that. The truth is, none of us believe it because if we did, we will do things differently. เมื่อผมเผชิญหน้ากับความตาย ผมได้ลอกคราบตัวเองออกทั้งหมด เหลือไว้เพียงสิ่งที่สำคัญที่สุดเท่านั้น ที่น่าขำก็คือ เมื่อเราเรียนรู้ว่าเราจะตายอย่างไร นั่นแหละเราถึงจะเรียนรู้ว่าเราจะมีชีวิตอย่างไร ผมรู้ว่ามันออกจะเคร่งเครียดไปหน่อยสำหรับเช้าวันนี้ แต่นั่นคือความจริงครับ นี่คือสิ่งที่ผมได้ประสบมา อย่าให้สังคมบอกคุณว่าคุณจะใช้ชีวิตอย่างไร อย่างให้สื่อต่างๆ บอกคุณว่าคุณควรจะทำอะไร สิ่งเหล่านั้นเคยเกิดขึ้นกับผมมาแล้ว ผมปล่อยให้ชีวิตผมจมไปกับความคิดที่ว่าสิ่งเหล่านี้จะนำความสุขมาให้ ผมหวังว่าคุณจะใคร่ครวญกับเรื่องนี้และตัดสินใจเลือกว่าจะใช้ชีวิตของคุณเองอย่างไร ไม่ใช่เพราะคนอื่นบอกให้คุณทำ คุณต้องตัดสินใจว่าคุณจะให้เฉพาะแต่ตัวคุณเอง หรือจะสร้างความแตกต่างขึ้นในชีวิตของผู้อื่น เพราะความสุขที่แท้จริงไม่ได้มาจากการให้อะไรกับตัวเอง ผมเคยคิดว่ามันเป็นเช่นนั้น แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้นเลย ผมขอขอบคุณทุกท่าน ถ้ามีคำถามอะไรที่จะถามผม ยินดีครับ ขอบคุณ เครดิต: สโมสรนักศึกษามหาวิทยาลัยมหิดล MUSA (ผู้เผยแพร่ ไม่ระบุผู้แปล) เครดิต: เว็บเผยแพร่เรื่องราวของ Dr. Richard Teo http://www.facebook.com/drrichardteo  และ http://www.heavenaddress.com/Dr-Richard-Teo-Keng-Siang/424153/379719/content แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 55 22:11:25 จากคุณ : M_moshi เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 22:00:08

ความคิดเห็นที่ 7 เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป บุญกุศลอันใด ที่ทำให้คนอื่นๆ เกิดปัญญาจากการอ่านบทความนี้ ข้าพเจ้าขออุทิศความดีนั้นแก่นายแพทย์เจ้าของบทความ และสรรพสัตว์ทั้งหลาย ให้มีความสุข ความเจริญยิ่งๆ ขึ้นไป ทั้งโลกนี้และโลกหน้า จากคุณ : M_moshi เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 22:06:12

ความคิดเห็นที่ 8 ให้ข้อคิดดี บางทีต้องกระตุ้นกันบ่อย ๆ จากคุณ : Bg-view เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 22:47:44

ความคิดเห็นที่ 9 มีคนโง่ทางธรรมะมากมายในโลก   ที่แม้จะมีไอคิวสูงทางโลก  แต่ไอคิวทางธรรมกลับต่ำต้อยมากๆ   คนประเภทนี้  ต้องรอจนสายไปแล้ว หรือเจอความทุกข์หนักๆ หรือตอนป่วยใกล้ตาย  จึงจะเริ่มมีสำนึกคิดได้  ... ตอนกำลังสบายๆคิดไม่เป็นหรอก ... แต่คนที่มีไอคิวทางธรรมสูงๆ  แม้ชีวิตยังสุขสบายแต่ก็สามารถคิดได้  โดยไม่ต้องรอให้ความทุกข์มาเยือน หรือเจอปัญหาจนสายเกินไปแล้วที่จะแก้ไข ... จากคุณ : โขตาน เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 22:57:17

ความคิดเห็นที่ 10 กำลังง่วงมากเลย  วันนี้กะเบี้ยวไม่สวดมนต์แล้ว แต่หลังจากอ่านบทความนี้ ต้องรีบไปแล้วละ   เวลาไม่คอยใครจริงๆ ขอบคุณ จขกท. ที่นำมาเผยแพร่ จากคุณ : ซอนต๊อก เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 55 23:11:25

ความคิดเห็นที่ 11 ยังไม่ไดอ่านเราอุทิศให้ก่อนนะ แก้ไข1 อ่านไป1คห ละ ตรงใจมากที่บอกว่าคนเรามักบ่นแม้จะจ่ายน้อยแค่ไหนก็ตามในเรื่อจำเป็น แต่จะเงียบกริบยามที่แอบเอาเงินที่หามาได้ทั้งชีวิตของครอบครัวไปผลาญ แก้ไข2 อ่านจบละ แบบข้ามๆแค่เน้นๆที่สนใจ อ่านไปเกลียดไป สมเพสด้วย คนประเภทนี้ เมื่อ10-20ปีก่อนผมเคยด่าไว้มาก ที่เขาเล่ามานะบอกแค่เสี้ยวที่ก่อไว้ ดีแล้วหละที่กลับใจได้ ขออโหสิกรรมนะ ต่อไปอย่าทำลายโอกาสที่ได้รับอีกหละไม่งั้นจะโดนทวงคืนเร็วกว่ากำหนด แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 55 10:31:07 แก้ไขเมื่อ 27 พ.ย. 55 10:21:58 จากคุณ : HeavenMoon เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 09:57:41

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณคะ จากคุณ : R-Flen เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 11:27:48

ความคิดเห็นที่ 13 ไม่เคยฝึกปล่อยวางก่อนตาย ก็ลำบากตอนใกล้ตาย เพราะเวลาไม่พอได้ฝึก จากคุณ : T-R-RA_day by day เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 11:38:13

ความคิดเห็นที่ 14 เพิ่งประชุมกับผอ. กองเสร็จ  โกรธ เกลียด อาฆาต สารพัด พอมาอ่านบทความนี้  หายหมดเลย อกุศลจิตบินหายไปหมด  เพราะเกิดมรณานุสติจากบทความนี้ ขอบคุณมาก และ สาธุค่ะ จากคุณ : จันทร์หลงเงา เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 12:38:50

ความคิดเห็นที่ 15 ตราบที่ยังไม่หลุดพ้น ก็ต้องเป็นแบบนี้ ไปตลอดอนันตกาล จากคุณ : ชายเดียว เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 14:06:45

ความคิดเห็นที่ 16 พระอาจารย์ วิชัย แห่งวัดป่าวิเวกสิกขาราม อ.พล จ.ขอนแก่น ท่านก็เป็นอดีตจักษุแพทย์ครับ http://www.wiweksikkaram.org/home/ จากคุณ : scorpion454 เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 14:41:59

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณค่ะ... จากคุณ : ย่าอ้วนแพน เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 14:52:36

ความคิดเห็นที่ 18 เข้าหลักพระพุทธศาสนาของเราเลยครับ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา สังขารไม่เที่ยงและไม่ใช่ตัวตน สลายไปหมดไปตามธาตุต่างๆ เหลือไว้เพียงกรรมที่จะตามไป จากคุณ : Teekaracha เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 15:58:27

ความคิดเห็นที่ 19 สาธุ... จากคุณ : กรรไกรรัตนะ เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 16:47:41

ความคิดเห็นที่ 20 ขอให้ไปสู่สุคตินะคะ จากคุณ : Thanvarath เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 17:06:07

ความคิดเห็นที่ 21 ขอร่วมอุทิศกับ #7 ด้วยค่ะ จากคุณ : EcoSlowLife เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 17:33:00

ความคิดเห็นที่ 22 กำลังรอดูอยู่ทีเดียว ว่าจะมีใครเอา บทความนี้ มาไว้ที่ห้องศาสนา สาธุๆ อยากจะบ่นว่า ตอนนี้ในประเทศไทยมีอย่างนี้เพียบ ไม่รู้จะเห็นตอนมันจะตายบ้างไหม จากคุณ : แมงกุ๊ดจี่ เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 19:23:04

ความคิดเห็นที่ 23 โดนใจให้แง่คิด และปลุกจิตสำนึกความเป็นแพทย์ ที่แท้จริงให้กับหมอในสมัยนี้ได้ดีครับ โดยส่วนตัว เราเป็นคนขวนขวายน้อย มักจะถูกคนรอบข้างที่มุ่งหาแต่เงินทอง ตำหนิอยู่เรื่อย ถ้าได้รับรู้เรื่องราวแบบนี้ คงได้ฉุกใจคิดมากขึ้นบ้างล่ะ ชีวิตมนุษย์ไม่แน่นอนจริง ถามตัวเองว่าวันคืนล่วงไปเราทำอะไรกันอยู่ ก็ยังรู้สึกว่าเรายังประมาทอยู่เหมือนกัน แต่พอหันไปมองญาติ ๆหลายคนคนรอบข้างที่ใช้ชีวิตหาเงินก้นขวิดไปวัน ๆไม่รู้คติภายหน้า ยิ่งเห็นยิ่งเพลียครับ ไม่รู้จะช่วยยังไง จากคุณ : Up_To_You เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 20:22:54

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณจขกท. ครับ จากคุณ : จันทร์สะท้อนเงา เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 20:30:30

ความคิดเห็นที่ 25 เพราะมี อวิชชาเป็นปัจจัย จึงมีสังขารทั้งหลาย..... ศึกษาทางโลก ต่อให้ศึกษาได้สูงขนาดไหน ก็ใช้ได้แค่เพียงบนโลก เพราะเป็นวิชาแบบสมมุติ แต่ศึกษาทางธรรม จะตามติดไปทุกชาติ จนถึงที่สุดแห่งการหลุดพ้น เพราะเป็นวิชาแบบวิมุติ เป้าหมายของชีวิต จึงควรตั้งไว้ที่การได้เป็นโสดาบัน เป็นอริยบุคคล จึงจะถือว่าประสบความสำเร็จแล้วที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ ดีกว่าตั้งเป้าไว้ที่การเป็นเศรษฐี มีเงินมีทอง มีชื่ีอเสียง ลาภยศสรรเสริญ ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่จีรังยั่งยืนแต่อย่างใด ขอขอบคุณ จขกท. มาก ๆ นะครับที่นำบทความดีดีมาแบ่งปันเพื่อเตือนสติให้ได้คิด ขอบคุณจริง ๆ จากคุณ : Vitamix เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 22:14:51

ความคิดเห็นที่ 26 จากคุณ : NotUndo เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 22:28:42

ความคิดเห็นที่ 27 "เมื่อเราเรียนรู้ว่าเราจะตายอย่างไร นั่นแหละเราถึงจะเรียนรู้ว่าเราจะมีชีวิตอย่างไร" หลายๆท่านอ่านบทความแล้วมองออกไปรอบตัว หลายๆท่านอ่านบทความแล้วมองเข้ามาที่ตัวเอง จากคุณ : ช า ติ เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 55 23:55:43

ความคิดเห็นที่ 28 อยากให้ผู้ที่เรียนแพทย์ และผู้ที่อยากเป็นแพทย์ได้อ่านบทความนี้ เพราะทุกวันนี้ ความคิดที่ว่าวิชาชีพนี้ทำแล้วรวย หาเงินได้เยอะ และมีคนนับหน้าถือตามาก จนทำให้คนที่เป็นแพทย์หรือหมอทุกวันนี้ แทบจะเป็นเทวดา คิดว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่นทั่วไป เวลาตรวจคนไข้ก็ไม่ใส่ใจในความเจ็บปวดของเค้า  หลายคนต่อว่าคนไข้ต่างๆนานา ดูแคลนเค้าอีกต่างหาก เค้าจะรู้สึกตัวว่าพวกเค้าไม่ใช่เทวดา ก็ต่อเมื่อความเจ็บป่วยเข้ามาทักทาย ซึ่งแม้แต่เงินทองที่เค้าหามาได้  ก็ยังไม่สามารถหายามารักษาโรคที่เป็นให้หายได้เลย ขอบคุณ จขกท ค่ะ จากคุณ : ้ (บุญกร) เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 55 00:33:02

ความคิดเห็นที่ 29 ท่านผู้นี้ เป็น maxillofacial แพทย์ ทันตแพทย์หรืออาชีพใดก็ตาม ทำงานก็สมควรได้รับค่าตอบแทนตามกำลังสมอง ความคิด กำลังกายที่เราได้ทุ่มไป แต่ถ้าท่านใดเป็นทันตแพทย์ แล้วไม่ถือตัว ทำตัวติดดิน นอกจากใช้ความรู้ในการรักษาแล้ว ถ้าให้เวลาเพิ่ม เพื่อคุยกับคนไข้ service mind กับคนไข้ รับรองว่า ความสุขที่มีอยู่แล้ว จะดีขึ้นไปอีก แต่ท่านผู้นี้ คิดว่า เวลาทุกขณะ คือทำเพื่อเงิน และหลงคิดว่า เงินคือความสุข จากคุณ : atto-zepto-yocto เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 55 11:16:50

ความคิดเห็นที่ 30 นานมากแล้วที่เราหลงคิดไปว่าเราจะต้องเป็นฝ่ายรับ เราหลงลืมเสียสนิทว่าเราแทบจะไม่ได้ ให้ใครเลยเว้นแต่ตัวเราเอง เคยสะดุ้งตกใจกับตัวเองแบบนี้เหมือนกันค่ะ คือไปเดินชอปซื้อของมากมาย โดยที่ในถุงทั้งหมดมีแต่ของๆเรา ของไร้สาระเสื้อผ้าบ้าบอที่ซื้อเกินความจำเป็น ซึ่งไม่มีของสามีและลูกเลย วันนั้นจู่ๆเกิดความละอายใจมากค่ะ เหมือนเพิ่งตื่นขึ้นมาจากความเห็นแก่ตัว แต่ในตอนนี้ทุกๆวัน ผ่านมา๑๐ปี ได้ฝึกการให้ และแจกจ่ายออกไป ให้มากกว่าการรับเข้ามา รู้สึกว่าชีวิตได้ตื่นซะทีและมีคุณค่าค่ะ แก้ไขเมื่อ 28 พ.ย. 55 16:29:05 จากคุณ : ชุลี (anchulee) เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 55 16:27:19

ความคิดเห็นที่ 31 ถึงอะไร ๆ จะสายเกินไปสำหรับคุณ Richard แต่คุณก็ได้ให้แง่คิดที่ทำให้ใครหลาย ๆ คนได้ปฏิบัติใหม่ และนั่นคือแสงสว่างค่ะ คุณไม่ได้ตายไปเปล่า ๆ หรือไร้ค่า ขออนุโมทนาสาธุ จขกท.ที่นำเรื่องเตือนใจดี ๆ แบบนี้มาให้พวกเราอ่าน และขอให้คุณ Richard จงสู่สุขคติค่ะ จากคุณ : บรัชออนอ่อนสี เขียนเมื่อ : วันลอยกระทง 55 16:49:26

ความคิดเห็นที่ 32 ขออนุญาตคุณM_moshi นำไปเผยแพร่ที่ rainbowspadrink ด้วยครับ ขอขอบคุณครับ จากคุณ : ธทย.25 เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 55 11:06:12

ความคิดเห็นที่ 33 ขอบคุณค่ะ อ่านแล้วได้แง่คิดอะไรดีๆ^^ จากคุณ : แมวส้มตาหวาน เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 55 16:11:39

ความคิดเห็นที่ 34 ขอบคุณครับ แต่ ว่าตามตรงเลยนะ ผมก็รู้ แต่ผมดับกิเลสไม่ได้ครับ (ถ้าทำได้ผมก็ไปบวชแล้วสิเนอะ) จากคุณ : zenario เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 55 21:51:50

ความคิดเห็นที่ 35 ขอบคุณค่ะ อ่านแล้วได้ข้อคิด จากคุณ : kinkan00 เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 55 09:10:24

ความคิดเห็นที่ 36 ชอบมาก อ่านแล้วรู้สึกกระตุ้นเตือนใจดี แล้วคิดว่าอยากให้พวกที่ทำตัวฟุ้งเฟ้อ มองความสุขในชีวิตคือความสำเร็จด้านการงานและการเงิน มาได้อ่านบทความแบบนี้บ้าง จะได้รู้ว่า่ความสุขของชีวิตจริงๆ เป็นยังไง อ่านตรงที่เค้าเล่าเรื่องเพื่อนที่ชื่อ Jennifer ที่มีนิสัยแปลกๆ คอยหยิบหอยทากบนทางเดินไปวางที่สนามหญ้า แล้วเรายิ้มในใจเลย เพราะเราก็เพิ่งได้ช่วยหยิบหอยทาที่อยู่บนถนน ให้เข้าไปอยู่ที่สวนหย่อมแทน ทั้งๆ ที่ปกติเราไม่กล้าแตะหอยทากเลย ณ ตอนนั้นคิดเหมือนคุณ Jennifer คือ ไม่อยากให้ใครมาเหยียบมันจนตาย เพิ่งรู้ว่าการกระทำแบบนี้ถือว่าเป็นนิสัยแปลกๆ [-_-]" จากคุณ : snoopy21 เขียนเมื่อ : 1 ธ.ค. 55 15:07:53