มีนักฝึกจิตภาวนาเป็นอาการแบบเดียวกับที่คุณเจ้าของกระทู้เป็น เป็นกันมากมายหลายๆคน โดยเฉพาะผู้หญิง หรือคนจิตอ่อน ..
ทั้งนี้ทั้งนั้น เพราะตอนภาวนากำหนดจิตผิดทาง ผิดวิธี หรือไปฝึกกับครูบาอาจารย์ที่ยังไม่ชำนาญในการแนะนำ
การฝึกผิดจนเกิดอาการแบบนั้น เป็นเพราะกำหนดจิตผิดทางไปนิดเดียว คือกำหนดแบบจิตส่งออกนอก ไม่ได้ย้อนทวนเข้าใน ..มักจะเกิดกับคนที่ตั้งจุดหมายผิดก่อนฝึก และฝึกด้วยความอยากหวังผลมาก ตั้งจุดหมายว่า หวังอยากจะเป็นผู้วิเศษได้ฤทธิ์ได้อภิญญา
ใครที่ตั้งใจผิดแบบที่ว่านั้นก่อนฝึก หรือกำลังฝึก จะเจอปัญหาจิตเป็นวิปลาสแบบที่เจ้าของกระทู้เจอนั่นแหละ แทบทั้งหมด และผ่านยากมาก ต้องตั้งใจต่อสู้พยายามแก้ไขให้เต็มที่ และต้องรู้ความจริงว่า สาเหตุของมันไม่ใช่เกิดจากสารเคมีอะไรในสมองที่หลั่งออกมา แต่ต้นเหตุมันเกิดมาจากการกำหนดจิตผิดวิธีที่บอกนั่นแหละ สารเคมีพวกนั้นมันโดนหลั่งตามหลังออกมาต่างหาก
ต่อไป ก็หาทางฝึก กำหนดให้ถูกวิธี คือ อย่าไปตั้งจุดหมายว่า ต้องการฝึกจิตเพื่อเป็นผู้วิเศษ(เพราะมีกิเลสหวังอยากจะโอ้อวดมันแฝงอยู่) แต่ให้ตั้งจุดหมายว่าเพื่อหวังพ้นทุกข์ หวังทำลายกิเลส เท่านั้น ... พยายามกำหนดย้อนเข้าหาจุดศูนย์กลางในใจ ที่มีสภาพ รู้ นิ่งๆ เป็นกลาง วางเฉย สงบ ...แค่นั้น ต้องการเอาแค่นี้ เท่านั้น
ผมเป็นโรคจิตเภท แต่อยากปฏิบัติธรรม ทำไงดีครับ
