PANTIP.COM : Y13003971 *** ถ้าหมอบอกว่าคุณเป็นมะเร็ง*** []

ความคิดเห็นที่ 35

เอาประสบการณ์จริงนะคะ

เมื่อประมาณ 3 ปีที่แล้ว ต้องเข้ากรุงเทพฯไปกลับบ้านเพื่อเรียนธรรมะทุกวัน
ออกบ้านแต่เช้า เพื่อให้ไปถึงที่นั่น 8.00 น. กลับบ้าน เที่ยงคืน
ทำอย่างนี้จนรู้สึกว่าเหนื่อย เหนื่อยมากแต่ไม่ยอมแพ้ จนรู้สึกว่ามัน
เหนื่อยจนต้องเกาะกำแพงเดิน ก็สู้ แบบเอาน่า.. ไม่มีใครตายเพระเรียน
พอหนักๆเข้า คอเริ่มบวม มันบวมตรงกลางคอ ไม่ไปหาหมอ ยังนั่ง
จับกะให้มันยุบ แต่ว่ามันบวมขึ้นเรื่อยๆ

ตอนไปหาหมอ หลังจากที่ปฏิบัติมานาน หมอทำน่าลังเลใจ บอกว่า
มันบวมใหญ่เกินไป และขึ้นในที่ที่ไม่ควรจะขึ้น ทำเท่ห์เลย บอกหมอ
บอกมาเลย หมอคะหนูปฏิธรรม รับได้บอกมาได้เลย แต่หมอทำท่าลังเล
ไม่เชื่อน้ำหน้าเลย คงเคยเจอสภาพรับไม่ได้มาหลายคน

แล้วบอกว่า มีโอกาสเป็นมะเร็งที่ต่อมน้ำเหลือง เนื้องอก และวัณโรคต่อมน้ำเหลือง
สามอย่างนี้ไม่เกินไปกว่านี้ ก็ได้ความรู้สึกแปลกดีนะ เพราะหมอห่วงเรื่องมะเร็งมาก
ให้รีบตัดชิ้นเนื้อ หรือเจาะเลือดไปตรวจโดยเร็ว มันแปลกมากเลย ยังจำ
ความรู้สึกนั้นจนถึงวันนี้ มันแบบ อ๋อหรอ มาแล้วหรอที่ต้องเจอนะ ชาตินี้
ของเราเป็นแบบนี้ใช่ไหม เราต้องตายด้วยโรคนี้ใช่ไหม มาถึงแล้วซินะ
ความตายที่ทุกคนต้องเจอ แปลกดีแฮะ แปลกมาก ใครไม่เคยได้เจอความรู้สึกนี้
จริงๆแบบไม่เคยเจอด้วยตนเอง จะไม่รู้รสชาติหรอก

แต่ที่สำคัญ สำคัญมากๆเลยนะ จิตเรารีบกลับไปทบทวนที่ทำมาทุกอย่าง
ย้อนไปตั้งแต่เด็ก ว่าเคยทำความดีอะไรมาบ้าง ความดีตอนนี้ถึงพร้อม
แล้วหรือยัง ยังต้องทำอะไรอีกไหม ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ไปจะต้องรีบทำอะไรบ้าง
แบบจริงจังมาก นั่งระลึกแบบจริงจังคล้ายๆจะเดินทางไกล ต้องเก็บของอะไรไปบ้าง
แบบนั้นเลย

ปรากฏว่าแม่น้ำตาไหล ฟูมฟายมากกว่าเราอีก ส่วนเราเฉยๆซะงั้น
ต้องไปปลอบใจคนไม่ป่วย ส่วนเราก็ต้องตัดสินใจนะ ปรากฏว่าเราได้
ข้อสรุปว่า เราจะไม่ไปต่อ ไม่ไปรักษาอะไรเลย ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร
เราจะตายให้ดู ตายให้ตัวเองดู แต่เราจะรีบปฏิบัติในส่วนที่เรายัง
ไม่ถึงพร้อม การปฏิบัติตอนนั้นดีมากเลย มันแบบปฏิบัติแบบเอาชีวิต
เข้าแลก ไม่มันก็เรานี่แหละที่ตาย กิเลสหรือเรา มันมีมรณานุสสติว่า
จะตายทุกๆวันเลยแบบไม่ต้องบิ้ว เราเริ่มเห็นข้อดีสำหรับเราว่า เราจะเก็บ
โรคเอาไว้ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม เพราะอย่างน้อยมันสอนว่าเราจะตายทุกวัน
ไม่ประมาททุกวันเลย แทบจะทุกลมหายใจ ทุกครั้งที่ระลึกได้ แบบปฏิบัติ
แบบหลังชนฝาเลย (ความเห็นส่วนตัว ตามแต่บุคคล ตามสติกำลังแต่ละคนนะคะ
อย่าได้เลียนแบบ เล่าให้ฟังเฉยๆ) แต่เรารู้สึกว่ามันดีจริงๆ การปฏิบัติก็ดีมาเรื่อย
ไปพบพ่อแม่ครูอาจารย์ท่าน ก็ชื่นชมการปฏิบัติให้พอเป็นกำลังใจ บางทีไม่รู้จักท่าน
ไปฟังธรรมท่านทักเลย ท่านรู้เลยว่าเราปฏิบัติอะไรมาบ้าง ทุ่มเทแค่ไหน

ทีนี้พอปฏิบัติไป ปฏิบัติมา ด้วยกำลังการปฏิบัติ ด้วยจิตใจที่ดีๆ เพราะทำแต่กุศล
และด้วยกำลังสมาธิที่ฝึกเพิ่มขึ้น สิ่งที่บวม สิ่งที่เป็น ค่อยๆลดลง และหายไป
แต่ก็ไม่ได้ไว้ใจอะไรเลย ยังปฏิบัติเรื่อยไป เรื่อยไป จนทุกวันนี้ไม่เคยรู้สึกเลยว่า
จะไม่ตาย รู้และเจีมตัวเตรียมตายตลอดเวลา แต่จำได้แม่นเลย
ว่าความรู้สึกใกล้ตายเป็นอย่างไร เคยประสบอุบัติเหตุรถชน แต่ไม่ลงใจ
ไม่ถึงใจเท่าคราวนั้นเลย

ส่วนต่อมาคนใกล้ตัวก็คือแม่ มาป่วยจริงๆให้ดู คราวนี้เป็นมะเร็งจริง รักษาจริง
ต้องพาแม่เข้าออกโรงพยาบาลมาจะปีกว่าแล้ว เรียกว่าต้องหาหออยู่ใกล้ๆ
โรงพยาบาลเลย ต้องไปฉายรังสีทุกวันไม่ให้ขาด ฉีดคีโม แล้วก็ฝังแร่
ทำทุกอย่าง ต้องไปทุกวัน แต่มีประสบการณ์การตั้งรับแล้วทั้งแม่และเรา
แม่สดชื่นมาก ไปหาหมอแบบเบิกบาน หน้าตาแจ่มใส สดชื่น
สวยขึ้นทุกวัน จนพยาบาล หมอรู้จักดี เรียกคุณป้าคนสวย แถม
ยังได้คัดเลือกให้เป็นผู้ป่วยตัวอย่างให้แก่คนอื่นด้วย คุณหมอเลือกไป 2 คน
ให้เป็นตัวอย่างและให้นักศึกษาแพทย์สัมภาษณ์ เดี๋ยวนี้เมื่อ 2 อาทิตย์ที่แล้ว
ไปติดตามผลคุณหมอว่าน่าจะหายแล้ว แต่ให้มาตรวจตามนัดเสมอๆ
แล้วก็ให้แม่เราอยู่คิวสุดท้ายกลับบ้านคนสุดท้ายเลย คุณหมอบอกแม่ว่า
เห็นสดชื่อแจ่มใส แต่งตัวสวย สุขภาพดี เลยเอาไว้คิวสุดท้ายให้เป็นตัวอย่าง
คนไข้คนอื่นๆได้ดูเป็นตัวอย่าง

วิธีที่ดีก็คือ หมอให้ทำอะไร นัดอะไรก็ไปตามนั้น แต่ไม่ต้องไปคิดเลยกว่านั้น
คิดมากมาย เราจะตาย เราต้องต้องนั่นโน่นนี่ นั่นมันอนาคต เอาปัจจุบัน
เช่นวันนี้ต้องทำอะไร ต้องตรวจเลือด พบหมอ ฉายรังสี ก็ลงโปรแกรมไว้
เวลาเหลือจากนั้นก็ทำใจให้สบายๆ ไปทำสิ่งที่ชอบๆ แม่ชอบอะไร
ก็พาไปเลยยยย แต่ที่สำคัญทุกวันต้องอยู่ในกุศล ทาน ศีล ภาวนา
นี่ต้องครบในแต่ละวัน เพราะมันช่วยเยียวยาจิตใจในส่วนลึก แบบตามความจริง
และยอมรับความจริง ช่วยให้เผชิญหน้าในความจริงได้ เมื่อผ่านไปไม่นาน
แม่เริ่มรู้สึกว่ามันก็งั้นๆ การไปหาหมอแค่เป็นหน้าที่ แต่แม่จะมีกิจกรรม
ทางธรรม ไปฟังธรรม ปฏิบัติธรรมสนุกๆในทุกวัน แม่ไม่กลัวตาย
ไม่สนใจ บอกว่าก็ทำไปเรื่อยๆอะไรจะเกิดก็ตามนั้น ไม่สนใจ

แต่เคยถามว่า แม่ระหว่างตอนรู้ว่าลูกจะเป็นมะเร็ง กับตอนตัวเอง
เป็นมะเร็ง อันไหนมันรับได้ยากกว่ากัน แม่ตอบว่า ตอนรู้ว่าลูกป่วย
รับได้ยากกว่าตอนตัวเองป่วย เราฟังแล้วก็ได้แต่คิดว่า ดีนะที่เรา
ไม่มีลูกเป็นบ่วงผูกคอ คงแย่แน่ ห่วงมากกว่าตัวเองเสียอีก

พยายามอย่าคิดอะไรมาก ความคิดฟุ้งซ่านนี่บั่นทอนกำลังใจ
หากิจกรรมที่ชอบทำ เวลาสู้กับการรักษา เราจะสู้วันต่อวันเลย
โดยเฉพาะเรื่องกินต้องกินวันละ 6 มื้อ ให้กินน้อยๆแต่มากๆมื้อ
เพราะกินไม่ค่อยได้ และคลื่นไส้ ต้องเสริมทุกอย่าง เช่น นมเฉพาะสำหรับ
ผู้ป่วย เรียกแอนชัวร์ ให้กินทุกวันให้มีสารอาหารครบถ้วนเพื่อสู้กับการรักษา
อาหารช่วงนั้นนะ ก็หาพวกเปรี้ยวๆ อาหารคนท้องไว้กินจุ๊บจิ๊บไว้ด้วย
กันอาการคลื่นไว้ แต่เอาแบบกินสนึกๆ ไม่ได้ทำแบเครียดต้องรักษาโรคมากไป

ตอนนั้นแม่กินไม่ได้เลย แค่คุณนายกิน อาหารที่ S&P ได้ เธอต้องกินอาหาร
จากที่นี่เท่านั้น ทั้งอาหารคาว ไอศรีม ตอนนั้นทำหรูประจำเลย
แต่เอาแค่สั้นๆว่าวันนี้กินได้ รักษาได้ ค่าผลเลือดโอเค ให้คีโมต่อได้
ก็สนุกสนานกันไป ไม่เคยมีเศร้าเลย นั่งกินอาหารคุยกันเรื่องธรรมะ
มีความสุข เวลาไปรอต่อคิวนัดหมอก็ไม่เคยเหวี่ยง นั่งหน้าตูมฉันเป็นโรค
คุณนายจะมีหนังสือธรรมะที่ชอบ ไปอ่านด้วย พอเสร็จแล้วก็จะรีบถามทันทีเลยว่า
วันนี้เราไปที่โน่นกันไหม ที่นี่กันไหม ไปเดิน ดูข้าวของ ช้อบปิ้งที่คุ้นเคย
แล้วเขาชอบ จริงๆมันซ่อนการออกกำลังกายไว้ด้วย เพราะคุณนายผอมอยู่แล้ว
ออกกำลังกายแบบหักโหมไม่ได้ ใช้เดินเที่ยว ชิม ช้อปแทน
ชีวิตช่วงนั้นเป็นการเรียนร้อยู่กับความตายด้วยใจเบิกบานจริงๆ ไม่มี
แอ๊บแบ๊วอวดใครเลย เพราะไม่มีใครสนใจใคร ไม่มีใครรู้จักใคร ผู้ป่วยเยอะแยะ
ไม่มีใครมาสนใจหรอก เราต้องตนเป็นที่พึ่งแห่งตน อย่าปล่อยให้ตนเอง
จิตใจหมองเศร้า มัวหมองไป แค่เราเป็นไปตามธรรมชาติ ตามธรรมดาชีวิต

เป็นสิ่งที่ทุกคนต้องเจอนะคะ เมื่อมันมาถึงอย่าโวยวาย เสียอกเสียใจ
ให้ทำเท่าที่เราทำได้ เช่นพาไปหาหมอ ปฏิบัติตามแพทย์สั่ง ที่เหลือ
จากนั้น ก็วางใจให้หมอไป รักษาหายก็หาย ไม่หายก็แล้วแต่ แต่หน้าที่เรา
คือทำจิตใจให้ผ่องใส อยู่ได้ด้วยธรรม จิตใจเป็นกุศลอยู่เสมอๆ
ทำสิ่งที่เป็นกุศลเสมอๆ ถ้าจะเกิดอะไรก็ตาม ให้จิตใจรู้ตื่นเบิกบาน
ไปด้วยธรรมไว้ก่อน เรื่องอื่นๆนั้นไม่สำคัญ ไม่ว่าจะตายหรือไม่
แต่ความสุข ความสบายใจ การมีธรรมะอยู่ในใจสำคัญกว่า เพราะ
เป็นที่พึ่งเราได้เสมอ แม้ในขณะที่เราจะตาย ธรรมะนี้ก็จะเป็นเพื่อนให้เรา
วางทุกข์ได้เสมอ เบิกบานได้ทุกเมื่อเมื่อภัยมา แม้คนอื่นๆจะโศกเศร้า
นั่งร้องไห้ แต่เรากลับเบิกบานมีความสุขอยู่ได้ คนมีกุศล มีการปฏิบัติ
ไม่กลัวตายจริงๆหรอกคะ เพราะเราไม่ตายกันจริง เราแค่เปลี่ยนภพ
เปลี่ยนสถานที่เหมือนไปเที่ยว เพียงแต่ถ้าจะดีกว่านั้น ถ้าเป็นไปได้
เราควรปฏิบัติเพื่อให้ถึงซึ่งความไม่ต้องมาเกิด ซึ่งตอนนี้แม่ของเรา
ไม่กลัวตายเลย แต่กลัวการสร้างกรรมเพื่อให้นำมาเกิดนับชาติไม่ถ้วน
ต้องมาเกิด ต้องมาแก่ ต้องมาเจ็บ ต้องมาตายบ่อยๆ ซึ่งตอนนี้เขามี
ความรู้ด้านนี้มากๆอย่างลึกซึ้ง

ถึงขนาดที่พ่อแม่ครูอาจารย์ พระท่านหนึ่ง
ท่านเขียนจดหมายเป็นกำลังใจแก่แม่ว่า แม่เป็นบุคคลผู้โชคดี โชดดีในชีวิต
ที่ได้รับโอกาสได้เรียนรู้ทุกข์ และได้ศึกษามันอย่างแท้จริง
ทำความเข้าใจมันอย่างแท้จริง ขอให้ศึกษาด้วยความรู้สึกว่าตนเอง
โชคดีจริงๆที่มีวันนี้ ในขณะที่หลายร้อยล้านคนดำรงชีวิตด้วยความประมาทในทุกวี่วัน
ทั้งๆที่เขาเหล่านั้นก็มีโอกาสที่จะตายด้วยกันทั้งนั้นในทุกวัน ทุกขณะ โดยไม่ได้
ระลึกถึงชีวิต ระลึกถึงธรรมเลย

เพราะฉะนั้น เราจะบอกแก่คุณว่า

คุณ คือผู้โชคดีคะ เจริญในธรรมคะ

จากคุณ : goodsthailand

เขียนเมื่อ : 30 พ.ย. 55 22:57:15

จากคุณ	: ป้อม (Bgate)
เขียนเมื่อ	: 30 พ.ย. 55 22:23:35