ความคิดเห็นที่ 1 ความรู้ผมได้มากจากการปฏิบัติด้วยตนเอง ลองผิดลองถูกด้วยตนเอง ผมใช้ความทุกข์กายทุกข์ใจเป็นตัวตั้ง ใช้ความทุกข์เป็นตัวนำทาง ใช้ความทุกข์เป็นตัวพิจารณา โดยพิจารณาทุกข์ที่เกิดในปัจจุบันขณะ ทำเป็นเวลานานจึงมีประสบการณ์จากการปฏิบัติและได้รับผลแห่งการปฏิบัติจนชัดแจ้งแก่ตนเอง เป้าหมายของการปฏิบัติของผมมิใช่อยู่ที่พระนิพพาน ผมมิอาจคาดเดาเอาได้ว่าสภาวะนิพพานเป็นเช่นไร เป้าหมายของผมอยู่ที่ตัวความทุกข์ในใจ เรียนรู้ความทุกข์ในมิติต่างๆ ในแง่มุมต่างๆ ในเหลือบชั้นต่างๆ ทำให้ผมรู้จักทุกข์ของตนเองได้อย่างถี่ถ้วนซึ่งเป็นไปอย่างช้าๆ จนคลำไปจนเจอเหตุของความทุกข์ ว่าแท้จริงแล้วหน้าตาของต้นเหตุเป็นเช่นไร มีอาการอย่างไร ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น โดยใช้คำสอนที่อ่านมา ศึกษามาเป็นวิธีการ ความทุกข์เป็นตัวผลักดันผม ให้ผมมีความพยายามที่จะดับทุกข์ จนเข้าถึงเหตุของความทุกข์ และเห็นหนทางที่จะไปถึงที่สุดของความทุกข์ได้จริงๆ ตรงนี้ผมพอใจแล้วครับ จากคุณ : นายตู่ - [ 24 มี.ค. 48 23:37:00 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอบไม่ได้ครับ เพราะยังไม่ใช่ผู้รู้ครับ แค่รู้บ้าง แถมบางคนยังว่ารู้ผิดซะอีก แต่ไม่เป็นไรครับ ในโลกนี้ก็มีทั้งผู้รู้และผู้ไม่รู้ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ไม่รู้ครับ จากคุณ : C U - [ 25 มี.ค. 48 00:08:44 A:202.183.151.172 X: TicketID:002818 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หนทางได้มาทางหนึ่งของปัญญาก็คือการฟังครับ   ฟังให้มากเข้าไว้  ยิ่งในยุคนี้ เราโชคดีที่ไม่ต้องตะเกียกตะกายไปถึงวัด  ก็สามารถเข้าอินเตอร์เน็ทดาวน์โหลด mp3 ธรรมมะ มาฟังได้สบายมาก อย่างไม่กี่วันก่อน  มีผู้ใจเอื้อเฟื้อได้นำเว็บไซค์บ้านธัมมะมาลงเผยแพร่  และผมลองคลิกเข้าไปฟังแล้วชอบใจมากครับ  ฟังแล้วได้ความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับหลักธรรมดีขึ้นมากอย่างสนุก  ไม่น่าเบื่อเลย  ฟังแล้วยิ่งมีแต่ตื้นตันปิติเหลือเกินเมื่อนึกถืงว่าเราโชคดีเหลือเกินที่ได้เกิดมาฟังพระธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  ได้มาพบกับพระปัญญาอันล้ำเลิศยิ่งใหญ่ของพระองค์   ลองเข้าไปดูครับ http://www.dhammahome.com/   แล้วถ้าคุณยังเป็นละอ่อนธรรมอยู่ละก้อ  ก็ลองคลิกไปตรงหัวข้อฟังธรรม  แล้วเลือก "ตอบปัญหาธรรม"  แล้วเริ่มต้นฟังตั้งแต่ไฟล์ 001 เลยครับ   จะได้คำอธิบายตั้งแต่เริ่มต้นเลย  อาจารย์ผู้บรรยายชื่อ อ.สุจินต์ บริหารวนเขตต์   น้ำเสียงของท่านนุ่มนวล ใสกังวาน  น่าฟัง  แล้วบรรยายธรรมมะได้อย่างมีจังหวะดีครับ   จะไม่มีการออกนอกเรื่องแล้วพูดว่า "เอ... เมื่อกี๊สอนถึงตรงไหนแล้วคะ"   และไม่ว่าใครถามอะไร  ท่านจะไม่ลืมเลย  ถ้าเป็นคำถามที่ต้องอธิบายไปถึงหลักที่เกี่ยวข้องก่อน  ท่านก็จะอธิบายแล้วจบด้วยการสรุปตอบคำถามของผู้ถามทุกครั้ง ท่านเป็นตัวอย่างของผู้มีสติระลึกรู้ตลอดทุกขณะจิต  ไม่มีหลงลืม  ความจำเป็นเลิศ  มีความแจ่มใสตลอดครับ จากคุณ : คนเล็กไม่อยากใหญ่ - [ 25 มี.ค. 48 02:12:09 ]

ความคิดเห็นที่ 4           พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม           พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต)           พระธรรมปิฎก (ประยุทธ์ ปยุตฺโต)           [34] ปัจจัยให้เกิดสัมมาทิฏฐิ 2 (ทางเกิดแห่งแนวคิดที่ถูกต้อง, ต้นทางของความดีงามทั้งปวง : sources or conditions for the arising of right view)           1. ปรโตโฆสะ (เสียงจากผู้อื่น การกระตุ้นหรือชักจูงจากภายนอก คือ การรับฟังคำแนะนำสั่งสอน เล่าเรียนความรู้ สนทนาซักถาม ฟังคำบอก เล่าชักจูงของผู้อื่น โดยเฉพาะการสดับสัทธรรมจากท่านผู้เป็นกัลยาณมิตร : another’ s utterance; inducement by others; hearing or learning from others)           2. โยนิโสมนสิการ (การใช้ความคิดถูกวิธี ความรู้จักคิด คิดเป็น คือกระทำในใจโดยแยบคาย มองสิ่งทั้งหลายด้วยความคิดพิจารณา รู้จัก สืบสาวหาเหตุผล แยกแยะสิ่งนั้นๆ หรือปัญหานั้นๆ ออก ให้เห็นตาม สภาวะและตามความสัมพันธ์แห่งเหตุปัจจัย : reasoned attention; systematic attention; genetical reflection; analytical reflection)           ข้อธรรม 2 อย่างนี้ ได้แก่ ธรรมหมวดที่ [1] และ [2] นั่นเอง แปล อย่างปัจจุบันว่า “องค์ประกอบของการศึกษา” หรือ “บุพภาคของการศึกษา” โดยเฉพาะข้อที่ 1 ในที่นี้ใช้คำกว้างๆ แต่ธรรมที่ต้องการเน้น ก็คือ กัลยาณมิตตตา           ปัจจัยให้เกิดมิจฉาทิฏฐิ ก็มี 2 อย่าง คือ ปรโตโฆสะ และ อโยนิโสมนสิการ ซึ่งตรงข้ามกับที่กล่าวมานี้. อ้างอิง :-           ม.มู. 12/497/539; http://84000.org/tipitaka/read/?12/497/539           องฺ.ทุก. 20/371/110. http://84000.org/tipitaka/read/?20/371/110           ธรรมหมวดที่ [1] กัลยาณมิตตตา http://84000.org/tipitaka/dic/d_item.php?i=1           ธรรมหมวดที่ [2] โยนิโสมนสิการ http://84000.org/tipitaka/dic/d_item.php?i=2 พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม พิมพ์ครั้งที่ ๑๒ พ.ศ. ๒๕๔๖ http://84000.org/tipitaka/dic/d_seek.php?text=ปัจจัยให้เกิดสัมมาทิฏฐิ_2      แนะนำ :-             อ่าน และค้นพระไตรปิฎก ๔๕ เล่ม             พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์             พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/             พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม             สารบัญประเภทธรรม http://84000.org/tipitaka/dic/d_type_index.php?                    หมวดหนังสือธรรมะ http://84000.org/tipitaka/book/ แก้ไขเมื่อ 25 มี.ค. 48 03:06:37 จากคุณ : ฐานาฐานะ - [ 25 มี.ค. 48 03:05:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มารอฟังผู้รู้ค่ะ (เผื่อจะรู้มั่ง) จากคุณ : หนูไม่รู้ (InDePendent gr.) - [ 25 มี.ค. 48 03:14:18 ]

ความคิดเห็นที่ 6 1 สุตมยปัญญา  ปัญญาเกิดจากการฟัง การอ่าน  ได้จาก หลวงพ่อ พุธ ฐานิโย (ละสังขารแล้ว) 2 จินตมยปัญญา เมื่อได้ฟัง ได้ยินแล้ว ก็นำมาใครครวญ พิจารณาต่อ ด้วยตนเอง เมื่อสงสัยเพิ่ม ก็กลัยไปอีกครั้งที่ข้อ 1 3 ภาวนามยปัญญา  เมื่อผ่านข้อ 2 ก็ลงมือปฎิบัติด้วยตนเอง เมื่อติดขัด ก็กลับไปที่ข้อ 1 และ ข้อ 2 อีกครั้ง จากประสบการณ์ส่วนตัว การหากรรมฐานที่เหมาะกับจริตผู้ปฎิบัติเป็นสิ่งที่ยากมาก และการเริ่มปฎิบัติก็ยากมาก การไม่มีครูอาจารย์แนะนำ แก้ใขให้ เป็นสิ่งที่แทบเป็นไปไม่ได้ที่จะผ่านด่านยากทั้ง 2 นี้  แต่ถ้าผ่านเรื่องยากทั้ง 2 แล้ว ก็พอจะเดินต่อได้ด้วยตนเอง จากคุณ : นมสิการ - [ 25 มี.ค. 48 07:02:29 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านหนังสือแล้วจากนั้นก็คิดไปเอง จากคุณ : มังกรใจเย็น - [ 25 มี.ค. 48 08:46:37 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ผมเข้าใจว่าเราทุกคนย่อม 'รู้' อะไรบางอย่าง ทั้งจากประสบการณ์ ผ่านประสาทสัมผัสทั้งหลาย การคิดใคร่ครวญด้วยตนเอง และการรับถ่ายทอดมาจากบุคคลอื่น ทั้งจากการอ่านและการฟัง ผมคิดว่าในช่วงชีวิตของเรา สิ่งที่เราแต่ละคนสามารถ 'รู้' ผ่านประสบการณ์โดยตรงและการคิดใคร่ควรญนั้น เป็นเพียงเสี้ยวหนึ่งของความจริง เหมือนคนตาบอดที่คลำช้างกันคนละส่วน โอกาสเดียวที่เราจะเข้าถึง ความจริงทั้งหมด (ถ้ามันมีอยู่จริง) ก็คือการพูดคุย แลกเปลี่ยนสิ่งที่แต่ละคน 'รู้' ให้กันและกันครับ ผมเชื่อว่าเราทุกคนสามารถเรียนรู้บางสิ่งบางอย่างจากความคิดความเห็นของผู้อื่นได้เสมอ ใครที่คิดว่าไม่เคยได้อะไรจากการพูดคุยแลกเปลี่ยนหรือแม้แต่ถกเถียงกับคนอื่นๆเลย อาจเข้าถึงความจริงทั้งหมดแล้วก็เป็นได้ แต่น่าจะลองถามตัวเองก่อนว่า เคย 'ฟัง' คนอื่นจริงๆบ้างไหม จากคุณ : Amygdala - [ 25 มี.ค. 48 08:57:43 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สาธุครับคุณฐานาฐานะ   ขอเพิ่มเติมจากพระอภิธัมมัตถสังคหะ  ปริเฉทที่ ๑ จิตปรมัตถ์ (จิตที่ประกอบด้วยสัมมาทิฏฐิ เรียกว่า ญาณสัมปยุต) http://abhidhamonline.org/aphi/p1/043.htm ญาณสัมปยุตต ญาณสัมปยุตตัง แปลว่าประกอบด้วยปัญญา คือ มีความรู้เห็นถูกต้องตรงความเป็นจริง ในกามกุสลนี้มีความหมายเพียงว่า มีกัมมัสสกตาปัญญา และวิปัสสนาปัญญาก็เป็นญาณสัมปยุตต์แล้ว (ปัญญาที่แจกแจงออกไปอีกกว้างขวางมาก ยกตัวอย่างกว้าง ๆ มี สุตามยปัญญา จินตามยปัญญา ภาวนามยปัญญา) กัมมัสกตาปัญญา ปัญญารู้ว่าสัตว์มีกรรมเป็นสมบัติของตน ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว มี ๑๐ ประการ คือ ๑. ปัญญารู้เห็นว่า การให้ทานย่อมมีผล ๒. ปัญญารู้เห็นว่า การบูชา ย่อมมีผล ๓. ปัญญารู้เห็นว่า การบวงสรวงเทวดา ย่อมมีผล ๔. ปัญญารู้เห็นว่า ผลวิบากของกรรมดีและชั่วมีอยู่ (ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว ทั้งทางตรงและทางอ้อม) ๕. ปัญญารู้เห็นว่า โลกนี้มีอยู่ (ผู้ที่จะมาเกิดนั้นมี) ๖. ปัญญารู้เห็นว่า โลกหน้ามีอยู่ (ผู้ที่จะไปเกิดนั้นมี) ๗. ปัญญารู้เห็นว่า มารดามีอยู่ (การทำดี ทำชั่วต่อมารดาย่อมจะได้รับผล) ๘. ปัญญารู้เห็นว่า บิดามีอยู่ (การทำดี ทำชั่วต่อบิดา ย่อมจะได้รับผล) ๙. ปัญญารู้เห็นว่า โอปปาติกสัตว์นั้นมีอยู่(สัตว์นรก เปรต อสุรกาย เทวดา พรหม นั้นมี) ๑๐. ปัญญารู้เห็นว่า พระพุทธเจ้าผู้ตรัสรู้เองโดยชอบด้วยตนเองมีอยู่ --------------------------------------------------------------------- เหตุให้เกิดญาณสัมปยุตตธรรม ๒ นัย http://abhidhamonline.org/aphi/p1/044.htm เหตุให้เกิดญาณสัมปยุตตธรรม ๒ นัย นัยที่ ๑ มีเหตุให้เกิดญาณสัมปยุตตธรรม ๔ ประการ ๑. ปฏิสนธิมาโดยอาศัยกุสลกรรมที่ประกอบด้วยปัญญา ๒. เกิดในชาติที่หมดความกังวลห่วงใยปราศจากความพยาบาท มีโอกาสเข้าวัดฟังธรรม ๓. ห่างไกลจากกิเลส ไม่สนใจในการแสวงกิเลสธรรม ๔. มีปัญญินทรียแก่กล้า คือมีอายุระหว่าง ๔๐-๕๐ ปี ที่เรียกว่าปัญญาทสกะ อันเป็นวัยที่มีปัญญาพินิจพิจารณาโดยรอบคอบถึงเหตุผล นัยที่ ๒ มีเหตุให้เกิดญาณสัมปยุตตธรรม ๗ ประการ ๑. ชอบไต่ถามปัญหาต่าง ๆ ๒. ชอบสะอาดทั้งกายใจ ตลอดจนวัตถุเครื่องใช้สอย ๓. ชอบรักษาอินทรีย ๕ (สัทธินทรีย วิริยินทรีย สตินทรีย สมาธินทรีย ปัญญินทรีย) ให้ทรงไว้โดยสม่ำเสมอกัน ๔. ชอบหลีกเลี่ยงให้พ้นจากบุคคลผู้ไม่มีปัญญา ๕. ชอบคบหาสมาคมกับบุคคลผู้เป็นบัณฑิต ๖. ชอบพิจารณาธรรมที่ลึกซึ้ง ๗. ชอบในการน้อมจิตแสวงหารสธรรมที่ต้องตรึกตรองอันทำให้เกิดปัญญา --------------------------------------------------------------------- หากการทำกุศลนั้นขาดสัมมาทิฏฐิ  วิบากของกุศลกรรมย่อมน้อย  ขาดความยินดีในกุศลกรรมนั้น ๆ (โสมนัส)  กลายเป็น อุเบกขา ไป ----------------------------------------------------------------------- http://abhidhamonline.org/aphi/p1/042.htm เหตุให้เกิดอุเบกขากุสล ๖ ประการ ๑. มีปฏิสนธิจิตเป็นอุเบกขา ๒. มีสัทธาน้อย ๓. มีความเห็นไม่บริสุทธิ์นัก มีมลทินเจือบ้าง ๔. ไม่เห็นหรือไม่เข้าใจอานิสงส์ แห่งกุสลกรรมนั้น ๆ ๕. ประสบกับอารมณ์ปานกลาง คือได้ไทยธรรมและปฏิคาหก พอปานกลาง ๖. มีอุปสรรคขัดข้องอย่างใดอย่างหนึ่ง ------------------------------------------------------------------ จากคุณ : เฉลิมศักดิ์1 - [ 25 มี.ค. 48 12:17:53 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาจากธรรมชาติ จากคุณ : นายแอ๊ด เมืองนนท์ - [ 25 มี.ค. 48 12:38:06 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ถ้าพูดถึงความรู้จากความเป็นปุถุชนมนุษย์คนหนึ่ง ส่วนหนึ่งก็มาจากกรรมเก่าครับ การรับรู้ต่างๆที่ติดตัวมาแต่กำเนิด สิ่งที่ติดตัวมาโดยชาติพันธ์ ส่วนที่หนึ่งก็มาจากการศึกษา การฟัง การอ่าน การถาม ได้ยินมาก ฟังมาก อ่านมาก ก็จำได้ สะสมมา ส่วนหนึ่งก็มาจากการปฎิบัติตามที่ศึกษามาข้างต้นจนเข้าใจ พยายามขัดเกลาสิ่งที่รู้ ที่เป็นสภาวะ ว่าตรงกับ ภาษาในบัญญัติ คำสอน หรือ สิ่งที่ศึกษามา ข้อไหน อะไรที่ขัดแย้งกัน ซึ่งก็ยากครับ กว่าจะประติดประต่อจนเข้าใจได้พอจะอธิบายให้คนอื่นฟังได้เป็นเหตุเป็นผล ไม่ขัดแย้งกันเอง ต้องใช้เวลา มีความเพียรศึกษา เพียรปฎิบัติ จนเข้าใจให้ชัดทีละน้อยไปเรื่อยๆ ที่สำคัญที่สุด คือ สิ่งที่ยังไม่เข้าใจต้องรู้ตัวว่าไม่เข้าใจจริง ไม่ใช่ประมาณประเมินเอง ตรงนี้ยิ่งยากที่สุดครับ ว่าสิ่งไหนรู้แล้ว สิ่งไหนไม่รู้ เพราะในสิ่งที่เรารู้มักมีรายละเอียดซ่อนอยู่ ทำให้เรามองข้ามบางสิ่งไปเสมอ ด้วยถูกอำนาจกิเลสครอบงำบ้าง ยึดถือสิ่งที่รู้แล้วเป็นอัตตา ทำให้ขาดความเป็นผู้อ่อนน้อมถ่อมตน เป็นกำแพงกั้นตัวเราจากกัลยาณมิตร ผู้ที่จะชี้เราให้เข้าใจมากขึ้น ซึ่งผมเองก็ต้องระวังตัวเสมอครับ นั่นคือวิธีการที่ผมศึกษา และเป็นสิ่งที่ผมได้เรียนรู้ครับ จากคุณ : Ambient - [ 25 มี.ค. 48 13:38:15 A:58.8.247.200 X: TicketID:024999 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ฟัง คิด ถาม เขียน จากคุณ : จอมเมฆิน - [ 25 มี.ค. 48 15:01:29 A:10.28.1.98 X:202.28.180.201 TicketID:022137 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ข้าพเจ้าขอบคุณต่อทุกคำตอบของทุกท่านจากใจจริง ด้วยความด้อยปัญญาข้าพเจ้าพอจะจับได้ว่า ท่าน"รู้"จาก อ่านเอา ฟังเอา คิดเอา สนทนาเอา สังเกตเอา เขียนเอา วิเคราะห์เอา ด้วยซื่อจริง จึงอยากทราบต่อไปนิดอีกว่า ท่าน"เชื่อ"ต่อสิ่งที่ท่าน"รู้" ซึ่งได้มาจากสิ่งเหล่านั้นหรือไม่ และเหตุใดท่านจึงเชื่อ มีสองคำตอบที่ข้าพเจ้าสนใจมากคือ รู้จากประสบการณ์ และรู้มาจากธรรมชาติ เหตุใดท่านจึงกล่าวเช่นนั้น เนื่องจากประสบการณ์เป็นสิ่งเฉพาะตน ท่านจึงรู้เฉพาะตนใช่หรือไม่ และรู้จากธรรมชาติ ด้วยปัจจัยใดที่ทำให้รู้ชนิดนี้เกิดขึน รอความรู้จากการอ่าน ขอบพระคุณ จากคุณ : koknam - [ 25 มี.ค. 48 15:49:52 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ธรรมชาติ มันมีของมันอย่างนั้นอยู่แล้ว หากเราหมั่นสังเกตุ หมั่นทดลอง ให้สอดคล้องกับธรรมชาติ เราก็จะค้นพบความรู้ อันยิ่งใหญ่นั้นได้เอง การประดิษฐ์สิ่งของทุกชนิดในโลกนี้ ก็คือการดัดแปลงธรรมชาตินั่นเอง แต่เป็นการดัดแปลงที่สอดคล้องกับ "กฏของธรรมชาติ" สัตว์ชนิดใหม่ๆ เกิดขึ้นได้ตลอดเวลา สิ่งประดิษฐ์ใหม่ๆ ก็เกิดขึ้นได้ตลอดเวลาเช่นกัน มันเป็นแค่ การตัดต่อ ดัดแปลง เท่านั้นเอง จากคุณ : นายแอ๊ด เมืองนนท์ - [ 25 มี.ค. 48 18:07:50 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สิ่งที่คุณ koknam ถาม ต้องแยกให้ออกว่า อะไรคือ "รู้" อะไรคือ "เชื่อ" เรารู้ได้ไงว่าสิ่งที่เรารู้มันจริงหรือไม่จริง หรือมันเป็นความเชื่อ ประเด็นอยู่ตรงนี้ใช่ไหมครับ คำว่ารู้ตรงนี้ให้ระวังครับ มีความหมายหลายนัยซ่อนอยู่แม้แต่ในคำว่ารู้ ลองเข้าใจความหมาย และ กระบวนการของการรู้ดูนะครับ คำว่า "รู้" นั้นโดยนัยแล้วมี 3 ความหมายนะครับ - รู้ ด้วยอาการรับรู้ คือ รู้ด้วยจิตที่ใช้ในการรับรู้ รับรู้จากการกระทบตามทวารต่างๆ สิ่งที่ทำให้เรารับรู้ได้ คือ จิต จิตจึงเป็นเหตุแห่งการรับรู้ทั้งปวง - รู้ ด้วยสติระลึกได้ รู้ด้วยปัญญา คือ อาการของการรู้ตัวเอง รู้ว่าตัวเองว่ารับรู้อะไร คือ จิตที่รู้จิต จิตรู้สภาพที่เป็นอยู่ตรงนั้น สติปัญญาเกิดได้ก็ด้วย จิต - รู้ ที่เป็น ความรู้ ความรู้ใดเป็นประโยชน์ ความรู้ ที่ทำให้เกิดปัญญาได้ เกิด สัมมาทิฐฐิได้ คือ วิชชา อาจจะฟังดูซับซ้อนนะครับ ด้วยภาษาที่มีนั้นจำกัดด้วยคำ แต่ในสภาวะที่มันมีความแตกต่างนี้คุณเห็นได้จริงใช่ไหมครับว่ามีอยู่ ลองทำความเข้าใจดูทีละน้อยครับ การรับรู้จะเกิดได้ต้องอาศัย จิต รับรู้ แล้วอาศัยสิ่งต่างๆปรุงแต่งเป็นสิ่งนั้น สิ่งนี้ สิ่งที่คุณ koknam ถามน่าจะมีความหมายถึง รู้ที่ 3 นะครับ คือสงสัยว่า อะไรกันแน่คือ วิชชา ความรู้ อะไรคือ ความเชื่อ คราวนี้กล่าวถึงความเชื่อ ว่าแล้วความเชื่อเกิดตอนไหน เกิดจากอะไร ความเชื่อ ก็อาศัยการรับรู้เกิดขึ้นมา เมื่อเกิดการรับรู้ เกิดความสุข ทุกข์ เกิดความจำได้ เกิดอุปทานขันธ์ ยึดเอาสิ่งที่รับรู้เป็นตัวตน ความเชื่อเกิดมาแล้วตั้งแต่ตอนนี้ ความเชื่อเกิดมาจากการปรุงแต่งจากการรับรู้ขึ้นมานั่นเองครับ อาจจะเป็นความเชื่อที่ถูกประกอบด้วยปัญญา หรือ เชื่อแบบผิดๆก็ได้ มีสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เราเองก็ยังไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นอย่างไร ทำไมเราถึงมีตัวมีตน เราเกิดมาทำไม เรามีชีวิตเพื่ออะไร ชีวิตคืออะไร คำถามเหล่านี้เป็นตัวผลักดันเราทั้งนั้นเพราะยังมี ความขัดแย้งระหว่างความเชื่อกับความจริง ถ้าว่ากันตามคำสอนก็คือ เพราะเราไม่รู้ว่าจริงแล้วเราไม่ใช่ตัวตน เพียงแต่เป็นสภาพธรรมะที่มาอยู่รวมกันเท่านั้น แล้วทำอย่างไรเราจึงจะรู้ได้ -------------------------------------------------------- ถ้าถามว่า ผมเชื่อในสิ่งที่ผมรู้ได้อย่างไร ผมก็จะขอตอบว่าผมรู้แค่ผมรับรู้อะไรได้ แต่สิ่งที่ผมรับรู้นั้น ผมปรุงแต่งให้เกิดปัญญาได้หรือไม่ ผมกำลังพิสูจน์อยู่ และสิ่งที่ผมบอกเล่า คือสิ่งที่ผมพิสูจน์แล้วเห็นเช่นนั้นเท่านั้น ก็ขอให้คุณ koknam พิจารณาสิ่งที่ผมเล่าดูนะครับ ว่าเป็นแบบนั้นจริงหรือไม่จริง เพราะผมก็ไม่รู้ได้ว่าสิ่งที่เกิดกับผมมันเหมือนกับของคนอื่นหรือเปล่า จึงเป็นสิ่งที่รู้ได้เฉพาะตนเท่านั้นครับ จากคุณ : Ambient - [ 25 มี.ค. 48 18:13:43 A:58.8.247.200 X: TicketID:024999 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เหมือนการค้นพบ "ไฟ" มีความรู้มากมายหลายอย่างที่ทำให้พบ "ไฟ" เช่น... เอาหินตีกระทบหิน เอาหินตีกระทบเหล็ก เอาไม้สีกับไม้ หรืออื่นๆ อีกมากมาย เรารู้แค่อย่างเดียว แค่วิธีเดียวก็พอแล้ว ใช่ไหม? รู้มากไปหลายวิธีก็คือ รู้วิธีสร้างไฟนั่นเอง นั่นคือ... ความหมายของ "ความรู้" จากคุณ : นายแอ๊ด เมืองนนท์ - [ 25 มี.ค. 48 18:17:18 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบพระคุณมาก ที่ตอบอธิบาย ต่อคำถามข้าพเจ้า แต่ใจจริงแล้วที่ข้าพเจ้าสงสัยนั้นมิใช่ ความต่าง ของความเชื่อ หรือของความรู้ ข้าพเจ้าเข้าใจประโยคที่ท่านกล่าวว่า "จริงแล้วเราไม่ใช่ตัวตน" เป็นอย่างดี ที่ข้าพเจ้าถาม "รู้" นี้คือการรู้ขึ้นมาเองหรือที่เรียกว่าเกิดปัญญา เพราะสงสัยว่าเหตุใดผู้ศึกษาธรรมจึงมีความเห็นที่ต่างกัน และถกเถียงกันอยู่ตลอดเวลา เช่นในห้องห้องนี้ ในเมื่อธรรมนั้นเป็นเรื่องเดียวกัน ทุกคนรู้ได้เช่นเดียวกันแต่อาจใช้ภาษาบัญญัตต่างกัน ข้าพเจ้าขออนุญาตเล่าเรื่องตัวเอง เพื่อให้ท่านเห็นภาพสักนิด ข้าพเจ้าปฏิบัตด้วยตนเอง ไม่มีครูสอน และอยู่ต่างประเทศ ไม่มีข้อมูลการปฏิบัตมากนัก และมีเวลาว่างมาก ข้าพเจ้าจึงปฏิบัตทั้งวัน หลังจากนั้นจึงมีความ "รู้" เกิดขึ้น ซึ่งไม่ใช่จากการอ่านมา หรือฟังมา เพียงแต่เคย ได้ยินได้ฟังมา แต่ไม่เข้าใจ เมื่อความรู้นี้เกิดขึ้น มันทำให้ข้าพเจ้ามีทุกข์เกิดขึ้นน้อยมาก เรื่องที่ไม่เข้าใจก็เข้าใจเอง อย่าง บุญ บาป ศีล สมาธิ ขันธ์5 อายตนะ อะไรเหล่านี้ ไม่มีความสงสัยอีกเลย แต่ที่สงสัยคือ ท่านที่ศึกษากันจากตำราซึ่งใครเขียนข้าพเจ้าไม่ทราบ ซึ่งแต่ละตำราก็มาจากธรรมเดียวกันซึ่งคือธรรมชาติของมนุษย์ เหตุใดท่านจึงทุ่มเถียงกันหวังเอาเป็นเอาตายแตกหัก หรือแม้แต่จากประสบการณ์ก็ตามที พูดให้ถูกคือข้าพเจ้าควรรู้เหมือนท่านอื่นแต่อาจไม่แตกฉานเท่า เพราะธรรมเป็นเรื่องของชีวิต มันก็มีความจริงของธรรมชาติเพียงอย่างเดียวเท่านั้นมิใช่หรือ ข้าพเจ้าถามท่านๆว่าท่านเชื่อสิ่งที่ท่าน "รู้" หรือไม่ เพราะส่วนตัวแล้วข้าพเจ้าเชื่อสิ่งที่ข้าพเจ้ารู้ขึ้นมาเองนี้ ไม่ว่ามันจะผิดไปจากตำราไหนๆก็ตาม เพราะข้าพเจ้าสามารถใช้มัน จัดการกับตัวเองได้เมื่อมีความทุกข์ แต่ "รู้" นั้นยึดไว้ก็ไม่ได้แปลกเหลือเกิน จากคุณ : koknam - [ 25 มี.ค. 48 22:58:09 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอตอบซ้ำกับกระทู้ที่เคยตอบไปแล้ว กับจขกท ขึ้นอยู่ว่า ผู้ใดเห็นรายละเอียดของทุกข์มากกว่ากัน ขึ้นอยู่ว่า ผู้ใดเห็นทุกข์ได้ละเอียดกว่ากัน จากคุณ : นายตู่ - [ 25 มี.ค. 48 23:19:50 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขออนุโมทนา คุณ koknam ครับ ที่ได้ฝึกฝนปฎิบัติจนเกิดความเข้าใจ ก็ขอท้าวความอีกสักหน่อยนะครับ เรื่อง "เชื่อในสิ่งที่รู้หรือไม่" ถ้าให้ตอบไปตรงๆก็คือ จะเชื่อ หรือ ไม่เชื่อก็ได้ เพราะตราบใดที่ยังมีความเชื่ออยู่ ก็ยังเกิดขึ้นเพราะเกิดจากสังขารขันธ์ปรุงแต่งอยู่เช่นกัน ไม่ว่าจะ เชื่อในสิ่งที่ผิด หรือ จะเชื่อสิ่งที่ถูก ล้วนเกิดจากสังขารขันธ์ปรุงแต่งขึ้นมาทั้งสิ้น เพราะฉนั้นจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ได้ครับ ยังไงเสียความเชื่อทั้งหลาย ยังไม่ใช่ความจริง ที่จริงแท้ ต่อให้เชื่อถูกก็ตาม สิ่งที่พระพุทธเจ้าสอนเรานั้นสูงกว่านั้น เพราะไม่ได้สอนให้เชื่อ แต่สอนให้เรารู้และเข้าใจมันเสีย พระธรรมคำสั่งสอนจึงไม่ใช่สัจธรรมที่จะให้ใครต่อใครมานั่งเชื่อว่าเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ แต่เป็น วิริยะรัมภะกถา เป็นคำสอนที่ชักจูงให้เข้าถึงความจริงได้ เป็นเครื่องมือบอกทาง เพราะฉนั้น จะเถียงกันไปในอักษร ก็ไม่เกิดประโยชน์เลยครับ และย่อมเจอความขัดแย้งในอักษรอย่างแน่นอน ผู้ที่มัวแต่นั่งถกเถียงกันย่อมไม่ใช่ผู้เห็นธรรม ขณะที่เขาเหล่านั้นเถียงกันด้วยอารมณ์รุนแรงต่างๆนาๆ ก็เห็นอยู่ว่าไม่เห็นธรรมใดเลยใช่ไหมครับ เพราะถ้าใช้อารมณ์จนเป็นโทสะเมื่อไหร่ เมื่อนั้นจิตย่อมไม่เห็นธรรมขณะนั้นได้ แต่ก็ขึ้นอยู่กับว่าท่านเหล่านั้นอาศัยสิ่งใดปรุงแต่งขึ้นมา จนเป็นเหตุให้เกิดสติ เกิดปัญญา เห็นธรรมขึ้นมาใหม่ได้อีกครั้ง สิ่งที่เราควรปฎิบัติกับความเชื่อหากยังไม่มีปัญญารู้ว่าความเชื่อนั้นน่าเชื่อหรือไม่ ก็รู้ตัวด้วยสติว่า เรา เชื่อ/ไม่เชื่อ ความเชื่อบางอย่างอยู่ ไม่ว่าความเชื่อนั้นผิดหรือถูก สิ่งที่ปรากฎต่อมา อาจจะเป็น ความสงสัย ก็รู้ว่าสงสัย สติทำหน้าที่รู้จักกับมัน เพราะฉนั้นความเชื่อมันจะเป็นอะไรก็เป็นไปครับ ผลของการรู้ตัวคือ จะเกิดปัญญาในที่สุด เพราะเข้าใจสภาวะอันเป็นปรมัตถธรรมในขณะนั้น เด๋วนั้น สติของเราเป็นแค่ผู้สังเกตุการณ์จิตของเราครับ ถ้าเราสังเกตุมันอยู่เสมอ ย่อมค่อยๆถูกปรุงแต่งเป็นสัมมาทิฐิ เกิดปัญญาเป็นขั้นๆไปได้ ไม่ว่าคำสอน บัญญัติจะเขียนไว้อย่างไร หากเราไม่เห็นธรรมใดๆได้ คำสอนก็แค่ตัวหนังสือเท่านั้นครับ สิ่งที่ผมศึกษาเข้าใจพระธรรมคำสั่งสอนก็เป็นเช่นนี้ครับ หากมีสิ่งใดก็ขอคำชี้แนะเช่นกันครับ จากคุณ : Ambient - [ 26 มี.ค. 48 03:03:52 A:202.47.247.130 X: TicketID:024999 ]

ความคิดเห็นที่ 20 อืมมม  ความรู้มีไว้ให้ใช้  ไม่ได้มีไว้ให้เชื่อ   เมื่อรู้แล้วศึกษาแล้วอ่านแล้วก็ปฏิบัติย่อมเห็นจริงในสิ่งที่รู้ได้เฉพาะตน   เมื่อเห็นสิ่งที่รู้ได้เฉพาะตนแล้วอยากบอกออกมาก็ต้องวิเคราะห์  แยกแยะ  จำแนก  และบัญญัติออกมาเป็นคำพูด ให้ได้ความหมายตามที่ชาวโลกเข้าใจ   ใครเห็นอะไรแบบไหนคำที่เขากล่าวก็ออกมาแบบนั้น   บางคนเห็นลึกซึ้งแต่สังเคราะห์ไม่เป็นคำพูดก็ออกมาให้งงเล่น   บางคนเห็นน้อยก็พูดส่งเดชไปให้ฟังดูมีหลักการอย่างนี้ก็มี   เมื่อเราอ่านก็สักแต่ว่าอ่าน รู้สักแต่ว่ารู้  ไม่ยึดถือในความรู้นั้น   พึงมุ่งหาสิ่งที่รู้ได้ด้วยตนคือธรรมมะที่แท้ที่พระพุทธองค์ชี้ทาง   สิ่งใดที่เป็น สิ่งใดที่ตาย  สิ่งใดที่แตกหัก  สิ่งนั้นไม่พึงยึดถือเป็นตัวตนของตน  ไม่พึงยึดถือว่าเป็นผู้อื่นของผู้อื่น สิ่งใดที่รู้แท้สิ่งนั้นย่อมนำไปสู่ความปล่อยวาง   สิ่งใดที่ไม่รู้แท้ย่อมพาไปสู่ความยึดถือ เมื่อรู้แท้ย่อมปล่อยวางไม่ถือมั่นความเป็นความตายความแตกหักย่อมหายไป ขอความเจริญในธรรมจงมีแด่ท่านทั้งหลาย แก้ไขเมื่อ 26 มี.ค. 48 13:24:01 จากคุณ : มังกรใจเย็น - [ 26 มี.ค. 48 09:54:23 ]

ความคิดเห็นที่ 21 กลับมาอ่านรอบที่ 3 ชอบกระทู้แบบนี้จัง.. ความรู้ที่ได้อบรมตนเองจากพุทธศาสนาเป็นอะไรที่แตกต่างจากที่เคยอ่าน ฟัง จากความรู้แหล่งอื่น เรียนให้รู้ รู้แล้วปล่อย ฝึกให้รู้ รู้แล้วปล่อย รู้แล้วต้องทิ้งไป เชื่อก็ต้องปล่อย ศรัทธาก็ต้องปล่อย ความจริงก็ปล่อย ความถูกต้องก็ปล่อย หากเผลอยึดไปยึดความรู้ ยึดความเชื่อ ยึดศรัทธา ยึดความจริง ยึดความถูกต้อง การยึดนั้นย่อมก่อรูปเป็นอารมณ์ ถึงแม้จะเป็นอารมณ์ที่สงบ ปราณีต หากมีปัจจัยมากระทบกับสิ่งที่ยึด ย่อมเกิดการฟุ้งไป กระเพื่อมไปของอารมณ์ อาจจะไม่รู้สึกเป็นทุกข์ เพราะความเบาบางและความปราณีตของอารมณ์นั้น ขึ้นอยู่กับว่าเราสามารถเห็นและจับความรู้สึกนั้นได้หรือไม่ การปล่อยหมดย่อมไม่มีการกระทบ ย่อมไม่มีการกดข่มด้วยกำลังของสมาธิ นั้นแหละคือว่างอย่างที่สุด เป็นอิสระที่สุด ไม่มีผู้กระทำ ย่อมไม่มีผู้ถูกกระทำ หลุดพ้นจากบ่วงแห่งการกระทำ(ภายใน)แต่การกระทำนั้นใช่ว่าจะทำอะไรได้ตามอำเภอใจ การกระทำจะอยู่ในขอบเขตของศีลตลอดเวลา โดยไม่ต้องรักษาศีล การกระทำจะเป็นไปเองโดยอำนาจของปัญญาสิ่งใดควร สิ่งใดไม่ควร ปล.ผมมิใช่เจ้าของกระทู้ ต้องก็ขอขอบคุณเจ้าของกระทู้ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา ขอบคุณเพื่อนๆสมาชิกที่ตอบกระทู้นี้ด้วยจิตเมตตา ให้ผู้ผ่านเข้ามาได้ทัศนารวมถึงตัวผมด้วย ได้เห็นภูมิธรรมของแต่ละท่านที่ไม่เคยอ่านจากที่ใดมาก่อนนับว่าสดใหม่ในสายตาผม   อาจดูจะกล่าว"เวอร์ๆ" เกินไป อาจไม่เป็นที่สบอารมณ์ในสายตาของบางท่าน ขออภัย แก้ไขเมื่อ 26 มี.ค. 48 11:14:58 จากคุณ : นายตู่ - [ 26 มี.ค. 48 10:49:33 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ข้าพเจ้าสารภาพตามตรงว่า ย้อนอ่านกลับไปกลับมาหลายครั้งมาก เนื่องจากว่าพยายามทำความเข้าใจต่อคำชี้แนะและความเห็นจากใจจริงของท่านๆ ซึ่งข้าพเจ้าชื่นใจมาก เนื่องจากปัจจุบันนี้ข้าพเจ้าสามารถทราบได้ทันทีว่า บุคคลใดพูดถึงธรรม และบุคคลใดกล่าวไกลจากธรรม ขอบพระคุณท่าน Ambient ที่กรุณาขยายความให้คนปัญญาน้อยอย่างข้าพเจ้าเข้าใจเรื่องการเชื่อ ซึ่งข้าพเจ้าอาจจะเข้าใจไม่แตกฉานเฉกเช่นท่าน แต่แนวทางนั้นไปในทางเดียวกัน แต่ประเด็นสงสัยของข้าพเจ้านั้นคือว่า เหตุใด ผู้คนจึงเชื่อในสิ่งที่ตนมิได้ปะสบโดยตรง แต่มาจากการอ่าน จำ ฟัง หรือ คิดเอาเอง เช่นเถียงกันเรื่อง อัตตา อนัตตา บารมี ชาติหน้า นรก สวรรค์ ใดๆ เหล่านี้ ซึ่งเป็นที่มาของทะเลาะเบาะแว้ง และไม่มีประโยชน์ต่อตนเองเลย   ..ปัจจุบันนี้ข้าพเจ้าแทบจะไม่เชื่อความคิดตัวเอง แล้วก็พยายามไม่ทำตามด้วย ขอบพระคุณคุณมังกรใจเย็น ข้าพเจ้าเข้าใจในสิ่งที่ท่านพยายามจะบอก แต่สำหรับข้าพเจ้าแล้วมิได้ เชื่อ หรือเลือกที่จะใช้ ความรู้ของเข้าพเจ้าที่มันเกิดขึ้นมาเองนี้ แต่ข้าพเจ้าพยายามที่จะ "ทิ้ง" สิ่งที่ข้าพเจ้ารู้ในทุกๆเรื่อง ขอพระคุณท่าน นายตู่ ข้าพเจ้าประทับใจต่อการตอบคำถามแรก และคำตอบด้านบนมาก อาจจะเพราะสิ่งที่เค้าเรียกกันว่า จริต กระมัง เพราะข้าพเจ้ารอการตอบของท่าน อยู่เสมอ และข้าพเจ้า "คาดเอาเอง" จากปัญญาทรามนี้ ว่าถ้า "ผล" ของสิ่งที่ท่านเรียกว่าตัวตนของท่านเป็นไปอย่างที่ท่านตอบออกมา ท่านคือผู้มีอารมณ์อยู่ใน ระดับใดระดับหนึ่งจากระดับทั้ง 4 ของการไปถึงที่สุดของความทุกข์ (ท่าน Ambient ด้วย) แต่ข้าพเจ้าไม่ใคร่จะสนใจเท่าใดนัก ท่านๆที่แวะเวียนมาอ่าน มาตอบต่อกระทู้นี้ ข้าพเจ้าถือว่าทุกท่านเป็นครูไม่ว่าท่านจะ "รู้" หรือ "ไม่รู้" ก็ตาม สำหรับข้าพเจ้าแล้วผู้ใดกล่าว "ธรรม" ท่านจะไม่สามารถถกเถียงโต้แย้งได้เลย เพราะมันเป็น สัจจะ นอกจากว่าท่านยังไม่ตื่น เท่านั้นเอง การถกเถียงก็คือการละเมอเมื่อยังไม่ตื่นนั่นเอง จากคุณ : koknam - [ 26 มี.ค. 48 20:59:40 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ปัญญาของแต่ละคนมีไม่เท่ากัน ความเชื่อก็ต่างกันไปตามปัญญา นั่นเป็นเรื่องของแต่ละปัจเจกคนครับ ปัญญาของคนก็มีอยู่ 4 จำพวก สิ่งที่พวกเราซึ่งเป็นสาวกซึ่งศึกษาธรรมทำได้คือเมื่อเห็นผู้ใดเห็นผิด หากเราพอจะชี้แนะพระธรรมคำสั่งสอนให้เห็นถูกได้ก็ทำตามปัญญาที่มี ถ้าเราไม่มีปัญญาพอก็คงต้องปล่อยเขาไปตามกรรมครับ กรรมของใครก็กรรมของผู้นั้น เขาย่อมมีกรรมของเขาแบบนั้น จึงไม่ใช่เรื่องของเราแล้ว หากเราเป็นผู้ปฎิบัติดี เป็นผู้มีคุณธรรมสม่ำเสมอจนเกิดผลให้เห็นได้ สิ่งนั้นก็อธิบายตัวมันเองได้แล้ว บางคนชอบเห็นผล แต่ไม่ชอบปฎิบัติ เพราะต้องอาศัยแรงศรัทธาก่อน จึงเกิดอิทธิบาท 4 มีความเพียรในการทำความเข้าใจเหตุ วิธีของแต่ละคนที่เข้าถึงสัจธรรมไม่เหมือนกัน จริตของแต่ละคนไม่เหมือนกัน คำสอนของพระพุทธองค์ท่านจึงมีมากมายที่เหมาะกับคนแต่ละจำพวก แต่ละจริต วิธีปฎิบัติก็มากมายให้เราเลือกปฎิบัติให้เหมาะแก่ตนเอง สิ่งที่เรายังไม่รู้ได้ เราก็รู้ไว้แค่นั้น ว่ายังไม่รู้ได้ ไม่จำเป็นต้องรีบสรุปให้เป็นอย่างนั้นอย่างนี้ สิ่งไหนรู้แล้วก็ขัดเกลาสิ่งนั้นให้รู้ละเอียดขึ้นไป จึงเป็นการศึกษาที่ถูกวิธี คำสอนของพระพุทธองค์ถ้านั่งอ่านดูจะเห็นว่าซ้ำๆกัน ลองพิจารณาครับว่าท่านกล่าวซ้ำๆเพื่อให้เราหัดพิจารณาให้ละเอียดถี่ถ้วนจริงๆ ไม่ใช่แค่ให้มานั่งจำ แล้วก็เชื่ออย่างนั้นอย่างนี้ ชีวิตคนสมัยนี้ทุกอย่างรีบเร่งไปหมดครับ ต้องการคำตอบไวๆกัน ชอบแบบสรุปๆ พออันไหนไม่ตรงกับที่ตนรู้มาก่อนก็เถียงกัน ในที่สุดก็ไม่รู้อะไรเหมือนเดิม เพราะไม่ได้พิจารณากันให้ถี่ถ้วนจริงๆ ก็ยินดีนะครับที่ได้สนทนากับทุกท่านครับ ขอความเจริญในธรรมจงมีแด่ท่านทั้งหลายเช่นกันครับ จากคุณ : Ambient - [ 27 มี.ค. 48 00:35:23 A:202.47.247.146 X: TicketID:024999 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ข้าพเจ้าเข้าใจในสิ่งที่ท่านกล่าวได้ทันที ท่าน Ambientขอบพระคุณมากๆเลย ข้าพเจ้าชอบใจจริงๆ ประโยคที่ท่านกล่าวประมาณว่า  "ธรรม นั้นไปรู้ล่วงหน้าไม่ได้ ไปคิดเอาเองก่อนไม่ได้ว่ามันคงเป็นอย่างนั้นอย่างนี้"   เมื่อคิดไม่เหมือนกันเลยทุ่มเถียงกัน ตีกัน เอาเป็นเอาตาย พยายามเปลี่ยนให้คนอื่นๆ คิดตาม เชื่อตาม เห็นตาม ข้าพเจ้าดีใจที่ได้มีโอกาสได้สนทนากับท่านแม้มันจะเป็นเพียงแค่ตัวหนังสือ เมื่อยังมีคนอย่างท่านอยู่ ก็เพียงพอแล้วที่จะมั่นใจว่า เราช่วยกันต่ออายุพระพุทธศาสนาได้ จากคุณ : koknam - [ 27 มี.ค. 48 14:24:10 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ตามอ่านกระทู้นี้ของคุณ Koknam มาหลายวัน อ่านความเห็นของหลายท่าน แล้วก็กลับมาอ่านใจของตัวเอง สิ่งหนึ่งที่ผมต้องสำรวจตัวเอง คือผมมีความโลภในความรู้หรือไม่ ถ้ายังมีผมต้องเตือนตัวเอง เพราะความโลภในความรู้ หมายถึง ผมไม่ได้มีความรู้อย่างหนึ่งอยู่ในขณะแห่งนี้ แต่ผมแข็งขืนจะให้มันมีเป็น ซึ่งมันจะไม่เป็นไปได้ ณ ขณะแห่งนี้ หลายท่านมีภูมิธรรมที่สูง ผมอ่านข้อเขียนของท่านแล้ว และทบทวนตรวจตราตัวเองแล้ว คงต้องเขียนมาร่วมแสดงมุทิตาจิตต่อภูมิธรรมของท่าน ผมมิได้มีความแตกฉานในข้อธรรม เช่นอย่างที่หลายท่านได้แสดงมา แต่ผมมีข้อคิดเห็นที่เป็นประสบการณ์ ของตัวเอง ที่บางท่านซึ่งแวะเข้ามาอ่าน อาจจะนำไปใช้ประโยชน์ได้บ้าง โดยส่วนตัวแล้วผมเห็นว่าการที่ผมได้มีโอกาสสัมผัสกับธรรม เพราะผมได้ความรู้พื้นฐาน 3 อย่าง 1. สติ 2. ปัจจุบันขณะ 3. ขันธ์ จากความใคร่ครวญธรรมที่พระพุทธองค์ตรัส จากหนังสือธรรมที่พระสงฆ์หลายรุ่นเขียนสืบทอดกันมา จากปัญหาและความทุกข์ ทำให้อยู่มาวันหนึ่งผมนึกได้ ว่า "นั่นขันธ์เธอ นี่ขันธ์ฉัน โน่นขันธ์ใคร...เอ..ดูให้แน่ใจ...ขันธ์ใครไม่มี..มีแต่ขันธ์ฉัน" "ขันธ์เมื่อวาน ไม่ทุกข์ , ขันธ์พรุ่งนี้ ก็ไม่ทุกข์ ..ขันธ์เดี๋ยวนี้ต่างหากที่ทุกข์อยู่" "อยู่ในขันธ์ไม่เห็นขันธ์ ต้องใช้สติดึงตัวเองออกนอกขันธ์ จึงเห็นขันธ์" ความรู้เล็กน้อยนี้กลายเป็นความรู้หลักที่ผมจำเป็นต้องใช้ทุกครั้งเมื่อต้องการสัมผัสกับธรรม จากคุณ : กิเลสสีรุ้ง - [ 28 มี.ค. 48 01:36:29 ]

ความคิดเห็นที่ 26 สำหรับข้าพเจ้าแล้ว ถนนสายนี้น่าอภิรมณ์ เหลือเกิน ไม่ว่าท่านจะรู้เหมือนกัน หรือต่างกัน กับข้าพเจ้า ก็ตาม ท่านเคยได้ยินประโยคนี้ไหม ข้าพเจ้าได้มาจากอินเตอร์เนต     "จริงแล้วไม่มีคนแปลกหน้า มีแต่มิตรที่เราพึ่งรู้จัก" ข้าพเจ้าอาจโดนกิเลสเล่นงานเข้าแล้ว แต่ข้าพเจ้าก็ดื่มด่ำกับมันจริงๆ จากคุณ : koknam - [ 28 มี.ค. 48 15:34:52 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ผมมีโอกาสพบ Web นี้ด้วยความบังเอิญ อ่านเนื้อหาแล้ว คิดว่าน่าจะมีประโยชน์ต่อหลายท่าน จึงนำมาแปะไว้ที่นี้ ท่านที่สนใจแวะเข้าไปอ่านดูนะครับ http://www.geocities.com/buddhatatum/index.htm จากคุณ : กิเลสสีรุ้ง - [ 30 มี.ค. 48 11:50:33 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ข้าพเจ้าก็เคยเข้าไปโดยบังเอิญเช่นกัน น่าสนใจดี บางอย่างข้าพเจ้าเข้าใจ บางอย่างก็ยังไม่เข้าใจ แต่ข้าพเจ้า เห็นด้วยกับเค้านะ ที่เค้าบอกว่าเค้าบรรลุธรรมแล้ว ข้าพเจ้าเดาเอาเอง ท่านนั้นต้องมีอย่างน้อยคือ ดวงตาเห็นธรรมแน่เลย ถ้าธรรมชาติของสิ่งที่เค้ายังรับรู้ได้ผ่านอายตนะ หมายถึงว่ามิใช่แต่เพียงรู้ขึ้นมาเฉยๆ แต่กันกลับแสดงออกมาเป็นธรรมชาติ อย่างที่เค้าเขียนไว้ไนเว็บของเค้าแล้วละก้อ เค้าก็เป็นคนนึงที่น่าคบเชียวล่ะ สำหรับข้าพเจ้า จากคุณ : koknam - [ 30 มี.ค. 48 20:55:19 ]

ความคิดเห็นที่ 29 อย่างน้อยผมก็ได้รู้ตัวเองอย่างชัดแจ้งว่า วันนี้ผมคือผู้ใฝ่ธรรม ผมมีความสะดุดใจกับปัญหาข้อที่ 22 มาก คำตอบในนั้นทำให้ผมคิดจะ Shift การฝึกฝนตัวเอง จากการเฝ้ามองกิเลส มาเฝ้ามอง อายตนะและขันธ์ ผมคิดว่า อายตนะและขันธ์ เป็นต้นทางของกิเลส กะจะลองเฝ้ามองดูไปสักปีสองปี น่าจะเพิ่มพูนปัญญาได้บ้าง จากคุณ : กิเลสสีรุ้ง - [ 30 มี.ค. 48 23:41:27 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ท่านกิเลสสีรุ้งข้าพเจ้าขอสนทนากับท่านซักเล็กน้อยนะ ถือว่าเป็นการแลกเปลี่ยนประสบการณ์ซึ่งกันและกันนะ ท่านอาจจะใช้ คำว่า "เฝ้ามอง"หรือ "ดู" หรือ "สังเกต" ก็ได้ แต่ข้าพเจ้ามักใช้คำว่า "สัมผัส" หรือ "รู้สึกถึงมันแบบเพรียวๆ" ซึ่งจากการค้นพบจากตัวของข้าพเจ้าเองนี้ ข้าพเจ้าพอจะจับได้ว่า เราไม่ควรตั้งใจเพื่อจะไป "ดู" หรือไป "จับ" อยู่กับอะไรบางอย่างที่เราตั้งใจไว้ เพราะข้าพเจ้าสังเกตว่า เมื่อท่านอยู่กับการดูสิ่งนั้นไปซักพัก ท่านจะติดกับมัน เมื่อท่านเผลอไผล ปล่อยมันไป ท่านจะรู้สึกทุกข์ ประมาณว่าไม่น่าเผลอเลย ข้าพเจ้าขอแนะนำให้ท่านดูให้รอบรับรู้แบบทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นการเกิดขึ้นของกิเลส การรับรู้ผ่านอายตนะ หรือ การทำงานประสานกันของขันธุ์ เมื่อท่านรู้ และสิ่งอื่นๆอีก เช่น นกร้อง เสียงโทรทัศน์ ความร้อน หรือเย็น กลิ่น ความรู้สึกอึดอัดที่น่าอก เมื่อโกรธ ความกระวนกระวายเพราะตื่นเต้น อะไรทำนองนี้ ท่านจงรู้ถึงการปรากฏของเค้า แต่ไม่ต้องนึกในใจว่าเกิดอะไรขึ้นขึ้น เพียงแต่รู้เฉยๆ รู้แบบว่าไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เพียงแต่รู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น กับความคิดที่เกิดท่านก็ปรับใช้กลยุทธนี้ได้ ข้าพเจ้าฝึกตนโดยผ่านวิธีการเหล่านี้ ที่ข้าพเจ้าเสนอท่านไว้พิจารณานั้นเพราะ ข้าพเจ้าเคยผ่านช่วงที่ท่านคิดกำลังจะนำไปปฏิบัติมาแล้ว เนื่องจากไม่มีผู้แนะนำ ข้าพเจ้าจึงไปติดอยู่ตรงที่ท่านกำลังจะไป อยู่ซักพัก( แต่ก็ดีเหมือนกันนะ) คือว่าเมื่อเรา "รู้สึก" ถึงสิ่งที่เรา "รู้สึก" เราจะไม่รู้สึกถึงสิ่งที่เรายังไม่รู้เลย เพราะกำลังของสิ่งที่เรียกว่าสมาธิจะมุ่งไปจับ มันเอาไว้ สิ่งนี้เข้าพเจ้าประสบจากตัวเอง บางทีมันอาจดีหรือไม่ดีกับท่านก็ได้ ข้าพเจ้าไม่ทราบ แต่ ถ้าท่านลองวิธีของท่านแล้วพบความอึดอัด ลองใช้วิธีที่ข้าพเจ้าเสนอดู จากคุณ : koknam - [ 31 มี.ค. 48 16:22:36 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ขอขอบคุณคุณ Koknam มากครับ ผมจะค่อยๆลำเลียงคำแนะนำมาใช้ครับ สองสามวันที่ผ่านมานี้ผมรู้สึกดีมาก ที่ดีมากสาเหตุเพราะตลอดมาก่อนนี้ เทียบไปก็เหมือนรู้สึกว่าตัวเองเดินไปในป่ารกอยู่คนเดียว สงสัยตลอดมาว่าบนเส้นทางนี้มีคนเดินมาจริงกี่มากน้อย วันนี้ผมได้เห็นผู้ที่เดินอยู่ข้างหน้า ดีใจจริงๆครับ นี่มันเป็นเรื่องที่ผมรู้สึกยินดีที่สุดในรอบหลายปีที่ผ่านมา จากคุณ : กิเลสสีรุ้ง (กิเลสสีรุ้ง) - [ 31 มี.ค. 48 21:19:00 ]