ความคิดเห็นที่ 1 ก็ทำหน้าที่ให้สมบูรณ์และดีที่สุด การทำงานเป็นการปฏิบัติธรรมนะครับ จากคุณ : firstini chemistani - [ 27 มี.ค. 48 00:32:35 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เหมือนความเห็นที่ 1 ครับ ทำหน้าที่ตัวเองให้สมบูรณ์ต่อไป เมื่อยังหลุดพ้นไม่ได้ก็ยังต้องรับกรรม ก็อย่าสร้างกรรมใหม่ขึ้นมา แม้แต่ผู้บรรลุที่อรหันต์ แต่ยังไม่ดับขันธ์ปรินิพพานก็ยังต้องรับกรรมอยู่เช่นกัน ซึ่งก็มีอยู่ในคำสอนมากมายครับ เมื่อเป็นผู้รู้ธรรม เป็นผู้ปฎิบัติธรรมจนหลุดพ้นได้บ้างแล้ว ความทุกข์ก็ย่อมเบาบางลงด้วยเช่นกันครับ ถ้ายังไม่บวช เมื่อยังตัดจากโลกไม่ได้ ก็ต้องทำมาหากินต่อไป เป็นเหตุเป็นผลแบบนั้น ยังเป็นผู้มีกังวลต่อโลกต่อไปอยู่ ต้องทำหน้าที่ของตนที่ตนยึดอยู่ต่อไปตามกรรมเช่นนั้น จากคุณ : Ambient - [ 27 มี.ค. 48 01:44:10 A:202.47.247.130 X: TicketID:024999 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ลองเปลี่ยนนโยบายทำเพื่อสังคมมากขึ้นก็น่าจะช่วยได้นะครับ บางทีทำเพื่อตัวเองมากๆก็ท้อใจไม่อยากทำเพราะมันขัดกับเจตนา แต่ถ้าทำเพื่อคนอื่น อาจจะตรงกับเจตนามากกว่าและมีความกระตือรือร้นที่จะแฝงกายในทางโลกต่อไป จากคุณ : เดียวดาย9อักษร - [ 27 มี.ค. 48 04:52:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จขกท ใช้คำว่าเบื่อ สำหรัยผู้รู้ธรรม   มันเป็นไปได้อย่างไร สำหรับผู้รู้ธรรม ท่านไม่มีคำว่าเบื่อ ท่านจะมีแต่การไม่ยึดมั่น ถือมั่น ในทุกสรรพสิ่ง เพราะจิตผู้รู้ธรรมนั้นเข้าใจ และเห็นแจ้งในไตรลักษณ์แล้ว ดังนั้นท่านยังคงชีวิตอยู่อย่างไม่ยึด และทำตนเป็นประโยชน์ต่อไปได้ คำว่าเบื่อ มันเป็นกิเลสชนิดหนึ่ง เป็นพวกโทสะมูลจิต ซึ่งยังอยู่ในจิตปุถุชน  เมื่อมีอะไรทำให้เกิดความไม่พอใจ เสียใจ ก็ทำให้เบื่อชีวิต เบื่อโลก อยากหนีไปให้พ้นๆ ถ้ามีอะไรทำให้ดีใจ ถูกใจ ก็กลับติดใจในสิ่งนั้น ไม่อยากหนีโลก  ปุถุชนจึงเกิดรู้สึกเบื่อๆ อยาก ๆ อยู่ตลอดไป การบวช แล้วได้ปฎิบัติคือหนทางแห่งการรู้แจ้งต่อธรรม ถ้าไม่ได้บวชและอยากรู้แจ้ง ก็สามารถปฎิบัติได้ครับ ขอเพียงมีความศรัทธา รู้ทางที่ถูกต้อง เดินแล้วไม่หลง ก็ถึงปลายทางได้ จากคุณ : นมสิการ - [ 27 มี.ค. 48 08:47:36 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ท่าน จขกท ลองปฏิบัติธรรมแล้วจะรู้ได้ด้วยตนเองว่า อยู่อย่างไรหลังจากรู้ธรรม/เข้าถึงธรรมระดับหนึ่งแล้ว มันไม่ใช่ขาว กับ ดำเสมอไปดอก เทาๆมันก็มี ส่วนขาวกับ ดำ แม้ไม่ปฏิบัติธรรมก็เจออยู่แล้ว ขอสรุปว่า หลังจากผ่านไปถึงระดับหนึ่งแล้ว ยิ่งจะอยู่ในโลกอย่างสบายกว่าเดิมอีก ดีกว่าสมัยยังไม่ได้อะไรในพระธรรม มาก จากคุณ : รำไร - [ 27 มี.ค. 48 10:40:44 A:203.113.61.231 X:203.151.140.112 TicketID:089043 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอต่ออีกนิด โลกใบเดียวกันนี้ ก่อนสำเร็จเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระสิทธัตถะว่าเต็มไปด้วยทุกข์ แต่พอตรัสรู้ธรรมก็โลกใบเดียวกันนี้แหละที่พระองค์พบว่ามีแต่ความสุขอันล้นพ้นเรียกว่านิพพาน ลองพินิจดูตรงนี้ให้ดี จากคุณ : รำไร - [ 27 มี.ค. 48 10:45:03 A:203.113.61.231 X:203.151.140.112 TicketID:089043 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ทุกอย่างในชีวิตก็คือ ธรรม ไม่ว่าทำอะไรหากเรารู้ว่าทำอะไรอะไรเป็นธรรมชาติของมันเราก็จะรู้ว่าต้องทำยังไงกับมันเราก็ทุกข์น้อยลง จากคุณ : EDM - [ 27 มี.ค. 48 13:08:21 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ความเห็นที่ 1-3 และ 7 ข้าพเจ้าพอจะเข้าใจในประเด็นที่ท่านต้องการจะบอก จะแนะนำกัน ความเห็น ของท่าน นมสิการ ค่อนข้างน่าสนใจโดยส่วนตัว ข้าพเจ้าไม่ได้กล่าวอ้างถึงผู้รู้ธรรมขั้นสูง ข้าพเจ้าหมายถึงผู้พอจะเห็นบ้าง พอจะเข้าใจได้บ้าง เพราะฉะนั้นจึงยังมีความลังเล สงสัย ซึ่งก็คือคนธรรมดานั่นเอง ที่ข้าพเจ้าถามนั้นหมายถึงว่า ผู้ที่ยังมีปัญญาน้อยนั้น จะก้าวข้ามผ่าน ความรู้สึกช่วงที่ เห็นความแตกต่างระหว่าง โลกของความคิดความจำ กับโลกของสิ่งที่ท่านๆมักเรียกกันว่า"มันเป็นเช่นนั้นเอง" อย่างไร ส่วนเรื่องการใช้บัญญัตที่ไม่ถูกต้องเที่ยงตรงต่อความคิดและความจำของท่านข้าพเจ้าขออภัย ถ้าจะใช้คำว่า ปลง คงจะถูกกว่ากระมัง ข้าพเจ้าขอยกตัวอย่างง่ายๆ เพื่อพยายามทำให้ท่านเข้าใจต่อคำถามของข้าพเจ้า สมมติ นะ สมมติ สมมติว่าท่านเป็นผู้รู้ธรรมบ้างแล้ว ท่านเห็นแล้วว่าการทำกับข้าวให้อร่อยนั้นไม่มีประโยชน์เท่าใดนัก แต่บังเอิญว่าท่านอยู่ในครอบครัวที่เป็นกุ๊กมือดี และเมื่อจะมีการประกอบอาหารกัน ท่านก็จะต้องไปที่ไกลๆ เพื่อสรรหาของคุณภาพดีๆมาใช้ ท่านจะต้องหมักเนื้อด้วยเครื่องต่างๆนาเพื่อรสหรือกลิ่นกลมกล่อม ท่านต้องจัดโต๊ะให้สวยสดงดงาม ท่านต้องแต่งกายสะอาดรัดกุม ท่านเข้าใจสิ่งที่ข้าพเจ้าพยายามจะสื่อไหม คือข้าพเจ้าสงสัยว่าเมื่อท่านมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ ซึ่งต้องทำ แต่ทว่า ท่านเริ่มเห็นแล้วว่าสิ่งนั้นได้มาก็แค่อร่อย เหตุใดจึงต้องขวนขวายมากมาย ท่านอ่านมาถึงตรงนี้อาจพอจะเข้าใจเจตนาของข้าพเจ้าว่าเหตุใดจึงใช้คำว่าเบื่อ ข้าพเจ้าแค่สงสัยว่าผู้ที่เคยผ่านจุดนี้ไป ผู้คนเหล่านั้นปรับตนอย่างไร เท่านั้นเอง ท่านรำไร ข้าพเจ้าไม่ทัดทานท่านหรอกว่า หลังจากรู้ธรรมบ้างแล้ว จะอยู่ในโลกใบเดิมนี้อย่างสบายใจกว่าเดิม มันอาจจะเป็นเช่นนั้นหรือไม่ ข้าพเจ้าไม่ทราบได้หรอก จากคุณ : koknam - [ 27 มี.ค. 48 14:08:33 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ใจคนนั้นมีกลไกที่วิจิตรนัก เข้าไปเกี่ยวข้องกับโลกอย่างติดยึดก็ได้ อย่างไม่ติดยึดก็ได้ ยิ่งวางได้อย่างสนิทยิ่งสุข อยู่ที่การฝึกฝน อย่างที่พระท่านว่าต้องใช้ความเพียร หรือถ้าพูดแบบสมัยใหม่คือ ต้องตั้งโปรแกรมใหม่ ตั้งโปรแกรมให้ใจใหม่ แล้วจะพบความสุขที่พระท่านว่าไม่ต้องมีสิ่งล่อ ถึงตอนนี้ยิ่งเบาสบาย อะไรแวบเข้ามาก็รู้ทันอย่างอยู่ เหนือมัน ไม่มีอะไรน่าวิตกต่อความก้าวหน้าทางจิตวิญญาน เคยทำอะไร อย่างไร ก็จะทำได้ดีกว่าด้วยรู้ว่าอยู่เหนือมัน ดีกว่าจิตตอนไม่ฝึกมาก จากคุณ : รำไร - [ 27 มี.ค. 48 15:39:37 A:203.113.61.232 X:203.151.140.114 TicketID:089043 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เมื่อยังไม่ถูกทาง ย่อมยังสับสน เมื่อถูกทางแล้ว อยู่บนทางสายกลางโดยแท้แล้ว ก็หายสับสนเองครับ เมื่อดวงตาเห็นธรรม ก็เริ่มมีทิฏฐิที่ถูกต้องต่อสรรพสิ่งยิ่งขึ้นทุกที ยิ่งเห็นความจริงแท้มาก ก็ยิ่งเป็นกลางมาก ก็ยิ่งเป็นปรกติมาก จากคุณ : เพียรเข้าเถิดจะเกิดผล - [ 27 มี.ค. 48 17:46:48 A:61.91.118.184 X: TicketID:074598 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่มีใครไม่เคยเกิดความเบื่อครับ เช่นเราชอบเพลงนี้ มักจะฟังซ้ำๆได้บ่อยๆ ประเดี๋ยวก็เบื่อ พอนานไปได้ยินเพลงนี้อีก ความชอบจะไม่เหมือนเมื่อแรกฟังแล้วใช่ไหมครับ จะน้อยกว่าครั้งแรกๆที่เพลงนี้ฮิตอยู่ แต่ลึกๆก็ยังชอบฟังอยูถ้าเพลงนั้นมีความหมายกับเรามาก ถึงจะมีความหมายมากยังไง ถ้าเปิดฟังทั้งวันทั้งคืนก็ไม่ไหวหมือนกันใช่ไหมครับ จะเบื่อสุดๆไปเลย เดี๋ยวมีเพลงออกมาใหม่มาอิตอีกก็จะชอบอีกแล้วก็เข้าอีหรอบเดิมคือเบื่อ ความชอบรูปแบบอื่นที่มาสนองตา  จมูก ลิ้น กาย ใจ ก็เช่นกันเดี๋ยวก็เบื่อ เดี๋ยวก็อยาก ตรงนี้เป็นอาการเบื่อของคนที่ยังมีอาการโลภะ โทสะ โมหะ อยู่มาก อาการเบื่ออีกประเภทหนึ่งคือนิพพิทา(จำได้ไม่ถนัดนัก ถ้าผิดขออภัย) เป็นความเบื่อหน่ายจากการเห็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา จากภายในใจและโลกภายนอก อาการเบื่อหน่ายนี้จะครอบคลุมไปยังโมหะ โลภะ โทสะ อย่างหยาบ และลึกไปถึงสังคโยชน์ เป็นอาการเบื่อเพื่อคลายออก สำรอกออก เพื่อคลายกำหนัด เพื่อหลุดพ้นในชั้นแรก ความเบื่อตรงนี้มีประโยชน์มาก นิพพิทาจะมีวาระ และจะดำเนินอยู่ในระยะเวลาหนึ่ง อุปมาคล้ายๆจากหนอน ไปเป็นดักแด้ และเป็นดักแด้ที่กำลังจะเป็นผีเสื้อ หลังจากนั้นก็รู้ด้วยตนเองว่าจะปรับตัวยังไง เมื่อจิตดำเนินอยู่ในมรรคแล้ว  ตื่นแล้ว พบทางแล้ว หลังจากพ้นวาระนั้นมาแล้ว  จะมีความยืดหยุ่นสูงมากในการดำเนินชีวิต ทั้งการตัดสินใจ การแก้ปัญหาต่างๆ สามารถตัดสิ่งที่ไม่เคยตัดได้มาก่อนในอดีต อยู่ในมิตินี้แล้วดูจะเป็นเรื่องกล้วยๆไปเลย อารมณ์เบื่ออย่างย่อหน้าแรกข้างต้นจะไม่มีเกิดขึ้นอีกเลย ปล ไม่ทราบถูกหลักวิชาหรือไม่ เล่าจากประสบการณ์เล็กๆของผมเองครับ แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 48 21:00:55 แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 48 20:59:47 จากคุณ : นายตู่ - [ 27 มี.ค. 48 20:41:04 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เมื่ออ่านธรรม ใจมันเบิกบานทันทีเลย อาจเพราะเป็นสิ่งที่เรียกกันว่ากิเลสกระมัง ข้าพเจ้าพูดจากใจนะว่าชอบการอธิบายของท่าน นายตู่มาก เพราะอ่านแล้วมัน ปิ๊ง ทันที ที่ข้าพเจ้าถามนั้น ข้าพเจ้าถามคนที่เคยผ่านขั้นนั้นไปแล้ว การตอบต่อคำถามจึงเป็นไปด้วยใจ อ่านแล้วจึงรู้สึกจากใจสู่ใจ ไม่ใช้คำกำกวม จับผิดเพ่งบัญญัต เหมือนศิษย์ถามครู ครูอารี ว่าศิษย์นั้นยังไม่รู้ทำอย่างไรให้เค้ารู้ดีนะ ก็เท่านั้น ข้าพเจ้ามาที่นี่เพื่อเรียนรู้ตัวเอง เรียนรู้คนอื่นๆ ไม่ใช่มาแสดงความอวดรู้ใดๆ เมื่อสงสัยสิ่งใดจึงถามจากใจซื่อๆ เพราะข้าพเจ้าไม่มีครู ไม่มีเพื่อนที่เรียกกันว่ากัลยาณมิตรเลย นอกจากความรู้สึกตัวของข้าพเจ้าเอง และอยู่ในดินแดนที่ผู้คนรู้จักพระพุทธศาสนาน้อยมาก มีถ้อยความนึงที่ข้าพเจ้าได้จากอินเตอร์เน็ตและชอบมากๆอยากเล่าสู่ฟัง "ผู้ใดอวดเก่ง ผู้นั้นขี้ขลาด ผู้ใดอวดฉลาด ผู้นั้นโง่ ผู้ใดคุยโว ผู้นั้นไม่เอาถ่าน" ขอความเมตตา เอื้อในธรรมจงมีแด่ทุกท่าน จับมือกันเดินไปไม่ได้หรือ แทนที่จะทะเลาะไปเดินไป จากคุณ : koknam - [ 28 มี.ค. 48 00:40:09 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คำว่า "ผู้รู้ธรรม" ผมอยากให้พิจารณาความหมายว่า ผู้รู้ธรรมในขณะนั้น เด๋วนั้น ไม่ใช่เพียงผู้ที่ทำความเข้าใจจนเกิดศรัทธา จดจำธรรมะได้ เพียงอย่างเดียวครับ ผู้รู้ธรรม คือ ผู้ที่ปฎิบัติธรรมได้ตลอด รู้วิธีโน้มจิตให้ผ่องใสได้เสมอ ตอนเบื่อก็ต้องรู้ว่าเบื่อ เพราะเราปล่อยใจไหลกับความเบื่อหน่าย ที่ยังเบื่อเพราะไม่รู้สภาพที่แท้จริงของตน ตรงนี้ผมคิดว่า ขณะที่เบื่อนั้นไม่ใช่ผู้รู้ธรรมแล้ว แม้ว่าก่อนหน้านี้จะเคยเป็นผู้รู้ธรรมมาก่อน แต่ขณะเบื่อนั้นกลายเป็นผู้ไม่รู้ทันตัวเองเสียแล้วครับ ก็เอาโอกาสตอนเบื่อนั่นละครับ มาพิจารณาให้ละเอียดดูว่า เบื่อคืออะไร เกิดจากอะไร ความเบื่อเป็นโทสะมูลจิต เป็นกิเลสอย่างหยาบครับ เราจะเห็นง่ายที่สุด เพราะด้วยสภาพที่เป็นความทุกข์ใจ ลองพิจารณาให้ละเอียดยิ่งขึ้นไปดูครับว่า ความเบื่อเกิดจาก ความต้องการแสวงหาสุข อันมีโลภะมูลจิตขับอยู่ เปลี่ยนความเบื่อมาเป็นความสนุกกับการค้นหาตัวตน เข้าใจตัวตนของตนดูครับ จะไม่เบื่อ เพราะเป็นการดับทุกข์ของตัวเอง ส่วนประเด็นที่คุณเจ้าของกระทู้กล่าวถึง คือแล้วผู้ที่ยังไม่เข้าใจจะรู้อย่างไร ปฎิบัติอย่างไร ทุกวันผมเองก็อยู่จุดนั้น ยังไม่ต่างกับทุกคน ทุกวันก็ยังเบื่อ และผมก็เชื่อว่าหลายท่านในที่นี้ก็เบื่ออยู่เหมือนกัน แต่ถ้าเราปล่อยอารมณ์ไหลไปกับความเบื่อเรื่อยๆ โดยไม่พิจารณา เราก็จะไม่พ้นจากมันได้ มีแต่ตกไปอยู่ในอำนาจของอารมณ์นั้นเรื่อยๆจนเคยชิน เพราะไม่มีปัญญาพ้นมันออกมาได้ สิ่งที่ทำให้เราคลายกิเลสทั้งหลายได้คือ สติปัฐฐาน ที่ผมมักกล่าวว่าให้รู้ทันตัวเอง ถึงแม้ไม่ได้ทำให้คลายได้โดยฉับพลันทันที แต่สิ่งนี้สะสมทีละเล็กละน้อย มันไม่ง่ายครับที่จะจัดการกับกิเลสทั้งหมดรวดเดียว ทั้งหมดต้องอาศัยการสั่งสมบารมีหลายอย่าง กุศลทั้งหลายจึงเป็นขั้นๆ ทาน ศีล ภาวนา ต้องปฎิบัติให้เป็นกิจวัตรสม่ำเสมอ สิ่งเหล่านี้คือพลัง สิ่งนี้ไม่จำเป็นต้องรู้ธรรมขั้นสูงก็ทำได้ครับ สภาพที่เป็นปรมัตถธรรมนั้น ทุกคนเข้าถึงได้เหมือนกันโดยไม่ต้องศึกษาจนขั้นสูงเลยก็อาจจะรู้ได้ ขึ้นอยู่กับสติของผู้นั้น เรื่องรู้ธรรมขั้นสูงผมว่ามันเป็นเรื่องของการเรียนเพื่อมาสอนมากกว่าการปฎิบัติครับ เมื่อลงมือปฎิบัติ สิ่งที่คิดว่าทำไม่ได้ก็จะเริ่มทำได้เองครับ จากคุณ : Ambient - [ 28 มี.ค. 48 01:57:00 A:202.47.247.146 X: TicketID:024999 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เข้าสู่กระแสธรรมให้ได้ก่อนครับ แล้วจะไม่มีอะไรมาหยุดมันได้ ล้วนเป็นไปตามปรกติที่ควรเป็น ล้วนเป็นไปตามปรกติที่ต้องเป็น จิตจงเป็นกุศล สวัสดีครับ จากคุณ : เพียรเข้าเถิดจะเกิดผล - [ 28 มี.ค. 48 03:53:19 A:61.91.118.184 X: TicketID:074598 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ความเบื่อ  ที่เกิดขึ้นบางคราว  หมายถึงความเบื่อในวิถีโลกไช่ใหม ถ้าใช่ก็  ทนเอาครับ  เป็นการฝึกขันติ  เหมือนกับสร้างเขื่อนเก็บน้ำ  รอเวลาที่น้ำมากพอจะได้ปล่อยออกมาทำลายความแห้งแล้ง อย่าถือสาความเบื่อ  อย่าเบื่อความเบื่อ  ความเบื่อเป็นอนัตตา อีกอย่างหนึ่งการระลึกถึงกุศลธรรมที่เราได้ทำก็ช่วยได้มาก เจริญในธรรมครับ จากคุณ : มังกรใจเย็น - [ 28 มี.ค. 48 08:56:14 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ในส่วนของการเลี้ยงชีพ ก็ทำให้เต็มกำลังความสามารถ ด้วยศีล 5 ไม่สร้างความทุกขืใจให้คนรอบข้าง มีเวลาว่าก็หาหนังสือธรรมมาอ่าน ฝึกลดละกิเลส และอัตตา ได้บ้างไม่ได้บ้างก้ได้เริ่มเดินทางครับ จากคุณ : 13 (krisch13friday) - [ 28 มี.ค. 48 10:24:23 ]

ความคิดเห็นที่ 17 "โอวาทปาติโมกข์" เป็นหลักให้ชีวิตผมเดินไปอย่างมีคุณภาพยิ่งกว่าแต่ก่อนมา " ทำดี ละชั่ว ทำจิตให้ผ่องใส" เมื่อใช้หลักนี้โดยละเอียดขึ้น พบว่า ผมควรทำดี .. และ ในขณะเดียวกัน..มีจิตผ่องใส ผมควรละชั่ว .. และ ในขณะเดียวกัน..มีจิตผ่องใส ผมรู้สึกง่ายขึ้นกับชีวิตที่ต้องการดำรงธรรม ผมรู้สึกเหมือนคนที่ลุกขึ้นมาจับจักรยานถีบได้ ..ล้มลุกคลุกคลาน..ช่างมัน ..หลังจากเล็งจักรยานอยู่นาน จากคุณ : กิเลสสีรุ้ง (กิเลสสีรุ้ง) - [ 28 มี.ค. 48 11:00:33 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เด็กโง่.... ไปเจอพวกอวิชชา พาหลงทางไปแล้ว ยิ่งบรรลุธรรม ยิ่งรู้ความจริงของธรรมชาติรอบด้าน สิ่งที่คิดว่าเป็นปัญหา ก็ไม่ใช่ปัญหา แล้วจะมีชีวิตอยู่ไปไม? คงตอบได้ อยู่อย่างไม่ฝืนธรรมชาติ อยู่อย่างไม่ "ปรุงแต่งจิต" นั่นแหละ ใช่เลย ธรรมชาติของจริง เมื่อจิตใจเจริญ .... ก็มีเวลามาพัฒนาวัตถุให้เจริญ เพื่อมารับใช้เรา ไม่ใช่พัฒนาวัตถุ มาเพื่อเป็นนายเรา เช่นว่า ...เราต้องหาเงินจากมัน เราต้องรวยจากมัน ในฐานะที่เราพัฒนามันขึ้นมาเป็นคนแรก นั่นแหละ ... ความเจริญแบบแฝงด้วยอวิชชา .... วัตถุดันกลับเป็นนายเราได้ การพัฒนาอาวุธฆ่าคน...งี้เป็นต้น เสียทั้งเงิน เสียทั้งเวลา เพราะความอยาก... แท้ๆ ของมนุษย์ อยากเป็นเจ้าเดียวในโลก คิดว่าตัวเองเก่งที่สุดในโลก เป็นต้น แทนที่จะพัฒนายานอวกาศเดินทางระหว่างดวงดาว หรือ พัฒนาร่างกายมนุษย์ให้กินแดด กินลมได้ จากคุณ : นายแอ๊ด เมืองนนท์ - [ 28 มี.ค. 48 12:34:14 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ข้าพเจ้าสนใจประโยคที่ว่า "สนุกกับการค้นหาตัวตน" จริงๆ ท่านอื่นๆข้าพเจ้าขอบพระคุณที่ชี้แนะบอกกล่าว ส่วน ท่านแอ๊ด เมืองนนท์ ข้าพเจ้าไม่ค่อยเข้าใจนัก ว่าท่านพยายามจะบอก อะไร อย่างที่ท่านว่าไว้ ข้าพเจ้านี่โง่ เหลือเกิน หลงทางยังไม่รู้เรื่องรู้ราวอีก น่าสงสาร ผู้ใหญ่ผู้ชาญฉลาดโปรดชี้แนะด้วย จากคุณ : koknam - [ 28 มี.ค. 48 15:58:25 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ฟังให้ดี เดี๋ยวจะหาว่าสอนให้เห็นแก่ตัว ไม่ค่อยอยากพูดมากนัก .... คนเรามักจะคิดแต่เรื่องคนอื่น มากกว่าเรื่องของตัวเอง เราอยากให้คนอื่นทำสิ่งใดก็ตาม แท้จริงแล้วกิเลสของเราไปกำหนดไว้แล้ว ว่าเขาต้องทำอย่างนั้น พอเขาทำตาม ก็ถูกใจเรา พอไม่ทำตาม ก็ขัดใจเรา .... ทำไมไม่ปล่อยให้เขาทำไปตามธรรมชาติแท้ๆ ของเขาหล่ะ ทุกคนเกิดมาแล้ว ต้องช่วยเหลือตนเอง ไม่ใช่รอให้ใครไปช่วยเหลือ ถ้าต่างคนต่างทำแบบนี้ได้ ความหมดห่วงก็ลดลง ทุกข์ก็ลดลงนั่นเอง .... พร้อมๆ กันทุกคน พอเราแข็งแรง เข้มแข็งมองโลกทะลุปรุงโปร่ง ดวงตาเห็นธรรมนั่นเอง เราก็เข้าไปช่วยเหลือผู้อื่นได้มาก เราจะทำอะไร เราจะประดิษฐ์สิ่งของอะไร เราก็จะทำเพื่อผู้อื่นทั้งนั้น เพราะเราไม่ต้องสะสม... อีกต่อไปแล้ว คนทั่วไป... ที่ตกลงมาวุ่นอยู่ในโลกียะ ทำสิ่งที่ว่านี้ได้ยากนัก จากคุณ : นายแอ๊ด เมืองนนท์ - [ 28 มี.ค. 48 18:35:58 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เช่น ลูกของเรา เราอยากให้เขาอยู่รอด ในอนาคต เราก็ฝึกให้เขาช่วยตัวเองทุกอย่างเสียตั้งแต่วันนี้ วันพรุ่งนี้ เราก็จะมีเวลาว่าง ไม่ต้องไปสอนมันอีก เมียก็เหมือนกัน ... หากเขารู้จักทำมาหากินในวันนี้ เราตายไปวันพรุ่งนี้ เราก็ไม่ต้องห่วงเขาอีกเช่นกัน เราก็สอนวิธีทำมาหากินไว้ให้เขาซะ จะได้หมดห่วงไปอีกข้อ แม่พ่อ....ก็จะตายก่อนเรา เราหมดห่วงก่อน เราก็เริ่มลดความทุกข์กับอนาคตลงเรื่อยๆ จนไม่ต้องทุกข์กับใครอีก นั่นหมายถึงเราบรรลุธรรมชั้นสูงๆ ขึ้นไปอีกเรื่อยๆ ทั้งๆที่อยู่เป็นฆราวาสนี่แหละ จากคุณ : นายแอ๊ด เมืองนนท์ - [ 28 มี.ค. 48 18:43:33 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เรื่องตาย... ก็สั่งไว้เลย นำพระมาสวดแล้ว... คืนเดียวเผาเลย ไม่ต้องมากพิธี ไม่ต้องรบกวนคนข้างหลัง หมดห่วงไปล่วงหน้า จนวันตายแล้ว ที่นี้ก็จะอยู่ไปวันๆ อย่างที่ว่า แล้วจะเบื่ออย่างนั้นหรือ? ไม่มีเบื่อ.... อย่างน้อยก็สอนวิธีการดำรงชีวิตของเราให้คนรอบข้างได้ทุกวัน เจอคนแปลกหน้าได้ทุกวัน หรือ เอาเวลามานั่งคิดค้นประดิษฐ์วัตถุ ไม่คิดขายเอารวย คิดทำให้เขาใช้กันเพื่อให้สุขสบายทางร่างกายมากขึ้น จะไปเบื่อได้ไง ที่เบื่อ... เพราะอยากเอา แล้วเอามาเป็นของตัวไม่ได้ อยากให้คนรอบข้างเป็นอย่างกิเลสของเรา แล้วเขาเป็นอย่างเราไม่ได้ เช่น .. ทำไมคนนี้ไม่ขยัน ทำไมคนนี้ไม่ดี เป็นต้น ลองคิดดูดีๆ ไม่ใช่สอนให้เห็นแก่ตัว แต่ให้มองโลกให้ชัดเจนอย่างที่มันเป็นจริงๆ จากคุณ : นายแอ๊ด เมืองนนท์ - [ 28 มี.ค. 48 18:51:49 ]

ความคิดเห็นที่ 23 โอ้ พอจะเข้าใจมุมมองของท่านแล้ว ขอบพระคุณ สำหรับเวลา และเรี่ยวแรง ของท่านจริงๆ ที่ กรุณาชี้แนะ เด็กโง่ ขอบพระคุณท่านอื่นๆด้วย แต่อ่านแล้วรู้สึกเหมือนถูกด่าเลยดีเหมือนกัน จะได้มีการบ้านทำ หนทางนี้ดุดันกว่าที่คาด จากคุณ : koknam - [ 28 มี.ค. 48 20:55:26 ]

ความคิดเห็นที่ 24 วิถีแห่ง "เซน" สืบทอดจากวัดเส้าหลิน ไม่ปราณีลูกศิษย์... ผู้รักดี จากคุณ : นายแอ๊ด เมืองนนท์ - [ 29 มี.ค. 48 09:01:52 ]