ความคิดเห็นที่ 1 อ้า............... ปลดล๊อก ระวังมิจฉาทิฏฐินะท่าน จากคุณ : บุญกึ่ม บ้านกระโทก - [ 1 ก.ค. 48 01:04:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เออ. จากคุณ : my studio - [ 1 ก.ค. 48 01:27:11 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สาธุ   จากคุณ : ส้มน้ำตาล - [ 1 ก.ค. 48 02:50:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สิ่งที่พระพุทธองค์ทรงเพียรพยายามตรัสรู้มาไม่ควรใช้คำว่าเขวี้ยงทิ้งให้หมด ฟังดูเหมือนดูหมิ่น ทั้งๆที่เจตนาคนพูดแค่ต้องการแสดงความเห็นในเรื่องธรรมมะ ถ้าอริยสัจสี่เป็นแค่วสะพานเชื่อม แล้วคุณจะเขวี้ยงทิ้งไป หรือพังมันทิ้งไป ไม่ยอมเดินข้าม อย่างนั้นหรือ ถ้าเป็นเช่นนั้น คุณก็หยุดอยู่แค่นี้ก็แล้วกัน เสียใจด้วย เพราะคุณจะไม่มีโอกาศได้รู้ว่าอีกฝั่งของสะพานยังมีของดีที่น่าศึกษาอีกเยอะมากกกกกกกก ขอบอก หรือว่าคุณคิดว่าจะเดินข้ามสะพานนี้ก่อนแล้วค่อยพังมัน ถึงตอนนั้นเราว่าพอข้ามสะพานแล้วคุณจะลืมความคิดนี้เพราะถึงตอนนั้นคุณจะเปลี่ยนไป๋ ปัญญาคุณจะมาดวงตาก็ก็จะเห็นธรรม ผ่านสะพานนี้ให้ได้ซะก่อนค่อยมาคุยกันใหม่ จากคุณ : หุหุ - [ 1 ก.ค. 48 06:05:50 A:61.91.171.222 X: TicketID:005901 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ถ้าว่างก็ไม่ต้องใช้ ถ้าไม่ว่างก็ต้องใช้อุปกรณ์ไว้ดับทุกข์ จากคุณ : ตาโม (ตาโม) - [ 1 ก.ค. 48 09:57:28 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เอาอย่างนี้ดีไหม ทุกข์ เป็นผล สมุทัย เป็นเหตุ คือ ตัณหา หรือความอยาก นี้เป็นกระแสชีวิตทุกข์ ถอดความออกมาได้ว่า ชีวิตที่เอาความอยากของตนหรือของตัวตนมาเป็นตัวนำในการดำเนินชีวิต ก็จะประสบความทุกข์ ซึ่งจะมากหรือน้อยขึ้นกับความหยาบและละเอียดของความอยากนั้นๆ นิโรธ เป็นผล คือภาวะที่ไม่มีทุกข์ มรรค เป็นเหตุ คือ สัมมาทิฎฐิ ....---- > สัมมาสมาธิ นี้เป็นกระแสชีวิตที่ไม่มีทุกข์ ถอดความออกมาได้ว่า ชีวิตที่เอาความถูกต้อง (=สัมมา) มาเป็นตัวนำในการดำเนินชีวิต  จะไม่มีความทุกข์เลย แก้ไขเมื่อ 01 ก.ค. 48 10:17:05 จากคุณ : สุทธิธรรม (สุทธิธรรม) - [ 1 ก.ค. 48 10:15:56 ]

ความคิดเห็นที่ 7 "ซึ่งคืออัตตาของข้าพเจ้านั่นเอง" ข้าพเจ้า นี่แหล่ะครับคือ อัตตา จากคุณ : มัชฌิม - [ 1 ก.ค. 48 16:10:38 A:202.183.161.225 X: TicketID:037950 ]

ความคิดเห็นที่ 8 .. ท่านข้ามแล้ว ทลายได้แล้วจึงเห็นเช่นนั้น แต่คนที่ยังไม่ข้าม จำเป็นต้องใช้ความจริงนี้ เพื่อข้ามไปยังที่ที่ท่านไปแล้ว .. จากคุณ : เอก - [ 1 ก.ค. 48 18:19:17 A:58.11.39.134 X: TicketID:102425 ]

ความคิดเห็นที่ 9 " รู้ถึงสิ่งต่างๆ ของการคิดและการจำ " คำนี้ช่วยทำความผ่อนคลายให้ผมได้มาก วงจรความทุกข์ยากที่ผมเฝ้ามองจากในตน ผมเห็นอย่างนี้ ความจำ - something? - คิด - พูด - ทำ - ความจำ something = ผัสสะที่ยึดมั่นถือมั่นที่ไหลไปจนเป็น "เจตนา" ผมยังไม่พบเห็นรอยต่อของการละความจำ-ความคิด แต่ผมได้พบเห็นการละความจำความคิดในหลายเรื่อง ชึ่งเป็นผลทำให้ชีวิตเปลี่ยนไป ในขณะที่ตื่นอยู่อย่างดีภายในผมสังเกตได้ว่ามีสิ่งที่น่าจะเรียกว่า "เจตนา" เป็นตัวดันให้คิด-พูด-ทำ ในแต่ละวันเกิดนับไม่ถ้วน เป็นกระบวนการของกรรม และสิ้นกรรมในแต่คราวไปเป็นความจำ จากนั้นก็ถูกขุดดึงมาใช้ใหม่หมุนวน ขอบคุณต่อความรู้ที่ท่านเผื่อแผ่ ต่อความเห็นนี้ ผมขอคำชี้แนะจากท่านด้วย จากคุณ : กิเลสสีรุ้ง - [ 2 ก.ค. 48 07:50:17 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มันน่าสนใจเสมอ เมื่อเวลาที่ตั้งกระทู้ขึ้นมา เพราะข้าพเจ้าสังเกต การตอบคำถามเสมอ มักมี คนอยู่ 2 ประเภทใหญ่ๆ คือผู้เข้าใจ กับไม่เข้าใจ(ผู้ที่คิดว่าเข้าใจ) ซึ่งข้าพเจ้าขอบคุณทุกๆท่านมากจริงๆ ตอบท่านกิเลสสีรุ้ง ถ้าข้าพเจ้าจะสามารถตอบท่านได้ ข้าพเจ้า บอกได้เพียงว่า ไม่ต้องพิจารณาสิ่งใดๆทั้งสิ้น ว่านี่ตรงนี้เป็นรอยต่อนะ ตรงนี้เป็นสิ่งที่เรียกว่าแบบนี้นะ ในตำราว่าไว้อย่างนั้นนะ นี่คือเจตนานะ เป็นสิ่งที่ทำให้เกิดสิ่งนี้ตามมานะ ท่านเขี้ยงทิ้งให้หมด เพราะทันทีที่ท่านเริ่มพิจารณาหาเหตุผล ท่านจะหล่นลงสู่อัตตาทันที ธรรมชาติของข้าพเจ้า หรือท่าน หรือบุคคลอื่นๆ มีธรรมชาติของการรู้ถึงสิ่งนั้นอยู่แล้ว แต่ถูก ความคิดหรือความจำมาขวางเอาไว้(อัตตา) แม้ว่ามันจะเป็น ความคิดความจำในสิ่งที่ท่านเรียกมันว่า ธรรม หรือ ข้อธรรมก็ตาม ท่านพอเข้าใจได้ใช่ไหม ด้วยเหตุนั้นท่านควรเขี้ยงทิ้งให้หมด "รู้เฉยๆ เท่านั้น แต่ไม่ต้อง รู้ว่ารู้อะไร" ถ้าท่านหลุดจากตรงนี้ ท่าน จะเข้าใจ เมื่อแรกนั้นข้าพเจ้าไม่เข้าใจ ข้าพเจ้าจึงตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะว่า เมื่อในอดีตนั้น ถ้ามีใครซักคนเขียนสิ่งที่ข้าพเจ้าเขียนไว้ข้างบนขึ้นมา ให้ข้าพเจ้าได้อ่าน ข้าพเจ้าจะหลุดจากจุดนั้นทันทีทันที แต่ข้าพเจ้าไม่มี จึงติดอยู่ซักพัก จึงหวังว่าจะพอเป็นประโยชน์ กับคนอื่นๆบ้างเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรอย่าใส่ใจนักเลย ท่านๆ จากคุณ : koknam - [ 2 ก.ค. 48 12:53:47 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ประเด็นคำว่า "สภาวะธรรมแท้" พระสาวก (ท่านปุณณะ มันตานีบุตร กล่าวแก่พระสารีบุตรว่า (รถวินีตสูตร) ท่าน มิได้ประพฤติพรหมจรรย์ (เป็นอยู่อย่างประเสริญ)เพื่อวิสุทธิ ๗ เพียงข้อใดข้อหนึ่ง แต่ท่านประพฤ๖ "เพื่อความดับโดยม่มีเชื้อเหลือ" น่าจะแปลว่า พระสงฆ์ พระอริยสงฆ์สาวกสมัยนั้น บวช เพื่อ "ความดับไม่เหลือแห่งขันธ์ทั้ง ๕" ตามที่ตรัสว่า ความหมายของคำว่าความดับ ได้แก่ ความดับแห่งขันธ์ มีรูปเป็นต้น (ขนฺธ สํ ๑๗/๓๐/๔๘) อริยสัจ ๔ ประการ (โดยเฉพาะที่ตรัสไว้ว่า) "ว่าโดยย่อ อุปาทานขันธ์ เป็นทุกข์อริยสัจ" จึง = นี้ เป็นทุกข์อริยสัจ (หรือ อริยสัจข้อที่ ๑) ตัณหา เป็นเหตุให้เกิด "นี้ ที่คือ ว่าโดยย่อ อุปาทานขันธ์ เป็นทุกข์อริยสัจ" (เท่ากับ อริยสัจข้อที่ ๒) ตัณหานิโรธ จึงเท่ากับ อริยสัจข้อที่ ๓ (ตัณหานิโรธ เพราะ ปฏิจจสมุปบาทสายเกิดกองทุกข์มันนิโรธ) มรรคมีองค์ ๘ (ดูมหาจัตตารีสักกสูตรด้วย) คือ อริยสัจข้อที่ ๕ (หรือดู สมาธิภาวนา ๔ ประเภท ตรัสไว้ในพระบาลีโรหิตัสวรรค) น่าจะหมายความว่า เมื่อ ภาวนามยปัญญา ของพระโพธิสัตว์สิทธัตถะ ที่เกิดจากจิตตภาวนาตามแบบที่ตรัสสรรเสริญ (อานาปานสติสมาธิ) โดยเฉพาะ สมาธิภาวนาที่เป็นไปเพื่อความสิ้นอาสวะ (พระบาลีโรหิตัสวรรค) หรือได้แก่ จิต + อริยมรรคมีองค์ ๘ แล้วเกิดอาสวักขยญาณ ....จึง เห็นแจ้งแทงตลอดซึ่ง "ปฏิจจสมุปบาท หรือ อริยสัจ ๔" ปฏิจจสมุปบาท ได้แก่ ธรรมชาติอันอาศัยกันเกิดขึ้น เราๆ ท่านๆ จึง กำหนดว่า "นั่น=เหตุ / นั่น = ผลที่เกิดจากเหตุ" ปฏิจจสมุปบาท มีทั้งแบบ ๑๑ อาการ ๑๒ กระบวนธรรม / แบบ ๒๓ อาการ ๒๔ กระบวนธรรม / และแบบที่ตรัสตั้งต้น ที่ อายตนะใน ถึง อายตนะนอก เกิด วิญญาณทางอายตนะนั้น (ที่ตรัสว่า คือ ผัสสะ) สรุป (๑) "สภาวะธรรมแท้" ตามที่พระบรมศาสดา ทรงตรัสรู้ชอบด้วยพระองค์เอง "คืออะไร" มีหลักฐาน คือพระพุทธภาษิต ฯลฯ ดังนั้น จึงน่าจะเกิดประเด็นได้ว่า (๒) อริยสัจ คือ ความจริงอันประเสริฐ ๔ ประการนั้น ตกลง "เป็นความจริง ของ "สภาวะธรรมแท้" ของอะไร? (๓) ตัวความจริงแท้ของสภาวะธรรมแท้นั้น ประเสริฐ หรือไม่? (๔) เมื่อ "เป็นองค์รวม" ระหว่าง ความจริงอันประเสริฐกับสภาวะธรรมแท้ "ที่ ตรัสรู้ ในฐานะ ผู้รู้ตามพระพุทธองค์" เฉกเช่น ภิกษุปุณณะ มันตานีบุตร ...ผลที่ตามมา คืออะไร? สรุป โดยขอยืมคำที่เจ้าของกระทู้เสนอไว้ นะครับ สิ่งที่เสนอไว้ ไม่ว่าจะถูกหรือผิด ต่ออัตตาของใคร หรือตำราเล่มไหน ก็ตาม ข้าพเจ้าจะเขี้ยงทิ้งให้หมด เพราะมันไม่สำคัญเลยจริงๆ มันเป็นแค่สะพานเชื่อมไป ไม่ใช่ "สภาวะธรรมแท้" แต่ เพิ่มอีกหน่อยว่า "ไม่ประมาณอวดดีด้วย" เพราะ เมื่อ "นิโรธแล้ว" (นิโรธใหม่ๆ / หลังจากนั้น) ย่อมน่าจะคือ สภาวะธรรมแท้ที่คือ "ไม่ประมาทและอวด" จากคุณ : เถรวาทปฐมสังคายนานิยม (F=9b) - [ 2 ก.ค. 48 18:55:10 ]

ความคิดเห็นที่ 12 พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๐  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๒ ทีฆนิกาย มหาวรรค ......................... [๒๙๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย อีกข้อหนึ่ง ภิกษุพิจารณาเห็นธรรมในธรรม คืออริยสัจ ๔ อยู่ ภิกษุพิจารณาเห็นธรรมในธรรมคืออริยสัจ ๔ อยู่ อย่างไรเล่า ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมรู้ชัดตามเป็นจริงว่า นี้ทุกข์ นี้ทุกขสมุทัย นี้ทุกขนิโรธ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา ฯ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ทุกขอริยสัจเป็นไฉน แม้ชาติก็เป็นทุกข์ แม้ชราก็ เป็นทุกข์ แม้มรณะก็เป็นทุกข์ แม้โสกะ ปริเทวะทุกข์โทมนัสอุปายาส ก็เป็น ทุกข์ แม้ความประจวบกับสิ่งไม่เป็นที่รักก็เป็นทุกข์ แม้ความพลัดพรากจากสิ่ง ที่รักก็เป็นทุกข์ ปรารถนาสิ่งใดไม่ได้ แม้อันนั้นก็เป็นทุกข์ โดยย่อ อุปาทานขันธ์ ทั้ง ๕ เป็นทุกข์ ฯ [๒๙๕] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ชาติเป็นไฉน ความเกิด ความบังเกิด ความหยั่งลงเกิด เกิดจำเพาะ ความปรากฏแห่งขันธ์ ความได้อายตนะครบ ใน หมู่สัตว์นั้นๆ ของเหล่าสัตว์นั้นๆ อันนี้เรียกว่าชาติ ฯ ก็ชราเป็นไฉน ความแก่ ภาวะของความแก่ ฟันหลุด ผมหงอก หนัง เป็นเกลียว ความเสื่อมแห่งอายุ ความแก่หง่อมแห่งอินทรีย์ ในหมู่สัตว์นั้นๆ ของเหล่าสัตว์นั้นๆ อันนี้เรียกว่าชรา ฯ ก็มรณะเป็นไฉน ความเคลื่อน ภาวะของความเคลื่อน ความแตกทำลาย ความหายไป มฤตยู ความตาย ความทำกาละ ความทำลายแห่งขันธ์ ความ ทอดทิ้งซากศพไว้ ความขาดแห่งชีวิตินทรีย์ จากหมู่สัตว์นั้นๆ ของเหล่าสัตว์ นั้นๆ อันนี้เรียกว่ามรณะ ฯ ก็โสกะเป็นไฉน ความแห้งใจ กิริยาที่แห้งใจ ภาวะแห่งบุคคลผู้แห้งใจ ความผาก ณ ภายใน ความแห้งผาก ณ ภายใน ของบุคคลผู้ประกอบด้วยความ พิบัติอย่างใดอย่างหนึ่ง ผู้ถูกธรรมคือทุกข์อย่างใดอย่างหนึ่งกระทบแล้ว อันนี้ เรียกว่าโสกะ ฯ ก็ปริเทวะเป็นไฉน ความคร่ำครวญ ความร่ำไรรำพัน กิริยาที่คร่ำครวญ กิริยาที่ร่ำไรรำพัน ภาวะของบุคคลผู้คร่ำครวญ ภาวะของบุคคลผู้ร่ำไรรำพัน ของ บุคคลผู้ประกอบด้วยความพิบัติอย่างใดอย่างหนึ่ง ผู้ถูกธรรมคือทุกข์อย่างใดอย่าง หนึ่งกระทบแล้ว อันนี้เรียกว่าปริเทวะ ฯ ก็ทุกข์เป็นไฉน ความลำบากทางกาย ความไม่สำราญทางกาย ความ เสวยอารมณ์อันไม่ดีที่เป็นทุกข์เกิดแต่กายสัมผัส อันนี้เรียกว่าทุกข์ ฯ ก็โทมนัสเป็นไฉน ความทุกข์ทางจิต ความไม่สำราญทางจิต ความ เสวยอารมณ์อันไม่ดีที่เป็นทุกข์เกิดแต่มโนสัมผัส อันนี้เรียกว่าโทมนัส ฯ ก็อุปายาสเป็นไฉน ความแค้น ความคับแค้น ภาวะของบุคคลผู้แค้น ภาวะของบุคคลผู้คับแค้น ของบุคคลผู้ประกอบด้วยความพิบัติอย่างใดอย่างหนึ่ง ผู้ถูกธรรมคือทุกข์อย่างใดอย่างหนึ่งกระทบแล้ว อันนี้เรียกว่าอุปายาส ฯ ก็ความประจวบกับสิ่งไม่เป็นที่รัก ก็เป็นทุกข์ เป็นไฉน ความประสบ ความพรั่งพร้อม ความร่วม ความระคน ด้วยรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ อันไม่น่าปรารถนา ไม่น่าใคร่ ไม่น่าพอใจ หรือด้วยบุคคลผู้ปรารถนาสิ่งที่ไม่เป็น ประโยชน์ ปรารถนาสิ่งที่ไม่เกื้อกูล ปรารถนาความไม่ผาสุก ปรารถนาความไม่ เกษมจากโยคะ ซึ่งมีแก่ผู้นั้น อันนี้เรียกว่า ความประจวบกับสิ่งไม่เป็นที่รัก ก็เป็นทุกข์ ฯ ก็ความพลัดพรากจากสิ่งที่รัก ก็เป็นทุกข์ เป็นไฉน ความไม่ประสบ ความไม่พรั่งพร้อม ความไม่ร่วม ความไม่ระคน ด้วยรูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ อันน่าปรารถนา น่าใคร่ น่าพอใจ หรือด้วยบุคคลผู้ปรารถนา ประโยชน์ ปรารถนาสิ่งที่เกื้อกูล ปรารถนาความผาสุก ปรารถนาความเกษมจาก โยคะ คือ มารดา บิดา พี่ชาย น้องชาย พี่หญิง น้องหญิง มิตร อมาตย์ หรือ ญาติสาโลหิต ซึ่งมีแก่ผู้นั้น อันนี้เรียกว่า ความพลัดพรากจากสิ่งที่รักก็ เป็นทุกข์ ฯ ก็ปรารถนาสิ่งใดไม่ได้ แม้อันนั้น ก็เป็นทุกข์ เป็นไฉน ความปรารถนา ย่อมบังเกิดแก่สัตว์ผู้มีความเกิดเป็นธรรมดา อย่างนี้ว่า โอหนอ ขอเราไม่พึงมีความ เกิดเป็นธรรมดา ขอความเกิดอย่ามีมาถึงเราเลย ข้อนั้นสัตว์ไม่พึงได้สมความ ปรารถนา แม้ข้อนี้ ก็ชื่อว่าปรารถนาสิ่งใดไม่ได้ แม้อันนั้นก็เป็นทุกข์ ความ ปรารถนาย่อมบังเกิดแก่สัตว์ผู้มีความแก่เป็นธรรมดา อย่างนี้ว่า โอหนอ ขอเรา ไม่พึงมีความแก่เป็นธรรมดา ขอความแก่อย่ามีมาถึงเราเลย ข้อนั้นสัตว์ไม่พึงได้ สมความปรารถนา แม้ข้อนี้ ก็ชื่อว่าปรารถนาสิ่งใดไม่ได้ แม้อันนั้นก็เป็นทุกข์ ความปรารถนาย่อมบังเกิดแก่สัตว์ผู้มีความเจ็บเป็นธรรมดาอย่างนี้ว่า โอหนอ ขอ เราไม่พึงมีความเจ็บเป็นธรรมดา ขอความเจ็บอย่ามีมาถึงเราเลย ข้อนั้นสัตว์ไม่พึง ได้สมความปรารถนา แม้ข้อนี้ ก็ชื่อว่า ปรารถนาสิ่งใดไม่ได้ แม้อันนั้นก็เป็น ทุกข์ ความปรารถนาย่อมบังเกิดแก่สัตว์ผู้มีความตายเป็นธรรมดาอย่างนี้ว่า โอหนอ ขอเราไม่พึงมความตายเป็นธรรมดา ขอความตายอย่ามีมาถึงเราเลย ข้อนั้นสัตว์ ไม่พึงได้สมความปรารถนา แม้ข้อนี้ ก็ชื่อว่าปรารถนาสิ่งใดไม่ได้ แม้อันนั้นก็ เป็นทุกข์ ความปรารถนา ย่อมบังเกิดแก่สัตว์ผู้มีโสกปริเทวทุกขโทมนัสอุปายาส เป็นธรรมดาอย่างนี้ว่า โอหนอ ขอเราไม่พึงมีโสกปริเทวทุกขโทมนัสอุปายาส เป็นธรรมดา ขอโสกปริเทวทุกขโทมนัสอุปายาส อย่ามีมาถึงเราเลย ข้อนั้นสัตว์ ไม่พึงได้สมความปรารถนา แม้ข้อนี้ ก็ชื่อว่าปรารถนาสิ่งใดไม่ได้ แม้อันนั้น ก็เป็นทุกข์ ฯ ก็โดยย่อ อุปาทานขันธ์ ๕ เป็นทุกข์ เป็นไฉน อุปาทานขันธ์ คือรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ เหล่านี้เรียกว่า โดยย่อ อุปาทานขันธ์ทั้ง ๕ เป็นทุกข์ ฯ ดูกรภิกษุทั้งหลาย อันนี้เรียกว่า ทุกขอริยสัจ ฯ แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 48 16:16:15 จากคุณ : Jane_cu - [ 8 ก.ค. 48 16:15:32 ]

ความคิดเห็นที่ 13 [๒๙๖] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ทุกขสมุทัยอริยสัจ เป็นไฉน ตัณหานี้ใด อันมีความเกิดอีก ประกอบด้วยความกำหนัดด้วยอำนาจความเพลิดเพลิน เพลิด- *เพลินยิ่งนักในอารมณ์นั้นๆ คือ กามตัณหา ภวตัณหา วิภวตัณหา ฯ [๒๙๗] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ตัณหานี้นั้น เมื่อจะเกิด ย่อมเกิดในที่ ไหน เมื่อจะตั้งอยู่ ย่อมตั้งอยู่ในที่ไหน ที่ใดเป็นที่รักที่เจริญใจในโลก ตัณหา นั้น เมื่อจะเกิด ย่อมเกิดในที่นี้ เมื่อจะตั้งอยู่ ย่อมตั้งอยู่ในที่นี้ อะไรเป็นที่รัก ที่เจริญใจในโลก ฯ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เป็นที่รักที่เจริญใจในโลก ตัณหา เมื่อจะเกิด ย่อมเกิดที่นี้ เมื่อจะตั้งอยู่ ย่อมตั้งอยู่ ณ ที่นี้ ฯ รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ เป็นที่รักที่เจริญใจใน โลก ตัณหาเมื่อจะเกิด ย่อมเกิดในที่นี้ เมื่อจะตั้งอยู่ ย่อมตั้งอยู่ในที่นี้ ฯ จักขุวิญญาณ โสตวิญญาณ ฆานวิญญาณ ชิวหาวิญญาณ กายวิญญาณ มโนวิญญาณ เป็นที่รักที่เจริญในโลก ตัณหา เมื่อจะเกิด ย่อมเกิดขึ้นในที่นี้ เมื่อจะตั้งอยู่ ย่อมตั้งอยู่ในที่นี้ ฯ จักขุสัมผัส โสตสัมผัส ฆานสัมผัส ชิวหาสัมผัส กายสัมผัส มโน สัมผัส เป็นที่รักที่เจริญใจในโลก ตัณหาเมื่อจะเกิด ย่อมเกิดในที่นี้ เมื่อจะ ตั้งอยู่ ย่อมตั้งอยู่ในที่นี้ ฯ จักขุสัมผัสสชาเวทนา โสตสัมผัสสชาเวทนา ฆานสัมผัสสชาเวทนา ชิวหาสัมผัสสชาเวทนา กายสัมผัสสชาเวทนา มโนสัมผัสสชาเวทนา เป็นที่รัก ที่เจริญใจในโลก ตัณหาเมื่อจะเกิด ย่อมเกิดในที่นี้ เมื่อจะตั้งอยู่ ย่อมตั้งอยู่ ในที่นี้ ฯ รูปสัญญา สัททสัญญา คันธสัญญา รสสัญญา โผฏฐัพพสัญญา ธัมม- *สัญญา เป็นที่รักที่เจริญใจในโลก ตัณหาเมื่อจะเกิด ย่อมเกิดในที่นี้ เมื่อจะ ตั้งอยู่ ย่อมตั้งอยู่ในที่นี้ ฯ รูปสัญเจตนา สัททสัญเจตนา คันธสัญเจตนา รสสัญเจตนา โผฏฐัพพ สัญเจตนา ธัมมสัญเจตนา เป็นที่รักที่เจริญใจในโลก ตัณหา เมื่อจะเกิด ย่อม เกิดในที่นี้ เมื่อจะตั้งอยู่ ย่อมตั้งอยู่ในที่นี้ ฯ รูปตัณหา สัททตัณหา คันธตัณหา รสตัณหา โผฏฐัพพตัณหา ธัมม- *ตัณหา เป็นที่รักที่เจริญใจในโลก ตัณหา เมื่อจะเกิด ย่อมเกิดในที่นี้ เมื่อจะ ตั้งอยู่ ย่อมตั้งอยู่ในที่นี้ ฯ รูปวิตก สัททวิตก คันธวิตก รสวิตก โผฏฐัพพวิตก ธัมมวิตก เป็นที่รักที่เจริญใจในโลก ตัณหา เมื่อจะเกิด ย่อมเกิดในที่นี้ เมื่อจะตั้งอยู่ ย่อมตั้งอยู่ในที่นี้ ฯ รูปวิจาร สัททวิจาร คันธวิจาร รสวิจาร โผฏฐัพพวิจาร ธัมมวิจาร เป็นที่รักที่เจริญใจในโลก ตัณหา เมื่อจะเกิด ย่อมเกิดในที่นี้ เมื่อจะตั้งอยู่ ย่อมตั้งอยู่ในที่นี้ ฯ ดูกรภิกษุทั้งหลาย อันนี้เรียกว่า ทุกขสมุทัยอริยสัจ ฯ               [๒๙๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ทุกขนิโรธอริยสัจเป็นไฉน ความสำรอก และความดับโดยไม่เหลือ ความสละ ความส่งคืน ความปล่อยวาง ความไม่มี อาลัย ในตัณหานั้น ก็ตัณหานั้น เมื่อบุคคลจะละ ย่อมละเสียได้ในที่ไหน เมื่อจะดับ ย่อมดับในที่ไหน ที่ใดเป็นที่รักที่เจริญใจในโลก ตัณหานั้น เมื่อบุคคล จะละ ย่อมละเสียได้ในที่นี้ เมื่อจะดับย่อมดับในที่นี้ อะไรเป็นที่รักที่เจริญใจในโลก ฯ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เป็นที่รักที่เจริญใจในโลก ตัณหา เมื่อบุคคล จะละ ย่อมละเสียได้ในที่นี้ เมื่อจะดับย่อมดับในที่นี้ รูปเสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ เป็นที่รักที่เจริญใจในโลก ตัณหา เมื่อบุคคลจะละ ย่อมละเสียได้ในที่นี้ เมื่อจะดับย่อมดับในที่นี้ ฯ จักขุวิญญาณ โสตวิญญาณ ฆานวิญญาณ ชิวหาวิญญาณ กายวิญญาณ มโนวิญญาณ เป็นที่รักที่เจริญใจในโลก ตัณหา เมื่อบุคคลจะละ ย่อมละเสีย ได้ในที่นี้ เมื่อจะดับ ย่อมดับในที่นี้ ฯ จักขุสัมผัส โสตสัมผัส ฆานสัมผัส ชิวหาสัมผัส กายสัมผัส มโน สัมผัส เป็นที่รักที่เจริญใจในโลก ตัณหา เมื่อบุคคลจะละ ย่อมละเสียได้ในที่นี้ เมื่อจะดับ ย่อมดับในที่นี้ ฯ จักขุสัมผัสสชาเวทนา โสตสัมผัสสชาเวทนา ฆานสัมผัสสชาเวทนา ชิวหาสัมผัสสชาเวทนา กายสัมผัสสชาเวทนา มโนสัมผัสสชาเวทนา เป็นที่รัก ที่เจริญใจในโลก ตัณหา เมื่อบุคคลจะละ ย่อมละเสียได้ในที่นี้ เมื่อจะดับ ย่อมดับในที่นี้ ฯ รูปสัญญา สัททสัญญา คันธสัญญา รสสัญญา โผฏฐัพพสัญญา ธัมมสัญญา เป็นที่รักที่เจริญใจในโลก ตัณหา เมื่อบุคคลจะละ ย่อมละเสีย ได้ในที่นี้ เมื่อจะดับ ย่อมดับในที่นี้ ฯ รูปสัญเจตนา สัททสัญเจตนา คันธสัญเจตนา รสสัญเจตนา โผฏฐัพพสัญเจตนา ธัมมสัญเจตนา เป็นที่รักที่เจริญใจในโลก ตัณหา เมื่อ บุคคลจะละ ย่อมละเสียได้ในที่นี้ เมื่อจะดับ ย่อมดับในที่นี้ ฯ รูปตัณหา สัททตัณหา คันธตัณหา รสตัณหา โผฏฐัพพตัณหา ธัมม ตัณหา เป็นที่รักที่เจริญใจในโลก ตัณหา เมื่อบุคคลจะละ ย่อมละเสียได้ในที่นี้ เมื่อจะดับ ย่อมดับในที่นี้ ฯ รูปวิตก สัททวิตก คันธวิตก รสวิตก โผฏฐัพพวิตก ธัมมวิตก เป็น ที่รักที่เจริญใจในโลก ตัณหา เมื่อบุคคลจะละ ย่อมละเสียได้ในที่นี้ เมื่อจะดับ ย่อมดับในที่นี้ ฯ รูปวิจาร สัททวิจาร คันธวิจาร รสวิจาร โผฏฐัพพวิจาร ธัมมวิจาร เป็นที่รักที่เจริญใจในโลก ตัณหา เมื่อบุคคลจะละ ย่อมละเสียได้ในที่นี้ เมื่อ จะดับ ย่อมดับในที่นี้ ฯ ดูกรภิกษุทั้งหลาย อันนี้เรียกว่า ทุกขนิโรธอริยสัจ ฯ                [๒๙๙] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทาอริยสัจเป็นไฉน นี้คือมรรคมีองค์ ๘ อันประเสริฐ คือ สัมมาทิฏฐิ สัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ สัมมาวายามะ สัมมาสติ สัมมาสมาธิ ก็สัมมาทิฏฐิเป็นไฉน ความรู้ในทุกข์ ความรู้ในทุกขสมุทัย ความรู้ใน ทุกขนิโรธ ความรู้ในทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา อันนี้เรียกว่า สัมมาทิฏฐิ ฯ สัมมาสังกัปปะ เป็นไฉน ความดำริในการออกจากกาม ความดำริใน ความไม่พยาบาท ความดำริในอันไม่เบียดเบียน อันนี้เรียกว่า สัมมาสังกัปปะ ฯ สัมมาวาจา เป็นไฉน การงดเว้นจากการพูดเท็จ งดเว้นจากการพูดส่อ เสียด งดเว้นจากการพูดคำหยาบ งดเว้นจากการพูดเพ้อเจ้อ อันนี้เรียกว่า สัมมาวาจา ฯ สัมมากัมมันตะ เป็นไฉน การงดเว้นจากการฆ่าสัตว์ งดเว้นจากการถือ เอาสิ่งของที่เขามิได้ให้ งดเว้นจากการประพฤติผิดในกาม อันนี้เรียกว่า สัมมา กัมมันตะ ฯ สัมมาอาชีวะ เป็นไฉน อริยสาวกในธรรมวินัยนี้ ละการเลี้ยงชีพที่ผิด เสีย สำเร็จการเลี้ยงชีพด้วยการเลี้ยงชีพที่ชอบ อันนี้เรียกว่า สัมมาอาชีวะ ฯ สัมมาวายามะ เป็นไฉน ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เกิดฉันทะพยายาม ปรารภความเพียร ประคองจิตไว้ ตั้งจิตไว้ เพื่อมิให้อกุศลธรรมอันลามกที่ยังไม่ เกิดบังเกิดขึ้น เพื่อละอกุศลธรรมอันลามกที่บังเกิดขึ้นแล้ว เพื่อให้กุศลธรรมที่ยัง ไม่เกิดบังเกิดขึ้น เพื่อความตั้งอยู่ไม่เลือนหาย เจริญยิ่ง ไพบูลย์ มีขึ้น เต็มเปี่ยม แห่งกุศลธรรมที่บังเกิดขึ้นแล้ว อันนี้เรียกว่า สัมมาวายามะ ฯ สัมมาสติ เป็นไฉน ภิกษุในธรรมวินัยนี้ พิจารณาเห็นกายในกายอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌา และโทมนัสในโลกเสียได้ พิจารณาเห็นเวทนาในเวทนาอยู่ ฯลฯ พิจารณาเห็นจิตในจิตอยู่ ฯลฯ พิจารณา เห็นธรรมในธรรมอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและ โทมนัสในโลกเสียได้ อันนี้เรียกว่า สัมมาสติ ฯ สัมมาสมาธิ เป็นไฉน ภิกษุในธรรมวินัยนี้ สงัดจากกาม สงัดจาก อกุศลธรรม บรรลุปฐมฌาน มีวิตก มีวิจาร มีปีติและสุขเกิดแต่วิเวกอยู่ เธอบรรลุทุติยฌาน มีความผ่องใสแห่งจิตในภายใน เป็นธรรมเอกผุดขึ้น เพราะ วิตกวิจารสงบไป ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร มีปีติและสุขอันเกิดแต่สมาธิอยู่ เธอมี อุเบกขา มีสติ มีสัมปชัญญะ เสวยสุขด้วยกาย เพราะปีติสิ้นไป บรรลุตติยฌาน ที่พระอริยทั้งหลาย สรรเสริญว่า ผู้ได้ฌานนี้ เป็นผู้มีอุเบกขา มีสติอยู่เป็นสุข เธอบรรลุจตุตถฌาน ไม่มีทุกข์ไม่มีสุข เพราะละสุขละทุกข์ และดับโสมนัส โทมนัสก่อนๆ ได้ มีอุเบกขาเป็นเหตุให้สติบริสุทธิ์อยู่ อันนี้เรียกว่า สัมมาสมาธิ ฯ ดูกรภิกษุทั้งหลาย อันนี้เรียกว่า ทุกขนิโรธคามิมีปฏิปทาอริยสัจ ฯ                ดังพรรณนามาฉะนี้ ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นธรรมในธรรมภายในบ้าง พิจารณาเห็นธรรมในธรรมภายนอกบ้าง พิจารณาเห็นธรรมในธรรมทั้งภายในภาย นอกบ้าง พิจารณาเห็นธรรมคือความเกิดขึ้นในธรรมบ้าง พิจารณาเห็นธรรมคือ เสื่อมในธรรมบ้าง พิจารณาเห็นธรรมคือทั้งความเกิดขึ้นทั้งความเสื่อมในธรรมบ้าง ย่อมอยู่ อีกอย่างหนึ่ง สติของเธอที่ตั้งมั่นอยู่ว่า ธรรมมีอยู่ ก็เพียงสักว่าความรู้ เพียงสักว่าอาศัยระลึกเท่านั้น เธอเป็นผู้อันตัณหาและทิฐิไม่อาศัยอยู่แล้ว และ ไม่ถือมั่นอะไรๆ ในโลก ดูกรภิกษุทั้งหลาย อย่างนี้แล ภิกษุชื่อว่าพิจารณาเห็น ธรรมในธรรมอยู่ ฯ จบสัจจบรรพ แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 48 16:19:31 แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 48 16:18:16 จากคุณ : Jane_cu - [ 8 ก.ค. 48 16:16:58 ]