PANTIP.COM : Y3670322 ผู้พอจะทราบเรื่องบทพาหุง,พระนเรศวร,ศิษย์หลวงพ่อจรัญ,เข้ามาหน่อยครับ []

ความคิดเห็นที่ 13

เรื่องที่บันทึกประวัติศาสตร์ตอนนี้ ที่ว่าพระมหาอุปราชา ชนช้างกับพระนเรศวรมหาราช นั้น และพระนเรศวรมหาราช ทรงชนช้างชนะ พระแสงของ้าว ฟันพระศอของพระมหาอุปราชา จนพระศอขาดบนคอช้าง

เรื่องนี้บันทึกใน หนังสือ พระราชพงศาวดาร ฉบับพระราชหัตถเลขา ซึ่งมีความน่าเชื่อถืออยุ่ การที่ท่านพระคุณเจ้ารูปนี้กล่าวออกมาเช่นนี้ จึงน่าเป็นห่วง ว่าท่านศึกษาประวัติศาสตร์มายังไงกันแน่

อีกเรื่องหนึ่ง เรื่องคาถาพาหุงนี้ ผมได้มีโอกาสสดับพระธรรมเทศนาที่วัดข้างบ้าน พระคุณเจ้ารูปหนึ่งท่านได้แสดงพระธรรมเทศนา ถึงเรื่องพุทธชัยมงคลคาถา หรือคาถาพาหุง โดยที่ท่านได้ยกเอาคาถาพาหุงแต่ละบท มาขยายควาเป็นบทเทศ

ผมได้ฟังแล้วก็รู้สึกแปลกใจว่า แหวกแนวจากการเทศน์อื่นๆ โดยนำเรื่องที่ญาติโยมไม่ค่อยรู้ เอามาแสดง ซึ่งปกติ ทุกๆปี วัดนี้ท่านจะเอาใยลานเก่าๆ ซ้ำๆกันทุกปี มาเทศน์

ผมได้บันทึกเสียง แล้วก็ถอดเทปมาเก็บไว้อ่านด้วย จึงเห็นว่า เป็นเรื่องน่าสนใจ อยากเอามาให้อ่านกันสักหน่อย ตัดเฉพาะตอนที่ท่านกล่าวถึง ความเป็นมาของคาถาพาหุงให้อ่านกัน

--------------------------------------

ก่อนที่จะได้พูดถึงใจความของบทสวดมนต์ ที่จะยกมาแสดงสาระ เนื้อหา กันในวันนี้ ก็จะได้กล่าวถึงการสวดมนต์กันสักเล็กน้อย
คือบทสวดมนต์ ที่พระภิกษุสงฆ์ ท่านสวดกัน หรือที่ท่านสาธุชนได้สวดกันมาบ้าง ก็จัดไว้เป็นสามประเภท คือ
แบบที่หนึ่ง บทสวดประเภทคำสอนของพระพุทธเจ้า คือเป็นบทสวดที่ เดิมเป็นคำสอนในทาง
พระพุทธศาสนา ปรากฏในรูปพระสูตร และมีเนื้อหาสาระทางธรรมะอยู่เต็มที่ในบทสวดนั้น เช่น ธัมมจักกัปปวัตนสูตร ที่เป็นพระสูตรแรกที่พระพุทธเจ้าทรงแสดง หรือบทอื่นๆ เช่น ธชัคคสูตร มงคลสูตร รัตนสูตร กรณียเมตตะสูตร
แบบที่ ๒ คือบทสวดประเภทอวยชัยให้พร ซึ่งโดยมากแต่งภายหลัง และอาจจะมีที่ปรากฏในรูปพระสูตรบ้าง ซึ่งพระท่านมักจะใช้เป็นคำอนุโมทนา หลังจากญาติโยมถวายทานเสร็จ เช่นบท ยถา สัพพี หรือบทอนุโมทนาอื่นๆ
แบบที่๓ ก็บทสวดประเภทสรรเสริญคุณของพระรัตนตรัย เช่น บทสวดพุทธชัยมงคลคาถา หรือคาถาพาหุง บทสวดประเภททำวัตรเช้า เย็น
ซึ่งแต่ละบท ก็มีเนื้อหาสาระทางธรรมอยู่ในตัวเอง
ในโอกาสนี้ ก็เห็นว่ามีบทสวดที่น่าจะได้นำมาพิจารณา แสดงเนื้อหาสาระอยู่บทหนึ่ง คือบทคาถาพาหุง หรือในชื่อเต็มว่า พุทธชัยมงคลคาถา
คาถาพาหุง นั้น มีอยู่ ๘ บท ที่เป็นบทหลักๆ ส่วนบทที่ ๙ ที่ขึ้นด้วยคำว่า เอตาปิ พุทธะชัยยะมังคะละอัฏฐะคาถา ฯ เป็นการประมวลเนื้อหา และประโยชน์ ว่า การเจริญบทพาหุงทุกค่ำเช้า นั้น จะเกิดประโยชน์อย่างนั้นอย่างนั้น
คาถาพาหุง มีใจความสำคัญคือ แสดงถึงการเอาชนะอุปสรรคนาๆประการ จากบุคคลบ้าง จากสัตว์ร้ายบ้าง จากคนพาลบ้าง จากการกล่าวร้ายต่างๆบ้าง
คาถาพาหุง นั้น พระภิกษุท่านจะสวดในงานมงคล หรืองานอวมงคลทั่วไปๆ ในช่วงท้ายของบทอื่นๆ หรือสวดเป็นบทโดยเฉพาะ ในงานการทำบุญกุศลของวัด เช่น การสวดในเวลาก่อนที่ญาติโยมจะได้ถวายทาน อย่างที่ได้ฟังกันในช่วงแรกนั้น
ญาติโยมบางท่านที่เคยบวชมา หรือเป็นคนแก่วัดหน่อย ก็มักจะสวดบทนี้กันได้
ประวัติที่มาของบทสวดนี้ มีการสืบค้นกันมานาน แต่ยังไม่เป็นที่ลงกัน บางท่านว่าแต่งในลังกา บางท่านว่าในพม่า บางท่านว่าในไทยสมัยล้านนา
มีที่มาหนึ่ง ตามที่ได้สืบค้นมา ยังไม่เป็นการยืนยันชัดเจน แต่เห็นว่าน่าจะได้นำมากล่าว ก็คือ น่าจะแต่ง ในสมัยกรุงศรีอยุธยา ซึ่งท่านผู้แต่ง คือสมเด็จพระวันรัต วัดป่าแก้ว แต่งเชิดชูพระเกียรติยศของพระพุทธเจ้า และยอพระเกียรติของพระนเรศวรมหาราช
สาเหตุที่มีการสันนิษฐานนี้ก็สืบเนื่องมาจากเหตุการณ์ว่า ครั้งหนึ่ง เมื่อพระนเรศวรมหาราชทรงชนะศึกพระมหาอุปราชาแล้ว ด้วยพระองค์เอง ทรงพิโรธที่แม่ทัพนายกองทั้งหลาย หายไปเมื่อคราวทรงประจันหน้ากับพระมหาอุปราชา ซึ่งเป็นเพราะคลาดจากพระองค์ไปเมื่อในสนามรบเกิดฝุ่นคลุ้งตลบ แต่ก็ทรงพิโรธ รับสั่งจะให้ประหารแม่ทัพนายกอง
สมเด็จพระวันรัต วัดป่าแก้ว กรุงศรีอยุธยา เมื่อได้ทราบเรื่อง ก็มีกรุณาต่อแม่ทัพนายกองทั้งหลาย ตามวิสัยสมณะ จึงได้เข้าเฝ้าถวายพระพรพระนเรศวรมหาราช พร้อมคณะสงฆ์ ยี่สิบห้ารูป ในวันอาทิตย์ แรม ๑๔ ค่ำ เดือนยี่ พ.ศ. 2135 เมื่อได้ถวายพระพรแล้ว ก็ทูลถามถึงเหตุที่ต้องประหารแม่ทัพนายกองทั้งหลาย ดังในหนังสือพระราชพงศาวดาร ฉบับราชหัตถเลขาได้แสดงไว้ ใจความสำคัญว่า พระนเรศวรมหาราชตรัสต่อคณะสงฆ์ว่า ทหารเหล่านี้กลัวข้าศึก ไม่ได้กลัวต่อพระองค์ จึงพากันหายไปหมด หากไม่ใช่เพราะบุญบารมีของพระองค์แล้ว แผ่นดินคงตกเป็นของหงสาวดี เมื่อชนะศึกยุทธหัตถีแล้ว จึงได้เห็นหน้าแม่ทัพนายกองทั้งหลาย จึงให้ประหารด้วยละเลยต่อหน้าที่

สมเด็จพระวันรัต ได้ทูลต่อพระนเรศวรมหาราช ดังความในหนังสือพระราชพงศาวดาร ฉบับราชหัตถเลขา ว่า

“อาตมภาพพิเคราะห์ดูข้าราชการ ที่จะไม่กลัวพระราชสมภารเจ้านั้นหามิได้ และเหตุทั้งนี้ จำเป็นที่จะให้พระเกียรติยศพระราชสมภารเจ้าเป็นมหัศจรรย์ เหมือนสมเด็จพระสรรเพชรพุทธเจ้า เมื่อพระองค์เสด็จเหนืออปราชิตบัลลังก์ใต้ควงพระมหาโพธิ ณ เพลาสายัณห์ครั้งนั้น เทพยเจ้ามาเฝ้าพร้อมอยุ่ทั้งหมื่นจักรวาล และพระยาวัสวดีมารยกพลาพลเสนามารมาผจญครั้งนั้น ถ้าได้เทพยเจ้าเป็นบริวาร มีชัยแก่พระยามาร ก็หาสู้เป็นมหามหัศจรรย์นักไม่ นี่พรรเอิญให้หมู่อมรอินทร์พรหมทั้งปวงปลาศนาการหนีไปสิ้น ยังแต่พระองค์เดียวอาจสามารถผจญพระยามาราธิราชกับพลเสนามารให้ปราชัยพ่ายแพ้ได้ จึงสมเด็จพระบรมโลก นาถเจ้าได้พระนามว่า พระพิชิตมารโมลีศรีสรรเพชดาญาณ เป็นมหามหัศจรรย์ดาลดิเรกทั่วอนัตตโลกธาตุ เบื้องบนตราบเท่าภวัคพรหม เบื้องต่ำตลอดถึงอโธภาคอเวจีเป็นที่สุด ก็เหมือนพระราชสมภารเจ้าทั้งสองพระองค์ครั้งนี้ ถ้าเสด็จพร้อมด้วยเสนางคนิกร โยธาทวยหาญมาก และมีชัยแก่พระมหาอุปราชา ก็หาสู้เป็นมหามหัศจรรย์ แผ่พระเกียรติยศปรากฏไปในนานาประเทศธานีใหญ่น้อยทั้งนั้นไม่ พระราชสมภารเจ้าอย่าทรงพระราชปริวิตกน้อยพระทัยเลย อันเหตุที่เป็นนี้ เพื่อเทพยเจ้าทั้งปวงอันรักษาพระองค์ จักสำแดงพระเกียรติยศ ดุจอาตมภาพถวายพระพรเป็นแท้

สมเด็จพระเจ้าอยุ่หัว ได้ทรงฟังสมเด็จพระพนรัตน์ ถวายวิสัชชนากว้างขวาง ออกพระนามสมเด็จพระบรมอัครโมลีโลกครั้งนั้น ระลึกถึงพระคุณนามอันยิ่ง ก็ทรงพระปิติโสมนัสตื้นเต็มพระกมลหฤทัยปราโมทย์ ยกพระกรประนมเหนือ พระอุตมางคสิโรตม์นมัสการ แย้มพระโอษฐ์ว่า สาธุ สาธุ พระผู้เป็นเจ้าว่านี้ควรหนักหนา”

ดังที่ได้ยกมานี้ มีความต่อไปว่า เมื่อสมเด็จพระวันรัตน์ได้เห็นว่า พระนเรศวรมหาราชทรงคลายพระพิโรธลงแล้ว จึงทูลขอบิณฑบาตชีวิตแม่ทัพนายกอง ขออภัยโทษให้ โดยทูลว่าแม่ทัพนายกองเหล่านี้ ได้ทำราชการมาตั้งแต่สมัยพระราชอัยกาแล้ว และได้ทำราชการถวายใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาทมานาน โทษครั้งนี้ควรจักได้อภัยโทษให้ ซึ่งพระนเรศวรมหาราช ก็ทรงประทานอภัยโทษให้

ตามเรื่องที่ได้แสดงมานี้ ก็น่าจะเป็นข้อสันนิษฐานว่า การที่สมเด็จพระวันรัตน ได้ทูลยกเรื่องสมัยที่พระโพธิสัตว์เจ้า ทรงมีชัยชนะเหนือพญามาร ในช่วงก่อนตรัสรู้ และทำให้ได้ตรัสรู้ในคราวต่อมา ถวายแด่สมเด็จพระนเรศวรมหาราช นั้น น่าจะเป็นเหตุให้ท่านได้รจนา เรียบเรียงพุทธขัยมงคลคาถา ขึ้นมาก็เป็นได้ และอีกประการหนึ่ง มีปรากฏว่า พระนเรศวรมหาราชได้ทรงให้สร้างพระเจดีย์ เป็นอนุสรณ์ที่ทรงมีชัยชนะต่อข้าศึก ตามคำถวายพระพรของสมเด็จพระวันรัตน์ ให้ชื่อว่า เจดีย์ชัยมงคล อันที่มาของสถานที่สำคัญในอยุธยา คือ เจดีย์วัดใหญ่ชัยมงคล ซึ่งพ้องกับคำว่า พุทธชัยมงคลคาถา ซึ่งนี้ก็เป็นข้อสันนิษฐานที่มีเหตุผลเป็นไปได้

--------------------------------------

ที่เอามาให้ดู ก้เพื่อจะขอให้ทราบโดยทั่วกันว่า ท่านเจ้าคุณพระเทพสิงหบุราจารย์ หรือหลวงพ่อจรัญนั้น ท่านได้กล่าวถึงความเป็นมาของคาถาพาหุง ว่าได้เห็นสมเด็จพระวันรัตโดยนิมิตนั้น จะจริงหรือไม่อย่างไร ก็คงไม่ใช่เรื่องจะเอามาคิดกันหรอก เรื่องของนิมิตความฝันนั้น เป็นคนละเรื่องกับการอวดอุตริมนุสสธรรม สมัยผมบวช ผมก็เคยฝันว่า เหาะได้ แล้วถ้าผมเอามาเล่าว่า ผมฝันว่าผมเหาะได้ คงไม่ใช่เรื่องอวดอุตริมนนุสธรรมหรอก เขาคงหาว่า "ติงต๊อง" มากกว่า

ดังนั้น การที่หลวงพ่อจรัญท่านเอานิมิตฝันท่านมากล่าวนั้น ไม่ใช่เรื่องอวดอุตริมนุสสธรรม ในอุตริมนุสสธรรม ท่านแสดงไว้ว่า การกล่าวอ้างถึง ฌาน วิโมกข์ สมาธิ สมาบัติ มรรค และผล คือ อุตริมนุสสธรรม (ฌานํ วา วิโมกฺขํ วา สมาธึ วา สมาปตฺตึ วา มคฺคํ วา ผลํ วา) ส่วนเรื่องความฝันนั้น ไม่เกี่ยว

ผมเกรงว่าพระมหานรินท์ ท่านจะโดนอาบัติสังฆาทิเสส ข้อที่ว่า โจทก์อาบัติปาราชิกต่อภิกษุอื่น อันหามูลมิได้ ต้องไปอยู่กรรมนะนั่น
แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 48 19:03:03

จากคุณ : p.p_upasmo - [ 17 ส.ค. 48 11:35:37 ]