หลังจากเล่าเรื่องที่ป้วนเปี้ยนเฉียดตายมาเรื่องหนึ่งแล้ว มาอ่านที่ตัวเองพิมพ์แล้วก็นึกๆ ไป ... โห ... นี่ยังมีอีกเพียบเลยนะ บางเรื่องก็แบบโหดโคตรๆ ไม่น่ารอดเลย ... และที่เจอเยอะที่สุดก็คงไม่พ้นเรื่องการใช้รถใช้ถนนทั้งหลายน่ะแหละ

อ้าว ... อย่าเห็นว่าเล็กๆ น้อยๆ แล้วไม่น่าสนใจนะ มันชีวิตประจำวันเรานี่แหละ พอมาย้อนคิดแล้วทำให้รู้เลยว่าอย่าใช้ชีวิตแบบประมาท


++++++++++++++++++++++++++++++


รวมมิตรใช้รถใช้ถนน 1 - รถเมล์ / มอเตอร์ไซค์

เป็นคนกรุงเทพนี่ก็ต้องชินกับรถเมล์สินะ ยิ่งสมัยก่อนบ้านผมอยู่ไกลโรงเรียนมาก ก็ได้อาศัยรถเมล์หลายๆ สายในการเดินทางนี่แหละ

ช่วงมัธยม ก็ติดเพื่อนตามประสาวัยรุ่น เลิกเรียนเพื่อนชวนไปไหนไปกัน มีอยู่วันนึง ไปสะพานเหล็กกับเพื่อนหลายคน พอเดินเล่นกันหนำใจแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ตอนนั้นบ้านผมมาอยู่ทางฝั่งธนฯ แล้ว ก็ต้องนั่งรถเมล์ย้อนกลับมาแถวๆ โรงเรียน จากวังบูรพาก็สาย 56 นี่แหละ สะดวกสุด

ถ้าใครเคยไปแถววังบูรพาคงพอนึกออก ว่าป้ายรถเมล์ตรงหน้าห้างเมอรี่ คิงส์ จะค่อนข้างมั่วๆ หน่อย เพราะตรงนั้นเป็นวันเวย์ ซึ่งมีทั้งรถทางตรงมาจากพาหุรัด และรถที่ตีวงโค้งมาจากเส้นเยาวราชเพื่อตัดเข้ามาจอดป้ายตรงนั้น

ทีนี้ไอ้สาย 56 เนี่ย มันเป็นรถร่วมกตัญญู เอ๊ย รถร่วมบริการ ซึ่งธรรมชาติของรถร่วมฯ คือ ทำรอบให้ได้มากๆ แข่งกันเองเพื่อตัดหน้าไปชิงผู้โดยสารป้ายหน้าให้ได้ก่อน ใครโดนชิงตัดหน้าออกตัวไปก่อน พวกก็จอดแช่รอคนซะเลย ...

ทีนี้ demand กับ supply มันก็สวนทางกันน่ะสิ ... supply คือรถ มันพยายามทำให้รถตัวเองเต็มให้มากที่สุดก่อนออกจากป้าย คันไหนมาทีหลังเห็นคันหน้าจอดแช่ไว้ก่อน ก็จะรีบถีบคนลงป้ายแล้วออกตัวไปป้ายถัดไปให้เร็วที่สุด ... ส่วน demand คือผู้โดยสาร ก็อยากนั่งรถที่มันว่างๆ หน่อย ดังนั้นรถแช่ป้ายที่คนเริ่มเยอะ ก็ไม่อยากขึ้น รอให้พวกคันหลังโล่งๆ ปาดมาแล้วรีบแย่งขึ้น

ผมต้องนั่งข้ามไปฝั่งธนฯ ก็คิดว่าต้องใช้เวลานั่งรถนานพอดู ก็อยากนั่งมั่งสิ คันที่ป้ายก็ไม่ขึ้น ... โน่น ... ตีวงปาดมาแล้วคันนึง เห็นคนมาออกันที่ประตูทางลง ที่นั่งว่างซะด้วย ก็วิ่งเหยาะๆ ไปแถวๆ จุดที่คาดว่ารถคันนั้นจะเข้ามาจอดน่ะสิ

รถเริ่มชลอช้าลง แต่ไม่ยอมหยุดสนิท คนขับแกก็เร่งเครื่องตลอด ทำนองเร่งให้คนลงจากรถเร็วๆ จะได้รีบไปตาย เอ๊ย ไปป้ายหน้า ผมก็เร่งฝีเท้าไปให้ทันก่อนรถออก จังหวะที่เห็นผู้โดยสารคนสุดท้ายก้าวลงจากรถ ผมก็โจนสวนขึ้นไปทันที

ไอ้คนขับสงสัยมันกะจังหวะได้แม่นมาก พอผู้โดยสารคนสุดท้ายที่ผมพูดถึงก้าวเท้าหลุดออกจากตัวรถเท่านั้นแหละ พี่แกก็กระชากออกตัวชนิดเข็มวัดรอบแทบตีกลับทันที

เข็มวัดรอบมันคงไม่ตีกลับหรอก เพราะเห็นมันเสียกันทุกคันนั่นแหละ ไอ้ที่ตีลังกากลับหลังน่ะ ... ผมเองครับ !!!

จังหวะนั้นรู้สึกตัวได้เลยว่าผมกระโดดจนเท้าที่ก้าวนำ จะเหยียบขั้นบันไดทางขึ้นได้อยู่แล้ว อยู่ๆ ขั้นบันไดนั่นก็เลื่อนไปข้างหน้าอย่างเร็ว มือจับประตูรถฟาดเข้ากลางหลังผมอย่างจัง แล้วผมก็หงายหลังตีลังกาหนึ่งรอบนึงกว่าๆ เอาหลังฟาดลงพื้นถนนเสียงดังสนั่น !

วินาทีที่หลังกำลังจะกระแทกพื้น ความที่เป็นคนที่มีเซนส์ในการเคลื่อนไหวที่ว่องไวอยู่พอตัว (สมัยหนุ่มๆ น่ะ) แว่บนั้นคิดเลยว่า ถ้าหลังลงเต็มๆ กรูเจ็บหนักแน่ๆ พอจังหวะที่หลังแตะพื้นผมเลยกอดกระเป๋านักเรียนแนบอกแล้วใช้พื้นฐานยูโดนิดหน่อยกลิ้งตัวเข้าฟุตบาธเพื่อลดแรงกระแทกพื้นให้มากที่สุด




ปัง ง ง ง ! ! !




กลิ้งไปเกือบสองรอบก็กระแทกเข้ากับถังขยะตรงนั้นเข้าให้น่ะสิครับ แต่ผมไม่ได้สนใจอะไรกับถังขยะนั่นนักหรอก เพราะไอ้จุดที่หลังผมกระแทกพื้นก่อนที่จะผ่อนแรงกลิ้งมาเมื่อสักครู่ มอเตอร์ไซค์คันนึงที่แม่มเสรือกแซงซ้ายรถเมล์ที่ชลอไล่คนลง มันเบรคกะทันหันล้มกลิ้งลงไปตรงนั้นแบบพอดิบพอดีจริงๆ

ถ้าผมหงายหลังฟาดแล้วนอนแอ้กอยู่ตรงนั้น สงสัยโดนมอเตอร์ไซค์คันนั้นทับกบาลเข้าเต็มๆ แน่นอน !!!




ไ อ้ เ ด็ ก เ ห รี้ ย ! ! !




เสียงบริภาษจากปากพี่มอเตอร์ไซค์ที่ผมว่าพี่เค้าเหรี้ยกว่าเยอะที่แซงซ้ายมาเกือบทับผม ... ซึ่งตอนนี้นอนเค้เก้อยู่โดยมีมอเตอร์ไซค์คู่ใจของแกทับตัวอยู่


โทษที บอกตามตรงว่าชั่วโมงนั้น วัยรุ่นจัด ไม่กลัวใครอยู่แล้ว ผมเลือดขึ้นหน้าที่โดนด่ากลางถนนทั้งที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด ... โน่น ... รถร่วมฯ ตัวแสบบึ่งไปโน่นแล้ว ... มาด่ากุทำไมล่ะ ... ลุกขึ้นได้ก็เดินพรวดสองก้าวถึงระยะหวดตีนเข้าปลายคางพี่มอเตอร์ไซค์ ...

"มืงว่าใคร ห๊า สัด !!!" ... ผมพูดแบบเสียงรอดไรฟันออกมาแบบได้ยินกันสองคน exclusively เฉพาะตรงนั้น แบบกะเอาเรื่องเต็มที่ ... ชะรอยหน้าตาอารมณ์ผมตอน "จี๊ด" คงไม่ค่อยรับแขกเท่าไหร่ พี่มอเตอร์ไซค์เงียบหุบปากสนิท เปลี่ยนไปค่อยๆ ดึงตัวออกจากรถของแก

พอปรอทขึ้นสูงสุด คราวนี้ก็เริ่มเบาลง ผมเริ่มได้สติว่าตอนนี้ตัวเองใส่ชุดนักเรียนของโรงเรียนไฮโซของผมอยู่ เครื่องแบบก็แสนจะโดดเด่น อยู่แถวนั้นนี่ใครๆ ก็รู้จัก รู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นตัวแทนโรงเรียนเชียวนะ แถมแถวป้ายรถเมล์คนก็เริ่มมามุงๆ กันแล้ว ... จากจะเอาเรื่องก็เปลี่ยนเป็นเล่นบทนางงามทันที

ครับ ... ผมช่วยดึงรถมอเตอร์ไซค์ยกให้พี่เค้าคลานกระดื๊บๆ ออกมา พอมัน เอ๊ย เค้าลุกขึ้นยืนได้ ผมก็โยนรถใส่มันแรงจนมันเกือบร่วงลงไปนอนอีกรอบ แล้วก็เอ่ยปากขอโทษ (มั้ง) แบบพอได้ยินกันสองคนว่า ...

"ยังอีกสัด! ... ช่วยยกรถแล้วทำไง"

พลางมองด้วยสายตาแบบยังอารมณ์ไม่ดีอยู่ จนพี่เค้าเอ่ยปากขอบคุณผมนั่นแหละ ผมถึงยอมเดินไปจากตรงนั้นอย่างอารมณ์ที่เริ่มจะดีขึ้นมาหน่อย ... อ้า ... ช่างดูเป็นคนดีจริงๆ คนแถวนั้นที่ไม่ได้ยินที่ผมพูด คงนึกว่าเด็กคนนี้ช่างมีน้ำใจเหลือเกิน ตัวเองก็เจ็บจะแย่ ยังมาช่วยยกรถให้คนที่ด่าตัวเองลั่นถนนอีก ... หึหึ สร้างภาพเก่งแต่เด็กเลยกรู เหอๆๆ กวนตรีนจริงๆ เลยกรู


เดินออกจากตรงนั้นเข้าซอยข้างห้างไปทะลุอีกทาง คราวนี้วิ่งจี๋เลยครับ กลับบ้านเหรอ รถเมล์ไม่เอาแล้ว เรียกรถตุ๊กๆ แล้วครับ ... แม่มเอ๊ย เจ็บจิ๊บผาย ... หลังฟาดประตูรถต่อด้วยฟาดพื้นนะคุณ แถมกลิ้งไปชนถึงขยะอีก กลับถึงบ้านเปิดเสื้อดู หลังแดงช้ำไปแถบนึง ข้อศอกก็บวมม่วงเชียว หัวเข่ามีแผลเลือดซิบยาวเฟื้อยอีกต่างหาก


++++++++++++++++++++++++++++++


ตอนเกิดเหตุนี่ยังไม่คิดอะไรเลยนะครับ คิดแต่ว่าทั้งเจ็บทั้งโมโหที่โดนด่าในเรื่องที่ตัวเองไม่ผิด ไม่ติดว่าใส่ชุดนักเรียนผมอัดพี่มอเตอร์ไซค์แซงซ้ายซักชุดแล้วนะน่ะ แต่พอผ่านมาได้ มีเวลาทบทวนก็มานั่งนึกว่าชีวิตมันเปราะบางจริงๆ นะ ตอนร่วงหงายหลังจากรถเมล์ ผมมีเวลาอยู่ประมาณ 2-3 วินาทีที่จะตายหรือรอด โดยมีมอเตอร์ไซค์แซงซ้ายคันนั้นเป็นตัวตัดสินความเป็นความตาย คือเลือกที่จะนอนแอ้งแม้งแล้วโดนทับ หรือกลิ้งไปชนถังขยะ ...



ชีวิตมันก็แค่นี้เองนะ จะแดรกชาติบ้านเมืองกันไปถึงไหน ?



อันสุดท้ายนี่ไม่ได้ถามตัวเองหรอกนะ ...

แก้ไขเมื่อ 09 มี.ค. 49 02:07:17

แก้ไขเมื่อ 09 มี.ค. 49 02:03:37

แก้ไขเมื่อ 09 มี.ค. 49 02:01:14