เธอน่ารักจัง...
เธอนอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ ผมหละ ผมงี้มีความสุขที่สุดในโลกเลย ลมหายใจสม่ำเสมอ
ขนตายาวงอน หลับตาพริ้ม จมูกเล็กๆ ปากชมพูจิ้มลิ้ม จนอยากจะก้มลงไปจุมพิตซะให้ได้ แต่ผม...กลัวเธอตื่น ^^

อ๊ะ..! เธอพลิกตัว ..ตกใจหมดเลย นึกว่า ความคิดในใจผมมันดังไปทำให้เธอตื่น
เอ๊ะ...แอบมีน้ำลายไหลด้วยหละ ว๊าววว คนอะไรน่ารักจิงๆ -"-

ผมนั่งจ้องเธอบนที่นอนอยู่อย่างนั้น ราวสิบนาทีได้ เธอก็ขยับตัวอีกครั้ง ลืมตาปริบๆ แล้วก็บิดขี้เกียจ ขยี้ตาโตของเธอไปมา แล้วหันมาทางผม
อุ๊ย...ผมเขินนะ มองกันอย่างนี้แต่เช้า ฮั่นแน่...

เธอยิ้มหวานให้ผม ใจละลาย ละลาย....เธอคว้าตัวผมไปกอดไว้แน่นเลย หล่อๆอย่างผมก็เขินเป็นเหมือนกันนะ อยู่ดีๆ ผู้หญิงคว้าไปกอดก่ายเนี่ยะ!

"เดี๋ยวจอม อาบน้ำแต่งตัวไปมหาลัยก่อนนะจ้ะ ที่รักจ๋า"
จ้ะ...ฮู้ยยยยย ใจละลายรอบสอง ที่รักเลยนะนี่ ฮี่ๆๆ....

เธอก็เปลี่ยนจากชุดนอนเป็นนุ่งผ้าเช็ดตัว อ๊ะๆๆ อย่าคิดอะไรไม่ดีกับแฟนป๋มนะ...แล้วเธอก็เงียบหายไปในห้องน้ำ ได้ยินแต่เสียงก๊องแก๊งและเสียงน้ำในนั้น ราวครึ่งชม.
ผู้หญิงก็อย่างเงี๊ยะแหละ

ออกมาเธอก็ยังเพ่งพินิศส่องกระจก สางผม แต่งหน้าแต่งตาตามสไตล์ เธอชอบแต่งหน้าอ่อนๆ รวบผมรัดสูงๆ ใส่ชุดนักศึกษาตัวเล็กๆ กระโปรงสั้นเหนือเข่าเล็กน้อย
เธอเพิ่งจะขึ้นปีหนึ่งนี่นะ เลยใส่ถุงเท้าขาว แล้วก็...ใส่รองเท้าผ้าใบสีขาว หลังจากเรียบร้อยและคิดว่าไม่ลืมอะไรแล้ว เธอก็คว้าผมไปกอดอีกหนึ่งที

"จอมไปก่อนนะจ้ะ จุ๊บๆ"
เฮ้ออออ วันนี้ผมก็ต้องนั่งเงียบๆ อยู่คนเดียวในห้องโดยไม่มีเธออีกแล้วสิเนี่ยะ...เซ็งจิงๆ ทำอะไรดีน้าา..


"ปัง!!!"
ผมสะดุ้งสุดตัวกับเสียงเปิดและปิดประตูอย่างเร็ว...ห้องสะเทือนเล็กน้อยตามแรงปิด..อ้าวจอมกลับมาแล้ว ผมเผลอหลับไปเมื่อไหร่กันนี่
ข้างตัวผม ยวบลง อย่างแรง จอมทิ้งตัวลงเกลือกกลิ้ง ซุกหน้าลงไปกับหมอนอย่างแรง...ดั้งจะหักไม๊นี่..
เป็นอะไรไปหละที่รัก

"....."
ผมเหมือนจะได้ยินเสียงสะอื้นไห้ ของเธอเบาๆ ลอดหมอนออกมา เป็นอย่างนั้นอยู่พักใหญ่ๆ ...

"ก๊อกๆ ...จอมลูกทานข้าวได้แล้วจ้ะ พากวีลงมาด้วยนะลูก"
อ้าว แม่เรียกแน่ะ..ที่รักไปทานข้าวดีกว่าไหม
"จอมยังไม่หิวคะคุณแม่" เหมือนเธอจะข่มเสียงสะอื้น แล้วตอบกลับไปอย่างนั้น
"นี่ ..ที่รักทำไมไม่มีใครสนใจเลยหละ วันนี้วันเกิดจอมนะ..."
เธอหันมาทำตาเขียวใส่ผมหละ..จิงสิวันนี้วันเกิดเธอนี่นา T_T ผมลืมไปสนิทเลย ทำยังไงดีเนี่ยะ จะไปหาของขวัญก็ไม่ทันเสียแล้ว
ดันเผลอหลับไปเสียได้
"ไม่มีใครจำวันเกิดจอมได้สักคน แม้แต่คุณแม่ ดูสิ..กลับมาไม่เห็นมีอะไรเลย Happy Birth Day สักคำก็ไม่ได้อ่ะ"
"แย่แล้วๆ แล้วผมจะบอกใครทันกันหละนี่"
ผมก็ไม่รู้จะปลอบเธออย่างไร เพราะผมเองก็ลืมเหมือนกันหนะ..แย่จิงๆ >,<

"ก๊อกๆ ...จอม ลงมาข้างล่างหน่อยจ้ะ คุณพ่อเรียกแน่ะ"
"จอม ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าคะคุณแม่"
"ลงมาเถอะจ้ะ คุณพ่อรออยู่นะ"
ที่รักของผม เดินเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ กลบเกลื่อนอาการเศร้าของเธอ รวบผมให้เรียบร้อย แล้วก็พาผมลงไปหาคุณพ่อคุณแม่ด้วย
เธอเดินเอื่อยๆ ลงไปตามขั้นบันได นัยตาเลื่อนลอย
ปีนี้เธออายุ 17 แล้วนี่นา ....ทั้งๆที่ใกล้ชิดที่สุดแต่ผมก็ลืมได้อย่างไรกันนี่

ที่รักของผม สะดุดอยู่ที่บันไดขั้นสุดท้าย ที่ห้องรับแขกมืดสนิท หรือว่าไฟดับ เพราะตอนเธอเดินมา ที่บันไดก็ยังมีแสงสว่างอยู่ แต่ตอนนี้มันมืดสนิท..

"ปั๊บ!" เสียงคล้ายประทัดดังขึ้นในห้องรับแขก ไฟสว่างขึ้น แต่เป็นแสงเทียนนะ สว่างจากแสงเทียน เป็นวงๆ ...จากนั้นไฟห้องรับแขกก็สว่างตามมา

"Happy Birth Day จ้าาา ลูกจอม"
"Happy Birth Day ยัยจอม"

ในห้องรับแขกนั้น มีทั้ง คุณพ่อ คุณแม่ เจ้ากันย์ และบรรดาเพื่อนๆ ที่รร.สตรี...
"ว๊ายยย ทุกคนเล่นอย่างนี้กันนี่เอง"
ที่รักของผมทำหน้างอนอย่างแรง ที่ปล่อยให้ร้องไห้อยู่ได้ตั้งร่วมชม.กับผม นั่นสิ ทุกคนใจร้ายจังเนอะ ^^'

"อ้าว จอมพานัยกวีมาด้วยเหรอ"
"แหม ก็ที่รักของจอมนี่คะ"

"ตัวจิงดีกว่ามั๊งจอม"
"หือ"

ทุกคนทำท่ายึกยัก ที่รักของผมงงเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองด้านหลัง ที่ประตูห้องรับแขกนั้น กุหลาบสีแดงสดช่อใหญ่...โหยเกือบร้อยดอกกระมัง วางอยู่ตรงนั้น

อ๊ะ ..มีใครเดินออกมาด้วย เฮ้ย! หล่ออ่ะ มันหล่อกว่าผม ผมยอมรับเลย มันเป็นใครกัน....
"Happy Birth Day ครับจอม"
อ๊ากกกมันมีของขวัญให้ด้วยหละ...ฮึ่ยๆ มันเป็นคู่แข่งผม ทำไมที่รักผมถึงได้มองหน้ามันหวานซึ้งขนาดนั้นหนะ

"จริงๆ นั่นไอเดีย ตาวีนะลูก" คุณแม่ขอเสียงสนับสนุน ความเห็นใจกับการทำร้ายจิตใจที่รักผมทั้งวัน จากอั้ยหนุ่มคนนี้
"อ้าว นัยกวีนี่" เฮ้ย! มาลูบหัวผมได้ไง แล้วทำไมมันชื่อเหมือนผมอ่ะที่รัก ...นอกใจผมเหรอ
"ค่ะ จอมดูแลอย่างดีนะนี่"
"คงหิวแล้วหละ กวีมานี่ลูก"
เฮ่ย! ชื่อซ้ำซ้อนกันอย่างนี้แยกแยะจังไงเนี่ยะ

"กวี โม่ๆ มาทานข้าวลูก"...อ๊ะ...ถึงจะหึง แต่ผมก็ยังกระดิกหางวิ่งไปที่จานข้าวก่อน...โทษทีนะที่รัก...

ม่ามีไรทำ แปะเล่นๆคะ ทู้เงียบ วันนี้คุ้ยใน My Picture เจอรูปนี้....ขออนุญาตเจงลี่ ใช้ภาพประกอบ เพราะมันเหมือนกับเรื่องที่เคยเขียนเสียเหลือเกิ๊นนนนน..... ลุคมันอย่างนี้เรย