ผมกับเธอรู้จักกันผ่านเพื่อนซึ่งแนะนำให้เราคุยกันถูกคอ คุยโทรศัพท์จนเรียกได้ว่าแทบจะตลอดเวลา 2 ชั่วโมงตัดโทรใหม่
บางครั้งแค่นั่งฟังเสียงก็พอแล้วไม่มีไรพูดก็แค่ให้รู้ว่าอยู่ใกล้ๆกัน ไปเที่ยวกันไปเดินห้างช๊อปปิ้ง กินข้าว ดูหนัง กระหนุงกระหนิง ตามภาษาคนรักเค้าทำกัน ผมโตกว่า 4 ปีจบแล้วย่อมคิดถึงอนาคตที่ยาวใกล
วาดฝันว่าจะอยู่กับคนนี้แต่งงานมีลูกมีหลาน จนเธอเริ่มพูดแปลกๆทางโทรศัพท์ร้องไห้แล้วบอกให้ผมทิ้งฌะอไปซะ ผมเป็นคนดีมากแต่เธอเป็นคนไม่ดีเจ้าชู้ ทุกวันนี้ก็ยังไม่หยุดใครเข้ามาคุยก็จะคุยด้วย
เธอคิดว่าจะรักผมได้แต่ทำไมยังไม่รักเธอก็ไม่รู้ ทั้งๆที่รู้ว่าผมรักเธอมากขนาดใหน ทำเพื่อเธออยู่กับผมคงมีความสุข แต่เธอบอกคนที่ดีกับคนที่รักมันต่างกัน บางครั้งเราอาจจะอยู่กับคนที่ดีคนที่ฝากชีวิตไว้ได้แต่อาจไม่รักก็ได้
ผม งง ไม่เข้าใจสับสนแต่เราก็ไม่ได้เลิกกัน
ผมคิดว่าด้วยใจของผมคงเติมเต็มเธอได้(วัยเด็กเธอไม่ดีเท่าไหร่ พ่อ แม่รักพี่มากกว่าและเป็น พ่อ แม่ หัวโบราณเกินเหตุจนกดดันลูกไปด้วย) เราคบกันมาเรื่อยๆจนช่วงหลังผมรับรู้ได้ว่าเธอเปลี่ยนไป ที่เคยคุยกันหลายชั่วโมงเป็นแค่หลายนาทีก็เต็มที่แล้ว เคยโทรหาทุกเช้า สาย บ่าย เย็น กลายเป็นแค่ต้องโทรเพราะหน้าที่ เธอบอกเพราะเปิดเรียนเลยไม่มีเวลาผมก็ดูจะเข้าใจ
แต่ลึกๆข้างในรู้ว่ามีอะไรเปลี่ยนไปแล้วแต่ไม่พูดออกมา ยังทนเก็บไว้จนรู้ได้แน่ชัดผ่านจากการที่แต่ก่อนเรา กอด หอม จูบ กันบ่อยๆหลังๆเธอบอกไม่อยากให้โดนตัว ไม่รู้ช่วงนี้เป็นอะไร จูบกันก็เหมือนทำไปงั้นๆ ความรู้สึกมันบอกผ่านเวลาที่เราใกล้ชิดกันว่าคนที่อยู่กับเราได้เปลี่ยนไปแล้ว ผมเก็บความรู้สึกนั้นมาตลอดคิดว่าอาจเป็นแค่ ช่วงเวลานึงที่เลวร้ายและด้วยใจของผมความทุ่มเท
จะทำให้เปลี่ยนร้ายกลายเป็นดี จนวันนึงเธอหายไปเรียนเสร็จบ่ายสองผมรู้ปกติเธอจะให้ไปรับไปเที่ยวกันถ้าว่าง ผมว่างแต่เธอไม่ให้ไปบอกไปกับเพื่อนผมโทรไปปิดสายตลอด ยันเย็น ยันค่ำ ผมรู้ว่าจุดจบใกล้มาแล้วเพราะก่อนหน้านี้เราห่างกันขึ้นเรื่อยๆเดินห้างผมรอเธอจะจับมือผมไม๊ ไม่ ไม่มีอีกแล้วผมต้องจับเองเหมือนทำไปงั้นๆ จุ๊บ หน่อยสิเธอบอกไม่เอาหอมแก้มพอ มันเป็นอัตโนมัติเวลา
ปฎิเสธถึงผมจะไม่ใช่พวกช่ำชองแต่ก๊รู้
คืนนั้นหลังจากทีหายไปค่อยวันเธอโทรมา บอกอืมแบตหมดแต่ผมปลี่ยนคอลลิ่งเมโลดี้ เป็นเพลง จำหน้าฉันเอาไว้ เหมือนอยากจะบอกว่าอืมรู้แล้วนะ ผมเคยบอกเธอตอนเราคบกันทุกอย่างทนได้หมดคุยกับใครทนได้แต่ โกหก เป็นสิ่งที่ผมเกลียดไม่ชอบดูเป็นคนหน้าโง่ เธอเลยบอกมาว่าไปกับคนที่มาจีบใหม่
แล้วก็เครียดมากตอนนี้เธอชอบเค้าแต่ไม่รู้ว่าเค้าจะชอบเธอไม๊ ผมถามแล้วเค้าดีไม๊ เธอบอกไม่รู้ เค้าเด็กกว่าแฟนผมอีกวินาทีนั้นผมร้องก็ร้องไม่ออกยิ้มและก็ถามไปว่าจะเอาไงล่ะเรื่องของเรา เธอร้องไห้บอกว่ารู้ว่าไม่มีสิทธิ์จะรั้งผมเธอไม่ดีเธอไม่มีอะไรจะมารั้งให้ผมอยู่ แต่ผมป็นคนที่ดีที่สุดที่เคยผ่านมาในชีวิตเธอไม่อยากเสียไป
อยากให้เราคุยกันต่อไปแต่คงมาเจอกันไม่ได้เพราะเจอผม ก็เท่ากับผิดกับทางนั้น เจอทางนั้นก็ผิดกับผม ขอเวลาเธอ1-2วัน เธอจะคิดว่าจะเอาไงกับผม ผมเหรอฟังแล้วก็บอกว่าพูดไม่ออกผมบอกไปถ้าจะให้พูดก็มีคำเดียวอย่าไป ความรักของผมมันไม่มีเวลามาเล่นๆแล้วผมทำงานสร้างอนาคต จะไปเรียนต่ออยู่แล้วผมมองไปใกลแล้ว ต่างกับเธอเธอยังเด็กยังไม่เห็นเท่าผม
แล้วเราก็จบการสนทนาด้วยสภาพเอน็จอนาถของผมร้องไห้วิงวอนให้เธออยู่ รู้สึกตัวเองเป็นเหมือนหมาที่กะลังจะโดนทิ้งรอเวลาประหาร ไม่เข้าใจ ทั้งรัก ทั้งแค้น เจ็บใจ เสียใจ คลุ้มคลั่ง หมดหวัง หัวเราะ ร้องไห้ ยิ้ม ทุกอารมณ์ประดังประเดเข้ามานี่เรากำลังจะโดนทิ้งผมคิดในใจ เพราะมือคู่นี้อีกแล้วที่คว้าฝันไว้ไม่ได้ มือของคนๆหนึ่งซึ่งกำลังจะหมดค่าในสายตาของคนรัก รอเวลาโยนทิ้งคืนนั้นนอนไม่หลับ ร้องไห้สลับหัวเราะทั้ง คืน อาการยังกับคนเสียสติ ผมเป็oแบบนั้นจนตี 5 ก็ผลอยหลับไปด้วยความเพลีย จนราวๆ 7 โมงเธอโทรมาแล้วพูดว่า
เธอบอกใช่ไม๊ว่าอยากเจอครั้งสุดท้าย ผมรู้ทันทีเลยบอกไปสรุปจะให้ผมไปใช่มะ ปล่าวเธอไม่ได้พูดเธอบอก แค่ถามเฉยๆผมบอกมันก็แสดงให้เห็นถึงความต้องการแล้วล่ะ ผมถามถ้าหลับตาแล้วนึกสิอยากกอดใครเค้าใช่ไม๊ล่ะไม่ใช่ผมหรอก
ชอบเค้าใช่ไม๊ :ใช่
แล้วชอบผมอยู่ไม๊ตอนนี้ :ไม่
เธอบอกเธอต้องการให้ผมอยู่อยากคุยกันต่อ ผมบอกแล้วให้ผมอยู่เพื่ออะไร เธออึ้งไปแล้วพูดว่ามีคำพูดสุดท้ายที่อยากให้ได้ยิน ผมเป็นคนที่ดีที่สุดที่เธอเจอแล้วจะไม่มีวันได้เจออีกแล้ว ปิ๊ด วางหูไปผมตะโกนออกมาดังๆทันที กำแพงห้องรับไป 3 ตูมมือแตกเลือดออกผมโทรไม่ยั้ง เธอปิดเครื่อง ผมโทรหาเพื่อนเธอเพื่อนเธอรู้เรื่องมาซักพักแล้วบอกให้เธอคิดดูใหม่ ผมดีกับเธอขนาดนั้นแล้วสายตาที่ผมมีคือมองคนรักไม่ใช่คนดี เพื่อนเธอบอก
ผมได้คุยกับเธอสุดท้ายผมรับในสิ่งที่ผมไม่คิดว่าจะรับได้แต่ความรักบางครั้งทำคนเราทำในสิ่งที่ขัดกับเหตุผล ผมจะคุยกับเธอต่อไปแต่ไม่เจอกัน ทุกวันนี้ผมยังอยู่กับการได้รู้ว่าผมโดนทิ้ง แต่เรายังคุยกันต่อไปผมยังบอกรักเธอเหมือนเดิม บอกเธอฝันดีทุกคืน
แต่เมื่ออยู่คนเดียวความอ้างว้างจะเข้ามาอยู่ด้วยทันที น้ำตาจะตามมาฟูมฟาย และจะยังคงเป็นแบบนี้ต่อไปกับความรักที่เรามีบางครั้งรักมันก็ทำให้เรามีความสุข
แต่ขณะเดียวกันสิ่งท่ผมเป็นผมสุขเวลาได้คุยกับเธอแต่ก็ทุกข์ไปด้วย นี่เป้นสิ่งที่ผมเลือกเองผมจะต้องอยู่กับมันเพราะผมได้เลือกมันแล้ว
"พูดถึงแต่เรื่องของเราไม่ได้เหรอ คงไม่ได้เมื่อมันมีสามคนคงไม่ใช่เราแล้วล่ะ"
"เมื่อมีคนนึงมาก็ต้องมีคนนึงที่ต้องไป เค้าใช่ไม๊คือคนที่ต้องไป ตัวเองก็รู้ดีว่าใจตัวเองเลือก คนนั้น"
"ไม่ใช่เค้านะที่ปล่อยมือตัวเอง มือเค้าไขว่คว้าหาตัวเองตลอดจับไว้ตลอดตัวเอง ไม่ใช่เหรอที่พยายามจะสลัดมันออกไป"
"ถ้าจะให้พูดก็คืออย่าไปขอร้องล่ะ เค้าจะดีขึ้นกว่านี้นะเป็นเค้าไม่ได้เหรอที่ถูกเลือก"
"คนที่ดี กับ คนที่รัก ไม่เหมือนกันหรอก ตัวเองต้องเลือกว่าจะไปกับใคร คนที่รักตัวเอง กับ คนที่ตัวเองรัก"
"ให้เค้าเป็นตัวอะไรก็ได้ โทรคุยกันต่อไปได้ไม๊ ไม่เจอกันก็ได้เค้ารักตัวเองนะ ให้เค้าอยู่ต่อเถอะ"
ผมเลือกมันแล้วคำพูดที่ผมได้พูดออกไป ผมเลือกที่จะอยู่แบบหมาที่รอเจ้านายมาเล่นกับมันเจ้านายมีของใหม่กำลังเห่อดีใจ มันจะโดนตีโดนว่ายังไง แค่เจ้านายมาลูบหัวมันก็ลืมกระดิกหางดีใจแล้ว นั่นล่ะคือสิ่งที่ผมเลือกและผมจะต้องอยู่กับมัน
แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 49 11:04:31
แก้ไขเมื่อ 08 มิ.ย. 49 11:03:56
จากคุณ :
Zungoto หนึ่งหมัดเดียวดาย 
- [
8 มิ.ย. 49 11:00:25
]
โดนทิ้งเป็นยังไง เข้าใจแล้ววันนี้
