ตอนนี้ผมขอเลิกกับแฟนแล้วครับ
ทั้งที่เธอรักผมมาก รักมากจริง ๆ เธอเสียสละให้ผมทุกอย่าง จากคนที่เอาแต่ใจ กลับกลายมาเป็นต้องมาเอาใจผม เธอสามารถเปลี่ยนทุกอย่างได้เพื่อผมคนเดียว ผมบอกอะไร เธอเชื่อฟัง และทำตามโดยดีตลอด แต่ก่อนเธอนิสัยไม่ค่อยดีหลายอย่าง ตั้งแต่ผมแนะนำและให้เธอเปลี่ยนนิสัย เธอก็ทำตามเพื่อเอาใจผม
ผมรู้สึกได้เลยว่า เธอรักผมจริง ๆ รักมากด้วย สำหรับเธอ เธอรักผมแบบรักแท้เลยครับ พร้อมจะเสียสละและให้ได้ทุกอย่าง ตั้งแต่คบกันมา ผมบอกได้เลยว่า เธอรักผมมาก รองจากแม่ของผมเลยครับ
แต่ ....
ที่ผ่านมา ผมไม่ได้รักเธอเพิ่มขึ้นเลย
ตั้งแต่แรกแล้ว เธอไม่ใช่แบบที่ผมชอบ ไม่ใช่สเป๊กของผม แต่เธอได้เข้ามาในชีวิตผม และเธอเอาใจผมทุกอย่าง ผมเป็นคนแบบที่เธอต้องการ เป็นคนที่เธออยากแต่งงานด้วย
ผมพยายามมองเธอ พยายามรักเธอ ด้วยความรักที่เธอมีมาให้ ถามว่ารักเธอบ้างมั้ย ก็รักครับ แต่มันยังไม่รักมากถึงกับอยากจะแต่งงานด้วย หรือพร้อมจะเสียสละให้ ถ้าเทียบกันแล้ว ผมเป็นคนที่เธอรักแทบจะที่สุดในโลกแล้ว (เธอเคยบอกว่า เทียบได้กับพ่อแม่ แต่รักคนละแบบ) แต่ผมมาเทียบกับความรักของผมที่มีต่อเธอ มันไม่ถึงครึ่งแน่นอนครับกับที่เธอให้มา ผมยังรักตัวเองมากกว่า รักครอบครัวผมมากกว่า
ยังไงเธอก็ไม่ใช่ครับ ไม่ว่าเธอจะทำดีกับผมยังไง ทำดีแค่ไหน มันก็ยากน่ะครับ ก็เธอไม่ใช่สเป๊กของผมนี่นา
ผมนึกถึงคำที่ว่า รักคนที่เค้ารักเรา หรือรักคนที่เรารัก แบบไหนจะดีกว่า ซึ่งมันตรงกับชีวิตของผมมากเลยครับ ทำใจให้รัก มันก็ทำไม่ได้อยู่ดี ทั้งที่เธอออกจะดีกับผมขนาดนี้
ผมได้บอกเธอทุกอย่าง บอกว่า เธอไม่ใช่ ให้เธอไปหาคนอื่นที่ดีกว่าผม และรักเธอมากกว่าผมดีกว่า
เธอบอกว่า เธอจะรอ และจะทำให้ผมรักเธอให้ได้ เธออดทนมาตลอด แต่ความรักของผมแทบจะไม่ได้เพิ่มขึ้นมาเลย ทุก ๆ ครั้งที่เธอทำดีกับผมมาก ๆ ผมจะรู้สึกแย่ เพราะรู้สึกเหมือนทำให้คนที่เรารักต้องรอคอยและอาจจะเสียใจในอนาคต
ผมบอกให้เธอไป เธอก็มีคนมาจีบหลายคน (เธอก็หน้าตาใช้ได้นะครับ) แต่เธอเลือกผมและรักผมคนเดียว ซื่อสัตย์กับผมคนเดียว ผมบอกว่า ยังไงเธอก็ไม่ใช่ ถ้าผมเจอคนอื่นที่ผมรักจริง ผมก็จะไป ให้เธอไปตอนนี้เลยจะดีกว่า ไม่ต้องมาเสียเวลา เนื่องจากเธอรักผมมาก เธอจึงยอมคบกับผมต่อ และพร้อมที่จะไป หากผมเจอคนที่ผมรักจริง แต่ตอนนี้ยังไงก็ขอคบกับผมไปเรื่อย ๆ (ผมล่ะ เชื่อเธอจริง ๆ ว่าเธอรักผมแค่ไหน)
ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน บางครั้งผมก็อยากเลิกไปเลย เธอจะได้ไม่ต้องมาคบผมต่อ แต่เธอก็จะมาง้อทุกครั้ง แม้จะยอมเสียศักดิ์ศรี เธอก็ยอม แค่ขอให้ผมรักเธอ รักเธอให้นาน ๆ
ผมรู้ครับ ในอนาคตต่อให้ผมเจอหรือไม่เจอใคร หากได้มีโอกาสเจอคนอื่นที่ผมรักจริง ก็คงไม่มีใครคนไหนรักผมได้เท่าเธอคนนี้อีกแล้วครับ หากผมเลิกไป ผมคงจะต้องเสียใจและเสียดายคนที่รักเราจริงขนาดนี้แน่นอน แต่ทำไงได้ครับ ความรักมันบังคับกันไม่ได้
ตอนนี้ทะเลาะกันอีกแล้วครับ และเธอก็มาง้ออีกตามเคย แต่ผมไม่รับโทรศัพท์เลย เธอก็ยังโทรมาตลอด บางครั้งผมก็ใจอ่อน สงสารเธอมาก ๆ แต่ก่อนที่ทะเลาะกัน เธอจะร้องไห้ตลอด ผมเข้าใจว่าเธอรู้สึกยังไง เธอรักผม ไม่อยากเสียผมไป จะให้ทำไงเธอก็ยอมครับ
ตอนนี้ผมอึดอัด ผมไม่ได้รู้สึกแย่หรอก แค่มีเหงาบ้าง แต่ผมรู้สึกสงสารเธอครับ นี่ก็ไม่ได้คุยกันมาหลายวันแล้ว ท่าทางเธอจะไม่สบาย ร้องไห้ เสียใจอยู่แน่เลย ผมสงสารเธอครับ บางครั้งก็คิดว่า จะลองกลับไปดีกับเธออีกสักครั้งจะดีมั้ย
ผมทำให้เธอเสียใจขนาดนี้ จะบาปมั้ยครับเนี่ย แต่ผมไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้เลย ผมเสียใจ และสงสารเธอมาก
ผมจะตัดใจ ไม่รับโทรศัพท์ ไม่ติดต่อกับเธอไปตลอดเลยดีมั้ยครับ หรือจะมีวิธียังไงให้เธอทำใจ ตัดใจจากผมให้ขาดไปเลยดีครับ
จากคุณ :
สงสารเธอมาก
- [
13 ธ.ค. 49 21:05:13
A:58.8.173.227 X: TicketID:112454
]
ผมเลิกกับแฟน แฟนผมร้องไห้จนไม่เป็นอันทำไรแล้ว อยากกลับมาดี ผมควรทำไงดีครับ
