สุสาน... คือสถานที่เที่ยวโปรดของผมที่หนึ่ง พอๆกับไปเที่ยวเกาะ ชายทะเล แล้วก็เดินในเมือง
แต่ละสถานที่ที่ผมชอบไปก็จะให้อารมณ์ต่างกัน วันนี้ขอพูดถึง สุสานก็ละกัน
ผมมีความเครียดในตัวเองระดับหนึ่ง จากเมื่อสองอาทิตย์ที่ผ่านมา ณ วันนี้ แม้จะดีขึ้นจาก
วันนั้นมากแล้วก็ตาม แต่รวมๆ แล้วยังอยู่ในเกณฑ์ที่ไม่ค่อยดีนัก จึงหาเรื่องออกเดินเล่น
ข้างนอก วันนี้ผมจึงเจาะจงออกไปเดินเล่นที่สุสาน (ใกล้ๆ ที่จัด Motor Show, Messe, Freiburg)
สิ่งที่ประทับใจผมที่สุดในเมืองนี้ คงจะเป็นสุสาน ที่ๆ ซึ่งมีกลิ่นแห่งความรัก ความอาลัยอบอวลอยู่ตลอด
ใครว่าสุสานน่ากลัว ผมเถียงขาดใจ ผมไม่แน่ใจว่าธรรมเนียมชาวคริสต์เป็นแบบไหน แต่ที่นี่จะมีเทียนสีแดง
อยู่หน้าหลุมศพ เทียนจะถูกญาติผู้เสียชีวิตมาจุดทุกวันอาทิตย์ บรรยากาศที่คุณจะพบได้ที่นี่วันอาทิตย์คือ
ญาติๆ และครอบครัว จะมาเปลี่ยนเทียนเล่มใหม่ จุด ครอบกันลม แล้วก็ทำความสะอาดบริเวณหลุมศพ
มีเจ้าหน้าที่ประจำสุสาน แต่เขาจะทำความสะอาดเพียงแค่ทางเดิน หรือรอบๆ เท่านั้น
การเดินดูหลุมศพต่างๆ ทำให้ผมปลงตกว่า ซักวันนึงเราก็ต้องไปอยู่ในนั้น บางคนจะถูกเผา ถูกฝัง
แต่เราทุกคนต้องตาย ตายแล้วจะไปไหนก็เป็นความเชื่อของแต่ละศาสนากันไป แต่ที่พบเห็นแน่ๆ คือ
ยังไงเราก็ต้องตายจากกัน ใครที่โชคดีหน่อย ก็อาจจะได้เสียชีวิตพร้อมคนที่เรารัก แต่ส่วนใหญ่ก็ต้อง
พลัดพรากจากกัน ถ้าไม่คนที่เรารักตายจากไป ก็เป็นเราที่ตายจากเขาไป ทำให้ผมทำใจได้ว่า คนที่ผมรักที่สุด
ณ วันนี้ เมื่อเขาปฏิเสธผมมาทั้งทางตรงและทางอ้อม ผมก็ยังได้เห็นหน้าเขาอยู่ (ถ้าอยากจะเห็น) และสมมุติว่า
มีเหตุบังเอิญให้เราได้มารักกัน ซักวันหนึ่ง เราก็ต้องตายจากกันอยู่ดี เพราะฉะนั้นในวันนี้ ก็แค่เสียใจเร็วขึ้น เท่านั้นเอง
กลิ่นอายของความรักที่อบอวลเต็มสุสาน บ่งบอกได้จากดอกไม้ เทียนที่ถูกจุด การทำความสะอาด
และการมาเยี่ยมทุกวันอาทิตย์ บางหลุมฝังพร้อมกันสี่ ห้าคน ในหลุมเดียว ดูจากวันเดือนปีเกิด และชื่อแล้ว
พอจะอนุมานได้ว่า เป็นพ่อแม่และลูกๆ บางคนมีปีที่เกิด แต่ไม่มีปีที่ตาย เดาได้ว่า คงยังไม่ตาย และถ้าตายก็คงจะมา
พักอยู่ในหลุมนี้ พร้อมครอบครัวและคนที่เขารัก
บางหลุมที่ผมเดินดู ผู้ตายอายุเพียง 5 ปี 15 ปี หรือ 20 ปี ก็มี นั่นก็แปลว่า ความตายไม่ได้ห่างไปจากเราเลย
บางคนคิดว่าอีกหลายสิบปีชั้นอาจจะตาย หรือคิดว่าพ่อแม่ตัวเองต้องไปก่อน แล้วค่อยอา ค่อยน้า แล้วถึงจะเป็นเรา
ใครจะไปรู้ เราอาจจะแซงคิวท่านๆ เหล่านั้นก็เป็นได้ จริงไหม...
บางหลุมเสียชีวิตตั้งแต่ปี 1960 แต่ก็ยังมีลูกหลาน (เดาว่าหลาน) เอาดอกไม้มาเปลี่ยนให้ ผ่านมาถึง 47 ปี แล้ว
พวกเขาเหล่านั้นก็ยังรักและระลึกถึงคนที่เขารักอยู่เสมอๆ ใครที่บอกว่าฝรั่งมันไม่มีธรรมเนียม มันไม่รักพ่อแม่มัน
ต้องมาดูตรงนี้ที่นี่ เห็นแล้วน้ำตาจะไหล...
บางหลุมภรรยาเสียชีวิตตั้งแต่ปี 1990 และตัวสามีก็มีชื่ออยู่ที่ป้ายหลุม แต่ยังไม่มีปีที่ตาย เดาว่าคงยังไม่ตาย
และคงเป็นคนเดียวกับที่กำลังจุดไฟด้วยมืออันสั่นเทา ชายชราอายุไม่ต่ำกว่า 70 ปี (ภายหลังแอบไปดูที่หลุม พบว่า
อายุ 75 ปี) ได้มาเยี่ยมภรรยาทุกๆ อาทิตย์ (หรืออาจจะบ่อยกว่านั้น) มาเป็นเวลา 17 ปีแล้ว
ภาพเหล่านั้น ทำให้ผมนิ่งอึ้ง เกิดคำถามในใจมากมาย ผมจะสามารถรักผู้หญิงหนึ่งคน ได้มากเท่าชายชราคนนั้นไหม
ผมจะสามารถมาเยี่ยมภรรยาผมในหลุมศพ ทุกๆ อาทิตย์ไม่ขาดตกบกพร่องได้หรือไม่ หรือถ้าได้ จะซักกี่สิบปีกัน
หรือถ้าผมเสียชีวิตไปแล้ว 30-40 ปี จะมีใครในตอนนั้น ฉุกคิดขึ้นมาไหม ว่าครั้งนึง เคยมีผมอยู่บนโลกนี้ แล้วถ้าฉุกคิด
ขึ้นมาได้ จะมีใครเอาเทียนมาจุด เอาดอกไม้มาวาง มาไหว้หรือไม่ สิ่งเหล่านี้ คงจะเป็นปริศนากับผมต่อไปอีกนาน
ผมคงไม่กล้าฝันไปถึงขนาดนั้น ชีวิตนี้ของผม ขอแค่ว่า วินาทีสุดท้ายก่อนที่จะตาย ผมขออยู่ในท่ามกลางคนที่รักผม
และผมรักพวกเขา หลังจากผมตายไปแล้ว ใครจะลืมผมไปบ้าง ผมคงไม่โกรธหรอก จริงไหม...
(คัดลอกมาจาก Blog ของผมเอง เขียนเองเน้อ)
แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 50 01:35:29
แก้ไขเมื่อ 12 มี.ค. 50 01:34:48
สุสาน....
