เพื่อน ๆ รู้จักโปรแกรม Pirch ไหมครับ IRC อะไรประมาณเนี้ยแหล่ะ
(ไม่รู้มันโปรแกรมเดียวกันหรือเปล่านะ นานจัด จำไม่ได้แล้ว - -")
เมื่อประมาณ 10 กว่าปีที่ผ่านมา ตอนนั้นผมยังศึกษาอยู่ครับ ฮี่ ๆ ปัจจุบันเลิกเป็นมานานแล้ว T_T
สมัยนั้นนี่ อินเตอร์เนทเป็นของใหม่มาก ๆ สำหรับสังคมเมืองไทย แต่ที่โรงเรียนผมเค้ามีให้เล่นครับ!!
ก็แน่นอน ว่าคนที่รักใคร่ในการเรียนอย่างพวกผม ก็จะต้องขวนขวายหาความรู้จากอินเตอร์เนท
www.sex.com เป็นเวปที่พวกผมเข้าไปศึกษาหาความรู้ T_T
(แสร๊ดดดดดดด ความรู้ประเภทไหนฟระ)
แฮ่ะ ๆ ๆ นั่นแหล่ะครับ หลังจากมัวเมาอยู่กับมันได้ซักระยะหนึ่ง เพื่อน ๆ ก็มาแนะนำให้รู้จักกับ
โปรแกรม Chat ที่ชื่อว่า Pirch !!!!!!!!!!!!!
ผมจำไม่ได้แล้วว่าเมื่อก่อนมันมีห้องอะไรบ้าง แต่ที่โรงเรียนที่ผมเรียนอยู่นั่น
มันเป็นโรงเรียนที่มีโรงเรียนในเครืออยู่หลายโรงเรียนเหมือนกัน
ผมเรียน ปวส. ในขณะที่มีโรงเรียนในเครือที่สอนระดับ ปวช. อยู่ด้วย
เรียกว่า เป็นโรงเรียนพี่โรงเรียนน้องกันเลยทีเดียว.....
ทีนี้รู้สึกว่า เมื่อก่อนนี้ที่โรงเรียนผมเค้าจะเชื่อมไอ้ระบบนี้ให้คุยกับโรงเรียนน้อง อีก 2 โรงเรียนที่มีอยู่
(ขอไม่เอ่ยชื่อโรงเรียนนะครับ เดี๋ยวพวกเพื่อน ๆ มีลูกอยู่จะพาลไม่ให้ไปเรียนที่นี่ซะ
เนื่องจากกลัวว่าลูกของเพื่อน ๆ จะมีรุ่นพี่บ้า ๆ บอ ๆ แบบผม !!! T_T)
เอาล่ะ ทีนี้พอได้คุยกับโรงเรียนน้อง แน่นอน หนุ่ม ๆ อย่างพวกผมก็ต้องหาคุยกับสาว ๆ ใช่มะ
ตอนนั้น ผมมีเพื่อนสนิทมาก ๆ อยู่คน เรียนด้วยกันมาตั้งแต่มัธยม จนมาถึงปวส.เนี่ยแหล่ะ
มันมาเล่นอยู่กับผมด้วย
นั่งเครื่องเดียวกันนี่แหล่ะ แต่คุย 2 คน
ผมเลือกมาคนนึง ชื่อ "บัว"
ส่วนเพื่อนผมเลือก ชื่อ "จิตร"
**ผมจำไม่ได้แล้วว่าทั้ง 2 คนนี่ใช้ชื่อที่คุยในคอมฯว่าอะไร แต่ผมจำชื่อเล่นได้
ครับ ก็คุยกันไป ตอแร๋กันไปเรื่อย ๆ ตามประสาการ Chat ในสมัยนั้น
เพราะว่ามันก็ได้แต่ Chat อย่างเดียว รูปเริปอะไรก็ไม่ได้เห็น เห็นแต่ตัวหนังสือ
มือถืออะไรก็ไม่มี (คือมีแหล่ะ แต่มันแพงเกินไปในสมัยนั้น!!!!!)
บัว : พี่หล่อปะคะ
หมัน : พี่ไม่หล่อหรอกจ้ะ แต่พี่เร้าใจ - -"
(จำแม่นเลยครับประโยคนี้ คลาสสิคมาก ๆ จนทุกวันนี้ก็ไม่รู้ว่าตอบไปได้ยังไง เชยมาก ๆ)
หลังจากนั้น จำไม่ได้แล้วครับ มาจำได้ ก็ตอนที่น้องทั้ง 2 คือทั้ง บัว และก็ จิตร
ขอเบอร์โทรศัพท์ของผมกับเพื่อน
บัว : ขอเบอร์โทรพี่หน่อยได้ไหมคะ
หมัน : จะเอาไปทำไรเหรอ
บัว : เอาไปโทรหาน่ะสิคะ คุยกันทางนี้มันได้แค่แป๊ปเดียว
หมัน : เอาสิ (ใจง่ายมาก ๆ เค้าขอเบอร์ก็ให้เค้าซะแล้ว!!!)
หลังจากนั้น ผมกับเพื่อนก็ให้เบอร์โทรไป ของเพื่อนผมก็ให้กับจิตรไป ของผมก็ให้บัวไป
พอให้เบอร์ไปแล้วจึงหันมาติดต่อกันทาง โทรศัพท์ซะส่วนใหญ่ ขอบอกครับ ว่า
เสียงน้องบัว "น่ารักมาก ๆ!!!!!!!!!!" น่ารักจริง ๆ ได้ยินเสียงแล้วจินตนาการหน้าออกเลย
ถ้าสมัยนี้ก็ต้องจินตนาการประมาณ "น้องอั้ม" อะไรประมาณนั้นแหล่ะครับ
ยอมรับเลยครับว่าหลงรักผู้หญิงคนนี้เพราะเสียงโดยเฉพาะ!!!! เสียงออดอ้อนมาก ออดอ้อนโคตร ๆ
"พี่หมันอยากเห็นรูปบัวไหมคะ"
"อยากเห็นสิ"
ตอบด้วยความหื่นเต็มพิกัด
"งั้นเอาที่อยู่บ้านพี่หมันมาสิ เดี๋ยวบัวจะส่งให้ ส่งไปพร้อมรูปจิตรเลยนะ ฝากให้พี่โต้งด้วย"
(เอ่อ เพื่อนผมชื่อโต้งครับ)
"ได้สิ ได้ จดนะ ........................"
ผมงี้ บอกบ้านเลขที่แทบไม่ทัน เพราะอยากเห็นตัวจริงน้องบัวจนตัวสั่นแล้ว!!!!
วันรุ่งขึ้น ผมก็คาบข่าวนี้ไปบอกเพื่อนโต้งของผม (มรึงเป็นหมาหรือไงไอ้หมัน!!!)
"เฮ้ยโต้งอีกประมาณ 2 วัน เราจะได้ยลโฉมน้องบัวของกรูและ น้องจิตรของมรึงแล้วเว้ย!!!!!!!!"
เออ ออ ห่อหมกเป็นของตัวเองไปแล้วครับตอนนั้น ทั้ง ๆ ที่ยังไม่เห็นหน้ากันเลย
2 วันต่อมา มีไปรษณีย์ ใส่ซองจดหมายสีชมพู (จำสีซองได้แม่นเลย)
มาที่บ้านผม ผมไม่กล้าเปิดดูคนเดียว เลยเก็บไว้ไปเปิดดูกับไอ้โต้งในอีกวันนึง
วันรุ่งขึ้น ผมกับโต้ง พร้อมเพื่อน ๆ อีกเป็นฝูงที่รู้ข่าวคาว
เอ้ย ข่าวคราวของผมกับโต้ง มารอเปิดซองเพื่อประมูล เอ้ย!!!! เพื่อยลโฉมน้องบัว และ น้องจิตร
แควกกกกกกกกกกกกกกกกกก (เสียงฉีกซองจดหมาย)
ด้านใน บรรจุไปด้วยรูปถ่ายขนาด 4P 1 รูป พร้อมจดหมายน้อย 1 ฉบับ
(จริง ๆ น่าจะเรียกว่า กระดาษโน๊ตมากกว่าเพราะมันไม่ได้ยาวเป็นจดหมาย เป็นแค่โน๊ตสั้น ๆ !!!!!)
"ให้พี่หมัน และ พี่โต้ง รูปคนขวามือใส่เสื้อสีเหลืองนั่น คือจิตร ส่วนอีกคนก็คือบัวค่ะ"
นี่คือใจความในจดหมายน้อยฉบับนั้น.......................ผมกับโต้งอ่านออกเสียงดัง ๆ จนโดนเพื่อนๆ ฝูงนั้นรุมโห่....
"โห่หหหหหหหหหหหหหหห"
แต่เสียงโห่ทำอะไรผมกับโต้งไม่ได้แล้วครับ อารมณ์นั้น รีบหยิบรูปขึ้นมาดูทันที
พระเจ้าช่วยกล้วยปิ้ง!!!!!!!!!!!!!!
"โคตรน่ารัก น่ารักทั้ง 2 คนเลย!!!"
คือประมาณว่า ใครเป็นจิตร ใครเป็นบัวก็ได้แล้วแหล่ะครับงานนี้ น่ารักทั้งคู่เลย ในรูปนะครับ หน้าใส๊ ใส หุ่นดี๊ ดี
โอวววววววว สวรรค์เมตตาไอ้หมันแล้วโว้ยยยยยยยยย 555
หลังจากนั้น รูปดังกล่าวก็ถูกฝูงเพื่อน ๆ แย่งไปดู
"เฮ้ย แมร่งน่ารักว่ะ"
"เออ จริงด้วย เฮ้ย แมร่งน่าอิจฉาพวกมรึง 2 คนว่ะ"
ตอนนั้น โลกของหมันกับโต้ง กลายเป็นสีชมพูไปแล้ว ใครพูดอะไรก็ไม่สน
จนเย็นวันนั้น ผมก็ได้รับโทรศัพท์จากบัวอีกครั้ง ผมงี้วิ่งลงบ้านมารับโทรศัพท์แทบจะตกกะไดตาย!!!!!
บัว : อาทิตย์นี้พี่หมันกับพี่โต้งว่างไหมคะ
หมัน : ว่างครับ ว่าง มีไรเหรอ (จริง ๆ แล้วต่อให้ไม่ว่าง ผมก็ว่างอยู่ดีแหล่ะ)
บัว : เรานัดเจอกันไหมคะ
น่านนนนนนน เข้าทางกรูล่ะเว้ยยยยยยยยย นัดแล้ว ๆ
หมัน : ดีสิครับ จะได้เจอตัวจริงกันซะที เจอกันที่ไหนดีล่ะ
บัว : หน้าเมเจอร์ ปิ่นเกล้า 10 โมงเช้าได้ไหมคะ
หมัน : ได้สิครับ เดี๋ยวพี่ไปถึงแล้วพี่ Pager ไป
(เออ สมัยนั้นมี pager แล้วนะครับ)
วันอาทิตย์....................................
ผมและโต้ง แต่งตัวที่คิดว่า โคตรหล่อ โคตรเท่ห์ ที่สุดในชีวิต เดินทางไป เมเจอร์ปิ่นเกล้า
เพื่อให้ทันเวลานัดตอน 10 โมงเช้า พอไปถึงหน้าเมเจอร์ ก็หยิบรูปขึ้นมาทันที
มองดูผู้หญิงในรูป แล้วก็สอดใส่ เอ้ย สอดส่ายสายตาหาผู้หญิงในรูป..............
10 นาทีผ่านไป เดินหาก็แล้ว ทำยังไงก็แล้วก็ไม่เห็นมีเลยผู้หญิงในรูปเนี่ย
เลยต้องใช้วิธี ส่ง Pager เข้าเครื่อง ผมเดินไปที่ตู้โทรศัพท์หน้าเมเจอร์ปิ่นเกล้า
มีอยู่ 2 ตู้ เต็มทั้ง 2 ตู้ ผมบอกโต้งว่า
"เฮ้ยโต้ง เดี๋ยวกรูจะเพจบอกเค้าว่าเรารอตรงประตูหน้าห้างนะ"
"เออๆ ตรงไหนก็ได้"
ในขณะที่ยืนรอตู้โทรศัพท์ว่างอยู่ได้ซักพัก ตู้ที่ 2 ก็เปิดออก มีผู้หญิงหุ่นประมาณ เอ่อ................. ยังไงดีล่ะ
"เตี้ย ล่ำ ดำ สิว" ประมาณนั้นน่ะครับ เดินออกมาจากตู้โทรศัพท์
ผมก็เข้าไป โดยที่มีไอ้โต้ง ไปยืนหลบร่มรออยู่ข้าง ๆ ตู้
เอาล่ะครับทีนี้ ผู้หญิง เตี้ย ล่ำ ดำ สิว คนนั้น หลังจากออกจากตู้โทรศัพท์ไป
ก็ออกไปยืนอยู่ข้าง ๆ ตู้ที่ผมเข้าไปนั้นแหล่ะ ทีนี้ เธอมีเพื่อนมาด้วยสิครับ หุ่นประมาณเดียวกันเลย!!!!!!!!
ตอนนั้นนะ ผมไม่ได้เอ่ะใจอะไรแม้แต่นิดเดียว ผมก็หยอดเหรียญ
กดเบอร์อะไรจำไม่ได้แล้ว ฝากข้อความไว้ว่า
"พี่มาถึงแล้ว ยืนรออยู่หน้าประตูห้าง 2 คน!!!!"
ฝากข้อความเสร็จผมก็วางหู ในขณะที่กำลังจะเปิดประตูตู้โทรศัพท์นั่นเอง เสียงเพจเจอร์ ก็ดังขึ้น
"ปี๊ปๆๆๆๆๆ"
ผมไม่ได้สนใจอะไร แต่ก็หันไปมอง แต่ในใจก็พาลคิดไปว่า
"หวังว่า คงไม่ใช่ 2 คนนี้หรอกนะ!!!!!!"
คิดไปงั้นเองแหล่ะครับ โดยไม่คิดเลยว่าจะใช่ เพราะ 2 คนนี้
ต่างกันราว The Emporiem กับ ตลาดนัดสวนจัตุจักร เลยทีเดียว
เมื่อเปิดประตูตู้ออกมาก็ได้ยินเสียงคุยกันสิครับทีนี้
"นี่จิตร พี่เค้ามาถึงแล้วนะ อยู่หน้าประตูห้างน่ะ"
ผมหยุดทันที หันไปมองให้แน่ชัด ว่า 2 คนนี้แน่ ๆ ใช่ไหมที่พูดเมื่อกี้
"ใช่แล้ว น้องเตี้ย ล่ำ ดำ สิว 2 คนนี้แน่ ๆ"
"ชิบหายแล้วสิมรึงไอ้หมัน ไอ้โต้ง"
ผมเปลี่ยนแผนทันที!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ค่อย ๆ เดินไปโดยไม่ให้มีพิรุธ
เดินไปหาไอ้โต้งที่ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง พอไปถึงมัน
"เสร็จแล้วเหรอมรึง เอ้า ไปยืนรอน้องเค้าที่หน้าประตูดีกว่า"
"เอ่อ โต้ง กรูมีไรจะบอก"
"ไรอีกวะ!!!!"
"มรึงเห็นน้อง 2 คนนั้นไหม" ผมพูดพร้อมชี้นิ้วไปข้างหลัง
"เออเห็น ทำไมล่ะ"
"นั่นแหล่ะ น้องจิตรของมรึง กับน้องบัวของกรู"
"อะไรนะ!!!!!!!!!!!!!!!!"
"เอาเถอะ เอาไว้ฟังกรูอธิบายทีหลังดีกว่าไหม กรูว่า เรารีบไปกันเถอะ"
"เฮ้ย ไปเลยเหรอ"
"เออ หรือมรึงจะอยู่กรูก็ไม่ขัดนะ เชิญมรึงคนเดียวตามสะดวกเลย ถ้าเค้าถามก็บอกว่ากรูตายไปแล้วก็ได้"
"แสรดดดดดดด งั้นกรูไปด้วย!!!!!!"
ครับ จากนั้น ผมกับโต้งก็เผ่นกลับบ้านโดยไม่คิดชีวิตเลยทีเดียว
ผมรู้ครับ ว่าน้อง 2 คนนั่น ต้องเสียความรู้สึกอย่างมากแน่ๆ ที่ผมกับโต้ง หนีเค้ากลับบ้าน
แต่ว่า เพราะน้องทั้ง 2 คนนั่น หลอกพวกผมก่อน โดยการส่งรูปคนอื่นมาให้เพื่อให้มีความหวัง
ผมก็ยอมรับอีกเหมือนกัน ว่า ถ้าเค้าส่งรูปจริงๆ ของเค้ามา ผมกับโต้งก็คงไม่ไปเจออยู่ดี
แต่ผลลงท้าย มันอาจจะไม่ใช่อย่างนี้ก็ได้
ผมกับน้องเค้า ก็อาจจะยังคุยกันต่อไป ฉันท์พี่น้อง โดยที่ไม่เลิกติดต่อกันไปเลยอย่างนี้
แต่นี่ น้องเล่นอย่างนี้ พวกพี่ก็เสียหมดดิครับ หลังจากวันนั้น ไอ้พวกเพื่อน ๆ ก็ถามกันใหญ่เลยว่าเป็นไง ๆ ๆ
จะให้บอกพวกมันยังไงล่ะ ว่าเป็นไง รู้ถึงไหน อายถึงนั่น ก็ได้แต่บอกไปแหล่ะ ว่า
"เออ ก็ดีว่ะ"
แค่นั้นแหล่ะครับ
จงอย่าเชื่อ ในสิ่งที่คุณเห็น และจงอย่าใฝ่ฝันในสิ่งที่คุณได้ยิน!!
สมันน้อย เบอร์ 14
จากคุณ :
สมันน้อย เบอร์ 14 
- [
14 พ.ค. 50 17:36:04
]
--[ระวัง!!! การ Chat ทาง Internet กับการนัดเดทครั้งแรกในชีวิต สิ่งที่ท่านได้ยิน มันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่ท่านคิด!!]--
