PANTIP.COM : F5792616 มาฟังนิยายน้ำเน่าของผมบ้าง... [กุ๊กกิ๊ก]

มาฟังนิยายน้ำเน่าของผมบ้าง...

ขอออกตัวก่อนว่าเรื่องของผมอาจจะยาวซักหน่อยแต่จริง 100% ถ้าใครจะกรุณาอ่านจนจบผมขอแสดงความนับถือคุณมาก ๆ ครับ ที่อุตส่าห์ใส่ใจเรื่องของผมขนาดนี้ :D

...เป็นเวลากว่า 3 เดือนแล้วล่ะนับตั้งแต่ผมและเธอเจอหน้ากันครั้งแรก เธอเป็นเพื่อนของเพื่อน นั่นทำให้ผมได้รู้จักกับเธออย่างช่วยไม่ได้

บอกตรง ๆ ว่าเจอหน้าเธอครั้งแรกเหมือนผมโดนฟ้าผ่าเข้ากลางใจ มันสะดุดตาตั้งแต่แรกเห็นว่าเธอคือสเปคของผมชัด ๆ ในใจผมแอบคิดว่าอยากจะลองอาศัยเพื่อนของเธอจีบเธอจะได้มั้ยน๊อ แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ความคิดเพราะหลังจากสอบถามเพื่อนเธอดูแล้ว ชีวิตการทำงานของเธอช่างสวนทางกับผมเหลือเกิน

คือเธอทำงานตอนเย็นแล้วเลิกดึก (ทำงานกลางคืนเป็นคนคุมคาราโอเกะในผับ แต่เธอไม่อย่างว่า และรักนวลสงวนตัวพอสมควร แต่ด้วยความจำเป็นจึงต้องทำงานนี้) ต่างจากผมซึ่งทำงานกลางวันออฟฟิศปกติ (อายุเท่ากันครับ เด็กจบใหม่ทั้งคู่ แต่ผมจบป.ตรี เธอจบปวส.และเธอทำงานมาได้ปี-2ปีแล้ว)

ดังนั้นพูดง่าย ๆ ว่าโอกาสเจอเธอแทบไม่มีเพราะช่วงผมทำงานเธอก็อยู่บ้าน ส่วนช่วงผมอยู่บ้านเธอก็ไปทำงาน ค่อนข้างสวนทางกันมาก ๆ ผมก็เลยเลิกคิดไปและก็แทบไม่ได้เจอเธออีก

เวลาก็ล่วงเลยผ่านไปประมาณ 2 เดือน แต่ด้วยพรหมลิขิตรึเปล่าไม่ทราบ...

วันหนึ่ง...เธอก็ได้รับจ็อบมาช่วยพ่อผมออกบูธในงานแสดงสินค้า นั่นทำให้ผมได้เจอเธออีกครั้ง เพราะผมก็ไปช่วยด้วย เรียกได้ว่าช่วงเวลา 5-6 วันนั้นผมได้เจอเธอตลอด ตั้งแต่เช้าตรู่จนถึงเธอไปทำงานตอนกลางคืน นั่นทำให้ผมได้ใกล้ชิดเธอและสนิทกันอย่างรวดเร็ว

ด้วยความที่เรามีอะไรคล้าย ๆ กันหลายอย่าง ซึ่งไม่ใช่ผมคิดไปคนเดียว เธอเองก็ยังบอกผมอยู่บ่อย ๆ พูดง่าย ๆ ว่าโป๊ะเชะเลยทั้งหน้าตา , นิสัย เธอเข้ากับผมได้หมด ทีนี้ความสัมพันธ์ก็ดำเนินไปเรื่อย ๆ แม้จบงานออกบูธแล้ว ผมกับเธอยังเจอกันทุกวัน (หอเธออยู่ใกล้บ้านผมครับ) ประกอบกับช่วงนี้ผมออกจากที่ทำงานเก่าแล้วกลับมาช่วยงานที่บ้านพอดี ทำให้ได้แวบไปชวนเธอกินข้าวเย็นทุกวันก่อนทีเธอจะออกไปทำงาน และยังได้ตามไปส่งถึงรถเมล์ โบกมือบ๊ายบาย ถึงแล้วก็โทรหา ช่วงนี้เป็นเวลาสุขสุด ๆ ของผม กับเธอที่ผมชอบตั้งแต่แรกเห็น ตอนนี้ผมได้เจอเธอทุกวัน ยังกับฝันไป...

ทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินไปด้วยดีเป็นเวลา 3 สัปดาห์ (นับจากวันออกบูธวันแรกมาถึงวันนี้) ผมเริ่มจากคำว่าเพื่อนแต่ผมแสดงออกถึงความจริงใจทุกอย่าง ผมทำทุกอย่างด้วยใจ และเริ่มแสดงออกทีละนิดว่าผมจีบเธอนะ (ชวนไปกินข้าวทุกวันเธอก็คงรู้อยู่แล้วล่ะครับ)

ทุกอย่างเหมือนจะดำเนินไปด้วยดี เพราะอย่างที่ผมบอก เรานิสัยคล้ายกันมาก ไม่ว่าจะเป็นคนค่อนข้างนิ่งนิด ๆ เหมือนกัน ชอบอ่านหนังสือเหมือนกัน รักเดียวใจเดียวเหมือนกัน ขี้ลืมเหมือนกัน ไม่ชอบคนเกียจคร้านเหมือนกัน ชอบพัฒนาตัวเองเหมือนกัน ยังไม่มีแฟนเหมือนกัน ซื่อ ๆ ไม่มีพิษมีภัยเหมือนกัน ฯลฯ

แต่สิ่งเดียวที่ไม่เหมือนกันคือ ฐานะทางบ้าน ผมค่อนข้างจะมีชีวิตที่ไม่ต้องดิ้นรน ที่บ้านมีกิจการให้สืบทอด ผู้ใหญ่เป็นคนค่อนข้างมีหน้ามีตาพร้อมจะผลักดันให้ทำงานได้เสมอ ต่างจากเธอที่ต้องทำงานเลี้ยงตัวเอง พักหอพักสตรีไม่แพง จบปวส. ไม่ได้จบมหาลัยรัฐดัง ๆ (ไม่ได้ว่าปวส.ไม่ดีนะครับ) ต้องส่งเงินกลับบ้านและไม่ได้ร่ำรวยอะไรพิเศษ ตรงนี้แหละที่มันเป็นอะไรที่เกิดความแตกต่างระหว่างเราสองคนอยู่

เธอมักจะบอกว่าผมเป็นคนดี อยากให้เจอสิ่งที่ดี ๆ มันทำให้ผมเริ่มเอะใจว่า ทำไมชมผมบ่อยเหลือเกิน หวังว่าเธอคงไม่คิดตีตัวออกห่างผมนะ จนเมื่อสักครู่นี่เอง (ช่วง2-3ทุ่มที่ผ่านมาวันนี้แหละ) ผมโทรไปหาเธอตามปกติ เช็คว่านั่งรถเมล์ถึงที่ทำงานเรียบร้อยแล้วนะ แต่ไม่รู้เป็นไงมาไงจับพลัดจับผลูมาคุยเรื่องนี้ได้

เธอสารภาพว่าเคยแอบรู้สึกกับผมเกินเพื่อนเหมือนกัน แต่เธออยากให้ผมได้เจอสิ่งที่ดี ๆ คนอย่างผมน่าจะมีโอกาสเจอคนที่เพียบพร้อมในอนาคตแน่ ผมรู้ว่าเธอเป็นคนดีถึงพูดอย่างนี้ เพราะเธอเห็นว่าชีวิตของเราสองคนมันค่อนข้างต่างกัน เธอคิดว่าถึงแม้เราสองคนจะไปด้วยกันได้ จะสร้างความสัมพันธ์ต่อกันได้ แต่สุดท้ายก็อาจต้องห่างกันเพราะเรื่องนี้ แล้วที่บ้านผมจะรับเธอได้รึเปล่า

เหมือนวันนี้เธอจะสารภาพหมดว่าเธอก็อยากมีความสัมพันธ์ที่ดี ๆ กับผมแต่เธอไม่อยากให้สุดท้ายเรื่องมันจบเพราะสังคมรอบข้าง ผมตอบเธอไปว่า...ผมเข้าใจเธอนะที่พูดอย่างงี้ เธอเป็นคนดีมากในสายตาผม คงมีไม่มากที่จะมองได้ลึกและกล้าพูดถึงขนาดนี้ แต่ผมก็บอกต่อไปว่า คนเราเกิดมาชีวิตสั้นนิดเดียว ขอให้ได้ทำตามที่หัวใจต้องการเถอะ

ผมพูดทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร T_T ผมกับเธอจะได้คบกันจริง ๆ รึเปล่าก็ยังไม่รู้ (ผมเคยวางแพลนไว้ว่าจะคบเธอซัก 2-3 เดือนให้แน่ใจว่าผมชัวร์กับเธอจริง ๆ ผมจึงจะขอเธอเป็นแฟน แต่นี่คบกันมาเพิ่ง 3 อาทิตย์ คุยกันมาถึงระดับนี้แล้ว T_T)

จริง ๆ ผมก็เคยแอบคิดมาเหมือนกันว่า ถ้าผมกับเธอเป็นแฟนกันขึ้นมาจริง ๆ ที่บ้านเขาจะว่าอย่างไร ถึงผมจะไม่คิดอะไรแต่ที่บ้านผมจะว่าอะไรรึเปล่า สุดท้ายบทสนทนาก็เลยจบตรงที่ผมบอกเธอว่า ปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคตเถอะ...แต่ทุกอย่างขอให้ผมเป็นคนกำหนดเอง เพราะผมมีสิทธิ์เลือกเอง ไม่ใช่ที่บ้าน และพรุ่งนี้ผมก็ยังจะไปเจอเธอ เพราะเรากำลังหาที่เรียนภาษาอังกฤษเพิ่มกันอยู่

คือตอนนี้มันรู้สึกจุก ๆ น่ะครับ หลังจากวางสายไปแล้ว ผมก็นั่งคิดว่ามันจะเป็นอย่างที่เธอพูดจริงรึเปล่า หลังจากนี้อนาคตของเราจะเป็นอย่างไร ถ้าผมชอบเธอจริง ๆ ทุกอย่างมันจะเป็นไปด้วยดีมั้ย คือคล้าย ๆ กับว่าตอนนี้ผมโดนบังคับกลาย ๆ ว่าต้องตัดสินใจแล้วน่ะครับ ว่าความสัมพันธ์ของผมและเธอจะเป็นยังไงต่อไป

ทั้ง ๆ ที่ผมเคยแพลนไว้ว่าจะรอให้ทุกอย่างมันแน่ใจจริง ๆ ซัก 3 เดือนถึงจะพูดเรื่องนี้ แต่นี่กลายเป็นว่าเพิ่ง 3 อาทิตย์ก็ต้องตัดสินใจแล้ว เพราะดันเลยเถิดมาคุยกันเรื่องนี้ได้ไงไม่รู้ ซึ่งหมายความว่าถ้าหากพรุ่งนี้ผมไปหาเธอและยังทำอย่างเดิมอีก นั่นหมายความว่าผมจริงจังกับเธอและจะไม่มีวันไปจากเธออีก ซึ่งผมเองก็ยังไม่แน่ใจในอนาคตเหมือนกัน ผมถึงตอบเธอไปว่า ขอให้เป็นเรื่องของอนาคตเถอะ...

ไม่รู้จะมีใครเข้าใจผมรึเปล่านะครับ แต่ผมกำลังกลุ้มใจว่าผมควรจะตัดสินใจยังไงต่อไปดี พรุ่งนี้อาจจะเป็นวันที่ผมต้องให้คำตอบทั้งหมด...ว่าผมกับเธอควรจะมีความสัมพันธ์ยังไงต่อไปแน่ ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ถึงเวลาที่ทุกอย่างพร้อม แต่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้แน่ ๆ คือไม่อยากให้เธอปิดโอกาสและตีตัวออกห่างจากผมด้วยความคิดที่ว่าสุดท้ายเราคงต่างกันเกินไป เพราะไม่แน่ว่าผมอาจจะชอบเธอแบบสุด ๆ ก็ได้ แล้วเราอาจจะไปด้วยกันได้ดี ผมจึงไม่อยากให้ปิดโอกาสตรงนั้น เพื่อน ๆ ว่าผมควรจะทำยังไงต่อไปดีครับ T_T

...ผมคิดว่าเธออาจจะกำลังรอคำตอบจากผมอยู่ พรุ่งนี้อาจเป็นวันที่ผมได้เป็นแฟนหรือเป็นได้แค่เพื่อนเธอตลอดไป...

ปล.บางคนอาจคิดว่าผมแค่กำลังหลง ถ้าเจอคนที่ดีกว่าในอนาคตผมคงเปลี่ยนใจ แต่ผมคิดว่าแล้วคนในอนาคตจะทำให้ผมมีความสุขได้จริง ๆ เหรอ แล้วอะไรล่ะมันคือความรักกันแน่? T_T

จากคุณ : Killy - [ 6 ก.ย. 50 23:15:54 ]