 |
คิดถึงเธอ ทุกลมหายใจ
คิดถึง ทุกลมหายใจ ฟังดูช่างหวานซึ้ง โรแมนติก แต่ชั้นกลับรู้สึกเศร้า ที่สลัดมันไม่ออก ไม่ว่าจะวิ่งเร็ว หรือ สะบัดหัวแรงขนาดไหน มันยังคงวนเวียนแต่เรื่องของเราซ้ำไปซ้ำมา แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าความคิดมันไม่ได้อยู่นอกหัว ที่จะทำให้มันหลุดไปได้ง่ายๆ แต่ก็ยังดีที่อาการดีขึ้นกว่าอาทิตย์ก่อนๆ ชั้นว่าชั้นจะน่าพอกับเรื่องบ้าๆ เศร้าๆ อย่างนี้ได้แล้ว ทำไมต้องให้ความห่วงใยที่มีค่าของเราไปกับคนที่ไม่สมควรจะได้รับ แต่ก็ต้องขอบคุณที่ทำให้ชั้นได้รับรู้ความรู้สึกนี้
เหมือนฝนตกในใจไม่ยอมหยุด
ไม่อาจฉุดความคิดให้หลับใหล
ร้อนรบเย็นสับสนปนกันไป
ให้ทุรนทุรายสุดเหลือใจจะทน
(เห็นจะจริงที่ว่า At the touch of love, everyone becomes a poet.)
บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่าชั้นเคยทำแบบนี้กับใครมาก่อนรึเปล่า หรือเพราะคราวนี้ชั้นรนหาที่เอง หรือเพราะคราวนี้ชั้นเองเป็นคนทำให้มันเกิด ซึ่งก็อาจจะจริง เพราะการเล่นหมากรุก ถ้าไม่มีฝ่ายตรงข้ามก็ไม่ถือว่าเล่นหมากรุก ตอนนี้ชั้นจะถอนหมากของชั้นออกจากกระดาน จะไม่เดินหนีวนแต่ในกระดานอีกต่อไป
สติ ปัญญาก็พอมี และคิดว่าน่าจะแก้ปัญหานี้ได้ไม่ยาก
มันก็แค่อีก chapter สั้นๆ chapter นึง
หมอกบางๆ หอมหวนตลบทั่วตัว แล้วค่อยกลายเป็นควันไฟที่แสบตา ขอบคุณที่ทำให้ชั้นได้อยู่ในสายหมอกนั้น และให้ชั้นได้เจอกับควันไฟ ชั้นกำลังจะเดินออกมา
หมอกเย็นยังอยู่ตรงนั้น ควันไฟยังอยู่ตรงนั้น ชั้นยังมองเห็น แต่ชั้นไม่ได้อยู่ตรงนั้นด้วย (คิดว่าอีกไม่นาน)
สักวันชั้นคงได้เจอกับสายลมสายหมอกครั้งใหม่อีกครั้ง
จากคุณ :
โบอัน 
- [
25 ก.พ. 51 21:28:37
]
|
|
|
|
|
|
..... ตามมาแซวคห.ที่ 11 รู้ได้งัย เคยเหรอ