Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com | Torakhong.org | GameRoom


    ***....แพน โด ร่า บ๊อกซ์...***

    ....เมื่อคืน...

    หัวเตียงที่เต็มไปด้วยหนังสือ ทั้งเรื่องสั้น นิยายรักหวานแหว๋ว สืบสวนสอบสวน นิตยสารเนชั่นแนลจีโอกราฟฟี่ ฯลฯ ถูกจัดระเบียบสังคมอย่างที่ควรจะเป็น หลังจากเจ้าของขี้เกียจมาหลายวัน

    กล่องเล็ก ๆ ที่ข้างในมีลูกกุญแจดอกจิ๋วอยู่ ถูกเปิดออก ฉันมองกุญแจดอกนั้นก่อนตัดสินใจหยิบมาไขตู้ที่หัวเตียงออก

    ตู้เล็กที่ไม่ได้ถูกเปิดออกมาเป็นปี ๆ ข้างในอัดแน่นด้วยไดอารี่เล็กเล็กอยู่เกือบสิบเล่ม

    ฉันนิ่งไปสักพัก ก่อนจะหยิบไดอารี่เล่มเก่า ๆ ที่จำได้แม้กระทั่งเหตุการณ์ของวันที่ซื้อ

    เปิดอ่านหน้าแรก ที่เขียนวันเปิดบันทึกเอาไว้ พร้อมรูปรอยยิ้มที่ฉันชอบใช้ประจำ

    "...วันนี้เป็นวันแรกที่เราเดินกลับบ้านด้วยกัน เค้าน่ารักจังเลย ระยะทางไกลแต่ทำไมถึงเดินมาถึงหอเร็วจัง  อยากกลับบ้านด้วยกันอีก ..."

    "...ตอนวิ่งข้ามถนน อยู่ ๆ เค้าก็เอามือมาจับมือของฉัน มือเค้าเย็นจัง แต่มือฉันต้องเย็นกว่าแน่ ไอ้ความรู้สึกที่มันอุ่นวาบขึ้นมาคืออะไรนะ.."

    "...เค้าบอกว่าผมเราสวย รู้สึกได้เลยว่าตอนนั่งเล่นคอมอยู่เค้ามานั่งด้านหลัง แล้วจับผมที่เพิ่งสระของเราขึ้นมาดม เขินจัง ทำทำไมนะ อยากจะคิดว่าเราเป็นเพื่อนกัน แต่เพื่อนกันเค้าทำแบบนี้ด้วยหรอ.."

    "...อยากรู้จังว่าเค้ารักเราหรือเปล่า ไอ้ความรู้สึกแบบนี้คืออะไรนะ ความรู้สึกคิดถึงตลอดเวลาที่ไกลกัน..อยากอยู่ใกล้ ๆ ...อยากดูแลเอาใจใส่..เรารักเค้าหรือเปล่า.."


    ฉันอ่านสิ่งที่ผ่านไปในแต่ละวัน เปิดผ่านทีละหน้าอย่างช้า ๆ มือสั่น ตาพร่ามัวด้วยหยาดน้ำ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้ออกมาตอนไหน มารู้อีกทีก็คือหยดน้ำใส ๆ หยดลงบนกระดาษ

    มือซนของฉันยังไม่ยอมหยุด พลิกเปลี่ยนหน้ากระดาษหน้าแล้วหน้าเล่า สายตายังกวาดไปทุกตัวอักษรที่เขียนไว้

    "...จะไม่มีวันนั้นอีกแล้ว ดีแล้วล่ะที่เค้าเลือกใครอีกคนนั้น คนที่เค้าแน่ใจว่าใช่กว่าเรา เราควรจะมีความสุขไม่ใช่หรอที่เห็นคนที่เรารักมีความสุข แต่ทำไมมันเจ็บจัง..."

    ฉันจำประโยคนี้ได้แม่นกว่าประโยคอื่น เพราะฉันเขียนซ้ำ ๆ ตั้งหลายครั้ง

    กว่ามือจอมซนจะยอมเก็บไดอารี่ทุกเล่มเข้าที่ ก็เล่นเอาดึกดื่น

    นึกดีใจที่วันนี้บรรดาเพื่อน ๆ ไม่ได้โทรมาหา เพราะเค้าคงตกใจที่ได้ยินเสียงฉันร้องไห้

    ก็ดีเหมือนกันที่ปล่อยให้ตัวเอง จมอยู่ในความทรงจำที่มีทั้งความสวยงามและความเศร้าในอดีต

    อย่างน้อยก็ทำให้ฉันรู้ว่าฉันผ่านอะไรมามากมายเพียงไหน

    ฉันเคยต่อสู้กับอะไรมาบ้าง และสิ่งที่หลอมรวมมาเป็นฉันในวันนี้ มันทำให้ฉันเข้มแข็ง

    ฉันเก็บกุญแจดอกจิ๋วนั้นไว้ในกล่องใบเดิมแล้วซุกไว้ที่ซอกในสุด

    เอาหนังสือทับไว้อีกหลายเล่ม


    แล้วก็พยายามนอนให้หลับ หลังจากที่ไปเที่ยวความทรงจำในอดีตมา

    นึกโมโหตัวเองที่เปิดกล่องแพนโดร่าประจำตัวขึ้น

    ทำให้คิดถึงสิ่งที่ไม่อยากจะคิดถึงอีกครั้ง....







    ปล. เพื่อน ๆ มีแพนโดร่า บ๊อกซ์ส่วนตัวกันไหมคะ

    จากคุณ : ตามตะวัน <Follow the sun only> - [ 17 ก.ย. 51 14:43:01 ]

 
 

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com | Torakhong.org | GameRoom