ประพันธ์โดย K o n m a i SU m k u n (นามปากกาของจอมยุทธตะเกียบคู่)
(ขอสงวนสิทธิ์)
ท่านใดต้องติดตามแบบอ่านชัวร์ ๆ สามารถสมัครสมาชิก PizzaRanger
เพียงส่งข้อความหลังไมค์อะไรก็ได้มาหาผมนะครับ ผมจะ Add ไว้ใน List
เวลามีตอนใหม่ ๆ มาผมจะส่งหลังไมค์ไปหาท่านทันที ......
-----------------------------------------------------------------------------
นี่ ๆ คุณรู้รึเปล่าว่าใครเป็นดาวประจำชั้น ม.1
นางฟ้าในใจก๊อบคนนั้นเองแหละ ...
เค้าเริ่มดัง ใคร ๆ ก็(อยาก)รู้จัก ...
ก็ไม่แปลกหรอกนะ .. ก็เค้าทั้งสวยทั้งน่ารัก เรียนเก่ง นิสัยดีมั้กมาก
ตรงข้ามกับผมเกือบทุกอย่างเลยละ ยกเว้นความน่ารัก....(อ้วก...)
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*
วันนี้หลังจากเรียนคาบแรกแล้ว วิชาต่อไปจะต้องไปเรียนคอมฯ ซึ่งอยู่ที่ชั้น 6 ตึก 2
ซึ่งอาจารย์ที่สอนก็ไม่ใช่ใคร อาจารย์ภุชงค์ อาจารย์ที่ปรึกษาใจดีขี้เล่นของพวกเรานั่นเอง...
(โอย ห้องคอมอยู่ตั้งชั้น 6 บันไดก็ชัน คนสร้างมันสร้างภาษาอะไรฟระ)
ผมบ่นในใจระหว่าง
ทางการปีนขึ้นบันไดที่ชัน และไม่เท่ากันในแต่ละขั้น เพื่อน ๆ นักเรียนคนอื่นก็ทุลักทุเลไม่แพ้กัน
ถึงแม้จะเคยเดินขึ้นมาครั้งหนึ่งตอนวันปฐมนิเทศน์ก็ยังไม่คุ้น ... พวกเราเดินกันเรื่อย ๆ บางคนก็
หยอกล้อเล่นกัน บางคนที่ฟิต ๆ หน่อยก็วิ่งนำขึ้นไปเลย ผมขอผ่าน ไม่ฟิต เดินเรื่อย ๆ และกัน
จะได้แอบมองเค้าคนนั้นที่เดินคุยกับกลุ่มเพื่อนจากข้างหลังได้ ( วันนี้ออกแนวโรคจิต )
*-*-*-*-*-*
กว่าจะมาถึงชั้น 6 ได้ก็แทบแย่ เหงื่อซึมกันเลยทีเดียว พวกเราไม่รอช้ารีบเดินกันเข้าไปในห้องคอม เพราะ
มีความเย็นจากแอร์ในห้องรอต้อนรับพวกเราอยู่ อ้าห์.... เย็นชื่นใจจริง ๆ เพราะงี้ไง ผมจึงชอบวิชาคอมที่สุดเลย
ในห้องมีคอมพิวเตอร์รุ่นใหม่วางเรียงไว้เป็นแถว ๆ เป็นเครื่องรุ่นใหม่ซะด้วย
ไม่ใช่แบบที่วางนอนอยู่แล้วเอาจอวางทับไว้หรอกนะ อันนั้นมันโบราณเกินไปหน่อย โรงเรียนประถมเขาใช้กัน
ใช้ซีพียูแบบวางแยกไว้ข้าง ๆ มอนิเตอร์ มอนิเตอร์รุ่นใหม่จอไม่โค้งมากขนาดใหญ่ถึง 15 นิ้ว
พวกเราตื่นเต้นกันใหญ่ที่จะได้เล่นคอมกันในคาบนี้
สวัสดีนักเรียน วันนี้เราจะมาเรียนการใช้คอมเบื้องต้นกัน , ให้นักเรียนนั่งกันเครื่องละ 2 คนนะ
เอาล่ะนั่งเรียบร้อยแล้วก็เปิดเครื่องได้
ผมได้นั่งคู่กับไอ้แว่น ตัวมันดำ ๆ ท่าทางมันเป๋อ ๆ ยังไงชอบกล ไม่เห็นเหมือนเด็กเรียนเลย....ผมกดปุ่มเปิดเครื่อง
ตามคำสั่งอาจารย์ มีเสียง ตื๊ด...ๆ ดังออกมาจากคอมพิวเตอร์ แต่ที่หน้าจอกลับมืดสนิท.... ?
เอ.... แล้วทำใมถึงไม่มีภาพขึ้นมาวะ ไอ้แว่นว่าไง
ไอ้หมูมรึงเปิดจอรึยัง ลองดูซิ
เออว่ะ (หงึกๆ) หลังจากเปิดจอได้แล้ว ก็ปรากฏภาพอะไรสักอย่างขึ้นมา....
Microsoft Windows 98 Thai Edition
เอาล่ะนักเรียน เปิดเครื่องกันทุกคนแล้วใช่มั้ย คอมของเราใช้ระบบปฏิบัติการวินโดวส์ 98 ไทย เวอร์ชั่นล่าสุด
ทันสมัยที่สุดในจังหวัดเลยนะ บางโรงเรียนยังใช้ 95 อยู่เลย โรงเรียนของเราจ๊าบกว่าเยอะเลย
เอาล่ะอย่าเพิ่งทำอะไรนะ .... ทุกคนพร้อมแล้วใช่มั้ย
ครับ/ค่ะ
อันดับแรก เรามาทำความรู้จักกับอุปกรณ์คอมพิวเตอร์กันก่อน ไอ้แป้นที่มีปุ่มเยอะ ๆ เรียกว่าอะไร....?
คีย์บอร์ดครับ/ค่ะ
เยี่ยม เอาล่ะ แล้วที่อยู่ข้าง ๆ คีย์บอร์ดล่ะ
เม้าส์ครับ/ค่ะ
เอาล่ะ ต่อไปฯลฯ.....
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
พวกเราได้เรียนรู้และทบทวนการใช้คอมพิวเตอร์ อุปสรรคในนี้วันนี้ก็คือการใช้เม้าส์นี่ล่ะ
ลากไปคลิกไอค่อนไม่เคยถูก เลยอยู่เรื่อย ชาตินี้จะเล่นคอมเป็นกะเขามั้ยเนี่ย เม้าส์ยังคลิกไม่โดนเลย
ใช้ยากจัง...
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
อาจารย์ภุชงค์ เปิดโอกาสให้เหล่านักเรียนฝึกเล่นคอมกันไปตามอัธยาศัย ส่วนอาจารย์เข้าไปทำงานในห้องพักครู
พวกเราจึงสนุกกันมาก ผมเปิดโปรแกรม Paint เพื่อฝึกการใช้เม้าส์วาดรูป
บางคนเปิดโปรแกรม Minesweeper เกมหลบระเบิด ซึ่งผมเองก็ยังงง ๆ ว่ามันเล่นยังไง ??
บรื๋อ ..... หนาวจัง แอร์ในห้องคอมนี่แรงจริง ๆ เดินไปเดินมาแก้หนาวดีกว่า ... ผมปล่อยให้แว่น
มันเล่นคอมไปคนเดียว เดินไปเดินมาหาดูอะไรแปลก ๆ รอบ ๆ ห้องคอม
..................
อืม....วิวสวยดีนะ ห้องคอมอยู่ชั้น 6 มองเห็นสนามฟุตบอลด้านล่าง เห็นหมาตัวสีขาวกำลังนั่งขี้อยู่ข้างประตูฟุตบอล
วิวสวยจริง ๆ ... T_T ผมมองออกไปด้านนอกไกลออกไปประมาณหนึ่งกิโลเมตร
เห็นตึกของมหาวิทยาลัยเอแบคที่กำลังก่อสร้างกันอยู่ เริ่มเป็นรูปเป็นร่างถ้าสร้างเสร็จมันจะต้องเป็นตึกที่สวยแน่ ๆ เลย
ตอนนี้ที่ห้องคอมเริ่มจะจ๊อกแจ๊กจอแจแล้วล่ะ แต่ละคนคงสำเร็จวิชาคอมกันหมดแล้ว เพราะไม่มีใครอยู่ติดเครื่องสักคน
เล่นกันคุยกันจ๊อกแจ๊ก ๆ
เปรี้ยง... สิ้นเสียงอาวุธประจำกายของอาจารย์(ไม้เรียว)ที่กระทบกับโต๊ะ นักเรียนทุกคนจึงหยุดกิจกรรมชั่วคราว
เงียบ ๆ หน่อยนักเรียน ใครเสียงดังอาจารย์จะให้กินขนมเปี๊ยะฟรี.... ;
หลังจากอาจารย์เดินเข้าไปในห้องแล้วทุกคนจึงเล่นหรือคุยกันเงียบ ๆ ...
ที่มุมห้องมีอยู่พวกหนึ่งสุมหัวกันอยู่ มันดูอะไรกันหว่า ... ??
คิก ๆ ฮิ ๆ มันหัวเราะอะไรกันคิก ๆ (ฟระ) ยิ่งเดินเข้าไปหาก็ยิ่งสงสัย ?
มันส่งมาอีกแล้ว... ไอ้ตี๋มันกำลังกดเครื่องอะไรสักอย่างขนาดเล็ก ๆ
ออ... นึกว่าอะไร โฟนลิงค์นี่เอง เอ๊ะ ไม่สิ ใครเรียกโฟนลิงค์ละเชยระเบิด เพจเจอร์ ต่างหาก
มันกำลังเพจจีบสาวที่ใหนสักแห่งของมันนี่เอง ... เดี๋ยวนี้ใครที่ล่ำซำหน่อยมักจะมีเพจติดตัวไว้สื่อสารกัน
แถมยังอวดเพื่อนได้ด้วยว่ากรูน่ะรวย แต่ผมไม่ค่อยสนใจของพวกนี้เท่าไหร่ ผมชอบเล่นปืนอัดลมมากกว่า
55555555 มันจะฮาอะไรของมันนักหนา...
เขาดูอะไรกันอยู่เหรอก๊อบ เสียงผู้หญิงที่ใหนมาคุยกับผมข้างหลังนะ คุ้น ๆ ด้วย หรือว่า....!
หัวหน้า
เรียกส้มว่าส้มก็ได้ เค้ายิ้มมุมปากให้กับผม 1 ครั้งหลังจากกล่าวเสร็จ
ร..เหรอ...
พวกนั้นมุงอะไรอยู่เหรอ
อ..อ๋อ เล่นเพจน่ะ โอย.... ทำใมรู้สึกหนาวขึ้นมาวะเนี่ย มือเย็น ๆ ชอบกล บรื๋อ....
เพจเหรอ..
อื้ม.... ผมหันกลับไปดูพวกนั้นที่กำลังแย่งเครื่องเพจไปอ่านข้อความอย่างวุ่นวาย
และแก้เขินไปในตัวด้วย
หมับ... มีแขนใครบางคนมาโอบแขนของผม ? หา....จริงหรือนี่ ? เค้ามากอดแขนเราหรือนี่
เอ่อ... สงสัยแอร์จะเย็น ก็เลยหนาวล่ะมั้ง
ฮะๆๆ เค้ากำลังหัวเราะที่เจ้าพวกนั้นวิ่งแย่งเพจกันไปมา แต่สิ่งที่ผมสนใจก็คือความรู้สึกเวลาที่มีคนที่ชอบมาอยู่ไกล้ ๆ
มาโอบแขนแบบนี้ มันเป็นความรู้สึกที่ดีจัง ดีมาก ๆ เลยนะ แถมยังรู้สึกอุ่น ๆ ที่หน้าอีกด้วย แปลก ๆ แต่ก็ดีนะ ....
สิ่งแรกที่ผมประทับใจในตัวเค้าก็คือการไม่ถือตัวแบบนี้นี่แหละ เค้าแสดงออกอย่างจริงใจกับทุก ๆ คน
เคยมีใครมาทำกับผมแบบนี้มั้ยล่ะ ไม่เคยหรอก ส่วนมากพวกเขาจะพยายามอยู่ห่าง ๆ ผมเสมอแหละ คนขี้เหร่เนื้อตัวมอมแมม
อย่างผมใครเขาอยากจะคบหาสมาคมด้วย ไม่ค่อยมีหรอก เรียนโรงเรียนเก่ามาแปดปี ผมไม่มีเพื่อนสนิทซักคน
มีแต่เพื่อนหักหลัง เพื่อนทรยศ เพื่อนที่สนิทที่สุดของผมในเวลาที่ผ่านมาก็คือ น้อง Famicom นี่แหละ ...
ได้เจอกันทุกเย็นเวลากลับมาถึงบ้าน
ชักจะเริ่มพร่ำออกนอกเรื่องแล้ว อิอิ เข้าเรื่องกันต่อ..
รู้สึกเกร็ง ๆ ยังไงไม่รู้สิ ผมชักจะเก็บอาการตัวเองไม่ถูก ควบคุมด้วยเองไม่ค่อยได้ ยืนเกร็ง ๆ สั่น ๆ จนออกอาการ
เล็กน้อย เค้าเหมือนจะรู้ตัวว่าผมกำลังแย่จึงลดมือกลับไป....
เอาล่ะนักเรียน คาบนี้พอแค่นี้ก่อนนะ อย่าลืม Shut Down และเอาผ้าคลุมเครื่องด้วยนะ...
อยากบอกอาจารย์ว่า ผมรักวิชาคอมที่สุดเลย... แต่...
ทำใมต้องคลุมเครื่อง (ฟระ) คาบต่อไปมันก็เลิกผ้าคลุมออกอยู่ดี....
////////////พักเที่ยงแล้ว....
ผมเดินถือก๋วยเตี๋ยวหมู เดินไปเดินมาหาที่เหมาะ ๆ นั่ง โต๊ะใหน ๆ ก็มีแต่คนนั่งกันแล้วทั้งนั้นเลย
นั่งมันตรงที่มุม ๆ นี่ละกัน มีคนลุกไปพอดี แถมยังพอแอบมองส้มจากตรงนี้ได้ด้วยล่ะ...(ออกแนวโรคจิตอีกแล้ว)
วันนี้ส้มกินนมโฟร์โมสต์รสสตรอเบอร์รี่ กับขนมปังอะไรสักอย่าง ผมสังเกตมาหลายวันแล้วล่ะ ส้มเธอชอบกิน
นมหวานสตรอเบอร์รี่ (สีชมพู ๆ อ่ะ) แน่ เห็นกินทุกวันเลย อร่อยเหรอ ? ไม่เห็นจะชอบกินเลย ไอ้นมหวานสตรอเบอร์รี่เนี่ย
ว่าแล้วผมก็ควักนมหวานสตรอเบอร์รี่ขวดสีชมพู ๆ ออกมาจากกระเป๋า (ซื้อไว้เมื่อกี๊) เจาะหลอดและลองดูดสักหนึ่งจ๊วบ
อึ๋ย... ไม่เห็นจะอร่อยเลยให้ตาย ให้ผมกินนมจืดซะยังจะดีกว่า หวาน ๆ และมีกลิ่นสตรอเบอร์รี่นี่มันแปลกชอบกล
เดี๋ยวนี้ผมกำลังหัดกินนมที่ว่านี้อยู่ ก็พยายามหัดกินไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะกินเป็นนั้นแหละ..... แหวะ...
ผมวางนมไว้และคว้าตะเกียบคู่มากินก๋วยเตี๋ยวรสจัดชามนี้ดีกว่า ....
ซวบ ๆ
....
หือ?
เพื่อนของเธอคนหนึ่งถือขนมอะไรสักอย่างเอามาให้เธอ และพูดคุยอะไรบางอย่าง จากนั้นชี้มือไปทางขวามีที่รุ่นพี่คนหนึ่งยืนอยู่
อย่าบอกนะว่า รุ่นพี่คนหล่อ ๆ นี้จะมาจีบเธอ !!! เขาคนนั้นเดินมาคุยอะไรบางอย่างกับส้ม ดูท่าทางส้มก็จะไม่ได้รังเกียจอะไร
ก็คงจะได้รู้จักกันมาก่อนบ้างแล้วสินะเนี่ย ... นั่นสินะ..
ก็ไม่เห็นจะแปลก ส้มออกจะเป็นคนสวยและน่ารักทั้งนิสัยดีแบบนี้ก็ต้องมีหนุ่มมาจีบนี่เนอะ ไม่เห็นแปลกเลย...
ผมก็ทำได้แค่นั่งดูเขาจีบกันอยู่ไกล ๆ ทำได้แค่นี้แหละ ทำได้แค่แอบปลื้มส้มอยู่ไกล ๆ ไม่กล้าที่จะคิดอะไรไปมากกว่านี้หรอก
ก็ผมรู้ตัวเองดีว่าไม่มีอะไรที่ดีที่เป็นจุดเด่นสักอย่างที่จะไปจีบเธอ อ้วนก็อ้วน ขี้เหร่ก็ขี้เหร่ เนื้อก็ตัวมอมแมมสกปรก
พี่คนนั้นและหลาย ๆ คนที่ดูเหมือนจะมาจีบเธอแต่ละคนก็ดีทั้งนั้น บางคนก็เป็น
นักกีฬา บางคนก็หล่อ บางคนก็ท่าทางจะเรียนเก่ง อย่างผมจะนี่ไม่มีอะไรไปสู้เขาได้สักอย่าง
ได้เรียนร่วมห้องกับเธอแค่นี้ก็ดีพอแล้วมั้ง ....
"เฮ้ยหมู ขอกินนมหน่อยนะ" "จ๊วบ..." ไอ้แว่นเดินมาจากใหนไม่รู้คว้านมผมขึ้นไปดูดหน้าตาเฉย
"เฮ้ยไอ้แว่น มรึงทำงี้ได้ไงฟระ นมตูนะเฟร้ย"
"อ้าว ขอแล้วไง ขอบใจนะ"
"ไอ้บ้า เมิงเอาไปกินทั้งขวดเลยไป"
เคืองนะเนี่ยผมไม่ชอบกินหลอดร่วมกับใคร อี๋..
แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 51 10:35:52
แก้ไขเมื่อ 04 ต.ค. 51 00:15:09
P i z z a R a n g e r # 9
