ความคิดเห็นที่ 1 นายออมสิน รังศินากรศาสตร์ คือชื่อของผม ชื่อที่คุณย่าเป็นผู้ตั้งให้ตั้งแต่แรกเกิด ส่วน “นายไทยพาณิชย์ รังศินากรศาสตร์” คือชื่อพี่ชายของผม เราสองคนพี่น้อง ต่างถูกกำหนดชะตาจากสวรรค์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว เดิมทีเดียว คุณแม่ตั้งชื่อให้ผมว่า “เจษฎาภรณ์” แต่คุณย่าไม่ยอม โดยท่านให้เหตุผลว่า ชื่อคล้ายผู้หญิงไป ผมเกิดมาในตระกูลที่ใหญ่และมีฐานะดีพอสมควร  เป็นคนไทยเชื้อสายจีน คุณปู่และคุณย่าเล่าให้ฟังว่า สมัยก่อนก๋งโล้สำเภามาจากเมืองจีน เหมือนๆกับ “อาเหลียง” คือเสื่อผืน หมอนใบเท่านั้น บรรพบุรุษของผมมาตั้งรกรากอยู่ที่เมืองไทย ยึดอาชีพค้าขายแถวแม่น้ำบางประกงมาตั้งแต่รุ่นก๋ง รุ่นทวด และช่วงที่คุณแม่ตั้งท้องผมนั้น กิจการโรงสีข้าวของคุณแม่ค่อนข้างเจริญรุ่งเรือง คุณแม่เป็นสะใภ้เล็กของเชื้อสายคนจีน ตะกูล “รังศินากรศาสตร์” จึงต้องคอยดูแล ปรณนิบัติพ่อแม่ของสามี และช่วงนั้นเตี่ยซึ่งรับราชการเป็นตำรวจยศใหญ่โต หลงระเริงไปกับแสงสีและสตรีเพศ ไม่เคยช่วยทำนุบำรุงกิจการในครอบครัวใดๆ ภาระหนักอึ้งจึงตกอยู่ที่คุณแม่ แม้ท้องแก่ใกล้คลอด ก็ไม่มีวันหยุดดูแลกิจการโรงสีข้าว... “เจ้พิกุล หยุดพักบ้างเถอะ นี่เด็กก็ใกล้จะคลอดเต็มทีแล้ว” คนงานคนหนึ่งยื่นใบรายการข้าวเปลือกให้กับคุณแม่ มองดูท้องที่ใหญ่อุ้ยอ้ายของคุณแม่...สมัยนั้น ไม่นิยมชุดคลุมท้องเหมือนปัจจุบัน...คุณแม่จะนุ่งผ้าถุง...และผ้าถุงที่คุณแม่ใส่ตอนคลอดพี่ไทยพาณิชย์นั้น...แม่เก็บไว้อย่างดี บอกว่ายามลูกออกศึก สงครามคราใด...แม่จะมอบผ้าถุงผืนนี้ไว้ให้เจ้านำติดตัวเพื่อเป็นขวัญและกำลังใจ... คุณแม่คงดูละคร "คู่กรรม" มากเกินไป...เพราะ "สงคราม" มันคงไม่เกิดขึ้นแบบในหนังละครอีกแล้วในภายภาคหน้า...แต่มันจะเกิด"สงครามเย็น"ภายในประเทศมากกว่า... “ทำงานหนักๆ จะได้คลอดง่ายๆจ๊ะ” คุณแม่บอก พลางดีดลูกคิด คำนวนค่าใช้จ่ายให้กับคนงาน “เฮียกวงไม่กลับมาบ้างเหรอ เจ้?” “อย่าไปพูดถึงมันเลย ไอ้ผัวเลวๆอย่างนั้น!!” คุณแม่ เปิดลิ้นชัก นับธนบัตรส่งให้ตามจำนวนที่คิดได้ น้ำเสียงไม่ค่อยสบอารมณ์นัก เมื่อพูดถึงเตี่ย คุณแม่เก่งคณิตศาสตร์มากเพราะอาชีพเดิมของท่านเป็นคุณครูสอนหนังสือมาก่อน *ขอขอบคุณภาพประกอบจากละครสวรรค์เบี่ยง จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 22 พ.ย. 51 15:42:53 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มาปูเสื่อรออ่านคนแรกครับ จากคุณ : ฮักอ้ายเตอะ - [ 22 พ.ย. 51 15:58:59 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เข้ามาปาดคนแรกป่าวนี่ เรื่องโน้นยังไม่ทันจบ เรื่องใหม่ก็เข้ามา จะปั่นบทละครทันไหมหละนี่ ............ แก้ไข ไม่ใช่คนแรก เค้ามาเร็วจริง แก้ไขเมื่อ 22 พ.ย. 51 16:02:43 จากคุณ : นกไร้ขน - [ 22 พ.ย. 51 16:01:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เปิดเรื่องมาก็เน่า เอ๊ยน่าติดตามแล้ว ตอนนี้เกาะติดกระทู้คุณออมสินตลอด ไม่กลับศุภฯ 555 จากคุณ : ฉลามขาว - [ 22 พ.ย. 51 16:01:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ยุงเยอะแน่ๆ จากคุณ : จีน่าเอง - [ 22 พ.ย. 51 16:06:12 ]

ความคิดเห็นที่ 6 รออ่านค่ะ เรื่องนี้ท่าทางน่าสนุกนะคะ ออมสิน จากคุณ : -+-JuStThEgIrL-+- - [ 22 พ.ย. 51 16:09:02 ]

ความคิดเห็นที่ 7 “พิกุล ลำพังแค่เลี้ยงอาตี๋น้อยคนเดียวก็ไม่ไหวอยู่แล้ว ถ้าเด็กที่อยู่ในท้องเป็นผู้หญิงยกให้ฉันเถอะนะ” ญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง เอ่ยปากขอเด็กในท้องจากคุณแม่ และคุณแม่ก็สัญญารับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ แต่ชะตาก็ส่งให้ผมเกิดออกมา เป็นเด็กผู้ชาย ผมจึงได้เป็น “ลูกแม่” เหมือนเดิม .. กิจการโรงสีเจริญรุ่งเรือง สร้างรายได้เป็นกอบเป็นกำ  “อาตี๋น้อย” หรือพี่ไทยพาณิชย์ พี่ชายของผมถูกส่งไปเรียนโรงเรียนประจำในตัวจังหวัด ส่วนผมถูกเลี้ยงในเปลผ้าที่ผูกติดกับเสาข้างๆโรงสี และเติบโตได้ด้วย “นมตราวัวแดง” คุณย่าเคยเล่าให้ฟังว่า เย็นวันหนึ่งทุกคนขวัญเสียกันหมด เพราะ หลาน วัยหก-เจ็ดเดือนหายไป ทุกคนออกตามหากัน และก็ไปพบหลานตัวน้อยนอนหลับอยู่ในพงหญ้าข้างบ้าน คาดว่าตกเปลและคลานเข้าไปในพงหญ้า ไม่มีใครเห็นและสนใจ!! ด้านเตี่ย ก็ไม่เคยกลับมาเหยียบที่บ้านหลังนี้อีกเลย คุณปู่กับคุณย่าโกรธมากที่เตี่ยทำตัวเถลไถลมี ผู้หญิงมากหน้า-หลายตา จึงไล่ออกจากบ้านตั้งแต่วันที่ผมลืมตาดูโลก จวบจนผมโตขึ้นมา พร้อมๆกับเทคโนโลยีใหม่ๆตามมา ชาวไร่-ชาวนาจึงไม่ค่อยเอาข้าวสาร –ข้าวโพดมาสีที่โรงสีนัก คุณแม่เคยพูดให้ฟังว่า มรดกที่มีทุกอย่างให้ได้แค่ “วิชาความรู้” เท่านั้น และก็บ้านหลังนี้ ส่วนทรัพย์สินอื่นๆคุณปู่และคุณย่าเป็นผู้ดูแล จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 22 พ.ย. 51 16:10:28 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คุณออมสิน เป็นลูกชายของคุณแอน ทองประสมรึ ตอนเด็กๆน่ารักจัง แซวเล่นขำๆนะ ตามอ่านทุกเรื่องเลย จากคุณ : *~เอาฮา-..-อย่าซีเรียส~* - [ 22 พ.ย. 51 16:18:11 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จากวันเป็นเดือน จากเดือนเคลื่อนไปเป็นปี หลังๆมานี้ผม แม่ และพี่ไทยพาณิชย์ อยู่บ้านหลังนี้ทำมาค้าขายตามประสา ส่วนคุณปู่และคุณย่ากลับไปอยู่บ้านในตัวเมือง ซึ่งเราทุกคนจะเรียกบ้านหลังนั้นสั้นๆว่า “บ้านรังศินา” . และเหตุการณ์ที่ทำให้ผมจดจำได้ดี เหตุการณ์หนึ่ง ซึ่งไม่ได้เกิดขึ้นกับผมโดยตรง แต่เกิดกับคุณแม่ และเหตุการณ์ครั้งนั้นก็เปลี่ยนแปลงชีวิตของผมครั้งสำคัญ “ออกไปให้พ้นๆ บ้านหลังนี้!! ขนของออกไปให้หมด” เสียงคุณปู่ดังลั่น ผลักไสไล่ส่งคุณแม่ของผม โดยมีผมและพี่ไทยพาณิชย์ร้องไห้ด้วยความตื่นตระหนก “พิกุลทำผิดอะไร? ทำไมต้องขับไล่พิกุลออกไปด้วย!!” คุณแม่ทรุดตัวร้องไห้กับพื้นกลางบ้าน ท่ามกลางญาติพี่น้องที่บัดนี้ มารวมตัวกันแทบจะครบทุกคน มองมายังคุณแม่ด้วยสายตาชิงชัง “แกยังไม่ยอมรับอีกใช่มั้ย!! ว่าแกมีชู้ ชาวบ้านแถวนี้เขาลือกันให้ทั่ว!!” ครับ!!...เหตุการณ์ครั้งนั้นผมก็พอจำความได้บ้าง ผมเห็นผู้ชายคนหนึ่งรุ่นราวคราวเดียวกันกับคุณแม่ มักจะมาติดต่อเรื่องงานกันเสียส่วนใหญ่ และทุกครั้งผมก็นั่งอยู่ด้วยเสมอๆ ไม่เห็นว่าคุณแม่จะทำเรื่องเสียหายตามที่ชาวบ้านร่ำลือแต่อย่างใด แต่คำประกาศิตจากคุณปู่ผู้เป็นประมุขของตระกูล “รังศินากรศาสตร์” ย่อมเด็ดขาดและสิ้นสุด “ออมจะอยู่กับคุณปู่หรือจะไปกับแม่” เสียงของแม่ถาม หลังจากที่เก็บข้าวของใส่รถบรรทุกหกล้อเสร็จเรียบร้อย และเดินเข้ามากราบลาคุณปู่และคุณย่า  เชื่อว่าเด็กทุกคนเลือกที่จะติดตามไปกับแม่ทั้งนั้น แม่ตัดสินใจกลับมาอยู่ที่บ้านกับคุณตา-คุณยายที่จังหวัดระยอง ส่วนพี่ไทยพาณิชย์กำลังอยู่ชั้นมัธยมปลายปีที่สี่ ไม่อยากย้ายโรงเรียน ผมจึงเป็นคนเดียวที่ได้ติดตามแม่ไปในเหตุการณ์ครั้งนี้ และเป็นอีกครั้งที่ผมได้ห่างเหินจากพี่ชาย.. จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 22 พ.ย. 51 16:28:38 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ต่อครับ กำลัง มันสสส จากคุณ : ฮักอ้ายเตอะ - [ 22 พ.ย. 51 16:41:09 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หลังจากที่ผมปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ได้ไม่นาน คุณแม่ก็มีสามีใหม่เป็นพนักงานขายของที่ร้านแห่งหนึ่ง คุณแม่ให้เหตุผลกับผมว่าการมีสามีใหม่ครั้งนี้ ไม่ได้เกิดจากความรัก แต่เพราะต้องการสร้างรากฐานชีวิตให้มั่นคงเพื่อลูกทั้งสองคน ผมเคารพในการตัดสิยนใจของคุณแม่เสมอ แต่คุณแม่จะได้ทันสังเกตไหม?...สายตาของ “พ่อเลี้ยง”นั้น ดูจะไม่ชอบใจผมนัก หรือผมคงคิดมากไปเอง พี่ไทยพาณิชย์เดินทางมาหาคุณแม่ ด้วยความร้อนใจที่พลาดทำเพื่อนผู้หญิง “ท้อง”ขึ้นมา ผู้หญิงคนนี้อยู่คนละห้องกัน แต่เพราะวัยคึกคะนอง อยากลอง อยากเรียนรู้ต่างๆ ด้วยความที่ด้อยประสบการณ์จึงเกิดเรื่องขึ้นมา ครอบครัวฝ่ายหญิงต้องการให้รับผิดชอบ ฝ่ายหญิงต้องออกจากโรงเรียนทำหน้าที่ภรรยา ส่วนพี่ไทยพาณิชย์ก็อยู่ในช่วงข้าวใหม่-ปลามันจึงไม่ยอมไปเรียน เห่อภรรยา และเห่อลูกมากๆ จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 22 พ.ย. 51 16:43:45 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เด๋วมาอ่าน ไปจัดการธุระก่อน จากคุณ : สะใจโรคจิต - [ 22 พ.ย. 51 17:02:27 ]

ความคิดเห็นที่ 13 พี่ออมขาหนูมาโหวต อิอิ จากคุณ : heartmiddle - [ 22 พ.ย. 51 17:36:06 ]

ความคิดเห็นที่ 14 นามสกุลเพราะ อะ ขอใช้ด้วยคนดิ อิอิ จากคุณ : techtonic - [ 22 พ.ย. 51 17:59:04 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาให้กำลังใจในการเขียนคะ เรื่องก่อนยังไม่จบเปิดเรื่องใหม่แล้ว พรสวรรค์+ขยัน จริง ๆ คอยอ่านเรื่องความรักของวิทย์กะออม อยู่คะ ตอนจบจะเป็นอย่างไร 555 จากคุณ : รากฐานที่ไม่มีเสา - [ 22 พ.ย. 51 18:08:06 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ชื่อน่ารักดีค่ะ เข้าใจตั้งแฮะ จากคุณ : PPalone - [ 22 พ.ย. 51 19:09:43 ]

ความคิดเห็นที่ 17 รีบมาต่อค่ะ ยิ่งกว่าในละครอีกเนอะ จากคุณ : PPalone - [ 22 พ.ย. 51 19:28:43 ]

ความคิดเห็นที่ 18 กำลังมันเลยยยยยยยยยยยยย จากคุณ : beam_beam (beam_beam) - [ 22 พ.ย. 51 19:47:48 ]

ความคิดเห็นที่ 19 กำลังมันเลยยยยยยย.... จากคุณ : beam_beam - [ 22 พ.ย. 51 19:55:46 ]

ความคิดเห็นที่ 20 สนุกดีอ่ะ มาต่อเร็วๆ เน้อ จากคุณ : ha-si-555 - [ 22 พ.ย. 51 20:34:05 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขึ้นแนะนำแล้วนะ ไป ต่อๆๆ ครับ จากคุณ : ฮักอ้ายเตอะ - [ 22 พ.ย. 51 21:07:44 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ตามมาจากกระทู้โน้นค้า จากคุณ : รักเราเท่าฟ้า - [ 22 พ.ย. 51 21:53:39 ]

ความคิดเห็นที่ 23 แป่วว พักโฆษณา อีกและ อิอิ ตามอยุ่นะครับ จากคุณ : Striker no.9 - [ 22 พ.ย. 51 23:52:52 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ขนาดยังเพิ่งเริ่มดำเนินเรื่อง ขึ้นกระทู้แนะนำซะแล้วนะ...คุณออมสิน ยังรออ่านอยู่นะคะ ปล. ล็อคอินอาจไม่คุ้นเคย เพราะโดดข้ามมาจากห้องหมา JJ ค่ะ ติดใจตามอ่านเรื่องราวหลายเรื่องล่ะ ^^ จากคุณ : PUCCA_ตาหยี - [ 23 พ.ย. 51 01:28:19 ]

ความคิดเห็นที่ 25 รออ่านใจจดใจจ่อ จากคุณ : สลิ่มกลิ่นกะทิ - [ 23 พ.ย. 51 07:45:21 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ตามอ่านอยู่เด้อจ้า เป็นกำลังใจให้หลาย ๆ เรื่องแบบนี้ยิ่งอ่านยิ่งมันส์จ้า ชอบมาก ๆ จ้า อย่าลืมเอามาลงอีกนะจ้ะ ให้คนเขียนจ้า จากคุณ : roslita - [ 23 พ.ย. 51 08:48:42 ]

ความคิดเห็นที่ 27 อ้าว มาไม่ทันล่ะ จากคุณ : manmomin - [ 23 พ.ย. 51 09:03:15 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ..... ได้กลิ่นความสนุกลอยมาแต่ไกลเลยนะครับ คุณออมสิน รังศินากรศาสตร์ ผมคิดว่าผมกลายเป็นแฟนละครคุณไปซะแล้วนะเนี่ยะ มาต่อไวๆนะครับ รออ่านอยู่ สนุกวุ๊ยยยย!!!! สงสัย งานการไม่ต้องทำกันล่ะทีนี้ หุหุ ..... จากคุณ : JORO - [ 23 พ.ย. 51 09:48:50 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เตี่ย ซึ่งหอบลูกชายและลูกสาวที่เกิดจากภรรยาใหม่ เมื่อเตี่ยกลับมาพร้อมกับลูกตาดำๆ มีหรือที่คุณปู่คุณย่าจะดูนิ่งดูดาย ต้อนรับขับสู้ด้วยความรักและคิดถึง จัดแจงยกบ้านที่ผมเคยอยู่กับคุณแม่และพี่ไทยพาณิชย์ ให้เป็นเรือนรักของเตี่ยและภรรยาคนนี้ไป พี่ไทยพาณิชย์ออกจากโรงเรียนตามภรรยาอีกคน เปิดร้านก๋วยเตี๋ยวบะหมี่ขาย หาเลี้ยงภรรยาและลูกน้อยที่คลอดออกมาเป็น “ผู้หญิง” หน้าตาน่ารัก-น่าชัง ด้วยทุนสนับสนุนจากคุณแม่ และก็ของเตี่ย  แต่ไม่นาน ยังไม่ทันที่ “หม้อข้าวจะดำ” พี่ไทยพาณิชย์ก็มีเรื่องต้องเลิกรากันไปกับสะใภ้คนนี้ เวลาผ่านไป ผมอายุครบ 18 ปี ตามกฎหมายถือว่ารู้นิติภาวะแล้ว คุณปู่จึงแบ่งมรดก ให้กับลูกๆและหลานๆเท่าๆกัน ผมและพี่ไทยพาณิชย์ได้รับที่ดินคนละ สี่สิบไร่ ก่อนถึงวันเซ็นรับมอบมรดกนั้น ผมได้มีโอกาสได้เห็นหน้าเตี่ยเป็นครั้งแรก เพราะคุณแม่ต้องการ “หย่า”ขาดจากเตี่ยตามกฎหมาย ตลอด 18 ปีที่ผ่านมา คุณแม่ทำได้เพียงนอนกอดทะเบียนสมรสไว้เท่านั้น เพราะเตี่ยไม่เคยกลับมาหาคุณแม่อีกเลย จนคุณแม่ต้องโดนข้อกล่าวหาว่า “มีชู้” ให้เป็นมลทินติดตัว วันแรกที่ผมเห็นเตี่ย ผมไม่ได้รู้สึกอยากวิ่งเข้าไปกอด และเตี่ยก็ไม่ได้เข้ามากอดผม จึงไม่แปลกหากผมจะไม่เข้าใจถึงความอบอุ่นจากอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อ ว่ามันจะอบอุ่นเพียงใด อย่างที่ใครๆว่ากันมั้ย!!... นี่แหละ!! ชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง...ซึ่งใฝนอยากมีชีวิตคู่ที่ดี แต่งงานกับคนดีๆสักคนที่พอจะฝากฝีฝากไข้ได้ในยามแก่เฒ่า...ผู้หญิงเมื่อได้แต่งงานแล้ว ก็หวังจดทะเบียนสมรสเพื่อเป้นหลักประกันความรัก...และคงมีผู้หญิงหลายคนที่เมื่อได้ทะเบียนสมรสแล้ว...เหมือนเป็นใบการันตีความเป็น "เมียหลวง"ทางสังคม...มีผู้หญิงคนไหนบ้างที่มุ่งมั่นอยากจะเป็น "เมียน้อย" ผมรู้ว่าคุณแม่เสียใจแค่ไหน กับการได้นอนร้องไห้กอดทะเบียนสมรสไว้...และคุณแม่ก็คิดถูกแล้ว...ที่คืนสิ่งนี้ให้กับเตี่ยไป....ดูเหมือนภรรยาคนนั้นของเตี่ยจะดีใจมาก...ที่ได้เลื่อนขั้นเป็น "เมีย"ที่ถูกกฎหมายเสียที...และคุณแม่ก็คิดถูกแล้วที่ไม่ได้จดทะเบียนสมรสกับสามีใหม่...คุณแม่ให้เหตุผลว่า...ใบทะเบียนสมรส ไม่ได้มีความสำคัญต่อแม่อีกแล้ว...คนเราจะรักกัน อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่า ไม่ได้ขึ้นอยู่กับใบทะเบียนนี้เพียงอย่างเดียว... จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 23 พ.ย. 51 10:44:59 ]

ความคิดเห็นที่ 30 หลังจากเตี่ยและคุณแม่หย่าขาดกันแล้ว ผมยังคงใช้ชีวิตอยู่กับคุณแม่เหมือนเดิม และกลับมาเจอพี่ไทยพาณิชย์อีกครั้ง พร้อมญาติๆฝ่ายเตี่ยในวันมอบมรดก ผมและพี่ไทยพาณิชย์ได้รับส่วนแบ่งที่ดินคนละ 20 ไร่ แล้วอีก 20 ไร่หายไปไหน? “มันไม่ได้หายไปไหนหรอกออม เตี่ยเป็นคนขอปู่-ขอย่าเอง” เตี่ยบอกกับผม เป็นครั้งแรกที่เราได้คุยกัน “แต่ส่วนแบ่งของเตี่ยก็ได้รับแล้วไม่ใช่เหรอ? คุณปู่แบ่งให้ลูกๆเท่าๆกันนี่ครับ” “เอ็งก็แบ่งให้กับน้องๆบ้างสิ ของพี่เอ็งกับของเอ็งก็ได้ แต่ของน้องไม่ได้” “เตี่ยก็เลยตัดส่วนของผมกับพี่ไปให้น้องๆใช่ไหมครับ?” “เออ!!” “ ” ผมไม่น่าถามเลย มันก็คงเป็นอย่างนั้น ผมมองหน้าเตี่ยด้วยความรู้สึกบางอย่าง!! และก็รู้สึกอคติกับน้องๆต่างมารดานั่นด้วย !! ผมมันก็ไม่ได้ดีเด่นเกินมนุษย์คนไหน? และ “ของๆเรา” ก็ควรที่จะเป็นของๆเรา ที่ดินก่อนหน้านี้ ราคาเพียงไม่กี่พันบาท การได้มาครอบครองถึง 40 ไร่หากมองการณ์ไกล คงทำเงินให้กับผมได้มูลค่าพอสมคววร เพราะเดี๋ยวนี้ราคาที่ดินตกอยู่ที่ตารางวา ละ 5,000-8,000 บาทในบางแห่ง แต่เงินที่ผมควรจะได้ในภายภาคหน้ากลับถูกแย่งไปต่อหน้า-ต่อตา อาจจะยุติธรรมสำหรับคุณปู่-คุณย่า หรือกับเตี่ย แต่มันไม่ยุติธรรมสำหรับผมและพี่ไทยพาณิชย์เลย . เดือนตุลาคม ปีนั้น “ปิดเทอมคราวนี้ ก็ให้มันไปหางานทำดูบ้าง วันๆอยู่แต่บ้านทูหนังฟังเพลง ปล่อยเวลาทิ้งไปเปล่าๆ” เสียง “อาเทพ” หรือ “พ่อเลี้ยง”ของผม พูดเสียงดังลั่นอยู่หน้าร้าน ซึ่งบัดนี้ครอบครัวของคุณแม่ได้เปิดร้านขายของเล็กๆพอมีรายได้เข้ามาบ้าง ส่วนใหญ่ก็มาจากลูกค้าที่เป็นพนักงานตามโรงงานแถวบ้าน เพราะที่บ้านอยู่ใกล้เขตนิคมอุตสาหกรรม “ว่าไงออม ” คุณแม่หันมาถาม แต่ดูเหมือนคำตอบของผมมีทางเลือกเพียงหนึ่งทางเท่านั้น ผมจึงได้เข้าไปทำงานที่โรงงานแห่งหนึ่ง แถวๆบ้านนั่นเอง โดยโกหกเจ้าหน้าที่สัมภาษณ์ว่าไม่ได้เรียนต่อแล้ว เพราะโรงงานส่วนมากจะไม่รับเด็กที่เพิ่งจบหมาดๆเข้าทำงาน เพราะเข้ามาทำแล้วก็ออกไปเรียนต่อ ทางโรงงานต้องเสียเวลารับสมัครและฝึกอบรมกันใหม่ ซึ่งตอนนั้นผมก็รอดตัวไปเพราะใช้วุฒิมัธยมต้นไปสมัคร จากการทำงานในโรงงานเพียงระยะเวลาไม่กี่เดือนช่วงปิดเทอม ผมสามารถหาเงินให้คุณแม่ได้มากถึงหนึ่งหมื่นบาท เป็นเงินก้อนแรกที่มากมายสำหรับเด็กอย่างผม “งั้นก็ไม่ต้องเรียนต่อปริญญาตรีหรอก นี่แค่วุฒิ ม.3 ทำงานโรงงานยังได้มากขนาดนี้  ขยันทำ O.T ล่วงเวลา เดือนๆหนึ่งก็รับไปเกือบหมื่นแล้ว” คุณแม่พูดกลับผม ในวันหนึ่ง ซึ่งผมก็ใกล้สอบปลายภาคเข้ามาทุกที สอบครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว และผมคงไม่ได้เรียนต่อระดับอุดมศึกษาแน่ๆ “ผมอยากเรียนต่อครับแม่..!” ผมเข้าไปพูดกับคุณแม่อีกครั้งหลังจากที่รับวุฒิบัตรจบมัธยมปลาย “เรียนทำไม สมองแบบนี้ ดูซิ!! ผลสอบออกมาได้แค่ 1.8 ทำนาจะรุ่งมากกว่ามั้งลูก!!” “ทำไมแม่ไม่อยากให้ ออมได้เรียนต่อสูงๆล่ะครับ” “อยากออมอยากเรียน ออมก็ส่งตัวเองเรียนเถอะ ไปเรียนที่รามนะ เรียนด้วย ทำงานด้วย!!” "แม่" น้ำเสียงของผมแผ่วเบาเกินกว่าจะพูดชัดเจนได้...รู้สึกอ่อนล้าเหลือเกิน จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 23 พ.ย. 51 11:51:51 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เรื่องจริงป่ะ... อ่านแล้วเศร้าจัง ขอให้เป็นเรื่องแต่งเถอะเพื่อน ทำไมชีวิตนายออมสินเศร้าจังครับ เตี่ยนายร้ายเหมือนกันนะ ขอโทษที่พูดตรงๆ เครียดแทน แต่รออ่านต่อเหมือนเดิม จากคุณ : ฉลามขาว - [ 23 พ.ย. 51 13:45:35 ]

ความคิดเห็นที่ 32 รอต่อๆๆ  ตอนนี้ติดยิ่งกว่าซีรีส์ เกาหลีอีกนะเนี่ย ลองส่งบทไปตามรายการโทรทัศดูสิครับ น่าจะได้รับทำเป็นละคร ตอนสั้นก็ได้ มีตังใช้อีกตะหาก อิอิ จากคุณ : ท้องฟ้าสีเพลิง - [ 23 พ.ย. 51 14:24:34 ]

ความคิดเห็นที่ 33 พึ่งเคยอ่านครั้งแรกค่ะ รอต่อด้วยคนนะคะ ^^ จากคุณ : น้องเอ๋ - [ 23 พ.ย. 51 14:54:02 ]

ความคิดเห็นที่ 34 หนุกหนาน ๆ.. ชีวิต บัดซบเหมือนกันเรยยยย Y___Y จากคุณ : DarkEnemy - [ 23 พ.ย. 51 17:17:12 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ชีวิตอีกชีวิต ในโลก... จากคุณ : ผมแตกปลาย - [ 23 พ.ย. 51 19:55:17 ]

ความคิดเห็นที่ 36 - เส้นทางชีวิต - เพราะความใฝ่ฝันที่จะเรียนต่อระดับสูงๆ อย่างน้อยๆมีปริญญาสักใบติดตัวไว้ คงไม่ทำให้ชีวิตในภายภาคหน้าลำบากมากนัก การศึกษา....วันนี้หากเรายังมองไม่เห็นความสำคัญ...ก็ไม่ได้หมายความว่าภายภาคหน้าจะไม่สำคัญ... การศึกษา...แม้จะไม่ใช่คำตอบของความสำเร็จ...แต่สำหรับผม ซึ่งอายุเพียงเท่านี้...คงไม่มี "โอกาส" ที่จะต่อยอด "ความฝัน"ของตัวเองได้สำเร็จ...ดังนั้น...การศึกษา...จึงสำคัญสำหรับผมในวันนี้... ผมจึงกราบลาคุณแม่และอาเทพ เดินทางเข้ากรุงเทพฯ เพื่อเดินตามทางเลือกของตัวเอง ทางเดินที่ตัวเองตัดสินใจ... "ถ้าออมคิดว่า...อยากเรียนต่อก็ตามใจ...แต่แม่ไม่ส่งหรอกนะ...ทุกวันนี้ขายของกว่าจะได้เงินแต่ละบาท...เงินทองไม่ใช่หามาง่ายๆ ดูอย่างไอ้วี ลูกของน้ามากซิ...จบแค่ ม.3 หัดซ่อมรถมอเตอร์ไซค์ตั้งแต่เด็ก เดี๋ยวนี้เป็นไง...เปิดอู่ซ่อมมอเตอร์ไซค์เป็นของตัวเองแล้ว...แล้วเอ็งล่ะ!!เรียนก็สูงกว่าเขา...แม่ยังมองไม่เห็นอนาคตของเอ็งเลย...ตามใจเอ็งล่ะกันนะออม...ขอให้เอ็งเล่าเรียนให้สำเร็จมีงานมีการทำก็แล้วกัน...ไม่ต้องเป็นห่วงแม่หรอก" "ครับแม่..." ผมรู้สึกเหมือนถูกสบประมาทอย่างบอกไม่ถูก...มันเหมือนไม่ใช่คำอวยพร และมันเหมือนสายใยผูกพันระหว่างแม่-ลูกได้ขาดหายไป....เพราะอะไรหรือ? การที่ลูกคนนี้อยากเรียนต่อสูงๆ มีอนาคตที่ดี...ทำไมคนในครอบครัวถึงไม่ให้การสนับสนุน...ใช่ว่าฐานะทางการเงินไม่ดี...จริงสิ!! หรือว่าไม่ดีจริงๆอย่างที่คุณแม่พูด...ผมเริ่มสับสนกับการตัดสินใจในครั้งนี้.... น้ำตา...ดูเหมือนน้ำตา จะช่วยบรรเทาความสับสนครั้งนี้ได้... ใครว่า...ผู้ชายเสียน้ำตาไม่เป็น!! มหาวิทยาลัยรามคำแหง . เปลวเทียนให้แสง....รามคำแหงให้ทาง คือสถาบันที่ผมเข้ารับการศึกษาในครั้งแรก และคณะมนุษยศาสตร์ คือคณะที่ผมเลือกเรียน ผมได้เช่าหอพักแถวๆโรงพยาบาลศิริราช เดือนละ 700 บาทเป็นห้องเช่าไม้เก่าๆ แยกเป็นห้องน้ำรวม เวลาจะอาบน้ำก็ต้องอาบกลางแจ้ง นอกจากห้องน้ำผู้หญิงเท่านั้นที่มิดชิดหน่อย  ทุกๆเช้าผมจะตื่นแต่เช้าโดยเรือฝากข้ามไปที่ท่าพระจันทร์เพื่อต่อรถไปยังมหาวิทยาลัย ย่านบางนา ช่วงเวลานั้น ยามว่างผมก็ทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟที่ร้านอาหารแถวๆพรานนก พอที่จะมีรายได้มาใช้จ่ายบ้าง ชีวิตของผมเวียนวนอยู่เพียงเท่านี้ ที่ต้องตื่นแต่เช้า ทำงานดึก ผมจึงหยุดเรียนที่มหาวิทยาลัยรามคำแหง ไม่ได้ไปสอบ ไม่ได้ไปเรียน สิ่งที่ผมทำได้ตอนนั้นคือ ไปนั่งร้องไห้ที่ท่าน้ำวัดระฆัง นั่งเสียใจกับชีวิตของตัวเอง !! ทำไมหนอ คุณแม่ถึงไม่อยากให้เรียนต่อ .ทำไมหนออาเทพถึงไม่ชอบหน้าผม .ทำไมหนอ เตี่ยถึงไม่รักผม เหมือนกับน้องๆทั้งๆที่ผมก็เป็นลูกท่านคนหนึ่ง!!... จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 23 พ.ย. 51 20:37:12 ]

ความคิดเห็นที่ 37 เรื่องเก่ายังไม่จบ   มา่เล่าเรื่องใหม่   สงสารเราบ้างเถอะ  นี้ก็ตามอ่านตามลุ้นเรื่องก่อนจะแย่แล้ว    ยังจะมาทำให้เราติดเรื่องใหม่อีก  เร็วเข้า   กลับมาเล่าต่อเดี๋ยวนี้นะคุณออม จากคุณ : cheerful_love - [ 23 พ.ย. 51 22:36:08 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ไม่มีต่อหรอค่ะ....??? จากคุณ : Sallez - [ 24 พ.ย. 51 03:49:48 ]

ความคิดเห็นที่ 39 อ่าค้างคาอีกแล้วอ่ะพี่ออม ฮือ ๆ เรื่องเก่ายังไม่จบเลยนะ เอาเรื่องใหม่มาให้ลุ้นอีกแว้ว จากคุณ : The End Of The DaY - [ 24 พ.ย. 51 08:32:04 ]

ความคิดเห็นที่ 40 ที่เก้าอี้หินอ่อนในมุมหนึ่งของสนามหลวง บริเวณลานน้ำพุ ในเวลานั้นหลายคนที่ผ่านไปมา หากลองสังเกตดู..คงได้เห็นเด็กหนุ่มวัย19 ปีนั่งเดียวดาย ท่ามกลางผู้คนมากมาย แต่จะมีสักกี่คนที่สัมผัสได้ว่าเขากำลังรู้สึกเหงาและเศร้าเพียงใด ....เพราะทุกอย่างมันสะท้อนออกมาทางสีหน้าและแววตาได้เป็นอย่างดี ภาพของหนุ่มๆสาวๆนักศึกษาของมหาวิทยาลัยศิลปกร และมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เดินสวนไปมา มันสะเทือนใจยิ่งนัก เมื่อได้ก้มมองดูตัวเอง!! ไม่เคยน้อยใจว่าผมมันก็แค่ นักศึกษามหาวิทยาลัยเปิด!! แต่ น้อยใจที่ตัวเองไม่สามารถจะสวมชุดนักศึกษาได้อีกต่อไป ทั้งๆที่ในหัวใจอยากใส่ชุดนักศึกษาเหลือเกิน มันเป็นเครื่องแบบของคนที่ "มีการศึกษา-มีอนาคต"  แต่ทุกวันนี้อย่างที่บอก ผมเหนื่อยล้า...ตื่นเช้า...ทำงานดึก...มันก็หยุดเรียนไปเสียดื้อๆ   ผมยืนขึ้นขยับตัวลวงดูเงินในกระเป๋ากางเกง มีแบงค์ห้าสิบหนึ่งใบ และเหรียญห้าบาทอยู่สามเหรียญ นอกนั้นเป็นเหรียญบาท เศษจากการทอนเป็นค่าเรือข้ามฝากนั้นเอง!!....ชีวิตนี้ก็เหลือเพียงเท่านี้!!...เสียงลมหายใจพ่นออกมาจากปลายจมูกเฮอกใหญ่!! “น้องครับ กี่โมงแล้วครับ!!” ชายวัยทำงานคนหนึ่ง เดินเข้ามาทักผม ด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร ผมยกข้อแขนดูที่นาฬิกา “อีก 10 นาทีสามทุ่มครับ” “เอ่อ น้องรอเพื่อนอยู่เหรอ?” ชายแปลกหน้านั้นชวนคุย ผมสบตากับเขาเล็กน้อย พอให้ได้สังเกตว่าหน้าตาเขาดูน่าไว้ใจได้ “เปล่า? ผมนั่งเล่น” “งั้นไปนั่งเล่นห้องพี่มั้ย มีหนังให้ดูด้วย” แม้ผมจะไม่มีประสบการณ์ป้องกันตัวเองจากภัยเมืองหลวง แต่ผมก็พอจะได้กลิ่นของความไม่ชอบมาพากลอยู่บ้าง และก็เริ่มรู้ตัวว่าผมเองกำลังเล่นอยู่กับมันขณะนี้!! “ไม่ครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ!!” “เรียกราคาเท่าไหร่ ว่ามาเลยน้อง...พี่สู้!!” ผมเดินหนีไป โดยไม่ได้หันกลับไปมอง นี่ผมกลายเป็น “ผู้ชายขายน้ำ” ไปตั้งแต่เมื่อไหร่? ผมหน้าชาก่อนจะรีบซอยเท้าออกจากบริเวณนั้นโดยเร็ว  และเหตุการณ์ครั้งนี้ ทำให้ผมเข้าใจ "สนามหลวง" เพิ่มมากขึ้น จากมุมมองเดิมๆ ผมเดินข้ามถนนมาทางริมฟุตบาทหน้ามหาวิทยาลัยศิลปกร บางตึกแถวตกแต่งออกแบบเป็นร้านเครื่องดื่มเล็กๆ ผมมองเข้าไปในร้าน..เห็นวัยรุ่นค่อนข้างหนาตา บ้างมาเป็นคู่ๆ บ้างมาเป็นกลุ่มเพื่อนชาย บ้างหยอกล้อกันดูมีความสุขดี ผมก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเองที่เดินไปข้างหน้า จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 24 พ.ย. 51 08:52:06 ]

ความคิดเห็นที่ 41 165 บาท แค่เนี้ยะหร๋อ ยังไม่จบช่ายป่ะ งั้น Mark ไว้ก่อน จากคุณ : เรื่องจริงยิ่งกว่านิยาย (เฒ่าเจ้าอุบาย) - [ 24 พ.ย. 51 09:10:33 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ไม่เคยเข้ามาอ่านมาก่อน เพราะเห็นว่า ตัวหนังสือมันเยอะมากๆ แต่วันนี้ อ่านแล้ว ถ่ายทอดอารมณืผ่านตัวหนังสือได้ดีมากเลยครับ ผมรู้ได้เลยว่า คนที่ลำบากกว่าผม ยังมีอีกเยอะ ชอบครับ เอากิ๊ฟไปเลย ^^ จากคุณ : ทาสเทคโนโลยี - [ 24 พ.ย. 51 10:06:43 ]

ความคิดเห็นที่ 43 แง่วว... วันนี้เรามีงานเพิ่มอีกแว้วว คือ ต้องนั่งกด F5 ตั้งสองกะทู้แน่ะ -*- คริคริ จากคุณ : เต้าหู้จัง - [ 24 พ.ย. 51 12:16:17 ]

ความคิดเห็นที่ 44 “พี่คะ ช่วยซื้อดอกกุหลาบหนูหน่อยค่ะ” เสียงเด็กผู้หญิงวัยประมาณ 7 ขวบหอบช่อกุหลาบที่แบ่งเป็นดอกๆห่อหุ้มด้วยพลาสติกใส หนูน้อยเรียกให้ผมช่วยซื้อ ผมหยุดมองดูเด็กน้อยหน้าตามอมแมมคนนั้นด้วยความรู้สึกบางอย่าง “ซื้อไปทำไม? พี่ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร?” ผมพูดยิ้มๆ “ให้แฟนไง? นะพี่นะ 20 เอง ถ้าหนูขายหมด หนูจะได้กลับบ้าน” คำพูดที่ดูเจนโลก ผิดจากเด็กทั่วๆไป..ทำให้ผมเข้าใจชีวิตของเด็กผู้หญิงคนนี้อยู่บ้างว่าพบเจอเรื่องราวอะไรมา “งั้นก็เอามาดอกนึง ขายหมดเร็วๆนะ..” ผมล้วงเงินเหรียญในกางเกงออกมานับให้กับเด็กน้อยผู้นั้น แฟนเหรอ?...ผมเพิ่งเคยคิดถึงคำๆนี้!! ดูเหมือนจะห่างไกลตัวผมเหลือเกิน ผมมองกุหลาบสีแดงสดในมือ ผมไม่ได้ซื้อให้แฟน แต่ผมซื้อใจของเด็กน้อยผู้นั้นต่างหาก ใจที่เข้มแข็ง ใจที่เด็ดเดี่ยวต่อสู้กับความลำบาก ดึกขนาดนี้เธอยังต้องทำงานหาเลี้ยงครอบครัว แล้วผมล่ะ!! โตกว่าเธอหลายเท่านัก ยังไม่รู้อนาคตตัวเองเลย ผมกลับมาห้องนอนคิดถึงตัวเองอีกครั้ง!! จะทำอย่างไรดี ชีวิตต่อจากนี้ น้ำตาของผมไหลออกมา หล่นลงบนหมอนราคาถูกๆ . *** ขอมอบภาพน่ารักๆของเด็กขายพวกมาลัยคนนี้ให้แทนนะครับ (จำน้องคนนี้ได้มั้ยเอ่ย?) จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 24 พ.ย. 51 12:54:27 ]

ความคิดเห็นที่ 45 รีบๆมาต่อนะคร้าบบ เหอๆ จากคุณ : ท้องฟ้าสีเพลิง - [ 24 พ.ย. 51 13:38:09 ]

ความคิดเห็นที่ 46 รออ่านอยู่น้าา จากคุณ : techtonic - [ 24 พ.ย. 51 14:07:19 ]

ความคิดเห็นที่ 47 เอาจิงดิ T_____T จากคุณ : มิ๊วๆ แมวพันปี - [ 24 พ.ย. 51 14:19:37 ]

ความคิดเห็นที่ 48 มาต่ออีกแค่เนี้ยะ จากคุณ : เฒ่าเจ้าอุบาย - [ 24 พ.ย. 51 14:30:08 ]

ความคิดเห็นที่ 49 ฮือ..ฮือ..ฮือ ติดอีกแร้ว รออ่านอยู่นะคร้า แต่ว่าอย่าให้รอนานนักนะ จากคุณ : "นางฟ้าซาตาน" - [ 24 พ.ย. 51 14:57:55 A:125.26.129.1 X: ]

ความคิดเห็นที่ 50 ลงชื่อไว้ก่อน น      เด่วจะมาอ่านต่อ จากคุณ : LadyVibo - [ 24 พ.ย. 51 15:00:58 ]

ความคิดเห็นที่ 51 แอบหนีงาน มาอ่านต่อ จากคุณ : ฮักอ้ายเตอะ - [ 24 พ.ย. 51 15:13:04 ]

ความคิดเห็นที่ 52 รอ่าน รออ่าน เอ้ย ไม่เป็นอันทำงานทำการแล้ว 5555 จากคุณ : cilladevi - [ 24 พ.ย. 51 17:00:01 ]

ความคิดเห็นที่ 53 รอฉันรอเธออยู่... จากคุณ : The End Of The DaY - [ 24 พ.ย. 51 17:23:09 ]

ความคิดเห็นที่ 54 โอยๆๆ คุณขา เอาอีกแล้ว คุณมาทำให้อยาก..(รู้)..แล้วก็หายไป มาเร็วๆหน่อยนะคะคุณ  ข้าวเนี่ยไม่ต้องออกไปกินแล้ว ต้มมาม่ากินคอยคุณกลับมาเขียนต่อ จากคุณ : รอด้วยใจจดจ่อค่ะ (jazz_ly) - [ 24 พ.ย. 51 18:00:09 ]

ความคิดเห็นที่ 55 หลานพีพี หน้าตาแบบนี้เลย พูดไปก็คิดถึง จากคุณ : PPalone - [ 24 พ.ย. 51 21:26:40 ]

ความคิดเห็นที่ 56 มาต่อเร็วๆนะครับ ติดตามๆ จากคุณ : oichi_ohyes - [ 24 พ.ย. 51 22:31:11 ]

ความคิดเห็นที่ 57 รออ่านค่ะ จากคุณ : Janur - [ 24 พ.ย. 51 23:26:03 ]

ความคิดเห็นที่ 58 มาลงชื่อก่อนนะครับ เดี๋ยวมาอ่านต่อ ไปอาบน้ำก่อน เอิ๊กๆๆ ปล. กระทู้ "มุมร้าย-ร้าย ของผู้ชายคนนี้" มีซีซั่น2 ไหมครับ เรื่องคุณกับวิทย์แอบลุ้นอยู่นะครับ...อิอิ จากคุณ : ArmkubcpE - [ 25 พ.ย. 51 00:54:48 ]

ความคิดเห็นที่ 59 เข้ามาลงชื่อต่อท้ายว่า..................... รออ่านด้วยคน จากคนไม่เคยรู้จัก.... จะกลายมาเป็นแฟนคลับ (ขับ) อยู่แล้วนะเนี่ย !! จากคุณ : PUCCA_ตาหยี - [ 25 พ.ย. 51 01:02:46 ]

ความคิดเห็นที่ 60 มารออีกหนึ่งวัน T___T จากคุณ : The End Of The DaY - [ 25 พ.ย. 51 10:43:16 ]

ความคิดเห็นที่ 61 โอ้วววววววววววว ม่ายยยยยยยยยยยยยย~~~~!!! (นี่ก็อีกกระทู้ ^^") จากคุณ : ที่บ้านมีแมวตั้ง 7 ตัว - [ 25 พ.ย. 51 10:57:00 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ตามมาจากเรื่องที่แล้ว ครับ มาติดตามอ่านต่อด้วยคน นะคุณออม จากคุณ : หล่อดูดีมีระดับ - [ 25 พ.ย. 51 12:11:55 ]

ความคิดเห็นที่ 63 กิ๊ฟเดือนนี้จะยกให้พี่ออมหมดแล้วน้า จากคุณ : นส.กร๊อกแกร๊ก - [ 25 พ.ย. 51 13:17:32 ]

ความคิดเห็นที่ 64 . เคล็ดลับของความสำเร็จคือการเดินทางอย่างต่อเนื่อง เพื่อไปสู่จุดมุ่งหมายที่ตั้งไว้ นั่นคือคำตอบที่ผมได้จากค่ำคืนนั้น นั่นคือแรงบันดาลใจจากเด็กน้อยๆขายดอกกุหลาบนั้น ถ้าเธอไม่ยอมแพ้ชีวิตของเธอ ผมก็ไม่มีวันยอมแพ้ชะตาตัวเองเหมือนกัน ผมตัดสินใจ ไม่ลงวิชาเรียนที่มหาวิทยาลัยรามคำแหงในเทอมนั้น แต่ก้มหน้าทำงานต่อไป เพื่อสมัครสอบเรียนในปีต่อไป ช่วงเวลานั้นผมเหนื่อยมากๆกับการเป็นเด็กเสิร์ฟ ล้างถ้วย-ชาม และรับจ้างดูแลผู้ป่วยตามบ้าน ทำสวนต่างๆ จนพอมีเงินเก็บอยู่บ้าน แม้จะไม่มาก แต่ผมก็ไม่ถึงขนาดทนหิวเหมือนอย่างช่วงที่เข้ามาอยู่ในกรุงเทพฯ ไม่กี่เดือนต่อมา ผมมีโอกาสเห็นข้อความรับสมัครนักศึกษาเรียนภาคเรียนที่ 2 ผมจึงไปสมัครเรียน ในคณะที่ตัวเองตั้งใจไว้ เรียนมาได้เกรดเฉลี่ยน้อยนิดแบบนี้ ทางเลือกคงมีไม่มากนักที่จะเข้าเรียนในคณะดีๆอย่างวิศวะกรรมศาสตร์ หรือคณะบริหารธุรกิจ  แต่เห็นเงินค่าเทอมแล้วต้องถอดใจ เงิน คืออนาคต เงินคือพระเจ้า เงินคือทุกสิ่ง ผมตัดสินใจกลับไปหาคุณแม่ เป็นครั้งแรก หลังจากที่เข้าทำเผชิญชีวิตในกรุงเทพฯ “ออม แม่บอกเอ็งแล้วใช่มั้ย!! ว่าไม่มีปัญญาส่งเสียให้เรียนไปตลอดหรอกนะ!! อายุก็จะยี่สิบอยู่แล้ว เรียนจบออกมาเห็นตกงานกันเป็นแถวๆ เอาเวลาที่เรียนไปทำงานไม่ดีกว่าเหรอ?” “ผมอยากเรียนนะครับแม่” “แม่ก็ไม่ชีวิตของเอ็งเรียนนี่ แต่ทางนี้ไม่มีเงินจะส่งเสียหรอก ลองไปหาเตี่ยเอ็งดูสิ!!” จริงสินะ!!...ผมยังไม่เคยปรึกษาเรื่องนี้กับเตี่ยเลย ผมกราบลาคุณแม่และอาเทพ ออกเดินทางไปหาเตี่ยทันที ด้วยความรู้สึกมีความหวัง ชุดเครื่องแบบนักศึกษาลอยขึ้นมาให่โสตประสาท “เตี่ยจะเอาเงินที่ไหนให้เอ็ง ลำพังส่งให้น้องๆเรียนก็จะหาแทบไม่ทันแล้ว” ผมหน้าซีดลง ด้วยความรู้สึกเจ็บปวด แสงสว่างกับความฝันของผมดับวูบลง น้ำตาเอ่อคลอเบ้า คุณย่าเดินเข้ามาหา พยุงกายผมลุกขึ้นนั่งกับเก้าอี้.. สายตาของท่านดูเห็นใจหลานอยู่ไม่น้อย ผมเดินเลี่ยงออกมานั่งร้องไห้อยู่ที่ชิงช้าหน้าบ้าน!! สุนัขตัวน้อยๆพันธุ์ปักวิ่งมาคลอเคลีย “เกิดเป็นหมานี่มันก็ดีเหมือนกันนะ!! ไม่มีเรื่องคิดมาก ไม่ต้องเรียนหนังสือ ถึงเวลาก็มีข้าวให้กิน”   ผมพูดกับมันด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ แต่ก็ไม่วายลูบหัวมันเล่น จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 25 พ.ย. 51 13:58:27 ]

ความคิดเห็นที่ 65 นึกว่าจะลืมเรื่องนี้แล้วเชียว จากคุณ : dmi - [ 25 พ.ย. 51 14:23:59 ]

ความคิดเห็นที่ 66 โอ๊ย...ชีวิตยิ่งกว่าละคร  น่าสงสารจริงๆ รีบมาต่อไวไวนะคะ จากคุณ : นัดตะวัน - [ 25 พ.ย. 51 15:33:42 ]

ความคิดเห็นที่ 67 โอ้ยอ่านแล้วบีบหัวใจ มาต่อไวๆนะค๊า จากคุณ : แก่นเซี้ยว (แก่นเซี้ยว) - [ 25 พ.ย. 51 15:54:35 ]

ความคิดเห็นที่ 68 ตามมาอีกเรื่องจ้า จากคุณ : ple-plek - [ 25 พ.ย. 51 16:42:11 ]

ความคิดเห็นที่ 69 “เอ็งอยากเรียน เดี๋ยวเตี่ยจะพาไป” เสียงคุณย่าดังขึ้นข้างๆ ที่ผมนั่งอยู่ ผมแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง ในที่สุดความฝันของผมก็เป็นจริงเสียที รุ่งเช้า ผมและเตี่ยเดินทางกลับมากรุงเทพด้วยกันอีกครั้ง เตี่ยพาผมเลี้ยวเข้ามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ย่านบางเขน ผมเดินตามเตี่ยเข้าไปด้านในอาคาร เตี่ยใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงก็เดินออกมา .แล้วพาผมแวะกินข้าวเช้าที่ร้านแถวๆนั้น “ว่าไงบ้างเตี่ย” ผมเงยหน้าถาม เพราะเห็นเตี่ยเงียบไม่ได้พูดอะไร? “เดี๋ยวจะไปไปอีกมหาวิทยาลัยหนึ่ง ที่นี่ปิดรับสมัครแล้ว” ผมจึงนั่งเงียบต่อไปในรถ เตี่ยพาผมมายังอีกมหาวิทยาลัยหนึ่ง ที่ผมค่อนข้างผ่านบ่อยๆเพราะอยู่ไม่ไกลจากท่าพระนัก  ที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ เตี่ยบอกว่าเข้าเรียนได้เลย เตี่ยรู้จักกับอาจารย์ที่นี่ ส่วนค่าเทอม อาจารย์แนะนำให้เข้า “กองทุนกู้ยืมเพื่อการศึกษา”  จะดำเนินเรื่องให้ “เตี่ย ฝากเอ็งให้เข้าเรียนได้แล้ว ที่เหลือก็เป็นเรื่องของเอ็งนะ” “เตี่ยฝากเข้าเหรอ?” “ถ้าไม่ฝาก อ็งจะเข้าได้มั้ย ถามอะไรโง่ๆ” “งั้นผมขอโทษเตี่ยด้วย ที่ต้องลำบาก ผมจะหาที่เรียนเอง!!” ผมดูกับเตี่ยไปแบบนั้นจริงๆ ความทิฐิไม่ทราบว่ามาจากไหน? ผมรู้สึกตัวเองไม่มีค่าเลย กับการเรียนสถาบันเอกชนและต้องฝากเข้า .ผมว่า ไม่ต้องฝาก ก็เข้าได้ ขอให้มีเงินเพียงพอ เรียนไม่ได้ก็ถูกรีไทร์ออกมาเอง ผมไม่ภูมิใจนัก “ผมขอรบกวนเตี่ยเรื่องเดียว เป็นผู้ค้ำประกันเอกสารให้กับผม สำหรับกู้ทุนเรียนก็พอ” “อวดดี” “ผมอยากทำให้ดีที่สุดมากกว่าครับ” . ผมได้เข้าเรียนคณะที่ตัวเองฝันใฝ่ แม้จะเป็นสถาบันเล็กๆไม่มีชื่อเสียงมากมาย แต่การก้าวเข้าสู่ชีวิตในวัยเรียน เหมือนเป็นการเริ่มต้นที่ดีสำหรับผม ที่นี่!! ผมได้เริ่มต้นสิ่งใหม่ๆหมดทุกอย่าง สิ่งแรกที่ผมตั้งความหวังไว้คือ การได้เกียรตินิยม ด้วยการกู้ยืมกองทุนเพื่อการศึกษา .จากเด็กปลายแถว นั่งเรียนหลังห้อง สอบซ่อมครั้งแล้วครั้งเล่า  ได้เกรดมาครบทุกตัว ตั้งแต่ 0-1-2-3-4  หรือแม้กระทั่ง “ ร.”  อาจเพราะตอนนั้นผม “ร้อนเครื่องแบบ” ผมถือว่าทุกอย่างอยู่ที่ความตั้งใจ ทุกคนที่นั่งเรียน เพื่อนๆเข้ามาพร้อมๆกับผม เรียนกับอาจารย์คนเดียวกัน ตำราเล่มเดียวกัน ทำไมผมจะเริ่มนับหนึ่งใหม่อีกครั้งไม่ได้ จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 25 พ.ย. 51 17:04:42 ]

ความคิดเห็นที่ 70 ใจดีจริง ๆ พี่ชายเรา จากคุณ : บุคคลภายนอก ห้ามเหงา - [ 25 พ.ย. 51 17:16:43 ]

ความคิดเห็นที่ 71 ติดตามๆ เรื่องที่แล้วก็ทำน้ำตาซึม อยากรู้เรื่องนี้จะเป็นไงต่อนะ มาต่อเร็วนะ...รอ...รอ...รอ... จากคุณ : ...รอ...รอ...รอ... (St_Sc_Su) - [ 25 พ.ย. 51 17:29:22 ]

ความคิดเห็นที่ 72 ผมเชื่อว่า ถ้าเราศรัทธาตัวเอง คงไม่มีอะไรจะทำไม่ได้ ในรั้วมหาวิทยาลัย ผมได้คะแนนรวมในปีหนึ่ง 3กว่าๆ และปีที่ 2 . ผมยังคงรักษาอันดับได้เป็นอย่างดี โดยแข่งขันกับเพื่อนอีกคนหนึ่ง!! การแข่งขัน ไม่ใช่ความตรึงเครียดสำหรับผม แต่เป็นความสนุกสนาน ผมแข่งขันกันเรียน และดูเหมือนผมจะเป็นต่อกว่า ในเรื่องของกิจกรรม ผมเป็นนักจัดรายการวิทยุของทางมหาวิทยาลัย และเป็นนักกิจกรรมมือหนึ่งของทางมหาวิทยาลัย จนเป็นที่จับตามองของเพื่อนๆนักศึกษาด้วยกัน และในปีที่ 3 นั่นเอง  ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของผมก็เปลี่ยนไป เมื่อผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอสอนให้ผมรู้จักความรัก ผมรักเธอมาก ผมปฎิเสธกิจกรรมดีๆไปหลายที่ด้วยกัน บางกิจกรรมน่าสนใจและถ่ายทอดสดทางสถานีโทรทัศน์ แต่ผมก็ปฎิเสธไป ด้วยเอาเวลาส่วนใหญ่ให้กับคนที่ผมรัก จากการแข่งขันเรียนกับเพื่อน ผมเปลี่ยนเป็นแข่งขันทำคะแนนให้กับเธอ แต่แล้ว ความรักของผมก็ไปไม่ถึงไหน? เธอตัดสินใจกลับไปคบหากับแฟนเก่า สร้างความเสียใจให้กับผมที่สุดในเวลานั้น .โชคดีที่ชีวิตของผมได้รู้จักกับ ไอ้วิทย์ เพื่อนสนิทที่เป็นเกย์คอยประคับประคองผมไว้ ทำให้ผมรู้ว่าความเป็นเพื่อน ไม่มีแบ่งแยกสถานะใดๆ... แก้ไขเมื่อ 26 พ.ย. 51 08:50:57 จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 25 พ.ย. 51 17:30:41 ]

ความคิดเห็นที่ 73 ผูกเรื่องดีมากๆ อ่าน #72เข้าใจพี่ออมมากเลย โยงไปอีกเรื่องของพี่ได้เลย เป็นเรื่องจริงใช่เปล่า พี่จบมหิดลใช่มั้ยอ่า หรือ มอสยาม จากคุณ : *~เอาฮา-..-อย่าซีเรียส~* - [ 25 พ.ย. 51 17:38:08 ]

ความคิดเห็นที่ 74 เฮ้ย...เป็นเรื่องเดียวกะเรื่องที่แล้วเลย... คราวก่อนแฟนทิ้ง...คราวนี้เป็นพ่อ-แม่... น่าสงสารจริงๆเลย...ต้องให้พี่โอ๋กลับมาแล้ว... หุหุ จากคุณ : St_Sc_Su - [ 25 พ.ย. 51 17:46:52 ]

ความคิดเห็นที่ 75 แล้วหลังจากนั้นก็เป็นเรื่องฟ้า แล้วก็ต่ออีกครับ จากคุณ : ฮักอ้ายเตอะ - [ 25 พ.ย. 51 19:22:25 ]

ความคิดเห็นที่ 76 ชีวประวัติ "ออมสินไตตั้น" จากคุณ : นกไร้ขน - [ 25 พ.ย. 51 21:03:53 ]

ความคิดเห็นที่ 77 มาต่อเร็วๆเลย โหวตให้ จากคุณ : Topio - [ 26 พ.ย. 51 08:47:06 ]

ความคิดเห็นที่ 78 แวะมาเดินรอ ช่วงนี้งานชุกเลยออม ติดโหวต 2 ทู้เลย อิอิ จากคุณ : เฒ่าเจ้าอุบาย - [ 26 พ.ย. 51 09:11:32 ]

ความคิดเห็นที่ 79 มาต่อนะ ชีวิตของคุณเป็นประสบการณ์ที่น่าถ่ายทอด ทั้งเรื่องชีวิต และเรื่องความรัก จากคุณ : อะไรก็ยอม (nicky_ls) - [ 26 พ.ย. 51 10:04:11 ]

ความคิดเห็นที่ 80 *78 เราว่า 3กระทู้แล้วนะ ไม่รู้กระทู้น้องหมาจะติดอีกหรือเปล่า ของเขาแรงจริงๆ 555 จากคุณ : *~เอาฮา-..-อย่าซีเรียส~* - [ 26 พ.ย. 51 11:57:12 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ผูกเรื่องกับเรื่องที่แล้วได้เจ๋งจริงๆเลยค่ะ นับถือคุณจริงๆ คอยอ่านต่ออยู่นะคะ จากคุณ : jazz_ly - [ 26 พ.ย. 51 12:36:39 ]

ความคิดเห็นที่ 82 กำลังสนุก... จากคุณ : The End Of The DaY - [ 26 พ.ย. 51 13:05:20 ]

ความคิดเห็นที่ 83 มารอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : ฮักอ้ายเตอะ - [ 26 พ.ย. 51 16:01:39 ]

ความคิดเห็นที่ 84 คราวนี้ ไม่พลาดแน่นอน ปูเสื่อรออ่านเลย >__________________<* จากคุณ : หัวทุย - [ 26 พ.ย. 51 16:33:31 ]

ความคิดเห็นที่ 85 มาปูสาดปูเสื่อรอค๊า ^^ จากคุณ : LadyVibo - [ 26 พ.ย. 51 16:53:17 ]

ความคิดเห็นที่ 86 รออ่านอยู่ค้าบบบบพี่ออมสินนนน จากคุณ : ปีหนึ่ง...เพื่อนกัน - [ 26 พ.ย. 51 16:59:08 ]

ความคิดเห็นที่ 87 ล่าสุด น้องหมาก็ติดชาร์ตคับพี่น้อง อิอิ จากคุณ : เฒ่าเจ้าอุบาย - [ 26 พ.ย. 51 18:03:26 ]

ความคิดเห็นที่ 88 ลงชื่อรออ่าน ^^ จากคุณ : ozbygirl - [ 26 พ.ย. 51 18:41:20 ]

ความคิดเห็นที่ 89 ชีวิตของผมช่วงนั้น เริ่มรู้จัก “ชีวิตนอกกรอบ”มากขึ้น ผมเริ่มดื่มเหล้าบ่อยขึ้น หัดสูบบุหรี่  และเที่ยวกลางคืนอย่างน้อยๆสัปดาหืละ 2 ครั้ง..ผมหลงแสงสี  อาจเป็นเพราะผมพยายามจะเบนความสนใจไปกับเรื่องอื่นๆ เพื่อให้ลืมคนที่ผมรัก กว่าจะผ่านปี 3 ไปได้ ชีวิตผมเกือบไม่รอด คะแนนรวมปีนั้นผมได้ 2.5 พอดี ผมตกใจกับเกรดที่ได้มาก มันไม่ได้น้อยเกินจนผมหรือใครๆจะรับไม่ได้ แต่ผมคงหมดสิทธิ์ที่จะได้เกียรตินิยม เกียรตินิยมเป็นสิ่งที่ผมตั้งใจมาก จริงอยู่ การได้เกียรตินิยมไม่ได้หมายความว่าคุณเป็นหนึ่งในคณะ...หรือสถาบัน ...แต่เกียรตินิยมในความรู้สึกของผมคือ...ชัยชนะของคนที่ตั้งใจเรียน...จากคนที่ติด ร. จากคนที่เคยได้เกรด 0 จากคนที่เกือบจะไม่มีโอกาสได้เรียน...เกียรตินิยมคือเป้าหมายและความฝันของผม...คือหลักยึดเพื่อให้ผมฟันฝ่าและตั้งใจเรียนให้ได้ดี... ผมเข้ามหาวิทยาลัยที่นี่ก็เพื่อมาเรียน มาเรียนตามความใฝ่ฝัน แต่ผมกับหลงระเริงไปกับแสงสีและผู้หญิง และทิ้งความฝันของตัวเองไปอย่างไม่น่าให้อภัยตัวเอง.. . “ออม!! คืนนี้ดูนายไม่ค่อยสดชื่นเลยว่ะ!!กำลังคิดอะไรอยู่?  หรือว่ากลัวใครจะเข้าใจผิดว่าเราเป็นคู่ขานาย” ไอ้วิทย์พูดกับผม ขณะที่ผับย่านทองหล่อเปิดเพลงเบาๆ ไอ้วิทย์พูดกับผมนัยย์ตาหยาดเยิ้มเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ผมหันมาสบตากับเพื่อน ก่อนจะหันหน้ากลับไปพ่นควันบุหรี่จางๆอีกทาง แล้วก็โยกศีรษะไปตามเสียงเพลง “เอ้ย!!...ฟังเราพูดอยู่หรือเปล่าว่ะ!!” ไอ้วิทย์ตบไหล่ผมแรงๆ ท่าทางเมาได้ที่ แต่ในความเมาของมัน ไอ้วิทย์ก็อดเป็นห่วงความรู้สึกของผมไม่ได้ “เราคงเที่ยวกับนายคืนสุดท้ายว่ะ ” ไอ้วิทย์ถึงกับหูผึ่ง “นายจะไปตายที่ไหนว่ะ!!” “ปีนี้ ปีสุดท้ายแล้ว เราจะตั้งใจเรียนให้มากกว่าเดิม..อีกไม่กี่เดือนชุดนักศึกษานี้เราก็จะไม่ได้มีโอกาสสวมใส่มันแล้ว สำหรับนาย นายอาจจะไม่คิดอะไร แต่สำหรับเรา ครั้งหนึ่งแทบจะไม่มีโอกาสได้เรียน เราไม่อยากเสียโอกาสนั้นอีกครั้ง!! นายก็เหมือนกันนะวิทย์ เกรดนายไม่ค่อยดีนี่หว่า?” “เมามากหรือเปล่าว่ะ!!” ไอ้วิทย์เหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูดออกมา แต่มันก็หน้าเจื่อนไปเหมือนกัน เพราะตัวมันเองก้ล้มลุกคลุกคลานมาหลายวิชาเหมือนกัน ถ้าไม่ได้ผมช่วยมันเข้ากลุ่ม และติววิชาให้มันคงแย่กว่านี้... จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 26 พ.ย. 51 19:17:37 ]

ความคิดเห็นที่ 90 จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 26 พ.ย. 51 19:18:41 ]

ความคิดเห็นที่ 91 ปีสุดท้าย ผมตั้งใจเรียนหนังสืออีกครั้ง ผมนั่งเรียนแถวหน้า แม้จะมีบางรายวิชาที่ผมไม่ถนัดแต่ผมก้ไม่ท้อ ผมใช้เวลาอยู่กับหนังสือและกิจกรรม ผมเริ่มสนุกกับการเรียนอีกครั้ง ปีนั้น ผมได้ลงแข่งเลือกตั้ง “ผู้นำนักศึกษา หรือ “นายกสโมสรนักศึกษา”  และคะแนนของผมก็นำโด่งชนะคู่แข่งขันแบบไม่เห็นฝุ่น ผมได้ออกค่ายอาสาหลายแห่ง ผมได้รู้จักกับประธานนักศึกษาทั้งภาครัฐและเอกชน เราได้ร่วมเสวนากันหลายๆหัวข้อ เดินทางไปเชียงใหม่ เดินทางไปกาญจนบุรี หรือสร้างโรงเรียนในภาคอีสานที่ยังห่างไกลความเจริญ ทุกๆปี ผมต้องไปทำเรื่อง “ผ่อนผันทหาร” ที่ภูมิลำเนาที่บิดาพำนักอยู่ และเดือนเมษายนของทุกปี ผมจึงได้กลับไปเยี่ยมคุณปู่และคุณย่า อย่างน้อยๆ ปีละ 2 วัน ในปีนี้ ผมได้กลับไปอีกครั้ง ซึ่งเป็นวันพระราชทานเพลิงศพคุณปู่ เพราะคุณปู่เป็นที่รู้จักนับหน้าถือตาของผู้คนมากมาย และคุณงามความดีของคุณปู่ งานพระราชทานเพลิงศพของท่านจึงมีผู้คนเนืองแน่น แทบจะกลายเป็นงานระดับอำเภอ ผมเพิ่งทราบว่าคุณปู่เสียชีวิตด้วยโรคหัวใจ ญาติๆหลายคนบอกว่าไม่รู้จะติดต่อผมได้อย่างไร? แต่ผมตรองดูแล้ว ผมไม่ได้ลูกหลานที่สำคัญใดๆในสายตาของญาติพี่น้องต่างหาก น้องชายต่างมารดาของผม เป็นผู้บวชหน้าศพให้กับคุณปู่ ผมรู้สึกใจหายไม่ใช่น้อย ต่อไปนี้คุณย่าคงต้องอยู่ลำพังคนเดียว เพราะลูกๆของท่านต่างก็แยกครอบครัวออกไปหมด ส่วนพี่ไทยพาณิชย์ได้ช่วยเตี่ยบริหารกิจการโรงงานแห่งหนึ่ง ธุรกิจกำลังไปได้ด้วยดี เตี่ยถอยรถเก๋งรุ่นใหม่ให้กับ “ฐปนวัฒน์” หรือ น้องวัฒน์ น้องชายต่างมารดาของผมคนที่บวชให้กับคุณปู่นั่นเอง...ไว้สำหรับขับไปโรงเรียน ซึ่งน้องวัฒน์เพิ่งจะขึ้นชั้นมัธยมปีที่ 2 เท่านั้นเอง และโรงเรียนก็ห่างจากบ้านประมาณ 3 กิโลเมตร นอกจากนี้เตี่ยได้ส่ง “อัฐภิญญา” หรือน้องอัฐ” พี่สาวคนโตของน้องวัฒน์ ไปเรียนที่กรุงเทพฯโดยเช่าคอนโดให้อยู่และมีแม่บ้านคอยดูแลทุกอย่าง เตี่ยจะคอยติดตามดูแลน้องอัฐอยู่ตลอดเวลา และคอยส่งเงินเดือนให้ใช้จ่ายทุกเดือนไม่ขาดมือ   อาจเป็นเพราะว่า เตี่ยตั้งปณิธานว่าจะดูแลลูกทั้งสองคนนี้ให้ดีที่สุด แม้จะไม่มีแม่ของเด็กอยู่ด้วยก็ตาม “อภิรดี” คือชื่อภรรยาใหม่ของเตี่ย คนเดียวกันกับที่เตี่ยพามาอยู่บ้านหลังที่ควรเป็นมรดกของแม่นั่นเอง ผมทราบมาว่าน้าอภิรดีหนีตามพระเอกลิเก ที่มาเปิดวิกแสดงอยู่ที่ลานวัด อยู่นานสองนาน เตี่ยอับอายผู้คนแถวย่านนั้นอย่างมาก จึงไม่มีการตามหาเธออีกเลย และไม่สนใจว่าไปตกระกำลำบากที่ใด เด็กทั้งสองคนจึงไม่รู้สึกว่าเป็นปมด้อยใดๆเพราะเตี่ยให้ความรักและเอาใจใส่อย่างดีที่สุดเท่าที่คนเป็นพ่อจะทำให้กับลูกได้ จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 26 พ.ย. 51 19:25:46 ]

ความคิดเห็นที่ 92 อีกไม่กี่เดือนก็ใกล้จบแล้ว ผมอยากให้ถึงวันสอบเร็วๆเพราะอยากประลองความรู้ที่มี ด้วยความมุ่งมั่นและตั้งใจ ในวันเวลาต่อมา ผมได้ถอดเสื้อนักศึกษาออกและหันมาสวมชุดครุยสีดำด้วยความภาคภูมิใจและสง่างาม แม้เกรดโดยรวมจะได้เพียง 2.7 เท่านั้น แต่ก็ถือได้ว่าไม่เลวทีเดียว ยังสามารถเรียนต่อระดับปริญญาโทได้อย่างสบายๆ ถ้าผมมีเงินทุนเรียนนะ .อย่างน้อยๆ...ผมก็ได้เรียนจบระดับอุดมศึกษา มีใบปริญาติดตัวแล้ว... ที่อนุสาวรีย์พระบรมรูปทรงม้า ผมยืนถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่จากคุณย่าและมีเตี่ยยืนเคียงข้าง พร้อมกับภรรยาใหม่คนปัจจุบัน ภรรยาที่มาแทนที่น้าอภิรดี เธอเป็นคนเหนือ กิริยาดูอ่อนช้อยและสง่างาม ผมส่งยิ้มทักทายให้เล็กน้อย ดูเธอเองก็ไม่ถือตัวอะไร ออกจะเกรงใจผมด้วยซ้ำ... คุณแม่ก็มาในงานรับปริญญาเพื่อแสดงความยินดีกับผมด้วย แต่ไม่ยอมถ่ายภาพร่วมด้วยกันเพราะเห็นว่าเตี่ยมาด้วย ผมจึงไม่มีรูป “ครอบครัว” เตี่ย แม่ และผม ถ่ายด้วยกันสักใบ .ไม่ใช่แค่ครั้งนี้...แต่มันคือชีวิตทั้งชีวิตตั้งแต่ผมเกิดมาเลยก็ว่าได้... ทางมหาวิทยาลัยจองตัวผมให้เข้าทำงานในตำแหน่ง “เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์” ทันทีที่รับปริญญาแล้วเสร็จ โดยได้รับอัตราเงินเดือนอยู่ที่ 7,500 บาท ช่วงนั้นผมทำข่าวประชาสัมพันธ์ค่อนข้างหนัก และสนุกกับ “ชีวิตทำงาน”เป็นแห่งแรก  คอลัมน์ต่างๆผมใช้ “นามแฝง” ส่งบทความไปร่วมแสดงความคิดเห็นมากมายที่ได้รับการตีพิมพ์ หรือแม้แต่ “แจ๋วริมจอ” ก็เป็นอีกหนึ่งคอลัมน์ที่ผมส่งบทความไปค่อนข้างบ่อย รวมถึงสกู๊ปข่าวต่างๆที่ผมทำชื่อเสียงให้กับทางมหาวิทยาลัย หนังสือพิมพ์ยักษ์ใหญ่หัวหนึ่งเชิญผมไปสัมภาษณ์ในฐานะนักศึกษาที่ประสบความสำเร็จมีผลงานดีทั้งการเรียนและกิจกรรม และได้มีอาชีพรองรับทันที หลังจากนั้นไม่นาน ผมได้มีโอกาสกลับไปเยี่ยมคุณแม่ อีกครั้ง พร้อมๆกับเอา “ปริญญาตรี” ไปกราบเท้าคุณแม่และอาเทพ ด้วยความภาคภูมิใจ และถ่ายภาพคู่กับคุณแม่ อาเทพ และพี่ไทยพานิชย์ พร้อมๆกับเข้าร่วมงานอุปสมบทของพี่ไทยพาณิชย์ด้วย ที่ได้หันหน้าเข้าสู่โลกแห่งพระธรรม โดยมีคุณแม่เป็นผู้ปลงผมให้ .พี่ไทยพาณิชย์บวชอย่างเรียบง่ายที่วัดเล็กๆในป่าแห่งหนึ่ง ก่อนที่จะสึกออกมากลับไปช่วยเตี่ยทำธุรกิจต่อ จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 26 พ.ย. 51 19:32:38 ]

ความคิดเห็นที่ 93 หนุกดี ^^v จากคุณ : ha-si-555 - [ 26 พ.ย. 51 20:03:23 ]

ความคิดเห็นที่ 94 โฮๆๆๆ มีเรื่องมาให้ติดอีกแล้วววว รออ่านค่ะ จากคุณ : แมววัด - [ 26 พ.ย. 51 20:53:36 ]

ความคิดเห็นที่ 95 มารอ จากคุณ : busad777 - [ 27 พ.ย. 51 02:08:01 ]

ความคิดเห็นที่ 96 มาอ่านก่อนไปเรียน 555555+ อยากอ่านต่อ!!!!!!!!!!!!!!!!!!! จากคุณ : หัวทุย - [ 27 พ.ย. 51 08:35:18 ]

ความคิดเห็นที่ 97 วันนี้ตื่นมาอ่านแต่เช้า จากคุณ : techtonic - [ 27 พ.ย. 51 09:20:29 ]

ความคิดเห็นที่ 98 อิอิ จากคุณ : เฒ่าเจ้าอุบาย - [ 27 พ.ย. 51 09:34:39 ]

ความคิดเห็นที่ 99 ต่อๆๆๆ จากคุณ : ladystrawberry - [ 27 พ.ย. 51 11:16:54 ]

ความคิดเห็นที่ 100 ติดตามอยู่นะค่ะ ไงก็ช่วยรีบๆ มาเล่าต่อด้วยนะค่ะ จากคุณ : "นางฟ้าซาตาน" - [ 27 พ.ย. 51 11:37:55 A:125.26.129.12 X: ]

ความคิดเห็นที่ 101 ว้าว!! เริ่มมีเรื่องดี ๆ บ้างแล้วเนอะพี่ออม (^___^) จากคุณ : The End Of The DaY - [ 27 พ.ย. 51 11:52:19 ]

ความคิดเห็นที่ 102 ชีวิตดีขึ้น สนุกขึ้น มีสีสันมากขึ้น เหมือนจังหวะเพลงเลยค่ะ จากคุณ : just wanna love - [ 27 พ.ย. 51 12:20:56 ]

ความคิดเห็นที่ 103 มาลงชื่อตามอ่านครับ จากคุณ : น้องชายคนเล็ก - [ 27 พ.ย. 51 17:30:33 ]

ความคิดเห็นที่ 104 จากคุณ : จิซัง - [ 27 พ.ย. 51 18:08:23 ]

ความคิดเห็นที่ 105 เข้ามาอ่าน จากคุณ : nuinuinaka - [ 27 พ.ย. 51 18:49:49 ]

ความคิดเห็นที่ 106 มายังอ๊ะ มารอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : หัวทุย - [ 27 พ.ย. 51 18:59:15 ]

ความคิดเห็นที่ 107 ที่มหาวิทยาลัย ผมยังคงทำงานต่อไปอย่างมีความสุข แต่เป็นช่วงเวลาที่ผมห่างหายจากเพื่อนๆไป บางคนประกอบอาชีพของตัวเอง ไปเรียนต่อเมืองนอก และกำลังหางาน แต่วันหนึ่ง ผมบังเอิญได้ยินคณะอาจารย์ฝ่ายต่างๆที่เป็นอาจารย์ประจำประชุมนั้น เป็นเรื่องเกี่ยวกับค่าเวลาสอน และรายจ่ายของสถาบัน ประธานที่ประชุมแจ้งว่า ตำแหน่งของผมควรสร้างชื่อเสียงให้กับสถาบันมากกว่านี้เพราะ “เหล็กกำลังร้อน” โดยจะเลื่อนให้ผมเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาและแนะแนวการศึกษา   แต่อัตราเงินเดือนยังคงให้เท่าเดิมเพราะถือว่าเป็น “ศิษย์เก่า” ผมรู้สึกหดหู่เหลือเกินจึงนำเรื่องนี้ปรึกษากับอาจารย์ท่านหนึ่งที่เป็นอาจารย์ประจำและเคยสอนผมในปี 2  เป็นอาจารย์ท่านเดียวที่ผมไว้วางใจด้วย นั่นคืออาจารย์ยุทธ..อาจารย์เป็นเกย์หนุ่ม หน้าตาดูดี ที่สำคัญมีแฟนเปิดเผยและแฟนของอาจารย์ยุทธก็เป็นอาจารย์สอนภาษาที่สถาบันมีชื่อแห่งหนึ่ง “ออม!!...ฟังพี่นะ คนดีมีฝีมืออย่างออมสามารถสร้างผลงานได้อีกมากมาย แต่อยู่ในสถาบันที่ไม่ส่งเสริมก็เหมือนดาบที่เก็บความคมเอาไว้ สักวันมันก็เป็นสนิม” “ผมจะลองดูงานที่ใหม่ครับ” ไม่นานผมก็ได้เปลี่ยนงานใหม่ เป็นตัวแทนขายประกันชีวิต อาชีพนี้ผมไม่ชอบเลย แต่ก็อย่างว่า เกลียดสิ่งไหน ย่อมได้เจอสิ่งนั้น ผมอบรมการขายและเรียนรู้ธุรกิจนี้ได้ไม่นานก็ลองสอบ “ตัวแทนขายประกันชีวิต” ที่หลายๆคนพูดกันว่ายากนักหนา แต่ผมก็สอบมันได้เพียงครั้งเดียว การเป็นตัวแทนขายประกันนั้น นอกจากเผมจะได้เงินเดือนแล้ว ผมยังได้เปอร์เซ็นต์จากยอดขายนั้นๆอีกด้วย แต่ก็ต้องแข่งขันกันทำยอดพอสมควร ซึ่งมันก็คุ้มกับรายรับที่เดือนหนึ่งๆได้เกือบ 30,000 บาท ดูเหมือนชีวิตของผมจะมีความสุขดี เมื่อเทียบจากมุมมองภายนอก.. เพราะจากบ้านเช่าหลังเล็กๆนั้น ผมก็ย้ายออกมาเช่าหอพักที่ดูโอ่อ่ากว้างขวางกว่าเดิม ที่นี่ทำได้พาน้องคนหนึ่งมาอยู่ด้วย!! ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่ผมใช้ชีวิตหลงแสงสีกับไอ้วิทย์อยู่นั้น ผมได้รู้จักกับ “เอก” น้องคนหนึ่งที่เป็นเกย์ ไม่ทราบว่าเพราะอะไรผมถึงถูกชะตากับน้องคนนี้นัก อาจเป็นเพราะว่าคืนนั้นน้องเขาไม่ได้ออกลีลาแดนซ์เหมือนกับเพื่อนๆในกลุ่ม และที่สำคัญน้องเขาดื่มโค้กเพียงอย่างเดียว ซึ่งเพื่อนๆดื่มเหล้ากัน!! ผมเข้าไปทำความรู้จักและทราบว่าเพิ่งเคยมาแถว “คอกวัว” ครั้งแรก เอกเป็นคนจังหวัดสงขลาครับ เป็นเด็กเรียน ที่เพิ่งเข้ามาใช้ชีวิตคนเดียวในกรุงเทพ และรุ่นพี่ก็เป็นคนพามาเที่ยว ทำให้ผมสะท้อนตัวเอง!! หากเจอรุ่นพี่ดี ก็คงส่งเสริมให้ได้ดี แต่หากเจอไม่ดี ก็เหมือนเอาอนาคตตัวเองมาทิ้งไว้ในเมืองหลวง ผมจึงแลกเบอร์กับน้องเอก และติดต่อกันเรื่อยมา จนปีนี้ น้องขึ้นปี 3 แล้ว ผมจึงชวนน้องให้มาพักอยู่ด้วย เพราะการอยู่หอพักนักศึกษาค่อนข้างลำบากพอสมควรในเรื่องของความอิสระ จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 27 พ.ย. 51 19:02:43 ]

ความคิดเห็นที่ 108 ผมใช้ชีวิตด้วยกัน “สองคนพี่น้อง” กับเอกพร้อมๆกับ “เพื่อนสนิท” อีกคนหนึ่ง ชื่อว่า “ปอนด์”  เพื่อนสนิทคนนี้ ผมรู้จักกันตอนเป็นนายกสโมสรนักศึกษาครับ เราออกค่ายด้วยกันและพบเจอกันในงานสำคัญใหญ่ๆอยู่หลายงาน จนสนิทกัน ปอนด์เป็นคนต่างจังหวัดด้วยเหมือนกัน บ้านปอนด์อยู่อยุทธยา เราจึงมาแชร์ค่าใช้จ่ายด้วยกัน จากหอพักก็ขยับขยายไปเช่าคอนโดอยู่ [คอนโดที่ผมเคยพาผู้หญิงคนหนึ่งไปนอนนับดาวบนชั้นดาดฟ้า จนโดนแมลงป่องต่อย = จากกระทู้ “มุมร้าย-ร้าย ของผู้ชายคนนี้” ] ปอนด์เรียนจบแล้ว และก็ได้ทำงานเป็นเลขาคุณหมอท่านหนึ่งที่โรงพยาบาลมีชื่อเสียง เราสามคนใช้ชีวิตด้วยกันอย่าง “เด็กมีปัญหา” เอก เป็นน้องเล็กที่ผมและปอนด์ต้องดูแล เพราะยังอ่อนหัดต่อสิ่งแวดล้อมในเมืองหลวงมาก แต่โชคดีที่เป็นเด็กใฝ่เรียน และมีความประพฤติดี จนได้คว้าโล่ห์เกียรติคุณ “เยาวชนดีเด่นแห่งชาติ” มาครองได้สำเร็จ รุ่นเดียวกับ “น้องวิว” นักกีฬายูโดในสร้างชื่อเสียงให้กับประเทศไทยในปีนั้นๆ   ทุกๆเย็นนอกจากจะตรากตรำทำการบ้านแล้ว เอกยังออกไปรับจ้างล้างชาม,เป็นเด็กเสิร์ฟตามร้านอาหาร กว่าจะกลับคอนโดก็เกือบๆ ห้าทุ่ม แล้วตอนเช้าก็ไปโรงเรียนต่อ เป็นแบบนี้ทุกวันไม่เคยหยุด . จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 27 พ.ย. 51 19:04:09 ]

ความคิดเห็นที่ 109 ผมเคยเดินทางไปบ้านของเอกในครั้งหนึ่ง พ่อของเอกพิการ ไม่สามารถเป็นเสาหลักของครอบครัวได้ เอกมีน้องอีกสองคน คนกลางกำลังเรียนหนังสืออยู่ ส่วนคนเล็กค่อนข้างเกเร สร้างความหนักใจให้กับผู้เป็นแม่ยิ่งนัก เพราะเลี้ยงลูกไม่ได้ดั่งใจ แม่ของเอกทำขนมหวานขายพอได้เลี้ยงชีวิตครอบครัวไปวันๆ อดมื้อกินมื้อเพื่อให้ได้เงินส่งลูกไปเรียนหนังสือ  แม่ของเอกจึงฝากฝังให้ผมช่วยดูแล เอกด้วย เขาจะได้สบายใจไม่ต้องเป็นห่วง ส่วนปอนด์ มีแม่เพียงคนเดียว ส่วนพ่อได้เสียชีวิตแล้ว แม่ไม่ได้ทำงานประจำเนื่องจากสุขภาพไม่เอื้ออำนวยนัก ปอนด์มีพี่สามคน ทุกคนต่างดิ้นรนทำงานในกรุงเทพฯ และจะกลับบ้านไปค้างกับแม่ที่อยุทธยาทุกเย็นวันศุกร์ ทุกคนต่างเข้าใจ กันและกันได้ดี เราสามคนจึงอยู่กันอย่าง  “พี่น้อง” ด้วยการใช้ชีวิตที่ฟุ้งเฟ้อของผมส่วนหนึ่ง ที่ยึดติดกับความสะดวกสบาย ออกจากคอนโดต้องขึ้นมอเตอร์ไซค์รับจ้าง ถึงปากซอบต้องนั่งรถปรับอากาศ สมัยนั้นต้องซื้อ “ตั๋ววัน” คือไป-กลับในอัตราที่ถูกกว่า และสามารถขึ้นได้หลายสาย แต่เมื่อเลิกงาน ก็ต้องสังสรรค์กับเพื่อนร่วมงาน กว่าจะกลับก็ดึก จะรอรถปรับอากาศคงไม่ไหว จึงต้องพึ่ง “รถแท็กซี่” เครื่องแต่งกายของผมต้องเสื้อเชิ้ตที่มียี่ห้อ แต่งให้เข้ากับเนคไท และกางเกงให้เข้ากับรองเท้าที่นำแฟชั่น พรมด้วยน้ำหอมอ่อนๆ .อาหารเช้าอย่างต่ำต้องราคา 30 บาท หากกลางวันพบลูกค้าก็ต้องเข้าห้าง ทานอาหารมีระดับ ตกเย็นอย่างที่บอกต้องสังสรรค์ เล่นโบว์ลิ่ง ร้องคาราโอเกะ เงินเดือนเพียงแค่วิ่งผ่านสมุดบัญชีเท่านั้น!! ชีวิตที่แสนโก้หรู!! สำหรับเด็กหนุ่มที่มีไฟแรง... วันหนึ่งผมได้รับข่าวจากเตี่ย ให้กลับไปช่วยงานที่บ้านต่างจังหวัด เตี่ยรบเร้าให้ผมกลับให้ได้ ดดยไม่ฟังเหตุผลใดๆทั้งสิ้น...แต่ผมก็ยืนกรานว่าไม่กลับไปใช้ชีวิตที่กันดารและชนบทแบบนั้นเด็ดขาด ผมยอมรับว่าทนเห็นตัวเองสภาพแบบนั้นไม่ได้จริงๆ ฟังดูผมอาจจะโก้หรูดูสูงศักดิ์เยจริง!! แต่เพราะผมกำลังคิดจะเติมเต็มในส่วนที่ขาดหายไปในชีวิตเด็กต่างหาก...สิ่งไหนที่ผมไม่เคยได้กิน...ผมก็ซื้อมากิน   สิ่งไหนที่ผมไม่เคยได้ผมก็ซื้อมาใช้!!...เมื่อก่อนสั่งน้ำหอมจากแคทตาล็อค...เดี๋ยวนี้เดินเลือกซื้อในห้างหรูๆ...รูดปรืดๆ....นี่คือชีวิตของผม... และเพราะการใช้ชีวิตที่ประมาทนั่นเอง....ทำให้ผมได้กลับมารู้ซึ้งถึงคำว่า "ชีวิต" อีกครั้ง เมื่อทราบในเวลาต่อมาว่า เบื้องหลังการทำงาน มีการกลั่นแกล้งและหมั่นไส้เกิดขึ้น...มีการส่งกรมธรรณ์ให้ลูกค้าล่าช้า...มีการโทรไปเปลี่ยนวงเงินลูกค้าของผมจนทำให้เสียหาย!! เพราะยอดที่ทำไว้สูงเกิน พร้อมๆกับโทรไปยกเลิกสัญญาจากลูกค้าโดยที่ผมไม่ทราบเรื่อง...ในที่สุดผมจึงตัดสินใจลาออกจากบริษัทนั้น...และขอสาบานว่าจะไม่กลับไปเกี่ยวข้องใดๆกับประกันชีวิตอีกเลย... ผมตกงานแล้ว...รุ่งขึ้น เอกสารสมัครงานของผมหนาเตอะเตรียมใส่ไว้ในกระเป๋าสะพาย พร้อมจะออกหางานในทันที...ชีวิตของผมกำลังก้าวสู่การเรียนรู้ในบทต่อไปอีกครั้ง... จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 27 พ.ย. 51 19:24:40 ]

ความคิดเห็นที่ 110 สุดยอดคร้บ อ่านมาตั้งนานขอคั่นนะครับ จากคุณ : kunomasa - [ 27 พ.ย. 51 21:43:42 ]

ความคิดเห็นที่ 111 คั่นด้วยค่ะ จากคุณ : poondiks - [ 28 พ.ย. 51 00:08:47 ]

ความคิดเห็นที่ 112 มาเล่าต่อนะครับ จากคุณ : nicky_ls - [ 28 พ.ย. 51 09:28:19 ]

ความคิดเห็นที่ 113 รีบๆมาต่อนะครับ ชีวิตคุณออมนี่หลากหลายมากๆเลย ทั้งสุขทั้งทุกข์  ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากเลยนะครับ รอติดตามต่อครับ จากคุณ : Striker no.9 - [ 28 พ.ย. 51 09:56:05 ]

ความคิดเห็นที่ 114 หนุกหนาน...   ^__^ จากคุณ : ไอ_ติม (i_teep) - [ 28 พ.ย. 51 10:41:28 ]

ความคิดเห็นที่ 115 คั่น จากคุณ : ladystrawberry - [ 28 พ.ย. 51 11:43:52 ]

ความคิดเห็นที่ 116 มาอ่านค่ะ จากคุณ : Bangkokian - [ 28 พ.ย. 51 11:51:02 ]

ความคิดเห็นที่ 117 รออ่านอยู่นะคะ  ^^ จากคุณ : LadyVibo - [ 28 พ.ย. 51 12:03:58 ]

ความคิดเห็นที่ 118 (รอ) อีกครั้ง... จากคุณ : The End Of The DaY - [ 28 พ.ย. 51 13:45:11 ]

ความคิดเห็นที่ 119 รออ่านๆ ติดตามทุกผลงาน เหนียงแน่น หนึบ หุหุ ^____________^ จากคุณ : ozbygirl - [ 28 พ.ย. 51 16:18:56 ]

ความคิดเห็นที่ 120 บริษัทต่างๆที่ลงประกาศตามหน้าหนังสือพิมพ์ ถูกขีดฆ่าออกด้วยปากกาสีแดง หลังจากที่ยื่นใบสมัครไว้เรียบร้อยแล้ว จากหนึ่งเป็นสอง .จากสองเป็นร้อย ที่ผมเข้าออกบริษัทต่างๆเป็นว่าเล่น หมดเงินไปกับการถ่ายรูปไว้สมัครงานและค่าถ่ายเอกสารต่างๆไปเยอะ บ้างก็มีเรียกเข้าไปพูดคุยและให้ทดลองงาน แต่ส่วนมากคือการขายตรงมากกว่า?  ซึ่งไม่ได้ตรงกับตำแหน่งงานที่ระบุไว้ ส่วนมากทุกบริษัทจะออกมาเป็นในรูปแบบนี้ทั้งสิ้น!! การเตะฝุ่น เดินหางานทำ ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นเลย เพราะทุกย่างก้าวที่เดินออกจากที่พัก มันคือเม็ดเงินในกระเป๋าที่ค่อยๆสูญหายไป โดยไม่ทราบว่าเมื่อไหร่จะได้คืนกลับเข้ามา ดังนั้น การกินอยู่ในแต่ละมื้อจึงต้องคิดหน้า-คิดหลังอย่างดี   น้องเอกยังคงดิ้นรนต่อสู้ชีวิตตัวเองต่อไป ด้วยการรับงานฝีมือมาทำ จนเข้าตาบริษัทแห่งหนึ่งที่ทำสื่อสิ่งพิมพ์และในเวลาต่อมา หนังสืองานฝีมือของน้องเอกก็วางแผง จากหนึ่งเล่ม เป็นสอง และปัจจุบันนับจำนวนไม่หวาดไม่ไหว เป็นสิ่งหนึ่งที่สร้างความภาคภูมิใจให้กับเอกยิ่งนัก ส่วนปอนด์ แม้เงินเดือนจะน้อย แต่ก็ไม่ย่อท้อ อาศัยว่าทำงานที่ตัวเองรัก จึงไม่มีผลต่อความรู้สึกนัก สำหรับผม ไม่สามารถออกนอกที่พักได้อีกแล้ว เพราะทุนเก่าเริ่มหมดลง สิ่งเดียวที่จะต่อทุนตัวเองได้คือการนำ “เงินต่อเงิน” ผมจึงไปรับขนมเค้กที่ร้านแห่งหนึ่ง จากที่เคยไปกินเป็นประจำ จนคุ้นเคยรสชาติ ผมรับมาขายถาดละ 400 บาท และนำมาขายที่ “กรมบังคับคดี” ย่านบางขุนนนท์ [มีใครจำได้บ้างหรือเปล่าครับ?]  หลังจากขายเสร็จในเวลาที่รวดเร็ว ประมาณสองชั่วโมง ผมจะได้กำไรหลังจากหักต้นทุนแล้ว ตกถาดละ 200 บาท ในสัปดาห์ต่อมาผมจึงเพิ่มจาก 1 ถาดเป็น 3 ถาด คละรวชาติ ดังนั้น ภายใน 2 ชั่วโมง ผมจะได้กำไรทั้งสิ้น 600 บาท/ วัน  ในเดือนหนึ่งๆผมมีรายได้มากกว่าหนึ่งหมื่นบาท จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 28 พ.ย. 51 16:46:59 ]

ความคิดเห็นที่ 121 ด้วยเห็นว่าอาชีพตรงนี้ สามารถสร้างรายได้ให้กับผมพอสมควร จึงได้ชักชวนปอนด์ให้มาช่วยทำด้วยกัน เราออกรถเข็นคันเล็กๆ แล้วรับขนมมากมายมาขาย ชีวิตเป็นสุขกับสิ่งที่ได้รับมาอีกครั้ง .โชคดีที่คอนโดผมอยู่ไม่ไกลธนาคารมากนัก หลังจากขายของเสร็จก่อนกลับที่พัก ผมจะต้องนำเงินไปฝากแบงค์อย่างน้อยๆ วันละ 200 บาท นั่นหมายความว่า ผมหนึ่งร้อย และปอนด์อีกหนึ่งร้อย .จริงสินะ เงินมันอยู่ที่ริมถนนนั่นเอง .อยู่ที่ว่าจะมีใครมองเห็นหรือเปล่า?.... ใบปริญญาสำหรับผมแทบไม่ได้นำมาใช้ประโยชน์เลย ผมมีความสุขกับการ “ค้าขาย” ได้ไม่นาน อุปสรรคสำหรับผมก็เริ่มคุกคามอีกครั้ง นั่นคือ “เทศกิจ” ที่คอยกวาดไล่พวกแม่ค้า –พ่อค้าอย่างไร้ความปรานี ใช่ว่าไม่จ่ายรายเดือนให้ ช่วงนั้นผมโดนขับไล่ที่ทางทำมาหากินพอสมควร โดยเฉพาะ “ข้อหาหมั่นไส้” ที่ร้านของผมค่อนข้างเป็นที่นิยมของหนุ่ม-สาวชาวราชการ มันทำให้ผมเริ่มท้อแท้อีกครั้ง คำว่า "ดังได้ ดีได้...แต่อย่าเด่นจะเป็นภัย" นั้น...ผมสำนึกไว้กับตัวเองเสมอมา...ยิ่งเตี่ยโทรมาให้กลับไปหางานทำที่ต่างจังหวัด ทำให้ผมต้องตัดสินใจกระทำบางอย่าง การตัดสินใจของผมในเวลานั้น มีทางเลือกอย่างเดียวคือ “ต้องไป” เพราะว่าไม่ใช่ผมคนเดียวที่ลอยเคว้งคว้าง แต่ผมต้องรับผิดชอบรายได้ของปอนด์อีกด้วย ผมรับปากกับเตี่ย แต่มีข้อแม้ว่าหาตำแหน่งงานให้กับปอนด์ด้วยอีกคน จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 28 พ.ย. 51 16:49:02 ]

ความคิดเห็นที่ 122 [ขอความกรุณา -โหวต- กระทู้ด้วยนะครับ ผู้เขียนไม่ได้เก็บกระทู้ไว้ -ขอบคุณครับ-] จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 28 พ.ย. 51 16:56:21 ]

ความคิดเห็นที่ 123 ชีวิตที่ต่างจังหวัดสำหรับผม ไม่มีผลกระทบสำหรับจิตใจผมมากนัก เพราะถ้าเป็นเมื่อครั้งแรกๆที่เตี่ยให้กลับนั้น ผมรับไม่ได้แน่นอน แต่เพราะผ่าน “รสชาติของชีวิต” มาบ้างแล้ว ดังนั้นการไปทำงานที่ต่างจังหวัดครานี้จึงไปด้วยความเต็มใจ ผมไปอยู่บ้านหลังใหม่ที่เตี่ยซื้อไว้ ไม่ไกลจาก “บ้านรังศินากรศาสตร์” มากนัก ส่วนบ้านที่คุณแม่และผมเคยอยู่ตอนเด็กๆนั้น ได้ให้พี่ไทยพาณิชย์กับภรรยาใหม่ของเขาเป็นผู้อยู่ . ผมนอนที่โซฟารับแขกกับปอนด์คนละตัว เพราะห้องต่างๆถูกแบ่งไว้เรียบร้อยแล้ว นั่นคือเป็นห้องของ “น้องวัฒน์กับน้องอัฐ” คนละห้อง การมาอยู่บ้านหลังนี้ ผมรู้ว่าปอนด์เองก็อึดอัด ไม่ต่างจากผม และคนในครอบครัวของเตี่ยก็คงอึดอัดด้วยพอๆกัน ช่วงแรกๆ ผมจึงยอมนั่งรถประจำทางกลับขึ้นกรุงเทพฯหลังจากเลิกงาน กลับไปนอนคอนโดกับเอก..แล้วตีสี่จึงนั่งรถประจำทางกลับมาทำงานที่บริษัท  ชีวิตของผมเป็นอย่างนี้ตลอด “ออม นายทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร? เพราะการขึ้นๆลงๆกรุงเทพฯนั้นมีแต่รายจ่าย เดือนๆหนึ่งนายมีเงินแทบจะไม่เหลือ” ปอนด์เข้ามาคุยกับผม ในช่วงพักกลางวัน ผมและปอนด์ทำงานที่เดียวกันแต่คนละแผนก ผมอยู่ในส่วนของประชาสัมพันธ์ ส่วนปอนด์อยู่ฝ่ายจัดซื้อ “ก็ไม่อยากอึดอันกับคนที่บ้านเตี่ยนี่หว่า?  อีกอย่าง เราไม่เห็นว่าเตี่ยจะยินดียินร้ายกับเราเลย ”   “นายน้อยใจเตี่ย” “ไม่รู้สิ!! แต่มันก็อดคิดไม่ได้ คิดดูสิ!! เราต้องขึ้นโหนรถพนักงานบริษัทมาทำงาน แต่กับไอ้วัฒน์ขับรถเก๋งไปเรียน แล้วห้องของอัฐอีกล่ะ!! ปิดเทอมทีถึงกลับมา..ทำไมเตี่ยไม่ให้พวกเราเข้าไปนอน ” ผมอธิบายให้มันเข้าใจ ถึงความรู้สึกภายในที่มี "นั่นแหล่ะ!!...ที่เราเรียกว่าน้อยใจ!!...นายโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ เรื่องแบบนี้อย่าไปคิดเลย" ปอนด์สบตากับผม...แต่ผมไม่กล้าสบตากับมัน...เพราะคำพูดของปอนด์...แทงลึกเข้าไปถึงหัวใจ “แล้วนายไปๆกลับๆแบบนี้ อนาคตของนายก็จะไม่เหลืออะไรเลย อดทนซิว่ะ!! นายไม่ต้องกลับไปนอนกับไอ้เอกอีกแล้ว เชื่อเราสักครั้งเถอะ!!” จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 28 พ.ย. 51 17:03:16 ]

ความคิดเห็นที่ 124 คืนนั้นผมไม่ได้ตีรถกลับขึ้นกรุงเทพฯ เราสองคนเดินออกไปหาอาหารกินกันที่ร้านเล็กๆแห่งหนึ่ง ไม่ไกลจากบ้านเตี่ยนัก และที่บ้านหลังนี้ก็ไม่มีใครอยู่ด้วย เพราะวันนี้ “น้องอัฐ”กลับมา เตี่ยและ “น้าหญิง” จึงพากันออกไปทานข้าวนอกบ้าน ดึกมากแล้ว ผมออกมานั่งอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านก็ยังไม่มีวี่แววว่าเตี่ยและสมาชิกในครอบครัวจะกลับ ปอนด์เรียกให้ผมกลับเข้าไปในบ้านเพราะยุงจะหามเอาไป “นายกำลังคิดอะไรอยู่!!” ปอนด์ดึงผ้าห่มขึ้นมาพันขาตัวเอง เพื่อไม่ให้ยุงกัด “นายว่าเราเป็นลูกแท้ๆของเตี่ยหรือเปล่าว่ะ!!” “เห้ย!!...คิดอะไรแบบนั้น เตี่ยนายรู้จะเสียใจนะเฟ้ย!!” “แล้วทำไม เตี่ยไม่ให้เราไปด้วย เราก็ลูกเตี่ยคนหนึ่งเหมือนกัน” “นายคิดมากไปแล้ว ทุกๆครั้งนายไม่ได้ค้างที่นี่ด้วยนี่หว่า? เตี่ยเขาไม่รู้มั้ง!!” “นายกำลังปลอบใจเรา” “ถ้ามันทำให้เพื่อนรู้สึกดีขึ้น เราควรทำไม่ใช่เหรอ?” “ขอบใจนะ ปอนด์ ถึงเราจะใช่ลูกของเตี่ยหรือไม่ใช่ แต่เขาก็คือผู้ชายคนเดียวที่เราเรียกว่าเตี่ย” “นอนเถอะออม นายอย่าคิดมากเลย ชีวิตไม่เหมือนนิยายหรอก..” “ก็ในนิยาย เห็นมีแต่พ่อแม่รักลูกด้วยกันทั้งนั้น!!” “ไม่คุยกับเด็กมีปัญหาอย่างนายแล้ว” ปอนด์ยกหมอนข้างมาฟาดหน้าผมดังปั๊กใหญุ่!!...ไอ้นี่ เล่นอะไรเหมือนเด็ก ผมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเอง แล้วพยายามข่มตาให้หลับ ท่ามกลางสมองที่คิดบางอย่าง!! จริงสินะ!!....ปากผมเรียก “ผู้ชาย”คนนี้ว่าเตี่ย แต่ทำไม? ผมจึงไม่เคยได้สัมผัสไออุ่นจากเตี่ยเลย ยิ่งเราอยู่ใกล้กัน เหมือนกับดูห่างเหิน ในใจแอบหวังลึกๆว่าอยากกอดเตี่ยเหลือเกิน อยากรู้ว่ามันจะอุ่นใจเหมือนกอมกอดใครๆหรือเปล่า?.... คำพูดของปอนด์เมื่อกลางวันนั้น ทำให้ผมต้องหวนกลับมาคิดอีกครั้ง จริงอยู่ผมทำแบบนี้สบายใจ แต่เดือนๆหนึ่ง ผมแทบจะไม่เหลือเงินใช้เหมือนกัน เพราะหมดไปกับค่ารถ ค่าเดินทางทั้งสิ้น แล้วผมมาทำงานที่นี่เพื่ออะไรกัน? เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเตะฝุ่นงั้นเหรอ?...หรือว่า เพียงแค่มาตามคำสั่งของเตี่ยเท่านั้น จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 28 พ.ย. 51 17:18:00 ]

ความคิดเห็นที่ 125 มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ T__________________________T รันทดยังกะระครไทย จากคุณ : หัวทุย - [ 28 พ.ย. 51 17:49:21 ]

ความคิดเห็นที่ 126 ดึกมากแล้ว ผมออกมานั่งอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านก็ยังไม่มีวี่แววว่าเตี่ยและสมาชิกในครอบครัวจะกลับ ปอนด์เรียกให้ผมกลับเข้าไปในบ้านเพราะยุงจะหามเอาไป “นายกำลังคิดอะไรอยู่!!” ปอนด์ดึงผ้าห่มขึ้นมาพันขาตัวเอง เพื่อไม่ให้ยุงกัด “นายว่าเราเป็นลูกแท้ๆของเตี่ยหรือเปล่าว่ะ!!” “เห้ย!!...คิดอะไรแบบนั้น เตี่ยนายรู้จะเสียใจนะเฟ้ย!!” “แล้วทำไม เตี่ยไม่ให้เราไปด้วย เราก็ลูกเตี่ยคนหนึ่งเหมือนกัน” เหมือน ชีวิตเราเลย จนเคยคิดว่าเราเป็นลูกแท้ๆของเขารึเปล่า เข้าใจเลย จากคุณ : busad777 - [ 28 พ.ย. 51 19:15:32 ]

ความคิดเห็นที่ 127 คั่นอีกรอบ แฮะๆ ติดซะแหล่ววว จากคุณ : poondiks - [ 29 พ.ย. 51 00:21:33 ]

ความคิดเห็นที่ 128 ตามมาอ่านด้วยจ้า จากคุณ : ple-plek - [ 29 พ.ย. 51 08:14:26 ]

ความคิดเห็นที่ 129 มารอ (อีกวัน)... จากคุณ : The End Of The DaY - [ 29 พ.ย. 51 09:19:40 ]

ความคิดเห็นที่ 130 ตามมาอ่านทุกวัน สู้ๆนะครับ จากคุณ : nicky_ls - [ 29 พ.ย. 51 11:59:34 ]

ความคิดเห็นที่ 131 มารอๆ ๆทุกวันต้องได้อ่าน   ไม่งั้นจะลงแด ง ง   ^^ จากคุณ : LadyVibo - [ 29 พ.ย. 51 14:13:56 ]

ความคิดเห็นที่ 132 รอ ร้อ รอครับบพี่ออมสิน เอิ๊กๆ จากคุณ : ปีหนึ่ง...เพื่อนกัน - [ 29 พ.ย. 51 17:45:50 ]

ความคิดเห็นที่ 133 มายางงงงงงงงงงงงงงงงงง อยากอ่านนนนนนนน มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จากคุณ : หัวทุย - [ 29 พ.ย. 51 19:02:21 ]

ความคิดเห็นที่ 134 200 เครือข่ายชวนเดินรณรงค์ต้านสงครามกลางเมือง เครือข่ายประชาชนต้านสงครามกลางเมืองไม่น้อยกว่า 200 องค์กร ขอเชิญชวนประชาชนร่วมเดินรณรงค์ "หยุดสงครามกลางเมือง และความรุนแรงที่กำลังเกิดขึ้นในประเทศไทย" เพื่อแสดงความปราถนาที่จะหยุดสงครามกลางเมืองและความรุนแรง โดยขอให้มารวมตัวกันบริเวณ ถนนหน้าอาคารศศนิเวศน์ จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย วันที่ 30 พ.ย. 2551 เวลา 10.30 น. จากคุณ : รักไทยเชื่อไทย - [ 29 พ.ย. 51 21:40:17 ]

ความคิดเห็นที่ 135 คนเขียนอยู่ไสน้อ จากคุณ : อะไรก็ยอม (nicky_ls) - [ 30 พ.ย. 51 16:11:00 ]

ความคิดเห็นที่ 136 .. “ออม นายอย่าคิดมากเลย ชีวิตไม่เหมือนนิยายหรอก..” คำพูดของปอนด์ยังดังอยู่ในโสตประสาทของผมอยู่ มันไม่ใช่แค่คืนนั้น!! แต่มันเกาะติดที่ใจตลอดเวลา ใช่!!...ชีวิตไม่เหมือนนิยายหรอก แล้วเรามาพิสูจน์กัน ว่าสิ่งที่ฉันคิดถูกต้องหรือเปล่า?...ทฤษฎีในตำราสอนไว้ว่าให้รักและเคารพผู้ให้กำเนิด แต่ถ้าผู้ให้กำเนิดปฎิบัติตรงตามตำราก็คงจะดีที่ให้รักและดูแลสายเลือดตั้งแต่เล็กจนโต ผมก็คงไม่มีความคิดแบบนี้ในสมองหรอก ผมอยู่บ้านเตี่ยได้ไม่ถึงเดือน เส้นทางชีวิตของผมก็ลิขิตให้ต้องพรากจากกันอีกครั้ง!!...เปล่า? ไม่มีใครเกิดแก่หรือเจ็บตายใดๆทั้งสิ้น เรื่องมันมีอยู่ว่า!! “สร้อยทอง กำไล ต่างหูของหญิงจะหายไปได้อย่างไร? หญิงถอดไว้ในห้องน้ำ หญิงจำได้” เสียงน้าหญิง ภรรยาของพ่อ ที่บัดนี้มีศักดิ์เป็น “เมียหลวง” เต็มขั้น โวยวายเสียงดังอยู่ในห้องเตี่ย น้าหญิงคบหากับเตี่ยนานพอสมควร ตั้งแต่เตี่ยยังอยู่กินกับ “น้าอภิรดี”แม่ของเจ้าวัฒน์กับเจ้าอัฐเขา จริงๆแล้ว เตี่ยก็เจ้าชู้ไม่เบาที่มี “กิ๊ก” เก็บซ่อนไว้ตั้งนาน ถึงไม่แปลกใจที่ไม่ออกตามหา “น้าอภิรดี”เลย แต่กลับพาน้าหญิงเข้าบ้านและยกย่องเป็นภรรยาคนปัจจุบัน ผมและปอนด์มองหน้ากันทันที ทั้งๆที่กำลังจะออกจากบ้านไปหาข้าวเช้ากินพอดี เตี่ยเรียกให้กลับเข้าไปในบ้าน และคาดคั้นกับเราสองคน จู่ๆน้ำตาของผมก็ล่วงหล่นลงมา มันเป็นความรู้สึกที่สะท้อนความคิดของผมที่มีปมลึกๆว่าเตี่ยไม่รักผมเลย แต่คราวนี้!!นอกจากไม่รักแล้ว เตี่ยยังเห็นเราเป็น “คนอื่น” หรือเป็น “ขโมย” ในสายตาไปแล้ว ไม่นานพี่ไทยพาณิชย์กับภรรยาคนใหม่ก็เดินทางมาถึง พร้อมๆกับคุณย่าก็มาด้วย นี่อะไรกัน?...ทำไมทุกคนถึงมองผมและปอนด์ด้วยสายตาแบบนี้ ผมพยายามมองลึกเข้าไปในสายตาคู่นั้นของคุณย่า ท่านคงพูดอะไรไม่ออก เพราะไม่รู้เรื่องเบื้องลึกใดๆ ได้แค่บอกให้เตี่ยใจเย็นๆ . (แก้ไขชื่อตัวละครที่ถูกต้องเรียบร้อยแล้วครับ...ขอโทษทีที่ "เผลอ" ใช้ชื่อจริง) แก้ไขเมื่อ 01 ธ.ค. 51 10:40:37 จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 30 พ.ย. 51 17:55:37 ]

ความคิดเห็นที่ 137 เพื่อให้ทุกคนสบายใจ ผมจึงตัดสินใจย้ายออกจากบ้านของเตี่ย ไปอาศัยอยู่กัยคุณย่า ที่บ้าน “รังศินากรศาสตร์” บัดนี้ก็มีเพียงคุณย่าอาศัยอยู่เพียงลำพัง ผมกราบลาที่แทบเท้าของเตี่ย เป็นครั้งแรกจริงๆที่ผมได้ทำแบบนี้!! กราบลงไปโดยไม่มีความเขอะเขิน หยดน้ำตาของผมหล่นลดลงที่ฝ่าเท้าของเตี่ย เป็นความเสียใจจากก้นบึ้งของ “ลูกชาย”คนหนึ่ง เตี่ยขยับเท้าอีกข้างเช็ดน้ำตานั้น เป็นภาพที่เจ็บปวดเหลือเกิน จะด้วยความตั้งใจหรือบังเอิญผมไม่อาจทราบได้ รู้เพียงว่าภาพที่เห็นวินาทีนั้น ผมเจ็บ น้ำตาของลูกคนนี้ เตี่ยเช็ดมันด้วย “ฝ่าเท้า” แต่กับ “ลูกๆ”ของเตี่ย เตี่ยคงใช้ “หัวใจ”เช็ดให้ใช่ไหม? ถึงผมจะไม่เคยเห็นแต่ก็สัมผัสได้เช่นนั้น ผมกับปอนด์เก็บเสื้อผ้าและนั่งรถของพี่ไทยพาณิชย์ไปยัง “ที่พักใหม่”ทันที ผมเลือกอยู่ชั้นบนของบ้านเพราะห้องด้านล่างเป็นของคุณย่า ท่านเดินขึ้นบันไดไม่สะดวกเหมือนก่อน ปอนด์และผมต่างอยู่ในภวังค์ของตัวเอง จนจัดเข้าของเสร็จ ผมจึงนอนแผ่บนที่นอนด้วยความล้าในสมอง!!...มันปวดร้าวไปหมด ไม่ได้รู้สึกปวดกับเรื่องที่เกิดขึ้น..แต่มันปวดเพราะความเครียดที่ผมต้องเผชิญกับมันมาทั้งชีวิต...ปวดไปถึงแกนสมอง...จนต้องเรียกให้ปอนด์มาบีบให้ที่ท้ายทอย...อาการจึงทุเลาเบาบางลง.... จริงสิ!!...ตอนที่ปวดช่วงอยู่กรุงเทพฯ ก็ได้เจ้าเอกนั่นแหละที่เป็นคนบีบนวดให้...พูดแล้วก็อดคิดถึงมันไม่ได้...ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้...คนซื่อๆ...คนดีๆ...บางครั้งก็เป็น "คนโง่ๆ" ในสายตาของคนไม่ดีไปได้เหมือนกัน...อดเป็นห่วงน้องร่วมสาบานไม่ได้แล้วสิ!!...ตอนนี้คงเอาตัวเองให้รอดก่อนดีกว่า... จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 30 พ.ย. 51 18:00:14 ]

ความคิดเห็นที่ 138 “นายไม่หิวเหรอ? เมื่อกี้เรากำลังจะไปกินข้าวกันนะ” ปอนด์สำรวจความเรียบร้อยของตัวเองหน้ากระจก พลางหันมาถามผม “ไม่ล่ะ!! ไม่หิวแล้ว” ผมตอบน้ำเสียงเนือยๆ “ทำไมว่ะ!! ทำไมชอบจมกับความทุกข์นัก นายทำร้ายใจตัวเองไม่พอหรือไง ถึงต้องทำร้ายร่างกายด้วย อาหารมื้อเช้ามันสำคัญนะโว้ย!!” ไอ้ปอนด์หว่านล้อมเต็มที่ แต่ผมรู้สึกกินอะไรไม่ลงจริงๆ...จริงครับ อาหารเช้ามันสำคัญต่อร่างกาย ไอ้ปอนด์ก็จดจำเอามาจากทฤษฎีที่เรียนมาทั้งนั้นแหล่ะ!!...แต่ถ้าไม่มีจะกิน...ชีวิตมันก็ดิ้นรนอยู่ได้ไม่ใช่เหรอ?...แล้วไงล่ะ!!...ทฤษฎีที่พ่อ-แม่ควรรักลูก...ส่งเสริมชี้นำทิศทางที่ดีให้กับลูก...รักลูกให้ถูกทางน่ะ!!...มันก็เป็นทฤษฎีไม่ใช่เหรอ?...แล้วทำไมล่ะ!!...ทำไมผมต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้...ทำไม?... “ก็ได้ เราลงเรือลำเดียวกันแล้ว นายไม่กิน เราก็ไม่กิน” เสียงปอนด์บอกเรียบๆ ไม่ได้ออกประชดประชันใดๆ “อ้าว ได้ไง? นายกับเรามันคนละคนกันนะ” ผมลุกขึ้นนั่ง มองหน้าปอนด์อย่างไม่เข้าใจ “นายกับเราเป็นคนเดียวกัน นายเจ็บเราก็เจ็บ นายไม่หิว เราก็ไม่หิว” “ทำไมว่ะ!!....” “ก็เราเป็นเพื่อนกันไง เราสัญญาเป็นพี่เป็นน้องกันแล้วไง?...มีนาย มีเรา และมีไอ้เอก หรือว่านายจะคิดว่าในโลกนี้มีแค่นายตัวคนเดียว จมกับความทุกข์คนเดียว คิดไปเองคนเดียวว่าใครๆก็ไม่รัก เราก็คนหนึ่งนะ ที่ รักนาย!!” ขอบใจมากๆว่ะ....ไอ้ปอนด์เป็นทั้งเพื่อน...เป็นทั้งน้อง...[มันเป็นน้องผมแค่ หนึ่งปี] ตลอดเวลาก็มีมันอยู่เคียงข้าง...ไม่ใช่ญาติแท้ๆ...แต่ก็อยู่ดูแลกันยิ่งกว่าญาติ...ขนาดพี่ชายแท้ๆ...ยังไม่ถามความรู้สึกของผมสักคำว่าเป็นอย่างไร?...แล้วแบบนี้...จะไม่ให้ผมคิดว่าใครๆก็ไม่รักผมได้อย่างไร?... ผมมองดูเวลา เกือบเที่ยงแล้ว จึงเดินลงมากินข้าวกับปอนด์และก็คุณย่า คุณย่าชอบทำกับข้าวมาก ท่านอยู่คนเดียวก็เลยหากิจกรรมทำ ดีกว่าอยู่เฉยๆ มื้อนี้เป็นต้มเค็มขาหมู นานแค่ไหน ที่ผมไม่ได้กินข้าวกับคุณย่าเลย .. คืนนั้น ผมนอนไม่หลับ เพราะอดคิดถึงเหตุการณืเมื่อช่วงเช้าไม่ได้ จู่ๆน้ำตามันก็ไหลรินออกมาจนได้.. “ยังไม่หลับอีกเหรอ..ออม?” เสียงปอนด์แทรกเข้ามาในความมืดและเงียบสนิทยามค่ำคืน ที่ต่างจังหวัด สามทุ่มแบบนี้ ก็ถือว่าดึกมากแล้ว เสียงรถราไม่ค่อยได้ยินแล่นผ่านมานัก นานๆจะมีมาสักคัน “ ปอนด์ นี่เหรอ?ความรักที่เตี่ยมอบให้เรา” “ออม ถึงอย่างไรเขาก็เป็นเตี่ยนายนะ คิดให้เป็นกุศลไว้” “แต่พวกเขาก็ไม่ควรทำกับเราแบบนี้ เตี่ยบอกว่าลูก-หลานบ้านนี้ไม่เคยมีใครเป็นขโมย!!..ปอนด์เตี่ยเรา ยังเห็นเรายังเป็นลูกของเตี่ยอยู่หรือเปล่า?” ผมถามมันด้วยน้ำเสียงสะอื้น!! “นายโชคดีนะที่ยังมีเตี่ย แต่เราสิ พ่อเราไม่มีแล้ว นายควรจะคิดและปฎิบัติกับเตี่ยดีๆ ก่อนที่จะไม่มีโอกาส” “ทุกวันนี้ เรายังทำตัวเป็นลูกที่ดีไม่พออีกเหรอ?...เปลี่ยนกันได้ก็คงดีสิปอนด์ บางทีเราคิดว่า เราไม่มีเตี่ยคงดีกว่านี้ ” “ออม!!” น้ำเสียงของปอนด์ดูแหบแห้งและแผ่วเบา ผมพลิกตัวข่มตาให้หลับ ไม่อยากได้ยินเสียงของใคร?...ภวังค์ของผมค่อยๆจมไปกับความเศร้าและขื่นขม จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 30 พ.ย. 51 18:12:29 ]

ความคิดเห็นที่ 139 จะด้วยความ “ทิฐิ”ของผมหรืออย่างไรไม่ทราบ ผมใช้จ่ายอย่างประหยัดมากขึ้น และทำงานหนักมากขึ้น เพื่อจะได้ค่าล่วงเวลา เงินเดือนที่นี่ได้ไม่ถึงครึ่งหนึ่งเหมือนตอนอยู่ที่กรุงเทพฯ น้อยมากๆ...ได้เพียง 7-8,000 บาทเท่านั้น แต่เพราะที่นี่ไม่มีแสงสี ไม่มีโลกศิวิไลย์ จึงไม่มีอะไรจูงใจให้ใช้สอยนัก ผมเพิ่งเห็นความโชคดีของชุดฟอร์มบริษัท จากที่ใส่เสื้อเชิ้ตผูกเนคไทหรูๆ ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องชุดจะซ้ำให้คนจำได้อีกต่อไป เพราะทั้งบริษัท ให้พนักงานสวมชุดแบบเดียวกันหมด ผมไม่เคยวัดความสามารถของตัวเองจากอัตราจ้าง...แต่ผมวัดความสามารถของตัวเองจากผลงาน...ผมมีความสุขกับงานที่ทำ...ส่วนผลตอบแทนนั้น...อยู่ที่การ "บริหาร"ของแต่ละคน...อย่างที่ปอนด์เคยบอกผม...เงินเดือนแค่นี้...แค่เฉพาะค่าเดินทางขึ้น-ลงกรุงเทพฯคราวนั้นก็หมดแล้ว...ผมจึงได้คิด...และเริ่มหันมา "บริหารเงิน" ด้วยตัวเองอีกครั้ง... ผมใช้ความสามารถของตัวเองอีกครั้ง ตอนที่เรียนมหาวิทยาลัย ด้วยการเป็น “Dj.” หรือนักจัดรายการวิทยุ ซึ่งช่วงนั้น “วิทยุชุมชน” ค่อนข้างได้รับความสนใจอย่างกว้างขวาง และด้วยความสามารถของผมที่มีอยู่จึงได้รับเสียงตอบรับเป็นอย่างดี หลายสถานีได้ติดต่อให้ผมไปร่วมจัดรายการให้ เพื่อเรียก “ค่าโฆษณา” เพราะผมจัดรายการแล้วมีผู้ฟังค่อนข้างเยอะ วัดเรตติ้งจากการโทรศัพท์เข้ามา "หลังไมค์" และกระแสจากท้องถิ่น... จากหนึ่งสถานี เป็นสอง และสามสถานี ซึ่งความจริงมีมากกว่านี้ แต่เพราะติดที่ต้องทำงานประจำด้วย ผมจึงไม่สามารถแบ่งเวลาได้มาก เพียงแค่ค่าจัดรายการอย่างเดียวต่อเดือนผมรับมาเกือบหมื่นบาท การเป็นนักจัดรายการของวิทยุชุมชน ได้สถานีละไม่กี่พันบาท และจัดเพียงไม่กี่ชั่วโมง ได้อัตราค่าจ้างเท่านี้ถือว่าสูงพอสมควร สิ้นเดือนนั้น ผมซื้อ “สร้อยทอง”  ให้เป็นของขวัญตัวเอง ราคาทองคำช่วงนั้นยังอยู่ใน บาทละหนึ่งหมื่นนิดๆ ผมให้คุณย่าเป็นผู้สวมให้เพื่อความเป็นศิริมงคล และ ใส่สร้อยคอทองคำเพื่อ ให้ “ใครบางคน” ได้เห็น ได้รู้ว่า ผมมี “ปัญญา”ซื้อมาใส่เองได้ โดยไม่ต้องขโมยของใคร? จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 30 พ.ย. 51 18:18:49 ]

ความคิดเห็นที่ 140 มาแล้ววววววววววววววว กรีสสสสสสสสส จากคุณ : หัวทุย - [ 30 พ.ย. 51 18:54:03 ]

ความคิดเห็นที่ 141 มารอต่อครับบบบบ เอิ๊กๆ ว่าแต่ น้าหญิง หรือน้าใหม่กันแน่อ่ะพี่ออมสิน จากคุณ : ปีหนึ่ง...เพื่อนกัน - [ 30 พ.ย. 51 20:03:58 ]

ความคิดเห็นที่ 142 อ้าว หายไปไหนแล้ว ยังรออ่านอยู่นะครับ จากคุณ : ตาบี้ - [ 1 ธ.ค. 51 01:01:31 ]

ความคิดเห็นที่ 143 โปรดติดตามตอนต่อไป อิอิ จากคุณ : ple-plek - [ 1 ธ.ค. 51 08:03:58 ]

ความคิดเห็นที่ 144 ขอบคุณน้อง: ปีหนึ่ง...เพื่อนกัน ครับ ที่ช่วยตรวจทานให้ ที่ถูกต้องในงานเขียนคือ "น้าหญิง"ครับ ส่วน "น้าใหม่" อิอิ...ไม่รู้ว่าขณะที่เขียนกำลังคิดถึงใครอยู่... ขอบคุณมากนะครับ.... จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 1 ธ.ค. 51 08:48:54 ]

ความคิดเห็นที่ 145 อ่านั่นสิ น้าใหม่หนูก็ว่าใครนึกว่าภรรยาใหม่อีกคน 555 แต่มาอ่านงวดนี้ทำเอาเศร้าอีกละ มาต่อเร็ว ๆ นะจ๊ะ จากคุณ : The End Of The DaY - [ 1 ธ.ค. 51 09:45:39 ]

ความคิดเห็นที่ 146 มารออ่านต่อค่ะ เศร้าจริง ๆ จากคุณ : shikachan - [ 1 ธ.ค. 51 14:02:14 ]

ความคิดเห็นที่ 147 รออ่านอยู่เด้อคร้า จากคุณ : "นางฟ้าซาตาน" - [ 1 ธ.ค. 51 15:01:51 A:125.26.122.227 X: ]

ความคิดเห็นที่ 148 โอยย... กะว่าจะอ่านทีเดียวจบ ยังไม่จบอีกอ่า... สนุกมากๆเลยครับ ทำเป็นนิยายได้สบายๆเลย รออ่านอยุ่เน้อออ ค่อยเขียนครับๆ สุดยอดมากๆ แง่มๆๆ จากคุณ : ผู้ชม - [ 1 ธ.ค. 51 15:30:43 A:125.26.243.224 X: ]

ความคิดเห็นที่ 149 อยากอ่านต่อแล้วค่า *-* จากคุณ : หมอนหมีนุ่มนิ่ม - [ 1 ธ.ค. 51 16:44:37 ]

ความคิดเห็นที่ 150 ผมนึกขอบคุณปอนด์มากๆ ที่แนะนำให้ผมไม่ต้องเทียววิ่งขึ้น-วิ่งลงกรุงเทพฯบ่อยนัก ทำให้ผมมีเงินเหลือมากพอที่จะซื้อ “ทอง” เก็บเอาไว้ อย่างน้อยๆ เดือนละหนึ่งบาท บางเดือนซื้อแหวน บางเดือนซื้อสร้อยคอ เสี่ยร้านทองเยาวราชกับผมจึงสนิทกันโดยปริยาย ผมกลายเป็น “ตู้ทอง”เคลื่อนที่ ทั้งสร้อยข้อมือ สร้อยคอ แหวนผมใส่อย่างไม่อายใคร?... ผมมี ผมหามาได้ และจะซื้อเก็บไว้แบบนี้ทุกเดือน ใช่!!...การทำอะไรก็ตาม “มากเกินไป” มักเป็นภัย แก่ตัวเอง ก่อนที่ภัยจะมาถึงผม ผมได้ฝาก “ของมีค่า” ทุกอย่างกับธนาคาร ด้วยการเช่าตู้นิรภัยไว้ที่ธนาคารแห่งหนึ่ง อย่างที่บอกไว้ ชีวิตที่ผ่านมา ทำให้ผมมองเห็นสัจธรรมของชีวิตอย่างลึกซึ้ง มีขึ้น และมีลง..อย่างไปยึดติดกับวัตถุให้มาก แม้แต่จิตใจของเรา ถ้าเราร้องไห้ ตกอยู่ในความทุข์ตลอด ชีวิตก็คงไม่มีวันรู้จัก “ความสุข”และเสียงหัวเราะนั้นได้   หรือถ้าเรายึดติดกับความสุขเกินไป อาจรับสภาพของตัวเองไม่ได้ ถ้าวันหนึ่งต้องตกอยู่ใน “ความทุกข์” จนต้องหาทางออกให้กับตัวเองด้วยการ “ปลิดชีพ” ช่างเป็นทางออกที่ย่ำแย่ที่สุดสำหรับผม ทุกอย่างล้วนเป็น “นามธรรม” ทั้งสิ้น จงเรียนรู้ที่จะอยู่กับ “ธรรมชาติ” ให้ได้ ธรรมชาติคืออะไร?...นั่นคือสิ่งที่หลายๆคนควรหาคำตอบให้กับตัวเอง และควรเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันตลอดไป แก้ไขเมื่อ 01 ธ.ค. 51 19:20:21 จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 1 ธ.ค. 51 19:15:38 ]

ความคิดเห็นที่ 151 ชีวิตของผมมีความสุขตามประสา สุขกันสองคนกับไอ้ปอนด์ ทุกข์และร้องไห้ก็มีเพียงสองคนกับไอ้ปอนด์..บางครั้งเอกน้องรักก็เดินทางมาเยี่ยมบ้าง นี่คงเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขที่สุดในชีวิตแล้วสินะ!! ตอนนี้พี่ไทยพาณิชย์ไม่ได้อยู่บ้านหลังเก่าของคุณแม่แล้ว เพราะธุรกิจที่พี่ไทยพาณิชย์ทำร่วมกับเตี่ยนั้น สร้างกำไรได้มาก พี่ไทยพาณิชย์จึงซื้อที่ดินหลายร้อยตารางเมตรแล้วปลูกบ้านหลังใหญ่โต สร้างเสร็จในเวลาอันรวดเร็ว และเด่น สง่าสวยงามกว่าทุกหลังคาเรือนในหมู่บ้านนั้นๆ นี่สิ!!...อำนาจของ “เงิน” นอกจากบ้านแล้ว พี่ไทยพาณิชย์ยังออกรถสปอร์ตสุดหรู และหมดเงินไปกับการ “แต่งรถ” ไปไม่ใช่น้อย ในงานวันขึ้นบ้านใหม่ของพี่ไทยพาณิชย์ คุณแม่เดินทางมาด้วย มาชื่นชมความสำเร็จของลูกชายคนโต สีหน้าและแววตาของคุณแม่ดูมีความสุขมากๆ บ้านหลังนี้ มีความพร้อมทุกสิ่ง ทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเครื่องใช้ไฟฟ้าทุกชนิด ห้องทุกห้องติดแอร์หมด เฟอร์นิเจอร์ใช้ยี่ห้อดีๆมีระดับ ผมมองดูบ้านหลังนี้ของพี่ชายด้วยความรู้สึกอิจฉาเล็กๆ อิจฉาในความสำเร็จของพี่ชาย สักวัน ผมต้องมีเหมือนอย่างพี่ไทยพาณิชน์ให้ได้ ผมบอกกับตัวเอง!!... จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 1 ธ.ค. 51 19:16:45 ]

ความคิดเห็นที่ 152 หลายเดือนแล้วที่ผมไม่ได้ซื้อทองรูปพรรณเก็บไว้ เจ้าของร้านทองคงคิดถึงผมไม่ใช่น้อย ผมมองสมุดบัญชีของตัวเองอย่างมีความสุข ขอบคุณ “บ้านนอก” ที่ทำให้ผมมีเงินในบัญชีมากขนาดนี้ เงินสามหมื่นบาท นอนนิ่งในบัญชี ผมเห็นตัวเลขแล้วมีความสุขจริงๆ อยู่กรุงเทพฯทำงานเดือนเดียวยังได้เกือบเท่านี้ แต่ไม่มีเงินติดบัญชีสักบาท แต่อยู่ที่นี่ เงินเดือนไม่กี่พันกลับมีเงินเก็บ ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ใช่ “รายรับ”หรอก แต่มันขึ้นอยู่กับ “รายจ่าย”มากกว่า ผมทั้ง “ทนอด” และ “อดทน” เพื่อ “ความฝัน” ผมอยากมี “ความต้องการบนพื้นฐานของมนุษย์” เหมือนๆคนอื่น อะไรน่ะหรือ?... 1. มีบ้านเป็นของตัวเอง 2. มีรถเป็นของตัวเอง 3. มีหน้าที่การงานมั่นคง 4. มีชื่อเสียงเป็นที่ยอมรับ 5. มีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่ นั่นก็เป็นรายละเอียดเล็กน้อย แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่คนตัวเล็กๆคนหนึ่งจะสร้างความฝันให้เป็นจริงได้ .แต่ .ผมกำลังลงมือทำ ไม่ใช่หยุดสร้างความฝันเพียง 4-5 ข้อแค่นี้ .. จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 1 ธ.ค. 51 19:17:40 ]

ความคิดเห็นที่ 153 “ปอนด์ ชีวิตของเราลำบากมามากพพอแล้ว ตอนนี้อายุก็ 24-25 กันแล้ว ทำงานบริษัทที่นี่อีก 5 ปีข้างหน้า อายุของพวกเราก็จะ 30 นั่นมันหมายถึงการเดินทางมาถึงครึ่งหนึ่งของชีวิตเชียวนะ ” หลังจากอาบน้ำทานข้าวกับคุณย่าเสร็จเรียบร้อย ผมกับปอนด์จะมีเวลาที่เป็นส่วนตัวก็ต่อเมื่อได้ขึ้นมายังชั้นบน ในห้องของเราแม้จะมีเพียงโทรทัศน์เครื่องเล็กๆหนึ่งเครื่อง แต่เราสองคนก็มีความสุขกับการพักผ่อนเช่นนี้ ปอนด์ไม่ใช่คนชอบเที่ยว เหล้าและบุหรี่ไม่แตะต้อง ชีวิตของมันคล้ายๆผม สำหรับผมก็มีบ้างที่ไปเที่ยวกลางคืน ติดมาจากไอ้วิทย์ แต่ก็ดื่มและสูบเฉพาะไปเที่ยวกลางคืนจริงๆ “ทำไม นายมีโครงการจะทำอะไรเหรอ?” ปอนด์วางซองบะหมี่ที่เคี้ยวเล่นขณะนั่งชมรายการโทรทัศน์ บะหมี่ยังเต็มปาก “เราเป็นพี่น้องกัน..สุขมาด้วยกัน หัวเราะและร้องไห้มาด้วยกัน ไม่ใช่พี่น้องก็ยิ่งกว่าพี่น้อง ไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติ..นายไม่มีพ่อ แต่เรามีพ่อก็เหมือนไม่มี นายมีแม่ แต่เราเหมือนแม่ไม่มี!!..” “เอาอีกแล้ว .พักนี้ทำไมนายชอบจมกับความคิดแบบนี้ว่ะ!!” ไอ้ปอนด์ทำเสียงเหมือนไม่อยากฟัง เปล่า? มันไม่ได้รำคาญ แต่มันไม่อยากให้ผมมีทัศนคติที่ไม่ดีต่อ “พ่อและแม่”ต่างหาก “ฟังเราก่อน ไม่ว่าเราจะคิดอย่างไรก็ตาม สักวันเราก็ต้องอยู่คนเดียว แต่วันนี้!!ถ้าเราเจ็บป่วยขึ้นมา ใครจะดูแลรักษา..คงไม่พ้นนายอีกใช่มั้ย?...ถ้าเตี่ยเราล้มป่วยขึ้นมาถึงแม้ไม่มีเราแต่เขาก็ยังมีลูกๆตั้งสองคนที่ดูแล ส่วนแม่เราก็มีน้าเทพ มีพี่ไทยพาณิชย์อีกทั้งคน ” ผมอธิบายยาวเหยียด .เพราะพยายามเรียกสติให้อยู่กับตัวเองให้มากที่สุด ก่อนที่จะพูดบางอย่างกับปอนด์ “อีก 5 ปีข้างหน้าต่อจากนี้ เราสองคนจะต้องเก็บเงินด้วยกันนะปอนด์ ไว้ใจกัน เงินทุกบาททุกสตางค์เราจะใช้ร่วมกัน เพื่อใช้จ่ายดูแลกันและกันในยามที่ลำบาก..สร้างเนื้อสร้างตัวร่วมกัน แล้วรับแม่นายมาอยู่ด้วย ” นี่ถ้าไอ้ปอนด์เป็นผู้หญิงก็คงดีไม่ใช่น้อย ผมพูดราวกับว่าจะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันฉันสามี-ภรรยาก็ไม่ปาน “แต่เงินเดือนเราน้อยนะ” ปอนด์ดูสีหน้าเกรงใจผม “แต่ปอนด์เป็นกำลังใจให้กับเราได้เยอะนะ เอาเถอะ เราไม่ได้คิดมากขนาดนั้นหรอก นายเป็นน้อง จะมีมากมีน้อย พี่ชายคนนี้ก็จะดูแลได้อยู่แล้ว ประสบความสำเร็จได้เมื่อไหร่ก็เอาไอ้เอกมาอยู่ด้วยอีกคนก็ยังได้..” ผมมองสบตากับปอนด์ น้ำเสียงดูจริงจัง เพราะมันกลั่นกรองออกมาจากความรู้สึกข้างใน ปอนด์พยักหน้ารับทราบ และเห็นด้วย คืนนั้นเราสองคนวางแผนขีดเขียนรายรับ-รายจ่ายร่วมกัน อย่างมีความสุขเมื่อเห็นผลลัพธ์จากตัวเลขที่บ่งบอกค่าในเครื่องคิดเลขที่เราสองคนจะได้เห็นในไม่ช้านี้ .อีก 5 ปีเท่านั้น!! จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 1 ธ.ค. 51 19:19:52 ]

ความคิดเห็นที่ 154 เอ่อออ หวังว่าคุณออมสินจะไม่เบี่ยงเบนนะคะ อ่านถึงตอนนี้แล้วเริ่มรู้สึกแปลกๆ (- -") จากคุณ : just wanna love - [ 1 ธ.ค. 51 20:03:31 ]

ความคิดเห็นที่ 155 คิดเหมือน#154เลยค่ะ คุณออมสินคงไม่เบี่ยงเบนใช่มั้ยค่ะ....??? จากคุณ : Sallez - [ 1 ธ.ค. 51 21:35:33 ]

ความคิดเห็นที่ 156 'คืนนั้นเราสองคนวางแผนขีดเขียนรายรับ-รายจ่ายร่วมกัน อย่างมีความสุขเมื่อเห็นผลลัพธ์จากตัวเลขที่บ่งบอกค่าในเครื่องคิดเลขที่เราสองคนจะได้เห็นในไม่ช้านี้ .อีก 5 ปีเท่านั้น!! ' เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เริ่มYแล้วอ่า 0.0 ซัดมาม่าไปอ่านไป...สำลักเลย จากคุณ : หัวทุย - [ 1 ธ.ค. 51 22:21:17 ]

ความคิดเห็นที่ 157 ^ ^ ^ พวกนี้เริ่มคิดไปไกลแระ   คริคริ... จากคุณ : ไอ_ติม (i_teep) - [ 1 ธ.ค. 51 23:03:18 ]

ความคิดเห็นที่ 158 ทำไมเราก็คิดเนี้ย 555 จากคุณ : busad777 - [ 1 ธ.ค. 51 23:11:15 ]

ความคิดเห็นที่ 159 ^ ^ แอบคิดมาตั้งแต่เม้นแรกๆแล้วอ่า จากคุณ : poondiks - [ 2 ธ.ค. 51 02:34:00 ]

ความคิดเห็นที่ 160 มาต่อเร็วๆ นะ ติดงอมแงมเลย อิอิ จากคุณ : ple-plek - [ 2 ธ.ค. 51 08:00:57 ]

ความคิดเห็นที่ 161 อิอิ จากคุณ : The End Of The DaY - [ 2 ธ.ค. 51 09:25:46 ]

ความคิดเห็นที่ 162 เหอๆๆ จะYมั้ยอ่ะพี่ออมสิน เอิ๊กๆ อ้อ แล้วพี่ๆที่มีรูปเสื้อข้างหลังเนี่ย หมายความว่ายังไงหรอครับ อย่างพี่ออมสิน i_teep เนี่ย จากคุณ : ปีหนึ่ง...เพื่อนกัน - [ 2 ธ.ค. 51 10:42:14 ]