 |
++++ผิดที่เราเอง++++เคว้งจังค่ะ
เครียดจังค่ะ ไม่รุ้จะไปหาที่ระบายที่ไหนดี
เพื่อนๆเรา เราก็เกรงใจเพราะเราบ่นให้ฟังไปเยอะ มีร้อยคนรุ้ร้อยคนประมานนั้นเลย
เราชอบคนๆนึงมากๆๆๆ(รักเลยก็ว่าได้) เราเจอเค้าตั้งแต่ปีหนึ่ง แต่เค้ามีแฟนแล้ว เราก็เลยเฉยๆ ไม่ชอบคนมีเจ้าของ เราเลยเปลี่ยนสถานะกันเป็นเพื่อนในกลุ่มเดวกันสนิทกัน แต่ช่วงเวลาที่เค้าคบกับแฟนสองปี พวกเราก็ไม่ได้เจอ กันเท่าไหร่นะ อาจจะเพราะว่ากลุ่มเราใหญ่ด้วย
ต่อมาพอเราจะขึ้นปีสาม เป็นช่วงปิดเทอมพอดี เราก็ได้มาเรียนพิเศษด้วยกันตลอดปิดเทอม ทำให้ความรุ้สึกชอบของเรามันกลับมาอีก เพราะว่าเค้าเลิกกันแล้วด้วย พอจะเปิดเทอม เราก็เลยตัดสินใจบอกไป ทางฝ่ายนั้นก็เครียดนะคะ แต่สุดท้ายเค้าก็บอกว่าอยากเป็นเพื่อนกัน
โดยพื้นฐานนิสัยแล้ว เราเป็นคนเฮฮา มีเพื่อนเยอะถึงเยอะมาก แล้วเราก็พูดตรง ส่วนผู้ชายก็เฮฮา เทคแคร์ แต่ขี้อายกับคนไม่รุ้จัก เค้าคนนี้ค่อนข้างมี
ฐานะ แล้วก็คำพูดหวานๆ จนสาวๆหลายคนติดทีเดียวเชียวละ
นอกเรื่องไปนิสสสส
ต่อมา เราก็คิดแล้วละว่าอกหัก ไม่มีทางเป็นได้แน่นอน แต่ว่านะ พอเปิดเทอม เราดันมาอยู่หอ อยุ่ด้วยกัน เราก็เลยตัดใจไม่ได้ คาราคาซังมากๆ เพราะว่าฝ่ายชายดีกับเรา ดีมากยิ่งกว่าเดิม จนตลอดทั้งเทอมนั้น คนส่วนใหญ่นึกว่าเราคบกันทีเดียวเชียวละค่ะ
เราก็รู้สึกดี จิงๆมันก็น่าจะพอเพียงแล้วใช่มั้ย กับความรู้สึกดีๆที่ให้กัน
แต่เราไม่ใช่คนแบบนั้นนะสิ เราถึงจะเหมือนเจ้าชู้ แต่เราไม่เลยนะ เราทุ่มใจ ยิ่งอยุ่ใกล้กัน เราก็ทุ่มเท จากชอบจึงกลายเป็นรัก
ถึงแม้ฝ่ายชายก็คงรุ้สึกดีๆกับเรา เพราะเราฟังจากคนอื่นพูดมาตลอด ว่ามันทำดีกับเรามากๆๆ ไม่เหมือนคนอื่น โทมา ห่วงใย เป็นห่วง แล้วก็ชอบมาพูดกับเราเรื่องผู้หยิง คอยดูอาการเราเสมอ เวลาเราจะไปไหน เค้าก็จะถามมาก ไปไหน ไปกับใคร กลับกี่โมง และอีกมากมาย
แต่เราก็รู้ว่ามันเปนไปไม่ได้ เพราะว่าเราก็คุยกันบ่อยๆเรื่องคบกัน (เราเริ่มเรื่องเองทุกครั้ง) แต่คำตอบคือไม่อยากเสียเพื่อน ชอบเราแบบเพื่อน
ในหนึ่งเทอมเรา บอกชอบเค้าไปน่าจะสักสามสี่ครั้ง และทุกครั้งต้องมีน้ำตา
จนครั้งล่าสุดมันแรงมากๆ ช่วงนั้นก็คือก่อนปิดเทอมละมั้ง
เค้าบอกว่าเราดีมาก นิสัยดีมาก แต่ว่าคบไม่ได้ ไม่ใช่ไม่ชอบไม่ใช่ไม่อยากคบแต่คบไม่ได้ เพราะมันมีผลต่อคนทั้งกลุ่มถ้าเกิดเราเลิกกัน และเค้าก็อยากคบคนใหม่นานๆๆ เค้ากลัว
คำปติเสธคำนี้ มันทำให้เราเคว้งมาก เรารู้สึกเหมือนกับว่าเราคงไม่มีโอกาสแน่นอนแล้วใช่มั้ย เหมือนโดนเชินเข้าบ้านแต่ไม่เปิดประตูให้เรา จนวันนี้ นับวันมันยิ่งเลวร้าย เหตุด้วยก็เพราะเราทั้งหมด เพราะเราพูดแต่สิ่งที่เราอยากจะให้เค้ารู้ สิ่งที่อยู่ข้างในใจเรา เช่น ถ้าไม่รักอย่ามาทำดีต่อกัน และ คำปติเสธของเธอมันทำเราเคว้ง เราไม่เข้าใจ อะไรแบบนี้ เธอเหมือนชอบแต่เธอไม่คบอะไรแบบนี้ เราแย่มาก พอเราพูดไป เราก็หายไปหนึ่งอาทิต
แต่ตัวเราทนไม่ได้ กลับมาเป็นเพื่อนกัน ระหว่างหนึ่งอาทิตที่หายไป เราก็แค่คุยเอมกัน แต่ก็ดูตึงๆตลอด เพราะเราตึงมาก จนบัดนี้เรากลับมาเป็นเพื่อน แต่ความอบอุ่นที่เราเคยได้มันไม่มีอีกแล้ว เราก็เครียด
เพื่อนๆงงมั้ยเรื่องที่เราเล่าอะ คือมันเยอะมาก จนเราเรียบเรียงไม่ถูกเลย
แต่เราเครียดมาก ตอนนี้ เราเลือกกลับมาอยู่ใกล้ๆ แต่พอเค้าไม่ดีกับเราเหมือนเดิม เราก็รู้สึกแย่ เค้าเลิกใส่ใจเรา เลิกโทหา มันทำให้เรารู้สึกเราคิดผิดมั้ยที่เรากลับมา
เราไม่รู้จะทำยังไงดีค่ะ กำหนดทิศทางไม่ได้เลย เราก็พยายามไม่แคร์นะ เวลาเค้าไม่สนใจ แต่อาการเรามันออกมาก เราพูดห้วนมาก แล้วก็แบบอารมเหมือนคนบ้าอะคะ เราว่าเราคงยิ่งทำให้เค้าเอือมหนักกว่าเดิม เพราะว่าบ่อยครั้งอยู่ด้วยกันสองคนเค้าจะพูดเรื่องผู้หยิงตลอด แล้วเราพยายามเปลี่ยนจากเมื่อก่อนที่แซว หรือพูดประชด เป็นเงียบ แต่มันกลายเป็นว่าเรามึนตึง
ที่ทุกวันนี้ทุกอย่างมันแย่แบบนี้เพราะเราใช่มั้ยคะ เราควรจะจากไปมั้ย หรือว่าเราควรจะเป็นเพื่อนแล้วยิ้มแย้มเหมือนเดิม ทำยังไงดีอ่า
จากคุณ :
zizzyprang  
- [
2 ธ.ค. 51 19:57:27
]
|
|
|
|
|
|
- [
2 ธ.ค. 51 20:23:16
]
