อยากเล่าเรื่อง 10 ปีเรื่องราวของความรัก

เคยเอามาลงไปแล้ว
แต่ version. นี้เรียบเรียงใหม่


พ.ศ.2542
เด็กนักเรียนหญิงชั้น ม.5 สายวิทย์-คณิต โรงเรียนxxx เป็นแฟนกับผู้ชายตัวโต ตาดุ แต่ใจดี สำหรับซีแล้วรอยยิ้มและแววตาของพี่เป็ดน่ารักที่สุด (ตอนนั้นเพลงใจสั่งมา ของ Loso กำลังดังมากๆ) เราเขียนจดหมายคุยกัน มันดูโรแมนติกมากเลย ซีมีความสุขที่ได้อ่านมัน บางทีอ่านแล้วอ่านอีก....โดยเฉพาะตอนท้ายจดหมาย มันจะลงท้ายด้วย "รักนะ" หรือ "รักซีมากนะ" อ่านแล้วก็ต้องแอบยิ้มอยู่คนเดียวทุกที ของชิ้นแรกที่พี่เป็ดให้ซีเป็นกุหลาบสีแดงอยู่ในกล่องพลาสติกใส่ๆทรงกลม ซีเก็บมันไว้อย่างดี

พ.ศ.2543
เราเรียนรู้กันและกันมากขึ้น มีอุปสรรค์บางแต่มันก็ผ่านไปได้ด้วยดี ต้นเดือนพฤษภาคม ซีได้ของขวัญจากพี่เป็ด มันเป็นของที่ซีเห็นติดตัวพี่เป็ดมาตลอด รู้มั้ยว่าสำหรับซีแล้วมันมีค่าและรู้สึกดีมากแค่ใหน (จนถึงทุกวันนี้มันยังเป็นของขวัญวันเกิดที่ซีประทับใจที่สุด) พี่เป็ดไปอยู่นครศรีธรรมราชพักหนึ่งแต่เราก็เขียนจดหมายติดต่อกันตลอด มันเป็นช่วงเวลาที่สุขปนเศร้าเคล้าน้ำตา แต่ซีก็มีความสุขมากที่ได้นึกถึงช่วงเวลาเหล่านั้น

พ.ศ.2544
นักศึกษาปี 1 ก็ยังเป็นแฟนกับผู้ชายคนเดิม เป็นคนเดิมๆ ด้วยกันทั้งคู่ ซีชอบตาของพี่เป็ดมากเลย แววตาดุๆ แต่จริงใจ มีเสน่ห์ในแบบของมันและที่สำคัญมองแล้วมันอุ่นใจ... ทุกครั้งที่เราไปไหว้พระพร้อมกัน ไม่ว่าที่ใหนก็ตาม ซีขอพรให้ผู้ชายคนที่นั่งข้างๆ ชื่อเป็ดคนนี้ ได้เป็นคู่กันตลอดไป เรามีความหวัง ความฝันร่วมกันหลายอย่าง ก็เหมือนกับคู่รักทุกคู่แหละ.....และซีก็หวังว่ามันจะเป็นจริงสักวัน

พ.ศ.2545
เราก็ยังรักกันอยู่เหมือนเดิม แต่พี่เป็ดไปอยู่อยุธยาแล้ว เราได้เจอกันน้อยลง...ปัญหาเก่าๆ ที่ยังมองไม่เห็นทางออกเริ่มมีมาให้คิด เรื่องของเรากำลังเป็น Talk of the town. ประจำหมู่บ้าน ในบ้านซีเองรู้สึกมองหน้ากันไม่ติด (ซีเก็บตังซื้อแหวนวงเล็กๆ ให้พี่เป็ดด้วย) รู้มั้ยว่าซีรักพี่เป็ดมากขนาดใหน....เวลาเราอยู่ห่างกันมันยิ่งทำให้ซีคิดถึงพร้อมกับสันสนไปในเวลาเดียวกันว่า "รักแท้จะแพ้ระยะทางหรือเปล่า"

พ.ศ.2546
ซีมั่นใจว่าเรายังรักกัน...แต่มันไม่เหมือนเดิม...  "ถ้ารักแม่ รักพ่อ ทำเพื่อแม่ได้มั้ย..."  ซีร้องไห้กับเรื่องพวกนี้ทุกวัน แล้วซีก็เลือกที่จะคบกับอานนท์ (มันผิดที่ซีเอง...) ครั้งสุดท้ายที่เราคุยกันซีบอกพี่เป็ดว่า "ต่อไปนี้…ไม่ต้องโทรหาซีอีกแล้วนะ" และแล้วความฝันและความหวังที่มีร่วมกันก็ดูจะเป็นเหมือนแค่ฝันไปจริงๆ…รู้มั้ยบางทีคนบอกเลิกก็เสียใจมากกว่าคนที่ถูกบอกเลิกซะอีก

พ.ศ.2547
ได้รับการ์ดงานแต่งของพี่เป็ด ตอนนั้นรู้สึกหน้าชาๆ งงๆ เหมือนโดนตบหน้าแรงๆ มันเหมือนฝันไปเลย ทำไมพี่เป็ดลืมซีแล้วเหรอ?? แต่จะโทษใครได้ก็ซีเลือกที่จะให้มันเป็นแบบนี้เอง ได้แต่สมน้ำหน้าตัวเอง ตอนไปงานแต่ง...เห็นพี่เป็ดจับมือเขารู้สึกใจหายบอกไม่ถูก (ไม่เจอกับตัวไม่รู้หรอก) กลับมาก็แอบร้องให้อยู่สักพัก แล้วเอาจดหมายกับรูปไปเผาทิ้ง เผื่อมันจะทำให้ลืมเรื่องราวเก่าๆ ได้บ้าง แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกเหล่านั้นจางลงไปได้เลย

พ.ศ.2548
ปีนี้ซีเรียนจบได้เป็นบัณฑิตแล้ว พี่เป็ดเองก็มีลูกสาวน่ารักๆ ลืมตามาดูโลก ต่างคนต่างไปกันคนละทาง พี่เป็ดจะรู้หรือเปล่าว่ามีใครคนหนึ่งเขาคิดถึงอยู่ อยากคุยด้วย อยากถามสารทุกข์สุขดิบ อยากถามว่าคิดถึงกันบ้างมั้ย...แล้ว...ยังรักกันอยู่หรือเปล่า? แต่ก็ปล่อยให้มันเป็นแค่ความคิดไป.. ในทุกๆ ครั้งที่ซีผ่านสถานที่ ที่เราเคยไปด้วยกัน มันทำให้ซีรู้สึกเหงา หดหู่ และจะเห็นภาพของเราชัดเจนขึ้นมาทุกที แล้วอีกนานมั้ยกว่าซีจะรู้สึกกับอานนท์เหมือนที่รุ้สึกกับพี่เป็ด แต่ซีก็ไม่ได้จะเอาเขามาแทนที่ใครนะ

พ.ศ.2549
ซีเรียนต่อและใช้เวลาไปกับการเรียนบ้าง ทำงานบ้าง ลืมๆ เรื่องรกสมองไปได้เยอะ และแล้วซีก็ตัดสินใจโทรไปหาพี่เป็ด แต่คนรับสายไม่ใช่พี่เป็ด เป็นผู้หญิง ทำเสียงดุๆ...(เขาคงคิดว่าซีเป็นพวกโรคจิตหนะ) เพราะซีเงียบอยู่นานแล้วก็บอกว่า "ขอโทษนะคะ…โทรผิดคะ" แล้วก็ไม่คิดจะโทรไปอีกเลย ...แต่ซีกลับเล่าเรื่องของซีกับพี่เป็ดให้อานนท์ฟัง ซีอยากให้เขารู้ในทุกอย่างที่ซีเป็นให้มากที่สุด เพราะเขาเองก็รู้มาตลอดว่าซียังไม่ลืมพี่เป็ด มีคำถามหนึ่งที่อานนท์เคยถามซี
อานนท์   : ???????
ซี             : ............. (ไม่ตอบแต่ก็ทำหน้าเศร้า)
อานนท์   : ไม่เป็นไร  ถึงจะยังไงก็รับได้
ซี             : ... (น้ำตาคลอ) ขอบใจนะ
สายตาที่เขามองซีตอนนั้นมันเป็นเพื่อนมองเพื่อนเพื่อให้กำลังใจกันมากกว่า  ขอบใจอานน์มากนะและซีก็รู้แล้วแหละว่าซีไม่มีวันรู้สึกกับอานนท์เหมือนที่รู้สึกกับพี่เป็ด อานนท์เป็นแฟนแบบเป็นเพื่อน และเขาก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของซีเพราะเขารับฟังทุกปัญหาของซีได้  ไม่เว้นแม้แต่เรื่องพี่เป็ด


พ.ศ.2550
ซียังวุ่นวายกับการเรียนต่อและทำงานในกรุงเทพฯ และซีก็มีความสุขกับทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตมากขึ้น ซีมีพ่อแม่ที่คอยอยู่ข้างๆ ซีตลอด มีน้องสาวที่ซีรักที่สุด มีอานนท์คนที่ซีคิดว่าว่าเขารักซีมากและซีก็รักเขามากเช่นกัน  แต่ตอนกลับไปทำบุญช่วงสงกรานต์ที่บ้าน ซีเจอครอบครัวเล็กๆ ครอบครัวหนึ่ง มีพ่อ แม่และลูกสาวตัวเล็กๆ ซีคิดว่าครอบครัวนี้น่ารักที่สุดเลย จะมีใครรู้หรือเปล่านะ...ว่ามีคนขี้อิจฉาแอบมองอยู่ แต่ตอนนี้แค่ซีจะเข้าไปคุยกับพี่เป็ดกันต่อหน้าเขาก็ยังทำไม่ได้เลย คิดไปแล้วก็ "The River has no return."

พ.ศ.2551
นึกถึงและฝันถึงพี่เป็ดบ่อยมากขนาดก่อนนอนซีแผ่เมตตาให้พี่แล้วนะ  อาจจะเป็นเพราะซีรู้สึกผิดและยังไม่ได้ขอโทษพี่เป็ดกับเรื่องที่ผ่านมา แล้วซีก็ตัดสินใจโทรไปหาพี่เป็ดอีกครั้ง แต่คราวนี้ซีบอกกับอานนท์และให้เขาต่อสายให้ (เพราะกลัวคนรับจะไม่ใช่พี่เป็ด) และแล้วเราก็ได้คุยกัน ซีรู้สึกว่านี้แหละพี่เป็ดคนที่ซีรู้จักและคิดถึงมาตั้งนาน ประโยคที่ซีถามพี่เป็ดว่า "ยังรักซีอยู่หรือเปล่า" ซีก็รู้ว่ามันไม่เหมาะที่ซีจะถามพี่ แค่อยากจะแน่ใจว่าที่ผ่านมาพี่ยังไม่ลืมซี และซีก็ไม่ได้คิดไปคนเดียว แต่มันก็ทำให้ซีได้รู้ว่า ความรู้สึกดีๆที่เรามีให้กันก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงแต่เราคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้...มันมาไกลเกินไปแล้ว

พ.ศ.2552
ได้เห็นหน้าลูกแก้วชัดๆ เขาน่ารักมากๆ เลย แววตาเขาดุๆ และมีเสน่ห์เหมือนพี่เป็ดเลย…ซีถามว่า "ลูกแก้วว่ารักพ่อมากมั้ย"...เขายิ้มแบบเขินๆ ...พยักหน้าแล้วบอกว่า "รัก"... ซีรู้สึกจุกขึ้นมาถึงลำคอเลย....มันหวิวๆ และใจหายอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็รู้สึกดีที่พี่เป็ดมีครอบครัวและลูกสาวที่น่ารักที่สุด แต่ก็ยังอยากให้รู้ไว้ ที่เคยบอกว่า "รัก" มันยังหมายความตามนั้นจริงๆ ไม่เคยเปลี่ยนแปลง แต่เราคงไม่ใช่คู่ชีวิตกัน แค่เห็นกันและกันมีความสุขแค่นี้..ก็ดีที่สุดแล้ว

จากคุณ : Wa-Oo - [ 23 ม.ค. 52 12:01:40 ]