 |
ผมควรทำยังไงดีครับ กับเรื่องรัก 3 เส้า มีเพื่อนที่เกินเพื่อน
ผมเรียนอยู่สถาบันอุดมศึกษาชื่อดังแห่งหนึ่งในระดับป.โท ตอนนี้เพิ่งเรียนได้แค่เทอมที่ 2 ครับ ก่อนหน้าที่จะเข้ามาเรียนที่นี่ ผมมีแฟนอยู่แล้ว และรักกันดีมากมาย คบกันมา 3 ปี กว่าแล้ว และจริงจังถึงขั้นคิดเรื่องแต่งงานกันแล้ว และผมไม่เคยนอกลู่นอกทางมาก่อน รักเดียวใจเดียว และพยายามประพฤติตัวให้เหมาะสม ไม่ล้ำเส้นนอกใจนอกกายใดๆทั้งสิ้น
จนกระทั่งผมมาเรียนป.โท ได้มาพบกับเพื่อนหญิงคนหนึ่ง เธอไม่มีแฟนเพราะเพิ่งเลิกกับแฟนเก่าไปได้ปีเดียว(เธอคบกับแฟนเก่ามา 4-5 ปีได้) ซึ่งแต่แรกผมไม่ได้คิดอะไรเลย มองเป็นเพื่อนธรรมดา เธอเป็นคนอัธยาศัยดี จิตใจเมตตาต่อคนอื่น ไม่เห็นแก่ตัว ทำให้ผมรู้สึกสนิทใจมาก และเริ่มสนิทสนมมากขึ้น แต่ผมก็ยังไม่ได้คิดอะไรกับเธอนะครับ เพียงแต่เราเริ่มกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน เริ่มโทรศัพท์คุยกัน ตัวผมเองไม่เคยมีเพื่อนสนิทเป็นผู้หญิงมาก่อน เพราะปกติจะคลุกคลีแต่กับผู้ชาย แต่เนื่องจากผมมองว่าผมก็บริสุทธิ์ใจ และเพื่อนผู้ชายของผมหลายคนก็มีเพื่อนสนิทเป็นผู้หญิง ผมก็เลยคิดว่าน่าจะเป็นเรื่องปกติที่เพื่อนต่างเพศจะสนิทกันก็ได้ ผมจึงเปิดความสัมพันธ์ให้เธอเข้ามาอยู่วงในขึ้นเรื่อยๆ
ตลอด 4 เดือนแรกผมมองเธออย่างเพื่อน 100% แต่พอหลังจากนั้น เราเริ่มโทรคุยกันบ่อยขึ้นเรื่อยๆ จากอาทิตย์ละครั้ง เป็น 3-4วันครั้ง เป็น 2-3 วันครั้ง เป็น 2 วันครั้ง ครั้งหนึ่งก็นานเป็น 2-3 ชั่วโมง แม้ว่าเนื้อหาที่คุยจะเป็นเรื่องที่เพื่อนสนิททั่วๆไปจะคุยกัน ไม่ได้จี๋จ๋าอะไร แต่ผมก็รู้สึกได้ว่าผมเริ่มหวั่นไหว มันเป็นความรู้สึกวูบวาบ อยากคุยด้วยเยอะๆ อยากอยู่ด้วย อยากเจอ ยิ่งนานวันยิ่งเป็นหนักขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งเวลาไปทริปกันในกลุ่มเพื่อนผมยิ่งอาการหนัก วันเวลาหลายๆวันที่ได้อยู่ด้วยกัน แม้เราจะแวบไปแวบมาในกลุ่มเพื่อน แต่เราก็เห็นกันตลอด ยิ่งทำให้ภาพแฟนผมหายไปจากหัวสมอง มีแต่ความอยากคุยอยากอยู่กับเพื่อนคนนี้ และผมก็ค่อนข้างแน่ใจว่าเธอก็รู้สึกเหมือนกันกับผม เพียงแต่สิ่งที่เราแสดงออกต่อกันยังอยู่ในฐานะเพื่อน คุยอย่างเพื่อน อยู่อย่างเพื่อน ผมไม่เคยล่วงเกินเพื่อนคนนี้เลยครับ (จนถึงทุกวันนี้ก็แตะเนื้อต้องตัวนับครั้งได้เลย เพราะผมคิดว่าไม่เหมาะสม)
ในระหว่างที่เกิดอาการอย่างนี้ ( กับแฟนผมผมก็ยังปฏิบัติตัวเหมือนปกติที่พึงปฏิบัติ โทรคุยทุกวัน เจอกันเรื่อยๆ แต่ผมก็รู้ตัวว่าใจผมไปอยู่ที่อื่น ตัวผมเองก็คิดว่า อาการผมชักจะหนักเกินไปแล้วและควรจะหยุดมันเสียที ผมจึงโทรไปหาเพื่อนคนนี้ แล้วสารภาพให้เธอฟัง และขอหยุดความสัมพันธ์ไว้แค่เพื่อน เพราะไม่อยากให้มันนอกลู่นอกทางไปไกลกว่านี้ โดยช่วงนี้ผมจะขอห่างออกเพื่อให้ความรู้สึกมันจางลงไป เราตกลงกันว่าจะแก้ปัญหานี้ด้วยกัน แต่เธอฟังผมไปเธอก็ร้องไห้ไป เพราะเธอเองก็ชอบผมเหมือนกัน...แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ เพราะผมก็ไม่สามารถทิ้งแฟนผมได้ ความสัมพันธ์ของผมกับแฟนผมมันก็ลึกซึ้งเกินกว่าจะทิ้งได้เช่นกัน
เราห่างกัน ไม่คุยกัน เจอกันในหมู่เพื่อนๆผมก็จะพยายามหลบเลี่ยงออกไป เป็นอย่างนี้อยู่ 1 เดือน จนกระทั่งความรู้สึกเกินเพื่อนของผมที่มีให้เธอมันจางลงจนแทบไม่เหลือ ผมจึงเริ่มคุยกับเธอใหม่อีกครั้ง แล้วก็ถามเธอว่าเป็นอย่างไรบ้าง หายหรือยัง เธอก็บอกว่าหายแล้วเช่นกัน เราจึงกลับมาคบกันแบบเพื่อนสนิทอีกครั้ง แต่คราวนี้ผมแก้ปัญหาโดยกลับไปทำเหมือนตอนเริ่มคบกันใหม่ๆ คือ ประมาณ 1 สัปดาห์คุยกันครั้ง ไม่อยากคุยบ่อยเพราะกลัวใจตัวเองเหมือนกัน แต่ผมก็หายได้ไม่นาน ก็กลับมาเริ่มวูบวาบใหม่อีกครั้ง แต่คราวนี้น้อยกว่าครั้งแรก เพราะผมลิมิตตัวเองไม่ให้คบกันลึกเกินไปเหมือนครั้งแรก
ทุกวันนี้ผมก็ยังรู้สึกเกินเพื่อนอยู่ แต่มันก็ไม่หนักหนามาก แต่ก็อยากคุยด้วยตลอด อยากเจอ อยากช่วยเหลือ ฯลฯ แต่ไม่ได้มีพฤติกรรมเกินเลยอะไร แต่บอกตามตรงกับประสบการณ์นี้ การตัดใจเป็นอะไรที่แทบขาดใจครับ สถานการณ์มันเหมือนผมเผลอทำแก้วร้าว เมื่อร้าวแล้วมันก็ประสานกันไม่ได้เหมือนเก่า ผมเองก็รู้สึกได้ว่าเธอก็กลับมารู้สึกหวั่นไหวเช่นเดิมเหมือนกัน แต่จะแก้ปัญหาโดยให้หายหน้าไปจากกันไปเลยมันก็เป็นไปไม่ได้ งานก็ต้องทำร่วมกัน ต้องเจอกันอีกนานกว่าจะจบป.โท
ไม่ทราบว่า อย่างนี้มันจะมีปัญหาอะไรมั้ยครับ เหมาะสมไหมครับ แล้วเพื่อนๆเคยมีประสบการณ์อะไรคล้ายๆอย่างนี้มั้ยครับ รบกวนปรึกษาหน่อยครับ เพราะเรื่องนี้ผมอึดอัดมานานหลายเดือนแล้ว ปรึกษากับใครก็ไม่ได้ เฮ้อ....
จากคุณ :
หนุ่มเมืองกรุง
- [
25 ม.ค. 52 01:08:42
A:124.120.2.221 X: TicketID:196548
]
|
|
|
|
|
|
