ความคิดเห็นที่ 1 ความรักครั้งเก่า ตอนม.4 เราเป็นนักเรียนใหม่ที่โรงเรียนเล็กๆมีชื่อแห่งหนึ่ง (โรงเรียนไหนไม่มีชื่อบ้าง) ตอนนั้นเรามีแฟนอยู่แล้วจากโรงเรียนเดิม แต่พออยู่ห่างกัน ความรู้สึกมันก็ห่างออกไปเรื่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง เค้าได้พบว่าเค้าไม่สามารถรักเราได้อย่างผู้ชายธรรมดาทั่วไป เค้าค้นพบตัวเองว่าเราไม่ใช่เพศที่เค้ารัก............................กรี๊ด ชั้นถูกบอกเลิกเพราะเค้าเป็นเกย์หรอเนี่ย ใช่เลย ใช่เลย ครั้งนั้น จำได้ว่าไปร้องไห้ที่โรงเรียนด้วย เพื่อนๆต้องปลอบกันใหญ่ แต่หารู้ไม่ว่า อีกมุมหนึ่งของโรงเรียน มีชายคนหนึ่งแอบยิ้มด้วยความดีใจ หลังจากถูกบอกเลิกสักพัก ชีวิตเราก็ดีขึ้น แต่ก็พาลเกลียดคนที่ทำให้เราเจ็บ เกลียดมาก วันเวลาผ่านไป พร้อมกับชายที่แอบยิ้มชื่อรินทร์นามสมมติเข้ามาเยียวยา ทำให้ชีวิตม.ปลายเต็มไปด้วยสีสรร(เขียนงี๊ป่าวอะ หรือสีสันต์) จนกระทั่งเราเข้ามหาลัย ซึ่งก็แน่นอน เรากับรินทร์อยู่กันคนละมหาลัย การไปมาหาสู่ก็ลดลงไปตามลำดับ แต่ความรักและความคิดถึงที่เรามีให้เค้ามันกลับมากขึ้นมากมายนัก รินทร์ : ต่าย ปิดเทอมนี้คณะเรามีจัดติวให้น้องๆม.ปลายนะ เราต้องไปช่วยงานเค้า เราอาจได้คุยกันน้อยลง ได้เจอกันน้อยลง ต่าย : หรอ........... ไม่มีทางอื่นที่เราจะได้เจอกันเลยหรอ แล้วถ้าเราจะไปเข้าติวด้วยได้มั้ย รินทร์ : ต่ายจะมาจริงๆหรอ ไม่กลัวหรอ ต่าย : กลัวอะไรล่ะ ถ้ามีเธอเราก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้นแหละ รินทร์ : (ยิ้ม) งั้นต่ายต้องสมัครเข้ามานะ เราจะได้ดักใบสมัครของต่ายไว้เป็นน้องบ้านเรา ต่าย : สัญญาแล้วนะว่าจะให้อยู่บ้านเธออ่ะ รินทร์ : อืม สัญญาเลย เดือนต่อมา รินทร์ : ต่ายๆ  จ๋าเพื่อนเค้าดักเอาใบสมัครต่ายไปแล้วง่า............ ต่าย : อ่าว..........ไมเป็นงั้นอ่ะ งั้น.......เราไม่ไปแล้วได้มั้ยอ่ะ ถ้าไปแล้วไม่เจอเธอ มันก็ปล่าวประโยชน์น่ะสิ รินทร์ : จ๋าเค้าแกล้งเราอ่ะ แต่เรายังเอาใบสมัครของต่ายคืนไม่ได้เลย ต่าย : งั้นก็...........เอาคืนมาให้ได้นะ รินทร์ : ค้าบผม ภายในค่ายทั้งเราและเค้าทำเป็นรู้จักกันในฐานะรุ่นพี่รุ่นน้องที่โรงเรียน บรรยากาศในบ้าน(กลุ่มที่เรียนด้วยกัน) เป็นไปอย่างสนุกสนาน มีพี่ๆ (จริงๆแล้วก็คือเพื่อนๆรุ่นเดียวกับเรานั่นแหละ) มีน้องๆ มีความจริงใจ มีความอบอุ่น พี่หมึก เป็นเพื่อนคนนึงของรินทร์ซึ่งเค้าเคยเห็นเราไปเดินห้างกับรินทร์มาแล้วครั้งหนึ่ง ทำให้เราเริ่มเป็นวัวสันหลังหวะ และเปิดเผยความจริงให้พี่หมึกและพี่ๆประจำบ้านช่วยปิดบังฐานะเรา(เพราะถ้าเรื่องไปถึงรุ่นพี่ของรินทร์ อาจทำให้เค้าถูกสอบ(สวน)ได้) เราสนิทกับเพื่อนๆ(หรือที่จริงคือน้องๆ)ในบ้านอย่างรวดเร็ว และค่อนข้างเป็นหัวโจกของบ้าน ทำให้เพื่อนๆรู้จักเราแทบหมด ในจำนวนเพื่อนๆมากมายนั้น ปรากฎร่างชายผู้หนึ่งซึ่งมักจะนั่งริมหน้าต่างและไม่พูดไม่จา ไม่แยแสใครอยู่ด้วย ชายผู้นี้.............แทบไม่มีใครรู้จัก มีก็เพียงแต่...พี่ปลาหมึกที่คอเข้าไปคุยอยู่เป็นระยะๆ จูนเด็กหญิงจากโรงเรียนหญิงล้วนคนหนึ่งถามพี่หมูพี่ในบ้านว่า "พี่หมูๆ คนที่นั่งริมหน้าต่างคือใครหรอ" พี่หมูตอบมาว่า "อ๋อมันชื่อไอ่ปอ มันเป็นเพื่อนไอ่หมึก" ทุกคนเลยเข้าใจในทันทีว่าว่า ปอก็คือ รุ่นพี่ที่แต่งชุดนักเรียนแล้วปลอมตัวเข้ามานั่งเรียนด้วยนั่นเอง เปลี่ยนชื่อเป็นแบบนี้เข้าใจกว่ามั้ยคะ คือที่เป็นชื่อยาวๆนั่นอ่ะ ก็อยากให้รู้ถึงคาแรคเตอร์ของแต่ละคนอ่ะค่ะ แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 52 09:50:48 แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 52 09:47:43 แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 52 09:46:38 จากคุณ : กระต่ายน้อยเซนทาโร่ - [ 25 ม.ค. 52 23:01:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ชื่อย๊าว ยาวว อ่านแล้ว อาจมีงง จากคุณ : liltonie - [ 26 ม.ค. 52 00:54:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 งง จิงๆ จากคุณ : Zerolove - [ 26 ม.ค. 52 00:57:00 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่าว..........งงหรอ หมายถึงชื่อตัวละครใช่ป่าวอ่ะ ไม่อยากเอ่ยชื่อให้ใครเสียหายอ่ะ สมมติเอาละกันนะ อิอิ แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 52 10:41:02 จากคุณ : กระต่ายน้อยเซนทาโร่ - [ 26 ม.ค. 52 09:41:28 ]

ความคิดเห็นที่ 5 การเรียนภายในบ้านดำเนินไปอย่างเรียบร้อย ในขณะเดียวกันสายใยเส้นบางๆที่ไม่มีใครมองเห็น ก็ได้ปรากฎขึ้นช้าๆ และเชื่อมหัวใจของคนทั้งบ้านไว้ด้วยกัน ยามว่างพี่ๆได้ให้น้องๆเอาหนังสือที่เรียนผลัดกันเขียนชื่อ วันเกิด เบอร์โทร อีเมวเพื่อให้ติดต่อกันได้สะดวกขึ้น นั่นก็ทำให้เรามีเมวของทุกคนในบ้าน และทุกคนในบ้านก็มีเมวของเรา และเป็นธรรมดาที่เราจะออนเอ็มเพื่อคุยกับเพื่อนๆในบ้าน ปอ : หวัดดี ใครอ่ะคะ ปอ : หวัดดีคับ เราชื่อปอนะ ต่าย : อ๋อ เราจำได้แล้ว ที่ชอบนั่งอยู่ริมหน้าต่างใช่มั้ย ปอ : ใช่คับ จำเราได้ด้วย ต่าย : แล้วทำไมไม่เห็นคุยกับใครเลยอะคะ ปอ : เป็นคนคุยไม่เก่งคับ ต่าย : ก็คุยเก่งดีนะ ในเอ็มอ่ะ ปอ : หรอคับ ต่าย : คุยกับเพื่อนๆบ้างนะ นั่งคนเดียว เหงาออก ปอ : คับ ระหว่างที่แลกหนังสือเรียนเพื่อเขียนเบอร์ติดต่อกัน พี่ๆบ้านก็คิดได้ว่า น่าจะทำสมุดเล่มหนึ่งให้น้องๆได้เขียนอะไรไว้ให้เพื่อน สมุด"กระจก"จึงเกิดขึ้น จริงๆพี่ๆตั้งใจให้เพื่อนๆเขียนถึงนิสัยของเจ้าของสมุดเพื่อให้เจ้าของสมุดนำไปปรับปรุงตัว แต่............ทุกคนกลับเขียนหนทางที่จะติดต่อกันเสียหมด จนกระทั่งเหลืออีก 1 วันก่อนปิดค่าย พี่ๆและน้องๆบ้าน นัดกันไปหาซื้อของขวัญบัดดี้กันที่ห้างชื่อดังแห่งหนึ่ง (ไม่ใช่เสือป่าพลาซ่าแน่นอน) ตอนรอรถของพี่หมึกมารับ (บ้านไหนมีพี่ที่มีรถก็สบายไป) ปอก็เข้ามาทักเรา ปอ : เอ่อ...น้องต่ายอยากเอ็นเข้าที่ไหนคับ (ตอนนั้นทุกคนรู้หมดแล้วว่าปอเป็นพี่ปลอมตัวมาหรือที่เรียกว่าพี่เนียน) ต่าย : เอ่อ........... ในใจเราแล้วไม่อยากโกหกเลย ไม่อยากเห็นเค้าเป็นไอโง่ เพราะพี่ๆคนอื่นรู้กันหมดแล้ว เราเลยดึงแขนเสื้อเค้าแล้วลากไป...........  ไปคุยให้ห่างจากน้องๆที่รายล้อมเพื่อนแก่ๆคนนี้ ต่าย : คือ...... จริงๆแล้วเราอยู่ปี 1 แล้ว อยู่คณะ x มหาลัยชื่อดัง(ดังตูม) แต่คิดว่าจะซิ่ว(สอบใหม่)อ่ะค่ะ อยากได้คณะ m มหาลัย n สิ่งที่เราบอกไปทำให้เค้าถึงกะอึ้ง...............แล้วก็จ๋อยไปเลย แต่เราน่ะ ไม่ได้สังเกตุเห็นหรอก คนที่สังเกตุเห็น ก็คือรินทร์ที่รักของเราเอง รินทร์ : ไปคุยอะไรกะไอ่ปออ่ะ ต่าย : อ๋อ เค้าถามว่าเราอยากเข้าที่ไหน เราเลยบอกไป รินทร์ : อ่อๆ นึกว่ามีอะไร วันสุดท้ายของค่าย เป็นไปอย่างอบอุ่น มีทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และน้ำตา ค่ายจบ แต่อารมณ์ไม่จบ และวันสุดท้ายนี้ก็เป็นวันที่เราได้เฉลย ว่าตัวจริงของเราคือใคร และเป็นอะไรกับรินทร์ หลังเฉลย เราจับได้ว่ามีน้องค่ายอกหักดังเปร๊าะไป 1 ราย เพราะก่อนหน้าที่เราจะเฉลย น้องอาร์มคนนี้ เรียกเรา อาร์ม : ต่ายๆ เรามีอะไรจะบอก กระต่ายน้อย : อะไรหรอ อาร์ม : ต่ายน่ารักดีนะ ต่าย : เอ่อ................... ต่ายๆๆ เสียงสวรรค์ช่วยไว้พอดี ใครเรียกก็ไม่รู้ ที่รู้คือต้องรีบชิ่ง ก่อนแยกย้ายกันกลับบ้านน้องค่ายผู้หญิงอีคนนึงกระโดดกอดรินทร์ของเราไป 1 ทีนานๆ  ทำเอาเราเศร้าไป (K ยังหาโอกาสกอดเค้าไม่ได้เลย กระซิกๆ) พอรถพี่หมึกส่งถึง BTS เราก็ต้องแยกกลับ ปกติเราเป็นคนกลับบ้านเร็วมาก ถ้าฟ้ามือแล้วยังไม่ถึงบ้านเราจะกระวนกระวายใจมากๆ คราวนี้ก็เช่นกัน อาการกระวนกระวายของเราทำให้รินทร์ต้องไปส่งเราที่บ้าน เราดีใจมาก เพราะรินทร์ไม่ได้ไปส่งเรานานมากแล้วตั้งแต่เรียนจบชั้นม.ปลาย แต่...........แต่ทำไมปอจะต้องตามไปด้วย เราไม่เข้าใจ ถึงเค้าจะบอกว่ากลับบ้านทางเดียวกับรินทร์ก็เถอะ ทำไมต้องเสียเวลาย้อนไปส่งเราด้วย เราไม่ไว้ใจเค้าเลย เรากลัวเค้าจะทำร้ายรินทร์ของเรา ____________________________________________________ ค่ายจบมานานแล้ว เรากับรินทร์ก็ยังคงคบหาดูใจกันเหมือนเดิม ถึงเค้าจะไม่ร่ำรวย แต่เราก็รับได้ เราน่ะทำใจยอมรับอนาคตที่ต้องไปกัดก้อนเกลือกินแล้วด้วยซ้ำ ไม่ใช่ว่าเราคิดว่าเค้าจะเลี้ยงเราไม่ได้หรอกนะ เป็นเพราะเรารักเค้ามากนั่นเอง ชีวิตเรา 2 คน มีสุขบ้าง มีทุกข์บ้างตามประสา(คนรักกัน) แต่ระยะทางมันก็ทำให้ความรักเราลดลงทีละน้อยโดยที่เราไม่รู้ตัว จนกระทั่งก่อนวันมีทติ้งค่าย.................................................. จากคุณ : กระต่ายน้อยเซนทาโร่ - [ 26 ม.ค. 52 19:30:30 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จากวันปิดค่ายมาถึงวันนี้ก็ปาเข้าไป 5 เดือนแล้ว ต่าย : รินทร์ พรุ่งนี้ว่างมั้ย รินทร์ : ว่าง ไมหรอ ต่าย : ออกมาดูหนังกันมั้ย รินทร์ : ม่ายเอา ไม่มีเงิน ต่าย : ไปสวนรถไฟก็ได้ รินทร์ : ไม่เอาอ่ะ เบื่อ ต่าย : งั้นอยากไปไหนอ่ะ รินทร์ : ไม่อยากไปไหนเลย ต่าย : ไม่อยากเจอกันหรอ รินทร์ : ป่าว แต่ไม่อยากไปไหนอ่ะ ต่าย : เราเลี้ยงหนังก็ได้ รินทร์ : ไม่เอาอ่ะ ต่าย : งั้น............เราไปดูคนเดียวก็ได้ (เราเริ่มประชด) รินทร์ : ก็ตามใจ (อ่าว ไม่ห้ามซะงั้น ไปคนเดียวมันอันตรายนะ ไม่ห้ามหรอ) ต่าย : เราไปคนเดียวจริงๆนะ รินทร์ : อืม ไปเถอะ ต่าย : ................... งั้นแค่นี้นะ รินทร์ : แล้ววันอาทิตย์จะมามีทติ้งค่ายมั้ย ต่าย : ไม่ไปแล้ว............... (น้ำเสียงงอนสุดๆ) รินทร์ : ตามใจ (เฮ้ย...ไม่ง้อเลยรึ) ต่าย : แค่นี้นะ แล้วเราก็งอน งอนมากด้วย เพราะไม่เจอกันเป็นเดือนๆแล้ว แต่รินทร์เค้าทำท่าไม่อยากจะเจอเรา ไม่อยากเจอเลยแม้แต่น้อย แต่เราตัดสินใจแล้วล่ะว่าวันอาทิตย์นี้ยังไงๆก็จะไปหาเค้า ไปหาคนที่เรารักที่สุด เช้าวันอาทิตย์ที่มหาวิทยาลัยชานเมืองซึ่งปัจจุบันความเจริญเข้าถึงแล้ว รินทร์ : ไหนว่าไม่มา ต่าย : ........................................(เงียบ) ใช่ เรางอนเค้า งอนมาจากเมื่อวานนี้ แต่ใจจริงน่ะ คิดถึงมากกว่า แค่ถามว่าไหนว่าไม่มา เราก็แทบจะหายโกรธแล้ว .......... เพียงแต่ว่า เราเป็นคนฟอร์มจัดมากๆ เหตุการณ์ที่เพื่อนๆดึงเราเข้าไปหาเค้า เผชิญหน้ากับเค้าก็เลยเกิดขึ้น แต่.................สุดท้ายก้ไม่ได้พูดอะไรกัน บ่ายของวันนั้น หมูเข้ามาเตือนสติเราราวกับรู้อะไรบางอย่าง "ต่าย ถ้าต่ายไม่คุยกับรินทร์มันวันนี้ ต่ายอาจไม่มีโอกาสคุยอีกแล้วนะ" คำพูดของหมูทำให้เราตกใจและรีบที่จะเข้าไปคุยกับรินทร์ .................... แต่สิ่งที่รินทร์ทำ คือการส่งกระดาษ A4 แผ่นหนึ่งให้ ในนั้นมีใจความประมาณว่า "ตลอดเวลารินทร์รักต่ายมาตลอด แต่ปัญหาเรามันแก้ไม่ได้ รินทร์ไม่อยากพาต่ายไปลำบาก รินทร์เก็บเงินไม่อยู่ คงไม่มีทางทำให้ต่ายอยู่อย่างสุขสบายได้ ไหนยังจะพ่อแม่ต่ายอีก พอมันมาถึงทางตัน มันแก้ไม่ออก สุดท้ายรินทร์เลยต้องออกทางเข้านั่นแหละ เราอยู่ห่างกันสักพักนะต่าย.................." เชื่อมั้ย เรานึกว่ารินทร์ล้อเราเล่น เพราะเราไม่เคยสังเกตุเห็นความเปลี่ยนแปลงของรินทร์เลยในช่วงเดือนที่ผ่านมา เราร้องไห้ เค้าก็ร้องไห้ รินทร์กอดเรา ทำไมเราถึงไม่เคยกอดกันในตอนที่รินทร์ยังรักเราหมดใจนะ ทำไมรินทร์ต้องมากอดเราตอนที่ใจรินทร์หมดรักเราอย่างนี้ด้วย เราขอโอกาสแก้ตัว เราขอรินทร์อยู่นาน ยอมที่จะเปลี่ยนตัวเอง จนสุดท้ายรินทร์ก็ยอม เรากลับไปร่วมกิจกรรมเหมือนเดิม รินทร์ก็ไปจัดกิจกรรมให้น้องๆค่ายทำต่อ เราบอกเรื่องที่เกิดขึ้นให้หมึกรู้เพียงคนเดียว เพราะเรากับหมึกค่อนข้างสนิทกันมากตอนอยู่ในค่าย วันนั้นรินทร์ไม่ยอมไปส่งเรา ไม่ไปส่งแม้กระทั่งแค่วินรถตู้หน้าประตูคณะ เราอึ้ง เหวอ เดียวดาย ไม่มีใคร ...........แต่ก็ยังมีมือนึงที่มาจับข้อมือเราไว้ แล้วโอบเอาหัวเราติดที่หน้าอกเค้า เราเองก็ฝืนตัวออกมา แต่สุดท้ายก็ได้แต่ร้องไห้อยู่กับอกหมึกผู้ซึ่งเป็นเพื่อนคนเดียวในขณะนี้ ขณะที่เรานั่งรถกลับบ้านเราโทรติดต่อรินทร์ตลอดเวลา และตลอดทางกลับบ้านเราก็รับรู้ว่า “สำหรับเราคงเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว” รินทร์บอกว่าให้โอกาสเรา แต่ความจริงแล้ว รินทร์ตัดเราตั้งแต่ตอนบอกเลิกนั่นแล้ว แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 52 20:32:19 จากคุณ : กระต่ายน้อยเซนทาโร่ - [ 26 ม.ค. 52 20:27:57 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เวลาผ่านไป 2 วัน เรากินไม่ได้ นอนไม่หลับ แต่ละคืน แต่ละวัน ผ่านไปอย่างยากเย็น............. จากน้ำหนัก 50 ปลายๆ ก็เหลือแค่ 50 กลางๆ หน้าตาซูบซีด ตาบวม เลื่อนลอย แต่ละวันได้แต่ออนเอ็มคุยกับพี่ที่รินทร์นับถือ "รินทร์มันคิดมานานแล้วนะ มันคิดรอบครอบแล้วที่มันตัดสินใจทำแบบนี้ พี่รู้ว่ารินทร์มันไม่ได้อยากทำแบบนี้ ต่ายอย่าทำร้ายตัวเอง อย่าจมอยู่กับความรักครั้งนี้ มันไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก พี่เอง.........รอให้ใครคนนึงกลับมา ต้องทนเห็นใครคนนั้นรักกับแฟนใหม่เค้า ต้องทนเห็นใครคนนั้นร้องไห้เวลาทะเลาะกับแฟนใหม่เค้า มันทรมานนะต่าย รักตัวเองให้มากๆจะดีกว่า เชื่อพี่เถอะ" เวลานี้ เราไม่เหลือใครอีกแล้ว นอกจากรินทร์แล้วเพื่อนสนิทเราแทบไม่มีเลย ทุกเวลาเราจึงคิดถึงแต่รินทร์ แต่ก็อย่างที่พี่มายบอก คิดถึงเค้าก็มีแต่จะทำให้ตัวเองต้องเสียใจ .............................. ยังดีที่เวลานี้ยังมีหมึกเพื่อนอีกคน ถึงแม้เพิ่งจะรู้จักไม่นาน แต่เพื่อนก็ยังเป็นห่วงเพื่อนเสมอ หมึกโทรมาปลอบเรา โทรมาแหย่ให้เราหัวเราะ(ทั้งๆที่ไม่อยากเลย) โทรมาชวนออกไปเที่ยว แต่ก็อีกล่ะนะ นอกจากรินทร์แล้ว เราไม่เคยไปไหนกับผู้ชายคนอื่นเลยตั้งแต่จบม.3 วันหนึ่ง.......................... ... : หวัดดี ต่ายหรอ ต่าย : ค่ะ นั่นใครคะ ... : เราปอนะ จำเราได้รึป่าว ต่าย : อ๋อจำได้.............. มีอะไรรึป่าว(วะ) ปอ : จะโทรมาชวนไปงานกาชาดน่ะ ว่างมั้ย ต่าย : ไปเมื่อไหร่ ปอ : วันนี้ บ่าย 3 ต่าย : ไปไม่ได้หรอก ถ้าไปบ่าย 3 ก็กลับดึกน่ะสิ ปอ : ก็เดี๋ยวหมึกเอารถไปรับไง ต่าย : เดี๋ยวพ่อว่าเอาน่ะ........... ปอ : บอกพ่อว่ามีเรากับหมึกไปด้วย ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ต่าย : ............................เอ่อ.............. (ก็เพราะแก 2 คนนั่นแหละที่ทำให้พ่อเป็นห่วงชั้นน่ะ) ต่าย : คือ....................ไปไม่ได้จริงๆ (นะ) ปอ : ไม่เป็นไรๆ ไม่ต้องคิดมากนะ พอวางสายไปเราก็ส่งข้อความไปให้หมึกว่า "เที่ยวงานกาชาดให้สนุกนะ" วันต่อมาที่บ้านวางแผนกันว่าจะไปเที่ยวเกาะสีชังกัน เราไม่อยากไปเลย แต่ถ้าจิตใจยังอ่อนแออยู่อย่างนี้จะเอาแรงเอากำลังใจที่ไหนไปสู้กับความเจ็บช้ำ เราจึงตัดสินใจไปเที่ยวกับครอบครัว เอาความทุกข์ไปถ่วงทิ้งทะเลซะ ตอนที่อยู่บนรถ ปอโทรมา.............(จะโทรมาทำไม) เรารับสาย ปอ : หวัดดีต่าย วันนี้ว่างมั้ย ต่าย : ไม่ว่าง..............วันนี้ออกมาต่างจังหวัดกับที่บ้าน ปอ : แล้วพรุ่งนี้ล่ะ ต่าย : พรุ่งนี้ก็ไม่ว่าง (ตลอดไปก็ไม่ว่าง.......... อยากจะพูดอย่างนี้ซะจริงๆ) ปอ : หรอ.......ว่าจะชวนไปงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติสักหน่อย ต่าย : อะไรนะ ไปไหนนะ ปอ : งานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติไง โถ..........หลอกถูกจุดนะเนี่ย เอางานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติมาล่อต่ายก็เหมือนเอาขนมมาล่อเด็กแหละ ต่าย : เอ่อ...............(อยากไปๆๆๆๆๆ แต่จะพูดไงดีล่ะ) ต่าย : เอ่อ.......................มีใครไปมั่งหรอ ปอ : ก็มีเรา มีไอ่หมึก มีหมู มีน้องจูน(ซึ่งตอนนี้คบกับหมูไปแล้ว) ต่าย : (แอร้ย.......อยากไปอ่ะ) เราคงไปไม่ได้อ่ะ ปอ : หรอ งั้นไม่เป็นไร ไว้เราจะโทรชวนใหม่นะ เฮ้อ..................อยากไปอ่ะ วันนั้นเราเพลิดเพลินกับบรรยากาศของเกาะสีชังและอาหารทะเลแปลกตา จนเผลอกินเข้าไปตั้งเยอะ ใช่สิ อดมาตั้งอาทิตย์นึงแหนะ(โดยไม่กินอะไรเลยนอกจากน้ำ) ขากลับ เพื่อนที่มหาลัยซึ่งไม่สนิทเท่าไหร่โทรมาบอกว่า พรุ่งนี้วิชาที่ไปขอลงซัมเมอร์เปิดเรียนวันแรก.......................เฮ้ย................ทำไมไม่บอกก่อนล่ะ TTOTT ยังไม่ได้เตรียมตัวเลย พรุ่งนี้ก็ต้องเรียนแล้วสินะ คืนนั้นเราขออนุญาตแม่ไปงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติกับเพื่อน แม่ก็โอเค เราเลยโทรไปหาเค้าคนนั้น ต่าย : ขอสายปอค่ะ ปอ : กำลังพูดอยู่คับต่าย ต่าย : พรุ่งนี้ยังไปกันอยู่มั้ยอ่ะ ปอ : ไป ทำไมหรอ ต่าย : เราไปด้วยสิ ปอ : จริงหรอ ต่าย : อืม ได้รึป่าวล่ะ ปอ : ได้ดิ ได้เลย ต่าย : แต่เราไปตอนหลังเที่ยงนะ เช้าเรามีเรียนอ่ะ ปอ : ได้คับได้ เราจะไปรอนะ ต่าย : แล้วคนอื่นอ่ะ ปอ : เดี๋ยวเราโทรไปบอกให้ ต่าย : ขอบคุณนะ ปอ : ไม่เป็นไรคับ ....................................................................................... แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 52 20:44:30 แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 52 20:37:18 จากคุณ : กระต่ายน้อยเซนทาโร่ - [ 26 ม.ค. 52 20:33:39 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แวะมารออ่านคะ จากคุณ : turbojet - [ 26 ม.ค. 52 21:44:32 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เดี๋ยวเรามาอัพต่อนะ ไปแปลงานแป๊บนึงค่ะ จากคุณ : กระต่ายน้อยเซนทาโร่ - [ 26 ม.ค. 52 22:18:54 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ก่อนไปแวะเอาไดอารี่ที่เขียนไว้ ณ เวลานั้นมาให้อ่าน 28 มีนาคม 2549 ชื่อตอน : ไม่ชิน เกริ่นเรื่อง : แต่พอทำใจได้แล้วล่ะ -------------------------------------------------------------------------------- ที่ยังร้องไห้อยู่ไม่ใช่ว่ายังทำใจไม่ได้ ไม่ใช่ว่ายังอยากคบกันอยู่ แต่มันยังไม่ชินที่จะไม่มีเธอ ยังไม่ชินที่จะไม่คิดเธอก่อนนอน ยังไม่ชินที่จะไม่คิดถึงเธอหลังจากตื่นนอน ไม่ชินที่จะไม่โทรไปหาเวลามีเรื่อง ไม่ชินที่จะไม่คิดถึง เจ็บปวด รู้มั้ย เราเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา มันคงแค่ยังไม่ชินที่จะไม่มีเธอ ก็ไม่เคยคิดว่าเธอจะเดินออกไปจากชีวิตฉัน ทั้งๆที่สัญญาแล้ว อะไรที่เธอเคยบอก อะไรที่เธอเคยพูด เรายังจำมันได้เสมอ ข้อความที่เคยส่งมา ก็ยังอยู่ในใจเสมอ แม้ว่าจะไม่อยู่ในมือถือให้อ่านอีกต่อไป เธอทำให้รู้ว่าการได้รับของขวัญวันเกิดในวันลอยกระทงทำให้เรามีความสุขมากแค่ไหน ความรักทำให้เรามีความสุขนะ แต่มันก็ทำให้เราทุกข์ได้มากมายเหลือเกิน ยังไงก็ขอให้เธอทำตัวแบบนี้ แบบที่เธอเป็นเธอ มันดีกับใครๆหลายคนแบบที่เราบอกนั่นแหละ เวลาที่อยู่คนเดียวก็อดคิดถึงไม่ได้ ถ้าตอนนี้ยังโทรไป...แล้วทำให้เธอรำคาญ แต่เวลาคุยกะเธอแล้ว เราก็สบายใจ ไม่คิดเรื่องเก่าๆมากแค่ได้ยินเสียง ก็หายเหงา  หายเศร้าไปแล้ว ถ้าเธอรู้สึกไม่ดีก็ขอโทษ แล้วก็ขอโทษกับทุกๆๆๆๆเรื่องที่ทำให้เธอไม่สบายใจ สุดท้ายก็คงต้องขอบคุณที่ให้ทุกสิ่ง ที่ทำทุกสิ่งให้ ที่คอยดูแล ต่อไปนี้ก็คงต้องดูแลตัวเองแล้ว เธอตัดสินใจถูกแล้วล่ะ เธอคงเจอใครๆอีกมากมาย นิสัยอย่างเธอคงหาคนใหม่ไม่ยาก ขอแต่เค้ารักเธอแค่ครึ่งนึงของเราตอนนี้ก็พอ เราคิดว่าแค่ครึ่งเนี่ยก็เยอะนะ เยอะมาก จำได้มั้ยหล่ะ ที่เราบอกว่าเรารักเธอเท่าที่ผู้หญิงคนนึงจะรักได้ อย่าดูถูกความรักของผู้หญิงคนนี้นะ มันมากเหลือเกิน ตอนนี้รักมันเหมือนหนองในแผล...ที่มันเยอะขึ้นเรื่อยๆๆ แล้วมันก็อักเสบ แต่พอเจาะหนองออก เอาความรักออก ให้มันลดลงบ้าง ความเจ็บปวดมันคงน้อยลง สักวันแผลมันก็จะหาย..............ขอบคุณนะสำหรับทุกๆอย่าง  ตอนนี้ระหว่าเราคงเป็นได้แค่เพื่อน สุดท้ายก็เพื่อนกัน (ชื่อเพลง) จากคุณ : กระต่ายน้อยเซนทาโร่ - [ 26 ม.ค. 52 22:23:32 ]

ความคิดเห็นที่ 11 29 มีนาคม 2549 ชื่อตอน : สู้...... เกริ่นเรื่อง : อย่างน้อยก็ต้องสู้เพื่อนตัวเอง...... -------------------------------------------------------------------------------- ใครไม่รักก็ไม่เป็นไร ยังเหลือตัวเราเองที่ยังต้องรักตัวเอง ยังเหลือพ่อ แม่ และครอบครัว เวลาเจ็บปวดไม่รู้จะระบายกะใครก็โทรไประบายกะหมึกละกัน มันบอกว่ารับได้ทุกอย่าง 555 แย่ละช้าน โชคดีได้พี่มายเตือนสติ ให้ความคิด ทำให้ตัดใจได้ง่ายขึ้นและก็ประโยคนึงที่ย้ำตัวเองไว้ทำให้ไม่เจ็บอีกต่อไป "ถ้าไม่เลิกตอนนี้ ยังไงก็ต้องเลิกอยู่ดี เพราะยังไงก็เป็นไปไม่ได้" หายเจ็บไปได้เยอะ แต่ที่ยังเจ็บอยู่ก็คือเวลาที่คิดถึงวันเก่าๆ ไม่เก่าเท่าไหร่ วันวาเลนไทน์ วันไรต่อมิอะไร ก็เจ็บปวด ก็ต้องนึกถึงประโยคนั้นแหละถึงจะหาย เวลาตื่นก็ยังคิดถึงอยู่แต่ก็น้อยลงแล้วล่ะ ดีแล้ว ดีแล้วที่เป็นอย่างงี้ ต้องสู้เพื่อตัวเอง............. จากคุณ : กระต่ายน้อยเซนทาโร่ - [ 26 ม.ค. 52 22:25:48 ]

ความคิดเห็นที่ 12 30 มีนาคม 2549 ชื่อตอน : ตอนนี้ตอนไหน ก็เป็นแบบนี้ เกริ่นเรื่อง : ใจสู้แต่ร่างกายมันบอกว่า...ไม่ไหวแล้ว -------------------------------------------------------------------------------- จากวันนั้นก็ไม่เคยรู้จักคำว่าอิ่มอีกเลย หิวแต่กินไม่ได้ หิวแต่พอข้าวเข้าปากมันก็จะคายออกมา แต่ก็ทำให้พุงหายไป ตอนนี้ก็เก็บของที่เกี่ยวข้องกะเค้าออกไปหมดแล้ว กะเอาไปฝากเค้าไว้ รอย้ายบ้านเสร็จจะไปเอาคืน ไม่อยากให้มันหายไประหว่างการย้ายบ้าน แต่ก็ไม่รุว่าจะได้ย้ายบ้านเมื่อไหร่ เก็บครบทุกอย่างแล้วล่ะ ยกเว้นรูปกะตุ๊กตาที่ชื่อรินทร์ รูปมันเยอะมากถ้าเก็บไปด้วยก็กลัวเค้าจะแบกไปไม่ได้ กลัวเค้าลำบากเวลาแบก แบกมา ส่วนตุ๊กตารินทร์...บอกตรงๆว่าทำใจไม่ได้ ไม่อยากให้ไปอยู่ไกล ก็นอนกอดมาทุกคืนนิ ม่าคืนก็ยังเอามากอดอยู่เลย แต่เสื้อน.ร.ของเค้าอ่ะ เก็บไปแล้วล่ะ อ่อเหลือเกียร์ด้วยที่ทำใจเอามันใส่กล่องฝากเค้าไปไม่ได้.....ใจที่เคยแลกกันดูแลก็คงหนีกลับไปหาเจ้าของกันหมดแล้วล่ะ จากคุณ : กระต่ายน้อยเซนทาโร่ - [ 26 ม.ค. 52 22:29:02 ]

ความคิดเห็นที่ 13 5 เมษายน 2549 ชื่อตอน : ไปเที่ยว.............เพื่อนใหม่ เกริ่นเรื่อง : ไปเกาะสีชัง..............ไปงานหนังสือ -------------------------------------------------------------------------------- เมื่อวานเข้ามาอัพ อัพจนเสร็จ แล้วเวปมันก็เน่า ก็เลยหมดอารมณ์ วั้นนี้ก็ต้องมาย้อนตั้งแต่วันที่2 2 เมษายน 49 ตื่นเช้ามาก็ไปเลือกตั้งก่อน แล้วก็ไปรับน้ากับลูกพี่ลูกน้องที่บ้านเค้า ไปเที่ยวชลบุรี กะจะขึ้นโทลเวย์ไป แต่หาทางขึ้นไม่เจอซะงั้น 555+ ขับรถผ่านแถวxxxxx (ขอเซนเซอร์ชื่อมหาลัยค่ะ) สะท้อนใจไม่อยากเห็นคำนี้ ไม่อยาก ไม่อยาก.......... ฝนมันก็ตกหนักมั่ง เบามั่ง หวั่นใจว่าเที่ยวคราวนี้จะติดฝน ตอนที่อยู่ในตัวเมืองปอโทรมาชวนไปงานหนังสือ จริงๆแล้วหมึกกะปอโทรมาชวนตั้งแต่ 2 วันที่แล้วละ ก็บอกปอว่าไปไม่ได้เพราะอยู่ต่างจังหวัด นั่งรถถึงสวนสาธารณะเกาะลอย แล้วก็ลงเรือไปเกาะสีชัง ไปไหว้พระไหว้เจ้าแม่กวนอิม ไปกินข้าว จะบอกว่าปูอร่อยมากๆ สดแล้วก็หวาน หอยฟันกระต่ายผัดฉ่าอร่อยมากๆ ตอนกินเสร็จไอ้ลูกพี่ลูกน้องสุดที่รักแกล้งอ่ะ เอามือล้างน้ำมะนาวแล้วสะบัดใส่ ง่า.......แพ้เด็ก แล้วก็ไปหาด หาดสวยมากๆ น้ำใสแจ๋วเลย แดดแรง แต่ไม่ได้เล่นน้ำเพราะไม่งั้นจะไม่ได้เที่ยวอะไรอย่างอื่นเลย ก็สวยจริงๆ น้ำใสมากๆ แล้วก็ไปพิธิพภัณฑ์สัตว์น้ำ รินทร์โทรเข้ามา ดีใจที่คนนั้นเค้ายังไม่ลืมเรา แต่ก็แค่นั้นไม่เอาแล้ว......แล้วก็ไปพระราชวังร.5 ไปจุดชมวิวเขาขาดเอาความทุกข์ทั้งหมดที่มีไปถ่วงน้ำ ถ่วงให้ลึกที่สุด แล้วก็กลับตอน 4 โมง ถึงกรุงเทพ ไปดูคะแนนสอบ แล้วก็กลับบ้านมาดูเดอะสตาร์ พลถูกโหวดออก เสียดายอุตส่าห์เชียร์ ชอบเค้าร้องลิเก แต่ยังไงก็สู้อาร์ไม่ได้ (พูดถึงโหวตออกแล้วก็นะ...25 มีนา เราเองที่โดนโหวตออกจากชีวิตใครคนนึงตลอดไป) วันนึงก็ผ่านไป..................................... จากคุณ : กระต่ายน้อยเซนทาโร่ - [ 26 ม.ค. 52 22:45:22 ]

ความคิดเห็นที่ 14 รออ่านต่อ คับ จากคุณ : liltonie - [ 26 ม.ค. 52 23:34:38 ]

ความคิดเห็นที่ 15 *o* จากคุณ : ทุกคราวที่ลมพัด - [ 26 ม.ค. 52 23:40:20 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขอยกไปเชคเรตกระทู้นู้นนะคะ http://www.pantip.com/cafe/siam/topic/F7461303/F7461303.html#4 ขอโทษในความไม่สะดวกค่ะ จากคุณ : กระต่ายน้อยเซนทาโร่ - [ 26 ม.ค. 52 23:40:21 ]