ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบออกไปสุงสิงกับชาวบ้านชาวช่องเค้าเท่าไหร่
เป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงมากๆ ถ้าไม่ใช่เพื่อนสนิทจริง ผมก็จะไม่เข้าไปคุยเลย
นอกจากให้เค้าเข้ามาทำความรู้จักกันก่อน
อย่างเพื่อนร่วมงานที่ผมเพิ่งเข้าไปทำ พวกเขาก็จะเข้ามาทักทายกันก่อน
และผมถึงทักทายทีหลัง ตอนนี้ก็มีเพื่อนใหม่ที่คุยได้ 2 คน
ส่วนที่เหลือในทีมเดียวกัน ไม่ได้คุยเลยครับ คุยกันเป็นกิจจะ แต่ไม่คุยเล่น
เวลาออกไปเดินข้างนอก เที่ยวห้าง เดินเล่น ดูหนัง
ผมชอบเดินคนเดียวมากกว่า รักอิสระ ไม่ชอบไปกับคนอื่น
เพราะคิดว่าถ้าเรามีจุดมุ่งหมายอะไรแล้ว การไปกับคนอื่นจะทำให้เราเสียเวลามากๆ
เหมือนตอนที่ผมไปจตุจักร ผมเคยไปกับเพื่อน 3 4 คน กว่าจะถึงร้านที่ผมอยากไปซื้อ
ก็ปาเข้าไป เกือบหกโมงแล้ว เพราะเพื่อนมันเลือกของนาน ดูนู่นดูนี่
แต่กับผมถ้าใครสนิทจริงๆ ผมจะเฮฮาบ้าบอมากๆนะ
ผมเป็นคนตลก เพื่อนๆที่รู้จักบอกผมตลกมาก
เป็นคนอยู่ด้วยแล้วอารมณ์ดี นั่นเป็นข้อดีของผม
แต่ก็ไม่รู้ทำไม เวลาอยู่คนเดียวแล้วอารมณ์ติสต์แตกมันปะทุ
ผ่านมา 22 ปีแล้ว มีคนผ่านเข้ามาในชีวิตบ้าง แต่มาแป๊บเดียว
ผมเลยมานั่งคิดว่า ด้วยความที่ผมเป็นคนแบบนี้หรือเปล่า ผมจึงไม่ค่อยมีใคร
ไม่ค่อยมีเพื่อน ไม่ค่อยมีโลกของคนอื่นเข้ามาในชีวิต
ใส่ใจแต่ตัวเอง และพ่อแม่ ..บางทีผมก็แอบรำคาญพี่สาวที่ชอบจุกจิกกวนใจ
เพื่อนๆบอกว่าผมควรเปิดโอกาสให้คนอื่นบ้าง
แต่ยังไงล่ะครับ การเปิดโอกาสเนี่ยะ ทุกวันนี้ผมก็เปิดนะ แต่ผมแค่ไม่เข้าไปหาเค้าก่อนแค่นั้น
อีกนานไหมครับ เศร้าใจ บางทีก็เริ่มจะเหงา แต่ก็ดี ยังมีเพื่อน ที่มันยัง(ทน)คบเราอยู่ (เอิ๊กๆๆๆ)
แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 52 17:39:15