PANTIP.COM : F7925548 ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่ผ่านมา...ขอโทษสำหรับสิ่งที่ทำให้มันผ่านไป [กุ๊กกิ๊ก]

ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งที่ผ่านมา...ขอโทษสำหรับสิ่งที่ทำให้มันผ่านไป

"เราเลิกกันเถอะ"
ผมเคยคิดมาตลอดว่าผู้ที่ได้ฟังคำพูดนี้คงเป็นฝ่ายที่เสียใจ
แต่วันนี้ผมก็ได้รู้แล้วว่า ฝ่ายที่พูดเองก็อาจจะเจ็บปวดได้ไม่แพ้กัน...

ผมไม่รู้จะเริ่มต้นเขียนอย่างไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเขียนทำไม
อาจจะเป็นเพราะผมพูดไม่เก่ง บรรยายความรู้สึกของตัวเองได้ไม่ดี
และที่น่าสมเพชกว่านั้น คือผมไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง แต่ผมก็อยากระบายความรู้สึกออกมา
ถึงแม้จะเป็นแค่เพียงในมุมนึงของ BBS ก็ตาม

ผมไม่รู้ว่าเธอจะมีโอกาสได้อ่านหรือเปล่า เพราะเธอไม่ค่อยเล่นอินเตอร์เน็ตนัก
รู้แค่ว่าบางครั้งเธอก็เข้าห้องแป้งบ้าง แต่ก็นานๆ ที
แต่ไม่เป็นไร เพราะจริงๆ แล้วผมก็ไม่ได้อยากให้เธออ่าน
หรือถ้าจะให้พูดให้ถูกผมไม่กล้าให้เธออ่านมากกว่า
ไม่รู้ว่าเธอจะรู้สึกอย่างไร จะลำบากใจหรือเปล่า
เพราะฉะนั้นแค่มีที่ให้ระบาย แค่นี้ผมก็รู้สึกดีขึ้นแล้ว

เราคบกันมา 5 ปีแล้ว ตลอดเวลาที่เราคบกันผมมีความสุขมาก และมั่นใจว่าเธอเองก็เช่นกัน
แม้บางครั้งอาจจะมีทะเลาะกันบ้าง แต่ก็ปรับความเข้าใจกันได้
จนมาครึ่งปีหลังนี้ที่เราต้องห่างกัน ได้เจอกันบ้างเดือนละครั้งสองครั้ง
เราเริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น ทั้งๆ ที่ได้คุยกันแค่ทางโทรศัพท์ก็ตาม
สาเหตุก็มาจากความงี่เง่าของผมเอง ผมรู้สึกว่าเธอไม่มีเวลาให้
เธอมีสังคมใหม่ เพื่อนใหม่ ผมเริ่มคิดว่าเธอให้ความสำคัญกับเพื่อนมากกว่าผม
ผมบอกว่าผมไม่ชอบเพื่อนเธอ ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วผมไม่เคยรู้จักพวกเขาเลย
ผมแค่ไม่อยากให้ใครมาแย่งเธอไปจากผม

โดยที่ตลอดเวลาผมไม่เคยมองดูตัวเองเลยว่าเวลาผมอยู่กับเพื่อนผมเองก็เป็นเหมือนกัน
คิดว่าเธอไม่มีเวลาให้ทั้งๆ ที่ตัวเองมีเวลาให้เธอแค่เดือนละครั้ง
เวลาเธอง้อก็เอาแต่เงียบและตอบว่า "ไม่ได้เป็นอะไร"
มักจะทำให้เธอเสียใจหลายครั้งหลายหน ทั้งๆ ที่เธอนั้นแสนดี

ผมไม่เคยสำนึกตัวเองเลยว่าสักวันหนึ่ง สิ่งต่างๆ เหล่านี้มันจะทำให้เรื่องแย่ลง
จนครั้งนี้เราทะเลาะกันเรื่องเดิมๆ อีก (จริงๆ แล้วเป็นผมฝ่ายเดียวมากกว่า)
ผมทำให้เธอเสียใจอีกครั้ง และคราวนี้ผมไม่ได้ง้อเธอ

จนเราได้คุยกันอีกครั้ง เธอพยายามคุยกับผมดีๆ ด้วยเสียงสดใส
แต่สมองของผมกลับคิดว่า "นี่เธอไม่แคร์เลยเหรอ ทำไมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"
และผมก็ได้พูดคำที่จะทำให้ผมเสียใจไปตลอด

"เราเลิกกันเถอะ"

ผมไม่เคยพูดอะไรแบบนี้มาก่อน อาจจะมีทะเลาะกันบ้างแต่ไม่เคยถึงขั้นนี้
พูดง่ายๆ ก็คือผมไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเลย
ความเงียบเป็นคำตอบที่เธอให้มา

"อยากให้เป็นอย่างนั้นเหรอ" "ก็ได้นะ"

.
.
.

ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้น ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอตกลง
ผมคิดอะไรไม่ออก ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี
ผมกลายเป็นไอ้คนน่าสมเพชที่ถามคำถาม แล้วไม่เตรียมใจรับคำตอบ

เธอบอกว่าเธอทำใจเรื่องนี้มาสักพักแล้ว เธอเริ่มรู้สึกว่าเราเข้ากันไม่ค่อยได้
ซึ่งตลอดเวลาผมไม่เคยรู้สึกตัวเลย ว่าภายใต้ท่าทางร่าเริงนั่น ลึกๆ แล้วเธอเสียใจแค่ไหน
ไม่รู้ตัวเลยว่าผลของการกระทำทั้งหมด มันกลับมาหาผมแล้ว
อย่างรวดเร็ว รุนแรง และไม่ให้เวลาตั้งตัว

ผมไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ได้รู้ว่าเธอคิดเรื่องนี้มานานแล้วทำเอาผมช็อก
ผมอยากง้อเธอ อยากบอกเธอว่าขอโทษ และขอให้เรากลับมาเหมือนเดิม
แต่ความจริงที่ว่าผมเป็นคนพูดเอง และเธอก็ได้ตอบตกลงแล้ว ทำเอาผมพูดไม่ออก

เธอว่าเธออยากได้เวลาอยู่กับตัวเองสักพัก ผมกับเธอยังเจอกันได้ คุยกันได้
แต่คงไม่ใช่ "เรา" อีกต่อไปแล้ว

เธอบอกว่าอย่ามองเธอในแง่ดีนัก เธอไม่ใช่คนดีเลิศอะไร
แต่ผมอยากจะบอกเธอว่าผมเองก็เช่นกัน เราไม่ใช่คนที่ perfect
แต่ผมไม่ได้คบกับเธอเพราะ "ความดี" "ความเป็นเธอ" ต่างหากที่ผมหลงรัก
ผมไม่รู้ว่าเธอมีคนอื่นหรือเปล่า แต่ถึงมีก็ไม่แปลก เนื่องจากความห่าง และผมที่เป็นแบบนี้
ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ผมอยากบอกเธอว่า มันเป็นความผิดของผมเอง และผมไม่โทษเธอเลย
ลึกๆ ผมมั่นใจว่าคงไม่ใช่อะไรแบบนั้น แต่ถึงจะเป็นสาเหตุอะไรก็ไม่มีวันเปลี่ยน

เธอจากไปแล้ว

ต่อไปนี้คงไม่มีใครอีกแล้วที่คอยแซวเวลาที่ผมทำเสียงประหลาด
ไม่มีอีกแล้วคนที่จะบ่นว่าพายุเข้าเวลาคุยโทรศัพท์หน้าพัดลม
เรื่องเล็กน้อยๆ ที่ผมไม่เคยแม้แต่จะคิดถึงมัน คงไม่มีอีกแล้ว

ผมอยากให้เธอรู้ว่าผมไม่คิดโกรธเธอเลย มีแต่ความเสียใจที่มาย้อนคิดเอาเมื่อสายว่า
ตอนนั้นน่าจะทำอย่างนั้น ตอนนั้นน่าจะทำอย่างนี้ ที่มาถึงตอนนี้แล้วมันไม่มีประโยชน์
ผมจะไม่ขอโอกาสให้เรากลับมาเหมือนเดิม อย่างน้อยก็ยังไม่ใช่ตอนนี้ ผมรู้ว่าผมยังไม่สมควรได้รับมัน
เธอเองก็เคยพูดว่าถ้าเราจะกลับมาได้ มันก็ได้ แต่ถ้าไม่ได้ จะยื้อยังไงก็ไม่ได้
ตอนนี้ผมขอให้เธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุขให้เต็มที่ ผมเองก็เช่นกัน
อยากให้เธอรู้ว่า ถ้าเธอต้องการผมยังอยู่เสมอ ถ้าได้คุยกันอีกผมจะไม่คุยเรื่องแบบนี้ให้เธอร้องไห้อีกแล้ว

ผมโทรศัพท์กลับบ้านเช้านี้เพื่อบอกแม่ว่าจะกลับบ้าน และเล่าเรื่องราวให้แม่ฟัง
โดยที่ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่ร้องไห้ ผมไม่อยากทำให้แม่เป็นห่วง
แต่คำพูดของแม่ที่บอกว่า "กลับมานะลูก กลับมาบ้านเรา แม่ยังอยู่"
ก็ทำเอาน้ำตาผมไหลไม่หยุด (แม้แต่ตอนนี้ก็ตาม)
ขอบคุณครับแม่ เย็นนี้เจอกันที่่บ้านครับ

"แล้วมันจะผ่านไป" ประโยคนึงของรูมเซอร์วิสที่พูดกับจูเลียโรเบิร์ต
ที่หน้าประตูโรงแรมใน My Best Friend's Wedding ยังใช้ได้ดีอยู่เสมอ
แน่นอนไม่ทางใดก็ทางนึง ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ แต่ชีวิตต้องมีหนทางของมัน

นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่สุดในโลก ประสบการณ์ที่ผ่านมาสอนให้ผมรู้ว่า
ไม่ว่าเรื่องราวมันจะหนักหนาสักแค่ไหน
แต่เมื่อเวลาผ่านไป แล้วเรานึกย้อนกลับมามอง เราจะสามารถหัวเราะให้กับมันได้

จนกว่าจะถึงวันนั้นผมจะเข้มแข็ง และพยายามใช้ชีวิตอย่างมีความสุข
เพื่อที่ในอนาคตเมื่อผมได้พบเธอ ผมจะสามารถยิ้มให้เธอได้อย่างจริงใจ

ถ้าหากถึงวันนั้น วันที่เราได้พบกันอีกครั้ง

"ยิ้มให้ผมด้วยนะ"

จากคุณ : kuroi-sama - [ 1 มิ.ย. 52 11:26:09 ]