12 มีนา...
ก็แค่อยากบอกเล่าชีวิตของตัวเองให้คนอื่นฟังบ้าง อยากให้รู้ว่าชีวิตของคนเราบางครั้งก็เหมือนนิยายได้เหมือนกัน เราเขียนไดอารี่ทุกวัน วันนี้ว่างๆเลยเอามาลงที่pantip เพราะอยากจะบอกเล่าชีวิตตัวเอง
มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับรักของเด็กๆ ที่ยังอายุไม่ถึง 20 จะเรียกว่าคนหลายใจก็ได้นะ เพราะเรามักจะใจเต้นกับคนโน้น คนนี้เค้า แต่มันก็แค่ช่วงแรกๆ พอต่อๆมาก็หาย บางครั้งใจมันก็เต้นแรงเสียเหลือเกิน จนนึกว่ามันเป็นความรัก แต่พอเวลาผ่านมาก็รู้ว่ามันไม่ใช่
...ก็แค่รู้สึกดีใจที่มีคนมาทำดีต่อเรา มาห่วงใยเราก็เท่านั้น...
เริ่มจากรักแรกของเราเลยนะ คนๆนั้นเป็นลูกค้าประจำของน้าเราเอง น้าเราเปิดบ้านเป็นร้านขายของอยู่ที่ภาคเหนือ เราอยู่กรุงเทพฯ พอว่างๆก็มักจะไปเยื่ยมน้าเป็นประจำ
เราชอบช่วยน้าขายของนะ ชอบชวนลูกค้าที่แวะเข้ามาคุยด้วย ส่วนข้างๆบ้านกันเลย คือเพื่อนสนิทของน้าเรา บ้านเขาเปิดเป็นร้านcoffee shop เราก็มักจะไปช่วยเขาขายเหมือนกัน
จนวันหนึ่ง เมื่อราวเดือนมีนาเห็นจะได้ เราขึ้นเหนือไปหาคุณน้า ช่วยเขาขายของเหมือนกับทุกๆครั้งที่ไป ว่างๆก็จะไปช่วยน้านี (นามสมมุติ) เพื่อนสนิทของน้าเราเองขายกาแฟ ขายเค้ก ขายของหวานตามอย่างที่ร้านcoffee shopเขามีกัน
ช่วงบ่าย คนค่อนข้างจะเยอะ ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมเสียด้วยสิ
ระหว่างที่กำลังบีบครีม แต่งหน้าเค้กchocolateอยู่ เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น พร้อมๆกับที่หนุ่มลูกครึ่งผมดำ ตาฟ้า(ฟ้าจริงๆนะ ไม่ได้ใส่คอมแทคเลนส์ด้วย)เข้ามาในร้าน
หน้าเขาใส และค่อนข้างหวาน ร่างสูงโปร่ง น่าจะราวๆ 176-180 เห็นจะได้ เราสูงแค่ไหล่ของเขาเอง เขายิ้ม ก็จะพูดเสียงร่าเริงทักเรา
"มาใหม่เหรอฮะ ปกติเห็นแต่พี่นี(อย่าลืมนะคะว่า นี คือนามสมมุติ ที่เราสมมุติขึ้นใช้แทนคำเรียกน้าเค้า) ไม่ก็พี่นง(นามสมมุติน้าเรา) อยู่ร้าน"
น้าเราบางครั้งก็จะมาช่วยน้านีขายของเหมือนกันกับที่น้านี มักจะมาช่วยน้านง(นามสมมุติน้าเรา)ขายของ
เราเคยคิดนะว่าในนิยายมันโอเวอร์ มันจะอะไรกันเชียวกับที่นางเอกเห็นพระเอก แล้วเกิดรักขึ้นมา
มันเป็นไปได้เหรอ? กับคนที่เพิ่งพบกันครั้งแรก...
เรานิ่งไปหน่อยนึง ก่อนจะรู้สึกตัวแล้วตอบเขาไป
"อะ เปล่าหรอก" เขาเลิกคิ้ว เราจึงรีบพูดต่อ เพื่อขยายความ
"พี่นงนั่นนะ น้าเค้าเอง แต่วันนี้ว่างจากน้านงแล้ว เลยมาช่วยน้านีขายน่ะ" เขายิ้มอีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้าราวกับว่าเข้าใจ
ให้ตายสิ ทำไมเขาถึงได้หน้าตาดีนักนะ เราไม่เคยคิดเลยว่าพวกดาราหน้าตาดี เห็นก็แค่งั้นๆ ขนาดดาราเกาหลีเรายังแทบจะไม่สนเลย แต่เขาคนนี้...เราไม่อยากเชื่อเลยล่ะ ว่าทางเหนือจะมีคนหน้าตาดีแบบนี้อยู่ด้วย ดูดีกว่าหนุ่มๆเมืองกรุงเยอะเลย (ขอโทษคนอ่านที่เป็นหนุ่มชาวกรุงด้วยนะคะ)
"แล้วจะรับอะไรดีคะ?" เราถามเขา หลังจากที่นึกได้ว่ายังมีลูกค้าคนอื่นอยู่
เขาดูจะเป็นคนยิ้มง่าย แถมบ่อยเสียด้วย ในเมื่อเขายิ้มอีกแล้ว อาจเป็นเพราะเราไม่ค่อนเห็นคนหน้าตาดีเท่าไหร่นัก พอเห็นคนที่ตัวเองยอมรับว่าหน้าตาดีจริงก็อาจเพ้อไปบ้าง
"ขอช็อคเค้กบราวนี่ บราวนี่อัลมอลน์ บลูเบอรี่ชีสเค้ก บัตเตอร์วานิลา และช๊อตเค้กช็อคโกแลต ใส่กล่องกลับบ้านนะฮะ แล้วก็ของช็อคโกแลตเย็นวิปปิ้งแก้วกลางด้วยนะครับ"
เรารีบจัดของตามที่เขาบอกใส่กล่อง แปะสก๊อตเทป ใส่ถุง ตามด้วยทำช็อคโกแลตเย็น บีบวิปปิ้งต่อ
"ขอบคุณฮะ" เขาว่าแล้วยื่นเงินให้ เงินจำนวนพอดีกับราคาสินค้า ทั้งๆที่เราเองก็ไม่ได้คิดเงินเลยด้วยซ้ำ แต่เหมือนเขาจะดูออกนะว่าเราสงสัย เขาเลยยิ้มให้
"พอดีผมมาที่ร้านพี่นง พี่นีบ่อยน่ะ พวกนี้สั่งประจำเลยจำราคาได้"
"แล้วนี่กินคนเดียวหมดเหรอ เค้กตั้ง 5 ชิ้นแน่ะ" เราอดประหลาดใจไม่ได้เลย ว่าเด็กผู้ชายอะไรกินของหวานเยอะขนาดนี้
"อ๋อ ของเพื่อนด้วยน่ะ คนละชิ้น ผมไม่กินเยอะขนาดนี้หรอก" เขาหัวเราะ ก่อนจะบอกลา
"ไปก่อนนะฮะ บ๊ายบาย" เขาโบกมือให้ ยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินออกจากร้านไป
เขาชื่ออะไร?...
ยังไม่ทันได้ถามชื่อเขาเลย แต่..เขาบอกว่ามาบ่อยทั้งร้านน้านี และน้านง แสดงว่าเราคงมีโอกาสได้เจอกันอีก และนับแต่นั้น เราก็เริ่มที่จะอยู่กับร้าน หมั่นแวะไปช่วยน้านี สลับกันบ่อยขึ้น แทนที่จะไปร้านเช่าหนังสือการ์ตูนในเวลาว่างๆ หลังจากช่วยงานน้าๆทั้งสองเสร็จ
ตอนนั้นเราคิดจริงๆนะว่า...อยากเจอเขาอีกจัง...
เขาจะมาอีกไหมนะ?...
= = = = = = =
แก้ไขเมื่อ 20 มิ.ย. 52 19:36:49
[[บอกเล่าผ่านDiary]] อยากให้รู้ว่าชีวิตจริงบางครั้งก็เหมือนกับนิยาย
